《春天里的秋天》6.1 （纪念世界语翻译家李士俊先生诞辰100周年）
纪念世界语翻译家李士俊先生诞辰100周年
《春天里的秋天》
原著：巴金
世译：李士俊
输入与发布：Pipi
6.1 Xu proponis, ke ni ekskursu al la Suda Putuo-Monaĥejo. Rong konsentis post momenta hezito. Mi diris nenion. Ĉu iri aŭ ne estis egale por mi.
Ni iris triope sur la asfaltita strato. Sunlumo dancis sur niaj nudaj kapoj.
Ŝia vizaĝo estis vualita de nubo. Sur tiu de Xu estis kelkaj perloj de ŝvito. Mian propran mi ne povis vidi.
Mia koro zorgis pri la bukedo de lilioj, kiujn ŝi promesis donaci al mi. Ili estis metita* en vazo senakva. Mi timis, ke ili estos velkintaj, kiam ni revenos.
La preterpasantoj babilis, sed ĉiuj ni silentis. Xu elprenis sian naztukon por forviŝi la ŝviton.
Floris la liĉiarboj. Abeloj kantis ĉirkaŭflugante iliajn branĉojn. Sur la pavimo orumita de la suno moviĝis ombroj de la smeraldaj foliaroj de arboj.
Kiam ni preterpasis la ĝardenon, ni baniĝis en la aromo de jasmenoj. La pordisto estis kantanta amkanton de sia hejmloko.
"Kiel aminda estas printempo!" kriis voĉo en mia koro.
Mi turnis la kapon por rigardi ŝin. La nubo sur ŝia vizaĝo jam malaperis. De tempo al tempo ŝi etendis sian manon por ordigi sian riĉan nigran hararon, montrante sian brakon blankan kiel lotusradiko.
Knabino kun sudula dialekto, en brilkoloraj vestoj preterpromenis kun altkalkanumaj ŝuoj sur la piedoj, tenante sunombreleton el ruĝflore presita ŝtofo. Xu montris ŝin al mi, dirante ke ŝi estas tipa sudĉinia belulino.
La movplena strato estis borderita de ruĝaj kaj verdaj fruktostandoj kaj kafejoj kun signotabuloj kun surskribo "GLACIO". Vidiĝis britaj maristoj en blankaj uniformoj, ĉinaj policanoj patrolantaj kun paŝoj regulaj kaj nerapidemaj kaj multaj anonctabuloj en gramatike stranga ĉinlingvo.
Tiel multaj aferoj falis en miajn okulojn samtempe, ke mi ne havis tempon por ilin interligi.
En la ombro de giganta banjano estis templeto, antaŭ kies pordo fumstrio leviĝadis el fera incensujo. Ĉe la pordo de multaj okcidentstilaj domoj kvinkoloraj flagetoj estis fiksitaj; ili estis sorĉaj flagetoj surhavantaj petojn por protekto de dio.
Ni venis al la doko de kiu ni vidis vastaĵon de blanka maro. Multaj farbitaj boatoj ankris tie.
Ni eniris boaton kaj komencis nian veturon sur la maro.
Mi rememoris ŝian sopiron pri rigardado de steloj sur la maro, kaj rigardis supren. En la blueblua ĉielo estis neniu nubo, la suno brilegis kaj sube flave blankas marakvo.
La boato lante moviĝis antaŭen. La vento portis al ni agrablan malvarmeton. Ĉar ne estis ondegoj, mi sentis min kvazaŭ promenanta boate sur la Okcidenta Lago. Sed la Okcidenta Lago ja ne havas tian vastecon!
（未完待续）
——
Pipi
2016.7.19
于大连
《春天里的秋天》6.2 （纪念世界语翻译家李士俊先生诞辰100周年）
纪念世界语翻译家李士俊先生诞辰100周年
《春天里的秋天》
原著：巴金
世译：李士俊
输入与发布：Pipi
6.2 Sunlumo glitadis sur la akvo igante ĝin brili kiel sateno. Sed velŝipo trapasis distranĉante la kvietan akvon. Nia boato forte balanciĝis kaj akveroj ŝutiĝis sur ŝian hararon.
Mi forviŝis la akverojn por ŝi per mia naztuko. Ŝi sin turnis al mi kun rideto.
"Kial vi silentadas hodiaŭ, Rong?" mi demandis kuraĝigite.
"Mi ne scias. Eble pro la hieraŭa ebriiĝo." Kvankam ŝia voĉo ankoraŭ sonis kiel arĝenta tintilo, tamen mi sentis ke ĝi baldaŭ rompiĝos.
Mi pririgardis ŝin kaj trovis, ke ŝi tuj falus en mian sinon, nur se mi etendus al ŝi la brakojn.
Mi amis ŝin pli ol antaŭe kaj volontis foroferi ĉion pro ŝi, mi tamen ne povis etendi al ŝi la manojn.
Rigardante miajn manojn, mi pensis: "Ek! Ek!" Miaj okuloj ŝin rigardadis, kvazaŭ mi dezirus ŝin engluti. Sed poste mi nur silente deturnis la kapon por rigardi trifumtuban britan militŝipon.
Suririnte la kontraŭan bordon, mi sekrete riproĉis min survoje: "Vi molulo!" Sur mia vizaĝo aperis maldolĉa enigma rideto.
Ni enbusiĝis ĉe haltejo kaj veturis rekte al la Suda Putuo.
En la buso, mi parolis malmulte kun ŝi. Ŝi turnis sian vizaĝon al fenestro por rigardi la pejzaĝojn.
Xu energie interbabiladis kun mi. Tiun lokon li jam vizitis multfoje, dum mi nur unuafoje.
Descendinte el la buso mi vidis duone ĉinstilan kaj duone okcidentstilan templon. Du laŭmode vestitaj junaj virinoj en verdaj silkaj roboj tiam eliris el la templo. Iliaj vizaĝoj estis dike ŝminkitaj. Ilin sekvis tri studentoj en okcidentaj kostumoj.
Rong deturnis sian kapon. La studentoj subite eksplodis per rido kaj, post halto, foriris sekvante la du putinojn.
"Vi, viroj, estas vere fiaj!" ŝi returnis sian kapon kaj flustris al mi tra la kunpremitaj dentoj.
Ambaŭ Xu kaj mi ekridetis. Mi volis diri: "Kulpas ja via naturdotita belo!" Sed tiufoje mi ne tiel faris.
Irinte en la pordon ni vidis ambaŭflanke po du statuojn terurajn gigantajn. Kiam ni enpaŝis la centran halon, kelkaj putinoj estis konsultantaj orakolon per aŭgursigniloj.
"Vidu, kiel pie ili riverencas surgenue!" Xu flustris rikane. "Kion ili volas scii? Ĉu la estontecon de ilia negoco?"
Ankaŭ mi trovis tion ridinda. Mi rigardis Rong: ŝia mieno tamen serioziĝis.
"Ĉu vi pensas ke stratulinoj ne havas animon?"
Kial ŝi faris tian demandon? Mi neniam pensis pri tiu demando kaj neniam tion faros en la estonteco. Mi nur trovis ilian konduton ridinda.
"Probable," diris Xu, "por ili plej gravas mono."
"Pu! Vi tute ne komprenas la virinan koron." Ŝi koleriĝis.
Kiu do komprenas la virinan koron? La virinoj estas tiel ruzoplenaj, tiel komplikaj vivestaĵoj.
"Nu, ni ne komprenas," mi diris intence por ŝin paroligi, "klarigu al ni do. Ĉar vi estas virino, kompreneble viaj vortoj estas kredindaj."
——
Pipi
2016.7.20
于大连
《春天里的秋天》6.3 （纪念世界语翻译家李士俊先生诞辰100周年）
纪念世界语翻译家李士俊先生诞辰100周年
《春天里的秋天》
原著：巴金
世译：李士俊
输入与发布：Pipi
6.3 Ŝi pafis sian rigardon en miajn okulojn. Mi rigardis ŝian vizaĝon: ĝi estis kovrita de nubo. La brila suno malaperis kaj aperis aŭtuna nubo. Aŭtuno jam venis.
Kial aŭtuno venis tiel rapide? Kie estas printempo? Ĉu ĝi forpasis por eterne?
"Estas longa historio," ŝi komencis. "Necesus kelkaj tagoj por ĝin finrakonti, sed eĉ tiam vi ne povus kompreni. Mi volas nur diri al vi unu aferon: Mia bona amikino en nia elementlerneja tempo nun fariĝis stratulino. Mi scias, ke ŝi estas tre bona virino."
"Kiel vi povas scii? Homoj estas ŝanĝiĝantaj. Eĉ bonuloj povas fariĝi malbonaj," Xu kontraŭdiris.
Mi subite rememoris, ke Xu, kiel Schopenhauer kaj Strindberg, estas mizogino. Oni diris, ke li estis foje amtrompita de virino, sed tion li mem ne konfesis.
"Tiu mia amikino estas vere bona homo, sed ŝi estis viktimo de la antaŭjuĝo de siaj gepatroj. Ŝi skribis al mi antaŭ mallonge."
Tio estis alia novaĵo por mi. Ŝi nenion diris al mi pri tio.
Eble ŝia amikino estas bona homo, sed en kio tio koncernas min? Rong tenas ankoraŭ multajn sekretojn de mi. Antaŭe mi pensis, ke mi akiris ŝian tutan koron, sed mi vidis nun ke mi eraris.
Rong kaj Xu iris fronte kaj mi ilin sekvis. Mia koro plenis je ĵaluzo pro la sekretoj, kiujn ŝi tenis de mi.
Renkonte al ni venis nombro da studentoj kaj nombro da virinoj. La viroj ridetis je vido de la virinoj. Sed mia koro estis ronĝata de ĵaluzo, ke mi ne povis altrudi al mi rideton.
Alveninte al rojo de fontakvo, Xu ne volis iri plu kaj sidiĝis sur roko.
"Ni iru supren," diris Rong min rigardante. Ŝia vorto estis por mi kvazaŭ ordono.
Ni trairis ŝtonan kavernon kaj grimpis supren laŭ ŝtuparo. Rong iris antaŭe kaj mi ŝin sekvis. Ŝiaj piedoj moviĝis tiel rapide, ke mi apenaŭ povis ŝin sekvi.
Ni venis al la monttalio kaj trovis ke la vojo finiĝis. Ni staris momenton antaŭ la nove konstruita betona kiosko, kaj poste mi sidiĝis sur roko.
Malrapide mi forviŝis la ŝviterojn sur mia frunto per naztuko.
"Ŝajne vi estas lacigita, sed mi sentas nenion!" la arĝenta tintilo sonoris en la serena printempa tago, kaj infana kontenta rideto aperis sur ŝia vizaĝo.
Printempo, ja estis printempo!
Mi levis la ardan vizaĝon al la blua ĉielo, al la libera vento. Sed miaj okuloj vidis nur paron da grandaj okuloj kaj du longaj sveltaj brovoj. La grandaj okuloj plenis je amo, printempa amo, sudĉina amo.
"Lin!" ŝi vokis min.
Niaj okuloj renkontiĝis denove. Kiaj grandaj okuloj kaj longaj sveltaj brovoj. Sed ŝia esprimo rapide ŝanĝiĝis, printempo kaj aŭtuno alternadis en tiel mallonga momento.
"Lin, ĉu vi ankoraŭ amas min? Tiom kiom antaŭe?" ŝi demandis subite, per voĉo simila al tonoj de fluto en printempa nokto. Ŝiajn okulojn vualis nuboj alarmantaj pri baldaŭa pluvo.
Ĉu printempa aŭ aŭtuna pluvo tio estos, mi ne sciis. Mia koro tremis.
Tio estis demando kiun mi deziris fari al ŝi, tamen ŝi antaŭis al mi. Do niaj koroj sentis same, kvankam neniu el ni konis la alies sentojn. Nun ni havis ŝancon por ilin montri unu al la alia. Tamen mi timis, ke nebulo ilin kovros tiel ke ni ne povos vidi la verajn sentojn.
（未完待续）
——
Pipi
2016.7.21
于大连
《春天里的秋天》6.4 （纪念世界语翻译家李士俊先生诞辰100周年）
纪念世界语翻译家李士俊先生诞辰100周年
《春天里的秋天》
原著：巴金
世译：李士俊
输入与发布：Pipi
6.4 "Rong, vi ja konas min, mian koron. Mi neniam mensogis. Mi amas vin, pli ol antaŭe."
Mia voĉo tremis, mia koro batis rapide kaj timeme, mi parolis ne rapide, timante ke ŝi min miskomprenus.
Mia tuta sango kuris al la vizaĝo. Mi rigardis ŝin kun plena atento.
"Ekagu! Ĉirkaŭbraku ŝin! Levu ŝin, kisu ŝin, diru al ŝi viajn suspektojn, viajn ĉagrenojn. Diru al ŝi, ke vi volas scii ŝian tutan sekreton. Diru al ŝi, kion ŝi sentigis al vi en la lastaj tagoj." Tiuj vortoj sonis en mia kapo.
Miaj manoj forte tremadis, sed ili restis senfare.
Ŝi diris nenion kaj nur rigardadis min.
"Ŝi jam scias! Rapidu do!" mi urĝigis min.
Mi ekvidis la pluvon en ŝiaj grandaj okuloj, ŝiaj pupiloj glimis en la pluveto. Pluvo, aŭtuna pluvo. Mia koro malsekiĝis.
"Rong, mi amas vin, eterne amos vin. Mi ne povos vivi sen vi. Mi volus distranĉi mian koron por montri al vi, ke kian lokon vi okupas en ĝi." Mi parolis kvazaŭ mi estus deklamanta poemon. Mi sentis, ke mi jam diris ĉion dirindan, sed fakte mi preterlasis la plej gravajn vortojn.
Ankaŭ miaj okuloj malsekiĝis de pluvo, somera abrupta pluvo. Mi kvazaŭ aŭdis tondron en la cerbo.
"Ne hezitu, Rong. Mi jam tute min fordonis al vi. Pro vi mi volonte oferos ĉion." Mi povis aŭdi nenion krom ŝia voĉo, mi povis vidi nenion krom ŝia vizaĝo.
"Ĉu vi estas certa, ke vi neniom bedaŭros, se vi promesis oferi ĉion pro mi? Tio ne estis sonoro de arĝenta tintilo, sed flutaj tonoj post fenestro en aŭtuna pluva nokto.
Mia koro ektremis refoje.
"Aŭtuno venas," tiel sentis mia koro.
"Ne, neniam mi bedaŭros. Pura amo neniam alportos bedaŭron," mi respondis.
"Kial vi ankoraŭ suspektas? Ĉu via koro ŝanĝiĝis?" Mi volis tiel demandi ŝin, sed mi diris nenion similan.
"Mi kredas vin," ŝi diris, kaj englutis la vortojn kiuj devus sekvi tion.
Mi pensis, ke mi estis savita.
Ŝi kredis min kaj amis min, do solviĝis la tuta problemo. Sed kial ŝi englutis la sekvantajn vortojn?
Mi stariĝis kaj rigardis ŝian vizaĝon. La suno ĝin lumigis. En ŝiaj grandaj okuloj brilis larmoj. La nuboj malaperis. Mi denove vidis printempon.
Tiel rapide ŝanĝiĝis la sentoj kaj mienoj de virino.
"Mi kredas vin. Sed se vi iam ŝanĝos vian koron, mi tranĉos al mi la gorĝon kiel via frato."
Ŝi stariĝis kaj ekridetis al mi. La arĝenta tintilo sonoris denove, sed mi ne sciis, ĉu tio estas en printempo aŭ en aŭtuno.
Do ŝi ankoraŭ memoras mian fraton, kiun mi jam forgesis antaŭ longe.
"Ni descendu, ke li ne longe nin atendu sube," ŝi diris.
Mi sekvis ŝin malsupren, kaj ni retrovis Xu ĉe la rojo. Tiam en ŝiaj okuloj jam ne estis larmoj.
——
Pipi
2016.7.22
于大连