《春天里的秋天》10.1 （纪念世界语翻译家李士俊先生诞辰100周年）
纪念世界语翻译家李士俊先生诞辰100周年
《春天里的秋天》
原著：巴金
世译：李士俊
输入与发布：Pipi
10.1 La homplena kaj malbone prilumigita kinejo estis sufoke varma kaj zumegis babiloj en nazala dialekto, ridoj de virinoj kaj ploroj de infanoj.
Poste mallumo falis kaj ĉio kvietiĝis.
Sur la ekrano aperis homoj kaj agadoj, novaĵoj, komedioj kaj amhistorioj.
La mondo ĉirkaŭ mi malaperis, ni sonĝis kun malfermitaj okuloj. Mi min klinis al ŝi kaj ŝi al mi.
Juneco, pasio, luna nokto, profunda amo, juna paro, alia junulo, triangula enamiĝo, nepardonema patro, mono, reputacio, kariero, sinofero, perfido, komerco en Egiptujo, longaj jaroj en tropika lando.
Juna orfino, drinkema frato, unua amo, fidita amanto, solenaj ĵuroj, forlaso sen adiaŭo, subita pluvego en luna nokto, profunde vundita koro, senama edziniĝo, trompo kaj krimo de la edzo, memmortigo kaj honoro, sociaj miskomprenoj, riproĉoj kaj malamo de frato, vivo de vidvino, eterna sekreto, migrado fremdlande, alfundiĝo, malsaniĝo de la frato, reveno al la hejmo, morto de la frato, dumviva bedaŭro.
Reintervido post longa disiĝo, alia virino, nova edzino, reardiĝo, hasta adiaŭo, malsaniĝo, rozoj, intervidiĝo en hospitalo, amkonfeso, triangula enamiĝo, plano de forfuĝo, decido de morto, morto en trafika akcidento.
... Multaj rigardantoj ĝemis kaj la lampoj ekbrilis. La blua kurteno falis. Nenio okazis. Ni ankoraŭ estis en Ĉinio, kaj nur sonĝis eŭropan sonĝon.
Viŝinte miajn malsekajn okulojn, mi rigardis al ŝiaj grandaj okuloj, kiuj estis en larmopluvo.
Tenante mian brakon ŝi firme sin premis al mi kaj ni trapenetris la homamasojn.
Ŝi klinis sian kapon kaj longe silentadis.
"La socio subpremas nin virinojn," ŝi subite diris maldolĉe.
Tiuj vortoj profunde penetris en mian koron.
Mi rememoris scenojn sur la ekrano: La virino vekiĝis en sia malsanula lito kaj rimarkis ke la vazo kun rozoj malaperis. Pene ŝi, malsana, iris el la malsanula ĉambro por serĉi la florojn. Miaj okuloj vualiĝis, kiam mi vidis tiun scenon. Tiam Rong preme sin apogis sur mi kun la kapo sur mia ŝultro. Mi aŭdis, ke ŝi ripetis dufoje la vortojn de la heroino:
"Miaj floroj! Kien vi metis miajn florojn? ... Mi volas nur vin!"
Mi sentis, ke mi nun komprenis Rong. Mia koro ploris pro ŝi.
La vivo de la virinoj ĉiam larmigas. Prave Rong diris, Garbo estas vera artisto.
Sed kial Rong demandis: "Kien vi metis miajn florojn?" Ŝiaj floroj ja estis ĉe ŝi.
"Rong, tio estis nur filmrakonto sed ne reala okazaĵo. En la reala vivo ne povas esti tia serio de hazardoj." Mi altrudis al mi rideton, sed eĉ mi mem sentis ĝin nesenafekta, ĉar mi volis ne rideti, sed ĝemi.
"Vi ne scias la realon, ja estas multe da tiaj kazoj! La sorto de la virinoj estas tragika." En ŝia voĉo estis larmo
Kiel mi povus tion scii? Mi ja ne estas virino.
"Rong, ni iru preni okcidentan manĝon, ĉu bone?"
"Ne. Mi ne volas manĝon. Mi nur volas reiri hejmen por plori."
Ŝi preskaŭ jam ekploris.
Mi volis demandi: "Rong, ĉu vi ne plu amas min? Kial vi nur volas reiri hejmen por plori, kiam vi estas kun mi, kun la karulo en arda amo?"
Tamen mi diris neniun vorton, sed silente viŝis miajn okulojn. Mia koro doloris pro ŝi kaj ankaŭ pro mi mem.
"Mi akompanos vin hejmen," mi diris fine.
"Ne, lasu min reiri sola, mi ne volas ke vi tion faru."
Estis la unua fojo, ke ŝi rifuzis mian akompanon. Pretervole mi rememoris ŝian voĉon de arĝenta tintilo, sed nun ĝi raŭkiĝis.
——
Pipi
2016.7.26
于大连
《春天里的秋天》10.2 （纪念世界语翻译家李士俊先生诞辰100周年）
纪念世界语翻译家李士俊先生诞辰100周年
《春天里的秋天》
原著：巴金
世译：李士俊
输入与发布：Pipi
10.2 "Ŝi komencis tediĝi de vi!" mi diris al mi mem. "Atendu, venos la tempo, kiam vi estos forlasita."
Mi tuj korektis min: "Ne. Ŝi ne forlasos vin, ŝi ne estas tia virino."
Sed tiuj vortoj ne povis ĉesigi la kor-doloron. Mi volis demandi denove: "Ĉu vi vere amas min?"
Nigra mallonga jupo, roza bluzo, klinita kapo.
Mi amis ŝin, pli ol ĉion ceteran en la mondo. Mi ne povis vivi sen ŝi.
Mi ne plu parolis al ŝi. Sed miaj okuloj sekvadis ŝian dorsan figuron. Miaj okuloj esprimis kion mi ne kuraĝis diri, sed tion ŝi ne povis percepti.
Ŝi iris, ankaŭ mi iris, kaj tiel mi eskortis ŝin ĝis ŝia loĝejo. Ni estis nefore unu de la alia, do ŝi certe vidis min.
"Mi ja akompanis ŝin ĝis la hejmo," mi diris al mi mem. Sed survoje mi ne kuraĝis voki ŝin aŭ diri al ŝi konsolajn vortojn.
Ĉe la verda barilpordo mi diris kun trankviliĝinta koro: "Nun ĉio estas en ordo." Mi iris al ŝi.
"Rong, ne ĉagreniĝu, iru en vian ĉambron por iom ripozi kaj fariĝos pli bone al vi poste."
"Kun ĝojo vi invitis min al kinejo, sed nun vi revenas en tia ĉagreno. Ĉu mi ofendis vin? Diru al mi ĉion malkaŝe!"
Mi detenis mian spiron atendante ŝian respondon.
"Lasu min havi pacan momenton!" ŝi diris, tamen ne turnis al mi sian vizaĝon.
Ŝi haltis ĉe la pordo kaj ne plu iris, ankaŭ mi ne iris. Mi rigardis ŝin kaj ŝi rigardis la teron.
"Vi reiru hejmen."
Tion dirinte, ŝi tuj puŝmalfermis la barilpordon kaj eniris.
Ŝi fermis la pordon kaj sinapogis dorse al ĝi.
"Rong!" mi vokis mallaŭte starante ekster la pordo.
Ŝi nek respondis nek sin movis.
Mi pensis: se mi longe staros tie, ankaŭ ŝi longe staros tie, sed ŝi bezonas ripozon.
"Rong, lasu min eniri. Mi volas diri ion al vi."
"Venu morgaŭ. Lasu min havi hodiaŭ pacan momenton. Mi volas vidi neniun."
Ŝi ne returnis sian kapon. Mi sciis ke jam ne estas espero.
"Rong, mi foriras," mi diris emocie.
Mi vere ekiris kun intence faritaj fortaj paŝbruoj.
"Eble ŝi sin turnos por rigardi min," mi pensis.
"Ŝi malfermos la pordon kaj elvenos," mi pensis poste.
"Ŝi elkuros por revoki min," mi pensis plue.
"Malrapidigu la paŝojn!" mi diris al mi.
"Returnu la kapon por rigardi!" mi diris al mi ree.
"Petu ŝin ankoraŭ foje!" mi diris al mi denove.
Mi malrapidigis la paŝojn kaj returnis la kapon por rigardi de tempo al tempo. Sed vane.
La barilpordo ne malfermiĝis. Nenio estis post la pordo. La roza bluzo kaj nigra mallonga jupo malaperis. Neniu elvenis por voki min.
Mi reiris al la pordo kaj denove foriris de ĝi.
"Se iu konato ekvidus min? Ĉu mi ne fariĝus objekto de mokoj?" mi diris al mi.
"Prefere reiri hejmen. Ja venos la morgaŭo."
Mi piediris la tutan vojon al la hejmo kaj ŝi ne postkuris min.
La vespera brizo karesadis mian kapon kaj krepuska aromo penetris en mian nazon. La knabino en blankaj vestoj sidis sur sia balkono. La hundo de la najbaro ekbojis kun la antaŭaj piedoj gratantaj la barilpordon.
Mi ekrigardis al la ĉielo, sur kiu arĝente blankis la duonluno kaj vidiĝis kelkaj steloj, iuj el ili estis brilaj kaj la aliaj palaj.
Mi eniris la ĉambron kaj forgesis la malsaton. Mi elpoŝigis la filmo-sinoptikon kaj ĝin disŝiris.
Mi diris kolere: "Kian suferon la virino Garbo havigis al ni!"
En la florvazo feble staris la lilioj, jam velkintaj.
La lilioj simbolis nian amon.
Mi volis plori, plori pro la lilioj.
——
Pipi
2016.7.27
于大连