《法老王》11

作者 aŭtoro: Pipi, 发表于 afiŝita je Thursday, June 15, 2023, 11:32 (315天前) @ Pipi

12-a tago, 2023.6.15 周 四
la faraono

ĈAPITRO V （2-2）
― Kelke, oni diras. Ĉiu portas sur si multekostajn objektojn por dek talentoj.
― Kiu vagas tie kun torĉoj? ― diris la princo, montrante per la fingro la malsupron de l' parko.
― Oni demetas de l' arbo la fraton de via ekscelenco; li sidas tie de la tagmezo.
― Kaj li ne volas malsupreniri?
― Nun, li malsupreniros, ĉar la arlekeno de la unua reĝino venis al li kaj promesis konduki lin en la drinkejon, kie trinkas la paraŝitoj, kiuj malfermas la kadavrojn de l' mortintoj.
― Ĉu vi jam aŭdis ion pri la hodiaŭaj manovroj?
― Oni diris en la ministrejo, ke la stabo estis fortranĉita de sia korpuso.
― Kion plu?
La oficisto ŝanceliĝis.
― Diru, kion vi aŭdis.
― Ni ankaŭ aŭdis, ke pro tio via ekscelenco ordonis doni al iu oficiro kvincent bastonbatojn, kaj pendigi la gvidiston.
― Ĉio estas mensogo! ― interrompis duonvoĉe unu el la adjutantoj de l' kronprinco.
― Ankaŭ la soldatoj diras, ke tio devas esti mensogo ― respondis pli kuraĝe la oficisto.
La kronprinco turnis la ĉevalon kaj forrajdis al la malsupra parto de la parko, kie estis lia palaceto. Ĝustadire tio estis unuetaĝa kiosko el ligno. Ĝi havis la formon de grandega kubo kun du verandoj, unu supre, la alia malsupre, kiuj ĉirkaŭis la konstruaĵon apogitaj sur multenombraj kolonoj. Interne lumis torĉoj, oni do povis vidi, ke la muroj konsistas el tabuloj skulptitaj, kiel puntoj, kaj ke ili estas gardataj kontraŭ la vento per multkoloraj kovriloj. La tegmento de la domo estis plata, ĉirkaŭita per balustrado; sur la tegmento estis kelka da tendoj.
Kore salutita de la duonnudaj servistoj, el kiuj unuj kuris renkonte al li, aliaj sin ĵetis antaŭ li sur Ia vizaĝon, la kronprinco eniris en la domon. En la loĝejo de la surtera etaĝo li demetis la pulvoplenajn vestojn, sin banis en ŝtona banujo kaj ĵetis sur sin specon de granda litotuko, kiun li bukis sub la kolo, kaj sur la zono ĉirkaŭligis per ŝnuro. En la dua etaĝo li vespermanĝis: li manĝis tritikan platan kukon, plenmanon da daktiloj kaj trinkis pokalon da malforta biero. Poste li suriris la terason de la domo kaj kuŝiĝinte sur kanapo kovrita per leona felo, li ordonis al la servistoj foriri kaj sendi supren Tutmozison, tuj kiam li venos.
Ĉirkaŭ la noktomezo antaŭ la domo haltis portilo, el kiu eliris la adjutanto Tutmozis. Kiam li peze enpaŝis sur la terason oscedante, la princo salte leviĝis de l' kanapo.
― Jen vi estas?... Kio do?... ― ekkriis Ramzes.
― Vi ankoraŭ ne dormas?... ― respondis Tutmozis. ― Ho dioj, post tiom da tagoj de laciĝo!... Mi pensis, ke mi povos dormeti almenaŭ ĝis la leviĝo de l' suno.
― Kaj Sara?
― Ŝi estos ĉi tie postmorgaŭ, aŭ vi ĉe ŝi en la bieno trans la rivero.
― Nur postmorgaŭ!...
― Nur?... Mi petas vin, Ramzes, satdormu. Tro multe da nigra sango kolektiĝis en via koro kaj tial via kapo flamas.
― Kaj ŝia patro?...
― Li ŝajnas homo prudenta kaj honesta. Lia nomo estas Gedeon. Kiam mi diris, ke vi volas preni lian filinon, li falis teren kaj komencis elŝiri al si la harojn. Kompreneble mi atendis, ĝis kvietiĝis la patra doloro, mi iom manĝis kaj trinkis kaj ni komencis trakti la aferon. La ploranta Gedeon unue ĵuris, ke li preferus vidi sian filinon kadavro, ol ies konkubino. Tiam mi diris, ke proksime de Memfiso sur la bordo de Nilo li ricevos bienon, kiu donas du talentojn da jara profito kaj ne pagas impostojn. Li ekindignis. Tiam mi anoncis, ke li povus ricevi krom tio ĉiujare unu talenton en oro kaj en arĝento. Li eksopiris kaj diris, ke lia filino dum tri jaroj lernis en Pi-Bailos. Mi aldonis ankoraŭ unu talenton. Nun Gedeon, ĉiam nekonsolebla, murmuretis, ke li perdas tre bonan oficon de intendanto ĉe sinjoro Sezotris. Mi diris, ke li ne bezonas forlasi ĉi tiun oficon kaj mi aldonis dek bovinojn el via bovinejo. Lia frunto iom sereniĝis, kaj li konfesis al mi tute konfidence, ke sur lian filinon turnis sian atenton granda sinjoro, Ĥaires, kiu portas ventumilon super la nomarĥo de Memfis. Mi promesis tiam aldoni al li junan bovon, malgrandan oran ĉenon kaj grandan braceleton. Tiamaniere Sara kostos al vi bienon kaj dek talentojn jare, kontante, kaj dek bovinojn, bovon, oran ĉenon kaj braceleton unufoje.
― Kion diris Sara? ― demandis la princo.
― Dum la negocado ŝi promenis inter la arboj. Kaj kiam ni finis la aferon kaj trinkis bonan hebrean vinon por sukceso, ŝi diris al la patro... Ĉu vi scias kion? Ke se li ne estus doninta ŝin al vi, ŝi surirus ŝtonegon kaj saltus de ĝia supro. Nun mi esperas, ke vi dormos trankvile, ― konkludis Tutmozis.
― Mi dubas ― diris la kronprinco sin apogante sur la balustradon kaj rigardante la plej malplenan aleon de l' parko. ― Ĉu vi scias, ke ni renkontis sur nia vojo pendigitan kamparanon?...
― Oh!... tio estas pli malbona ol la skaraboj! ― siblis Tutmozis.
― Li mem pendigis sin. pro ĉagreno, ke la armeo plenŝutis lian kanalon, kiun li fosis en la dezerto dum dek jaroj.
― Li jam dormas profunde. Eble do venis la tempo ankaŭ por ni...
― Maljuste, tre maljuste oni agis kontraŭ li, ― oni devas trovi liajn infanojn, pagi por ilia liberigo kaj ludoni al ili pecon da tero.
― Sed oni devas fari tion tute sekrete ― interrompis Tutmozis ― ĉar alie ĉiuj kamparanoj komencos sin pendigi, kaj al ni, iliaj sinjoroj, neniu Feniciano pruntos eĉ kupran utenon.
― Ne ŝercu. Se vi estus vidinta la vizaĝon de la kamparano, vi ne povus ekdormi, same kiel mi.
Subite, de malsupre, inter la arbetoj, eksonis neforta, sed klara voĉo:
― Benu vin, Ramzes, la Dio sola kaj ĉiopova, kiu ne havas nomon en la homa lingvo, nek statuojn en la temploj!...
Ambaŭ junuloj mirigitaj sin klinis trans la balustradon.
― Kiu vi estas? ― ekkriis la princo.
― Mi estas la premegata egipta popolo ― malrapide kaj kviete respondis la voĉo.
Poste ĉio eksilentis. Neniu movo, neniu brueto de l' folioj perfidis la ĉeeston de homa estaĵo en ĉi tiu loko.
Laŭ la ordono de la princo la servistoj elkuris kun torĉoj, oni ellasis la hundojn kaj traserĉis ĉiujn arbetaĵojn, ĉirkaŭantajn la domon de l' kronprinco. Sed oni trovis neniun.
― Kiu tio povis esti?... ― demandis la emociita princo la adjutanton.
― Eble la spirito de tiu ĉi kamparano?...
― La spirito?... ― ripetis Tutmozis. ― Mi neniam aŭdis parolantajn spiritojn, kvankam mi ofte staris garde ĉe la temploj kaj tomboj. Mi supozas, ke tiu, kiu parolis al ni, estas iu via amiko.
― Kial li kaŝus sin?
― Ĉu tio malutilas al vi?... ― diris Tutmozis. ― Ĉiu el ni havas centojn, eble milojn da kaŝitaj malamikoj. Danku do la diojn, ke vi havas almenaŭ unu nevideblan amikon.
― Mi ne ekdormos hodiaŭ ― murmuretis la ekscitita princo.
― Lasu tion... Anstataŭ kuri sur la teraso, obeu mian konsilon kaj kuŝiĝu. Aŭskultu, la dormo estas serioza dio kaj ne konvenas al li persekuti tiujn, kiuj kuras kiel cervo. Kontraŭe, se vi kuŝiĝos sur komforta kanapo, la dormo kiu amas la komforton, sidiĝos apud vi kaj metos sur vin sian grandan mantelon, kiu kovras al la homoj ne nur la okulojn, sed ankaŭ la memoron.
Dirante tion Tutmozis sidigis la kronprincon sur la kanapo, poste alportis apogilon el eburo, kiu havis formon de nova luno, kaj kuŝiginte la filon de l' faraono, li metis lian kapon sur la apogilo.
Poste li mallevis la lanajn tukojn de la tendo, li mem kuŝiĝis sur la planko, kaj post kelke da minutoj ili ambaŭ ekdormis.