TRE MODERNA FABELO 1 摩登童话(一)

作者 aŭtoro: Kapro, 发表于 afiŝita je Thursday, December 14, 2023, 14:18 (106天前)
编辑: Solis, 时间: Monday, December 25, 2023, 12:47

TRE MODERNA FABELO
1.
Tiun ĉi eksterordinaran kaj freŝdatan fabelon mi nur peras transigante la respondecon al mia tre fidinda amiko — ni nomu lin Sen Dubo — kiu la unuan fojon rakontis ĝin ĉe blanka tablo, kie ne mankis glasoj.
"Aŭdu nur" — diris Sen. "Mia amiko, Ripsrops, veturis antaŭ nelonge per sia beleta ĉaro, vi scias, tiu Mercedes, inter Arĥangelsk kaj Kopenhago sur la ŝoseo. Sed li jam ne estis malproksime de Kopenhago, kiam ĉe benzinputo, post kiam li aĉetis hejtmaterialon kaj dum la agado de la benzinulo, li iom promenis. Subite li aŭdis voĉon sub si:
"Sinjoro Ripsrops, sinjoro, bonvolu atendi..."
Ripsrops rigardis malsupren kaj vidis ranon ruliĝantan al li. Li ne estas speciala ŝatanto de ranoj, sed io kaptis lin en la afero.
"Ĉu mi komprenas rane? Kaj ĉu vi povas paroli? Ĉu vi konas min?"
La rano respondis:
"Jes, kara sinjoro Ripsrops, mi povas paroli, sed mi ne parolas rane, sed dane. Mi petas vin, sinjoro Ripsrops... Mi frostas. Metu min en vian poŝon. Ĉu mi rajtas kunveturi al Kopenhago? Por bonfaro vi ricevos bonon!"

摩登童话
1.
这是个非同寻常,并且令人耳目一新的童话寓言故事,也是我非常信任的朋友——我们称他为“森·杜博”先生,他第一次坐在一张不能没有酒杯的白桌子旁讲的这个故事,而我只是替代转述这个故事而已。

“你仅仅听我说就可以了,”森·杜博说,“我的朋友,利普斯·罗配斯,他不久前开着他的美丽的小轿车,你知道,那是一辆梅赛德斯,经常在阿尔汉格斯克和哥本哈根之间的公路上奔驰。他亦离哥本哈根不远了。在加油站,买完燃油后,趁着加油员忙着的时侯,他就散了一会儿步。突然,他听到自己的下方传来一个声音:

“先生!先生!利普斯先生!请稍等!…”

利普斯·罗配斯低头一看,看到一只青蛙向他滚动而来到自己的脚边。他不是一个特别喜欢青蛙的人,但此时,这件事让他陷入了窘境。

“我能听懂你的蛙语吗,青蛙?你会说话吗?你认识我吗?”

青蛙回答:“ 是的,亲爱的利普斯先生,我可以说话,但我不能说蛙语,但我能说丹麦语。利普斯先生,我感觉我冷。拜托!快把我放进你的衣袋里吧。我可以同你乘车去哥本哈根吗?你的善举会得到善报的!”

本人不懂世界语,仅就汉文部分请教理解是否有误(非机器翻译)

作者 aŭtoro: Dio Mia!, 发表于 afiŝita je Thursday, December 14, 2023, 16:40 (106天前) @ Kapro

“森·杜博”先生
=“吴仪(无疑)”先生 (?)

他第一次坐在一张不能没有酒杯的白桌子旁讲的这个故事
=他头一回讲这故事时正坐在一张白桌旁,桌上少不了摆了几杯酒 (?)


“你仅仅听我说就可以了,”
=“你信不信没关系,只管听” (?)

他不久前开着他的美丽的小轿车,你知道,那是一辆梅赛德斯
=不久前他开着自己那辆梅赛德斯靓车 (?)

他听到自己的下方传来一个声音
=他听到地上传来一个声音 (?)

这件事让他陷入了窘境
= 这事情总感觉有哪里不太对劲 (?)

看到一只青蛙向他滚动而来到自己的脚边
=看到一只青蛙蹦蹦跳跳地接近他 (?)

我感觉我冷
=我快冻僵了 (?)


你的善举会得到善报的
=救人一命胜造七级浮屠 (?)

本人不懂世界语,仅就汉文部分请教理解是否有误(非机器翻译)

作者 aŭtoro: dalianjasco, 发表于 afiŝita je Friday, December 15, 2023, 16:11 (105天前) @ Dio Mia!

你这种应该是属于纯基于译文的再创作了(也可称为润色)。这种再创作除了有美学欣赏价值外,功利实用价值不大。艺术范畴的东西,永远没有最好,只有更好。因为同样会有人对你的润色进行润色,这样润下去就没个尽头了。

真知与进步,往往只能从自己所犯的错误中获得

作者 aŭtoro: Dio Mia!, 发表于 afiŝita je Friday, December 15, 2023, 17:43 (105天前) @ dalianjasco

作为被排斥在“知识分子”圈子外的粗人、俗人,本人对世界语是一窍不通且汉语大致也只维持高中毕业水平,无需顾及面子之类虚无缥缈的虚伪东东。
纯粹出于爱好,写一点力所能及的文字,请诸位多多指教。
像李士俊老师与魏以达老师当年那场专业高水平旷日持久的(同时令多少人痛心疾首的)论战,客观上提高了中国世界语者的思辨能力和语言水平,本人当然是做梦都没资格插嘴的。

古人讲究“炼字”,市场经济更要求“精益求精”

作者 aŭtoro: Dio Mia!, 发表于 afiŝita je Friday, December 15, 2023, 17:57 (105天前) @ dalianjasco

所谓的机器翻译为什么至今在很多情况下仍只能当作一个笑话?
为什么即使全世界的人都可以通过英语基本上跨越语言障碍了,世界语等其它自然语言仍然有其存在的价值?
肤浅地转引某诺贝尔奖获得者的观点:"Consciousness is not computational."

同样,审美,乃是人类区别于机器之其中一个特征 (?)

古人讲究“炼字”,市场经济更要求“精益求精”

作者 aŭtoro: dalianjasco, 发表于 afiŝita je Saturday, December 16, 2023, 17:11 (104天前) @ Dio Mia!

不要误会,我不是否定审美功能。审美是人类的一种天性,获得美的享受是会调节人的情绪的,人情绪好了,自然对身体和精神健康都有好处,这就是娱乐的功用。

审美价值和功利实用价值都有价值,两者只是目的不同而已。就像个人手工精心制作一件服装和服装厂机器大生产衣服的区别一样。我个人的精力主要是集中在如何进行机器大生产,以降低外语使用成本。毕竟,饥寒交迫,但却心忧炭贱愿天寒的卖炭翁的心情,跟吃饱喝足后穿着暖和的衣服去踏雪寻梅的人的心情是很不一样的。

关于这个“ruliĝantan”

作者 aŭtoro: Dio Mia!, 发表于 afiŝita je Thursday, December 14, 2023, 16:51 (106天前) @ Kapro

多年前我读到这里也不解青蛙为什么能做出ruliĝi这个动作。
只能肤浅地说,从意象上考察,侧面看蛙跳的慢动作还是有那么点ruliĝi的意思的。

关于这个“ruliĝantan”

作者 aŭtoro: Dio Mia!, 发表于 afiŝita je Thursday, December 14, 2023, 16:59 (106天前) @ Dio Mia!

都快冻僵的情况下,不管是“滚”还是“跳”,都不大可能是很积极主动的动作了,多少有点无奈的成分,相当于人一拐一拐地走路?
那就说:
连滚带爬地靠近他 (?)

关于这个“ruliĝantan”

作者 aŭtoro: 明, 发表于 afiŝita je Thursday, December 14, 2023, 18:14 (106天前) @ Dio Mia!

Por bonfaro vi ricevos bonon!" 这句话值得 你们直译和意译。是文章的中心思想。

TRE MODERNA FABELO 1 摩登童话(一)

作者 aŭtoro: Kapro, 发表于 afiŝita je Friday, December 15, 2023, 20:40 (105天前) @ Kapro

摩登童话(不是翻译的完整版)
1.
这是个非同寻常,并且令人耳目一新的童话寓言故事,也是我非常信任的朋友——我们称他为“森·杜博”先生,他第一次坐在一张少不了有酒杯的白桌子旁,对我讲的这个故事,而我只是替代转述这个故事给你们而已。

“你仅仅听我说就可以了,”森·杜博说,“我的一个朋友,利普斯·罗配斯,你知道的。他经常开着他的美丽的小轿车,在阿尔汉格斯克和哥本哈根之间的公路上行驶。那是一辆梅赛德斯。不久前的一天,他开着车向哥本哈根奔驰。他离哥本哈根不远了。在加油站,买完燃油后,趁着加油员忙着的时侯,他就散了一会儿步。突然,他听到自己的下方传来一个声音:
“呱,呱,呱!先生!先生!利普斯先生!请稍等!…”
利普斯·罗配斯低头一看,看到一只青蛙向他连滚带爬地来到自己的脚边。他不是一个特别喜欢青蛙的人,但此时,这件事让他陷入了窘境。
“青蛙!你认识我?你会说话?我能听懂你的蛙语吗,”
青蛙回答:“ 是的,是的!亲爱的利普斯先生,我会说话,但我不会说蛙语,而会说丹麦语。利普斯先生,我感觉我冷。拜托!快把我放进你的衣袋里吧。我可以同你乘车去哥本哈根吗?你的善举会得到善报的!”

2.
利普斯·罗配斯非常奇怪,心想,这大热的天,青蛙却说冷?哈!青蛙就是青蛙,它想要的温暖对我来说也无需破费,算了吧,想着想着就把青蛙放进了自己的衣袋里……但是青蛙会读心术:你说什么?是的……是的,你跟我一样心里清醒着呢。这是青蛙心里的嘀咕。

傍晚,他们抵达首都,到了利普斯·罗配斯的住所,因为青蛙请他帮找个地方休息。利普斯·罗配斯打开自己家的门。就这样,青蛙在利普斯·罗配斯家里慢慢地无拘无束地蹦蹦跳跳。它甚至要吃的,还要喝的。利普斯·罗配斯觉得青蛙还算很朴实,也就满足了它的要求。此时,青蛙又说话了:“亲爱的里利普斯先生,我好困啊,我能在你家的床上睡一觉吗?”

利普斯·罗配斯沉思不语:一个佰生人都还没在我家床上睡过觉,而它到好,想在我家睡觉?这可真是第一次。还好,此时利普斯·罗配斯太太并不在家,是去波利尼西亚度假了。而这个奇怪的青蛙又那么困,利普斯·罗配斯于是把青蛙放在床上。自己脱了夹克,准备在另一张床上休息。就在他想把灯关掉,并看向睡在旁边床上的青蛙时,突然发觉那只奇怪的青蛙变成了一位非常美丽的公主。可以想象得到,当时她甚至连睡衣都没穿。利普斯·罗配斯的目光不由自主地飘到公主的白玉般嫩滑的肩膀上……利普斯·罗配斯吓坏了,他揉了揉眼睛。公主含情黙黙地望着他,用亲昵的称呼叫利普斯:“利普丘!利普丘!”... ...

3.
森·杜博讲到这里就停了好一会儿,目光不定地看着他自己吐出的飘逸的雪茄烟雾... ...
我急了: “快讲!快讲!后来怎样!?”
森·杜博眯着眼睛看着我,说: “你相信这个故事吗?”
“相信?根本不信!为什么要信?” 我哈哈大笑着。

森·杜博接着叙述:就在此刻,利普斯·罗配斯太太突然推开了卧室的房门,大喊:“我一个字都不信……”

(这是根据张雪峰翻译的中文改编)

TRE MODERNA FABELO 1 摩登童话(一)

作者 aŭtoro: Kapro, 发表于 afiŝita je Friday, December 15, 2023, 20:51 (105天前) @ Kapro

抱歉是打错了:
(这是根据张雪松翻译的中文改编)

TRE MODERNA FABELO 1 摩登童话(一)

作者 aŭtoro: Kapro, 发表于 afiŝita je Friday, December 15, 2023, 20:54 (105天前) @ Kapro

摩登童话(这是根据张雪松翻译的中文改编)
1.
这是个非同寻常,并且令人耳目一新的童话寓言故事,也是我非常信任的朋友——我们称他为“森·杜博”先生,他第一次坐在一张少不了有酒杯的白桌子旁,对我讲的这个故事,而我只是替代转述这个故事给你们而已。

“你仅仅听我说就可以了,”森·杜博说,“我的一个朋友,利普斯·罗配斯,你知道的。他经常开着他的美丽的小轿车,在阿尔汉格斯克和哥本哈根之间的公路上行驶。那是一辆梅赛德斯。不久前的一天,他开着车向哥本哈根奔驰。他离哥本哈根不远了。在加油站,买完燃油后,趁着加油员忙着的时侯,他就散了一会儿步。突然,他听到自己的下方传来一个声音:
“呱,呱,呱!先生!先生!利普斯先生!请稍等!…”
利普斯·罗配斯低头一看,看到一只青蛙向他连滚带爬地来到自己的脚边。他不是一个特别喜欢青蛙的人,但此时,这件事让他陷入了窘境。
“青蛙!你认识我?你会说话?我能听懂你的蛙语吗,”
青蛙回答:“ 是的,是的!亲爱的利普斯先生,我会说话,但我不会说蛙语,而会说丹麦语。利普斯先生,我感觉我冷。拜托!快把我放进你的衣袋里吧。我可以同你乘车去哥本哈根吗?你的善举会得到善报的!”

2.
利普斯·罗配斯非常奇怪,心想,这大热的天,青蛙却说冷?哈!青蛙就是青蛙,它想要的温暖对我来说也无需破费,算了吧,想着想着就把青蛙放进了自己的衣袋里……但是青蛙会读心术:你说什么?是的……是的,你跟我一样心里清醒着呢。这是青蛙心里的嘀咕。

傍晚,他们抵达首都,到了利普斯·罗配斯的住所,因为青蛙请他帮找个地方休息。利普斯·罗配斯打开自己家的门。就这样,青蛙在利普斯·罗配斯家里慢慢地无拘无束地蹦蹦跳跳。它甚至要吃的,还要喝的。利普斯·罗配斯觉得青蛙还算很朴实,也就满足了它的要求。此时,青蛙又说话了:“亲爱的里利普斯先生,我好困啊,我能在你家的床上睡一觉吗?”

利普斯·罗配斯沉思不语:一个佰生人都还没在我家床上睡过觉,而它到好,想在我家睡觉?这可真是第一次。还好,此时利普斯·罗配斯太太并不在家,是去波利尼西亚度假了。而这个奇怪的青蛙又那么困,利普斯·罗配斯于是把青蛙放在床上。自己脱了夹克,准备在另一张床上休息。就在他想把灯关掉,并看向睡在旁边床上的青蛙时,突然发觉那只奇怪的青蛙变成了一位非常美丽的公主。可以想象得到,当时她甚至连睡衣都没穿。利普斯·罗配斯的目光不由自主地飘到公主的白玉般嫩滑的肩膀上……利普斯·罗配斯吓坏了,他揉了揉眼睛。公主含情黙黙地望着他,用亲昵的称呼叫利普斯:“利普丘!利普丘!”... ...

3.
森·杜博讲到这里就停了好一会儿,目光不定地看着他自己吐出的飘逸的雪茄烟雾... ...
我急了: “快讲!快讲!后来怎样!?”
森·杜博眯着眼睛看着我,说: “你相信这个故事吗?”
“相信?根本不信!为什么要信?” 我哈哈大笑着。

森·杜博接着叙述:就在此刻,利普斯·罗配斯太太突然推开了卧室的房门,大喊:“我一个字都不信……”

TRE MODERNA FABELO 1 摩登童话(一)

作者 aŭtoro: Kapro, 发表于 afiŝita je Friday, December 15, 2023, 21:07 (105天前) @ Kapro

PAŜO UNUA
TRE MODERNA FABELO

Tiun ĉi eksterordinaran kaj freŝdatan fabelon mi nur peras transigante la respondecon al mia tre fidinda amiko — ni nomu lin Sen Dubo — kiu la unuan fojon rakontis ĝin ĉe blanka tablo, kie ne mankis glasoj.
"Aŭdu nur" — diris Sen. "Mia amiko, Ripsrops, veturis antaŭ nelonge per sia beleta ĉaro, vi scias, tiu Mercedes, inter Arĥangelsk kaj Kopenhago sur la ŝoseo. Sed li jam ne estis malproksime de Kopenhago, kiam ĉe benzinputo, post kiam li aĉetis hejtmaterialon kaj dum la agado de la benzinulo, li iom promenis. Subite li aŭdis voĉon sub si:
"Sinjoro Ripsrops, sinjoro, bonvolu atendi..."
Ripsrops rigardis malsupren kaj vidis ranon ruliĝantan al li. Li ne estas speciala ŝatanto de ranoj, sed io kaptis lin en la afero.
"Ĉu mi komprenas rane? Kaj ĉu vi povas paroli? Ĉu vi konas min?" La rano respondis:
"Jes, kara sinjoro Ripsrops, mi povas paroli, sed mi ne parolas rane, sed dane. Mi petas vin, sinjoro Ripsrops... Mi frostas. Metu min en vian poŝon. Ĉu mi rajtas kunveturi al Kopenhago? Por bonfaro vi ricevos bonon!"
Ripsrops tre miris, precipe, ke la rano frostas, kiam estas varme, sed rano estas rano, kaj ĉar la petita varmo ne kostos al li elspezojn, li metis la ranon en sian poŝon. (... Kion vi diras? Jes... Jes, li estis sobra kiel mi.)
Iom post iom la rano iĝis hejmeca ĉe Ripsrops. Ĝi petis eĉ manĝon kaj iom da akvo, kiujn Ripsrops, kiu konsideris la ranon cetere tre modesta, donis al sia kunvojaĝanto. Tiel ili alvenis vespere al la metropolo, eĉ al la loĝejo de Ripsrops, ĉar la rano petis ripozlokon. Ripsrops malfermis la pordon de sia loĝejo kaj tiam la rano denove ekparolis:
"Kara sinjoro Ripsrops, mi estas tiel dormema. Ĉu mi rajtus dormi en tiu lito?"
Ripsrops ekmeditis. Estis la unua fojo, ke iufremdulo volis dormi en ilia familia lito, sed efektive sinjorino Ripsrops estis for kaj tiu ĉi mirinda rano estis tiel dormema. Li metis la ranon en la apudan liton kaj demetis sian jakon kaj komencis pretigi sin por la nokta trankvilo. Li volis jam mallumigi, kiam li alrigardis la apudan liton kaj tiam li rimarkis, ke el la stranga rano fariĝis belega reĝidino, kiu supozeble apenaŭ estis provizita per noktovestoj. Lia rigardo ekglitis sur la marmoraj ŝultroj de la reĝidino.Ripsrops tute teruriĝis. Li frotis la okulojn. La reĝidino alrigardis lin kaj diris: "Ri-i-ipsĉjo!"
Sen Dubo, t.e. la rakontanto, nun faris longan paŭzon kaj sekvis iom malcerte la ŝvebon de la cigareda fumo.
Mi urĝis:
"Nu, kiel estis poste?"
Sen alrigardis min kaj diris:
"Ĉu vi vere kredas tiun ĉi historion?"
"Kredi? Tute ne. Kial mi kredu?"
"Nu ankaŭ sinjorino Ripsrops, kiu tiumomente realvenis neatendite el sia feriado en Polinezio kaj malfermis la pordon de la dormoĉambro, ne kredis ĝin. Eĉ ne unu vorton..."

F Szilágyi
(el 'Norda Prismo')

LA PSALMARO

作者 aŭtoro: Kapro, 发表于 afiŝita je Friday, December 22, 2023, 15:59 (98天前) @ Kapro

LA PSALMARO

Kiam Anna-Klara en sia sepa jaro vizitadis la unuan klason, iun tagon ŝi petis de mi
psalmlibron. “Kial?” mi demandis.
“Ĉar ankaŭ Gustavo havas.”
“Povas esti,” mi respondis, “sed mi neniam aŭdis, ke tiel etaj knabinoj havus
psalmaron.” “Sed ankaŭ Gustavo havas.”
Kion fari, mi iris aĉeti psalmaron.
Mi trovis multe da diversaj psalmlibroj, malgrandajn, belajn librojn kun mola
bindo, orkadraj paĝoj kaj ankaŭ grandajn librojn kun belaj, simplaj literoj. Mi aĉetis, kiu
estis la malplej kosta, por ke la infano bontempe lernu la ŝparemon, precipe en tiaj
seriozaj aferoj.
Mi skribis la nomon de Anna-Klara en la libron kaj posttagmeze transdonis ĝin al
ŝi. Ŝi ege ekĝojis, prenis la libron kaj diris:
“Ĝi estas ĝuste tia, kia tiu de Gustavo.”
Mi eksidis kaj iomete meditadis pri la okazintaĵoj, kaj poste — la dioj pardonu min
— mi iris al la pordo kaj enokulumis tra la ŝlosiltruo.
Anna-Klara staris meze de la ĉambro, antaŭ la granda spegulo. Kun la malfermita
psalmaro ŝi kantis falsvoĉe. De tempo al tempo ŝi rigardis al la spegulo, ĉu ŝia zono
bone kuŝas? Kelkfoje ŝi ordigis sian harplekton, kelkfoje glatigis ĉifon sur la robo, kiu ne
estis bonorde sur ŝia ŝultro.
Subite mi surprizis sin per pordmalfermo kaj eniris:
“Kara Anna-Klara,” mi diris, “psalmaro estas io multe pli serioza, ol vi imagas. Oni
ne staru antaŭ spegulo por kanti el psalmaro. La psalmolibro ne estas por ludi per ĝi.
Kiam vi estos pli aĝa, la instruist-onklino klarigos al vi, kio estas esence psalmaro.”
Anna-Klara sidis serioza kaj silenta. Ŝi rigardis sincere al mi kaj decidvoĉe diris:
“Mi volas diri al vi nur unu aferon : Oni ne eniras ĉambron antaŭ ol frapi.” Mi ne
kredas, ke Anna-Klara estas jam matura por religiaj problemoj.

Hasse Z. el la sveda: A ndreo Gauder (el "LiteraturaMondo" )

LA ŜTORMO

作者 aŭtoro: Kapro, 发表于 afiŝita je Friday, December 29, 2023, 11:13 (91天前) @ Kapro

LA ŜTORMO
de la skota verkisto John Sharp Dinwoodie el “Paŝoj al Plena Posedo” de William Auld.

Kiam mi eniris la ĉefstraton de la malgranda vilaĝo, ĝi estis tute senhoma, krom ke unu maljunulo per la helpo de marŝbastono malrapide iris en la direkto al la haveno kaj mi sciis, ke la vilaĝanoj troviĝos tie, kien li iras. Estas tre strange, kiamaniere la fiŝkaptistoj, kiuj vivas per la maro, ekkonscias per ia telepatio, kiam danĝero minacas ŝipon, propran aŭ fremdan.
Mi estis vidinta la ŝipeton tra la fenestro de mia domo, kiu staras sur la klifsupro ne malproksime de la vilaĝo. Mi sidis kun la edzino ĉe la tetablo, kiam ŝi subite ekkriis, “Ĉu tio estas ŝipeto, kion mi vidas?” Kaj kvankam estis apenaŭ kredeble, ke ŝi estu prava, tamen ja estis ŝipeto, malgranda fiŝkapada ŝipeto, de la tipo ĝenerale uzata de la fiŝkaptistoj en la vilaĝoj sur la orientskota marbordo. Oni povis vidi ĝin nur intermite, kiam dum momento ĝi leviĝis al la supro de giganta marondo, antaŭ ol denove malaperi de la vido.
Mi estis elirinta el la domo por iri al la deklivo apud la haveno, ĉar mi sciis, ke ĉiuj vilaĝanoj estos tie – ne por helpi, ĉar helpo estus neebla en tia ventego kia ĉi tiu, kaj ne por trovi plezuron en la vidotaĵo, ĉar la vidaĵo estas korŝira, kiam homoj baraktas por savi la vivon kontraŭ furiozantaj elementoj, sed nur ĉar ili ne povus resti hejme, ĉar ili estus tirataj al la scenejo kvazaŭ de magneto.
La ŝtormo estis komenciĝinta senaverte. La antaŭtagmezo estis griza tamen senventa, ĝuste tia tago, kian ofte vidas en la monato novembro tiuj, kiuj loĝas sur la bordo de la Norda Maro: sed antaŭ nur unu horo ekblovis la ventego kun la subiteco de neatendita vangofrapo, kaj la ondoj fariĝis pli kaj pli altaj kaj grandaj.
Kiam mi preterpasis la maljunulon – tiel malfortan, ke li apenaŭ povis stari kontraŭ la forto de la vento – mi kriis al li, “ Ĉu vi scias, kia ŝipeto estas tiu?”
“Ne” li respondis, “sed ne estas kredeble, ke ĝi estu unu el niaj ŝipetoj. Ĉiuj niaj estis ĉe la fiŝejo preter la insulo, kaj sendube ili ĉiuj rapidis al la insula haveno tuj kiam oni aŭdis la radian averton pri ventego antaŭ du horoj. Neniu el la ŝipestroj riskus reveni ĉi tien dum ventego.”
Mi venis al la deklivo super la haveno. La muroj de la haveno mem kaj la deklivo super ĝi estis kovritaj de grupoj de la vilaĝanoj. Tiuj, kiuj staris sur la deklivo, fikse rigardis tiudirekten, kie de tempo al tempo videblis eta nigra punkto, apenaŭ videbla inter la montecaj ondoj kiuj ĉirkaŭis ĝin. Tiuj, kiuj staris ĉe la haveno, nur atendis, atendadis en silento. Tiaj okazaĵoj kompreneble ne estas nekonataj en la marbordaj vilaĝoj, sed en ĉi tiu silento troviĝis io, kian mi neniam antaŭe sentis.
“Kio estas?” mi demandis al viro, kiu staris apude kaj kun kiu mi iomete konatiĝis. Li ĵetis al mi unu ekrigardon, kaj tuj poste liaj okuloj reserĉis la etan nigran punkton. La severeco de lia vizaĝo ne ŝanĝiĝis, kaj per sentrema voĉo li diris: “Tio estas mia filo: oni ĵus ricevis radian mesaĝon de la insulo, sciigantan, ke la ceteraj ŝipetoj, kiuj rifuĝis en la tiean havenon, estas en bona ordo, sed ke la ‘Ora Brilo’ foriris de la aliaj ŝipetoj por reveni hejmen, unu horon antaŭ ol venis la radia ventegaverto.”
Tiam mi komprenis, kial mi sentis ion nekutiman en la silento de la homamaso. De kiam mi ekloĝis en la vilaĝo, neniam danĝero trafis iun el la ŝipetoj apartenantaj al ĝi, sed tio estis unu el “niaj ŝipetoj”, kaj ĝia estro estis populara junulo, kiu edziĝis antaŭ nur du semajnoj. Kune kun li en la ŝipeto, mi sciis, estis liaj du plijunaj fratoj kaj du kuzoj: ĝi estis, laŭ nia dirmaniero, “familia ŝipeto”.
La ŝipeto ŝajnis alproksimiĝi al ni laŭ eksterordinara rapideco. Vere ne tiel estis: ĝi venis malrapide,
sed pro la fakto, ke ĝi alproksimiĝas al ebla katastrofo, ĝi ŝajnis veturi rapidege. Kaj ja katastrofo estis ne nur ebla sed verŝajna. Nia haveno ĉiam estas malfacile enirebla kiam la maro estas malkvieta, kaj ĉar la ondoj tiam kuris tiel furioze, estus ago de frenezulo provi eniri.
“Dio ne permesu, ke ili provu eniri ĉi tien,” subdiris maljunulo apudstaranta, “la sola ŝanco estas preterveturi – iri laŭ la ventego ĝis ĝi forvelkas. Se ili provos eniri, la ondoj certe ĵetos ilin sur la rokojn ĉe la okcidenta promontoro, kaj la ŝipeto estos disfrakasita.”
Ni neniam scios kial, sed la ŝipeto daŭrigis sian vojon kaj venadis rekte al ni. Mi malsupreniris al la haveno. Ĉi tie kelkaj el la homoj pretigis raketan aparaton, por provi pafsendi ŝnuron al la ŝipeto se tiu venos sufiĉe proksimen. Estis ago tute senutila, kaj ĉiuj tion sciis. La ŝnuro tute ne povus bori vojon tra tia ventego, kaj eĉ se al ĝi prosperus fari tion, ĝi tuj rompiĝus kiam la pezo de la ŝipeto, pelata de tiaj grandaj ondoj, plenstreĉus ĝin. Sed la laboro pretigi la aparaton estis preferinda al la nura atendado.
Ŝajnis, ke la ŝipeto pli kaj pli rapide alproksimiĝas, ĝis fine ni povis vidi la homojn sur la ferdeko. Ĉiuj staris tenante la direktilon, pretaj movi ĝin per la tuta forto tuj kiam la ŝipestro, kiu staris en la ferdekmezo juĝante la distancon, donos la ordonon gvidi la ŝipeton trans la ondojn al la havena enirejo. Estis vana espero; la ŝipeto rifuzis respondi al la direktilo; ĝi estis kvazaŭ en la senkompata mano de giganto, kiu rifuzis liberigi ĝin sed pelis ĝin nerevokeble preter la enirejon. Dum ĝi preterdrivis la atendantan homamason la juna ŝipestro levis la manon: ŝajnis al mi, ke li ne faras salutgeston, sed nur senkonscian geston de rezignacio.
Ĉirkaŭ mi viroj kaj virinoj falis surgenuen kun manoj suprenlevitaj. Larmoj sin mikis kun la pluveroj sur la vizaĝoj de la virinoj, sed la viroj ne ploris. Ili staris kun nekovritaj kapoj kaj palaj senesprimaj vizaĝoj tamen profunde en iliaj koroj bolegis malamo al ĉi tiu monstro, kiu prenas antaŭ iliaj okuloj ankoraŭ kvin viktimojn en la eterna lukto inter ĝi kaj la homaro.
Ni trovis iliajn kadavrojn en la sekvanta mateno, kiam forpasis la ŝtormo kaj la maro estis denove trankvila, kaj ni enterigis la kvin en unu tombon sub la ombro de la malnova preĝejo ĉe la supro de la havena deklivo, kiu alrigardas al la maro, sur kiu ili vivis kaj en kiu ili mortis. Kune ili dormas tie, kaj super ilia eterna restadejo aŭdiĝas la sovaĝa muĝado de la Norda Maro kaj la malgaja kriado de la mevoj.
John S Dinwoodie
( Esperanto en Skotlando)

主题RSS Feed

powered by my little forum