中国世界语论坛资料 Afiŝoj de la Ĉina Esperanta Forumo -- 2017.01.20-2021.12.31 - Responde al Minosun

Responde al Minosun (reply)

Petro Desmet' — Tue, 24 Aug 2021 12:32:06 +0000

Kara amiko,

Dankon pro via aprezo!
Mi nun estas tre okupita, sed tamen mi rapide volis saluti vin!
Ankaŭ korajn salutojn al ĉiuj aliaj kutimaj legantoj!

Petro kaj ....daurigo (reply)

Minosun — Wed, 18 Aug 2021 16:07:56 +0000

La amhistorio estas romantika kaj poezia. Sed plej interesas min ke vi vortigis ĝin elvoka kaj tuŝebla. Gradulindas la rakonteto! Dankon, kara amiko!
M.

Klarigo pri ŝerco de avaro, kaj negado de ĝi!!! (reply)

Petro Desmet' — Sat, 14 Aug 2021 14:56:23 +0000

En nia lando, najbara al Nederlando. la nederlandanoj havas tiun reputacion (tute senbaze!).

Kiel ankaŭ Skotoj ne estas avaraj....

Nu... iuj jes! Kiel ĉie!!!

Solis, dankon pro korektado!

pri ŝerco de avaro (reply)

Solis — Sat, 14 Aug 2021 14:22:31 +0000

Iom ĝena situacio! Kvankam mi ne estas nederlandano (pardonon!) nek skoton (denove pardonon!)
-------------------------
Mi legis ŝercojn pri skotoj, sed mi neniam legis ŝercojn pri nederlandanoj je avaro.

Petro kaj ....daurigo (reply)

Petro Desmet' — Sat, 14 Aug 2021 07:08:56 +0000

Kiam ŝi volis eliri la buson mi denove elspruĉis: cetere, vi ne havos okazon perdiĝi ĉi foje, ĉar mi promenos kun vi, kaj mi prenis ŝian manon.
La postan tagon, en la hotelo (Hilton, ĉar tie ankaŭ okazis la kongreso) iu japanino vokis min, kaj diris ke malsupre iu amikino ŝia deziris adiaŭi min, ĉar hodiaŭ ili jam forveturos al L.A. (Los Angeles). Vere, malsupre atendis min la hieraŭa viktimino! Ŝi prenis sian valizon kaj el ĝi elsorĉis paperan pupeton, kiun ŝi donacis al mi. Iom ĝena situacio! Kvankam mi ne estas nederlandano (pardonon!) nek skoton (denove pardonon!) mi tamen estas avara, do mi havis neniun kontraŭdonacon. Sed, kiel kutime, mi havas ideojn! Mi do petis al ŝi, ĉu ŝi havis iun paperfolion. Denove la valizon, kaj el ĝi belan ilustritan, dorsflanke blankan, karton. Tiam mi petis ŝian nomon, skribis unu literon sub la alian Kjoko Hata, kaj "verkis" poezion, karamelversaron, pri "veturi dekmil kilometroj, belaj nigraj okuloj, neniam forgesi, eterne ami" ktp... kaj tio estis mia (senpaga) donaco.
Poste ni korespondis, pri tre seriozaj kulturaj aferoj: literaturo, muziko, geografio ktp. En novembro ŝi skribis al mi ke ŝi venos al Eŭropo por viziti min.
Ŝi venis, vidis, venkis .... kaj fakte ni geedziĝis post dufoje kvinminuta renkontiĝo.
Ni geedziĝis dum Eŭropa Esperanto Kongreso en Luksemburgo, kun 300 esperantistaj ĉeestantoj, dum iu parolado de Lapenna, kiu neniam pardonis al mi, kiu estis kolerega, ĉar neniu (nu, kvar homoj) ĉeestis lian paroladon! Estis tre interkontinenta geedziĝo, ĉar ŝi estas Azianino, mi Eŭropano, unu atestanto estis el Senegalio (Afriko) kaj dua estis Ralph Harry el Aŭstralio. Meso estis eŭkumena, kun Jelly Koopmans kiel predikantino, kaj kun ĥoro kiu kantis en Esperanto.

Petro kaj ....

Petro Desmet' — Sat, 14 Aug 2021 06:59:43 +0000

En la jaro 1972 mi, Petro Desmet' , vivis kiel preskaŭ kvardekjara fraŭlo, sed feliĉa fraŭlo, ankoraŭ apud la jupo de mia patrino. Jam mortis mia patro. En esperantaj revuoj mi legis ke sekvonta kongreso okazos en Usono, en Portlando. Ĝis tiam mi ne multajn kongresojn ĉeestis, nur Bruselan, Harogetan kaj, mi pensas, Hagan. Mi sugestis al mia patrino: se ni foje ĉeestu la kongreson en Usono? Kaj ŝi entuziasme respondis: jes, jes, jes! Mi ĉiam revis pri vizito al Usono, mi neniam estis en aviadilo, ni aliĝu kaj iru! Kaj... voĉo de virino estas pli forta ol io ajn... do, ni enskribiĝis. Mi tamen avertis mian patrinon: mi havas la senton ke mi foriris kiel feliĉa homo (fraŭlo) kaj... ke mi revenos malfeliĉa (edzo)... Ne gravas, ŝi respondis! Estas urĝa tempo, ĉar mi jam tre maljuniĝis.
En la malvasta kongreso (malpli ol mil partoprenintoj) estis relative granda grupo da japaninoj (kun kelkaj, preskaŭ nevideblaj, japanoj) kaj, hazarde, mi ofte estis trovebla en apudeco de tiu grupo.
En la fino de la semajno okazis la turisma tago, kaj ni aliĝis al tuttaga ekskurso al, i.a. la Monto Hood. Kiam ni ekis ni konstatis, je nia miro, ke la laŭtparoliloj en la buso ne funkciis, kaj ke la ĉiĉerono havis tian feblan voĉon ke eĉ en dua linio de buso oni ne komprenis lin. Do, ĉar mi estas ĉiam tro decidema, kaj ĉar mi kutimas kriegi... mi transprenis la traduktaskon.
Kiam ni alvenis ĉe la Monto Hood mi anoncis: gekaraj, vi estos libera dum dekkvin minutoj por iom promeni, sed zorgu ke vi revenu ĝustatempe por ke ni povu ĝui la plenan vojaĝon! Post kvaronhoro ĉiu revenis, krom unu fraŭlino. Finfine ŝi tamen estis trovinta la buson, kaj ni povis daŭrigi kun kelkaj minutoj da malfruo.
Sekvonta haltejo estis ĉe belegaj multŝtupaj akvofaloj: la Multnomaj Faloj (Multnoma... fakte... iu indiana vorto, kies signifon mi ne scias) mi denove anoncis pri libera tempo, sed mi ne haltis ĉe tio, mi daŭrigis: kaj vi, fraŭlino, ĉu vi komprenis min? ĉu vi havas horloĝon? ĉu vi ne perdiĝos? Kaj tiam mi konstatis ke ankaŭ japaninoj kapablas ruĝiĝi! malpli rapide ol ni, ĉar ĉe ili la ruĝiĝo komenĉiĝas ĉe la piedoj, do bezonas iom da tempo por atingi la vizaĝon. Kiam ŝi volis eliri la buson mi denove elspruĉis: cetere, vi ne havos okazon perdiĝi ĉi foje,