《马尔塔》（197-198页）

Eble ekzistas ankoraŭ io por vendi?

Ne, ekzistis nenio krom la kuseno, sur kiu ripozis la kapo de la malsana infano, krom la lana tuko, sub kiu spiris ĝia raŭka brusto, kaj du ĉemizetoj kaj malnovaj infanaj vestetoj, por kiuj neniu donos eĉ tiom, kiom oni devas pagi por fasko da ligno. La virino senforte mallevis la manojn.

— Kion do mi faros? — ŝi diris al si mem, — kion mi povas fari? ŝi mortu! mi kuŝigos (kuŝiĝos?) apud ŝi, kaj mi mortos kune kun ŝi!

Subite la infano ĵetiĝis sur la litaĵo kaj malforte ekkriis. En tiu ekkrio sonis kvazaŭ rido de ĝojo kaj neklara ĝemo de doloro.

— Patro! — ekkriis la infano, eltirante en la aeron ambaŭ maldikajn kaj varmegajn manojn. — Patro! patro!

Ho, Dio! la mortiga varmego alportis antaŭ la okulojn de la infano la bildon de ĝia patro; ĝi ridetis al li, plende ekĝemis antaŭ li kaj petegis lin pri savo!

Marta levis la ĝis nun klinitan kapon; el ŝiaj okuloj, ĝis nun sekaj kaj nebulitaj, kun subita fortego ekverŝiĝis la larmoj. Ŝi interfingrigis la manojn kaj fiksis sian nebulitan rigardon sur la vizaĝo de la infano.

— Vi vokas la patron, — ŝi elĝemis el la malfacile spiranta brusto, — li certe povus alporti al vi savon! Li laborenspezus por vi antaŭe por varmo kaj nutro, nun por medikamentoj ...

Dum momento ŝi staris kaj meditis. Subite ŝi ĵetiĝis al la litaĵo kaj haltis super ĝi.

— Ha! — ŝi ekkriis, — mi ankaŭ ne lasos vin sen savo! La patro laborus por vi ... la patrino ... iros peti almozojn!

Flama ruĝo kovris ŝiajn flaviĝintajn vangojn, en la okuloj ekbrilis fajro de forta decido.

Ŝi ĵetis sur la kapon la nigran tukon kaj kuris malsupren al la loĝejo de la kortisto. Tie antaŭ fajro, ĉe kiu kuiriĝis manĝaĵo, sidis virino en granda kufo kaj kun malelegantaj ŝuoj. Marta haltis antaŭ ŝi, malfacile spirante de kurado.

— Sinjorino! — ŝi ekkriis, — pro kompato ... pro favorkoreco ...

— Certe monon! — malafable murmuris la virino, — mi ne havas, mi ne havas, de kie do mi povas ĝin havi ...

— Ne, ne, ne monon! mi iros ĝin akiri en la urbo! dume sidu iom ĉe mia malsana infano!

La virino faris malkontentan mienon, kvankam ne tiel koleran kiel antaŭe.

— Ĉu mi ie havas tempon, por sidi ĉe ŝia malsana infano ...

La patrino kliniĝis, kaptis la grandan, maldelikatan, malmolan manon de la virino kaj almetis ĝin al sia buŝo.

— Pro kompato, sinjorino, pro favorkoreco sidu iom ĉe la infano ... ĝi konstante volas trinki ... ĝi ĵetiĝas kaj desaltas de la litaĵo, oni ne povas hodiaŭ lasi ĝin sola ...

Ŝi kisis tiun manon, kiu ankoraŭ antaŭ nelonge kruele batis ŝian infanon.

— Nu, nu, kion do ŝi faras! nu, mi iros, mi iros kaj iom sidos, nur ne vagu tro longe, ĉar post unu horo mia infano venos el la lernejo kaj mi devos doni al ĝi manĝi! ...

这是《马尔塔》里的一个小画面，当然悲惨的远不止这一个画面。在这本每一页都充满眼泪和哀叹的《玛尔塔》里，这仅仅是一个大悲大惨的序幕。这段很简单，没有生词，昨夜我躺在床上读了好几遍。很揪心！

马尔塔失去丈夫，失去父母，和地球上唯一的亲人 —— 七岁的女儿相依为命，贫困潦倒，饥寒交迫。为了糊口，为了活命，为了一块面包，一块劣质的，廉价的黑面包，四处奔波求职，又屡屡受挫。租别人家最差的屋子居住，没有家具，没有床，没有生火的木材，没有衣服，没有食物，睡在地板上，最后女儿病了，请来了医生，可怜的是家里连医生坐的椅子都没有，医生甚至把摘下的帽子无处放，无奈放在地板上。医生感到揪心，最后连出诊费都没要。为了生存，马尔塔把能卖的东西都卖掉了。连结婚戒指也卖了。现在女儿病了，昏迷不醒，胡言乱语，马尔塔还能卖什么呢？！卖孩子的枕头？卖孩子的那几件破烂衣服？孩子在昏迷中直喊死去的爸爸：Patro! patro! 面前是一个“无能”的妈妈，孩子还能依靠谁？救命稻草又在哪里？简直催人泪下！揪心！当马尔塔去loĝejo de la kortisto，连社会最下层人kortisto的老婆都害怕，还以为马尔塔借钱呢！穷人总是让人感到害怕，连穷人都害怕穷人。马尔塔家里没有吃的，没有喝的，没有温暖，只有痛苦的呻吟声，可在loĝejo de la kortisto里有火，有温暖，有正煮着的饭，同样是人，过着不同生活，鲜明的对比，极大的反差。马尔塔的女儿受冻，挨饿，生病，痛苦地在地板上翻滚，而kortisto的孩子却享受阳光雨露，还能上学读书，还可以回到温暖的家中，有吃有喝的，衣食无忧 ......

马尔塔要求kortisto的老婆去照看一下女儿。马尔塔要出去，要出去搞到钱为女儿治病。马尔塔要去哪里？除了天堂，马尔塔还能去哪里呢？！

华沙不相信眼泪，但玛尔塔不得不相信眼泪！

（2017年6月22日 《玛尔塔》读后感）