柴门霍夫翻译的长篇小说《Marta 玛尔塔》(12)
柴门霍夫翻译的长篇小说《Marta 玛尔塔》(12)
我配上的中文仅供参考，如果觉得多余，可忽略。
Super la lulilo de Marta sekve kantis najtingaloj kaj maljunaj tilioj balancis siajn seriozajn fruntojn, rozoj floris kaj tritikaj spikoj rulis ondojn da oro. Kliniĝadis super ĝi ankaŭ la bela vizaĝo de la patrino kaj per varmegaj kisoj kovradis la nigraharan kapeton de la infano.
黄莺在玛尔塔的摇篮上面歌唱，老菩提树若有所思地摇晃着脑袋，玫瑰花争丽斗艳，成熟了的小麦泛起金黄色的波浪。在摇篮上面也俯下了母亲美丽的脸庞，热烈地亲吻着黑头发的婴孩。
La patrino de Marta estis virino bona kaj bela, la patro estis homo klera kaj ankaŭ bona. La sola infano de tiuj gepatroj kreskis meze de amo de homoj kaj de karesoj de bonstato.
玛尔塔的母亲美丽而又仁慈，父亲是个有教养、同时也是心地善良的人。他们唯一的、大家疼爱的孩子是在优裕的环境中长大的。
La unua doloro, kiu trafis la ĝis tiam sennuban vivon de la bela, gaja kaj vigla knabino, estis la perdo de la patrino. Marta havis tiam la aĝon de dekses jaroj, ŝi malesperis iom da tempo, ŝi sopiris longe, sed la juneco metis sanigan balzamon sur la unuan vundon de ŝia koro, ruĝo refloris sur ŝia vizaĝo, esperoj kaj revoj revenis.
美丽、快乐、富于生趣的小姑娘一直过着风和日丽的生活，母亲的去世是闯进她的生活中的第一次不幸。那时玛尔塔是十六岁。起初她陷入绝境，悲痛了很久，但是青春是医治她心上第一次创伤的特效药；红晕又在她脸上浮现，忧伤云散烟消，希望和幻想复活了。
Tamen baldaŭ venis aliaj malfeliĉoj. La patro de Marta, parte pro sia propra nesingardeco, sed precipe kaŭze de ekonomiaj ŝanĝoj, kiuj fariĝis en la lando, enfalis en danĝeron perdi sian posedaĵon. Lia sano ekŝanceliĝis, li antaŭvidis ne sole la ruinon de sia vivo, sed ankaŭ la proksiman finon de sia vivo. Tamen la sorto de Marta tiam ŝajnis jam asekurita. Ŝi amis kaj estis amata.
然而不久新的灾难又向她进攻了。玛尔塔的父亲一方面由于自己不在意，但主要因为国内的政治形势起了变化，他面临着丧失财产的危险。同时他的健康也受到了打击。他预感到自己的破产，也自知不久于人世。不过，那时候玛尔塔似乎已经终身有靠。她爱着一个人，也被那个人爱着。
Johano Swicki, juna oficisto, kiu havis jan sufiĉe altan oficon en unu el la regnaj institucioj en Varsovio, ekamis la belan nigrokulan fraŭlinon kaj vekis en ŝi reciprokan senton de estimo kaj amo. Kelke da semajnoj post la edziĝa festo de Marta mortis ŝia patro. La ruinigita nobelo, kiu eble iam revis pli brilantan sorton por sia solinfano, kun ĝojo enmetis ŝian manon en la manon de neriĉa, sed laborema homo; pensante, ke de la momento, kiam Marta foriris de la edziĝa altaro, ŝia estonteco ricevis sufiĉan asekuron kontraŭ la suferoj de soleco kaj la danĝeroj de malriĉeco, li mortis trankvile.
约翰·斯维茨基，一个在华沙某政府机关担任相当显要的职位的年轻官员，爱上了这个黑眼睛的美貌的小姐，也博得了她对他的敬爱。玛尔塔结婚后只有几个星期，她的父亲就死了。这个破了产的小贵族（也许，他从前为他的独生女幻想过更辉煌灿烂的前途）高高兴兴把她嫁给了一个虽不富有却很勤勉的人，他临死时想到这桩婚事对玛尔塔来说，足够使她免于孤独和贫困，所以了无牵挂地瞑目而去了。
La duan fojon en la vivo Martan trafis granda doloro, sed ĉi tiun fojon ĝin kvietigis jam ne sole la juneco, sed ankaŭ la amo de edzino kaj poste patrino. Ŝia bela loko de naskiĝo perdiĝis por ŝi por ĉiam, transiris en la manojn de fremdaj homoj, sed kompense la amata kaj amanta edzo meze de la urba bruo aranĝis por ŝi molan, varman kaj oportunan neston, en kiu baldaŭ eksonis la arĝentosona voĉo de infano.
这样，玛尔塔在她一生中第二次遭到巨大的不幸。但是这一次不仅是青春、还有对丈夫的爱和不久以后对孩子的爱减轻了她的痛苦。她的祖传的领地是永远丧失了，它已经转到别人手里。可是她的相亲相爱的丈夫在热闹的城市中为她安排了一个温暖而又舒适的小家庭，在这个小家庭里不久就听见了小孩银铃般的声音。
（未完待续）
柴门霍夫翻译的长篇小说《Marta 玛尔塔》(13)
柴门霍夫翻译的长篇小说《Marta 玛尔塔》(13)
我配上的中文仅供参考，如果觉得多余，可忽略。
Inter familiaj ĝojoj kaj devoj kvin jaroj pasis por la juna virino feliĉe kaj rapide.
五年的伉俪深情和家务操劳，对这个少妇来说是幸福的，转眼就过去了。
Johano Swicki laboris konscience kaj lerte, ricevadis sufiĉe grandan salajron, kiu donis al li la eblon ĉirkaŭigi la amatan virinon per ĉio, al kio ŝi alkutimiĝis depost sia naskiĝo kaj kio enhavis en si ĉarmon por ĉiu kuranta momento kaj trankvilecon por ĉiu morgaŭa tago. Por ĉiu? ne! nur por la plej proksima. Ĉar Johano Swicki ne estis sufiĉe antaŭzorga, por pensi pri pli malproksima estonteco, se tio postulis ian eĉ plej malgrandan rifuzon al si en la nuna momento.
约翰·斯维茨基在工作上忠诚而且干练，他的薪水可以使爱妻获得从小享受惯的一切，可以使她的每一分钟变成快乐的时光，可以保证她享一辈子清福。一辈子吗？不！只不过几年罢了。Johano Swicki缺少远虑，没有想到更远的将来，哪怕当时稍微刻苦一点也好啊。
Juna, forta, laborema, li fidis sian junecon, sian forton kaj laboremecon, pensante, ke ĉi tiuj trezoroj neniam elĉerpiĝos. Ili tamen elĉerpiĝis tro baldaŭ. La edzo de Marta enfalis en malsanon malfacilan kaj subitan, el kiu ne savis lin la konsiloj de la kuracistoj, nek la penoj de la malesperanta edzino. Li mortis. Kune kun lia morto finiĝis ne sole la hejma feliĉo de Marta, sed elglitiĝis el sub ŝiaj piedoj ankaŭ la fundamento de ŝia materiala ekzistado.
他年青、强壮、爱好劳动，依仗着自己的青春、力量和才干，以为它们是无穷无尽的。然而它们很快就衰竭了。玛尔塔的丈夫突然被一种重病压倒无论是医生的诊治或者陷入绝望妻子的看护，都挽救不了他的生命。他死了。自从他死后，不仅玛尔塔的家庭幸福随之结束，同时还使她失去了一切生活资料。
Ne por ĉiam sekve la edziĝa altaro savis la junan virinon de la suferoj de soleco kaj de la danĝeroj de malriĉeco. La tre malnova aksiomo, ke ekzistas nenio certa en la mondo, efektiviĝis sur ŝi en tiu mezuro, en kiu ĝi estas vera. Ĉar ĝi estas vera ne en plena absoluteco. Ĉio, kio venas al la homo el ekstere, pasas kaj ŝanĝiĝas ĉirkaŭ li sub la influo de iuj miloj da fluoj kaj komplikiĝoj, kun kiuj iras kaj reciproke interligiĝas la sociaj rilatoj kaj aranĝoj, sub la ofte plej terura, ĉar malplej antaŭvidebla kaj antaŭkalkulebla influo de la blinda trafo. Sed la sorto de la homo sur la tero estus efektive tre bedaŭrinda, se lia tuta forto, ĉiuj liaj posedoj kaj garantioj teniĝus nur en tiuj elementoj eksteraj, ŝanĝiĝemaj kaj pasemaj kiel akvaj ondoj, dependantaj de la ordonoj de la ventoj. Jes, ekzistas nenio certa sur la tero, krom tio, kion la homo posedas en sia propra brusto kaj kapo: krom klereco, kiu montras vojojn kaj instruas iri sur ili; krom laboro, kiu lumas la solecon kaj asekuras kontraŭ mizero; krom sperto, kiu instruas, kaj altaj sentoj, kiuj gardas kontraŭ malbono. Ankaŭ ĉi tie la certeco estas nur relativa: ĝin rompas la malserena, sed nevenkebla potenco de malsano kaj morto. Sed tiel longe, kiel senskue kaj regule daŭras kaj disvolviĝas tiu proceso de la homa moviĝado, pensado kaj sentado, kiu estas nomata vivo, tiel longe la homo ne disiĝas de si mem, tiel longe li mem sin servas, helpas, apogas sin sur tio, kion li sukcesis kolekti al si en la estinteco, kio servas lin kiel batalilo en la batalo kontraŭ la komplikiĝoj de la vivo, la ŝanĝigoj de la sorto, la krueleco de la blinda okazo.
（未完待续）
《玛尔塔》(14)
《玛尔塔》（14）
Martan trompis kaj forlasis ĉio, kio, venante de ekstere, ĝis nun estis por ŝi amika kaj protekta. La sorto, kiu ŝin trafis, tute ne estis ia sorto escepta, ŝia malfeliĉo ne havis sian fonton en la stranga, neordinara okazintaĵo, en ia miriga katastrofo, kiu malofte aperas en la historio de la homaro. Financa ruiniĝo kaj morto ĝis nun ludis en ŝia vivo la rolon de detruantoj de la trankvileco kaj feliĉo. Kio do estas pli ordinara? kio precipe ĉe ni estas pli ordinara ol la unua? kio estas pli ofta, pli neevitebla ol la dua?
Marta renkontiĝis vizaĝo kontraŭ vizaĝo kun tio, kun kio renkontiĝas milionoj da homoj, milionoj da virinoj. Kiu ne renkontis ofte en sia vivo homojn, kiuj ploras super la riveroj de Babilono, ĉirkaŭfluantaj la ruinojn de ilia perdita bonstato? Kiu povas prikulkuli, kiom da fojoj en sia vivo li rigardis funebran veston de vidvino, palajn vizaĝojn kaj larmelacigitajn okulojn de orfoj?
Ĉio, kio akompanis ĝis nun la vivon de la juna virino, disiĝis de ŝi, forflugis de ŝi, sed ŝi ne disiĝis de si mem. Kio ŝi mem povis esti por si mem? kion ŝi sukcesis kolekti por si en la estinteco? kiaj armiloj de instruiteco, volo aŭ sperto povis servi ŝin en la batalo kontraŭ la komplikaĵoj de la socia vivo, kontraŭ la mizero, blinda okazo, soleco? En ĉi tiuj demandoj kuŝis la enigmo de ŝia estonteco, la demando pri vivo kaj morto, ne sole por ŝi, sed ankaŭ por ŝia infano.
Materiale tiu juna patrino posedis nenion, aŭ preskaŭ nenion. Kelkaj dekoj da spesmiloj, kiuj restis de la vendo de la meblaĵoj post la pago de malgrandaj ŝuldoj kaj de la kosto de la enterigo de la edzo, iom da tolaĵo, du vestoj prezentis ŝian tutan havon. Grandvalorajn juvelojn ŝi neniam havis: tiujn, kiujn ŝi havis, ŝi vendis dum la malsaneco de la edzo, por pagi la vanajn konsilojn de la kuracistoj kaj la same vanajn medikamentojn. Eĉ la mizeraj meblaĵoj, kiuj troviĝis en ŝia nova loĝejo, ne estis ŝia propraĵo. Ŝi luis ilin kune kun la ĉambro en la mansardo, kaj por ilia uzado, tiel same kiel por la ĉambro, ŝi prenis sur sin la devon pagi en la unua tago de ĉiu monato.
Tio prezentis estantecon malgajan, nudan, sed almenaŭ jam klare difinitan. Nedifinita restis la estonteco. Oni devis ĝin akiri, preskaŭ krei.
Ĉu tiu juna, bela virino kun la gracia talio, la blankaj manoj kaj silkecaj nigraj haroj, dense ĉirkaŭantaj la belforman kapon, posedis ian forton de akirado? ĉu el sia estinteco ŝi elportis ion, el kio ŝi povus krei estontecon? Ŝi meditis pri tio, sidante sur malalta ligna seĝeto antaŭ la ardantaj karboj de la kameno. Ŝiaj okuloj kun esprimo de profunda amo estis fiksitaj sur la vizaĝeto de la infano, kiu trankvile dormis sur la blankaj kusenoj. Por vi, ŝi diris post kelka silento, kaj por mi, pro pano, pro azilo, pro trankvileco mi laboros!
（未完待续）
《玛尔塔》(15)
《玛尔塔》（15）
Ŝi stariĝis antaŭ la fenestro. La nokto estis malluma, Marta vidis nenion, nek la krutajn tegmentojn, kiuj staris malsupre de la alta mansardo en formo de multe da levitaĵoj kaj fleksitaĵoj, nek la mallumajn fummalpurigitajn kamentubojn, starantajn super la tegmentoj, nek la stratajn lanternojn, kies malklara brilo ne atingis la altecon de ŝia fenestro. Ŝi ne vidis eĉ la ĉielon, ĉar ĝi estis kovrita de nuboj kaj neniu stelo en ĝi brilis. Sed la bruo de la granda urbo atingis ŝiajn orelojn, senĉesa, kvankam nokta, surdiga, kvankam malfortigita de la malproksimeco. La horo ne estis tro malfrua; en la larĝaj, belegaj stratoj, kiel ankaŭ en la malvastaj mallumaj stratetoj, homoj ankoraŭ iris, veturis, celis plezuron, serĉis profiton, kuris tien, kien vokis ilin la scivoleco de la penso, la volupto de la koro, aŭ la espero de akiro.
Marta metis la frunton sur la interplektitajn manojn kaj fermis la okulojn. Ŝi aŭskultis la milojn da voĉoj, intermiksitajn en unu voĉon grandegan, kvankam neklaran kaj monotonan, sed tamen plenan de flamecaj eksplodoj, de subtilaj silentiĝoj, de obtuzaj ekkrioj kaj misteraj murmuroj. La granda urbo aperis antaŭ la okuloj de ŝia imago en la formo de grandegan abelujo, en kiu moviĝis, bolis per vivo kaj pelado, multo da homaj ekzistaĵoj. Ĉiu el tiuj ekzistaĵoj posedis lokon, sur kiu ĝi laboris, kaj lokon, sur kiu ĝi ripozis, celojn, al kiuj ĝi iris, ilojn, per kiuj ĝi liberigis al si vojon tra la amaso. Por ŝi, la malriĉa, en senbordan solecon ĵetita virino, kia estos la loko de laborado kaj ripozado? kie estas tiu celo, al kiu ŝi sin direktos? kie ŝi prenos la ilojn, kiuj liberigos la vojon por la malriĉa kaj forlasita virino? Kaj kiaj estos por ŝi tiuj homaj ekzistaĵoj, kiuj tie bruas tiel senĉese kaj kies spirado kaŭzas tiun flamecan murmuron, en kies jen leviĝantaj, jen malleviĝantaj ondoj ŝiaj oreloj nun naĝas? Ĉu ili estos por ŝi justaj aŭ kruelaj, favorkoraj aŭ senkompataj? Ĉu malfermiĝos antaŭ ŝiaj paŝoj tiuj dense fermitaj falangoj, kiuj puŝiĝas al la feliĉo kaj bonstato, aŭ ĉu ili fermiĝos ankoraŭ pli dense, por ke la novevenintino ne malvastigu al ili la lokon, ne antaŭiĝu al iu el ili en la pena puŝiĝado? Kiaj regularoj kaj moroj estos por ŝi favoraj kaj kiaj estos malamikaj, kaj ĉu pli granda estos la nombro de la unuaj aŭ de la lastaj? Sed antaŭ ĉio, antaŭ ĉio — ĉu ŝi estos kapabla mem venki la elementojn malamikajn, fari ĝustan uzon el la elementoj amikaj, el ĉiu momento, el ĉiu bato de la koro, el ĉiu penso, kiu flugos tra la kapon? ĉiujn ektremojn, kiuj tuŝos la fibrojn de la koro, kunigi en unu forton prudentan, persistan, grandan, en tian forton, kiu estos kapabla forpeli mizeron, asekuri la homan honoron kontraŭ humiliĝo, gardi kontraŭ senfruktaj doloroj, malespero kaj — morto per malsato?
（未完待续）
《玛尔塔》(16)
《玛尔塔》（16）
En tiuj demandoj koncentriĝis la tuta animo de Marta. Rememoroj agrablaj kaj samtempe mordantaj, rememoroj de virino, kiu iam, estante gracia kaj gaja knabino, per malpezaj piedoj paŝadis sur la freŝa herbo kaj belkoloraj floroj de la hejma vilaĝo; kiu poste, flanke de amata edzo, pasigadis tagojn feliĉajn, liberajn de zorgoj kaj malĝojo, kaj nun en vesto de vidvino staris ĉe la malgranda fenestreto de mansardo, kun pala frunto, apogita sur la kunmetitaj manplatoj; rememoroj de virino, kiuj en la daŭro de la tuta pasinta tago ŝin ĉirkaŭis per amaso da logantaj fantomoj, vundante kaj ŝirante, forflugis nun de ŝi antaŭ la minaca, mistera, sed reale palpebla bildo de la estanteco. Ĉi tiu bildo englutis ŝiajn pensojn, tamen videble ŝin ne teruris. Ĉu ŝi ĉerpis sian kuraĝon el la patrina amo, kiu plenigis ŝian koron? Ĉu ŝi posedis tiun fierecon, kiu abomenas timon? Ĉu ... ŝi ne konis la mondon nek sin mem? Ŝi ne timis. Kiam ŝi levis la vizaĝon, sur ĝi estis postesignoj de larmoj, kiujn ŝi elfluigis en la lastaj tagoj, sur ĝi estis la esprimo de kordoloro kaj sopiro, sed timo kaj senespereco sur ĝi ne estis.
Marta的全部思想都集中在这些问题上。她从前是可爱的快乐的姑娘，在父母的庄园里花卉盛开的草地上散步，后来和心爱的丈夫共度无忧无虑的幸福岁月 —— 这个夫人的回忆，甜蜜的同时也是痛苦的回忆，为了折磨她，如同许多迷人的幻象一般整天在她脑海中萦绕的回忆，现在都烟消云散，它们被还不分明的、但是已经感觉得到的可怕的现实掠走了。这一现实在此刻排除了她所有的思想，但是显然没有使她感到恐惧。充满了她心中的母爱是不是这种勇敢的源泉呢？也许Marta有一种超乎常人的轻视懦怯的自豪感么？或者 ...... 她不了解生活和自己么？不管什么原因，她没有感到恐惧。当她的手从脸上放下来时，在她的脸上看得见斑斑泪痕，看得见忧愁和痛苦的样子，但是没有恐惧和怀疑的表情。
La sekvantan tagon post sia transloĝiĝo en la mansardon Marta je la deka horo matene estis jam en la urbo.
Marta搬进顶楼的第二天早晨，十点钟光景就出去了。
Videble ŝi rapidis al ia celo; ia bruliganta penso, maltrankvila espero pelis ŝin antaŭen, ĉar ŝi iris rapide, kaj malrapidigis siajn paŝojn nur tiam, kiam ŝi troviĝis sur la strato Dluga. Tie ŝi iris jam ĉiam pli kaj pli malrapide, malforta ruĝo aperis sur ŝiaj palaj vangoj, la spirado fariĝis pli rapida, kiel estas ordinare ĉe la alproksimiĝo de momento tre dezirata kaj samtempe terura, kiu postulas la streĉiĝon de ĉiuj fortoj de la prudento kaj volo, kiu vekas esperon, senkuraĝecon, aŭ eble eĉ malgraŭvolan honton, kaŭzitan de la kutimoj de la tuta vivo, de la serioza noveco de la situacio.
看来，她很匆忙，仿佛有一种纠缠不已的思想，一个克制不住的希望促使她向前走。在没有到达Dluga街以前，她走得很快。现在她走得稍慢了些，她那张惨白的脸上浮现了淡淡的红晕，呼吸急促起来，如同有时候长久期待而又可怕的、需要鼓起全部力量、智慧和毅力去对付的时刻临近了一样， —— 当你等待这一时刻的时候，心里怀着希望和畏怯，也许还有由于过去的整个生活方式和现在的新处境引起的不自觉的羞耻。
Antaŭ la pordego de unu el la plej grandaj domoj ŝi haltis kaj rigardis la numeron de la domo; la numero videble estis ĝuste tiu, kiun ŝi havis en sia memoro, ĉar post unu iom pli longa kaj pli profunda ekspiro ŝi komencis malrapide supreniri sur la luma kaj larĝa ŝtuparo.
Marta在一幢最漂亮的屋子门口站住了，为的是看一看门牌。想必这就是她要找的那一家：她深深地叹了一口气，开始慢慢地走上宽阔明亮的楼梯。
Apenaŭ ŝi pasis dekkelke da ŝtupoj, ŝi vidis du malsuprenirantajn virinojn. Unu el ili estis vestita penplene, eĉ kun eleganteco, kaj havis teniĝon memfidan, vizaĝesprimon trankvilan, kontentan. La dua, pli juna, tre juna, en malhela lana vesto, iom eluzita ŝalo sur la ŝultroj, kun ĉapelo, kiu videble travivis jam pli ol unu aŭtunon, iris kun mallevitaj manoj, kun rigardo direktita al la tero. La iom ruĝaj palpebroj, la pala koloro de la vizaĝo kaj la maldikeco de la talio donis al la tuta figuro de tiu juna kaj sufiĉe bela knabino la esprimon de malgajeco, malforteco kaj laceco. Tiuj du virinoj videble bone konis sin reciproke, ĉar ili parolis inter si intime.
Marta才走上几级，看见两个女人走下来。其中一个衣着讲究，甚至很华丽，态度富于自信，脸色安详自得。另一个更年轻，完全是个少女，穿一件黑色的呢外衣，披了一幅相当旧的围巾，头上的帽子看来已经戴过不止一个秋天了，她无力地垂下双手，头也不抬地走着。发红的眼皮、苍白的脸色和娇弱的身材使这个年轻貌美的姑娘显得忧郁和疲倦。按着这两个女人所作的直率的谈话看来，不难猜到她们彼此是很熟悉的。
（未完待续）
《玛尔塔》(17)
《玛尔塔》（17）
— Dio, mia Dio! — diris la pli juna mallaŭte kaj iom ĝemante, — kion mi malfeliĉa nun faros? la lasta espero min trompis. Kiel mi diros al la patrino, ke ankaŭ hodiaŭ mi ne ricevis ankoraŭ lecionojn! Ŝi pli malsaniĝos ... kaj eĉ sen tio en la domo estas jam nenio por manĝi ...
“我的天，天哪！” 年青的女人轻轻地、凄婉地说，“我这个苦命人现在该怎么办呢？最后的希望欺骗了我。我今天也没有得到教书的工作，我该怎样向母亲交代啊！她的病一定会更厉害 ...... 而且，不瞒您说，我们家已经断炊（举火）了 ......”
— Nu, nu, — respondis la pli maljuna per tono, en kiu krom kunsento sonis ankaŭ kordo de forte sentata propra plialteco; — ne malĝoju tiel forte! laboru ankoraŭ iom super la muziko ...
“哦，哦，” 年长的说着，语气中除了同情以外，还听得出她的优越感。“别太难过！还是在音乐上用功吧 ......”
— Ha! se mi scius tiel ludi, kiel Vi! — ekkriis la pli juna, — sed mi ne scias ...
“唉，假如我能弹得像您那样好就好了！” 年青的感叹说。“但是我哪里做得到 ......”
— Talenton vi ne havas, mia kara! — diris la pli maljuna, — kion fari? vi ne havas talenton!
“亲爱的，你没有天赋啊！” 年长的说。“你没有天赋，有什么办法呢？”
Tiel parolante, la du virinoj pasis preter Marta; ili estis tiel okupitaj unu de sia kontenteco kaj la dua de sia malĝojo, ke ili ne donis eĉ la plej malgrandan atenton al la virino, kies funebra vesto preterŝoviĝis antaŭ ili. Sed ŝi haltis subite kaj akompanis ilin per sia rigardo. Ili videble estis instruistinoj, kiuj forlasis la lokon, al kiu ŝi nun celis. Unu el ili forlasis tiun lokon kun vizaĝo tre kontenta, sed la dua — kun larmoj. Post duonhoro, eble post kvaronhoro, ŝi ankaŭ malsupreniros per tiu ŝtuparo, per kiu nun ŝi supreniras. Ĉu ĝojo aŭ larmoj estos ŝia sorto? Ŝia koro batis forte, kiam ŝi ektuŝis la sonorilon ĉe la pordo, sur kiu brilis kupra plato kun la surskribo: Informa oficejo por instruistoj kaj instruistinoj, de Ludovikino Zminska.
两个女人一边说，一边走过Marta身旁。她们是这样专心 —— 一个得意，一个忧愁 —— 丝毫没有注意穿丧服的妇人。可是Marta忽然站住了，在后面望了她们一眼。大概这是两个女教师，她们离开的地方正是她要去的地方。一个出来时春风满面，另一个泪水盈眶。大约半小时以后，Marta也将从那里出来。是高兴还是流泪呢？当Marta按响了门铃的时候，她的心猛跳起来。门上有一块铜牌闪闪发光，上面刻着：
Ludovikino Zminska男女教师介绍所
Tra malgranda antaŭĉambro, kies pordo malfermiĝis post la eksono de la sonorilo, Marta eniris en vastan ĉambron, lumitan de du grandaj fenestroj, elirantaj sur multehoman straton; en la ĉambro staris multe da belaj mebloj, inter kiuj distingiĝis kaj tuj falis en la okulojn tute nova tre eleganta kaj multekosta fortepiano.
门开了，Marta从狭窄的前厅走进一个大房间，这房间有两扇对着大街的窗户。
室内的陈设很讲究，尤其引人注目的是一架崭新的、十分华丽的钢琴。
（未完待续）
刘晓哲和Minosun哪去了？
刘晓哲和Minosun哪去了？
记得你俩好像谈过inter kiuj的从句。
好像有个说法：在定语从句中，关系代词kiu不能与前置词inter连用，而应该用人称代词或指示代词代替kiu.
在今天的《玛尔塔》（17）里，最后一段，倒数第一句：en la ĉambro staris multe da belaj mebloj, inter kiuj distingiĝis kaj tuj falis en la okulojn tute nova tre eleganta kaj multekosta fortepiano.
看：multe da belaj mebloj, inter kiuj 这是怎么回事啊，柴门霍夫不也这么用的吗？
刘晓哲在孵蛋 Li kovas ovon
作者 aŭtoro: Solis 
, 发表于 afiŝita je Monday, December 26, 2022, 11:39 (484天前) @ 雁过留声
编辑: Solis, 时间: Monday, December 26, 2022, 11:42
Antaŭ kelkaj monatoj mi ek-verkis gravan kaj longan artikolon pri Esperanto. Sed pro mia prokrastemo, mi ne finis la verkadon ĝis hieraŭ nokte. Mi revizias la artikolon, kiun oni povos legi en la 1a de januaro 2023.
Titolo de la artikolo estas:
世界语：历史与文化，成功与失败，现实与未来
Esperanto, Historio kaj Kulturo, Sukceso kaj Malvenko, Realo kaj Estonteco