ĈAPITRO XXIV（4-4）

Al la vic-reĝo proksimiĝis la nomarĥo Sofra kun sia sekvantaro. Sed Ramzes ŝajnigis, ke li ne vidas lin kaj sin turnis al unu el la majstroj.

– Ĉu vi estas la fosistoj de Sohem? – demandis li. La majstro falis teren sur la ventron kaj silentis.

La princo levis la ŝultrojn kaj kriis al la laboristoj: – Ĉu vi estas de Sohem?

– Ni estas la fosistoj de Sohem!... – respondis ili ĥore.

– Ĉu vi ricevis la salajron?

– Ni ricevis la salajron. Ni estas sanaj kaj kontentaj – servistoj de lia sankteco – respondis la ĥoro, martelante ĉiun vorton.

– Malantaŭen!... – komandis la princo. – Oni trompas min – pensis li. Li ordonis al laboristoj iri en la kazernojn, kaj ne salutante nek adiaŭante la nomarĥon, li revenis en la palacon.

– Ĉu ankaŭ vi diros al mi, – demandis li dum la reiro Tutmozison, – ke ili estas laboristoj de Sohem?...

– Ili ja mem tion diris – respondis la kortegano.

La princo ordonis alkonduki ĉevalon kaj forrajdis al la armeo, kies tendaro estis ekster la urbo.

La tutan tagon li ekzercis la armeon. Ĉirkaŭ la tagmezo, sur la kampo de l’ ekzercoj aperis kelkdeko da portilistoj, komandataj de l’ nomarĥo, kun tendo, mebloj, manĝaĵo kaj vino. Sed la princo resendis ilin en la urbon, kaj kiam venis la horo de la tagmanĝo de l’ soldatoj, li manĝis ilian hordean panon kun seka viando.

Tio estis dungitaj libiaj regimentoj: Kiam la princo vespere ordonis al ili demeti la armilojn kaj adiaŭis ilin, ŝajnis, ke la soldatoj kaj oficiroj freneziĝis. Kriante: “Vivu eterne!”, ili kisis liajn manojn kaj piedojn, faris portilon el lancoj kaj manteloj, kun kantoj portis la princon en la urbon kaj ĉiuj volis havi sur siaj ŝultroj la karan ŝarĝon.

La nomarĥo kaj la oficistoj de la provinco, vidante la entuziasmon de la barbaraj Libianoj kaj la favoron de l’ princo al ili, ektimis.

– Jen estas monarĥo!... – murmuretis al Sofra la granda skribisto. – Se li ekdezirus, ĉi tiuj homoj mortigus per la glavo nin kaj infanojn niajn...

La nomarĥo eksopiris malĝoje al la dioj kaj sin rekomendis al ilia protekto.

Malfrue nokte Ramzes revenis en la palacon, kaj tie la servistoj diris al li, ke oni ŝanĝis lian dormoĉambron.

– Kial?

– Ĉar en tiu ĉambro oni vidis venenan serpenton, kiu tiel sin kaŝis, ke oni ne povas trovi ĝin.

La nova dormoĉambro estis en flanka konstruaĵo, najbara al la domo de la nomarĥo. Tio estis kvarangula ĉambro, ĉirkaŭita per kolonoj. Ĝi havis alabastrajn murojn, kovritajn per pentrita plata skulptaĵo, prezentanta malsupre kreskaĵojn en vazoj, supre – girlandojn el olivaj kaj laŭraj folioj.

Preskaŭ en la mezo staris granda lito, inkrustita per ebono, eburo kaj oro. La ĉambron lumigis du bonodorantaj torĉoj, sub la kolonaro estis tabloj, ŝarĝitaj per vino, manĝaĵoj kaj rozaj kronoj.

En la plafono estis granda kvadrata truo, kovrita per tolo.

La princo sin banis, kaj kuŝiĝis sur la mola lito, liaj servistoj foriris en pli malproksimajn ĉambrojn. La torĉoj komencis estingiĝi, en la dormoĉambro ekblovis freŝa vento, saturita per odoro de floroj. Samtempe eksonis supre mallaŭta muziko de harpoj.

Ramzes levis la kapon. La tola tegmento malaperis, kaj tra la truo en la plafono oni vidis la stelaron de Leono, en kies mezo brilis la stelo de Regulus. La muziko de l’ harpoj plilaŭtiĝis.

– Ĉu la dioj intencas fari al mi viziton?... – pensis Ramzes kun rideto. En la truo de la plafono ekbrilis larĝa luma strio; la lumo estis forta, sed delikata. Post momento aperis supre portilo en formo de ora ŝipo kun flora laŭbo; la kolonoj estis envolvitaj per girlandoj el rozoj, la tegmento estis el violoj kaj lotusoj.

Sur ŝnuroj, kaŝitaj en verdaĵo, la ora ŝipeto senbrue malleviĝis en la dormoĉambron. Ĝi haltis sur la planko kaj el sub la floroj eliris admirinde bela virino. Ŝia korpo similis blankan marmoron; de la sukcena ondo de l’ haroj fluis ebriiganta odoro.

Elirinte el la aera portilo, la virino ekgenuis antaŭ la princo.

– Vi estas la filino de Sofra?... – demandis ŝin la princo.

– Vi diras la veron, sinjoro...

– Kaj malgraŭ tio vi venis al mi!
– Petegi, ke vi pardonu al mia patro... Malfeliĉa li estas! de la tagmezo li verŝas larmojn kaj tordiĝas en la cindro.
– Kaj se mi ne pardonus al li, vi forirus?
– Ne... – murmuretis ŝi mallaŭte.
La kronprinco altiris ŝin al si kaj pasie kisis. Liaj okuloj flamis.
– Pro tio mi lin pardonos – diris li.
– Oh, kiel bona vi estas!... – ekkriis ŝi, karese sin premante al la princo, kaj poste aldonis kokete:
– Ĉu vi ordonos kompensi al li la perdojn, kiujn kaŭzis al li ĉi tiu furioza laboristo?
– Mi ordonos...
– Kaj vi prenos min en vian domon...
– Mi prenos vin, ĉar vi estas bela.
– Ĉu vere?... – respondis ŝi, ĉirkaŭprenante lian kolon. – Rigardu min pli bone... Inter la belulinoj de Egipto mi okupas nur la kvaran lokon.
– Kion tio signifas?
– En Memfiso aŭ proksime de Memfiso loĝas via unua... Feliĉe, ŝi estas nur Hebreino!... En Sohem estas la dua...
– Nenion mi scias pri tio – interrompis la princo.
– Ah, vi kolombo!... Do vi kredeble ne scias ankaŭ pri la tria en Anu...
– Ĉu ankaŭ ŝi apartenas al mia domo?...
– Maldankema! – ekkriis ŝi, frapante lin per lotusa floro. – Vi estas kapabla post unu monato diri la samon pri mi... Sed mi ne permesos maljuste agi kontraŭ mi...
– Same kiel via patro.
– Vi ankoraŭ ne forgesis?... Memoru, ke mi foriros...
– Ne, restu... restu...
En la sekvinta tago la vic-reĝo bonvolis akcepti festenon de la nomarĥo Sofra. Publike li laŭdis lian administradon de la provinco, kaj por kompensi la perdojn, kaŭzitajn de la ebria laboristo, li donacis al li duonon de la vazoj kaj mebloj, kiujn li ricevis en la urbo Anu.
La alian duonon prenis la filino de la nomarĥo, la bela Abeb, kiel kortega sinjorino. Krom tio ŝi ordonis pagi al si el la kaso de Ramzes kvin talentojn por vestoj, ĉevaloj kaj sklavinoj.
Vespere la princo oscedante diris al Tutmozis:
– Lia sankteco, mia patro, diris al mi grandan veron: la virinoj kostas multe!
– Pli malbone estas, kiam oni ne havas ilin – respondis la elegantulo.
– Sed mi havas kvar kaj mi eĉ ne scias bone, kiamaniere. Mi povus cedi al vi almenaŭ du.
– Ĉu ankaŭ Saran?
– Ŝin ne, precipe, se ŝi havos filon.
– Se via ekscelenco destinos al ĉi tiuj turtinoj belan doton, oni trovos por ili edzojn.
La princo ree oscedis.
– Mi ne amas aŭskulti pri dotoj – diris li. – Aaa... kia feliĉo, ke mi jam forŝiros min de vi kaj ekloĝos inter pastroj...
– Ĉu vere vi faros tion?...
– Mi devas. Fine eble mi ekscios de ili, kial la faraonoj fariĝas malriĉaj... Aaa!.. kaj krom tio... mi ripozos.