Mia vojaĝo en Japanio

Jado

Kialo de la vojaĝo al Japanio

En aŭgusto 2010, mia lernejo gastigis seminarion pri Esperanto-instruado, kun partopreno de fakuloj kaj edukistoj el Ĉinio, Usono, Japanio, Koreio, Danio kaj Italio. Dum la konferenco, mi faris prelegon titolitan "Esperanto en nia lernejo", en kiu mi prezentis la manierojn, per kiuj ni utiligas Esperanton por solvi kelkajn defiojn de tradicia fremdlingva instruado—ofte temporaba kaj malefika.

Mia prelego vekis grandan intereson kaj instigis viglan diskuton. Post la kunveno, s-ino Ishikava Tieko, vicprezidanto de la Japana Esperanto-Asocio kaj direktoro de ĝia eduka fako, atenteme rimarkis:

"Lerni fremdlingvojn estas malfacila tasko, ne nur en Ĉinio, sed ankaŭ en Japanio. Via eksperimento pri Esperanto-instruado staras en la avangardo de Azio. Ĝi havas ne nur gravan signifon por Ĉinio, sed ankaŭ por la tuta azia regiono."

En julio 2012, dum la 45-a Internacia Kongreso de Esperanto-Instruistoj en Kunming, mi denove renkontis ŝin. Ĉifoje, mia prelego—"Signifplena instruado por ĉinaj infanoj"—detale prezentis la spertojn kaj metodojn aplikatajn en mia lernejo. Post la prelego, s-ino Ishikava faris plurajn demandojn pri la praktikaj detaloj de nia instruado kaj esprimis sian deziron inviti min al Japanio por dividi niajn spertojn.

Ĉi-somere, ŝi skribis al mi kaj informis pri la 4-a Orient-Azia Seminario pri Esperanto-Instruado, okazonta la 7-an de oktobro en Japanio. Ŝi invitis min kiel specialan preleganton por raporto pri nia metodo de Esperanto-instruado, kaj mi ankaŭ prezentus niajn metodojn pri instruista trejnado. Tiel formiĝis mia vojaĝo al Japanio.

Unua renkontiĝo kun japana esperantisto – Fujii Yumiko

La 1-an de oktobro 2014, ĉirkaŭ la 15-a horo, mi kun prof. Gong Xiaofeng kaj du el ŝiaj studentoj kunvenis en la flughaveno Pudong kaj kune ekvojaĝis al Japanio. Kiam ni finfine surteriĝis en la Internacia Flughaveno Kansai, la ĉielo jam envolviĝis en mildan krepuskon. Amase alvenantaj pasaĝeroj fluigis sin kiel homrivero tra la enmigrada kontrolo, kie ni pacience atendis pli ol horon. Dume, la sono de forirantaj kaj alvenantaj flugoj teksis fonon de vojaĝa simfonio, miksiĝante kun la malproksimaj anoncoj en diversaj lingvoj.

En la atendohalo ni ekrimarkis elegantan mezaĝan sinjorinon, kiu pacience atendis nin. Ĉar ni antaŭe ne konis ŝin, ŝi tenis surbruste blankan folion kun desegnita verda stelo—silenta sed elokventa signo. Tiu virino estis Fujii Yumiko, la unua japana esperantisto, kiun mi renkontis en Japanio.

Ŝi venis laŭ la peto de Fujimoto Ritsuko, instruistino en japana knabina mezlernejo, kiu en 2010 vizitis mian lernejon por partopreni esplorprogramon pri Esperanto-instruado. Mi memoris ŝin klare—post siaj lecionoj ŝi ĉiam adiaŭis la infanojn per ĝentila kliniĝo kaj la vortoj: "Dankon, ĝis revido!". La infanoj ŝatis ŝin pro ŝia varma kaj respektema sinteno. Kiam ŝi eksciis pri nia vojaĝo al Japanio, ŝi entuziasme aranĝis loĝadon kaj ekskursojn en Osako.

La trajno de la flughaveno al nia hotelo veturis pli ol kvardek minutojn. Dum la vojaĝo, mi eksciis pli pri Fujii Yumiko. Ŝi estas kaligrafiisto, kiu eklernis Esperanton en mezlernejo. Ŝi amas infanojn kaj pasie dediĉas sin al edukado, ofte vizitante lernejojn por instrui kaligrafion. Tamen, en la lastaj jaroj la intereso pri kaligrafio en Japanio malkreskis, kaj la instruŝancoj malmultiĝis.

Ŝi demandis min pri la stato de kaligrafia edukado en ĉinaj lernejoj, kaj mi subite sentis en ni komunan senton de bedaŭro. La populariĝo de komputiloj iom post iom forprenis la gravecon de tradicia skribkapablo. Ĉu ni povus esti pli optimismaj pri ĝia estonteco?

Dum nia konversacio, ŝi ankaŭ demandis pri s-ro Wen Jingen, eksa sperta redaktoro de la Fremdlingva Eldonejo. Li estis mia bona instruisto kaj malnova amiko, kaj ŝia mencio de li subite faris nian interparolon pli persona kaj intima.

Kiam la trajno atingis la finan stacion, la horloĝo jam montris la ok-an vespere. Elpaŝinte el la metrostacio, ni tuj sin trovis en vibranta komerca kvartalo, kie la lumo de neonaj reklampaneloj reflektiĝis sur la homplena trotuaro. Ĉie ĉirkaŭe multkoloraj butikŝildoj, impresaj pro siaj ekzotikaj desegnoj, vicis laŭlonge de la stratoj, kreante etoson de senĉesa vigleco. La brilantaj lumoj, la moviĝanta homamaso, kaj la subtila miksaĵo de diversaj aromoj donis al la loko atmosferon de lando, kie moderno kaj tradicio interplektiĝas.

En la koro de ĉi tiu vivoplena urba scenejo situas nia celita ripozejo—Namba Oriental Hotel. Enmetiĝinte en la pulson de la metropola nokta vivo, la hotelo staras kiel trankvila rifuĝejo en la mezo de la vigla, neniam dormanta kvartalo.

Alveninte en hotelo Namba Oriental, situanta en vigla komerca kvartalo, Fujii Yumiko helpis nin registriĝi. Sed ŝia zorgemo ne haltis tie—ŝi ankaŭ desegnis detalan manmapon, kun precizaj indikoj pri ĉiuj vojoj, turniĝoj kaj enirejoj al la metrostacioj, por ke ni facile orientiĝu dum nia ekskurso al Nara la sekvan tagon. Krome, ŝi eĉ kondukis nin al la stacidomo, por ke ni praktiku la itinerojn memstare. Nur post kiam ŝi certiĝis, ke ni memstare povos retroniĝi, ŝi haste adiaŭis nin kaj foriris per la lasta trajno.
Nur poste ni eksciis, ke ŝi loĝas preskaŭ unu horon for de Osako. Antaŭ ol foriri, ŝi transdonis al ni po unu trajnbileton kun tri mil enoj sur ĝi—donacon de Fujimoto Ritsuko, por ke ni havu pli facilan moviĝon dum la sekvaj tagoj.

Ĉio estis tiel zorge kaj varme aranĝita, ke, kvankam mi estis en eksterlanda lando por la unua fojo, mi ne sentis min fremda aŭ sola. Dank’ al la varma gastamo de japanaj esperantistoj, mi tuj komprenis, ke Esperanto ne estas nur lingvo—ĝi estas ponto inter homoj, translimaj, transkulturaj, kaj ĉiam kun koro malfermita al amikeco.

Ekskurso al Nara

La 2-an de oktobro, iom post la sepa matene, ni ekiris per trajno al la unua haltejo de nia vizito — Nara. Ĉi tiu urbo, unu el la luliloj de la japana kulturo, estas plena je historiaj trezoroj. Kiel antikva ĉefurbo de Japanio, ĝi fieras pri siaj majestaj temploj, ŝintoismaj sanktejoj kaj multaj relikvoj, kiuj donis al ĝi la kromnomon "urbo de temploj kaj sanktejoj".

Dank’ al la zorgema planado de Fujii Yumiko, ni senprobleme atingis la stacidomon. Sur la kajo, homoj nature staris en vicoj: kelkaj en grupoj de tri ĝis kvin, aliaj de sep ĝis ok, ĉiam en perfekta ordo. Ĉar estis la matena pintohoro, la trajno estis plenplena de laboristoj kaj studentoj. Malgraŭ la homamaso, regis trankvila etoso: iuj trarigardis retpaĝojn en siaj telefonoj, aliaj profundiĝis en legado de libroj aŭ ĵurnaloj. Apud la pordo staris knabeto, ĉirkaŭ ok aŭ naŭjara, kun lernolibro de la japana lingvo en la manoj. Li koncentris sin tiom intense, ke lia dediĉo vekis en mi sinceran admiron.

La trajno veturis rapide kaj glate. Tra la fenestroj preterpasis bluaj ĉieloj, verdaj kampoj, arboj, riveretoj, stratetoj kaj ĝardenoj — kvazaŭ vivanta filmo en konstanta movo. Ĉio aspektis tiel pura kaj freŝa. Mi premis mian vizaĝon kontraŭ la vitro kaj larĝe malfermis la okulojn, volante sorbi ĉiun detalon de tiu ĉi matena vojaĝo.

Ĉirkaŭ la oka kaj duono, ni alvenis al Nara. Laŭ la interkonsento, loka esperantisto Kimoto Yasuhiro devis nin akcepti. Tamen, ĉar li frumatene iris al la flughaveno Kansai por renkonti la vjetnaman esperantiston Ut, kaj tie okazis neantaŭviditaj prokrastoj ĉe la pasporta kontrolo, li ne povis alveni ĝustatempe.

Dum ni atendis, ni rimarkis amasojn da mezlernejanoj en diversaj lernejaj uniformoj, kiuj elfluis el la metroo. Iliaj facilaj paŝoj kaj gajaj ridoj klare montris, ke ili estis en aŭtuna ekskurso organizita de la lernejo. Dum nia tuta restado en Japanio, ni ofte renkontis tiajn grupojn de lernantoj en turismaj lokoj. Rigardante ilin, mi sentis mildan enviemon — kiel proksimaj kaj karegaj estis tiuj scenoj por ni iam!

Preskaŭ post unu horo da atendado, ni fine ekvidis sesdekjaran viron kun vigla sinteno, rapide alvenantan al la metrostacio. Li tenis verdan stel-flagon kaj akompanis junulon. Ne necesis longaj formalaj prezentoj — unu "Saluton!" sufiĉis por ke la esperantistoj tuj sentu sin kvazaŭ malnovaj amikoj.

Kimoto Yasuhiro pardonpetis pro la malfruo kaj prezentis al ni la vjetnaman esperantiston Ut. Post kelkaj ĝentilaj interŝanĝoj, li donis al ĉiu el ni komputile presitan superrigardon pri Nara en Esperanto. Kaj tiel, la internacia turisma grupo konsistanta el ses homoj el tri landoj estis formita!

Inter esperantistoj ĉiam ekzistas senfine multaj temoj por interparoli. Ni babile promenis, tiel ekscitite, ke ni eĉ iom preteratentis la pejzaĝon ĉirkaŭ ni. Kiam ni proksimiĝis al la templo Kōfuku-ji, ni aŭdis ĝojan infanridadon. Ni ekvidis kelkajn mezlernejanojn, kiuj amase ĉirkaŭis cervojn kaj ludis kun ili.

Kimoto Yasuhiro klarigis, ke en Nara cervoj estas libere bredataj kaj vagas tra la urbo. Kvankam ili troveblas preskaŭ ĉie, plej multaj loĝas ĉirkaŭ la fama templo Tōdai-ji.
Dum ni daŭrigis nian viziton, ni alvenis al parko. Tie, instruistino Gong Xiaofeng anoncis, ke ŝi preferus resti kaj atendi nin. Mi tuj komprenis, ke tio signifis, ke ŝia iam vundita kruro ree doloris pro la longaj promenadoj.

Kiam Kimoto Yasuhiro eksciis tion, li petis nin atendi momenton kaj haste forkuris. Post nelonge, li revenis — sed ĉi-foje li puŝis rulseĝon! Lia zorgema ago profunde kortuŝis nin ĉiujn. Danke al li, ni povis daŭrigi nian ekskurson kune, sen ke iu restu malantaŭe.

Preterpasinte la parkon, ni estis tuj transirontaj la straton, kiam subite cervo kuris al la mezo de la vojo. Mirinde, ĉiuj aŭtoj haltis kaj pacience atendis, dum la besteto staris senmove sur la vojo. La nombro da haltintaj veturiloj kreskis. Fine, Kimoto Yasuhiro rapide kuris al la cervo, kaptis ĝiajn kornetojn kaj singarde gvidis ĝin al la trotuaro. Nur tiam la aŭtoj malrapide ekmoviĝis denove, kvazaŭ nenio okazis.

Ni pluiris laŭ la vojo, kie ambaŭflanke staris duetaĝaj vilaoj kun ĝardenetoj. Apud unu domo, Toyota-terenveturilo malrapide moviĝis el la korto por eniri la vojon. Kiam ni, puŝante la rulseĝon, estis tri aŭ kvar metrojn for, ni pro ĝentileco bremsis niajn paŝojn por lasi la aŭton pasigi. Sed al nia miro, la veturilo neatendite retiriĝis, redonante al ni la vojon!

Ni rapide transiris. Kiam mi turnis la kapon por rigardi, la aŭto jam foriris. Subite, mi ekkonsciis pri io grava kaj rapidis elpreni mian fotilon — sed jam estis tro malfrue.
Mi sentis ian nekompreneblan malplenon en mia koro. Mi memoris nur, ke la ŝoforo ŝajnis esti virino en siaj tridekaj jaroj, sed mi ne kapablis rekonstrui ŝian vizaĝon en mia menso. Tamen, la aŭto, tiu momento, tiu korto — ĉio restis neforviŝeble gravurita en mia memoro.

Tiuj du simplaj eventoj, pli ol la tutan tagon da vizitado, enkarnigis la plej profundan belecon de Nara.
Tiu ĉi vojaĝo vekis en mi ne nur respekton, sed ankaŭ senton de humila miro. Mi komprenis la devenon de mia respekto, sed ne la kaŭzon de mia miro.
Estas dirite: "La forto de nacio ne mezuriĝas per ĝia riĉeco, sed per ĝia respekto al la vivo kaj ĝia sinteno al la homoj”.

Vizito al Kioto

La 3-an de oktobro, ni denove ekveturis el Osako al alia kultura centro de Japanio—Kioto.
Je nia alveno, nin bonvenigis sinjorino Nishiko Toshisen, akompanata de du lokaj esperantistoj—Suzuki Ichimori kaj Shiro Tomoyama. Nishiko Toshisen, ĉirkaŭ kvindekjara virino, alta kaj maldika, havis viglan kaj gajan karakteron. Ŝi ĝoje prezentis siajn du kunulojn kaj klarigis la hodiaŭan itineron: ni vizitos la faman kvartalon Gion kaj poste renkontiĝos kun Profesoro Mak Bill ĉe la Universitato de Kioto.

• Promenado tra Gion

Matene, Shiro Tomoyama, studento de la Universitato de Kioto, gvidis nin tra la kvartalo Gion. Kiel fervora lingvolernanto kaj esperantisto, li ĝojis partopreni nian ekskurson. Ni ekiris laŭ la vigla Ŝijō-dori, la ĉefa strato de Kioto, kie la atmosfero tuj kaptis nian atenton.

Malsame ol en modernaj japanaj metropoloj, en Kioto malmultas altaj konstruaĵoj. Ambaŭflanke de la strato staris tradiciaj butikoj, iliaj fasadoj ornamitaj per floroj kaj verdaĵoj. Niaj paŝoj ofte haltis antaŭ la vendejoj, kie metie prilaboritaj varoj allogis nin per sia delikata beleco. Kiam ajn ni eniris butiketon, ĉu ni aĉetis ion aŭ ne, la vendistoj ĉiam respektoplene klinis sin kaj ĝentile bonvenigis nin. Tiuj simplaj, sed sinceraj gestoj lasis en ni profundan impreson.

En unu el la butikoj pendiĝis ruĝaj lanterno-lampionoj el bambuo, sur la muroj estis mane pentritaj bildoj de gejŝoj, kaj en vitrinaj bretoj kuŝis antikvaj porcelanaĵoj kun bluaj kaj blankaj dezajnoj. La etoso tie preskaŭ ŝajnis teatreja. Junulinoj vestitaj per buntaj kimonoj kaj geta-sandaloj gracie paŝis inter la aĵoj, kvazaŭ vivantaj fragmentoj de la pasinteco.

Kiam mi prenis etan kruĉon da ume-prunoj, Suzuki Ichimori tradukis mian demandon pri ilia gusto al la vendistino. Ŝi ridete aliris, prenis porcelanan bovlon kaj singarde elskopis prunon, oferante al mi ĝin por gustumi. Imaginante ĝian dolĉecon, mi tamen rifuzis. Fine, mi aĉetis la prunojn kaj fiere montris la kruĉon al miaj kunuloj. Sur la etikedo estis desegnita klinanta prunfloro kun la vortoj "献上梅"—"Ofereca Pruno".

Post iom da esplorado, ni atingis mallarĝan pavimŝtonan straton, kie sake-drinkejoj, kafejoj kaj tradiciaj restoracioj sinsekve staris. La lignaj fenestroj elsendis varmajn lumojn, kaj en la duonombre de la internoj ni povis distingi la siluetojn de gastoj trinkantaj teon kaj trankvile konversaciantaj.

Shiro Tomoyama klarigis, ke ni troviĝas en la plej fama "florostrato" de Japanio, Hanami Koji. Kvankam la nomo signifas "rigardi florojn", irone, ĉi tie ne troviĝas floroj. Tamen, en la proksima strato Shirakawa Minami-dori, dum la sakura-sezono, la ĉerizarboj eksplodas en hela rozkolora florado, kreante spektaklon, kiu allogas amason da vizitantoj. "Kaj eĉ se la ora epoko pasis," li aldonis ridete, "ankoraŭ eblas renkonti gejŝojn, elegantajn kaj misterajn, promenantajn laŭ la stratoj."

Subite, la vetero ŝanĝiĝis. Pluvetis, kaj la aero fariĝis pli freŝa. Ni rapidis al Kennin-ji, la plej malnova Zen-templo en Kioto. La trankvila korto, kun siaj muskovestitaj ŝtonoj kaj maljunaj pinoj, estis perfekte harmonia kun la malrapide falantaj pluvgutoj.

Kiam la pluvo intensiĝis, ni revenis al la rendevuejo kun Nishiko Toshisen. Post simpla tagmanĝo en strata restoracio, ni rapidis al bushaltejo. Survoje, junulinoj en kimonoj, tenantaj florajn ombrelojn, gracie preterpasis nin. La sceno estis kvazaŭ pentrarto—senmova, eleganta kaj plenplena de aŭtuna beleco.

• Vizito al la Universitato de Kioto

Posttagmeze, ni vizitis Profesoro Mak Bill ĉe la Universitato de Kioto. Sur la pordo de lia oficejo staris la nomo Mak Bill（麦文彪）. Mia koro eksaltis—ĉu li estas tiu Mak Wenbiao, iama sekretario de la Hongkonga Esperanto-Asocio? Mi jam legis liajn artikolojn pri Esperanto en akademiaj esploroj.

Enirante, ni tuj renkontis lin. Li estis maldika, ĉirkaŭ kvardekjara, kun vigla rigardo kaj serioza, tamen varma sinteno. Post kelkaj ĝentilaj interŝanĝoj, s-ino Gong Xiaofeng klarigis la celon de nia vizito. Mak Bill parolis pasie pri sia laboro en astronomio kaj pri siaj esperantistaj spertoj. Lia entuziasmo pri la lingvo memorigis min pri juna Zamenhof—lerta, idealisma, kaj plena je kredo pri la valoro de internacia kompreniĝo.

Kiam mi menciis, ke ni instruas Esperanton en bazlernejoj, li surprizite demandis:

— Ĉu vere?

Kaj tuj poste, ridetante, li aldonis:

— Tio estas vere mirinda afero!

Li rakontis, ke la Instituto pri Orientaj Studoj de la universitato esploras diversajn kampojn, inkluzive de antikvaj tombaj ritoj, muzikinstrumentoj, ĉina etiketo, kaj historiaj mebloj. Lia scio kaj pasio evidente inspiris ĉiujn ĉeestantajn.

Post unu horo da fascina interparolo, ni faris komunan foton kaj adiaŭis. Kiam ni eliris el la universitata komplekso, la aero ankoraŭ estis malseketa pro la antaŭa pluvo. La vetero refreŝigis nin, same kiel la spertoj de tiu tago refreŝigis nian komprenon pri japana kulturo kaj la forto de homaj interrilatoj pere de Esperanto.

• Vizito al la Esperanto-klubo de la Universitato de Kioto

Elirinte el la esplorinstituto, Suzuki Kazumori entuziasme invitis nin viziti la Esperanto-klubon de la Universitato de Kioto. Ni sekvis lin tra la universitata kampuso, ĝis ni atingis modestan pordon ĉe la fino de malvasta koridoro.

La klubejo mem estis eta, ne pli ol dudek kvadrataj metroj—tute alia bildo ol tiu, kiun ĝia nomo povus sugesti. Tamen, ĝia atmosfero tuj kaptis nin. La maldekstra muro estis plene kovrita de esperantaj libroj, inter kiuj mi rekonis multajn eldonitajn de la Ĉina Esperanto-Eldonejo. Sur la meza te-tablo kuŝis kelkaj vortaroj kaj revuoj; mi hazarde prenis ekzempleron de "Esperanto-Japana Vortaro", kies titolpaĝo portis la surskribon:"Esperanto-Esplorgrupo de la Universitato de Kioto".

Dum nia interparolo, ni eksciis pli pri Suzuki Kazumori. Li estis en siaj tridekaj jaroj kaj eklernis Esperanton dum siaj universitataj studoj. Nun li estas unu el la plej aktivaj junaj esperantistoj en la regiono kaj grava membro de la klubo. Krom sia pasio por Esperanto, li laboras en la familia renoviga entrepreno, fondita de lia patro. Malgraŭ sia okupata laboro, li ĉiusemajne organizas du aŭ tri Esperanto-renkontiĝojn en la klubo, kio montras lian sindediĉon al la lingvo kaj la komunumo.

La klubo ne nur kunigas lokajn esperantistojn, sed ankaŭ ofte gastigas eksterlandajn vizitantojn; kelkaj eĉ restas ĉi tie por tranokti. Kvankam la spaco estas eta, ĝi servas kiel kultura kaj komunikada centro, kie lokaj junuloj kaj vojaĝantaj esperantistoj el la tuta mondo kuniĝas per komuna lingvo kaj idealoj.

Antaŭ ol ni foriris, Suzuki Kazumori petis min skribi ion en la gastlibro. Mi pensis momenton, tiam prenis pluman skribilon kaj verkis:
"En printempo semi esperon."

Mi rigardis la vortojn kaj ridetis. Juneco estas la printempo de la vivo, kaj Esperanto—la lingvo de espero. Kion alian signifas instrui kaj disvastigi Esperanton al junuloj, se ne semi esperon en la printempo de ilia vivo?

2014-12 Taiyuan

--------------
网站管理员注：
文章原文是世界语。中文是 DeepSeek 的翻译，未经校对，仅供初学者了解文章意思。

我的日本之旅

Jado

前往日本的原因

2010年8月，我的学校举办了一场关于世界语教学的研讨会，来自中国、美国、日本、韩国、丹麦和意大利的专家和教育工作者参加了此次会议。在会议期间，我发表了一场题为“我们学校的世界语”的演讲，介绍了我们如何利用世界语来解决传统外语教学中的一些挑战——传统教学通常耗时且效率低下。

我的演讲引起了极大的兴趣，并激发了热烈的讨论。会后，日本世界语协会副主席兼教育部门负责人石川Tieko女士特别指出：

“学习外语是一项艰巨的任务，不仅在中国如此，在日本也是如此。你们的世界语教学实验在亚洲处于领先地位。它不仅对中国具有重要意义，对整个亚洲地区也是如此。”

2012年7月，在昆明举行的第45届国际世界语教师大会上，我再次见到了她。这一次，我的演讲——“对中国儿童的有意义教学”——详细介绍了我们学校应用的经验和方法。演讲结束后，石川女士就我们教学中的一些实际细节提出了多个问题，并表达了邀请我前往日本分享经验的愿望。

今年夏天，她写信告诉我，第四届东亚世界语教学研讨会将于10月7日在日本举行。她邀请我作为特别演讲者，报告我们的世界语教学方法，同时我也将介绍我们在教师培训方面的经验。于是，我的日本之旅就这样成形了。

### 与日本世界语者的初次见面——藤井由美子

2014年10月1日，大约下午3点，我与龚晓峰教授以及她的两名学生在浦东机场会合，一同启程前往日本。当我们最终降落在关西国际机场时，天空已被柔和的暮色笼罩。大批乘客如潮水般涌向入境检查处，我们耐心等待了一个多小时。与此同时，起降航班的轰鸣声交织成旅行的交响乐，与远处各种语言的广播声混杂在一起。

在候机大厅，我们注意到一位优雅的中年女士正在耐心等待我们。由于我们之前并不认识她，她胸前举着一张白纸，上面画着一颗绿色的星星——这是无声却有力的标志。这位女士就是藤井由美子，我在日本见到的第一位日本世界语者。

她应藤本律子的请求前来接我们。藤本律子是日本一所女子中学的教师，2010年曾访问我的学校，参加世界语教学的研究项目。我清楚地记得她——每次下课后，她总是用优雅的鞠躬和“谢谢，再见！”向孩子们告别。孩子们喜欢她温暖而尊重的态度。当她得知我们将前往日本时，她热情地安排了我们在大阪的住宿和游览。

从机场到酒店的列车行驶了四十多分钟。在旅途中，我进一步了解了藤井由美子。她是一位书法家，中学时开始学习世界语。她热爱孩子，并热衷于教育事业，经常访问学校教授书法。然而，近年来日本对书法的兴趣逐渐减少，教学机会也越来越少。

她向我询问了中国学校书法教育的现状，我突然感到我们之间有一种共同的遗憾。电脑的普及逐渐削弱了传统书写能力的重要性。我们对它的未来还能保持乐观吗？

在我们的交谈中，她还提到了外语教育出版社的前资深编辑温晋根先生。他是我的良师益友，她的提及让我们的对话变得更加亲切和亲密。

当列车抵达终点站时，时钟已指向晚上8点。走出地铁站，我们立刻置身于一个充满活力的商业区，霓虹灯广告牌的光芒反射在拥挤的人行道上。周围到处都是五颜六色的商店招牌，其异国情调的设计令人印象深刻，街道两旁排列着各种店铺，营造出一种无尽的活力氛围。闪烁的灯光、涌动的人群以及空气中混合的淡淡香气，让这个地方充满了现代与传统交织的氛围。

在这座充满活力的城市中心，我们的目的地是南波东方酒店。置身于大都市夜生活的脉搏中，这家酒店宛如喧嚣不眠街区中的一片宁静绿洲。

抵达位于繁华商业区的南波东方酒店后，藤井由美子帮助我们办理了入住手续。但她的细心并未止步于此——她还绘制了一张详细的手绘地图，精确标注了所有路线、转弯处和地铁站的入口，以便我们第二天轻松前往奈良游览。此外，她甚至带我们到车站，让我们亲自熟悉路线。直到她确信我们能独立返回后，才匆匆告别，搭乘最后一班列车离开。

后来我们才知道，她住的地方距离大阪有近一个小时的车程。临走前，她递给我们每人一张价值3000日元的火车票——这是藤本律子送给我们的礼物，以便我们在接下来的几天里更方便地出行。

一切都安排得如此周到和温暖，尽管这是我第一次出国，但我并没有感到陌生或孤独。多亏了日本世界语者的热情款待，我立刻明白，世界语不仅仅是一种语言——它是人与人之间的桥梁，跨越国界、文化，始终以开放的心态迎接友谊。

### 奈良之行

10月2日，早上7点刚过，我们乘火车前往此行的第一站——奈良。这座城市作为日本文化的摇篮之一，充满了历史宝藏。作为日本古都，奈良以其宏伟的寺庙、神道教神社和众多文物而自豪，享有“寺庙与神社之城”的美誉。

多亏了藤井由美子的细心安排，我们顺利抵达了车站。站台上，人们自然地排成队：有的三五成群，有的七八人一组，始终井然有序。由于正值早高峰，列车上挤满了上班族和学生。尽管人潮涌动，但气氛却十分安静：有人用手机浏览网页，有人沉浸在书籍或报纸中。车门旁站着一个大约八九岁的小男孩，手里拿着一本日语教科书。他专注得如此投入，以至于他的认真态度让我由衷钦佩。

列车快速而平稳地行驶着。透过车窗，蓝天、绿野、树木、小溪、街道和花园一一掠过，仿佛一部不断流动的活电影。一切看起来都那么纯净和清新。我把脸贴在玻璃上，睁大眼睛，想要吸收这段清晨旅程的每一个细节。

大约8点半，我们抵达了奈良。按照约定，当地的世界语者木本康弘将接待我们。然而，由于他一大早前往关西机场迎接越南世界语者Ut，并在护照检查处遇到了意外的延误，他未能准时到达。

在我们等待时，我们注意到一群群穿着不同校服的中学生从地铁站涌出。他们轻快的步伐和欢快的笑声清楚地表明，他们正在参加学校组织的秋游。在我们整个日本之行中，我们经常在旅游景点遇到这样的学生团体。看着他们，我感到一种淡淡的羡慕——这些场景对我们来说曾经是多么熟悉和亲切啊！

等待了近一个小时后，我们终于看到一位六十岁左右、精神矍铄的男子快步走向地铁站。他手里拿着一面绿色的星旗，身边还跟着一位年轻人。无需冗长的正式介绍，一句“Saluton！（你好！）”便足以让世界语者们立刻感到像是老朋友一样。

木本康弘为迟到道歉，并向我们介绍了越南世界语者Ut。几句友好的寒暄后，他递给我们每人一份用世界语打印的奈良概览。就这样，由来自三个国家的六人组成的国际旅游团正式成立了！

在世界语者之间，总有聊不完的话题。我们一边走一边兴奋地聊天，甚至有些忽略了周围的风景。当我们接近兴福寺时，我们听到了孩子们欢快的笑声。我们看到一群中学生围着一群鹿玩耍。

木本康弘解释说，奈良的鹿是自由放养的，它们在城市中自由漫步。虽然它们几乎随处可见，但大多数鹿都聚集在著名的东大寺周围。

我们继续参观，来到一个公园。这时，龚晓峰老师宣布她更愿意留下来等我们。我立刻明白，这意味着她曾经受伤的腿因长时间步行再次感到疼痛。

当木本康弘得知此事后，他请我们稍等片刻，然后匆匆离开。不久后，他回来了——但这次他推着一辆轮椅！他细心的举动深深打动了我们所有人。多亏了他，我们才能继续一起游览，而没有人被落下。

穿过公园后，我们正准备过马路，突然一只鹿跑到路中*央。令人惊讶的是，所有车辆都停了下来，耐心等待这只小鹿站在路中间。停下的车辆越来越多。最后，木本康弘迅速跑到鹿身边，抓住它的角，小心地把它引导到人行道上。直到这时，车辆才缓缓重新启动，仿佛什么都没发生过。

我们沿着道路继续前行，两旁是带小花园的两层别墅。在一栋房子旁，一辆丰田越野车缓缓从院子里驶出，准备上路。当我们推着轮椅距离它三四米时，出于礼貌，我们放慢脚步让车先过。但令我们惊讶的是，车子突然倒车，把路让给了我们！

我们迅速通过。当我回头望去时，车子已经开走了。突然，我意识到什么重要的事情，赶紧拿出相机——但为时已晚。

我感到心中有一种难以言喻的空虚。我只记得司机似乎是一位三十多岁的女性，但我无法在脑海中重构她的面容。然而，那辆车、那一刻、那个院子——一切都深深地刻在了我的记忆中。

这两件简单的小事，比一整天的游览更能体现奈良最深层次的美。

这次旅行不仅让我心生敬意，也让我感到一种谦卑的惊叹。我理解我的敬意从何而来，但我不明白我的惊叹为何而生。

有句话说：“一个国家的力量不是用财富来衡量的，而是用它对生命的尊重和对人的态度来衡量的。”

### 京都之行

10月3日，我们再次从大阪出发，前往日本的另一个文化中心——京都。

抵达时，西子敏仙女士和两位当地世界语者——铃木一守和白山智山迎接了我们。西子敏仙女士大约五十岁，身材高挑瘦削，性格活泼开朗。她高兴地向我们介绍了她的两位同伴，并解释了当天的行程：我们将参观著名的祇园区，然后与京都大学的麦比尔教授会面。

#### 漫步祇园

早上，京都大学的学生白山智山带领我们游览了祇园区。作为一名热心的语言学习者和世界语者，他很高兴参与我们的游览。我们沿着京都的主要街道四条通出发，那里的氛围立刻吸引了我们的注意。

与现代日本大都市不同，京都的高楼大厦并不多。街道两旁是传统的商店，店面装饰着鲜花和绿植。我们的脚步常常停在店铺前，那里陈列的精美手工艺品以其细腻的美感吸引着我们。每当我们走进一家小店，无论是否购买，店员总是恭敬地鞠躬并礼貌地欢迎我们。这些简单而真诚的举动给我们留下了深刻的印象。

在一家店里，挂着竹制的红色灯笼，墙上手绘着艺伎的画像，橱窗里摆放着青花瓷的古董。那里的氛围几乎像舞台布景一样。穿着彩色和服和木屐的年轻女子优雅地在物品间穿行，仿佛从过去走来的活生生的片段。

当我拿起一罐梅子时，铃木一守将我的问题翻译给店员。她微笑着走过来，拿起一个瓷碗，小心地舀出一颗梅子递给我品尝。尽管想象着它的甜美，我还是婉拒了。最后，我买下了梅子，并自豪地向同伴们展示。标签上画着一枝倾斜的梅花，旁边写着“献上梅”——“奉献的梅子”。

经过一番探索，我们来到一条狭窄的铺石街道，两旁是清酒馆、咖啡馆和传统餐馆。木窗透出温暖的光线，在室内的半明半暗中，我们可以辨认出喝茶和安静交谈的客人的轮廓。

白山智山解释说，我们正位于日本最著名的“花见小路”祇园。虽然名字意为“赏花”，但讽刺的是，这里并没有花。然而，在附近的白川南通，樱花季节时，樱花树绽放出明亮的粉红色花朵，吸引了大量游客。“即使黄金时代已经过去，”他笑着补充道，“你仍然可以遇到优雅而神秘的艺伎在街上漫步。”

突然，天气变了。下起了小雨，空气变得更加清新。我们迅速赶往京都最古老的禅寺——建仁寺。宁静的庭院里，覆盖着苔藓的石头和古老的松树与缓缓落下的雨滴完美地融为一体。

当雨势加大时，我们返回与西子敏仙女士约定的地点。在街边餐馆简单用餐后，我们匆匆赶往公交站。路上，穿着和服、手持花伞的年轻女子优雅地从我们身边走过。这一幕宛如一幅画——静止、优雅，充满了秋天的美丽。

#### 访问京都大学

下午，我们拜访了京都大学的麦比尔教授。他办公室的门上写着“麦文彪”三个字。我的心跳加快了——他是不是那位曾担任香港世界语协会秘书的麦文彪？我曾在学术研究中读过他关于世界语的文章。

进门后，我们立刻见到了他。他身材瘦削，大约四十岁，目光炯炯有神，态度严肃却温暖。几句友好的寒暄后，龚晓峰女士说明了我们此行的目的。麦比尔教授热情地谈论了他在天文学领域的工作以及他的世界语经历。他对这门语言的热情让我想起了年轻的柴门霍夫——才华横溢、理想主义，充满对国际理解的信念。

当我提到我们在小学教授世界语时，他惊讶地问道：

——真的吗？

随即，他微笑着补充道：

——这真是一件了不起的事情！

他告诉我们，京都大学的东方研究所研究多个领域，包括古代墓葬仪式、乐器、中国礼仪和历史家具。他的知识和热情显然激励了在场的每一个人。

经过一小时的精彩交谈后，我们合影留念并告别。当我们走出大学校园时，空气中仍带着雨后的湿润。天气让我们感到清爽，正如这一天的经历让我们对日本文化和世界语在人际关系中的力量有了新的理解。

#### 访问京都大学世界语俱乐部

离开研究所后，铃木一守热情地邀请我们参观京都大学的世界语俱乐部。我们跟随他穿过校园，直到来到一条狭窄走廊尽头的一扇小门前。

俱乐部房间很小，不到二十平方米——与它的名字所暗示的完全不同。然而，它的氛围立刻吸引了我们。左边的墙上摆满了世界语书籍，其中许多是由中国世界语出版社出版的。中间的茶几上放着几本词典和杂志；我随手拿起一本《世界语-日语词典》，扉页上写着：“京都大学世界语研究小组”。

在我们的交谈中，我们进一步了解了铃木一守。他三十多岁，大学期间开始学习世界语。如今，他是该地区最活跃的年轻世界语者之一，也是俱乐部的重要成员。除了对世界语的热情外，他还在父亲创立的家族装修公司工作。尽管工作繁忙，他每周都会在俱乐部组织两到三次世界语聚会，这显示了他对这门语言和社区的奉献精神。

俱乐部不仅聚集了当地的世界语者，还经常接待外国访客；有些人甚至在这里过夜。尽管空间狭小，但它作为文化和交流中心，让当地年轻人和来自世界各地的旅行世界语者通过共同的语言和理想联系在一起。

在我们离开之前，铃木一守请我在访客簿上写点什么。我思考片刻，然后拿起钢笔写道：

“在春天播种希望。”

我看着这些文字，微笑着。青春是生命的春天，而世界语——是希望的语言。向年轻人教授和推广世界语，不正是在他们生命的春天播种希望吗？

2014年12月 太原