《法老王》66

作者 aŭtoro: Pipi, 来自 el: 辽宁大连 Dalian, Liaoning, Ĉinio, 发表于 afiŝita je Thursday, August 10, 2023, 09:08 (472天前)

Sed – daŭrigis Hiram, gratante sian barbon – kiam leono sin kovras per bova haŭto, ĉiam oni povas vidi almenaŭ pecon de lia vosto. Tiu Phut estis terure saĝa kaj memfida: la estro de la karavano sekrete faris revizion en liaj pakaĵoj. Li trovis nenion, nur medalon de la diino Astarte. La medalo pikis la koron de la estro de l’ karavano. De kie Ĥeto havas fenician medalon?...
Kiam ili venis Sidonon, tuj li komunikis tion al la feniciaj estroj kaj de tiu tempo nia sekreta polico havis okulon sur Phut.
Sed li estas tiel saĝulo, ke post kelke da tagoj ĉiuj ekamis lin en Sidono. Li preĝis kaj faris aferojn nur kun Fenicianoj, kaj li tiel trompis ĉiujn, ke la observado de la polico ĉesis kaj li trankvile atingis Memfison.
Tie oni ree komencis observi lin, sed trovis nenion; oni nur konjektis, ke li devas esti granda sinjoro, ne simpla harrana burĝo. Unue Asarhadon malkovris okaze (eĉ ne malkovris; sed nur trovis postsignojn); ke la nomanta sin Phut pasigis unu tutan nokton en la malnova templo de Set, kies graveco estas tre granda ĉi tie...
– Tien eniras nur la ĉefepiskopoj por plej gravaj aferoj – intermetis Dagon.
– Eĉ tio signifus nenion – daŭrigis Hiram. – Sed unu el niaj komercistoj revenis antaŭ unu monato de Babilono, kun strangaj novaĵoj. Por granda donaco iu kortegano de la babilona satrapo diris al li, ke malfeliĉo pendas super Fenicio!...
– Vin prenos Asirianoj – parolis la kortegano al nia komercisto – kaj Izraelidojn prenos Egiptanoj. Por tiu ĉi afero eĉ forveturis al la tebaj pastroj la granda ĥaldea pastro Beroes kaj faros kun ili traktaton.
– Vi devas scii – daŭrigis Hiram – ke la ĥaldeaj kaj egiptaj pastroj estas kvazaŭ fratoj. Beroes estas grava persono en la kortego de la reĝo Assar, do la novaĵo pri tiu traktato povas esti tre vera.
– Por kio Asirianoj bezonas Fenicion?... – demandis Dagon, mordante la ungojn.
– Kaj por kio la ŝtelisto bezonas fremdan grenejon?... – respondis Hiram.
– Kion povas signifi la traktato de Beroes kun la egiptaj pastroj?...
– demandis medite Rabsun.
– Vi malsaĝa!... – respondis Dagon. – La faraono faras nur tion, kion decidas la pastroj.
– Estos ankaŭ traktato kun la faraono, mi certigas vin! – interrompis Hiram. – En Tiro ni scias certe, ke veturas Egipton kun granda sekvantaro kaj donacoj asiria ambasadoro Sargon... Li volas, kiel li diras, vidi Egipton kaj interkonsenti kun la ministroj, ke en la egiptaj aktoj oni ne skribu, ke Asirio pagas tributon al la faraono. Sed en la realeco li veturas fari traktaton pri la divido de la landoj, kiuj kuŝas inter nia maro kaj la rivero Eŭfrato.
– La tero englutu ilin! – ekkriis Rabsun.
– Kion vi pensas pri tio, Dagon?... – demandis Hiram.
– Kion vi farus, se efektive vin atakus Assar?...
Hiram ektremis de kolero.
– Kion?... – ni suriros niajn ŝipojn kun niaj familioj kaj trezoroj, kaj al ĉi tiuj hundoj ni lasos la ruinojn de l’ urboj kaj putrantajn kadavrojn de l’ sklavoj... Ĉu ni ne konas landojn, pli grandajn kaj pli belajn ol Fenicio; kie oni povas fondi novan patrujon, pli riĉan, ol ĉi tiu?...
– La dioj gardu nin de tia ekstremo! – diris Dagon.
– Jes, ni devas savi la nunan Fenicion de neniigo – diris Hiram. – Kaj vi, Dagon, povas multon fari en ĉi tiu afero....
– Kion mi povas?...
– Vi povas ekscii de la pastroj: ĉu estis ĉe ili Beroes kaj ĉu ili faris la interkonsenton.
– Terure malfacila afero! – murmuretis Dagon. – Sed eble mi trovos pastron, kiu diros al mi.
– Vi povas en la kortego de la faraono malhelpi la traktaton kun Sargon.
– Tre malfacile... – Mi sola ne sukcesos tion fari...
– Mi estos kun vi, kaj oron liveros Fenicio. Jam hodiaŭ oni kolektas imposton.
– Mi mem donos du talentojn – murmuretis Rabsun.
– Mi donos dek – diris Dagon. – Sed kion mi ricevos por mia laboro?...
– Kion?... – Dek ŝipojn – respondis Hiram.
– Kaj kiom vi gajnos? – demandis Dagon.
– Ĉu ne sufiĉas al vi? Vi do ricevos dekkvin...
– Mi demandas: Kion vi gajnos – insistis Dagon.
– Mi donos al vi dudek. Sufiĉe?
– Bone. Sed vi montros al mi la vojon al la lando de l’ arĝento?
– Ni montros.
– Ankaŭ la landon, kie vi prenas la stanon?
– Bone.
– Ankaŭ tiun, kie naskiĝas la sukceno? – fine diris Dagon.
– Mortaĉu vi fine!... – respondis la nobla princo Hiram, etendante al li la manon. – Sed vi ne havos plu malbonan koron por mi pro tiuj du barkoj?
Dagon eksopiris.
– Mi penos forgesi. Sed... kian riĉaĵon mi havus, se vi tiam ne estus forpelintaj min!...
– Sufiĉe!... – intermetis Rabsun. – Parolu pri Fenicio.
– Per kiu vi ekscios pri Beroes kaj pri la traktato – demandis Hiram.
– Ne demandu, danĝere estas paroli, ĉar en tio partoprenos pastroj.
– Kaj per kiu vi povus neniigi la traktaton?
– Mi pensas... mi pensas, ke eble nur per la kronprinco. Mi havas multe da liaj kvitancoj.
Hiram levis la manon supren kaj respondis:
– La kronprinco, tre bone, ĉar li estos faraono, eble eĉ baldaŭ.
– Pst!... – interrompis Dagon, batante la tablon per la pugno. – Perdu vi la langon pro tia babilado!...
– Jen porko!... – ekkriis Rabsun, minacante per la pugno antaŭ la okuloj de la bankiero.
– Jen malsaĝa butikisto! – respondis Dagon kun moka rideto. – Vi, Rabsun, devus vendi sekigitajn fiŝojn kaj akvon en la stratoj, sed ne miksi vin en la interŝtatajn aferojn. Bova hufo, ŝmirita de egipta koto, havas multe pli da saĝo, ol vi, kiu loĝas kvin jarojn en la egipta ĉefurbo!... Manĝu vin la porkoj!...
– Silenton!... Silenton!... – intermetis Hiram. – Vi ne permesas al mi fini...
– Parolu, ĉar vi estas saĝa kaj vin komprenas mia koro – diris Rabsun.
– Se vi, Dagon, havas influon sur la kronprincon, tio estas tre bona – daŭrigis Hiram. – Ĉar se la kronprinco volos havi traktaton kun Asirio, estos traktato, – traktato skribita per nia sango, – sur niaj haŭtoj. Sed se la kronprinco deziros militon kontraŭ Asirio, li faros militon, eĉ se la pastroj alvokos kontraŭ li la helpon de ĉiuj dioj.
– Pst! – intermetis Dagon – se la pastroj volos, la traktato estos, sed eble ili ne volos...
– Kaj tial, Dagon, – diris Hiram – ni devas havi sur nia flanko ĉiujn militestrojn.
– Tio estas ebla...
– Kaj la nomarĥojn...
– Ankaŭ ebla...
– Kaj la kronprincon – daŭrigis. Hiram. – Se vi sola puŝos lin al la milito kontraŭ Asirio, vanaj restos viaj penoj. La homo, kiel harpo, havas multe da kordoj, kaj oni devas ludi ilin per dek fingroj: vi, Dagon, estas nur unu fingro.
– Mi ja ne povas min disŝiri en dek partojn...
– Sed vi povas esti kiel unu mano, kiu havas kvin fingrojn. Vi devas agi tiel, ke neniu sciu, ke vi deziras la militon, sed ke ĉiu kuiristo de la kronprinco deziru la militon, ke ĉiuj banistoj, portistoj, skribistoj, oficiroj, veturigistoj, ke ili ĉiuj deziru la militon kontraŭ Asirio, kaj ke la kronprinco aŭdu pri tio de la mateno ĝis la nokto, kaj eĉ kiam li dormas...
– Tio estos farita.
– Kaj ĉu vi konas liajn amatinojn? – demandis, Hiram.
Dagon eksvingis la manon.
– Malsaĝaj knabinoj – respondis li. – Ili nur zorgas pri kostumoj, kolorigiloj kaj parfumoj... Sed de kie venas la parfumoj kaj kiu alportas ilin Egipton, pri tio ili scias nenion.
– Oni devas doni al li amatinon, kiu scias pri tio – diris Hiram.
– Sed kie trovi ŝin?... – demandis Dagon: – Ah, mi havas!... – ekkriis li, frapante sian frunton. – Ĉu vi konas Kaman, la pastrinon de Astarte?...
– Kio?... – interrompis Rabsun. – Pastrino de la sankta diino Astarte estos amatino de Egiptano?...
– Vi preferus, ke ŝi estu via?... – mokis Dagon. – Ŝi eĉ estos nomita ĉefpastrino, se estos necese proksimigi ŝin al la kortego...
– Vi diras la veron – jesis Hiram.
– Sed tio estas sakrilego!... – indignis Rabsun.
– Kaj tial la pastrino, kiu ĝin faros, povos morti – intermetis la respektinda Hiram.
– Nur ne malhelpu nin ĉi tiu Hebreino, Sara – diris Dagon post momenta silento. – Ŝi atendas infanon, kiun la princo amas jam hodiaŭ. Kaj se naskiĝus filo, ĉiuj virinoj estus forpuŝitaj flanken.
– Ni havos monon ankaŭ por Sara – diris Hiram.
– Ŝi prenos nenion – eksplodis Dagon. – Ŝi, mizera, forpuŝis multekostan oran pokalon, kiun mi mem alportis al ŝi...
Hiram balancis la kapon.
– Ne indas zorgi pri tio – diris li. – Kien ne trafos la oro, tien trafos patro, patrino aŭ amatino. Kaj kien ne trafos amatino, tien atingos...
– Tranĉilo... – siblis Rabsun.
– Veneno... – murmuretis Dagon.
– Tranĉilo estas tre maldelikata ilo... – konkludis Hiram.
Li karesis la barbon, ekmeditis, fine leviĝis kaj eltiris el sub la ĉemizo purpuran rubandon, al kiu estis ligitaj tri oraj amuletoj kun bildo de la diino Astarte. Li prenis tranĉilon el sub la zono, distranĉis la rubandon en tri partojn kaj du pecojn kun la amuletoj donis al Dagon kaj Rabsun.
Poste ili ĉiuj de la mezo de l’ ĉambro iris en la angulon, kie staris flugila statuo de la diino; ili krucis la manojn sur la brustoj, kaj Hiram komencis paroli per mallaŭta, sed klara voĉo:
– Al vi, patrino de la vivo, ni ĵuras fidele plenumi nian interkonsenton kaj ne ekripozi pli frue, ol ni antaŭgardos niajn sanktajn urbojn de la malamikoj, kiujn ekstermu la malsato, pesto kaj fajro!...
Se iu el ni ne respektus la promeson, aŭ perfidus la sekreton, falu sur lin malfeliĉoj kaj malhonoroj... Tordu la malsato liajn internaĵojn kaj la dormo flugu de liaj sangaj okuloj... Sekiĝu la mano de tiu, kiu kurus helpi lin, ekkompatinte lian mizeron. Sur lia tablo, la pano fariĝu putraĵo, kaj la vino – infektita sango... Pereu liaj infanoj kaj plenigu lian domon bastardoj, kiuj kraĉos sur lin kaj lin elpelos... Li agoniu longajn tagojn, sola, kaj lian abomenan kadavron akceptu nek tero, nek akvo, ĝi ne estu bruligita de la fajro, nek manĝita de la sovaĝaj bestoj!...
Tiel estu!...
Post la terura ĵuro, kiun komencis Hiram kaj de la mezo kriis ĉiuj per voĉoj, tremantaj de furiozo, la tri Fenicianoj, senspiraj, ekripozis. Poste Rabsun kondukis ilin al festeno, kie ĉe la vino, muziko kaj dancistinoj ili forgesis por unu momento pri la laboro, ilin atendanta.