《MARTA 》（173）
《MARTA 》（173）
La desegnisto, kiu antaŭ momento estis elirinta en la apudan ĉambron, revenis en la magazenon, sed, vidante, ke lia loko estas okupita, li haltis sur la sojlo. Tio estis viro, havanta la aĝon de ĉirkaŭ dudek tri jaroj, peneme vestita, kun frizitaj haroj kaj glatigitaj lipharetoj. Li metis la manojn en la poŝojn, apogis sin senzorgece al angulo de muro kaj kun rideto sur la lipoj per la okuloj interŝanĝadis kun la kolegoj signojn de interkompreniĝo.
— Sed, kara sinjorino ... — komencis la iom malpacienciĝinta juvelisto.
— Tuj, tuj — respondis Marta, ne turnante la okulojn for de sia laboro.
Post momento ŝi leviĝis kaj donis al la juvelisto la folieton, sur kiu ŝi estis desegninta.
— Jen estas modelo por braceleto, — ŝi diris.
La juvelisto tre atente rigardis la desegnaĵon. La modelo estis farita tre bele. Ĝi konsistis el krono da larĝaj belformaj folioj interbukitaj per ronda glata krampo, kiun volveĉirkaŭis nur du torditaj trunketoj.
La braceleto pretigita laŭ ĉi tiu modelo havus en si samtempe du ĉefajn bonajn ecojn de tiaspecaj objektoj: simplecon kaj elegantecon.
— Bele! oni ne povas nei! tre bele! — diris la juvelisto, klinante la kapon al ambaŭ flankoj kaj rigardante la desegnaĵon kun mieno de kontentigita kompetentulo. — Bele! tre bele! — li ripetis post momento, sed nun jam iom konfuzita. — Viaj desegnaĵoj, sinjorino, povus esti por mi tre utilaj, sed ... sed ... — Li eksilentis, kaj, videble embarasata pri bonforma esprimo de sia penso, li ekfrotis per la manplato siajn densajn grizitajn harojn.
La juna homo, kiu staris ĉe la pordo, daŭrige ridetis.
— Ho, mia Dio! — li diris levante la ŝultrojn, — se vi hezitas akcepti ĉi tiun sinjorinon kiel deseg ... kiel mi tion esprimu ... nu, kiel desegnistinon ...
（未完待续）
完整帖子 kompletaj mesaĝoj:
- 《MARTA 》（173） -
雁过留声,
2023-04-17, 07:13
![[*]](themes/default/images/complete_thread.png "打开整个主题")
- 《MARTA 》（173）阅读札记 - 雁过留声, 2023-04-17, 07:15