《法老王》27

作者 aŭtoro: Pipi, 发表于 afiŝita je Saturday, July 01, 2023, 10:00 (309天前)

28-a tago 2023.7.1 周六

ĈAPITRO XII （4-2）

En Egipto ĉiam la pluvo estis pli malofta, ol bonaj aŭ malbonaj spiritoj.
La akvo de Nilo, antaŭe ruĝa, fariĝis bruna, kaj en aŭgusto, en la monato de Hator, ĝi atingis la duonon de sia alteco. En la apudbordaj akvobaroj oni malfermis la kluzojn, kaj la akvo komencis rapide plenigi la kanalojn kaj la grandegan artan lagon, Moeris, en la provinco Fajum, fama per siaj belaj rozoj. Malsupra Egipto prezentis kvazaŭ maran golfon, kies supraĵon superstaris montetoj kaj sur ili ĝardenoj kaj domoj. La kontinentaj vojoj malaperis, kaj la ŝipetoj tiel amase rapidis sur la akvo: blankaj, flavaj, ruĝaj kaj malhelaj, ke ili similis foliojn en aŭtuno. Sur la plej altaj punktoj de la lando oni finis la rikolton de iu speco de kotono, duan fojon oni falĉis la trifolion kaj komencis deŝiri la fruktojn de l' tamarindaj kaj olivaj arboj.
Foje, veturante preter la subakvigitaj bienoj, la princo rimarkis neordinaran movadon. Sur unu el la artaj insuloj, inter arboj sonis terura krio de virino.
― Kredeble iu mortis ― pensis la princo.
De alia insulo sur ŝipetoj oni transportis provizojn de greno kaj kelke da brutoj, kaj la homoj starantaj apud la konstruaĵoj de la bieno minacis kaj malbenis la homojn en la ŝipetoj.
― Najbara malpaco ― diris al si mem la kronprinco.
En kelkaj pli malproksimaj bienoj estis trankvile, kaj la loĝantoj anstataŭ labori aŭ kanti, sidis silente sur la tero.
― Ili kredeble jam finis la laboron kaj ripozas.
Kontraŭe, de alia insuleto forbordiĝis ŝipeto kun kelke da plorantaj infanoj, kaj virino, enirinte en la akvon ĝis la zono, minacis per la pugnoj.
― Oni kondukas la infanojn en la lernejon ― pensis Ramzes.
Sed ĉi tiuj okazoj komencis interesi lin.
Sur la najbara insulo ree eksonis krio. La princo ŝirmis la okulojn kaj ekvidis kuŝantan sur tero homon, kiun Negro batis per bastono.
― Kio fariĝas ĉi tie?... ― demandis Ramzes la remiston.
― Ĉu vi ne vidas sinjoro, ke oni batas mizeran kamparanon?... ― respondis la remisto ridante. ― Sendube li pekis, la doloro do promenas sur liaj ostoj.
― Kaj vi, kiu vi estas?
― Mi?... ― respondis la remisto kun fiero. ― Mi estas libera fiŝisto kaj se nur mi donas al lia sankteco lian parton de la akiro, mi povas veturi sur la tuta Nilo, de la unua katarakto ĝis la maro. La fiŝisto estas kiel la fiŝo aŭ sovaĝa ansero, kaj la kamparano kiel la arbo: li nutras la sinjorojn per siaj fruktoj kaj povas nenien forkuri, li nur krakas, kiam la gardistoj lin senŝeligas.
― Oh!, oh!... rigardu tien... ― ekkriis ree la fiŝisto kontenta, ― Patro, patro!... Ne eltrinku la tutan akvon, estos malbona rikolto.
Ĉi tiu gaja ekkrio koncernis grupon da personoj, kiuj plenumis tre originalan taskon. Kelke da nudaj homoj tenis je la piedoj alian homon kaj subakvigis lian kapon ĝis la kolo, ĝis la brusto, fine ĝis la zono. Flanke staris sinjoro kun bastono, li havis makulitan tunikon kaj perukon el ŝafa felo.
Ne malproksime kriis freneze virino, kiun oni tenis je la manoj.
La bastonado estis tiel populara en la feliĉa regno de l' faraonoj, kiel la manĝado kaj dormado. Oni batis la infanojn kaj plenaĝulojn, kamparanojn, metiistojn, soldatojn, oficirojn kaj oficistojn. Kiu vivis, ricevis bastonadon, ekster la pastroj kaj plej altrangaj oficistoj, ĉar estis plu neniu por bati ilin. La princo do sufiĉe indiferente rigardis la batatan kamparanon, sed atentigis lin la kamparano subakvigata.
― Ha, ha!... ― ridis la remisto, ― kiel oni donas al li trinki!... Li tiel dikiĝos, ke lia edzino estos devigita plilarĝigi lian zonon.
La princo ordonis albordigi. Dume oni eltiris la kamparanon el la akvo, permesis al li eligi la akvon per la tusado kaj ree kaptis lin je la piedoj malgraŭ la nehomaj krioj de lia edzino, kiu komencis mordi la homojn, ŝin tenantajn.
― Haltu! ― ekkriis la princo al la ekzekutistoj, kiuj trenis la malfeliĉulon.
― Faru vian devon! ― kriis per nazvoĉo la homo en la ŝafa peruko. ― Kiu vi estas, tro brava, kiu kuraĝ....
En ĉi tiu momento la princo ekbatis lin je la kapo per sia mezurilo, kiu feliĉe estis malpeza. Malgraŭ tio, la posedanto de la makulita tuniko tuj sidiĝis sur la tero, kaj palpinte la perukon kaj kapon, ekrigardis la atakanton per nebrilaj okuloj.
― Mi divenas ― diris li per natura voĉo, ― ke mi havas la honoron paroli kun eminenta persono... Bona humoro ĉiam, sinjoro, akompanu vin, kaj la galo neniam disfluu en viaj ostoj...
― Kion vi faras kun ĉi tiu homo? ― interrompis la princo.
― Vi demandas min, sinjoro ― respondis la homo ree per nazvoĉo, ― kiel eksterlandulo, kiu ne konas la morojn de la lando, nek la homojn, al kiuj li sin turnas tro intime. Sciu do, ke mi estas kolektisto de lia ekscelenco Dagon, la unua bankiero en Memfiso, kaj se vi ankoraŭ ne paliĝis, eksciu, ke Dagon estas luanto, rajtigito kaj amiko de l' kronprinco (li vivu eterne!) kaj ke vi sur la teroj de l' kronprinco faris superforton, pri kiu atestos miaj homoj...
― Do tio... ― interrompis lin la kronprinco, sed subite haltis. ― Je kia rajto vi tiel martiras la princan kamparanon?
― Ĉar la fripono ne volas pagi la impostojn, kaj la trezorejo de la kronprinco bezonas monon...
La helpantoj de la oficisto, vidante la katastrofon de sia sinjoro, ellasis la malfeliĉulon kaj staris ne sciante kion fari, kiel la membroj de l' korpo senkapigita. La liberigita kamparano komencis kraĉi kaj elskui la akvon el la oreloj kaj lia edzino saltis al la savinto.
― Kiu ajn vi estas ― ĝemis ŝi, kunmetante la manojn antaŭ la kronprinco, ― dio aŭ eĉ sendito de l' faraono, aŭskultu pri nia mizero. Ni estas kamparanoj de la kronprinco (li vivu eterne!) kaj ni pagis ĉiujn impostojn: en milio, tritiko, floroj kaj brutaj feloj. Tamen en la lasta dekado venis al ni ĉi tiu jen homo kaj ordonas doni al si kvin mezurojn da tritiko... "Je kia rajto?" demandas mia edzo "la impostoj ja estas jam pagitaj?" Kaj li ĵetas mian edzon teren, piedbatis lin kaj diras: "Je tia rajto, ke lia ekscelenco Dagon ordonis." "Kie mi prenos?" respondis mia edzo, "ni ne havas plu grenon kaj jam de unu monato ni nutras nin per la radikoj de lotuso, kaj pli kaj pli malfacile estas trovi ilin, ĉar la grandaj sinjoroj amas ludi per la floroj de lotuso?..." ―