"Kio estas via qianjin-fraŭlino? Ĉu vi ne scias, ke mi estas wanjin-monaĥo?"
"你家千金小姐算什么？不知道我是万金和尚吗？"

　　　2.　La terure malbela monaĥa skribisto

　　Jen la historio de la antaŭa vivo antaŭ dudek aŭ tridek jaroj.
　　Tiam Yulin estis monaĥo servanta kiel skribisto en la monaĥejo.
　　Fraŭlino Wang estis la filino de familio riĉa kaj honora. Ĉiuj membroj de ŝia familio estis piaj budhanoj.
　　Post kiam ŝia patro subite forpasis pro fatalaĵo, ŝia patrino okazigis septagan akvoteran ceremonion en monaĥejo, por ke la animo de la mortinto liberiĝu el la inferaj suferoj kaj renaskiĝu en la Okcidenta Pura Lando.
　　Ŝi akompanis la patrinon al la monaĥejo, kie okazos la ceremonio. Kiam ŝi kaj la patrino iris antaŭ la monaĥejon, ŝi vidis, ke du majestaj ŝtonaj leonoj sidas ĉe la enirejo de la impona monaĥejo kaj sur la muroj ambaŭflanke de la pordego pendas anoncoj pri la akvotera ceremonio.
　　"Kiel bele skribitaj estas la ideografiaĵoj sur la anonco, Panjo!" ŝi diris. Ŝi amis poezion kaj kaligrafion, lernis de sia patro versi kaj ankaŭ faris kaligrafiaĵojn tre bele. Vidinte la belajn ideografiaĵojn, ŝi eksentis ne reteneblan ŝaton.
　　"Infano, via kaligrafio estas ankaŭ tre bona," la patrino plej amis ŝin.
　　"Ne, Panjo! Miaj skriboj tute ne egalas tiujn!" Dirante, ŝi ree montris la ideografiaĵojn sur la anonco al la patrino.
　　"Do poste faru pli da ekzerco kaj via kaligrafio certe pli perfektiĝos."
　　"Mi paŭsos tiun skribon kaj prenos ĝin hejmen por imiti poste!"
　　"Ne tiel ĝenu vin," diris la patrino. "Ni demandu la abaton pri la skribinto, kaj petu la skribinton fari alian kopion por ni."
　　"Bone, bonege!" La filino ĝojplene kaptis la manon de la patrino. "Panjo, vi vere amas vian filinon! Kian genian ideon vi havas!"
　　Post kiam ili informis sian deziron al la abato, la skribisto kopiis la anoncon kaj sendis ĝin per la abato en malpli ol duontago.
　　La kaligrafia stilo de la nova kopio estis tute sama kiel tiu de la pendanta anonco. Akceptinte ĝin, ŝi kvazaŭ posedus trezoron, senĉese montrante la ideografiaĵojn al la patrino: "Rigardu, kiel forta estas ĉi tiu streko! Kiel sprita estas tiu streko!" La patrino ne sciis la kaligrafion. Ŝi kapjesis nur laŭ la volo de sia filino.
　　Ju pli longe la fraŭlino rigardis la ideografiaĵojn, des malpli ŝi volis demeti ilin. Ŝiaj pensoj flugis al la skribinto de la ideografiaĵoj.
　　"La skribinto certe estas kompetenta monaĥo," ŝi konjektis interne, "verŝajne almenaŭ kvindekjara. Se ne, li ne povus skribi tiel lerte. Kia domaĝo estas, ke mi jam akiris lian skribaĵon, sed ankoraŭ ne scias, kiel li aspektas. Kiel fraŭlino, kiel mi povas senĝene peti vidi lin? ..." Post pripensado de unu aŭ du tagoj, ŝi ekhavis ideon:　"Estos ne malfacile vidi tiun monaĥon. Se mi trovos ŝancon vidi ĉiujn monaĥojn en la monaĥejo, mi ankaŭ renkontos lin facile. Mi proponos al mia patrino, ke ni donacu po unu taelon da arĝento al ĉiu monaĥo por havi bonan kaŭzecon, kaj ke ili persone venu por la mono. Ĉu mi ne povos vidi la skribiston tiamaniere?" Kiam ŝi raviĝis pri facileco de la afero, alia penso suspirigis ŝin: "Ja, ne! Mi ja ne scias, kiel nomiĝas la skribisto kaj kia li estas. Kiel mi povos rekoni lin el tiel multaj monaĥoj alvenontaj por ricevi monon? " ... "Ha! Mi pretigos paperon kaj postulos, ke ĉiu veninto por la mono subskribu sian nomon sur ĝi! Ĉu mi ne tuj rekonos lin per lia skribo?" Ŝi denove ekĝojis pro sia sagaceco.
　　Tra la tuta monaĥejo disvastiĝis la novaĵo, ke la sinjorino kaj filino de la bonfaranta familio donacos po unu taelon da arĝento por havi bonan kaŭzecon al ĉiuj monaĥoj persone. Kiaj ajn la monaĥoj estas, se ĉiu el ili subskribos sian nomon, li povos ricevi taelon da arĝento. La monaĥoj en la tuta monaĥejo ricevis arĝenton per la subskribo de sia nomo, tamen la fraŭlino vidis nenies skribon similan al tiu sur la anonco. Kial ŝi ne vidis la skribiston? Ŝi perpleksiĝis.
　　“Kiu el via monaĥejo ankoraŭ ne venis por la mono?” Ŝi demandis la abatan servanton kalkulantan la nomojn.
　　“Mankas nur la skribisto, kiu skribas plej bele en la monaĥejo.” La servanto respondis distrite.
　　"Do bonvolu inviti lin. Ni baldaŭ foriros por alia afero!"
　　Ŝi sentis kaj maltrankvilon kaj ĝojon en la koro: Ĝuste li ne venis!
　　Post momento, la servanto revenis: "La majstro skribisto rifuzas veni, Fraŭlino. Li petis, ke mi ricevu la arĝenton por li."
　　"Kiel tio povus esti? Li ja devas persone fari la subskribon!" Fikse rigardante la serviston, ŝi sentis maltrankviliĝon: “Kiel la skribisto povus ne veni? Mi ja deziris vidi lin.”
　　"Nia skribisto nek kutimas iri el sia ĉelo, nek volas vidi nekonatajn gastojn. Mi pensas, ke plejbone ni ne devigu lin."
　　"Ĉiuj alvenis persone. Li ne rajtas esti escepta. Bonvolu diri al li, ke mi duobligos la donacon se li venos persone!" La fraŭlino kutime ne estis tiel trudema, tamen ŝi tion faris kun la nura intenco persone vidi tiun skribiston.
　　La servanto informis la skribiston pri la volo de la fraŭlino.
　　Kial la skribisto ne volis ricevi la arĝenton per subskribo de sia nomo? Li vere havis sian neeviteblan kaŭzon.
　　Li aŭdis, ke la fraŭlino persone distribuos arĝenton, sed li ne volis vidiĝi kun la fraŭlino pro sia malbela aspekto. Lia kapo estis kovrita de favo; liaj vangoj estis markitaj de variolaj postsignoj; lia buŝo estis tordita kun kelkaj dentoj elstaraj; liaj naztruoj estis apenaŭ videblaj kaj liaj enkaviĝintaj okuloj similis al du mallarĝaj fendoj. Ĉiuj en la monaĥejo sciis, ke li havas tiel malbelan fizionomion. Kiel li povus aperi antaŭ la fraŭlino? Kvankam li havis firman decidon eviti la vidiĝon kun la fraŭlino, tamen la servanto denove venis informi lin, ke la fraŭlino nepre volas lin persone iri por la mono. Krome la duobla arĝento ankaŭ vere tentis lin.
　　Do li finfine iris al la fraŭlino sin kuraĝiginte.
　　Vidante lin alproksimiĝanta malrapide, la fraŭlino preskaŭ svenis de teruro. Ŝajnis al ŝi, ke alvenas rakŝasa demono anstataŭ homo. Forĵetinte ĉion, ŝi forkuregis vekriante pro teruriĝo.
　　Multaj homoj kolektiĝis kaj nur tiam la fraŭlino sin trankviligis el la teruriĝo. Iuj homoj konsolis la fraŭlinon dum la aliaj riproĉis la skribiston:
　　"Kio okazus, se vi timigus la fraŭlinon! Kial vi ne rigardis vin en la spegulo antaŭe, sed kuraĝe montris vian teruran vizaĝon?"
　　"Vi ignoras ĉion krom la mono!"
　　"Vi malhonorigis nian tutan monaĥejon!"
　　Ĉiuj insultis lin vorton post vorto, kaj la vortoj pikadis lian koron kvazaŭ pingloj.
　　Post tia humiliĝo, li ne plu havis kuraĝon daŭrigi la vivon. Malgraŭ la malbela aspekto, li ja havis saman dignon kiel la aliaj. Ekaperis malsaĝa penso en li, ke memmortigo estas la plej bona metodo lin liberigi el la humiliĝo.
　　Apenaŭ li pretis sin pendigi per ŝnuro en la profunda nokto, kiam la abato subite aperis ĉe li kaj malligis la ĵus faritan nodon: "Via ago montris vian senprudentecon, Majstro Skribisto. La beleco de homoj havas rilaton kun la antaŭaj vivoj. Se iu ofte oferis florojn al budhoj kaj laŭdis aliajn en la pasintaj vivoj, tiu kutime ricevis belan formon en tiu ĉi vivo. Sed se iu ne kulturas siajn meritojn antaŭ la budhoj kaj bodisatvoj, kaj plie ŝatas insulti la aliajn, lia konsekvenco estos malbeleco en la postaj vivoj. Ne bedaŭru. Ĉio estas la konsekvenco de viaj kondutoj en la pasintaj vivoj. Memortigo ne povos solvi vian problemon se vi deziras liberiĝi el la malbeleco kaj akiri belecon."
　　La instruo de la abato vekis lin el la iluzio kvazaŭ sonus sonorilo dum la nokto.
　　"Via saĝo rompis mian blindecon. Sed, kiel mi, la granda malbelulo, povas vivi kiam ĉiuj malŝatas kaj eĉ timas mian vizaĝon? Kiel mi rajtas daŭre lasi min ĝeni la aliajn!" Liaj larmoj falis guton post gutoj.
　　"Laŭ budhismo ni devas regi nin kontraŭ eksteraj statoj. Vi devas scii, ke en la homa mondo plena de diversaj aferoj estas neeble teni nin libera de gajnoj, perdoj, plezuroj, suferoj, laŭdoj, insultoj, honoroj kaj hontoj. Ĉio el ili estas iluzio. Ignoru ilin, kaj vi ĝuos vere memstaran kaj pacan vivon."
　　"Prave vi diris, majstro!" li viŝis la larmojn de sur la vizaĝo. "Sed mi ja estas tiel malbela en la nuna vivo, kaj mi ne volas lasi tion daŭri en la venonta vivo!"
　　"Ofte adorkliniĝu al la Medicina Budho (Bhaiṣajya-guru). Li votis, ke kiu ajn pie adorkliniĝas al li, tiu ricevos perfekte belan fizionomion."
　　La malbela skribisto komencis pie adorkliniĝadi al la Medicina Budho tagnokte en la budha halo laŭ la instruo de la majstro abato.
　　Yulin estis tiu malbelega skribisto en sia antaŭa vivo. Li akiris siajn vizaĝon similan al aŭtuna luno kaj korpon similan al pura glazuro per adorkliniĝado al la Medicina Budho.
　　Fraŭlino Wang estis la kaligrafiema fraŭlino en la antaŭa vivo. Kvankam ŝi kredis je budhismo kaj faris multajn meritojn en budhismo, ŝi strebis nur homajn meritojn. Post la morto, ŝi renaskiĝis kiel ĉefministra filino.
　　"Vi suferis honton pro mi kaj eĉ deziris vin mortigi; vi tiel adorkliniĝis al la Medicina Budho, ke vi havas korpon similan al lumanta glazuro. Vi estas aminda kaj admirinda homo. Mi volas ĉiam resti kun vi!"
　　Post la sonĝo, Fraŭlino Wang ĉiam tiel murmuris al si mem.
　　En ŝia menso ĉiam respeguliĝis Yulin kun siaj glazursimila korpo kaj lunsimila fizionomio.

=============================================

　（二）十不全的书记师

　　这是二十年或者三十年前的前生的往事了——
　　玉琳还是做的一个和尚，在一个寺院里当书记师。
　　王小姐还是一个富贵人家的小姐，全家都是极虔诚的佛教信徒。
　　她的父亲不幸去世的时候，她的母亲在一个寺院中做着七天水陆道场，以仗佛力超荐她的父亲离地狱之苦而得生西方极乐世界。
　　她随着母亲到那个做水陆道场的寺院中去。她和母亲走到那个寺院的门口，金碧辉煌的寺院殿宇，山门口的两个石狮子庄严雄伟，山门旁都贴满了水陆道场的榜文。
　　“妈！这个榜文上的字写得真好！”她是一个最爱诗文书画的小姐，跟父亲学会了作诗，又能写得一手好字。今天意外地在这榜文上见到这笔好字，不觉流露出喜爱的心来。
　　“孩子！你的字写得也很好了。”妈妈是最疼爱她的。
　　“不！妈！我的字哪里及得这上面的字好呀。”她说着又向她母亲指了指榜文上的字。
　　“那你以后再多练习练习就好了。”
　　“我把这个字描一个模印下来，拿回去模仿着写。”
　　“不要这样麻烦！”她的母亲道：“我们去请问住持大和尚，看是哪位师父写的字，请他再写一张给我们带回去也就好了。”
　　“好！好！”她喜欢得拿起妈妈的手：“妈！你真疼爱你的女儿，你想的办法真好！”
　　她们向住持说过了以后，不到半天，住持就命令他寺中的书记师又写了一张水陆榜文上的字送来了。
　　写来的字和榜文上的字一模一样，她得了这张字以后，像得到了什么宝贝似的，老是指着字向妈妈赞美字的这一笔有力啦！那一笔有神啦！母亲并不太懂字的好坏，只是顺着女儿的意思点点头。她看这个字越看越不忍释手，她从欣赏着字，不觉开始想起写这个字的人。
　　她起初心中胡乱地猜想：“写这个字的人一定是一位能干的师父，这位师父怕有四五十岁了，不然写不出这样一笔好字。我既然得到了他的字，还不知道他的人是一个什么模样儿，岂不遗憾？然而我又是一个姑娘人家，又怎么好意思启口要见见这位师父呀？”这个问题在她的心中盘算已有一两天，后来她终于想出一个办法，她想：“我要见这位师父也并不难，只要能有一个机会见到他们全寺的师父一次，那位写字的师父也就可以见到了。我可以向母亲讲，我们应该给师父们结结缘，每人送给他们一两银子，要他们每个人亲身来领取，那我不是就可以见着这位写字的师父了吗？”她正觉得容易的时候，又慨叹了起来：“啊！不行！不行！写字的师父又不晓得他叫什么名字，什么样儿，这么多的师父们来领钱，我晓得哪一位是写这个字的师父呀？”……“啊！有了！有了！”她又欢喜起来：“我可以先拿出一张纸来，宣布来拿钱的人都请他写上名字，只要他一写字，我还怕认不出来吗？”
　　消息就这样传遍了这个寺院，斋主家的夫人小姐“见相结缘”，全寺无论老少师父，只要每人签上一个名字，就可领取一两银子。全寺的大众师父都来签了名字领去了一两银子，但小姐就没有见到哪个人的名字是写得如榜文上的字好，她满心都是疑云，怎么就没有看到这位师父呀？
　　“你们寺中还有什么师父没有来领钱呀？”她向着计算名字的一位住持的侍者问道。
　　“只有一位会写好字的书记师父没有来！”侍者无心地回答。
　　“你去请他来拿钱吧！我们快有别的事了！”
　　她心中暗暗地着急，又暗暗地欢喜，原来就是他没有来！
　　一会儿，侍者回来说道：“小姐！书记师父不肯来，他要我来替他代领这两银子。”
　　“那怎么行呢？要他来签个名字呀！”她一边看着侍者，一边心中着急，正是要见一见他的，怎么就是他不肯来呢？
　　我们的书记师父一向就不大出他的寮房，更不肯接见不认识的客人，我想还是不要勉强他吧！”
　　大家都亲自来领取的，他一个人是不能不来的，你再去转告他，他如果来了我可把双份银子给他。”小姐不是一位这样为难人的人，无如她的目的就是为要见这位书记师。
　　侍者又把小姐的意思传给书记师。
　　书记师为什么不肯去签个名字领银子呢？他实在也有其不得已的苦衷。
　　原来他听说银子是小姐亲自发放，而自己的这副容貌，实在不能见得人家的小姐，头上既然是癞子，脸上又是麻子，嘴长得歪歪的，几颗长牙齿露在口外面，鼻孔已经低得看不出，眼睛凹得成了两条细缝儿，人家都知道自己是一个十不全的人，这怎么能去见人家小姐呢？他虽打好了主意不去见她，可是那位侍者又来说小姐非要他亲自去不可，同时，双份儿的二两银子也在诱惑他。他终于鼓着勇气来了。
　　她见到他慢慢地走来，哪知不见倒也罢了，这一见吓得小姐差点儿就魂飞天外，在小姐的眼中，明明像是见到的夜叉罗刹鬼的样子，哪里是像人呢？吓得她放下了一切就不顾命的叫喊和奔跑。
　　很多人都围拢了来，小姐方才惊魂稍定，有的人在安慰小姐，有的人都在责骂书记师：
　　“你吓坏了人家小姐怎么办？没有去用镜子照照尊容，出来现什么丑啊！”
　　“见到钱什么都不顾了！”
　　“你把我们寺中的架子都倒光了！”
　　你一句，他一句，大家都骂他，像针似的讥嘲，这是多么刺伤着他的心！
　　他遭了这场羞辱后，再也没有勇气活下去，他虽是丑陋，可是那一颗自尊心和别人也是一样。因此，他生起一个愚痴的念头，以为自杀是消灭羞辱的最好方法。
　　当他在深夜正要上吊的时候，住持和尚出现在他的旁边，解开了刚扣好了的绳子：“书记师！你做这种举动就太想不开。人生长得美丑，都是与前世离不了关系的。好比一个人过去常用香花供佛，常赞美他人，今生就可能得到相好庄严；反之，不在佛菩萨座前求功德，而又一味地讥谤他人，来生就会得到丑陋的果报。你不要难过，这都是你前生的业力所感招的。你要想离开丑陋，求得美貌，自杀是不能解决这个问题的。”
　　住持和尚的法语，像午夜的钟声，惊醒了他的迷梦。
　　“和尚！您慈悲的训示，启开了我的愚蒙，可是，像我这样丑陋的人，使人见到了都惧怕，都烦恼，我怎么能让人为我不安呢？”他一滴一滴的泪水流下来。
　　“学佛就是要能控制自己，使自己不受外面的境界惑动，你应该知道，一个人生在这世情冷暖的人间，所遭受的利、衰、苦、乐、称、讥、毁、誉，都是免不了的，不过，那些都是虚幻不实的，放下这一切，才能过到自主安乐的生活。”
　　“和尚的话是对的！”他把脸上的泪水揩了揩：“但我今生这样丑陋，总不能让来生还是这样丑陋？”
　　“那你可以多多礼拜‘药师琉璃光如来’。此佛有愿，谁要恭敬礼拜他，谁就能求得相好圆满的美貌面容。”
　　他——十不全的书记师接受了住持和尚的指示，从此日夜虔诚地在佛殿上礼拜药师琉璃光如来。
　　玉琳的前世便是那个十不全的书记师，因为礼拜药师佛而求得今生的面同秋月，身如琉璃。
　　王小姐的前生便是那个爱字的小姐，因为她虽然信佛，到处做功德，只是求得人天福报，死了以后，投入宰相府中作了小姐。
　　“你是为了我而蒙受羞辱，而想自杀；你是为了我，拜佛而求得如琉璃光一般的身体，你是一个很可爱很可敬的人，我愿意永远和你在一起！”
　　王小姐梦后，老是这样呓语着。
　　她的心目中老是见着身如琉璃面同秋月的玉琳。

　　3.La nura postulo de Yulin

　　　　
　　La ĉarma vizaĝo de Fraŭlino Wang iom post iom malgrasiĝis ekde tiam.
　　Ŝia patrino okupiĝis pri konsulado de kuracistoj kaj pretigado de medikamentoj por ŝi, sed la klopodoj neniel efikis. La ĉiam gaja familio de la ĉefministro nun estis regita de malĝojo kaj maltrankvilo. Sinjorino Wang povis fari nenion alian ol sendi leteron, ke ŝia edzon haste revenu hejmen.
　　Tagoj fluis kiel akvo, sed la malsano de la fraŭlino pli kaj pli serioziĝis. Ĉiuj parencoj kaj servoknabinoj dronis en maltrankvileco: La ĉefministro kaj lia edzino havis nur tiun solan filinon. Se io okazus al ŝi, kiel teruran kordoloron ili suferus! Cetere, la fraŭlino estis estimata de ĉiuj, ĉar ili ricevis de ŝi multe da favoroj kaj helpoj.
　　La gepatroj despli torturiĝis de la maltrankviliĝo, sed ili neniel povis trovi metodon kontraŭ tio. Ili preĝis al dioj, ke ili preferu oferi ĉion eblan nur se la fraŭlino resaniĝos.
　　Tamen, neniu havis klaran scion, kio kaŭzis malsanon de la fraŭlino.
　　Finfine, la saĝa sinjorino pensis: "La fraŭlino ekmalsaniĝis strange. En la ĉefministra hejmo nenio estas malplaĉa al ŝi; ŝi suferas nek varmon nek malvarmon, kaj neniu kuraĝas lasi ŝin malĝoja. Kial ŝin subite trafis malsaniĝo? Ĉu iu sekreto eble kaŝiĝas en tio? Mi demandu Cuihong pri tio."
　　Ŝi alvokis la servoknabinon Cuihong en sian ĉambron:
　　"Cuihong, mi supozas, ke vi scias la malsaniĝan kaŭzon de la fraŭlino."
　　La junulino konsterniĝis kaj rapide respondis:
　　"Sinjorino! Kiel la servoknabino kia mi povus scias la kaŭzon de la fraŭlina malsaniĝo!"
　　"Cuihong, sidiĝu!" la sinjorino montris seĝon ĉe la tablo al la servoknabino kaj diris milde. "Ekde via veno al nia familio, mi kaj la fraŭlino neniam mistraktis vin. Nun la fraŭlino suferas tiel seriozan malsanon, kaj vi scias bone, ke mi havas nur solan filinon. Se io okazus al ŝi, ĉu vi kredas, ke mi plu povus daŭrigi la vivon?" Dirante, la larmoj de la sinjorino faladis kiel pluvo.
　　"Sinjorino, ne estu tiel malĝoja! Mi opinias, ke la fraŭlino certe resaniĝos!"
　　Ankaŭ la larmoj de Cuihong same fluis.
　　"Ni jam konsultis ĉiujn famajn kuracistojn en la tuta mondo, kaj eĉ neniu el ili scias, de kio ŝi malsaniĝis kaj kiel ŝi suferas. Kiel vi povas diri, ke ŝi certe resaniĝos?" La sinjorino estis tiel malĝoja, ke ŝi preskaŭ ne plu povis sin deteni de ekploro.
　　"Mi pensas, ke la malsana kaŭzo de la fraŭlino estas..." Cuihong hezitis.
　　"Diru, Cuihong!"
　　"Mi petas, ke Sinjorino ne riproĉu la fraŭlinon!"
　　"Nur se ŝi resaniĝos, pro kio mi riproĉos ŝin?"
　　"Do... laŭ mia supozo, fraŭlino malsaniĝis pro tiu pli honora monaĥo ..." Cuihong detale rakontis la okazaĵon de tiu tago al Sinjorino Wang.
　　Aŭdinte tion, la Sinjorino faris longan suspiron: “La amo en la mondo vere povas tiel terure ruinigi homon!”
　　La sinjorino fine decidis sondi la penson de la filino por savi ŝian vivon.
　　La sinjorino iris en la filinan kabineton kaj sidiĝis ĉe la lito de la filino.
　　"Mia kara, kiel vi fartas nun?" Ŝi tuŝis la fruntan flankon de la filino kaj prenis ŝian manon en la sian.
　　"Dankon, Panjo. Mi timas, ke mi ne plu restos longe en la homa mondo!" la fraŭlino eksplodis de ploro.
　　"Ne tiel parolu, Infano! Panjo plej amas vin. Panjo faros ĉion eblan por vi nur se vi volas!"
　　La larmoj de la fraŭlino torentis. Ŝi firme premis la manojn de sia patrino per siaj blankaj sed malfortaj manoj. Ŝi diris:
　　"Panjo, mi scias, ke vi plej amas min, sed mi estas malbona filino. Mi ne havas alian postulon. Mi nur pensas pri via bono al mi kaj petas vian pardonon, por ke mi povu rekompenci vin en la sekvanta vivo."
　　"Mia infano!" la sinjorino karese vokis sian amatan filinon, "Panjo jam scias la kaŭzon de via malsano. Post la reveno de via patro, mi konsultiĝos kun li kaj laŭeble realigos vian deziron."
　　"Kion vi diras? Panjo!" Aŭdinte la vortojn de la patrino, la tuta korpo de Fraŭlino Wang ardiĝis kvazaŭ trafita de tondro el la serena ĉielo.
　　"Mia bona infano, ne plu kaŝu tion de mi. Panjo jam scias la tuton. Cuihong ĵus rakontis al mi pri ĉio. Trankviliĝu! Mi ja estas via patrino! Kiel la patrino ne pensas por la filino?"
　　Iom da ruĝo aperis sur la pala kaj malgrasa vizaĝo de Fraŭlino Wang.
　　"Mi kulpas kontraŭ Panjo kaj Paĉjo. Mi estas malmorala filino. mi malhonorigis la familion kaj detruigis nian bonan reputacion. Mi hontas esti la fraŭlino en la ĉefministra rezidejo." Plorante, la fraŭlino daŭrigis, “Sed panjo, la sento ja estas vere ne detenebla!”
　　"Nenion diru plu pri la aliaj," la Patrino konsolis ŝin, "via patro kaj mi konsultiĝos pri tio. Vi ne havas fratojn, do ni povas peti la monaĥon laikiĝi kaj edziĝi al vi en nia domo!"
　　Aŭdinte tion, la fraŭlino sentis kaj honton kaj ĝojon. Ŝi spertis, ke ŝi fartas multe pli bone. Ŝi revidis la esperon kaj feliĉon en sia menso.
　　Post kiam Ĉefministro Wang revenis hejmen akirinte la forpermeson, la sinjorino delikate rakontis la situacion de la filino kaj ankaŭ ankaŭ proponon edzigi Yulin al ŝi. Aŭdinte la diron de la edzino, la ĉefministro tute ne aprobis tion. Li bone konis budhismon kaj sciis, ke "monaĥiĝo estas la afero de granduloj kaj neniel farebla eĉ por nobeloj". Li pensis, ke estas granda krimo eĉ devigi monaĥon rezigni la religian praktikadon anstataŭ kuraĝigi homojn praktiki budhismon.
　　La ĉefministro respondis firmvole al la sinjorino, "Ambaŭ budhismo kaj nia konscienco ne permesas nin tiel agi."
　　"Ĉu vi tolerus vidi nian filinon morti sen helpo?" Sinjorino Wang denove ploregis senĉese. Ĉefministro Wang povis fari nenion ol alian ol cedi al la persisteco de la edzino en la fino. Li faris longan suspiron kaj konsentis diskuti la aferon kun Majstro Tianyin, la abato de la monaĥejo sur Monto Qingshan kaj ankaŭ la instruisto de Yulin.
　　Ĉefministro Wang vizitis Majstron Tianyin, honeste elverŝis sian malfacilecon pri la familio kaj petis, ke la instruisto elpensu metodon por laŭeble reteni la harmonian familion, por ke nenio malbona okazu al ĝi.
　　Aŭskultinte la rakonton de la ĉefministro, la saĝa majstro pensis pri potenco de la ĉefministro kaj ankaŭ pri la fakto, ke Yulin kaj Fraŭlino Wang havas karman rilaton de la antaŭa vivo. Li ankaŭ intencis provi la obstinecon de Yulin pri la budhisma praktikado, do li diris:
　　"Laŭ mi, budhismo ĉiam klopodas savi homoj anstataŭ damaĝi ilin. Se Via Ekscelenco intencas savi vian filinon, ni povas fari eblecon laŭ oportuneco. Sed ni devas informiĝi pri la opinio de Yulin."
　　“Se Via Majstro permesas, ni alvenigu Yulin por paroli pri tio”
　　La abato alvenigis Yuli kaj diris al li montrante Ĉefministron Wang.
　　"Jen nia nuna Ĉefministro Wang," diris la abato, "kaj lia filino malsaniĝis pro sopiro post sia vido al vi. Do la ĉefministro konsultiĝis kun mi kaj volis peti, ke vi faru kuracon al ŝi ĉar ŝia malsano estas kaŭzita pro vi."
　　"Majstro! Ne, ne!" Yulin eksentis grandan timon kaj tuj haltigis la parolon de la instruisto, "Mi ne konas kuracarton kaj mi neniam lernis ĝin. Kiel mi povus kuraci homojn!"
　　La respondo de Yulin ridigis ambaŭ lian instruiston kaj la ĉefministron en ilia koro.
　　"Ĉefministro Wang ne bezonas, ke vi faru diagnozon per pulso kaj preskribon. Li nur volas, ke vi edziĝu al la fraŭlino en lia domo." La instruisto invitis Yulin sidiĝi ĉe li sur la proksima benko.
　　Tiam Yulin ekkomprenis la situacion.
　　Vidante la delikatan fizionomion kaj la elegantajn manierojn de Yulin, la ĉefministro pensis: "Kiel junulo, li ja estas vere bela. Jen kial mia filino obsediĝis pri li! Vere ne estas malhonoro por mi havi tiel bonan bofilon." Li tuj diris al Yulin, "Kvankam mi havas modestan havaĵon, tamen se vi promesos savi ŝin, mi garantias pri ĉio bezonata."
　　“Instruisto,” Yulin vokis sian instruiston, kaj poste turnis sian rigardon al Ĉefministro Wang: "Kurioze! Se monaĥo ne povas observi budhisman disciplinon, li rajtas rezigni la monaĥan disciplinon kaj reveni al la laika mondo. Tion budhismo permesas kaj ni ne rigardas tion hontinda. Sed mi jam restis ĉi tie en la monaĥejo ses jarojn ekde mia rifuĝo en budhismo kiam mi estis naŭdekjara. Mi havas neniom da konduto kontraŭ budhismo kaj ankaŭ ne konas la fraŭlinon de Ĉefministro Wang. Se mi devus rezigni la monaĥan disciplinon por eksmonaĥiĝo nun, kial mi rezignus la mondon por fariĝi monaĥo antaŭe? La renaskiĝo, morto kaj ĉiuj kleŝoj estas kaŭzitaj pro la amo kaj pasio. Mi timas degenerecon en la amo kaj pasio, do mi adiaŭis miajn gepatrojn, forlasis miajn karulojn kaj forlasis la hejmlokon por refuĝi en budhismo kaj lerni ĉe vi, la majstro. Kiel vi povas ordoni min rezigni la brilan vojegon kaj preni eraran malluman vojeton? Se tiel, kiam estonte mi povus transpasi la oceanon de vivoj kaj mortoj?”
　　La instruisto kaj ĉefministro aŭskultis lin admire.
　　Li daŭrigis: "Majstro, vi ja scias bone, ke mi refuĝis en budhismo ne por la feliĉo kaj ĝojo en la mallonga homa vivo, kaj ankaŭ ne por la senĝena kaj libera vivo. Homa vivo ja estas malfacile akirebla. Ni ne rajtas malŝpari ĝin tute vane. Vi ofte instruas al ni, ke la homa vivo estas tre valora kaj malfafacile rehavebla. Se ni perdas ĝin, ni ne povas retrovi ĝin eĉ dum dekmil kalpoj. En nia nuna mondo, ordinaraj homoj dronas en la ĉasado de la riĉaĵoj, famoj kaj pasioj. Ili neniam pensas pri sia estonta destino. Do mi petas, ke estas pli bone por vi kaj Ĉefministro pensi pri la afero, por ke ni ne plu suferu en la tri malbonaj mondoj.”
　　"Tamen por savi la homan vivon, budhismo ankaŭ permesas uzi konvenajn metodojn." Ĉefministro Wang tre admiris la rigorecon kaj persistecon de Yulin, tamen kiam li pensis pri siaj filino kuŝanta morta sur la lito kaj edzino kun larmoplenaj okuloj, li ne povis deteni sin de sia opinio.
　　"Kvankam estas racie tiel diri, tamen se ni vere tiel agos, estos damaĝo pri la honoro de budhismo kaj famo de via familio laŭ la ordinaraj homoj. Ni ne rajtas impliki la aliajn pro niaj propraj aferoj." Ordiginte sian kolumon, Yulin diris serioze.
　　"Bona intenco kaŭzas bonan meriton. La bodisatvoj ne pensas pri la boneco de sia famo dum la klopodo savi vivojn." Ĉefministro Wang vere bone konis budhismon.
　　"Akceptu la peton, Yulin. La Ĉefministro diris prave." aldonis Majstro Tianyin, la instruisto de Yulin.
　　La koro de Yulin saltegis nehaltigeble. Multaj pensoj svarmis al lia menso: Lia instruisto ĉiam rigardas la disciplinon pli grava ol la vivon, tamen kial li parolis pri la oportuna metodo? Temante pri la potenco de Ĉefministro Wang, la Instruisto neniam timas potencon kaj temante pri la amo al la mono de Ĉefministro Wang, la Instruisto ĉiam almozdonas monon al aliaj homoj. Ĉu tio okazis pri lia propra kaŭzeco? Ĉu li ne plu havas meriton loĝi en la paca kaj kvieta monaĥejo?
　　"Kiel mi kaŭzis al mi tiel grandan malfacilaĵon?" Yulin senĉese demandis sin mem en la koro.
　　"Yulin, " la vortoj de la abato rompis la tumultajn penserojn en lia menso. "La spirito de bodisatvoj profitigi la vivestaĵojn ne evitas homojn, sed ili klopodas savi la vivestaĵojn per siaj oportunaj metodoj laŭ la kondiĉo. Kiel vi povas pensi nur pri vi mem?"
　　Li vortoj de la instruisto donis al li grandan inspiron. Li meditis momenton, trankviliĝis kaj diris aplombe:
　　“Se vi tiel diras, mi havas postulon por tio.”
　　“Diru al ni.”
　　“Nur se Fraŭlino Wang obeos mian postulon, mi tuj akceptos vian proponon. Alie, mi ne nur ne kapablos savi homon, sed ankaŭ dronos pro la alia.”
　　"Facile! Facile!" Ĉefministro Wang haste respondis: "Bonvolu informi nin, kio estas via postulo. Se ĝi estos plenumebla, ni certe akceptos."
　　"La postulo estas tre simpla," Yulin diris senĝene al la ĉefministro, "La fraŭlino devos obei min pri ĉio. Kiel ajn mi agos, tiel ŝi devos sekvi."
　　"La virino ja devas obeeme sekvi la edzon laŭ la antikva instruo. Via postulo estas tute deca, kaj mi povas garantii por mia filino."
　　"Mi opinias, ke tre gravas la estimo al la libereco de via filino. Plej bone demandu ŝian propran opinion!" La tono kaj maniero de Yulin similis al tio de vivsperta mezaĝulo.
　　Ĉefministro Wang same opiniis kaj kapjesis senĉese. Li admiris la klaran kaj senhezitan penson de Yulin. Li sentis, ke estas granda fortuno al lia familio por li havi tiel talentan kaj idealan bofilon kaj por lia filino trovi tiel junan, belan kaj saĝan edzon, kiu certe garantios ŝian feliĉon.
　　"Ĉu Via Majstro havas pluajn instrukciojn?" demandis la ĉefministro al Majstro Tianyin.
　　"Mi havas nenion plu por diri."
　　"Tial mi tuj reiros hejmen kaj sendos al vi la respondon. Mi povas garantii, ke mia filino nepre akceptos ĉi tiun postulon." Dirinte, sinjoro Ĉefministro ekstaris por adiaŭi.
　　"Nepre lasu la fraŭlinon persone konsenti pri mia postulo," Yulin aldonis kiam la ĉefministro estis foriranta.
　　"Kompreneble! Kompreneble!" La ĉefministro respondis tute senhezite.
　　Post nelonge, la ĉefministro sendis iun kun la informo, ke la fraŭlino persone promesis akcepti la postulon. Ĉi tiu novaĵo, kiel ĉiele granda evento, rapide disvastiĝis tra la tuta monaĥejo. La monaĥoj kun proksima vido ege enviis Yulin, kredante, ke li nepre ĝuos riĉecon kaj honoron sen zorgi pri ĉio; dum la pli saĝaj monaĥoj kun bona kulturiteco tre bedaŭris lin, vidante en li la pure blankan jadon polurota per makuloj.
　　Yulin venis el Piling en Provinco Jiangsu. La familia nomo de lia patro estis Yang. Kvankam Yulin estis sindonema kaj obeema al la gepatroj, li insiste petis permeson de ili por fariĝi monaĥo. Ĉiuj diris, ke la memvole monaĥiĝinta junulo nun neatendite reiros al la laika vivo. Sed neniu sciis, kion Yulin vere planis en sia koro.

=================================================

　　（三）只有一个条件

　　王小姐的娇容，从此渐渐地憔悴了。
　　她的母亲忙着为她请医服药，然而始终没有见效。一向欢乐的宰相府中，近来都在愁云惨雾笼罩之中。王夫人很快的写了书信着人火速的请老爷回来。
　　日子像流水似的过去，小姐的病却加重起来。亲戚仆妇们个个都在耽心着：老爷和夫人的膝下，就生了这么一位千金，假若小姐有个什么三长两短的话，老爷和夫人不知是如何悲伤。而且小姐是一位最令人敬爱的人，向来大家都受过她不少的恩惠。
　　老爷和夫人的心中，更是焦急异常，怎么也想不出办法来，只是打算小姐如果能够好起来，即使要牺牲什么，也都情愿。
　　然而，小姐得病的原因，大家都还没有摸得清楚。
　　后来还是夫人比较聪明，她想到小姐得的病，病得非常的蹊跷，相府中哪一事不如她的意，她既没有受寒受热，又没有谁敢委屈她，怎么一病就不起来呢？莫不是当中还有什么隐情吗？不妨喊翠红来问问再说。
　　夫人把ㄚ鬟翠红喊进了自己的房中：
　　“翠红，我想你是知道小姐得病的原因？”
　　翠红吓了一跳，赶快分辩说：
　　“夫人！小姐为什么得病，做ㄚ鬟的怎么会知道？”
　　“翠红！你坐下来！”夫人指着桌边的一张凳子，慈和地说：“你这孩子到我们相府中来，我和小姐都没有亏待你，现在眼看着小姐的病重了，你又知道我就这么一位女儿，如果她有了不幸，你想我还能活下去吗？”夫人说到这里，一滴滴的泪水，像雨点似的落在身上。
　　“夫人！你不要这样伤心，我想小姐是会好的！”
　　翠红的眼泪也流了下来。
　　“天下的名医都请了，小姐是为什么得病，得的什么病，至今都不知道，怎么能说她会好呢？”夫人伤心得都要哭出声来了。
　　“我想小姐得病的原因是……”翠红想想又不敢说。
　　“你说呀！翠红！”
　　“希望夫人不要责怪小姐才好！”
　　“翠红！只要她的病能够好，还有什么要责怪她的呢？”
　　“那么，以ㄚ鬟猜测小姐的病是因为见了那个万金和尚…”
　　翠红一五一十的告诉了王夫人。
　　夫人听后，叹了一口长长的气，世间上的情爱，就是如此的害人！
　　夫人最后决定，为了救自己女儿的生命，还是去探问女儿的意思再说。
　　夫人走进女儿的闺房，坐在女儿的病床旁边。
　　“儿呀！你现在觉得怎么样？”夫人按了按女儿的额角，然后又握住了女儿的手。
　　“妈！谢谢你，我怕我是于人世无望了！”小姐失声地哭泣起来。
　　“孩子！你快不要这样说，妈妈是最爱你的，只要你说要什么，妈妈没有什么不欢喜的替你做到。”
　　小姐的眼泪更是汹涌地流着，她的一双白净而瘦弱的手，紧紧地握住母亲，说道：
　　“妈！我知道你是最爱我的，无如你养了我这么一个不孝的女儿！我没有什么要求，我唯有想到妈待我的好处，我要请求妈的原谅，让我来生报答你。”
　　“孩子！”王夫人慈和地叫着她心爱的女儿：“妈已知道你病的原因，待爸爸回来商量，妈一定要设法如你的心愿。”
　　“你说什么？妈！”王小姐听了母亲的话后，像是一个睛天的霹雳从头上打来，全身像火似的在烧着。
　　“好孩子！你不必瞒我，妈已完全知道，刚才翠红都同我说了。你放心，妈不是外人，做妈的还有不替女儿设想的？”
　　王小姐憔悴而白净的脸上，透出了片片的红霞。
　　“我对不起爸爸和妈妈，你们养了我这么一个没有女孩儿德性的女儿，玷辱家门，坏好名声，我实在不配做宰相府中的小姐！”小姐一边哭着，一边又说着：“但是，妈！感情是没有办法压制的！”
　　“别的一切都不要去说了，”王夫人安慰着小姐：“妈和爸想这样商量一下，你又无哥哥弟弟，我们可以设法叫那个和尚还俗，把他招赘在府中！”
　　小姐听了又羞又喜，顿时身上觉得轻松了许多。人生的希望和幸福，又在她脑中涌现出来。
　　王宰相从朝中请假回来，王夫人就很委婉地把这情形和意见一一的告诉了他，王宰相听了很不以为然，因为他是懂得佛教的，他想，一位师父出家学道，不是将相做得到的，自古就有“出家乃大丈夫之事，非将相所能为”的话，我们不能鼓励别人去学道，反而把别人从道中拉出来，这是很罪恶的！
　　“佛法和良心都不能允许我们这样做！”王宰相坚决地回答夫人。
　　“难道你就忍心看着女儿病危不救吗？”王夫人又哭哭啼啼起来，宰相老爷禁不起夫人尽力的怂恿，他终于叹了一口很长的气，答应先去和磬山崇恩寺中的住持天隐老和尚——玉琳的师父商量商量。
　　王宰相会见磬山住持天隐和尚以后，把这一段家庭苦衷老实的向天隐和尚陈述，并请住持和尚设法，使他一个和乐的家庭，怎样才不生出意外的枝节。
　　天隐老和尚听过了宰相的话，一因宰相的权势不便得罪，二因他知道玉琳与小姐间宿世有一段孽缘，不防藉此来试试玉琳的道心，所以回答道：
　　“老僧的意思，佛法是救人的，不是害人的，既然宰相说要救令媛的性命，这是可以方便权宜的去做，但是不知玉琳的意思如何？”
　　“老师父既然肯允诺，我们就可以把玉琳找来谈谈！”
　　住持派人去把玉琳叫来，指着王宰相向玉琳说道：
　　“这位就是当朝的王宰相，因为他的千金自从见了你一次，却思念得一病不起，这个病是由于你而起的，所以宰相和我商量以后，还是要你前去医治一下………”
　　“师父！不能！不能！”玉琳吓得非常惊慌，赶快打断了师父的话：“徒弟不懂医术，从来亦未学过医术，哪里能够替人治病！”
　　玉琳的话，听得他的师父和王宰相心中都暗暗地笑了起来。
　　“宰相的意思，并不是要你前去按脉开方子，他是想要你招赘在他的府中！”师父赐了凳子叫玉琳在身旁坐下来。
　　玉琳这时候已经明白是怎么一回事了。
　　王宰相见了玉琳清秀的面孔，儒雅的风度，心中也想着，男孩子生得这祥，难怪女儿给他的美貌迷得神魂颠倒，自己能有了这样一位佳婿，也不算玷辱自己。他很快的向玉琳作自我介绍的说道：“寒舍也稍有薄产，只要允许救小女之命，一切都是本人负责！”
　　“师父！”玉琳喊着他的师父，又看了看王宰相：“这事太奇怪了，做和尚如果不能守僧戒而去舍戒还俗，这本是佛制所允许的，也不算是什么可丑的事！可是徒弟自从十九岁时皈投佛门以来，已经六年了，至今并未有越轨的行为，我也认不得王相爷的千金。现在若要我去舍戒还俗，当初我又何必要出家？而且人生的生死，以及一切的苦恼，都是由于爱欲所致，徒弟怕在生死爱欲中沉沦，所以割爱辞亲，辞别了父母，离开了家乡，皈依在佛陀的座下，亲近师父受教，现在怎么能叫我抛弃了光明的大道不走，又去走那黑暗的歧途，将来哪一天才能离开了这生死的大海？”
　　王宰相，天隐和尚，听得都非常地佩服。
　　“师父！”玉琳又再叫了一声：“你老人家是知道的，徒弟皈依佛门，不是为了求人生短暂的福乐，不是为了过清闲自在的生活。人生是非常难得的，我们不能无谓的葬送了一生，师父也常开示我们，一失人身万劫难复。我们看看这个世间，一般人都在财色名利中翻滚，他们从来就不想到自己的归宿究竟怎样，我请求师父，还是和王相爷从长计议，免得使大家都在三途中受苦吧！”
　　“但为了救人的命，佛法也会方便允许的！”王宰相虽然佩服玉琳的僧格，但想到病床上的女儿，想到满眼含泪的夫人，不得不提出自己的意见。
　　“话虽这样说，但真这样做了，佛教的名誉，贵府的家声，在一般世俗习惯看来，都有损害。个人的问题，最好是不能使大家牵累。”玉琳整了整衣领，每一句话很沉重的吐出来。
　　“好心都有好报的，菩萨救人，是不计世间上毁誉！”王宰相是一个很通达佛理的人。
　　“玉琳！还是允了吧！宰相的话说得也很对！”玉琳的师父天隐和尚又跟上一句。
　　玉琳的心，不住地在卜卜的跳，很多问题都袭上了他的心头，他想师父一向是视持戒比生命都重要的，怎么今天又这样方便起来？若说惧王宰相的权势，师父向来就是不畏惧什么官势的；爱王宰相金钱，师父有了钱还布施给别人用。难道自己的业障重吗？难道自己再没有福气住在清净的佛寺中了吗？
　　“唉！我怎么招来这样大的魔难？”玉琳不住地在暗暗的问着自己。
　　“玉琳！”天隐和尚打断了他翻滚在心中的思潮。“菩萨利他的精神，不是在躲避众生的，应该随缘现化而来设法救出众生，这才是真正菩萨的精神，你怎么也是小家的气派？”
　　他师父的法语，忽然提醒了他，他又沉思了一会，身心倒反而安定下来，他胸有成竹而又很自然地说道：
　　“师父既如此说，那么我有一个要求提出来。”
　　“你说吧？”
　　“只要王小姐能依我的一个条件，我就可以立刻答应，否则，不能救人，反而给人累了。”
　　“容易！容易！”王宰相抢口说道：“请问是什么条件？只要做得到，没有不答应的。”
　　“这一个条件很简单，就是凡一切事情，小姐都要依着我，我要怎样，他就要跟我怎样。”玉琳很大方地向王宰相提出了他所谓一个条件！
　　“夫唱妇随，这是古人明训，你这个条件是应该的，我可以代小女承认。”
　　“我以为尊重令媛的自由也要紧，还是问问她自己的意思吧！”玉琳这时候说话的态度、口音，就好像是一个饱经世故的中年人。
　　王宰相也认为玉琳的话很对，连连的点了几下头，他很佩服玉琳对事理认识清楚，一点都不含糊，他觉得自己有这么一位乘龙快婿，女儿有这一位年轻英俊而有见识的丈夫，王家固然是有运气，女儿终身也是幸福。
　　“老师父还有什么指教？”王宰相又向天隐和尚问道。
　　“老僧没有什么话说。”
　　“那么我即刻回去，马上就差人送回音来，我可以代小女保证，一定会承认这个条件的。”王相爷说罢就起身告辞了。
　　“一定要小姐亲口答应。”玉琳在王宰相要走的时候，又加上一句。
　　“当然！当然！”王宰相一点都没有觉得疑难的样子。
　　不久，王宰相就差人送回音来，说小姐已经亲口承诺了。这个消息，像是一件天大的新闻，很快的就传遍了全寺，寺中的大众，浅见的都深深羡慕玉琳，以为他今后荣华富贵，什么也不用愁了；有着相当修养的又为玉琳非常的惋惜，以为一块明净的白玉，从此将要染上了斑点。
　　玉琳是江苏毗陵人，他的父亲姓杨，他很孝顺父母，但一再恳求父母准许他出家，大家都说，一个自愿出家的青年，想不到现在又要还俗。
　　但没有人知道玉琳心中的盘算。

　　4. La Nupta Nokto kun Kandeloj kaj Floroj

　　Fraŭlino Wang resaniĝis dum kelkaj tagoj ekde la scio, ke Yulin konsentis la edziĝon al ŝi.
　　Ĉiuj en la ĉefministra rezidejo okupiĝis pri la okazonta nupto.
　　Proksimiĝis la nupta tago, do Yulin adiaŭis sian instruiston, la maljunan majstron Tianyin:
　　"Majstro! Mi, via disĉiplo, ankoraŭ ne estas iluniĝinta sanktulo. Mi ne scias, ĉu mi povos reveni kun la pureco de blanka jado, sed mi ĉiam tenos vian kompateman instruon en mia memoro. Bonvolu trovi iun prizorgi la incenson kaj lampojn en la monaĥejo anstataŭ mi por du tagoj. Ni faros novan decidon post du tagoj. Ĉu vi havas alian konsilon al mi?"
　　Aŭdinte lian parolon, lia instruisto kompreneme kapjesis:
　　"Vi iros por gloro al nia religio. Bone zorgu vin!"
　　Dirinte nenion plue, Yulin adiaŭis la instruiston kaj eliris. Grupo da senditoj el la ĉefministra rezidejo atingis por inviti la novedzon. Yulin surmetis la novajn vestojn alportitajn de ili, sed zorgeme faldis siajn du malnovajn monaĥajn robojn kun ronda kolumo kaj pakis ilin bonorde. La sendintoj el la ĉefministra rezidejo sekrete mokis lin pro lia ŝparemo, opiniante, ke li domaĝas eĉ la eluzitajn monaĥajn robojn, des pli la aliajn valoraĵojn.
　　Sed fakte ili tute ne komprenis, ke por Yulin tiuj vestaĵoj estas senpreze valoraj.
　　Kiam Yulin sidis en la palankeno sur la vojo al la ĉefministra rezidejo, Liaj pensoj ondadis en lia menso. Li senĉese meditis pri la vortoj "gloro al nia religio" de la instruisto. Kiel grava kaj sankta devo tio ja estas! Li delonge faris firman volon en sia koro: Kiel vere pia monaĥo glora al la kredo, li ne lasos sin tentiĝi de la oro kaj virina ĉarmo.
　　Yulin iam ĉagreniĝis en la komenco. Li sentis maltrankvilecon, ke li tro facile akceptis la proponon. Li timis, ke li ne povos rezisti la allogojn de riĉeco kaj pasio pro sia troa juneco. Ĉu li ne trafus fiaskon kvankam kun bona intenco se li perdus la prudenton? Sed lia kompatemo venkis. Li pensis, ke la fraŭlino malsaniĝis pro li kvankam ŝi estis tro malsaĝa. Kion alian li povus fari se li ne irus sole por savi ŝin? La instruista admono "gloro al nia religio" despli fortigis lian memfidon.
　　Malmultaj gastoj venis al la ĉefministra rezidejo en la nupta tago. La ĉefministro estis rigore observema al la leĝo kaj tre zorgema al la honoro. Li sciis bone, ke ne estas tiel dece edzinigi sian filinon al monaĥo. Pro tio li invitis neniun alian krom nur kelkajn intimajn parencojn kaj amikojn. Do la geedziĝa festo ne okazis lukse.
　　Post la geedziĝa ceremonio, oni akompanis la novan paron en la nuptan ĉambron. Post la intensa amuziĝo, la gastoj iom kaj iom disiĝis.
　　Yulin levis la kapon kaj ekvidis la fraŭlinon sidanta sur la litrando. Bele ornamite per valoraj ornamaĵoj, ŝi ĉarmis kiel ĉiela feino. Ŝia koketa korpo kaj ĉarma vizaĝo inspiris en li la penson: "Vere granda estas la forto de virina ĉarmo!"
　　Sed Yulin trankviligis sian menson kaj pensis: "Via lotusflora vizaĝo estas nur viandkovrita skeleto, Fraŭlino; via koketa ĉarmo estas nur akra armilo hommortiga." Tiel lia koro fariĝis trankvila kiel senmova akvo.
　　Aŭdinte, ke ekstere regas senhoma silento, Yulin pensis, ke estas ĝusta tempo por kuraci la fraŭlinon. Li diris milde: "Fraŭlino, vere feliĉa kaj saĝa vi estas, ke vi scias serĉi mian savon por liberiĝi el la maro de suferoj."
　　"Jes, mi vere danke akceptas vian komplezon," ŝi klinis sian kapon.
　　"Ĉu vi obeos ĉiujn miajn instrukciojn?"
　　"Jes, kun plezuro!"
　　"Ĉu vi akceptos mian postulon?"
　　"Jes, mi akceptos."
　　"Do, bone. Ni komencu la meditadon per rapida marŝo!"
　　"..." La fraŭlino rigardis lin suspekteme.
　　"Mi diris, ke ni praktiku la rapide marŝan meditadon nun dum brulo de unu incensbastoneto." Yulin ripetis kun altigita tono.
　　"Sed mi ne komprenas, kio estas kura meditado." "Tio estas unu el la praktikaj metodoj de budhismo." Yulin klarigis solene. "Bruliginte incensbastoneton en la incensujo, ni ronde kuros ĝis ĝia forbrulo. Tiam ni havos sieston. Tio estas ambaŭ korpa sporto kaj spirita praktikado."
　　"Mi neniam faris sporton," ŝi diris kun kuntiritaj brovoj.
　　"Ĝi estas bona praktiko," Yulin leviĝis de sur la sidejo kaj ekbruligis incenson.
　　Kiam Fraŭlino Wang montris hezitecon, li diris: "Mi esperas, ke Fraŭlino respektos vian promeson."
　　La fraŭlino povis fari nenion alian ol leviĝi devigite.
　　"Mi iros antaŭe, kaj sekvu min poste. Rigardu kaj imitu min pri ĉio." Diris Yulin.
　　La ruĝe lumigita ĉambro ŝajnis ideala budha ĉelo laŭ Yulin.
　　Fraŭlino Wang tre admiris la edzon pri lia persisteco al la religio. Kvankam forlasinte la monaĥejon, li ankoraŭ ne forgesis sian spiritan praktikadon.
　　Antaŭe Yulin diris, ke li ankoraŭ ne estas sendezira sanktulo. Kiel li povis sin teni aplomba kontraŭ la belulino? Dum flore ĉarma fraŭlino kuris spiregante post li; ŝiaj ŝvitoj falis de sur ŝia vizaĝo guton post guto, kaj ŝia parfuma odoro sin trudis en liajn naztruojn, Yulin estingis la estiĝintan pasion en la koro per la akvo de saĝo post tenera suspiro.
　　Li havis metodon forigi pasiajn la tentojn de la ĉarmo per meditado: La ĉarmulino estas nenio alia krom la sango, karno, ostaro kaj haŭto en la belaj kostumoj. Post la alveno de ŝia morto sur ŝia korpo restos nenio alia ol sango, puso, insektoj kaj vermoj. Kiel oni povas preni tion kiel belecon? Kiel tio povas esti aminda? Yulin estis tre racia kaj la ideografiaĵoj "gloro al nia religio" lumis en lia koro kiel brila lampo. Do li agis laŭ sia antaŭa plano.
　　Dum la kvieta nokto aŭdiĝis nenio alia krom nur iliaj paŝoj de kurado rompantaj la kvietecon en la ĉambro.
　　Yulin estis sperta en la kura meditado. Ju pli li kuris, des pli energioplena li estis.
　　Fraŭlino Wang povis sin teni kiam ili kuris malrapide, tamen ŝi iom post iom ne plu povis persisti pro la rapidiĝo de la kurado.
　　Sed Yulin ne povis halti antaŭ la forbrulo de la incensbastoneto. Krome, Yulin intencis fari la fraŭlinon perdi sian amdeziron per la troa laceco.
　　Fraŭlino Wang penis sekvi liajn paŝojn per sia tuta forto.
　　Post iom pli longa tempo, ŝiaj bonordigitaj haroj malordiĝis; la freŝaj floroj metitaj sur ŝia kapo defalis unu post unu ĉe ŝin; la ŝminkita vizaĝo sulkiĝis pro la ŝvito kvazaŭ kovrita de lumbrikoj kaj ŝiaj piedvindoj malstreĉiĝis，disiĝis kaj treniĝis sur planko. Yulin sciis, ke la fraŭlino ne plu povis elteni la kuradon. Li haltigis ŝin antaŭ vestoŝranka spegulo. Profite de tio ŝi provis klini sian malfortan koketan korpon al li. Ŝi vere bezonis la konsolon kaj subtenon de li.
　　"Ne, fraŭlino, staru rekte," Yulin permane subtenis la falontan korpon de la fraŭlino.
　　Fraŭlino Wang perforte tenis sian korpon rekta.
　　"Rigardu min! Ĉu mi estas bela?" demandis Yulin.
　　"Kompreneble, vi estas tre bela!" Respondinte, ŝi paŭtis kokete.
　　Yulin havis la korpon tiel belan kiel glazuro, kaj liaj vangoj iom ruĝiĝis post kurado. La fraŭlino vidis en li apartan belecon ne facile troveblan inter la ĉielo kaj la tero.
　　"Bonvolu rigardu vin en la spegulo, Fraŭlino!" li diris montrante la spegulon.
　　Fraŭlino Wang turnis la kapon.
　　“Rigardu vin mem.”
　　"Ho ve...!" Kiam la fraŭlino turniĝis, ŝi preskaŭ svenis pro teruriĝo vidinte sian propran bildon en la spegulo. Ŝi vidis, ke ŝi havas vizaĝon sulkigitan kaj harojn distaŭzitajn, tre simile al frenezulino aŭ jakŝasino. Ŝi tute ne imagis, ke ŝi aspektas kun tiel terura fizionomio antaŭ sia novedzo!
　　Yulin petis ŝin sidiĝi sur la apudan benkon kaj diris al ŝi:
　　"Ĉu vi en la nuna fizionomio indas esti mia edzino laŭ la ordinara opinio? Se nekonantoj vidus vin, ili tuj forkurus terurite kien oni ne scias!"
　　Ŝi mallevis la kapon pro honto. Ŝi tute ne memoris, ke ŝi iam hontigis Yulin per la almozdono de arĝento.
　　"Vi volontis dediĉi vin al mi kiel edzinon nur pro mia beleco, ĉu ne?"
　　Ŝi iomete kapjesis.
　　"Fakte mi monaĥiĝis ĝuste pro mia beleco," Yulin demetis sian ĉapelon, ĵetis ĝin sur la tablon kaj montris sian razitan kapon. "Eble vi ne komprenas, ke mi strebas la eternan belecon de mia vivo anstataŭ la efemeran belecon de la korpo. La beleco de nia korpo estas efemera kaj daŭras mallonge. Nur la eterna beleco de nia vivo estas konstanta kaj daŭras por ĉiam. Kvankam hodiaŭ mi estas bela laŭ via opinio, tamen post pluraj jaroj, pasos mia juneco, kaj ankaŭ mi estos ŝrumpa kaj maljuna kun arĝentaj haroj same kiel aliaj maljunuloj. Ankaŭ vi estas tute sama. Kiam vi estas juna, via ŝminkita vizaĝo estas ĉarma kaj via parfumita vestaĵo estas koketa, sed ĉu vi ne fariĝos ostaro enterigita en dezerto poste? Pensante pri la efemereco de nia vivo, kial ni ankoraŭ avidas la falsan belecon de nia korpo?"
　　Larmoj plenigis la okulojn de Fraŭlino Wang. Yulin daŭrigis:
　　"Ve! La homa perspektivo estas nebuloplena, kaj la vivestaĵoj ne scias sin liberigi flosante en la vasta maro de suferado. Ili neniam pensas, kie estos nia fina haveno en la estonteco!" li daŭrigis melankolian parolon ĉu al la fraŭlino aŭ al si mem, oni ne sciis."
　　Frŭlino Wang eksingultis sin klininte sur la tablo.
　　“Hodiaŭ sennombraj vivestaĵoj kun senombraj kleŝoj dronas en la maro de karmo. Kial ili ankoraŭ ne pensas pri la sennombraj kompatindaj homoj, sed nur strebas la proprajn feliĉon kaj ĝojon? Mi fariĝis monaĥo por strebi la saviĝon de mi mem el la sufero de vivoj kaj mortoj kaj ankaŭ strebi la eternan feliĉon de aliaj vivestaĵoj. Mi iam opiniis, ke per tio mi povos liberiĝi el la amara frukto de la metempsikozo kaj ĝui la eternan vivon, sed neniel atendis, ke pro nia malbona kaŭzeco en la antaŭa vivo mi devas rezigni la monaĥan disciplinon kaj reveni al la laika mondo. Pro tio mi dronos en la amara maro...!"
　　"Ĉesu, ne diru plue! Mia koro suferas tranĉadon!" Fraŭlino haltigis la fluosimilan predikadon de Yulin pro sia neeltenebla kordoloro.
　　"Rigardante la dronon de ni ambaŭ, kiel ni povas elteni la tranĉan kordoloron?"
　　"Nun mi jam komprenas mian stultecon. Mi tute ne devas vin impliki, malhelpi kaj eĉ eksmonaĥigi. Reiru morgaŭ al la monaĥejo por daŭrigi vian praktikadon!" la fraŭlino diris, viŝante siajn larmojn. Ŝi sintenis decideme kun neniom da amemeco.
　　"Sed mi amas ĉiujn homojn, inkluzive de vi. Mi ne toleras vidi vin suferi ĉitie."
　　La fraŭlino kortuŝiĝis ĝis larmo pro la vortoj de Yulin. Nun ŝi ne plu rigardis lin kiel belulon, sed kiel afablan, kompateman kaj sanktan bodisatvon.
　　"Yulin... ne, mia instruisto! Ne timu pri tio!" Fraŭlino Wang aliris kaj prenis la manon de Yulin en la siajn. "Mi jam lernis kiel min liberigi el la profundaĵo de sufero. Mi elkore estimas vin, kaj ankaŭ adoras vin pro viaj nobleco kaj kompatemo. Mi sentas, ke vi vere estas granda kaj nobla. Mi preskaŭ faris ĝisĉiele grandan krimon deteni vian progreson. Nun mi devas kuraĝigi vin. Iru laŭ via ideala celo! Se vi ankoraŭ kompatas min, bonvolu ankaŭ montri al mi la irindan vojon por ke mi ankaŭ atingu la eternan vivon!"
　　"Mi timas, ke vi ne toleras rezigni tiel nomatajn mondajn plezurojn."
　　"Mi ĵuras al vi! Bonvolu kredi min"
　　"Sen bedaŭro?"
　　"Neniam!"
　　"Tiam mi povas diri al vi. Kvankam mi ne proponas virinojn monaĥiniĝi nur por praktiki budhismon, tamen laŭ via kondiĉo, plej bone ankaw fariĝu monaĥino."
　　Post iom da pripenso la fraŭlino diris firmvole:
　　"Jes. Mi agos laŭ via propono. Baldaŭ tagiĝos. Post mia peto de miaj gepatroj, ili certe donos al mi permeson ĝojplene, kaj ili despli ĝojos, ke mi trovis tiel bonan instruiston kia vi."
　　Yulin delikate eligis sian manon el la ŝiaj kun milda kaj afabla rideto.
　　En la oriento leviĝis la ruĝa suno de brila saĝo.

=================================================

（四）洞房花烛夜

王小姐的病，在知道玉琳允诺了婚姻大事后的没有几天也就好了。
全相府的人都为婚期忙碌着。
婚期逼近了，玉琳去向师父天隐老和尚告辞：
“师父！徒弟不是一个证果的圣人，此去不知能否像白玉似的归真反璞，但向蒙慈训，当时时记在心头。关于我负的寺中香灯之职，请师父找人替我代理两天，两天后再作决定。现在不知师父还有什么指示？”
玉琳的师父听懂了他的话以后，点了点头道：
“此去为教争光，多多珍重！”
玉琳没有再说什么，就辞别师父出来。宰相府中派来迎接姑爷的人也到了，玉琳换上了他们带来的新衣，把两件破旧的方袍圆领僧衣，整齐地叠好包起来，并且现出对这套僧衣无限地依恋，宰相府里的人都在暗暗地窃笑玉琳，笑这位新姑爷悭吝得一件破旧的和尚衣还这样重视，其他珍贵的东西那更不用说了。
其实，他们哪里知道玉琳把僧衣视为无价宝呢！
在往宰相府去的路上，玉琳坐在轿子里不住地思潮起伏，他念念念念不忘师父临别的赠言“为教争光”，这是多么重大神圣荣耀的事！他心中早就立定了坚决的意志，他想到一个自命为教争光的人，是不会为黄金美色所动摇的！
起初，玉琳也曾懊恼一时，暗自担心，他想这件事情不该轻易地承认下来，他也惧自己的年龄太轻，抵挡不住财色的诱惑，假若自己的感情一时不能控制，岂不是画虎不成反类犬了么？最后还是他救人心切，他想人家小姐虽然愚痴，终是为自己而病了的，除了自己去救她，还有什么别的办法呢？尤其听了师父最后一句“为教争光”的话，他更增强了自己的信心！
新婚的这一天，王宰相府中到的客人并不多，王宰相是一个很守法很要面子的人，他也懂得招一个和尚做女婿，在情理上是很说不过去的，因此除了通知几个知己的亲戚朋友以，这件婚事并没有怎样的铺张。
这一对新夫妇拜好堂后，被送进了洞房，一阵热闹以后，宾客也都渐渐的散去。
玉琳抬起头来，看了一看坐在床边上的小姐，珠光宝气，小姐打扮得真像天上的一位仙子，你看她那妖艳的身体，嫣然的容貌，玉琳在心里不觉也暗暗地感叹道：“甚矣哉！女色之为力大也！”
玉琳稍微把心定了一下，接着又想到：“小姐！你芙蓉似的白面，不过是一个带肉的骷髅罢了；你美艳的娇态，不过是一个杀人的利器罢了。”这样一来，玉琳的心，安静得如止水一般。
玉琳听到外面一点人声也没有了，他想应该是到替小姐医病的时候，就轻轻地对小姐说：“小姐！你很有幸福也很有智慧，你懂得要我来拯救你出离苦海。”
“是的，蒙君不弃，我是很感激的！”小姐将头低下去。
“凡事都愿意听我的吩咐吗？”
“很欢喜！很愿意！”
“我的一切条件？”
“是的，我一定接受！”
“那么，很好，我们现在就来开始跑香吧？”
“…………”小姐用怀疑的眼光看了看。
“我是说我们现在跑一枝香！”玉琳又加重了语气，重说了一次。
“我不懂什么叫‘跑香’！
"这是修学佛法所行的一个法门。”玉琳很庄重地解释着：“我们将一枝香点好插在炉中，绕着圈子跑，等到香烧完的时候休息，这一方面是运动，一方面也是修行。”
“我一向没有运动过。”小姐皱着眉说。
“这是很好的修行。”玉琳从座位上站了起来，把香点好。
王小姐现出为难的样子。
“我很希望小姐尊重自己的诺言！”
王小姐没有办法，只得也勉强的站起来。
“我走在前面，你走在后面，一切都看着我，一切都依我而行。”
红光满室的新房，在玉琳的眼中看来，是一个最好的修行禅堂。
王小姐也很佩服丈夫的道心，虽然还俗了，但他并没有忘记他的修持。
玉琳曾说他不是一个离欲证果的圣人，美色当前，他哪有不动心的呢？你看，一个如花似玉的小姐走在身后，她气喘嘘嘘的，汗珠一滴滴的从脸颊上流下来，阵阵的粉香扑进玉琳的鼻孔，玉琳轻轻地慨叹以后，他就用智慧的水浇泼心中生起的欲念。
他的这一套法宝，就是用假设的观想来驱除美色的诱惑。他想：所谓美人，不过是一些血肉皮骨穿起一袭漂亮的外衣，等到无常一来，在她的身上见到的只是血和脓，虫和蛆，这有什么美丽呢？这有什么值得爱恋呢？玉琳的理智非常清楚，“为教争光”四个字像一盏明灯似的照着他的心房，所以一切都能照着计划进行。
夜，静悄悄的，什么声音也没有，唯有玉琳和王小姐跑香脚步声驱走了这房中沉静的空气。
玉琳是一个跑香参禅的能手，他越跑越快，越快越有精神。
王小姐跑得慢慢的时候尚能支持，跑得快了她已渐渐地吃不消。
但是，一支香没有跑完，玉琳是不会停下来的，而且玉琳就是想用过分的疲劳使王小姐息下爱情的欲念。
王小姐拼命用力地跟在后面跑。
跑的时间一久，小姐头上本来梳得很整齐的头发乱了；插在头上的鲜花也一朵一朵的掉落在身旁；脸上的胭脂和粉，被汗水一刷像爬满了一条条的蚯蚓；包裹在三寸金莲上的脚布，也撒开了拖在脚下。玉琳知道小姐是不能再跑了，他在一座穿衣镜的旁边招呼王小姐停止下来，王小姐就趁此机会想以她柔弱的娇躯和万种媚态依偎进玉琳的怀中。她这时实在需要玉琳给她的温情与安慰。
“不！小姐！你站好！”玉琳用手扶着王小姐将要睡倒的身子。
王小姐勉强支持着站稳了。
“你看我长得美不美？”玉琳问。
“当然你是太漂亮了！”小姐鼓起了嘴，给玉琳一个娇瞋。
玉琳是一个身如琉璃体的人，跑了香以后，他的两颊更泛出了红韵，在小姐的眼中，玉琳美得是天上少地下无的。
“小姐！请你来照照这面镜子！”玉琳指着穿衣镜。
王小姐掉过头来。
“你再看看你自己呢？”
“呀…………”小姐不照镜子则已，一照镜子差点儿把她吓晕了过去，她这时候的面容现在镜子中的明明像是个疯子，一个母夜叉，披头散发，满面花纹，她真是万万料想不到在新婚的丈夫面前现出这么一副难看的样子。玉琳请王小姐坐在身旁的一张凳子上，对小姐说：
“假若以世俗美丑观念来讲的话，像你这样配不配做我的妻子？假若是一个不认识你的人，不知给你吓得跑到那儿去了！”
王小姐羞惭得低下头去，她是记不起前世分银子时曾使玉琳含羞受辱。
“小姐！你是因为看我长得很美，所以愿意将终身许配给我，是不是？”
王小姐微微点头。
“其实，在我呢，正因为自己长得美好才出家的！”玉琳把带在头上的礼帽拿下来摔在桌上，露出他的光头：“这或许是你不懂的，因为我不要形体上的美，而要追求生命上永恒的美。因为我们形体上的美是短暂的，是一时的，唯有生命上永恒的美才是不灭的，长存的。你不要看我今日长得这么漂亮，数年一过，青春消逝，我也一样会鸡皮鹤发，老态龙钟，就说你小姐吧，又何尝不是一样？年轻时，胭脂画面争妍，龙麝熏衣竞俏，最后还不也是一堆白骨葬在荒郊野外？想到人生生命的无常，我们为什么要贪取这一时形体上虚假的美貌呢？”王小姐的眼眶中，含满了泪水，玉琳继续说：
“唉！人生的前程，渺渺茫茫，众生飘泊在这广阔的苦海中，不知出离，大家都没有想想，究竟哪里才是我们将来的归宿呢？”玉琳像是告诉王小姐，又像是自语似的慨叹！
王小姐伏在桌上呜咽起来。
“今日无数苦恼的众生，沉沦在业海里，他们为什么都不肯为多数可怜的人类着想，而专在贪求个己福乐呢？我为了自己的生死的解脱，也为了众生长远的幸福，披剃在佛门，总以为从此超生，不受轮回的苦果，万万料想不到和你小姐还有这么一段孽缘，这次要我还俗舍僧戒，也就是要我沉沦在苦海里……”
“你，你不要说了，我的心如刀割！”王小姐有着无限的悲痛，阻止玉琳流水似的法音。
“我看着我们这样沉沦下去，哪里又不心如刀割？”
“我现在已经明白我的愚痴，我不该牵累你，不该害你，不该要你还俗，你明天还是回去修行吧！”王小姐说话的时候，揩了揩眼泪，表现得意志坚决，一点儿女情长也没有。
“但是，我爱一切人，我也爱你，我不忍心见你在这里受苦！”
王小姐给玉琳的话感动得又流起泪来，她这时候已经不再把玉琳当做是一个美男子，而觉得他好似一尊和蔼、慈悲、圣洁的菩萨。
“玉琳！不，我的师父！你不要怕！”王小姐走过去握住玉琳的手：“我已懂得怎样从痛苦的深渊中自拔出来，我深深地敬佩你，受你的人格和悲心所感召，我唯有觉得你崇高伟大！我差点儿犯下弥天的大罪，使你不能上进，现在我应该给你鼓励，你去照你理想中目的地走吧，假若你还有可怜我的话，你应该要指示我一条应走的路，让我也能从此得到超生！”
“我怕你舍不得所谓红尘的福乐！”
“我可以对你发誓，你相信我！”
“你不后悔？”
“决不！”
“那么，我可以告诉你，我虽然不主张女人非要出家学佛不可，但照你的情形看起来，你最好也出家吧？”
小姐稍稍考虑后，非常坚决地说：
“是的，我就遵照你的指示去行，天也快要亮了，我禀告父母以后，他们一定会欢喜允许的，而且他们将更会欢喜我得到你这么一位明师。”
玉琳从王小姐的手中把手抽回来，脸上露出慈祥和蔼的微笑。
东方，一轮红红的慧日升起。

　　5. Vere frue vi vekiĝis, Fraŭlino!

　　Tagiĝis jam delonge.
　　Post kiam Fraŭlino Wang malfermis la pordon kaj eliris, ŝi vidis, ke ĉie ekstere estas kviete kiel senmova akvo.
　　La servoknabinoj kaj servistinoj laboradis tutan tagon kaj dormis malfrue pro la okupiteco en la antaŭa tago. Ĉiuj supozis, ke la novaj geedzoj ankoraŭ ĝuas dolĉajn sonĝojn, kaj neniu volis ĝeni ilian dolĉan dormon per frua ellitiĝo. Do silento regis en la tuta korto kvankam jam estis brila tago.
　　Anstataŭ veki la servantojn, Fraŭlino Wang nur simple sin lavis kaj kombis, poste verŝis tason da teo el la varmkruĉo kaj prezentis ĝin al Yulin:
　　"Bonvolu preni teon."
　　"Fraŭlino, mi pensas, ke nun estas tempo por vi lasi min foriri," Yulin leviĝis de la seĝo, rigardinte la matenan sunon tra la fenestro.
　　"Mi deziras al vi ĉion bonan. Estas maloportune por mi diri ion al viaj gepatroj, do bonvolu transdoni miajn salutojn al ili."
　　"Ne, Yulin! Laŭ mi vi devus resti ĝis mi intervidiĝos kun miaj gepatroj!" Kvankam ŝi estis spirite emociiĝinta lastanokte, nun ŝi havis neniom da espero. Rigardante lian belan vizaĝon kaj pensante pri lia senmakule pura animo, kiun ne posedis aliaj viroj, ŝi ne plu retenis larmojn en la okuloj.
　　"Sed kion fari, se viaj gepatroj ne permesos nin tiel agi?" Yulin residiĝis en la antaŭan lokon kun maltrankvileco.
　　Yulin sciis bone pri sia maltrankvileco, ke la fraŭlino ankoraŭ ne rezignis sian antaŭan deziron. Li tute ne timis, ke ŝiaj gepatroj malpermesos tion. Kial li venus al la ĉefministra rezidejo kiel bofilo se li sukcesus foriri, lasante ŝin daŭre sopiri al li en la hejmo?”
　　Ĝuste pro tio, li volis testi ŝian senton antaŭ la foriro por ke ŝi definitive estingu la flamon en la koro. Tiam li povos forlasi trankvile.
　　"Yulin, mi scias bone en la koro, ke mi ne rajtas vin ĝeni, tamen ŝajne mi ne povas toleri, ke vi foriros de mi!" Fraŭlino Wang ja ne estas longjara praktikanto de budhismo kaj la sceno de kura meditado en la lasta nokto jam paliĝis en ŝia menso. Ŝiaj vortoj pruvis la antaŭvidon de Yulin.
　　"Tio montras, ke vi ankoraŭ implikiĝas en la reto de la sento. Vi ankoraŭ ne povas salti trans la heĝo de la sentimentaleco. Vi devas scii, ke ni facile kaŭzas al ni grandan damaĝon en niaj vivoj pro tiel momentaj deziroj kaj eraraj pensoj."
　　En la brusto de Yulin ne mankis pasia flamo. Li ankoraŭ estis ordinara homo, kaj la ĉarmo kaj pasio de la fraŭlino strebis kunvolvi lian firman volon kiel tajfuno en Julio. Sed li havis pli fortan saĝon, per kiu li povis antaŭvidi la teruran konsekvencon de falo en la abismon kaj sin haltigi en la urĝa momento ĉe la limo de krutaĵo. Li povis bremsi sian senton ĉe la danĝera momento.
　　Fraŭlino Wang mallevis la kapon. Ŝi denove komencis barakti en la kirlaĵoj de la sentoj. Ŝi amis kaj la veron kaj Yulin. Ŝi ne sciis, ke oni ne kapablas kapti fiŝon en la akvo kaj ursajn piedojn sur la tero en la sama tempo. Do post momenta silento, ŝi prezentis novan proponon al Yulin:
　　"Yulin, mi komprenas vian fervoron al budhsimo kaj la spiriton stebi la veron. Mi scias, ke mi jam donis al vi permeson kaj ne plu neigos ĝin. Mi nepre ne tiros vin en la tiel nomatan suferan maron. Mi ja tre volas sekvi viajn paŝojn nun. Sed vi ankaŭ devas iom pensi pri mi. Kien mi iru sola por monaĥiniĝi post via foriro? Eĉ se mia patro sendos min en grandan monaĥinejon per siaj renomo, pozicio kaj potenco, neniu instruos min post mia monaĥiniĝo. Se mi ne komprenos budhisman teorion, je kio utilos mia monaĥiniĝo? Se vi konsentos, mi povos laŭeble konstruigi monaĥejon. Vi ne plu bezonos suferi la penadon kiel lampisto, sed estu ĝia abato por administri la monaĥejon. Ĉu bone?"
　　"Tio estas tute ne ebla!" Yulin respondis decideme.
　　"Kial ne? Kvankam mi ne dependas de la potenco kaj riĉeco de mia patro, mi povas oferi por la konstruado de la monaĥejo kaj vivtenado de pluraj monaĥoj. Do vi tute ne bezonas maltrankviliĝi pri tio." Ŝi miskomprenis lian intencon.
　　"Miaj diroj ne temis pro tio." Yulin sentis sin embarasata.
　　"Kio vin embarasas? Tiam mi zorgos pri ĉio de vi. Se mi havos ion ne komprenatan, mi povos peti la instruon de vi. Kompatu min kaj akceptu mian sinceran deziron!"
　　Ŝia sentimentaleco ankoraŭ ne tute estingiĝis.
　　"Tio ne kongruas la esencon de monaĥeco. Vi devas scii, ke fariĝinte monaĥino, vi ne rajtas pensi pri viaj feliĉo kaj komforteco. Kaj krome ankaŭ mi ne kutimas esti ĉe vi. Mi petas, ke vi ne tiel pensu."
　　"Viaj vortoj montras, ke vi ŝajne ne plu revidos min poste. Ĉu mi estas homo tiel terura?" Fraŭlino Wang plendis kvazaŭ ŝia memfido estus vundita.
　　"Ne, ne! Ne miskomprenu min, Fraŭlino." Timante, ke li senatente faros fuŝaĵon pro la bona intenco, Yulin klarigis post enspiro: “Mi ja komplete komprenas vian bonan intencon, sed vi devas scii, ke oni devas plenumi la malfacile plenumeblan kaj toleri la malfacile tolereblan por sinkulturi per budhismo kiel monaĥo aŭ monaĥino. Forlasi la laikan mondon por fariĝi monaĥo aŭ monaĥino ja estas granda ago. Kiel ni povas realigi nian celon de monaĥiĝo aŭ monaĥiniĝo sen firma volo dediĉi nian proprajn feliĉon kaj ĝojon, kaj sen kompatema deziro servi al la vivestaĵoj suferantaj? Se ni ankoraŭ vivos same kiel la ordinaraj homoj dronantaj en amo kaj pasio, kiel ni povos plenumi la sanktan taskon de monaĥiĝo aŭ monaĥiniĝo?
　　Liaj vortoj alarmis ŝian revantan animon kiel alarma sonorilo. Sidiĝinte sur la seĝo apud la fenestro, ŝi levis la kapon, rigardis la ĉielon, en kiu naĝis ŝanĝiĝantaj nubetoj, kaj aŭskultis la kantosimilajn pepojn de birdoj starantaj sur la branĉoj. Kvazaŭ la birdoj ankaŭ suspirus pri la prosperoj kaj dekadencoj en la homa mondo. El ŝiaj buŝanguloj vidiĝis profunda tristeco. Ŝi faris longan suspiron anstataŭ respondi la demandojn de Yulin.
　　"Vi estas tre saĝa, Fraŭlino. Vi devas scii, ke la floroj en la vazo sur la tablo en la ĉambro disfloris bele kaj arome hieraŭ, sed la petaloj falintaj sur la tablo jam velkiĝis kaj flaviĝis hodiaŭ. La nuptaj kandeloj ekbruligitaj hieraŭ ankaŭ mallumiĝos kaj baldaŭ estingiĝos. Kiu kapablas garantii, ke nia juneco daŭros eterne kaj ke nia vivo restos por ĉiam? Do saĝuloj nek dronas en malsaĝeco, nek malŝparas la valorajn junecon kaj vivon. proverbo diras: 'Ne atendu la maljunecon por lerni la sinkulturadon ĉar multaj tomboj entenas junulojn.' Mi esperas, ke vi distingu la aferojn per la rigardo de via saĝo kaj kuraĝe paŝu antaŭen sur la vojo al la nova vivo. Ne ignoru la brilan estontecon pro la momenta pasio!"
　　"Mi tute komprenas vian instruon," ŝi kuntiris la brovojn kaj mordis la sublipon.
　　"Vi jam atingis komprenon, do kial vi ankoraŭ ne faras rezignon?" Yulin opiniis, ke nun estas la plej bona ŝanco por ŝia definitiva decido.
　　"Mi nur deziras, ke vi ofte instruos al mi!"
　　"Se vi vere deziras iluminiĝi, pri tio tute ne estos problemo." Opiniante, ke la tempo jam estas malfrua, Yulin volis forlasi. Li opiniis, ke li jam atingis sian bazan celon. Do li senpense faris promeson laŭ la deziro de la fraŭlino.
　　"Do reiru! Mi faros klarigon al miaj gepatroj post ilia ellitiĝo. Mi volontas elteni ĉiujn suferajn konsekvencojn."
　　Finfine, la lumo de saĝo brilis en Fraŭlino Wang.
　　"Mi foriros, kaj bone prizorgu vin."
　　Yulin vere sin tenis tiel ne makulita kiel blanka jado. Kiam li iris el la pordego, li aŭdis Cuihong saluti la fraŭlinon: "Ho, vere frue vi vekiĝis, Fraŭlino!"

==============================

（五）小姐！你醒得很早呀！

　　天已早就大亮了。
　　王小姐把房门打开来，见到外面像止水一般的沉静。
　　ㄚ鬟仆妇们昨日辛苦了一天，睡得迟，大家心里总以为新婚的夫妇都做着甜蜜的好梦，起得太早了反而惊吵他们，所以，虽然天亮了，全府中还是寂无人声。
　　王小姐不便去叫醒他们，自己只简单的梳洗一下，又在暖壶中倒了一杯茶递给玉琳：
　　“你喝了这杯茶吧！”
　　“小姐！我想这时候你就让我回去吧！”玉琳望望窗外射进来的朝阳，他从椅子上站起来：
　　“祝福你自己珍重，令尊和令堂那里我也不便去说什么，一切请你多多致意好了。”
　　“不！玉琳！我想你应该让我见过了家父母以后，那时你走才好！”王小姐昨夜一时感情激动，所以万念俱灰，但这时看看玉琳俊俏的面孔，又想到他有着一颗别的男子所没有的洁白无瑕的灵魂，她的眼眶中又含满了泪水。
　　“万一你的父母不允许我们这样做，怎么办？”玉琳担心着，但他又在原位上坐下来。
　　玉琳自己的心中有数，他并不怕她的父母不允许，而是怕小姐没有死了这条心。虽然是自己现时脱身走了，但小姐在家中一样的痴情想他，那又何必到宰相府中来招赘，来多此一举呢？
　　所以他在未走之前，还想考验一下王小姐的情感，他要她完全熄灭了爱欲的火焰，才能安心地离去。
　　“不知怎弄的，玉琳！我心中虽然知道不能缠绕你，可是，我又好像舍不得你离开我！”王小姐毕竟不是个学道多年的人，昨天夜中跑香的一幕，在她脑海中这时候又淡了下去，她的话证明玉琳的预料不错。
　　“这是你还在被感情的迷网束缚的关系，你还不能跳出感情的藩篱，你应该知道，就是为这一念之差，就是为这一点情执，我们的生命往往就被这些危害的！”
　　玉琳的胸中不是没有爱火的燃烧，他和一般人一样，王小姐的美貌和多情，像七月的台风，疯狂的要卷去他不动摇的意志。但他比一般人强的，就是他知道悬崖勒马，他懂得一失足成千古恨，一个智者，往往在要紧的关头，能够控制住自己的情感。
　　王小姐低下了头，她又开始在情感的漩涡中挣扎，她爱真理，又爱玉琳，她不懂得鱼与熊掌这二者是不可得兼的，所以经过了片刻的沉默，她对玉琳提出了新的意见：
　　“玉琳！你向道的热心，与追求真理的精神，我很懂得，我已经承认过你，我不会翻悔，不会把你拉进你所认为是苦海的中间来，我现在极愿意踏着你的后尘迈进，不过你也要稍微为我设想一下，你走了，我一个人到什么地方去出家呢？即使说，仗着父亲的名位势力，他会把我送进一个很大的庵堂里去，但那时候虽是出家了，而没有人指教，出家后不懂佛理，那出家有什么意思呢？假若你愿意的话，我设法建筑一座寺院，你不要再回去当那很苦的香灯师，这座寺院交给你住持管理，你说好吗？”
　　“这是不可能的！小姐！”玉琳斩钉截铁的回答。
　　“为什么不可能呢？我虽然不敢依仗父亲的势力与金钱，但建一座寺院养活几个人，这一点你可以放心。”她误会了玉琳不可能的意思。
　　“我的意思不是这些！”玉琳很感到这个问题难以应付。
　　“你还有什么觉得为难呢？那时候你的一切由我照应，我有什么不懂的地方又可以向你请教，你就可怜可怜我，答应我的这个要求吧！”
　　王小姐的一缕痴情，还没有完全舍去。
　　“那不合出家学道的精神，你要知道，既然发愿出家，是不能为自己福乐着想的，而且我和你们一起，好像也很不惯似的，我请小姐不要这样想！”
　　“照你的这话听起来，你好像今后见都不愿见我了，难道我就是这么一个可怕的人吗？”王小姐很觉得自尊心受了伤害，所以幽怨他说。
　　“哪里！哪里！小姐！你不要误会。”玉琳恐怕弄巧成拙，因此赶快换口气说道∶“你的一片诚心美意，我并非不知道，不过，你要明白，出家学佛，要难行能行，难忍能忍，既然舍俗出家，这就是伟大的行为。“如果没有牺牲个己自在和福乐的决心，没有真正去为苦海中众生服务的悲愿，如何能达到出家的目的？假若说还是和一般儿女情长的人一样，你想，出家的神圣任务，如何能完成？”
　　玉琳庄严的言语，又像警钟一样的敲着她沉迷的心灵，她此刻坐在窗下的一张椅子上，抬头望望窗外的天空，空中飘着片片变幻不定的白云；注意听听枝头鸟儿的歌唱，好像鸟儿也是在慨叹着人间的兴亡。她的嘴角泛起了深沉的哀愁，她没有回答玉琳的问话，只有一声深长的叹息！
　　“小姐！你是很聪明的人，你应该知道，昨天这房中桌子上的花瓶里，所插的花儿是多么美丽芬芳，但今天，你看，落在桌上的花瓣，已经萎谢、枯黄！昨天点的一对花烛，这时的火光也将微弱熄灭！谁敢保证我们的青春永在？谁能说我们的生命久长？所以聪明的人不会愚痴，不会空过了宝贵的青春与生命，“莫待老来方学道，孤坟多是少年人”，我希望小姐要用智慧的眼光来判别，要有勇敢的精神向新生的前途迈进！不要为一念的迷情误了大好时光！”
　　“你的话我完全懂得。”王小姐皱着眉头，咬着嘴唇。
　　“既然懂得为什么还要放不下？”玉琳觉得这是最好的机会。
　　“我不过是希望你常常指教我。”
　　“只要你是真心觉悟，这些问题在范围之内都可以的。”玉琳看看时间不早，一心想脱离此地，而且初步也算达到他的目的了，只得胡乱的允诺。
　　“那你就去吧，家父母起来的时候我会向他们解说，我愿意把一切的苦难都来给我承当！”
　　王小姐终于是觉悟过来。
　　“那么，我去了，你自己保重！”
玉琳真的像白玉似的归真反璞了，当他走出大门的时候，听到翠红丫鬟的声音在和小姐说道∶“小姐呀！你醒得很早呀！”

　　6. Unu Kaj Duona Disĉiploj

　　　Forlasinte la ĉefministran rezidejon kaj Fraŭlinon Wang, Yulin piediris sola sur la vojo al la monaĥejo. Li sentis sin plene libera kiel homo ĵus liberigita. Li perceptis senlimajn ĝojon en la koro kaj malstreĉiĝon en la korpo.
　　La leviĝanta suno milde lumigis lian vizaĝon, kaj la matena brizo tenere karesis lin. La preterpasantoj ankoraŭ estis malmultaj sur la vojo, kaj la silenta naturo ankoraŭ ne rekontis bruojn. Post iom da irado, li eksentis nedifineblan mankon, sed iom poste li ekridetis, fiere pensante, ke li aldonis la novan paĝon noblan kaj puran en sia vivo.
　　Li rapidigis siajn paŝojn, kaj baldaŭ vidis la pordon de Monaĥejo Chong'en. La ŝtonaj leonoj majeste kaŭrante antaŭ la enirejo ŝajne bonvenigis lin kun rideto, kaj li reciprokis fieran rigardon al ili.
　　Li pensis, ke la instruisto certe ĝojos pro lia reveno tiel rapida.
　　Ĵus kiam li eniris la monaĥejan pordon, el malantaŭ la statuo de Budho Majtrejo eliris lia sola darma fratulo Yulan, la monaĥo, kiu faris nenion ĉiutage krom nur manĝi kaj dormi.
　　"Ho, fratulo, vi revenis el la Feliĉa Paradizo!" Yulan baris la vojon salutinte lin kun kunmetitaj manoj.
　　"Ĉesu sensencaĵojn, alie mi raportos pri vi al la instruisto!" Yulin sciis, ke lia fratulo estas glutema kaj mallaborema. Li ĉiam sentis malestimon kaj eĉ abomenon al li.
　　"La instruisto ankaŭ scias, ke Feliĉa Paradizo ekzistas super ĉiuj suferoj kaj malpuraĵoj," Yulan diris serioze.
　　"Mi ne havas liberan tempon por viaj babilaĵoj!" Yulin ekmoviĝis antaŭen, ĵetinte malestiman rigardon al Yulan. La juna Yulin ankoraŭ havis iom da aroganteco, precipe kontraŭ sia darma fratulo.
　　"Mi diru al vi! La pura lotuso disfloras kaj fruktas el la malpura lageto!" Yulan daŭrigis.
　　"Ĉu vi scias, ke mi iras al la instruisto?" Yulin ege malpacienciĝis.
　　"Kial vi bezonas serĉi la instruiston en la malproksimo? Vi vidas min kaj mi parolas al vi. La rezulto estas tute sama."
　　"Kiel vi aŭdacas tiel paroli! Ĉu vi ne timas la instruiston?" Yulin altigis sian voĉon.
　　"Ĉiuj paroloj kaj sonoj estas efemeraj kaj ne daŭras longe. En mia parolo ne troviĝas aŭdaco." "Vi neniam volas paroli kun la aliaj. Vi nur manĝas kaj dormas sed nenion faras; kaj nur dormas sed neniam praktikas. Kial vi senĉese babilaĉas kun mi hodiaŭ?"
　　"Mi petas instruon de bodisatvo."
　　"Mi tute ne indas tion."
　　"Via estonteco estos brila kaj glora!"
　　"Tute ne plaĉas al mi viaj laŭdoj."
　　"Bonvolu!" Yulan ridetis stultece kaj cedis la vojon. Yulin preterpasis lin kun alte levita kapo.
　　Yulin iris zigzage al la ĉambro de la abato. Li ĝojis, ke li savis Fraŭlinon Wang el morto, sed la penso pri sia maldiligenta darma fratulo tre elrevigis lin.
　　Li rememoris kiom da ridoj kaj mokoj li suferis ekde sia monaĥiĝo pro sia frandema kaj maldiligenta darma fratulo Yulan
　　Foje li aŭdis, ke multaj homoj parolis pri li.
　　"Oni diris, ke la darma fratulo de Julin manĝis ok bovlojn da rizo unufoje!"
　　"La darma fratulo de Yulin nur scias manĝi, sed ne scipovas movi eĉ la balailon!"
　　"Kia malfeliĉo estas por nia abato havi tiel specialan disĉiplon!"
　　“Vi ne scias, ke la abato estas partieca. Li ofte laŭdis, ke liaj disĉiploj estas tre bonaj kaj ili estas la darmaj drakoj kaj elefantoj. Se la breditaj drakoj kaj elefantoj scipovas nenion alian ol manĝi. Estus pli bone bredi hundojn kaj katojn por gardi la pordon kaj kapti musojn. ”
　　La mokoj de la monaĥoj kun proksimaj vido kaj opinio pikis la koron de Yulin kiel akraj tranĉiloj. Li pensis: “Estas vere granda malhonoro por ambaŭ la instruisto kaj mi, ke mi havas tiel specialan darman fratulon.”
　　Aŭdinte tiajn vortojn, iam li provis klarigi al ili: "Yulan havas sian propran nomon. Bonvole parolu pri Yulan sole, sed ne diru per 'la darma fratulo de Yulin', kvazaŭ mi estus la sama kiel li."
　　Sed oni kutime tiel respondis mokeme: "Jen la bona fratulo defendas sian bonan darman fratulon, pri kiu oni parolas!"
　　Aŭdinte tiajn vortojn, Yulin pensis, ke li dumvive bedaŭros havi tian darman fratulon.
　　Ekde tiam li des malpli ŝatis sian darman fratulon.
　　Post kiam li paŝis kelkajn vojkurbiĝojn kaj grimpis centojn da ŝtuparetoj, li pli kaj pli proksimiĝis al la abatejo. Por prepari la raporton al la instruisto pri la okazo inter si kaj la fraŭlino en la lasta nokto, li portempe rezignis la penson abomenan al sia darma fratulo.
　　Li detale rakontis, kiel li konvertis Fraŭlinon Wang kaj admonis ŝin ne plu sopiri je li. Sur la afabla vizaĝo de la instruisto vidiĝis iom da rideto. La instruisto laŭdis lin pri liaj saĝo kaj firma volo kontraŭ la allogo de riĉeco kaj pasio, sed li ankaŭ timis, ke Yulin sentos tro grandan fierecon pri tio. Do li diris konsole, kuraĝige kaj instrue:
　　"Yulin, vi faris sufiĉe bone kaj dece en la afero inter vi kaj Fraŭlino Wang. Mi anticipe sciis, ke vi tiel kondutos. Tio bone montris vian noblan karakteron kaj neŝanĝeblan kredon je nia religio. Vi jam ellernis kiel prizorgi kaj protekti vin mem, sed mi des pli esperas, ke vi ankaŭ respektos la aliajn. Ambaŭ tiuj kondutoj estas ne mankeblaj por budhanoj."
　　"Via instruo estas trafa, kaj mi ĉiam tenos ĝin en mia memoro."
　　"Reiru al via lampista laboro. Vi havos multajn komplikajn aferojn por fari poste. La gloro de estontaj budhanoj ankaŭ dependos de vi! Do estu bonfarta!"
　　Yulin trovis, ke li povas nur duone kompreni la signifoplenajn vortojn de la instruisto.
　　Baldaŭ la servanto anoncis, ke la gastigisto gvidas kelkajn abatojn de aliaj monaĥejoj en ilia vizito al la majstro. Yulin adiaŭis la instruiston post la riverenco kun kunpremitaj manoj.
　　Apenaŭ Yulin revenis en la malgrandan dormejon sub tamburo en la halo de la Budho, multaj enmiksiĝemaj monaĥaj laborantoj scivoleme aliris por peti informon post kiam ili aŭdis, ke Yulin tre frue revenis de la ĉefministra rezidejo.
　　"Majstro Yulin, ja ne, Sinjoro ĉefministra bofilo! Viaj nova jobo kun jako des pli briligas vin!" diris unua la tenejisto respondeca pri oleo, salo, grenoj kaj hejtligno.
　　"Vin ja elektis la Dio de feliĉo, riĉeco kaj longa vivo. Ĉefministro Wang havas ambaŭ riĉecon kaj potencon. Li bofiligis vin en sian hejmon. Do vi havas belan edzinon kaj senombrajn trezorojn. Poste per via bopatro vi povos akiri altan pozicion kaj ĝuos grandan feliĉon. Tio ja vere estas enviinda afero por la aliaj. Kial vi revenis matene nur post restado de unu nokto?" demandis la montara gardisto, kiu respondecis pri la sekureco de arboj kaj herboj sur la monto.
　　Anstataŭ haste respondi ilin, Yulin afable rigardis ilin ridetante kaj montris la liton en la ĉambro por inviti ilin sidiĝi. La ĉambro estis tro malgranda, do tiuj sen sidloko devis stari ĉe la pordo. Ili similis al raportistoj de informejoj, kaj prenis Yulin kiel la plej potencan personon de la novaĵo. Neniu volis ignori la plej grandan novaĵon en la tuta mondo.
　　Yulin rapide demetis la novedzan robon kaj surmetis sian monaĥan robon vastan kaj eluzitan. Samtempe li esprimis sian dankon al la monaĥo, kiu iam anstataŭis lin en prizorgado de la incenso kaj lampoj.
　　"Yulin, kiel vi denove surportis la monaĥan robon? Ni aŭdis, ke vi geedziĝis kun Fraŭlino Wang lastanokte. Ĉu vi ne plu reiros al la ĉefministra rezidejo?” mire demandis la prizorganto de gastaj loĝejoj.
　　“Mi ne plu reiros!” Yulin ordigis la monaĥan robon sur la korpo.
　　"Ĉu vi ne reiros? Oni diras, ke Fraŭlino Wang tre amas vin. Kiel ŝi dronis en korkliniĝo al vi? Ĉu vi povas rakonti al ni pri via amhistorio?" demandis la pordisto.
　　“Bone, bone. Pri tio Majstro Yulin devas konfesi al ni!” eĥis ĉiuj aliaj.
　　Kvankam Yulin sentis ĝenon pro iliaj vortoj, tamen li ne povis elverŝi sian malkontentecon. Li rigardis ĉirkaŭen kaj respondis serioze:
　　“Ĉiuj antaŭuloj. Yulin ĉiam kondutas dece, neniam havis amon kun iu ajn kaj ankaŭ ne scias kiel tion fari. Mi tute ne konis tiun Fraŭlinon Wang antaŭe kaj havis nenian rilaton kun ŝi, do mi povas diri nenion pri tio.”
　　"Majstro Yulin estas malhonesta. Post kiam vi estis invitita al la ĉefministra rezidejo, la gastigisto diris, ke li ekkomprenis nur tiam, kial la fraŭlino faris tiel multajn demandojn al vi kiam ŝi venis oferi incenson.” Jen kial la pordisto petis, ke Yulin rakontu pri lia amrilato kun Fraŭlino Wang.
　　“Ĉu pri tio? Ĵus kiel vi diris, ke ŝi nur faris du demandojn kiam ŝi venis oferi incenson.”
　　"Ni volas scii la enhavon!” eksonis la raŭka voĉo de la akvisto.
　　“Do ni petu, ke Majstro Yulin rakontu al ni pri la incensofero de Fraŭlino Wang.” Ŝajnis, ke ili tute ne kontentiĝus sen scii la detalon pri tio.
　　“Ĉio iris tute ordininare tiutage. Post kiam Fraŭlino Wang finis la incensoferadon, la gastigisto ordonis min iri al ŝi kaj mi ne povis rifuzi tion. Kiam mi estis tie, Fraŭlino Wang foriris farinte du aŭ tri demandojn al mi.”
　　“Ĉu ŝi demandis, kiel via blanka vizaĝo estas tiel bela?” Ĉiuj rideksplodis post la vortoj de la petolema gardisto de la montaro.
　　Oni vidis hontemon kaj ankaŭ malkontentecon de sur la vizaĝo de Yulin. Yulin detenis sian humoron pro tio, ke li sciis la naturon de tiuj krudaj senkleruloj kaj ne povis disputi kun ili.
　　“Ŝi nur faris du demandojn ordinare al mi.”
　　“Kiujn du demandojn?” Ĉies rigardo fiksiĝis al Yulin sekvante la vortojn de la akvisto.
　　“Ŝi unue demandis al mi kiom da incensbastonetoj kaj kandeloj mi bruligas ĉiutage.”
　　“Kiel vi respondis?”
　　“Mi respondis, ke mi bruligis la novajn incensbastonetojn post la forbrulo de la antaŭaj, kaj mi neniam kalkulis la sumon.”
　　“Kion ŝi demandis poste?”
　　“La dua demando estis, kiom da monaĥoj loĝas en la monaĥejo, kaj ĉu la statuo en la centro de la halo estas Budho Ŝakjamunio, kreinto de budhismo. Tiam mi volis diri neniom, ĉar mi kutime abomenas homojn riĉajn kaj potencajn. Do mi petis, ke la gastigisto respondu ŝin. Poste ŝi foriris kun la servoknabino.”
　　Yulin ege malkontentiĝis pro la enketoj kvazaŭ de juĝistoj. Se ne pri tiaj implikiĝaj vortoj, li vere volus fari instruon al ili.
　　"Lasu, ni ne demandu lin pri tio,” la tenejisto diris svingante sian manon, “Ni faru demandon al Yulin. Budhismo permesas la eksiĝon de la monaĥoj, kiuj ne povas observi la monaĥajn regulojn. Kial Majstro Yulin revenis anstataŭ ĝui la feliĉon profite de tiu ĉi ŝanco? Ĉu la fraŭlino ne estas sufiĉe ĉarma kaj koketa? Aŭ ĉu iliaj famo, potenco kaj riĉeco ankoraŭ ne kontentigis vin?” La tenejisto prezentis la demandojn antaŭ la aliaj por montri sian kompetentecon
　　“Vi diris prave, Majstro Tenejisto.” respondis Yulin, “Se monaĥo ne povas observi la monaĥan disciplinon, budhismo permesas lin laikiĝi. Tio ne estas hontinda afero. Sed vi scias, ke mi ne estas tiu, kiu ne povas observi la monaĥan disciplinon. Ni ne rajtas strebi al la aferoj de feliĉo, beleco, pasio, famo kaj riĉeco. En la nuna budhismo la monaĥoj estas tre komplikaj. Multaj homoj monaĥiĝis ne por praktiki budhismon kaj liberiĝi el la metempsikozo de vivoj kaj mortoj. Iuj ne havas la kompateman spiriton savi la mondo spite de sia propra vivo, kaj kutime perdas sian naturon antaŭ la riĉeco kaj amo. Veraj monaĥoj devas scii, ke ĉiuj feliĉoj kaj ĝojoj en la mondo estas efemeraj kaj ne realaj, kaj tio nur estas la origino de krimoj. Ĉu la beleco kaj amemo de knabinoj, la riĉeco, famo kaj pozicio de riĉuloj povas resti ne ŝanĝeblaj? Ĉu ili povas resti en la antaŭa stato por eterne?
　　Do homoj kun saĝo kaj antaŭvido strebas al la feliĉo de la eterna vivo kaj liberiĝo el la kleŝoj de metempsikozo. Ili tute ne avidas la portempajn ĝuojn akumulitajn el tiaj krimoj. Mi iris al la ĉefministra rezidejo kiel edzo nur por savi la vivon de la fraŭlino iniciatite de mia kompatema konscienco. Do mi povis fari nenion alian ol iri al la ĉefministra rezidejo simila al tigra kaverno. Nun mi jam realigis mian deziron savi vivon, kaj kion mi faru se mi ne revenus?”
　　La parolo de Yulin vekis multajn monaĥojn el siaj revoj kiel la sonorado je la tagiĝo. Ili ĉiuj admiris lian karakteron kaj rigardis lin per la estima rigardo. Kontenta rideto aperis sur la vizaĝo de Yulin.
　　"Sed vi pasigis la tutan nokton kun ŝi post via nupta ceremonio! Kio okazis?" La vortoj de iuj homoj en la mondo estas tre akraj. La tenejisto faris pridemandon kun suspektemo.
　　"Jes. Profite de tiu okazo mi predikis al ŝi pri budhismo." Yulin respondis.
　　“Kion vi predikis al ŝi?”
　　Yulin denove rakontis pri la okazo de la nokto. Poste li aldonis, "Fraŭlino Wang tute ne estas ordinara junulino. Aŭdinte miajn parolojn, ŝi tuj atingis komprenon kaj permesis min foriri. Eble baldaŭ ŝi mem fariĝos monaĥino."
　　“Oni diris, ke la servoknabino de Fraŭlino Wang malŝatas vin. Pro kio?”
　　Ĵus kiam ili volis daŭrigi la demandojn, la gastigisto kaj inspektoro subite eniris malferminte la pordon de la budha halo.
　　Vidinde siajn estrojn, ĉiuj vizitantoj silente interrigardis sin pro timo.
　　"Yulin, ni ĝojas pro via reveno!" La gastigisto kaj inspektoro diris ridetante.
　　“Pardonu, Majstroj Gastigisto kaj Inspektoro. Mi ĵus pretis raporti pri mia reveno al vi kiam vi alvenis.” Yulin salutis ilin pardonpete kun kunpremitaj manoj.
　　“Ni ĵus akompanis kelkajn abatojn de aliaj monaĥejoj al nia abato Majstro Tianyin. Nia instruisto diris al ili pri vi. Vere granda vi ja estas!” La gastigisto pretervole admiris la junan lampiston.
　　“Vi ĉiam ŝatas iri al alies ĉambroj por babili!” La inspektoro diris al la aliaj monaĥoj en la tono simia al tiu de rigora oficiro. Post momento nia instruisto gvidos la aliajn abatojn fari viziton. Se ili vidos vin kolektiĝintaj ĉitie, ili certe mokos, ke en nia monaĥejo mankas regularo. Kial vi ankoraŭ ne foriru?”
　　La tenejisto kaj la aliaj disiris silente. La gastigisto kaj inspektoro iris al aliaj ĉambroj farinte laŭdon al Yulin. Nur tiam Yulin ekordigis la senordajn objektojn en la ĉambro.
　　Dum li ordigis la objektojn, li sentis kaj malkontentecon kaj ridemon pri la vortoj de tiuj foririntaj homoj. Li pensis: “La homoj farantaj servojn estas nek laikaj nek monaĥaj. Ili venis servi en la monaĥejo kiam ili havas malfacilon en sia vivo. Ili ne vizitis lernejon en la juneco kaj nek lernas budhismon en la monaĥejo. Ili ĉiutage faras pezan laboron kiel ordinaraj fizikaj laboristoj kaj havas saman vivon kiel fizikaj laboristoj. Iliaj paroloj ja montras ilian krudecon.”
　　Lia penso iris al la manko de la monaĥiĝa restrikto. Monaĥiĝo estas vere rara afero, kaj ĉiuj monaĥoj devas fariĝi modelaj instruistoj por popolamasoj, sed la malboneco de la monaĥiĝa sistemo donas multe da malfacileco al disvastiĝo de budhismo. Li mem sindediĉis al budhismo pro sopiro al la honoreco de monaĥiĝo kaj la sankteco de budhisma komunumo. Li neniam maldiligentis kaj ĉiutage laboris pene por ne kontraŭi budhismon. Ĉu ili ne bezonas havi tian budhisman spiriton?
　　Iuj atingis la celon abatiĝi per monaĥiĝo; iuj prenas recitadon de sutroj kaj budhaj nomoj kiel sian praktikadon, kaj iuj kiel lia darma fratulo Yulan, faras nenion alian krom manĝo kaj dormo. Kiel tia monaĥa komunumo povas subteni budhismon?
　　Ĵus kiam liaj pensoj ondiĝis inter tiuj problemoj, lia instruisto iris en la budhan halon kun multaj abatoj altaj kaj dikaj. Kiam ili faris adorkliniĝon al la Budho, Yulin hastis frapi je la ĉingo* trifoje por esprimi sian estimon al la antaŭuloj. Post kiam abatoj faris la kultadon, la instruisto de Yulin diris montrante lin: “Jen mia disĉiplo Yulin.” Ĉiuj abatoj fiksis sian rigardon al Yulin. La instruisto de Yulin diris al Yulin: “Alvenu, Yulin, kaj salutu la antaŭulojn.” Yulin faris genuan saluton al ili laŭ la ordono de la instruisto. La abatoj diris rigardante lin kun rideto, ke li estas saĝa junulo, kaj estos pli bone fari vastan lernadon ekstere se estos bona ŝanco. Babilante, ili iris al la statuo de Surinsula Bodisatvo Avalokiteŝvaro post la budha statuo. Tiam Yulin aŭdis, ke iu demandis al la instruisto Tianyin.
　　“Kiom da disĉiploj vi havas entute?”
　　“Mi ne havas tian meriton. Mi nur havas unu kaj duonon da disĉiploj.”
　　Post rideksplodo, ili eliris tra la posta pordo.
　　Post kiam Yulin aŭdis la vortojn de la instruisto, ke li havas "unu kaj duonon da lernantoj", lia koro pleniĝis je dubo. Li supozis, ke la "duona disĉiplo" certe aludas lian darman fratulon, dum la "unu" estas li mem ĉar la darma fratulo estas tia glutemulo kaj maldiligentulo, ke la instruisto ne povas rigardi lin kiel veran lernanton.
　　Kvankam li tiel pensis, li tamen ne povis esti certa pri tio. Sento de aroganteco konstante lin incitis kaj maltrankviligis.
　　Finfine li atendis ĝis la vespero kaj decidis demandi la instruiston pri tio.
　　Kiam li eniris la ĉambron de la instruisto per teneraj paŝoj, la instruisto sidis silente kun la okuloj fermitaj sur la medita lito.
　　"Bonan vesperon, Instruisto!"
　　La instruisto malfermis siajn okulojn malrapide.
　　"Ĉu vi diris, ke vi havas nur unu kaj duonon da disĉiploj?" Yulin demandis heziteme.
　　"Jes."
　　"Ĉu vi ne havas du disĉiplojn, kiuj estas mi mem kaj mia fratulo?"
　　"Ne! Vi nur povas kalkuliĝi kiel la duona disĉiplo!" Majstro Tianyin konfirmis.
　　"Do la ‘unu disĉiplo’ laŭ via diro estas mia darma fratulo?"
　　"Jes." Majstro Tianyin kapjesis.
　　La respondo de la instruisto trafis Yulin kvazaŭ sitelo da malvarma akvo. Li kuraĝis diri nenion plu kaj retiriĝis post riverenca saluto. Li neniel atendis, ke la instruisto eĉ tiel diris!
　　Reveninte al sia dormoĉambro, li malfermis la fenestron kaj rigardis la kurban lunon. Li suspiradis kelkfoje:
　　"Mi nur povas esti la duona disĉiplo!"
　　======
　　（六）有一个半徒弟

　　玉琳离开了王相府和王小姐以后，独个儿行走在回寺的途中，他像一个从囚牢里刚被放出来的人，身上觉得无限的轻松，心里感到无限的愉快！
　　这时，朝阳柔和的照着他的脸，晨风习习的迎面吹来，他走了一会，看看路上的行人还非常稀少，寂寞的大地还没有恢复它的烦嚣，他此刻又好像有一点失去什么东西似的空虚之感，但一转念间，他想到自己在生命史里留下了尊贵而洁白的一页，不觉又露出了得意的微笑！
　　他加速了脚步，很快的磬山崇恩寺的大门在望了，山门前的一对石狮子英武的蹲在那里，好似带着微笑迎接着他，他也洋洋得意的向石狮子望了一眼。
　　他心里在想着师父知道自己这么快的回来，一定也很高兴。
　　他举步正待跨进寺门，大肚弥勒菩萨的像座后走出了他唯一的师兄玉岚"一个每天只吃饭睡觉的和尚！
　　“师弟！你从极乐世界回来了！”玉岚向玉琳合十后拦着去路。
　　“你又在胡说乱道了，我替你告诉师父！”玉琳知道他的师兄是一个好吃懒做的人，一向就瞧不起他，甚至还非常的厌恶他。
　　“师父也晓得极乐世界是建筑在众苦秽恶的上面！”玉岚是一本正经地说着。
　　“我没有工夫和你闲扯！”玉琳轻蔑的看了玉岚一眼，年轻的玉琳，就是还有点傲慢的习气，尤其是对他的师兄。
　　“我告诉你，清净的莲华是开花结实在污浊的池塘里！”玉岚又说。
　　“你知道我这时候要去见师父吗？”玉琳的态度是很不耐烦。
　　“师父何必到远处去求，你见到我，我向你讲话还不是一样！”
　　“你敢如此大胆，你说这些话难道不怕师父！”玉琳提高了喉咙。
　　“一切言语音声都是无常不久住的，我的话没有大胆！"你一向不爱同人说话，你是一个只吃饭不做事，只睡觉不修行的人，为什么今天老要同我喋喋不休？”
　　“向菩萨请教！”
　　“我当不起！”
　　“你的前途光明无量，荣耀万方！”
　　“我就是不爱听你的赞誉！”
　　“请！”玉岚傻笑着，让出了一条路，玉琳昂首走了过去。
　　玉琳转弯抹角的往方丈室走去，心中一面想着他能把王小姐的生命从死亡的边缘上救了过来而欢喜，但他又想到这位懒惰的师兄，心中又非常扫兴！
　　他回忆起自己自从出家以来，为了有这位好吃懒做的师兄，不知受了多少别人私下的窃笑！
　　他想起了过去有一次听到很多人在谈论：
　　“玉琳的师兄有一餐听说吃了八大碗饭！”
　　“说起玉琳的师兄来，饭是会吃的，就是连扫地的扫帚都不会拿！”
　　“我们住持和尚收了这种宝贝徒弟，真是该他倒霉！”
　　“你们还不知道住持和尚有私心哩，他常常称赞自己收的徒弟都是好的，都说是什么法门的龙象，照这样看起来，养些龙象光吃饭，还不如养些猫儿狗儿的来捉老鼠和守门。”
　　这些大众师浅知浅见嘲笑的话，像锐刃一样的刺伤着玉琳的心，他想：为了有这样一位师兄，师父和自己都是面上无光！
　　他听了这些话后，也曾向他们解说过，他说：“玉岚有玉岚的名字，你们最好讲他一个人，不要老说‘玉琳的师兄’，把我也牵涉到他的身上去。”
　　“一讲到好师兄，好师弟就来辩护。”广大众师都是这么讽刺的回答。
　　玉琳想到这些话，他就认为有这样的一个师兄，真是自己终身的遗憾！
　　因此，他就更加厌恶他的师兄。
　　拐过了几个弯后，他又爬了几百层石阶，方丈室渐渐到了，他这才为了预备向师父报告去王相府和王小姐昨夜的一段经过，只得把厌恶他师兄的心情暂时抛开。
　　他很详细地把昨晚上在洞房中如何使王小姐感动，如何使她不再想念自己都加以叙述。师父听了他的报告以后，慈和的脸上露出了丝丝的微笑，他很称赞玉琳的智慧以及玉琳不为名利财色诱惑的意志，但他的师父又怕他因为此事而傲慢，所以带着安慰勉励而又开示似的口吻向他说：
　　“玉琳！你把你和王小姐的这段因缘了结处理得非常得法合理，我早就知道你是会这么做的，这一次已显示你出家的坚贞不拔的信念，和你崇高纯洁的人格，你已经懂得爱护自已，但我更望你能尊重别人，这两者都是学佛的人所不能缺少的！”
　　“师父的训示很对，我当时时记在心上！”
　　“你还是到大殿上负香灯的责任，你今后麻烦的事情是很多的，佛教僧徒的光荣也将系在你一人的身上，你要好好的珍重！”
　　玉琳的师父，说的这些意义深长的话，听在玉琳耳里，是半懂而不懂的！
　　这时，侍者走来传话，说知客师带领了几位诸山长老来拜见住持，玉琳向师父天隐和尚合十问讯以后，退了下来。
　　他辞别师父后，刚走进佛殿上鼓下面自己睡觉的那间小房子中，很多好事的苦行单上的大众，得悉玉琳很早的从宰相府中回来，都惊奇的来探听消息了。
　　“玉琳师！不！相府中的姑爷！你换了这套新的长袍马褂，益发是红光满面了。”管理油盐柴米的一位库头，第一个这样说。
　　“你真是福禄寿星找上门来，王相府中有钱有势，他要你招赘在他的府中，既有了漂亮的姑娘，又有了万贯的财宝，将来靠着岳丈大人再谋个一官半职，真是幸福无穷，令人羡慕。但你才去了一夜，为什么今晨又回来了呢？一个管山林树木的巡山这样问。
　　玉琳并不急急的回答他们，他望着他们温和的笑了一下，指着小房子中的床上请他们坐下来，有几位因为地方小了不好坐的都站在门口，他们这时候都好似一群新闻记者，在他们这时眼中的玉琳，是一位最有权威的新闻人物，谁也不愿放弃这天字第一号的大新闻。
　　玉琳很快的把新郎官穿的长袍脱下来，又换上了他那破旧而宽大的僧衣，同时又向替他代理了一天香灯的人道谢了一声。
　　“玉琳师！你怎么又穿上了这和尚衣呢？我们听说你已经于昨晚和王小姐成过婚了，你难道不要再去王相府中了吗？”管理云水堂的寮元师惊奇地问。
　　“不要去了！”玉琳把穿在身上破旧的僧衣拉拉好。
　　“你不要去了？我们听说王相爷的千金小姐非常爱你。但她怎么会爱上你的呢？你可不可以把你们恋爱的经过向我们报告一下？”看守山门的门头问。
　　“对的！对的！这个问题非要玉琳师告诉我们不可！”大家都异口同声地附和着。
　　玉琳给他们你一句他一句的说过后，心中老大的不自在，但又不能发作，他只得向四周看了一下，用着很严肃的口吻说道：
　　“诸位老参上座！玉琳一向是安守本分的人，从来没有和谁谈过恋爱，也不懂恋爱是怎么谈；尤其王家小姐，我们素昧平生，向来没有来往，当然这段经过是无从报告！”
　　“玉琳师不老实，你昨天给宰相府中迎接去了以后。知客师父就说过，他说难怪王小姐来烧香的时候向你问长问短的哩！”原来门头师要玉琳讲述他和王小姐的恋爱经过，就是为此。
　　“关于这段事吗？就仅仅是你刚才说人家烧香的时候问了两句话！”
　　“我们要知道你们这里面一定还有什么文章！”水头粗哑的喉咙也嚷着。
　　“就请玉琳师讲讲王小姐烧香的经过吧！”他们好像非问个水落石出不甘心。
　　“说起那天来也没有什么，王小姐烧完了香以后，知客师父喊我去，我不能不奉命前去。我去的时候，王小姐也只问了我两三句话就走了。”
　　“问你小白脸怎么长得这样的漂亮？是吗？”调皮的巡山说后，大家都哈哈的大笑起来！
　　玉琳的脸上稍露出了羞赧，也露出了愠意，他懂得这些人的根性，只得按捺着，他也知道同这些大老粗是没有什么可计较的！
　　“人家只很规矩的问了我两句话。”
　　“哪两句话？”每个人的眼睛都随着水头的话瞪住玉琳。
　　“她第一句问我每天要烧多少香，点多少烛？”
　　“你怎么回答？”
　　“我说烧完了再烧，没有统计过。”
　　“她还问什么呢？”
　　“他第二句问我寺中住多少人，佛殿中间供奉的是不是本师释迦牟尼佛，我那时连话都不愿讲，我一向就是厌恶有钱有势的人，我请知客师父回答她，然后她就带着ㄚ鬟走了。”
　　玉琳这时候给这些人像法官问口供似的，心中感到非常的委屈，如果不是有关这类葛藤的话，他真想大大的开导他们一下。
　　“好了，那些话我们不必问他了，”库头把手掌在空中摇了一摇：“我们现在要请问玉琳师的，就是出家人不能守戒而去还俗是佛制所允许的，玉琳师为什么有这个机会不去享福，怎么今天又跑了回来？难道人家小姐还是不够漂亮，不够多情？抑或人家这么高的名位这么多的金钱还不如你的理想？”库头提出来这个问题，向大家看看，以示他的见解高明。
　　“库头！你的话是说得很对的，不能守戒，佛制是允许还俗的，这也不算什么可耻的事，但是你要知道我并不是不能守僧戒的人。至于说到享福、漂亮、多情、名位、金钱，这就更不是我们所应追求的了。这是很不错的，今日佛教中出家人的份子非常复杂，有很多不是为了生死，为修学佛道而出家的，或是出了家后，并未服膺佛教慈悲救世舍己为人的主义，财色当前，当然就会迷失了他的本性。一个真正的出家人，他是懂得世间上一切福乐都是暂时的，都是不究竟的，而且这些福乐都是罪恶的根源！姑娘们的漂亮多情，富人们的金钱名位，他们能永远不变吗？他们能永远如此吗？
　　所以一个有智慧有眼光的人，为了追求生命永恒的福乐，为了解脱生死的烦恼，他将这些罪恶聚合起来的暂时享受，是不贪恋爱慕的。我到王相府中去招亲，完全是悲愍人的良心激发，我为了救那小姐一命，不得不身入那好像虎穴的相府，现在我救人的目的达到了，不回来做什么呢？”
　　玉琳的话，像黎明的钟声，惊醒了很多人愚痴的迷梦，大家听了，都很佩服玉琳的人格，都用尊敬的眼光看着他。玉琳脸上扬起得意的微笑！
　　“你不是和人家小姐拜堂后两个人关在房中一夜吗？”世间上有一些人嘴是不肯饶人的，库头用怀疑口吻还要追问。
　　“是呀！我要藉这个机会向她说法呀！”
　　“你向她说些什么呢？”
　　玉琳又把昨夜的情形叙述一番，最后他又说道：“王小姐到底不是一个普通的女子，她听了我的话，顿时就能领悟，所以才让我回来，她大概不久也要去出家了。”
　　“听说王小姐的ㄚ鬟很不高兴你，这又是为了什么呢？”
　　他们还想问下去，正在这个时候，知客师父和纠察师父忽然把佛殿门推开了走进来。
　　行单上这些人见了他们的顶头上司，都吓得面面相觑。
　　“玉琳！恭禧你又回来了！”知客师和纠察师都笑着说。
　　“知客师父！纠察师父！我正想等一会就去向你们消假，现在你们来了，真对不起得很！”玉琳抱歉似的合掌为礼。
　　“刚才我们送几位诸山长老到和尚（指住持，天隐和尚）那里去，和尚把你的话都告诉他们，你真是伟大呀！”知客师对这位年轻的香灯师不觉也生起敬慕的心来！
　　“你们没有事的时候，就欢喜闯寮！”这时，站在一旁的纠察师像一个严格的军官，对那些行单上的僧众说：“等一会大和尚就要带领刚才来的诸山长老参观，看到你们一大堆人聚集在这里，人家一定会笑我们寺中没有规矩，你们现在还不去做什么？”
　　库头等鸦雀无声的散去了，知客师和纠察师夸奖玉琳几句话后，又到其他的寮口去巡视，玉琳这时候才有暇把房中散乱的东西整理整理。
　　他在一面整理东西的时候，一面不住的为刚才这些人说的话感到又好气又好笑。他心想：“这些行单上的大众，他们大都到了没有办法的时候，中途跑来寺中服务，僧不僧，俗不俗，小时在家没有读书，到寺中来又不研究教理，终日做着和工人一样沉重的工作，过的也和苦工一样的生活，你听他们的出言吐语，都是那么的鄙俗。”
　　他从这些行单大众的身上，又想到出家不限制的问题。出家本来是一回难能可贵的事，出家僧众也应该个个都是民众最好的模范教师，但出家的制度不良，致使佛教的流传，增添许多的困难。自己因为向往出家僧团的尊贵，僧团的工作神圣，所以投身其中。平时常常怕有负佛教，有负僧团，自己一刻不敢懈怠，终日努力精勤，但他们是不是也都有这样为道的精神呢？
　　有的人争得了方丈当家的地位，就是达到了出家的目的；有的是每天诵诵经念念佛就以为这是修行；更有的好比自己的师兄玉岚一样，除了吃饭睡觉以外，就不肯再做别的事，这样一个出家的僧团怎么能撑持佛教呢？
　　玉琳的心中正在翻滚着这些问题的思潮时，他的师父带着很多高高的胖胖的和尚走进佛殿了。玉琳在他们拜佛的时候，赶快的去敲了三下大磬，以示对这些老前辈的恭敬。这些大和尚礼佛后，玉琳的师父指着他说道：“这就是小徒玉琳！”那些胖和尚的眼光都射在玉琳的身上。玉琳的师父又喊玉琳道：“玉琳！过来拜见诸位长老！”玉琳随着师父的话，端正的顶礼一拜，各长老看看他都笑容满面的说他是一个很聪明的青年，有机会应该再让他到外面去参学，他们一边说着一边走着，当他们走到后面海岛的地方，玉琳听到其中一位老和尚问他的师父：
　　“你一共几个高足？”
　　“岂敢！只有一个半徒弟！”
　　一阵笑声，他们就从后殿的大门出去了。
　　玉琳听了师父说有一个半徒弟的话后，心中老布满了疑云，在他以为师父所以说有一个半徒弟，半个一定是指的师兄，而一个就是指的自己。因为师兄是那样的好吃懒做，师父一定不会把他当一个徒弟看待。
　　他虽然有这样想法，可是又不能决断，一股好胜的心情，老在蛊惑着他不安。
　　好不容易等到了晚上，他想这非得去问明师父不可。
　　他轻轻的走进方丈室，师父闭目端坐在禅床的上面。
　　“师父！你老人家晚安！”
　　他的师父微微的睁开了双目。
　　“你老人家说你有一个半徒弟？”玉琳吞吞吐吐地说出了这个问题。
　　“嗯！”
　　“你老人家不是有我和师兄两个徒弟吗？”
　　“不！你只能算是半个徒弟！”天隐和尚说得很肯定。
　　“那么，师父说的一个徒弟是指的师兄！”
　　“嗯！”天隐和尚点点头。
　　师父的话像一盆冷水浇在他的头上，他不敢再有什么表示，问讯后就退了下来，他万万料想不到师父的话竟这样的出乎他的意外！
　　他走回自己的卧室，打开窗子，望望窗外一轮弯弯的月亮，他连嘘了几口气：“我只能算是半个徒弟！”

　　7. Li ne estis malestiminda

　　Ekde kiam Yulin sciis, ke la instruisto konsideras lin nur kiel duonan disĉiplon, li sentis fortan baton en sia memrespekto.
　　En lia koro naskiĝis jena penso: Se li havus darman fratulon pli superan al li en la saĝo, virto kaj kapablo, li povus humile akcepti la juĝon de sia instruisto, ke li estas duona disĉipo. Sed kiam Yulan senklera, senvirta kaj senkapabla estis rigardata kiel plena disĉiplo, dum li nur duono, kie do estis la justeco en ĉi tiu mondo?
　　Yulin opiniis en la koro, ke la diro de la instruisto estas maljusta, kaj tio detruis lian antaŭan trankvilecon en la menso.
　　Li ege deprimiĝis pensante, ke li laboras tiel diligente ne por akiri la meritojn kaj admirojn de aliaj, tamen, li eĉ estas pli malsupera ol sia pigra darma fratulo. Ŝajne neniu komprenis lian elkoran klopodon. Ho, kiel maljustaj estis la aferoj en la mondo!
　　Ekde kiam li havis tian penson, li faris ĉion alian malfervore krom reciti sutrojn kaj kulti budhojn. Sur lia vizaĝo ankaŭ malofte videbliĝis gaja esprimo. La monaĥoj en la monaĥejo supozis, ke li tristiĝas pro sopiro al Fraŭlino Wang aŭ bedaŭras sian foriron el la ĉefministra rezidejo. Sed nur liaj instruisto kaj darma fratulo konis la veran kaŭzon. La aliaj monaĥoj supozis nur per sia monda antaŭjuĝo.
　　Ili sciis, ke Yulin ne estis tute riproĉinta pri sia malbona kulturiteco. Ambicio estis komuna trajto ĉe junuloj. Ĝuste pro tiu superemo Yulin amis sin mem kaj gardis sian personan dignon. Li neniam disputis kun la aliaj, tamen li ankaŭ ne volis esti subtaksita kaj malestimita.
　　Ĝuste pro sia nesubigebla venkemo, li venkis sian pasion per la racio kiam li estis en la ĉefministra rezidejo por la nupto kun la fraŭlino, li sukcesis admoni ŝin, frue revenis al la monaĥejo kaj remetis sur sin la monaĥan kostumon. Li ja similis al la pura lotusfloro kreskanta el la malpura lageto.
　　Tiel li trapasis kelkajn malagrablajn tagojn ĝis iutage, la instruisto vokis lin kaj lian darman fratulon al sia ĉambro post matenmanĝo.
　　"Lastatempe vi ambaŭ praktikas tre diligente." diris la instruisto, gestante al ili sidiĝi.
　　"Mi konstante praktikas nek dorme nek ripoze ĉiutage, tamen bedaŭrinde, mi ankoraŭ ne konas mian naturon." Yulan raportis al la instruisto pri sia praktikado kaj ŝajne intence aŭdigante al Yulin la vortojn "nek dorme nek ripoze".
　　"Mi ne kuraĝas mensogi por trompi vin, Instruisto. Mi ne kapablas teni min nek dorme nek ripoze.” Aŭdinte la vortojn de Yulan, Yulin ege malkontentiĝis. Li opiniis, ke la mensogo de Yulan estas la motivo, ke la instruisto prenis lin kiel duonan disĉiplon. Do en la vortoj de Yulin neeviteble estis moko al Yulan, tamen Yulan ridaĉis stulte kvazaŭ li aŭdis nenion.
　　"Vi ambaŭ ne estu tro modestaj, precipe Yulan." la instruisto diris, "Mi ĉiam scias lian streĉiĝon de la praktikado."
　　Dirante, Majstro Tianyin ekserĉis ion en la libroŝranko flanke de si. Aŭdinte la laŭdon, Yulan ne detenis sian senĝenan ridaĉon senskrupule kvankam li ne kuraĝis konduti senbride.
　　Yulin jam sentis iom da malpacienco. Li sendis al la instruisto esprimoplenan rigardon. Li pensis, kiel la instruisto povus scii nenion pri Yulan, ĉiam estante estas tre saĝa kaj prudenta. Ĉu li aŭdus nenion de la monaĥaj kritikoj pri Yulan? Yulin turnis la kapon kaj ekrigardis la ridetantan Yulan, kaj pretervole eksentis abomenon al li. Li opiniis, ke Yulan ne nur estis glutema kaj maldiligenta, sed ankaŭ eĉ mensogis al la instruisto pri sia "senĉesa praktikado". La konduto de Yulan neniel meritis kompaton! Tamen, li tute ne intencis malkaŝi la la mensogon de Yulan. Li nur opiniis, ke Yulan iam ricevos lecionon pro sia malhonesteco.
　　Yulan daŭre mallaŭte ridetis rigardante Yulin, kvazaŭ li jam elvidis la penson de Yulin.
　　Tiam Majstro Tianyin elprenis stakon da sutroj kaj diris: "Antaŭe, oni kopiis budhismajn sutrojn permane por disvastigi ilin. Jen du manuskriptoj de la mane kopiita ‘La Lotusa Sutro’. Vi ambaŭ kopiu po unu por mi. La skribo estu bela kaj orda. Ju pli frue vi kopios des pli bone. La limdato estas duonmonato. Ni vidos, kiu el vi faros la kopiadon pli lerte."
　　"Ni faros laŭ via ordono. Laŭ mia supozo du semajnoj sufiĉas." Yulin diris, rigardante al Yulan kun miksiĝo de fiereco kaj kompatemo.
　　Nenion dirinte, Yulan nur stultece ridetis, prenis la sutron kaj adiaŭis la instruiston kun ĉebruste kunpremitaj manoj. Antaŭ la foriro, li venigis Yulin ekster la abatejo kaj diris al li, "Bone zorgu vin mem, Fratulo, kaj ne tro lacigu vin!"
　　"Ĉu vi deziras mian dankon pro via superflua zorgemo?"
　　"Mi diras la veron sincere."
　　"Dankon pro via sincereco."
　　“ ‘La Lotusa Sutro’ konsistas el sep volumoj kaj proksimume okdek mil ideografiaĵoj!” Yulan diris montrante la dikan “Lotusan Sutron” sur sia mano kun embarasita mieno.
　　Yulin diris: "Kial vi estas tiel maldiligenta, kaj nenion faras krom la manĝo kaj dormo? Tio ja estas la tasko aranĝita de la instruisto, kaj mi ne povas vin helpi."
　　"Mi ne petas vian helpon en la kopiado de la sutro. Vi devas kopii la vian en duonmonato, kaj tio estas peza laboro." Yulan diris. "Sed mi nur petas ne diri al la instruisto, ke mi nur manĝas kaj dormas ĉiutage. Se la instruisto koleriĝus pri tio kaj forpelus min el la monaĥejo, mi havus neniun alian lokon por iri."
　　"Ĉu vi ankaŭ timas malkaŝiĝon al la instruisto? Pensu, ĉu vi vivas kutime kiel vera monaĥo! Ĉiutage vi vagas ekster la monaĥejo post manĝo kaj dormo vin vestiginte malbonorde, paŝante freneze, parolante senskrupule kaj agante maldece. Vi tute ignoras, kiel oni mokas vin. Vi devas pensi, kian damaĝon vi faris kontraŭ la budhisma tradicio kaj la honoro de nia instruisto. Ĉu tiaj kondutoj de vi estas senkulpaj kontraŭ budhismo?"
　　"Jen miskulpigo, ĉiela miskulpigo!" Yulan ekkriis.
　　"Ĉu mi ne diris pri la fakto?" Yulin pridemandis lin.
　　"Mi ne babilos pri tio kun vi. Mi nur petas vin ne diri al la instruisto, ke mi estas glutema kaj maldiligenta."
　　"Ni havas la saman instruiston, do mi vin admonas pro miaj zorgoj pri budhismo kaj vi mem, sed dependas de vi ĉu vi aŭskultas min aŭ ne. Certe estu trankvila, ĉar mi nenion diros al la instruisto. Mi nur devas atentigi vin, ke la vero iam malkaŝiĝos iutage pro la fakto."
　　"Amitabo! Vi ja estas vere bona darma fratulo de mi! Mi certas, ke vi ne diros pri mia malgrandeco por montri vian grandecon!" Dirinte, Yulan forŝanceliĝis daŭre ridetante stultece.
　　Yulin revenis al sia ĉambro akirinte la konsenton de la instruisto. Li pensis, “Kiel Yulan sukcesos kopii la sutron en duona monato? Li ja estas tiel maldiligenta, kaj kutime neniu vidis lin skribi. Kiel li povos kopii ‘la Lotusan Sutron’ en nur duonmonato! Tiam mi certe pruvos lian senutilecon al nia instruiston.” Sed la penso pri la embarasiĝo de la darma fratulo aperis al li, kaj li pretervole ekkompatis lin, murmurante: "Yulan, ne riproĉu min kiam vi perdos vizaĝon antaŭ la instruisto! La instruisto ja juĝas min nur duona, malpli kapablan ol vi."
　　Yulin forigis siajn kelktagajn ĉagrenon kaj malĝojon. Li opiniis, ke li certe montros sian kapablon al la instruisto post duonmonato per la finkopiita ‘La Lotusa Sutro’. Li tuj komencis la kopiadon de la sutro post la rutina laboro malgraŭ ĉu matene aŭ vespere, kaj ĉu varme aŭ malvarme. Fojfoje li iris per malpezaj paŝoj al la loĝejo de Yulan por esplori, ĉu li kopias la sutron aŭ ne, sed tra la pordfendo li ĉiam vidis sian fratulon rokantege dormanta. Vidinte tion, Yulin sekrete plezuris en la koro, sed ankaŭ sentis iom da bedaŭro, ke Yulan trompis la esperon kaj laŭdon de la instruisto per sia maldiligenta kutimo.
　　La tempo pasis rapide kiel fluanta akvo. En la nokto de dekkvara tago ekde la kopiado, Yulin finfine finis sian kopion de “la Lotusa Sutro”. Li ege ĝojis pro tio, kaj pretis tuj sendi ĝin al la instruisto por montri sian konsciencon. Eĉ se Yulan ankaŭ finus la kopiadon kaj sendus ĝin en la sekva tago, tiu tion farus malpli frue ol li. Kaj krome li trovis, ke li neniam vidis la darman fratulon kopianta la sutron. La fratulo ĉiutage dormis kiel kutime dum la duonmonato, kaj certe ne povis fini la kopiadon eĉ li havus eksterordinaran kapablon kaj elspezus la tutajn tagojn sen laboro. Pensante pri tio, Yulin ĝojplene portis la kopiitan sutron al la abatejo de la instruisto.
　　Irinte al la abatejo, li ordigis sian kostumon kaj tenere frapis tri fojojn je la pordo de la instruisto. La instruisto respondis en la ĉambro: "Envenu!" Li do malfermis la pordon kaj iris en la ĉambron.
　　"Instruisto, mi jam finkopiis ‘la Lotusan sutron’ laŭ via ordono," Yulin salutis la instruiston riverence kaj prezentis la kopiitan sutron per ambaŭ manoj.
　　"Vi finis la kopiadon en dek kvar tagoj," la instruisto kalkulis per la fingroj.
　　"Jes, mi portis ĝin al vi tuj post la kopiado por ne lasi vin maltrankviliĝi."
　　"Vi alportis ĝin hodiaŭ, kaj jam ne estas pli frue."
　　"Mi opinias, ke mia darma fratulo tion faros despli malfrue ol mi." Yulin parolis memfide.
　　"Yulan? Li sendis la kopiitan sutron antaŭ tri tagoj!" La instruisto permane montris la dikan kopiaĵon sur la tablo.
　　"Ĉu mia fratulo alsendis ĝin antaŭ tri tagoj?" Yulin demandis mirigite.
　　"Alprenu por rigardi per vi mem. Lia skribo estas ja estas precipe bela."
　　Yulin malfermis la unuan paĝon kaj legis: "Senripoza monaĥo Yulan kopiis respektoplene."
　　"Strange!" Yulin diris kun granda dubo.
　　"Mi ne kulpigas vin pro la malfrueco," la instruisto bone sciis la temperamento de Yulin. Li konsolis lin: "Vi ne faris tion malfrue. Yulan monaĥiĝis jarojn pli frue ol vi, do li ja devas esti pli kapabla ol vi. Tio estas antaŭvidebla. Do ne plu maltrankviligi vin pri tio"
　　"Ne, instruisto!" Yulin fermis “la Lotusan Sutron” kopiitan de Yulan. "Mi ne envias lin pro lia supereco ol mi. Male, mi ĉiam deziras, ke li superu min. Se li brilos en saĝo, virto kaj kapablo, tio ne nur donos ĝojon al vi, sed ankaŭ honoron al mi. Sed mi ne scias kiel li sin plialtigas."
　　"Ĉu li nur manĝas kaj dormas ĉiutage laŭ via scio?"
　　"Mi opinias, ke via honoro certe scias pli bone ol mi.."
　　"Stulta knabo! Ĉu Yulan devas konfesi ĉion pri sia konduto al vi?"
　　Yulin silentis kaj la instruisto daŭrigis:
　　"Ordinaraj homoj nur ŝatas rigardi la negativajn flankojn kaj trovi erarojn de la aliaj, sed tute neglektas ilian avantaĝon. Do ili kutime malestimas la aliajn. Eĉ vi kiel saĝa junulo, ne komprenas vian darman fratulon!"
　　"En la mondo oni kutime konfuziĝas pri la vero kaj malvero. Multaj talentuloj estas rigardataj kiel sentaŭguloj; multaj friponoj kun falsaj ŝajnoj estas rigardataj kiel bonkondutaj honestuloj. Kiu en la mondo vere komprenas homojn?"
　　"Via darma fratulo aspektas kiel ordinara homo, sed interne li praktikas bodisatvecon. Vi ne povas kompreni lin per la rigardo de mondanoj."
　　"En nuna monaĥa komunumo ekzistas monaĥoj bonaj kaj ankaŭ malbonaj. Sed multaj bodisatvoj strebantaj en la praktikado neglektas la etiketon kaj konvencion, kaj sin tenas ekster la mondaĵo. Estas senlima kulpo prijuĝi ilin erare."
　　Yulin estis stuporigita de la instruista parolo. Post longa momento li diris hontoplene: "Mi same eraris kiel la mondanoj kontraŭ mia darma fratulo. Via instruo profunde hontigas min."
　　"Estas tre bone, ke vi ekkomprenas tion." Majstro Tianyin senĉese kapjesis. "Vi posedas eksterordinaran saĝon kaj noblan animon. Mi konas vian memestimon kaj unikan karakteron. Sed kompare kun Yulan, vi vere povas kalkuliĝi nur kiel mia duona disĉiplo."
　　Yulin mallevis la kapon honteme.
　　"Reiru kaj daŭrigu la praktikadon pacience. Vi havas bonajn radikon kaj meritojn. Se vi daŭre persistos, via estontaj famo kaj honoro superos tiujn de via darma fratulo."
　　"Mi neniam volas kontraŭi la edukon de budhismo kaj esperon de vi. Mi agos laŭ via instruo!"
　　"Tre bone! Mi ne certas, ĉu mi vivos sufiĉe longe ĝis mi vidos tion. Nun reiru kaj bone ripozu."
　　Adiaŭinte la instruiston, Yulin foriris al la halo de la Budho kun pezaj paŝoj. Lia duonmonata ekscitiĝo subite finiĝis. Ju pli li pensis, des pli li hontis, kaj la honto ege maltrankviligis lin. “Kiel mi povis tiel misjuĝi mian fratulon Yulan? La nura farebla afero estas penti pri mia eraro antaŭ la Budho.” Tiel pensinte, li surmetis siajn ceremonian robon kaj kasajon, sin klinis antaŭ la statuo de Ŝakjamunio sidanta kun 32 eksterordinaraj markoj kaj 80 majestecoj, kaj oferis sinceran kultadon por penti pri sia kulpo. Li kvazaŭ baniĝis en la kompatema lumo, kaj havis solenan senton en la koro, tamen li trovis, ke la ĉagreno kaj deprimiteco de menkulpigo ne estas facile forigebla.
　　"Mi ne rajtis malestimi mian fratulon Yulan. Kiel mi povos peti de li pardonon?" li murmuris al la plene kompatema Budho.

＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝

　　（七）不可小看了他

　　玉琳自从知道师父把自己当作半个徒弟看待，他的自尊心确实是受了不小的打击。
　　在他的心中有这样的想法：自己假若有一个无论是智慧、道德、能力都比我强的师兄，那时师父再说我是半个徒弟，我也可以心悦诚服，无如现在的这位师兄，既无德学，又不会做事，反而说他是一个徒弟，自己只能算是半个，这样看来，世间上的公理又在哪儿呢？
　　照玉琳的私见看来，以为师父的话不公平，因此，他本可安宁的生活和他本可平静的心怀，又给弄得不安起来了。
　　他非常地灰心，细想自己如此精进勤劳，从不希望去对什么人求功望赏，但现在都不如一个好吃懒做的师兄，可见自己的一番苦心，并无人了解，这个世间上的事理，就是如此的不明！
　　玉琳有了这样想法，所以每天除了看经拜佛以外，凡事都不像以前那么起劲的去做，脸上也不常露出愉快的笑容，寺中的大众师都以为他思念王小姐，或者怀疑他离了王相府后又懊悔起来，因此他才终日郁郁不乐。其实，玉琳的内心，唯有他的师父和他的师兄才能真正的知道，大众师的猜测只是世俗的一般浅知浅见。
　　玉琳的师父和师兄，也知道这并不能完全怪玉琳没有修养，好胜的性情是每个青年都有的，正因为青年人有这一点不肯输给别人的心，所以才懂得自重自爱。玉琳过去是从不肯和人去论长较短的，但他又从不肯小看了自己，从不肯有一颗自卑的心。
　　他到王宰相府中和王小姐成亲，所以能很快地把王小姐感化，能很快地回来又重新穿上僧装，完全就是这点理智胜过感情而不甘堕落的好胜心，才能表现出好像在污水池塘里，长出他这么一朵清净的莲花来！
　　玉琳就这样不快活的过了几天，一日，寺中的大众师都吃过了早饭，他的师父把他和他的师兄一同喊进了方丈宝：
　　“你两个近来修持都很精进！”天隐和尚说后，以手示意叫他们坐了下来。
　　“我每天不眠不息，加功用行，可惜至今并未认识自已！”玉岚像是报告师父关于修行的经过，又像特别把“不眠不息”四个字说给玉琳听的。
　　“师父慈悲，我不敢打妄语欺瞒师父，我每天不眠不息是不能够的！”玉琳听了玉岚的话，心中是老大的不高兴，他以为他的师兄说这样欺诳人的话，难怪师父要说他是一个徒弟。因此玉琳的话不免就有些讽刺玉岚，可是玉岚傻笑着，好像就没有听到似的。
　　“你两个都不必客气，尤其玉岚，我一向是知道他精进不懈的！”
　　天隐和尚说后，到身旁一个经橱里去翻东西。玉岚听了师父的赞言，虽然不敢怎样的放肆，但一阵傻笑的声音还是毫无忌惮地响了起来。
　　玉琳这时候已经有点不耐烦，他朝师父看了一眼，这一眼包括了他多少要说的言语。他想，师父一向是精明强干的，怎么就给师兄蒙在鼓中不知道，难道寺里大众师的批评，师父一句也没有听说？他又再转过头来看看傻笑着的玉岚，一股憎厌的心就自然而然地生起来，他以为他本来是好吃懒做，而现在居然告诉师父是不眠不息，这种说谎的行为令人不能同情！不过，玉琳并不想揭穿玉岚的谎言，他总觉得像玉岚如此的不忠实，将来一定有很大的不幸或很大的苦吃。
　　玉岚看着玉琳，只是轻声地傻笑着，好像他是看出了玉琳在想些什么。
　　这时，天隐和尚从经橱中拿出一大堆经书，微笑着说：“古代佛经的流传，都是靠人工抄写，这里是两部手抄《妙法莲华经》，你师兄弟二人拿去为我每人再抄"部，字要写得端正，要越快越好，最迟以半月为限，这正好试试你师兄弟二人对于文字的能力谁比较强！”’
　　“谨依师父尊命，我想半个月的时间是足够了！”玉琳说时，既骄傲而又怜愍的看了看玉岚。
　　玉岚傻笑着，没有再说什么，拿起了经书向师父合掌后就告辞走了。临走的时候，他把玉琳叫到方丈室外面来说：“师弟！身体保重，不要太用功！”
　　“你是不是想要我感谢你对我多余的关心？”
　　“我是真心的老实话！”
　　“谢谢你的好意！”
　　“《法华经》共有七卷将近八万字！”玉岚现出为难的样子，指着捧在手中的那厚厚的《妙法莲华经》。
　　“谁叫你平时不用功，天天除了吃饭睡觉以外，就什么也不做，这是师父命令做的，我也没法帮助你！”
　　“我不是要求师弟帮我抄经，半月的时间，你自己忙得恐怕也够累了，我现在唯有请师弟在师父面前，万万不要说我每天光是吃饭睡觉，因为那样，若是师父气起来，赶我出寺，我是没有地方去的。”
　　“你今天也懂得不能给师父知道，你想想你日常的生活，有没有像一个出家人？每天不是在寺里吃饭睡觉，就是到寺外去乱跑，人家背后的讥讽嘲笑你一点都不顾及，衣冠是穿戴得不整齐，走路又是疯疯颠颠，说话不管轻重，行动毫无威仪，你应该想想佛教的体统，师父的面子，给你弄得糟到了什么地步？你这样的行为，怎么能对得起佛教呢？”
　　“冤枉！冤枉！这真是天大的冤枉！”玉岚嚷了起来。
　　“我说的这些话，难道不是事实？”玉琳责问的口气。
　　“我不同你谈这些，我只是请你在师父面前不要说我好吃懒做！”
　　“我看在我们是同拜的一个师父，所以说你两句，这完全是我顾念佛教的名誉，以及为你好，至于听与不听，那是由你。师父那里，你尽可放心，我决不会说你什么。不过，我告诉你，欺瞒终有一天会给事实揭穿的！”
　　“阿弥陀佛！这才是我的好师弟呀！我是知道你不会说出我的渺小而显示你的伟大呀！”。玉岚还是傻笑着，头也不回的就踉踉跄跄的走了！
　　玉琳又再去和师父告假后回到自己住的地方来，一面想着以师兄那么懒惰的一个人，平常就没有看他写过字，半个月中一部楷书的《法华经》他怎么能抄写得起来呢？那时我总可给师父认识了，总可让师父知道师兄无用。但他又想到师兄那时所受的难堪，不觉又生起怜愍师兄的心情来。他喃喃的自语着：“玉岚！你以后在师父面前倒了架子，可不能怪我和你争强好胜，因为师父把我看成是半个徒弟，是个不如你的人！”
　　玉琳把几日来懊伤的情绪都驱除了，他以为半个月后，只要自己能抄完《法华经》，难道再在师父的座前还怕不能扬眉吐气？他因此，就不分晨昏，不管寒热，一做完了公务，就忙着抄写，有时还轻轻的走到玉岚的住处，探看他是不是在抄写，他每次从门缝里望进去，都看到玉岚盖着被睡觉，从他的鼻子里，还不时的发出呼呼的鼾声，玉琳看了虽暗暗地欢喜，但又想到师兄这种懒惰的习性不改，辜负师父对他的期望与赞许，心头又不免有几分遗憾！
　　时光如流水，这是在半月抄经的第十四天的晚上，玉琳总算负责，一部《妙法莲华经》抄完了，他非常兴奋，他预备即刻把抄好的经送去给师父，才会让师父知道自己做事认真，即使师兄也抄好，他明天送去，时间也比自己迟，何况并未见师兄抄写？这半月来，他每天还是照常的睡觉，任他有通天的本领，不去工作，工作也不能完成。玉琳想至此，满心欢喜地捧了经书往方丈室中走去。
　　他走到方丈室，把衣冠又重整一整，先在师父的房门上轻轻的用手指弹三下，师父在里面应了一声“请进！”他立刻就把房门推开了进去。
　　“师父！你所命我抄写的《法华经》已经抄好了！”玉琳一个问讯，把抄好的《法华经》呈奉给他的师父。
　　“已经抄写十四天了！”师父屈屈手指。
　　“是的，我怕师父挂念，所以早一日抄好送来！”
　　“你到今天送来，已经不算早了！”
　　“我想师兄是会比我抄写得更慢的！”玉琳很庄重而又很有把握地说。
　　“你说你的师兄玉岚吗？他所抄写的一部三天前就送来了！”他的师父用手指着对面桌子上堆得很高的经书。
　　“师兄三天前就送来了？”玉琳惊奇的口吻。
　　“你去拿了看吧，他抄写的字特别清秀美观呢！”
　　玉琳过去翻开第一本，里面第一页就很端正的写着：“不休息沙门玉岚沐手敬抄！”
　　“奇怪？”玉琳发出了疑问。
　　“我不会就这么说你迟慢的，”师父懂得玉琳的脾气，安慰着说：“你并未误时间，而且师兄到底比你出家年头多些，他比你强，这也是意料中事，你不必为此而感到不安！”
　　“不！师父！”玉琳合起玉岚抄写的《法华经》：“我不是说师兄能胜过我而我就妒嫉他，相反的我无时不希望师兄能比我强，师兄能够智慧、道德、能力都超过人，这不但师父欢喜，就是我也很光荣，无如我并不知师兄的功夫在哪里？”
　　“你知道的是只看到他每天吃饭睡觉？”
　　“我想师父比我更知道！”
　　“傻孩子！难道师兄做什么都非要告诉你们不可以吗？”
　　玉琳没有回答，他的师父又继续说：
　　“一般人只爱看人的另一面，只爱寻人的短处，别人的长处一概不提，因此就往往轻视别人。孩子！聪明的如你，也不能认识你的师兄！”
　　“这一个世间，永远是黑白是非不分的世间，多少贤能的人，被人误认为是庸才；多少为非作歹的小人，带上了假面具，别人就会把他当作正人君子。这个世间上的人，哪里能真正的认识人？”
　　“你的师兄，他是外现罗汉相，内秘菩萨行，用世俗的眼光，是不能了解认识你的师兄！”
　　“在今日出家的僧团中，虽然份子是良莠不齐，但有道心的大心菩萨还是多的，他们不顾小节，放浪形骸，超然物外，若错怪他们，真是获罪无量！”
　　玉琳给师父这一顿话说得目瞪口呆，过了一会，他无限抱歉似地说：“我的确和一般人一样，我错怪了师兄，聆听了师父的开示，使我深深惭愧！”
　　“你这样懂得很好。”天隐和尚连连点着头：“到底你这孩子是有不凡的智慧和高尚的风度，你自尊自重的精神，和你独特不群的人格，我是很清楚的，但你若和师兄一比，孩子！你终于只能算是我的半个徒弟！”
　　玉琳羞惭得低下头去"
　　“你回去好好安心用功吧！你很有福报和善根，只要你努力不懈，你的声名荣耀，将来定能胜过你的师兄！”
　　“我是不愿辜负佛教对我的养育之恩，更不愿辜负师父对我的希望之殷！我要照师父的话去做！”
　　“很好！不知我将来能不能有福气见到！现在你就可以回去休息吧！”
　　玉琳告别了师父，拖着沉重的脚步走回到大雄宝殿，他半个月来的兴奋到此又结束了，他越想越惭愧，越惭愧越不安，怎么自己过去就老是错怪师兄呢？现在唯有对佛陀忏悔自己的罪过。他这样一想，随即穿袍搭衣，对着端坐在殿中间的三十二相八十种好的释迦牟尼佛，虔诚地礼拜起来，他沐浴在慈祥的光辉里，心灵上虽然有一种庄严肃穆的感觉，但另有一种自责的烦闷和抑郁，终是难以排遣。
　　“我是不该小看了师兄的，我该如何向师兄道歉？”玉琳对着相好圆满的慈尊，老是这样自语着。

　　8. Ĉu helpis la Bodisatvo Vedo?

　　　Ekde tiam, Yulin konstante pensis, ke li petu pardonon de Yulan se li trovos ŝancon por tio. Sed li vane serĉis lin tra la tuta monaĥejo. Yulan jam vojaĝis eksteren antaŭ du aŭ tri tagoj.
　　Kiam oni sentis sin kulpa kontraŭ la alia, la interna riproĉo estis netolerebla.
　　Ĉiufoje kiam Yulin preterpasis aliajn homojn, ŝajnis al li, ke ĉiuj rigardas lin kun malestime turnitaj okuloj, kvazaŭ ili dirus: "Vi, la malmodestulo, malestimas vian fratulon, dum li fakte estas bodisatvo en la formo de ordinara homo!"
　　Yulin ĉiam mallevis la kapon por eviti la vidon al la homoj, fiksante sian atenton sur la nazon kaj de la nazo al la menso.
　　Iun tagon, post plenumado de diversaj laboroj ekstere, Yulin sentis sin ege malsata kvankam ankoraŭ estis tre frue por manĝo. Li do eniris sian ĉambron kun grandan laceco. Subite li ekvidis multe da aĵoj sur la tablo. Malferminte ilin, li trovis, ke ili ĉiuj estas manĝaĵoj. Sur paperslipo estis skribo: "Donacitaj al Yulin." Lia koro pleniĝis je miro: "Kiu estas tiel afabla? Kiel li sciis pri mia malsato kaj donacis tiujn frandaĵojn? Nu, malgraŭ ĉio mi iom manĝu unue." Yulin vere malsatiĝis, li do ne plu zorgis, kiu donacis la manĝaĵojn.
　　Tagoj pasis kaj la manĝaĵoj jam konsumiĝis, sed la mistera donacinto ankoraŭ restis por li enigmo.
　　La vetero iom post iom malvarmiĝis. En la lasta tago ankoraŭ varmis la sunradioj, sed nun la neĝoflokoj flirtis en la aero dum la nokto. La norda vento fajfis ekster la fenestroj kaj klakigis la framojn de la fenestroj kaj pordo. Yulin sentis malfruecon de la horo kaj sin turninte, ellitiĝis el sia varma litaĵo. Ankoraŭ ne lumiĝis. Li rapide oferis akvon kaj bruligis incensbastonetojn antaŭ la Budho, kaj poste eliris veki per tabulsonigado la monaĥaron por la matena recitado. Tuj kiam li elpaŝis, frosta vento penetris lian tutan korpon kaj faris lin pretervole tremi. Li pensis: “Estas tro malvarme! Bedaŭrinde mi ankoraŭ ne havas vintran veston por pasigi la ĉijaran vintron!” Kvankam li tiel pensis, tamen li tuj opiniis, ke juna monaĥo devus toleri iom da malvarmo. Li persistis fari sian rondiron tra la monaĥejo.
　　Kiam li revenis de la tabulsonigado, liaj manoj rigidiĝis de la malvarmo. Kvankam li ne afliktiĝis pro tio, tamen neniu povis toleri la mankon de la vestaĵoj en la malvarmo.
　　Kiam li ne plu povis elteni la malvarmon, li decidis reiri en la ĉambron surmeti sian vastan monaĥan robon kaj kasajon por kontraŭi la malvarmon. Apenaŭ li iris en sian ĉambron, li vidis surprizite novan kaj dike vatitan robon delikate falditan sur la lito. Li pririgardis atente kaj trovis, ke la kotona robo estas farita delikate kun tuko de alta kvalito. Li trovis paperslipon kun la ideografiaĵoj: "Malvarmiĝas la vetero. Donaco al Yulin por varmiĝo."
　　Li estis plena de dubo kaj mirego. “Kiu anonime alportis luksan vestaĵon antaŭ la tagiĝo dum la monaĥoj ellitiĝas? Neniu en la monaĥejo estas tiel bonhava por donaci ĝin, kaj eĉ la instruisto surportas vestaĵojn el krudaj tolo... Mi ne scias, el kiu silko aŭ sateno oni faris la robon. Kiu tiel zorgas pri mi?”
　　La nova kotona robo rememorigis lin pri la raraj frandaĵoj antaŭ du semajnoj. Pririgardate, la skribmaniero de ideografiaĵoj sur la paperslipo estis de la sama persono. Li senĉese meditis, sed neniu kun tiel bona koro venis en lian memoron. Fine li konkludis, “Ĉu Bodisatvo Vedo, la protektanta bodisatvo, favoras min? Eble li vidas junan monaĥon kia mi forlasintan la hejmon kaj gepatrojn, kompatas mian fervoron kaj sendis manĝaĵojn kiam mi estis malsata kaj vestaĵojn kiam mi suferis malvarmon... Tio ja estas mirinda afero! Sed kial li nomis min 'majstro' kiam li helpas min?” Li cerbumadis sed neniel povis kompreni la kialon.
　　Li ne plu volis daŭrigi la cerbumadon por solvi la enigmon. Oni skribis, ke tio estas donaco al li, li do simple surmetis la novan robon en tiel malvarma vetero. Li sin konsolis, ke iam li malkovros la veron.
　　Yulin tenis tiujn aferojn kiel sekreton en sia koro kun ĝojo kaj scivolemo, kaj ne kuraĝis lasi eĉ iomete da informoj al aliaj homoj.
　　Ekde tiam, li des pli ofte adorkliniĝis al Bodisatvo Vedo por esprimi sian dankon. En lia menso, krom Bodisatvo Vedo, neniu alia povus esti la donacinto. Li vivis en la monaĥejo dum multaj jaroj kaj ĉiuj estis afablaj al li, tamen neniu speciale zorgis lin pri manĝo kaj vesto. Li havis tian penson eble pro tio, ke li aŭdis multe da rakontoj, en kiuj Bodisatvo Vedo ofte tiel agis.
　　Iun tagon, post la adorkliniĝo al la Budho, Yulin revenis al sia ĉambro kaj ekvidis, ke iu kuŝas sur lia lito. Estis Yulan, kiun li serĉis dum multaj tagoj!
　　"Fratulo! Ĉu vi?" Yulin unuafoje alparolis lin afable kaj respektoplene.
　　"Ha, fratulo!" Yulan leviĝis, frotante la dormemajn okulojn. "Mi pretervole endormiĝis dum atendado al vi. Vere mi ne havas tempon, sed pensante, ke la inspektoro morgaŭ riproĉos vin, mi devas averti vin."
　　"Kial li riproĉos min?" Yulin demandis kun surprizo kaj konfuziĝo.
　　"Mi ne scias pri la kialo, sed plejbone vin gardu."
　　"Mi ja faris nenian eraron."
　　"Mi scias."
　　"Sed kial li riproĉos al mi?"
　　"Ŝajnas al mi, ke morgaŭ frumatene vi malhelpos la praktikadon de la tuta monaĥaro."
　　"Kiel tio povus okazi?"
　　"Ne estas tempo por diri detale. Fratulo, bonvolu atenti la tempon!" Dirante, Yulan pretis iri el la ĉambro.
　　"Fratulo! Ĉu vi permesas, ke mi klarigu multajn aferojn al vi?" Yulin ne plu zorgis pri sia propra afero. Li profunde bedaŭris pro sia antaŭa malestimo al Yulan kaj volis peti pardonon de tiu en la nuna tempo.
　　"Silento ja estas la plej bona klarigo!" Yulan foriris kun stulteca rideto.
　　"Ĉu vi ankoraŭ riproĉas min?"
　　"Ne plu diru tion. Ĉio en la mondo estas iluzio kun ĉies subjektivaj imagoj. Kio estas la diferenco de riproĉo aŭ senriproĉo?"
　　Yulin rigardis la forirantan figuron de Yulan ĝis ĝi malaperis el la monaĥeja pordo.
　　Tia sinteno de Yulan nur pliigis lian malŝaton se en la pasinteco, sed nun, post la klarigo de la instruisto, Yulin komprenis, ke Yulan estas sekreta praktikanto de bodisatvo malgraŭ lia frenezeca eksteraĵo. Nun Yulin sentis, ke la vortoj de Yulan enhavas profundan filozofion. Yulin profunde bedaŭris, ke li antaŭe prenis la dirojn de Yulan kiel sensencaĵojn. Kia maljustaĵo tio ja estas por Yulan!
　　Li ekmeditis pri la vortoj de Yulan: “Li diris, ke morgaŭ matene mi malhelpos la monaĥaron kaj devas atenti la tempon. Li ankaŭ diris, ke la inspektoro riproĉos min.” La penso donis al li bonan atentigon.
　　“Eble li antaŭvidis, ke mi dormos tro longe en la sekva mateno kaj maltrafos la tempon veki la aliajn per tabulsonigado kaj tiel malhelpos la praktikadon de la monaĥoj. Se mi maltrafos la ĝustan tempon pro troa dormo, tio ja estos mia kulpo pri la respondeco, do la inspektoro certe riproĉos min pro lia sinzorgemo. Mia fratulo maltrankviliĝis pri mi tro frue! Morgaŭ mi speciale min gardos kontraŭ la malfruiĝo. Mi vanigos lian antaŭvidon por pruvi mian kompetentecon!
　　Yulin rememoris la vortojn de Yulan antaŭ ol enlitiĝi vespere. “Se li vere estas bodisatva praktikanto, eble li posedas magiajn povojn. Se li antaŭvidis mian eraron, mi simple min detenos de dormo ĝis la horo por vekiĝo! Tiel lia antaŭdiro estos maltrafa, kaj li ne plu malrespektos min.”
　　La penso donis al Yulin plenan ekscitiĝon kaj ĝojon. Kolektinte sian tutan energion, Yulan sidis ĉe la skribtablo kaj atente legis sutrojn por atendi la mateniĝon.
　　La malnova monaĥejo en la frosta nokto tiel silentis kiel izolita palaco. Yulin sidis sola en la malgranda meditĉambro, kie nur kupra lampo kun flameto tiel granda kiel fabo eligis palan lumon kaj projekciis sian figuron sur la teron. En la ĉambro estis nenio alia krom malgranda lito kaj tablo, sur kiu estis antikvaj sutroj. En tia monaĥejo izolita de la mondo kaj tiel kvieta nokto, aliaj homoj eble sentis vivan indiferentecon akompanate de olea lampo kaj antikvaj statuoj de budhoj, sed por Yulin, la monaĥa vivo estis plena de paco, trankvileco kaj kontenteco. Kvankam li ne estis bonhava materie, li dediĉis sian tutan animon al la Budho kaj malofte sentis sin ĝenata. Eĉ kiam en la koro aperis malkontenteco kiel pri Yulan, la penso pri Budhaj kompato kaj paco rapide forigis la ombron el lia koro kiel la suno de saĝo.
　　Tio, kion Yulin plej abomenas estis, ke multaj homoj rigardas la monaĥiĝon por lerni kaj praktiki budhismon en la antikvaj monaĥejoj kaj profundaj montaroj kiel eskapon de la realo. Yulin opiniis, ke oni monaĥiĝas ne por la propra vivo, sed por dediĉi sian vivon al la sennombraj vivestaĵoj. Praktikado de budhismo en la profunda montaro similas al pristudo en la instituto por plialtigi sian kulturan nivelon kun intenco liberigi si mem kaj ankaŭ la aliajn vivestaĵojn. Pro la nobla idealo, Yulin sentis neniom da enueco kaj izoliteco malgraŭ en kiel ajn dezerta stato.
　　Dum Yulin legis “la Avatamsakan Sutron”, li dronis en meditado pri la unueco de la principo kaj fenomeno, profunde komprenis la saĝon de la Budho kaj budisatvoj. Poste, kiam li legis ĝis la enhavo pri Ĉandrottara, kiu vizitis kvindek tri instruistojn por lerni la darmon, li sentis senliman estimon al li.
　　Li legis sutron jam dum sufiĉe longa tempo, sed restis ankoraŭ multe da tempo antaŭ la vekiĝo. Homa energio ja havas limon. Li faris oscedon kaj pensis, ke li krucu siajn krurojn por mediti momenton. Li ne povus kaŭzi fuŝon per la meditado ĉar ankoraŭ estis sufiĉe frue.
　　Yulin iom post iom dronis en dormemon.
　　Tempo pasis senhalte kiel fluanta akvo...
　　Fine plentagiĝis. Yulin ankoraŭ dronis en meditado sidante.
　　Laŭ la reguloj de granda monaĥejo, la matena aktivado kutime komenciĝas antaŭ la tagiĝo.
　　"Malfermu la pordon!!" Subite aŭdiĝis de ekstere la kolera kriado de la inspektoro.
　　Yulin konsternite vekiĝis el la meditado, “Ho ve! Kiel rapide tagiĝis!”
　　Kun granda bedaŭro li malfermis la pordon de la budha halo.
　　"Senkonsciulo! Mi supozis, ke vi mortas dormante! Rigardu, kioma horo estas nun!" La inspektoro tondre insultis lin kun rondigitaj okuloj.
　　"Estas mia kulpo, tamen mi estas singardema," Yulin pardonpetis.
　　"Sensencaĵoj! Tiel malfrue ja estas nun, sed vi ankoraŭ ne sonigis la vektabulon por veki la monaĥaron. Ĉu vi estas vere singardema? Laŭ mi vi tute similas al via mallaborema fratulo!"
　　"Mi ne estas tiel kapabla kiel li! Bonvolu ne tro laŭdi min. Mi estas malpli supera ol li, sed ankaŭ vi estas same malpli supera ol li. Li estas multe pli supera ol ni ambaŭ!" Yulin respondis necedeme.
　　"Kiel vi kuraĝas humiligi min?"
　　"Bonvolu ne koleri, Majstro inspektoro! Mi antaŭe pensis tro alte kaj tro eksterordinare pri mi mem same kiel vi. Efektive ni estas tre malgrandaj! Vere grandajn homojn ni opinias sentaŭguloj. Tion kaŭzas la malsaĝo de homoj kiaj estas ni !"
　　"Kiel vi aŭdacas instrui min nun!" La inspektoro des pli furioziĝis.
　　Yulin tenis sin silenta. Li prenis la vektabulon kaj ekiris pro sonigi. La inspektoro daŭrigis la kriadon starante tie, sed Yulin sin ŝajnigis aŭdi nenion de tio. Li senĉese tamburis en la koro: “Kiel Yulan sciis, ke mi malfruigos la vekadon hodiaŭ? Kiel li antaŭvidis la riproĉon de la inspektoro al mi?” Ŝajne li fine konvinkiĝis, ke lia fratulo vere estas eksterordinara persono.
　　Yulin iam iris serĉi Yulan, sed ne sukcesis trovi lin. Vespere, Yulan eniris lian dormĉambron kvazaŭ ebriiĝinte.
　　"Fratulo, mi bedaŭras pro via sufero."
　　"Ah, fratulo! Bonvolu sidiĝi!" Yulin rapide stariĝis.
　　"Mi ne havas tempon por babili kun vi sidante. Mi devas tuj eliri por ion fari."
　　"Fratulo, kiel vi sciis pri mia fuŝaĵo hodiaŭ?"
　　"Mi ne sciis pri tio!"
　　"Hieraŭ viaj vortoj klare aludis tion."
　　"Se vi tiel opinias, lasu la aferon tiel esti. Mi nur atentigis vin bone gardi la tempon, kaj vi, timante eventualan malfruiĝon, efektive kaŭzis la malfruiĝon! Nenio strange!" Yulan denove ridaĉis stultece.
　　"Timante eventualan malfruiĝon, mi efektive kaŭzis malfruiĝon..." Yulin gustumis tiujn vortojn kaj pensis, ke tio estis vera.
　　Yulan diris, "Fratulo, mi vidas de viaj brovoj, ke vi kaŝas nekompreneblajn dubojn."
　　"Mi havas tro da duboj. Bonvolu doni viajn konsilojn!" Nun Yulin volontis akcepti eĉ insultojn de Yulan.
　　"Ne!" Yulan ekrigardis lian novan robon. "Vi ekhavis dubojn nekompreneblajn nur lastatempe."
　　"Lastatempe? Nu, temas pri alsenditaj manĝaĵoj kaj vestoj. Mi ne povas kaŝi tion de vi. Mi kredas, ke eble Bodisatvo Vedo, la protektanto de la darmo, favoras min!"
　　"Bodisatvo Vedo favoras vin? Ha ha! Mirindaĵo!" La stulteca ridaĉo de Yulan disŝiris la kvietecon de la monaĥejo.
　　"Ĉu ne Bodisatvo Vedo?" Yulin ruĝiĝis.
　　"Ĉu vi volas vidi tiun bodisatvon Vedo?"
　　"Kiel mi povus vidi lin?"
　　"Tre facile! Ŝi jam venis viziti vin kelkfoje, sed ĉiufoje mi haltigis ŝin. Morgaŭ ŝi verŝajne denove venos. Atendu ŝin ĉirkaŭ tagmeze sur la ĉefa vojeto ekster la monaĥejo, kaj vi renkontos vian 'Bodisatvon Vedo'! Ha ha!"
　　Dirinte, Yulan jam ridante foriris antaŭ ol Yulin povis respondi, lasinte al li novan enignon.

＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝

　　（八）难道不是韦驮护法？

　　玉琳自此以后，心中老存了一个念头，就是要有机会的话，很想向师兄玉岚表白他的歉意。
　　然而，玉岚的形儿找遍全寺都没有，他离寺外出已经两三天了。
　　一个人觉得自己对不起人，内心的歉疚，说来也是很不安的！
　　玉琳每和人相遇而过的时候，好像别人都翻着白大的眼睛朝着他，好像他们都是说：“你这个骄慢的人，你瞧不起师兄，而师兄实在是内秘菩萨行的人！”
　　玉琳总是垂着头，眼观鼻，鼻观心的不敢看人。
　　有一天，玉琳在外面做了一些杂事，觉得饥肠辘辘，但看看离吃饭的时间还很早，他带着疲倦的情绪走进自己的寝室，当他刚跨进房门，就见到桌上放着很多的东西，他打开一看，都是一些食品，有一张纸条上面写着“供养玉琳师父”几个字，他心中不觉怀疑起来：“谁这么好意？他怎么知道我正在肚饿的时候送这些丰美的东西来？也不管他吧，让我先吃一点再说。”玉琳因为实在饿了，他也就不再追问送点心的主人。
　　日子久了，送来的食品他也吃完了，然而，谁是点心的主人？他一点都摸不清楚。
　　就这样日复一日，天气渐渐地冷起来，昨日还有温暖的阳光遍照，哪知今夜竟是雪花漫天的飞舞。窗外北风呼呼的在吹，门窗格子瑟瑟的发响。玉琳觉得时间不早了，一个翻身从温暖的被窝里爬起，这时天还没有亮，他迅速地把佛前的供水上好，香烛点好，随后就到佛殿门外去敲打起床板，以便叫醒大众师起身做早晨的课诵，当他刚走出门外，一阵寒气侵入了他的全身，他不由自主地颤抖战栗起来。他心中想：“天气太严寒了，可惜今年还没有过冬的棉衣！”玉琳虽这样想着，但他随后又觉得一个年轻学道的人，受一点寒冷的侵袭，又算得什么呢？他终于在寺中前前后后打着板绕了一转。
　　等他打板回来，手都快冻僵了，他虽不会感到痛苦，但寒冷时没有衣服加穿，毕竟是人人都不易忍受的。
　　他在冷得难以支持的时候，想回房中把大袍袈裟穿搭起来，也可能抵御一些寒冷。他走进房中一看，呀！床上一件很厚很大而且是新的棉僧袍，不知从哪儿来的，叠得很整齐的放在那儿。他再仔细的一看，这件棉僧袍做得非常讲究，质料也非常好，他把棉僧袍拉了开来，一见里面也有一张小字条上写着：“天气寒冷，送给玉琳师父御寒！”
　　他满腹怀疑，他感到万分的惊奇，他想：这时天还未亮，大众师正在起床，是谁把这件棉僧袍送来的？也不留下名字，而且，寺中没有人能送得起这样好的衣服，就算是师父吧，他也是一些粗布做起来的僧衣，像这件棉僧袍，也不知是什么绫罗缎帛做起来的？谁对我这么关心呢？
　　玉琳从这件棉僧袍上，又想起了半月前吃的那些很名贵的点心，细看那小字条上的笔迹，又是出于一个人的手笔，他左右思索，实在想不出什么人有这么好的心肠，最后，他猜想着：这大概是韦驮菩萨护我的法吧？说不定他见我青年学道，离了家乡，离了父母，他同情我向道心切，所以在我肚饿的时候，就送东西来给我吃；在我寒冷的时候，就送衣服来给我穿。这真是太不可思议的事！但韦驮菩萨既然护我的法，为什么他要称我玉琳师父呢？他想想终是不能了解。
　　他这时也不愿想那许多，既然是写着名字送给他的，加之天气也这样冷得很，他就把新僧袍穿上了身，迟早将来终会明白的。玉琳自安自慰着。
　　这些秘密，玉琳是从不敢向人道说半言半句的，他只把这些放在心中暗暗地欢喜和怀疑。
　　从此，他为了知恩报恩，对韦驮菩萨也加紧的礼拜起来。因为在玉琳的心中，除去韦驮菩萨能护他的法外，他实在想不出其他的什么人来。他出家好多年了，好多年来，虽然寺中上上下下的人对他都很好，但在衣食方面，谁也没有特别关心过他。大概他过去听了不少韦驮菩萨护法的故事，所以现在才有这样想法！
　　有一天，玉琳正拜完了佛后，回到房中的时候，见到他的床上睡着一个人，他注意一看，原来是他寻了多日的师兄玉岚。
　　“师兄！是你？”玉琳第一次亲切恭敬地喊玉岚。
　　“呵！师弟！”玉岚一起身离开了床，揉着惺松的眼睛：“我等你都等得睡着了，我实在没有时间等你，但想到纠察师明天要骂你，我又不能不送个信给你知道。”
　　“为什么要骂我？”玉琳很惊疑的问。
　　“我也不知道为什么，总之，你凡事特别留意些就好了。”
　　“我没有什么错事！”
　　“我知道！”
　　“那为什么要骂我？”
　　“我好像觉得你明天早晨要耽误了全寺大众的道业。”
　　“你这是指说的什么？”
　　“我没有功夫慢慢来讲，师弟！好好把握时间！”玉岚说后，正想跨出房门。
　　“师兄！你容许我有很多话向你解释吗？”玉琳这时也不管自己的事了，他因为过去错怪了师兄，心中老觉不安，这时正是向师兄说明自己歉意的机会！
　　“最好的解释是不必解释！”玉岚傻笑着走出了房门口。
　　“师兄！你还是在怪我？”
　　“不要这么说了吧，世间上的事情都是一些错觉，都是各人凭着主观的想像，实在哪有什么怪不怪？”
　　玉琳看着玉岚的背影在佛殿门口消失了。
　　在过去，如果有这样情形，玉琳又将更厌恶玉岚了，但他现在是听师父说过了，师兄外表虽是疯疯傻傻，而他是一个内秘菩萨行的道者。玉琳到今天，才觉得师兄的话中都含有很深的哲理。他深怪自己，过去都把师兄的话当为胡说的疯言，真是太冤枉了师兄。
　　他这时才开始慢慢回味分析起玉岚的话来，玉岚说他明天早晨要耽误大众的道业，又叫他要把握时间，又说他明天要被纠察师骂，他这样一想恍然是开悟了似的。
　　他知道这一定是玉岚料他明天睡觉会误了时间，记不得起身打板叫大家起床做早课，所以才说误了大众的道业。因睡觉而误了时间，这就是自己没有尽到责任，既然是没有尽到责任，当然要受纠察师的噜苏了！师兄也未免太过虑。明天非格外小心，不误一分一秒，让他的预料落空，才叫他知道我也不是一个无用的人哩！
　　到了晚间，玉琳刚要睡觉的时候，他又记起了玉岚的话，他记起了玉岚是一个内秘菩萨行的人，可能他有神通也不一定，他算定我明天误事才来对我讲的，我今天晚上就不睡觉，等到明天早晨打板，只要他的话不中，他也就不会藐视我了。
　　玉琳这样一想，满心的兴奋和欢喜，他鼓起了精神坐在书桌前看经，他在静静地等待着黎明的降临。
　　寒夜中的古寺，沉寂得像古王妃的冷宫一样，玉琳独坐在这一间小静室里，古铜的灯盏上发出昏黄如豆的灯光，映在地上的是玉琳的影子，桌上放着几本装订得很古老的经书，此外还有一张很小的床外就再没有什么。如果是别人，在这样寂静的深夜里，在这与世无争的寺院中，青灯古佛，可能勾引起很多世情冷淡或对生活索然无味的思想来，可是，玉琳自出家后，他对出家的生活，一向是感到美满、平静、安详，物质上虽然有很多不能如意，但他把整个的心灵都皈依了佛陀，精神很少有什么不自在的感觉。即使心理上生起了什么不平的念头，如过去不满师兄玉岚的言行，但那也只如一片阴影，等到玉琳走向佛前，想至佛陀慈悲的精神，亲切和蔼的态度，怨亲平等的胸襟，像慧日一样的，就会很快的把这片阴影消灭得无影无踪。
　　玉琳最讨厌的是很多人把出家学道，走入深山古寺中修行看作是逃避现实的行为，在玉琳的意思出家是不能为个己生活，是要把自己的生命奉献给芸芸的众生，入山学道，好比到研究院中深造，这正是给自己修养上下功夫的机会，以备将来自己可以解脱，也可令别人解脱。玉琳因有这样崇高的思想，所以再是什么冷清的境界，他也不会感到寂寞和无聊！
　　他这时候看的是一部《大方广佛华严经》，他沉思在华藏世界理事无碍的真理中，对佛陀和诸大菩萨的智慧深有体悟，后来他又翻到善财童子五十三参的地方，他对善财童子为法而虚心访道寻师的精神，发生了无限的敬仰！
　　他看了好长时间的经，但离开更残漏尽起床的时间还很远，人的精神终是有限的，他打了一个呵欠，心想，就把腿子盘起来静坐一会吧，横竖离打板起床的时间还很早，静坐总不会误事的。
　　玉琳昏沉的模糊下去.
　　时间像流水一样，一刻也不停的流了过去"
　　天，终于是大亮了，玉琳还在静坐中。
　　按照大寺院的规矩，是从来不会在天亮时才起来做早课的。
　　“开门呀！”扑！扑！纠察师在佛殿外怒吼起来。
　　玉琳从静坐中惊醒：“呵！糟了！怎么很快的天就亮起来了？”
　　他带着悔恨的心情去把佛殿的大门打开。
　　“糊涂！我以为是你睡死了过去，看吧！这是什么时候了？”纠察师翻起了白眼，暴跳如雷地指骂着玉琳。
　　“是我错了，但我却是很小心的。”玉琳表示自己的过错。
　　“胡说！天这么亮了，都不起来打板，还说是很小心，我看你近来和你那位好吃懒做的师兄一样了！”
　　“我不能和我的师兄一样，请你不要称赞我，我不如他，但是你也一样不如他。他实在胜过我们多多！”玉琳不甘示弱的回答。
　　“你敢侮辱我？”
　　“纠察师！请你不要气！我过去和你一样，我们都把自己看得太高，太了不起，其实我们真渺小得很！真正伟大的人，我们都还以为他无用，这就是我们人类的愚痴！”
　　“你现在竟敢教训起我来了？”纠察师更加地发起怒来！
　　玉琳不再开口了，他拿起了板像往常一样的去敲打。纠察师还站在那里责骂，但他装着听不到。他心里，不住地想着：“师兄怎么会知道我今天会误事呢？又怎么知道纠察师会骂我呢？”他好像到现在才证实他的师兄是一位不可思议和不平凡的人物！
　　他曾去找他的师兄，没有找到。晚间，他的师兄才好像喝醉了酒似地到了他住的卧房中。
　　“师弟！使你受了很多委屈！”
　　“呵！师兄！你坐！”玉琳忙站了起来。
　　“我没有工夫坐下来和你闲扯，我马上还要去有事。”
　　“师兄，你怎么知道我今天会误了时间呢？”
　　“我不知道呀！”
　　“你昨天的话中明明是这个意思。”
　　“你说这个意思就这个意思。我叫你把握时间而你怕误了时间，结果就真的误了时间！这没有什么可奇怪的呀！”玉岚又是一阵傻笑！
　　“怕误了时间，就真的误了时间！”玉琳念着师兄的话，想想确是不错的。
　　“师弟！我看你眉宇间好像藏着不能明白的问题？”
　　“我不明白的问题太多了，求师兄多多指教！”现在，就算是玉岚骂上几句，玉琳也都愿意接受。
　　“不！”玉岚看着玉琳身上的新僧袍：“你最近才添了不明白的问题！”
　　“最近？那除非就是最近有人送了食品和衣服给我，这些我想也瞒不了师兄的，让我告诉师兄，这大概是韦驮菩萨来护我的法了！”
　　韦驮菩萨护你的法了？哈哈！奇事！”玉岚这一声傻笑，冲破了整个佛殿内的沉寂。
　　“难道不是韦驮护法？”玉琳红了脸！
　　“你要见这位护法韦驮菩萨吗？”
　　“怎么能见到呢？”
　　“那容易得很，他已来找你好多次，都给我挡驾了，明天他大概又要来找你，你到近午的时候，在寺外大路上等着，你就能见到，哈哈！韦驮菩萨！”
　　玉岚说后，不等玉琳回答，就傻笑着走了。留下给玉琳的又是一个大谜！

　　　9. Estas ankaŭ vi efektive!

　　La sekvantan matenon, Yulin partoprenis en la matena kunrecitado kiel kutime, sed lia menso tute ne povis koncentriĝi.
　　En lia penso ĉiam aperis la sankta figuro de Bodisatvo Vedo kun diamanta klabo en la mano kaj milita kostumo sur la korpo. Li konstante rememoris la vortojn de sia darma fratulo, ke li hodiaŭ renkontos Bodisatvon Vedo. Sed ĉu la reala figuro de Bodisatvo Vedo aspektus kiel la statuo en la monaĥejo?
　　La sono de la ligna fiŝo por la sutra recitado aŭdiĝis kiel senĉesa riverfluo; la sanktaj nomoj de la Budhoj melodie resonis kiel harmonia muziko. En la pasinteco Yulin kutime profunde emociiĝis de tio. Sed hodiaŭ, li nur deziris, ke la matena servo finiĝu rapide, ĉar li urĝe sopiris vidi la veran figuron de Bodisatvo Vedo.
　　Finfine finiĝis la matena kunrecitado. Yulin eliris el la Halo de la Budho kaj sin direktis al la halo de Bodisatvo Vedo. La orienta ĉielo ĵus komencis ruĝiĝi. Steloj dense kovris la ĉielon kiel ŝakpecoj, kaj malvarma lunarko pendis supre sole kaj silente .
　　Yulin faris tri adorkliniĝojn al la statuo de Bodisatvo Vedo, poste genuiĝis kaj mallaŭte preĝis: “Ho Bodisatvo, vi protektas la darmon en tri la mondoj, kaj ĉiuj respektas vin. Mi senfine dankas vin pro la manĝaĵoj kaj vestoj. Mi estas juna kaj havas malmulte da virto, kiel mi meritas vian favoron? Mia darma fratulo Yulan diris, ke hodiaŭ tagmeze mi povos vidi vian veran figuron sur la ĉefa vojo antaŭ la monaĥejo. Bonvolu instrukcii min, la naivan!”
　　Dum li tiel preĝis, subite aŭdiĝis akra voĉo post li: “Ne, ne! Mi diris hieraŭ, ke vi renkontos la Vedon donacintan al vi la manĝaĵojn kaj veston, antataŭ tiun ĉi bodisatvon Vedo gravuritan el ligno!”
　　Yulin supozis, ke io okazis. Li haste turnis sian kapon kaj vidis Yulan, lian darman fratulon!
　　Li trankviliĝis, alpaŝis kaj salutis la darman fratulon respektoplene: “Bonan matenon, Fratulo!”
　　“Kial vi faras tiajn sensencaĵojn?” malestime demandis Yulan kun la kapo entirita en la kolumo kaj manoj kaŝitaj en la manikoj.
　　Malvarma vento trafis la vizaĝon de Yulin, kiu rigardis Yulan per konfuziĝaj okuloj.
　　“Kial vi petas instrukcion de la muta statuo de bodisatvo?”
　　“Mi deziras vian plian instruon, Fratulo,” Yulin komprenis la vortojn de Yulan.
　　“La Budho jam eldiris ĉion bonan. Kia plia instruo necesas?” Yulan skuis la kapon entiritan en la kolumo.
　　“Tamen,” Yulin diris ne kontente, “ne ĉiuj homoj povas akcepti la veron diritan de la Budho. Ĉu ne gravas la instruo kaj gvido de bonaj spirtamikoj?”
　　“Ĉu ankaŭ mi estas bona spiritamiko? Ha ha!” La kruda kaj stulteca rido de Yulan fortimigis kelkajn birdojn en la arboj sur la balkono.
　　"Fratulo!" Yulin ekparolis denove kun respekte riverenca saluto: "En la pasinteco mi estis senscia kaj ofte min tenis malĝentile al vi, fratulo. Lastatempe mi ĉiam deziris peti pardonon de vi, sed ĉiufoje kiam mi vidis vin, vi estis tiel okupita. Vi, Fratulo, kun via alta spiriteco kaj granda virto, certe ne tenu la pasintajn aferojn en la koro."
　　"Kio pasinta kaj estonta? Ni eĉ ne havas tempon pritrakti la nunajn aferojn!" Yulan iom etendis sian antaŭe entiritan kapon. "Fratulo! Mi demandas vin: Kio estas la nunaj farindaj taskoj de monaĥoj?"
　　"Disvastigi la Budhisman doktrinon kaj savi la vivestaĵojn!"
　　"Ĉu vi jam disvastigis la budhisman doktrinon?"
　　"Mi ankoraŭ ne sufiĉe komprenas budhismon!"
　　"Ĉu vi jam savis la vivestaĵojn?"
　　"Se estos ŝanco mi tiel agos!" en la koro de Yulin aperis la diversaj scenoj, kiam li savis Fraŭlinon Wang.
　　"Fratulo! Estas ankoraŭ iom da tempo antaŭ la matenmanĝo. Rigardu, kiom freŝa estas la matena aero! Ni faru promenadon ekster la monaĥejo!"
　　Yulin kapjesis kaj sekvis Yulan.
　　Estis la unua fojo, ke la du darmaj fratuloj kune marŝis tiel harmonie. Ankaŭ unuafoje Yulan ne plu aspektis kiel freneza monaĥo.
　　Ili haltis ĉe lageto antaŭ la pordo de la monaĥejo.
　　"Fratulo!" Yulan intime parolis: "Vi diras, ke vi devas unue kompreni la budhisman doktrinon antaŭ ol disvastigi ĝin. Sed mi pensas, ke eble vi neniam vere komprenos ĝin ĉar oni nur povas ĝin kompreni dum ili disvastigas ĝin. Ĉu vi kredas, ke oni povas atingi la Veron simple enferminte sin en turosimilaj monaĥejoj konstante foliumante la malnovajn librojn?"
　　"Prave! Tia maniero nur ebligas ilin kompreni la surfacon de la budhisma Darmo, sed ne ĝiajn verajn esencon kaj funkcion!" Yulin respondis laŭ la penso de Yulan.
　　"La vera budhismo ne estas aparta de la vivestaĵoj. Oni devas lerni kaj praktiki la budhisman doktrinon inter la popoloj. Ĉu vi scias, ke nuntempaj budhanoj emas sinteni de la vivestaĵoj?"
　　Yulin kapjesis, agnoskante la vidpunkton de sia fratulo.
　　"Vi diras, ke vi savos vivestaĵojn kiam vi havos ŝancon, sed fakte ĝis nun vi ankoraŭ ne savis eĉ unu el ili. Imagu iun falintan en la akvon," Yulan montris la lageton per sia fingro, "por savi la droninton, vi devas tiri tiun el la akvo for de la mortiga profundo. Nur tiel vi povas efektive savi lin. Sed vi ne faras tion. Kiam vi vidas la vivestaĵojn baraktantajn en la fluo de amo, deziro, vivo kaj morto, vi nur havas kvinminutan volon por savi ilin. Vi levas nespireblajn vivestaĵojn dronantajn en la akvo ĝis la surfaco por ke ili ŝanĝu spiron, sed tuj post la rigardo al ili, vi denove metas ilin en la akvon kaj trankvile foriras libere kaj senzorge. Ĉu vi nomas tion savo al la vivestaĵoj?"
　　La vortoj de Yulan trafis la koran malsanon de Yulin. Yulin klinis la kapon senparole pro honto.
　　"Poste vi devos savi homojn ĝis la fino anstataŭ demeti ilin dume!" La tono de Yulan ŝajnis ordonema.
　　Yulin komprenis, ke la Yulan aludis lian viziton en la rezidejon de Ĉefministro Wang kiel bofilo. Li konsciis, ke kvankam li konvertis Fraŭlinon Wang kaj resanigis ŝin, tamen li ne sukcesis tute liberigi ŝin el la maro de amo kaj pasio.
　　La homa amo estas denaska kleŝo ne facile forigebla per simplaj vortoj. En la nupta nokto, Yulin kortuŝis Fraŭlinon Wang per siaj paroloj, por ke li revenu al la monaĥejo kaj estu pura kiel blanka jado. Tamen, en la koro de la fraŭlino ankoraŭ restis la amo al li. Yulin klare sciis tion en sia koro.
　　Yulin ne tute povis forgesi la ameman kaj ĉarman Fraŭlinon Wang, sed li klopodis por la tuta forgeso ĉar li sciis la magian forton de tento el amo. Malgranda sengardemo povus kaŭzi eternan bedaŭron, do kiel li povis ne singardi kontraŭ tio? Yulin ĉiam tenis en sia koro la principon "Bodisatvo timas la kaŭzon dum vivestaĵoj la konsekvencon."
　　Nun, aŭdinte la parolojn de Yulan, li komprenis, ke li tiris Fraŭlinon Wang super la akvon, kaj denove remetis ŝin en ĝin post rigardo al ŝi anstataŭ perfekte savi ŝin el la maro de sufero. Sed kiel li povus efektive savi ŝin el la sufero? Li volus demandi al la ĉielo, sed ĝi silentis; li volus demandi al la nuboj, sed ili forflosis. Yulin denove dronis en profunda konfuziĝo.
　　Estis ege malvarme en la vintromezo, precipe en la frua mateno kiam Yulin parolis kun sia darma fratulo. Tamen Yulin sentis nur maldikan nebulon en sia koro anstataŭ la malvarmon sur la korpo. Li ne kaŝis sian kapon en la kolumo kiel sia darma fratulo. Kelkaj flavaj folioj defalis de la preskaŭ senfoliĝintaj sterkuliarboj ĉe la lageto kaj flirtis sur lian korpon. Li frapetis la freŝe novan robon por forigi ilin.
　　"La monaĥa robo tute nova certe donas al vi senliman varmon," diris Yulan, rigardante lin de la kapo ĝis la piedoj.
　　"Pro tio mi devas danki al la protektanta Bodisatvo Vedo."
　　"Ve!" Yulan suspiris. "Jen vi denove menciis Bodisatvon Vedo!"
　　"Ĉu vi ne diris, ke mi povos vidi Bodisatvon Vedo hodiaŭ?" Yulin fiksrigardis sian fratulon konfuzite.
　　"Jes, vi povos vidi vian patroninon, kiu sendis al vi veston kaj manĝaĵojn," respondis Yulan, ĉiam evitante la vorton "Bodisatvo". Kvankam Yulin estis saĝa, li tute ne komprenis la kaŝitan signifon.
　　Yulin neniel komprenis la aludon de la fratulo, tamen li trankviliĝis kaj ne plu dubis pri tio.
　　"Tak! Tak! Tak!..." La sonorado por matenmanĝo aŭdiĝis el la monaĥejo. Jam tagiĝis.
　　"Estas tempo por matenmanĝi, Fratulo!" diris Yulin.
　　"Manĝi! La homoj estas okupataj pri manĝado en la tuta vivo. Kvazaŭ ili naskiĝus nur por manĝi. Krom manĝado, ŝajnas, ke nenio alia ekzistas por ili!"
　　Aŭdinte la parolon de la darma frato, Yulin ruĝiĝis. Li sciis, ke li diris tro haste.
　　"Reiru por manĝi. Mi havas iom da aferoj por fari ekstere." Yulan diris kaj foriris kun la entiriĝinta kapo kaj kurbigita talio sen atendi la respondon de Yulin.
　　Rigardante la foriĝantan figuron de Yulan, Yulin trovis, ke sento de nescieco penetris lian bruston.
　　Liaj pensoj koncentriĝis sur lia darma fratulo. La kondutoj de Yulan estis precipe misteraj lastatempe. Li havis neniun okupon en la monaĥejo kaj neniu kontaktiĝis kun li. Ĉiuj rigardis lin kiel frenezan stultulon, kaj neniu respektis lin. Ŝajnis, ke nenio en la mondo koncernis lin krom la manĝo, dormo kaj vagado. Antaŭe Yulin ne nur malrespektis, sed eĉ tre abomenis lin. Post la kopiado de “la Lotusa Sutro”, li eksciis, ke Yulan estas eksterordinara monaĥo. La instruisto diris, ke li estas bodisatvo de mahajana budhismo kaj intence kaŝas sian veran atingon per malgrandaj mankoj. Ekde tiam Yulin ĉesis malestimi lin. Sed post kiam Yulin ŝanĝis sian sintenon kontraŭ Yulan, Yulan fariĝis despli pli mistera kaj lia spuro estis des malpli trovebla en la monaĥejo.
　　Kiam Yulin volis vidi lin, li ĉiam malaperis kiel en kaŝludo. Kiam oni ne plu bezonis lin, li subite aperis. Ĉe ĉiu renkontiĝo kun Yulin, li diris kelkajn mallogikajn vortojn kaj foriris malgraŭ ĉio. Yulin ne povis intermeti vorton eĉ kiam li volis paroli kun Yulan.
　　Rigardante la forirantan figuron ĝis ĝi malaperis ĉe la alia fino de la vojo, Yulin malgaje ekmovis siajn piedojn al la monaĥejo por matenmanĝi. Tiam li rigardis ĉirkaŭe kaj vidis, ke ĉie regas profunda kvieteco: silenta mateno, mutaj montoj, kvieta vojo kaj senbrua lageto. Li pensis, ke la homaj sentoj nature estas trankvilaj ignorante la feliĉon, koleron, malĝojon, ĝojon, maltrankvilecon kaj afliktiĝon, sed la homoj ne povas bone rilati kun la eksteraj aferoj, kaj pro la allogo de la eksteraj aferoj, ili perdas la mensan trankvilecon. Ekzemple, la kvieta montara arbaro perdas la kvietecon pro la briza blovo; la kvieta vojo perdas la kvietecon pro la malpezaj paŝoj; se oni ĵetas malgrandan ŝtoneton en la kvietan lageton, la akvo ankaŭ perdas la kvietecon. En la pasinteco Yulin estis naiva kaj simpla. Li tenis nenion malpuran en la pura menso. Kiam li kreskis, la maljusteca mondo, sufera vivo, malprospera budhismo kaj dekadenca samgo detruis lian mensan trankvilecon. Krome, la aferoj kaj vortoj de Fraŭlino Wang kaj Yulan ĝenas lian trankvilecon en la koro. Do Yulin sentis, ke li ne povas teni sin trankvila en la koro.
　　"Pordisto! Ĉu vi vidis la eliron de Yulan kaj Yulin?" aŭdiĝis la voĉo de la domzorganto loĝanta ĉe la pordisto, ĵus kiam Yulin iris en la monaĥejan pordon.
　　"Mi iris al la manĝejo por kaĉo tuj post la matena ceremonio. Strange, kiel ili povas eliri kune?" La pordisto demandis la domzorganton, ĉar laŭ ili, se iu irus kune kun Yulan, tiu certe fariĝus primokaĵo, des malpli por Yulin, kiu ĉiam abomenis Yulan.
　　"Ni ne scias, kian sekreton ili havas. "
　　"Mi vidis Yulan parolanta kun junulino ĉe la pordo du aŭ tri fojojn. Mi ne scias pri kio ili parolis."
　　"Jes! Ankaŭ mi vidis tion foje. La junulino ja estas bela. Kia honto, ke eĉ frenezulo povas sorĉiĝi de amo!" La domzorganto parolis kun bedaŭro.
　　Yulin intencis ignori la postdorsan babilaĉon kaj li transpasis ilin kvazaŭ li aŭdus nenion, tamen post momento, li aŭdis la fragmentoj de vortoj "Yulan", "junulino" kaj "amo", kaj pretervole haltigis siajn paŝojn kun scivolemo.
　　"Ĉiufoje la junulino parolis kun Yulan malproksime de la monaĥeja pordo. Evidente ŝi ne estas junulino el ordinara familio. Mi vidis nur ŝian profilon, kaj ŝajnis, ke mi iam vidis ŝin antaŭe. Bedaŭrinde mi neniam vidis ŝian fronton, do mi ne povas rememori klare pri ŝi." La portisto ĝojplene pavis pri sia eksterordinara rigardo.
　　"La junulino estas vere senprudenta. Kial ŝi tentas la frenezan monaĥon anstataŭ ĉasi la belan Yulin en nia monaĥejo?"
　　Yulin perdis la intereson pri iliaj paroloj kaj rapidigis la paŝojn al sia dormĉambro en la angulo de la budha halo.
　　Tiam li neniel povis subpremi sian malkontenton pri la mondo. Li pensis: "Kvankam mia darma fratulo foje ŝajnas freneza aŭ stulta, tio certe estas lia intenca afektado. Alie, kial ĉiuj liaj paroloj al mi enhavas tiel profundajn verojn? Eĉ nobla kaj eksterordinara sanktulo ankoraŭ suferas la mokojn kaj klaĉojn de la mondanoj, kie do ekzistas veraj distingoj inter la vero kaj malvero kaj inter la praveco kaj malpraveco?"
　　Li estis tiel kolera, ke li eĉ neglektis la matenmanĝon.
　　Laŭ opinio de Yulin, se la pordisto kaj domzorganto diris la veron, sendube ekzistas kaŭzo ĉe sia fratulo. Sed de kie venis tiu junulino? Yulin pensis pri tio, sed tute ne sukcesis trovi respondon.
　　Yulin balais kaj ordigis la tutan budhan halon. Kvankam estis tre frue, li timis maltrafi la renkontiĝon kun Bodisatvo Vedo, do li tre frue kuris al la ĉefa vojo antaŭ la monaĥejo kun sia pia kaj fervora koro por atendi. Sur la vojo, kutime estis malmulte da monaĥoj kaj laikoj krom dum la monaĥejaj festoj kiam amasiĝis pilgrimantoj.
　　La okuloj de Yulin senĉese fiksrigardis ĉiujn direktojn. Ju pli proksimiĝis la tagmezo, des pli streĉiĝis lia spirito.
　　Gracia figuro alvenis de malproksime.
　　"Tio certe estas virino. Mi ne rigardu al ŝi! Kiel hontinde se Bodisatvo Vedo venus de malantaŭo kaj vidus tion!" Post tiu penso, Yulin sin turnis al alia direkto.
　　Ne longe poste, aŭdiĝis paŝoj kaj voĉo malantaŭ li:
　　"Sinjoro Bofilo!... Ne!... pli honora monaĥo!... Ne!... Majstro Yulin! Vi... vi... vi estas ĉi tie!"
　　Yulin turnis sin kaj pretervole kriis mirigite: "Ho! Cuihong! Estas ankaŭ vi efektive!"

　＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝
　
（九）原来还是你！

　　玉琳第二天早上起来，人虽然是在照往日一样的做着规定共修的早课，但他的心无论如何不能安静下来。
　　在他的脑海里，老是显出一个身着戎装手执宝杵的韦驮菩萨圣像，他时刻记着他师兄的话，他今天可以见到韦驮菩萨了，但韦驮菩萨的真身不知是否和这供奉的一样？
　　诵经的木鱼声，像不休息的江水；佛号的梵音，像那悠扬的音乐；在往日，这些是最易为玉琳所感动的。可是，在今天，玉琳很希望早课快快做完，因为他很焦急地盼望着早点能够见到韦驮菩萨现的真身。
　　好容易，早课总算做完，玉琳从大雄宝殿出来，想到前面的韦驮殿来礼拜韦驮菩萨，这时候，东方刚发出晨熹的微光，满天的星斗，像棋子一般的还密布在高空，一轮弯弯的下弦寒月，孤单的，寂静的高挂在天上。
　　玉琳在韦驮菩萨像前拜了三拜，又跪在他的座前轻声地祝祷：“菩萨！人都说你是三洲感应，护持佛法，谁都愿恭敬礼拜你。你前次送我的衣食，真叫我感激不尽！玉琳年轻德浅，哪能受得起菩萨的这些好意？师兄玉岚说，今天近午的时候，我在寺前的大路上，就可以见到菩萨的真身，那时候，还望菩萨多多指示愚蒙！”
　　玉琳正在这样祷告的时候，忽然身后起了尖锐的怪叫：“不行！不行！我昨天是说你今天能见到送衣食给你的护法韦驮，不是说的这木头雕塑的韦驮！”
　　玉琳以为是出了什么事情，赶快的回头过来一看，原来是他的师兄玉岚！
　　玉琳放下了心，走过去向师兄打了一个问讯，口里并向师兄叫了一声“早安！”
　　“你怎么都做这些无聊的事？”玉岚缩着头，袖着手，很不屑似地问。
　　一阵寒风吹打在玉琳的脸上，玉琳翻起了怀疑的眼睛不懂似的望着玉岚。
　　“你要求这不说话的菩萨指示愚蒙做什么？”
　　“我很希望师兄多多指教！”玉琳懂得了他师兄的话。
　　“一切好话佛说尽，指教，有什么可指教呢？”玉岚摇了摇缩在衣领下的头。
　　“可是”，玉琳悻悻地说道：“佛陀所说的真理，毕竟不是人人都能接受的，善知识的开示接引，不是很重要吗？”
　　“我也是善知识吗？哈哈！”玉岚粗哑地傻笑声，惊动得息在丹墀里树上的几只鸟儿也醒来走了。
　　“师兄！”玉琳又是恭敬地一问讯：“过去玉琳无知，对师兄多有失礼之处，近来每想要向师兄忏悔，皆因见到师兄都是匆匆的，师兄道高德重，一定不会把过去的事记在心里。”
　　“什么过去和未来的，现在的事情还来不及处理。”玉岚把缩着的头伸了一下：“师弟！我问你，什么是现在出家人应做的事？”
　　“弘扬佛法，救度众生！”
　　“你把佛法弘扬了没有？”
　　“我还没有懂得什么！”
　　“你把众生救度了没有？”
　　“有机会我是这样做的！”玉琳的脑海中浮起了救度王小姐的种种事情来。
　　“师弟！吃早饭的时间还有一会，你看早晨空气多么新鲜，我和你到山门外去走走！”
　　玉琳点了点头，跟在玉岚的后面。
　　他们师兄弟，第一次这么默契的走在一起，玉岚也是第一次的不像是一个疯傻的和尚。
　　他们走到寺门前的一个池塘边停了下来。
　　“师弟！”玉岚亲切地喊了一声：“你说要懂得佛法才去弘扬，我想也许你永久不会懂得佛法，因为在弘扬佛法的时候，才能了解到佛法。天天关在象牙之塔的寺院里，日日在一些古书里翻来翻去，这样就能得到佛法了吗？”
　　“是的，这样只能了解到佛法的皮毛，而不能真正懂得佛法的受用！”玉琳顺着玉岚的意思说。
　　“真正的佛法是不离众生，修学佛法要到众生处去求，你知道现在学佛的人，都要离开众生吗？”
　　玉琳点点头，表示承认师兄的看法。
　　“你说你有机会就救度众生的，其实你至今一个众生都还未度。好比有一个人落在这个水里，”玉岚用手指了一指池塘里的水：“你要想来救这个落水的人，你应该要把他救上岸来，离开能淹死他的深渊，这样才能使他得救，但你现在并未这样去救度众生，你看到众生在生死爱欲的洪流中翻滚，你只发了五分钟救度众生的心愿，你把沉没在生死爱欲洪流里透不过气来的众生，提出水面看了一下，使他呼吸了一口气，又把他放到水里去，你逍遥自在地走了，你说，这样算是救度众生了吗？”
　　玉岚的话，说中了玉琳的心病，玉琳没有回答，惭愧得低下了头。
　　“你以后救人要救到底，可不能半途又放下了人！”玉岚的话，就像是命令似的口吻。
　　玉琳知道师兄这话，都是指着他到王相府中去招亲的那段事而说的，他想想这也是不错的，他虽然到王宰相府中去说服了王小姐，王小姐的病虽然给他医好了，但他并没有能使王小姐完全跳出生死爱欲的大海。
　　人间的爱情，本来是与生俱来的烦恼，并不是用三言五语说能断除就断除的，当初玉琳和王小姐洞房花烛夜的晚上，虽然用一席话感动了王小姐，使他又像白玉似的回到寺中去修行，但王小姐爱慕玉琳的一颗心并没有完全死去，这在玉琳的心里也很清楚地知道。
　　多情美貌的王小姐，玉琳当然并不能完全忘怀，但他又要努力地把她遗忘，因为他知道情网的魔力，一不小心，就会给它捆得紧紧，一失足成千古恨，所以，事先怎能不谨慎呢？“菩萨畏因，众生畏果”的道理，玉琳是常常记着的。
　　现在，玉琳听了玉岚的话，知道玉岚是说他把王小姐提出水面看了一看又放下去，并未把她救出苦海，但怎样才能把她救出苦海呢？他想问苍天，但苍天无语；他想问白云，但白云悠悠，玉琳这时候，又开始感到非常的困惑！
　　萧瑟严寒的隆冬，本来是极其寒冷的，何况玉琳和师兄谈话的时候，又是在一个隆冬的早晨。但此刻玉琳除了心中有一层薄薄的阴霾以外，身上并不感到寒冷，他并没有像他师兄一样，老是把头缩在衣领里。这时，池塘旁边快将秃光了的梧桐，有几片枯黄了的树叶掉落在玉琳的身上，玉琳用手扑了扑穿在身上的新僧袍，拂去了那几片枯黄的树叶。
　　“这件新僧袍，真带给你无限的温暖。”玉岚转移了一下目光，从玉琳的身上一直看到身下。
　　“这都得要感谢护法韦驮菩萨。”
　　“唉！”玉岚叹了一口气：“又是护法韦驮菩萨！”
　　“你不是说我今天可以见到护法韦驮菩萨吗？”玉琳惶惑地注视着他的师兄。
　　“不错，你今天是可以见到送衣食给你的护法。”玉岚的口中没有再说出“韦驮菩萨”四个字。虽然聪明的玉琳，也猜透不出师兄话中的玄机。
　　玉琳不知道师兄的话中有弦外之音，他放下心不再怀疑。
　　“梆！梆！梆！……”集合大众吃早饭的号令从寺里传来，天已经亮了。
　　“师兄！吃早饭了！”玉琳说。
　　“吃！人生一天到晚都是忙着吃，好像人生下来就是为吃饭的，除了吃，好像就再也没有其他的事一样。”
　　玉琳给师兄这么一说，知道自己的话说得太快了，不觉红起脸来！
　　“你回去吃饭吧，我还有点事情到外面去跑跑。”玉岚说后，也不等玉琳回答，缩头弯腰的就去了。
　　玉琳看看玉岚的背影，一阵茫茫然的感觉透过了他的胸际。
　　玉琳想到师兄，怎么近来特别显得这样神奇莫测，他在寺中既没有负什么职务，而且更没有和什么人有过往来，大家都把他当疯傻的人看待，没有一个人瞧得起他，他自己除了吃饭睡觉游逛以外，也觉得这个世界与他无关。过去玉琳非但瞧不起他，而且非常厌恶他。自从抄写《法华经》以后，才知道玉岚是一位不凡的人物；师父介绍，说他是大乘菩萨，外现小疵，他这才从此不敢藐视他。然而，自从玉琳改变了对玉岚的看法，玉岚就更神秘地在寺中来去的踪迹无定了。玉琳想找他，但他像捉迷藏似的不给你找到；你不找他，他又神奇似的忽儿出现在你的眼前。每当玉琳见了他，他说上没头没尾的几句话，就不管一切地走了。即使玉琳要想向他说什么，也不容易插口。
　　玉琳望着师兄的背影消失在路的那头，他才怏怏的移动脚步，预备回去吃早饭。这时，玉琳又看看四周，四周都是静静的，静静的早晨，静静的山林，静静的路面，静静的池水。玉琳想到，人的情感本来也是这样静静的，无所谓什么喜怒哀乐，忧愁苦恼，但因不善处理外面的境界，给外境诱惑得就不能静静的了。好比：静静的山林中有了微风吹动，山林就不能静静的了；静静的路面若有轻缓的脚步，路面就不会静静的了；静静的池水，若投下一颗细小的石子，池水就不能静静的了。过去的玉琳，天真无邪，纯洁的心灵上，一尘不染，等到他年龄稍长了，不平的世间，忧患的人生，散漫的佛教，没落的僧团，就一一的扰得他不能宁静了。再加上现在王小姐以及玉岚，他们的事，他们的话，都不能叫玉琳完全无动于衷，因此，玉琳觉得自己的情感就不能平静了。
　　“门头！你看到玉岚和玉琳出去了吗？”正在玉琳跨进山门的时候，门头师隔房的寥元师大着声音问。
　　“我一下早殿就到大寮里去打稀饭了。奇怪，他俩个怎么会一道出去呢？”门头又反问着寮元师，因为在他们的意思，如果有人和玉岚走在一起，这个人就是他们取笑的资料，何况这又是一向厌恶玉岚的玉琳。
　　“不知他们在搞些什么鬼？”
　　“我看到玉岚有两三次在门口和一个年轻的姑娘在谈话，不知是谈的些什么！”
　　“是的，我也曾看到过一次，那个姑娘长得挺不错呢，想不到这么一个疯疯傻傻的人，也会动了凡心！”寮元好像很惋惜似的。
　　玉琳本想不听这些背后之言，装着没有听到这些话就走了过去，但当他走了不远，“玉岚……姑娘……凡心……”，这些话传进了他的耳朵，他不觉好奇地停止了脚步。
　　“那个姑娘，每次都站得离山门远远地和玉岚讲话，看样子不是一个平常人家的姑娘，我只看到她的侧面，好像是过去见过的，可惜我没有看到她的正面。所以始终记不起来。”门头很高兴地卖弄自己不凡的眼力。
　　“那个姑娘也没有出息，我们寺中的玉琳师是多么漂亮，她不去追求，他怎么要来勾引那个疯和尚？”
　　玉琳觉得没有意思听下去了，加速了脚步，走进大雄宝殿角落上那个他睡觉的小房间里。
　　他这时无论如何按捺不住他对世间不满的情绪，他想到师兄虽有时疯疯傻傻，但这都是他故意装作的，不然，你看他对自己讲的话，怎么都会含有那么深的道理？一个不是庸碌的圣僧，尚要遭受人间的这些闲言闲语，讥嘲毁谤，世间上哪有什么真假和是非！
　　他气得连早饭也无心去吃。
　　在玉琳的看法，门头和寮元讲的话若是真的，他想，这其中师兄一定有他的原因。但这个姑娘究竟是从哪里来的呢？玉琳想来想去无法知道。
　　玉琳把佛殿上前后打扫整理了一下，虽然还早得很，但他怕误了时间见不到韦驮菩萨，所以他很早地就带着一颗虔诚恳切的心，跑到寺前的大路上去等待了。这一条路，除了香期放假，寺中人常常出入外，平时是很少有人经过的。
　　玉琳的眼睛不停的注视看四方，时间越接近中午，他的心情越紧张。
　　远处，有一个婀娜的身影走来。
　　“那一定是女子，我不要朝着她，若是韦驮菩萨从身后走来，被他见了，岂不难堪！”玉琳这样想了以后，就掉转头朝另外一个方向。
　　不多一会，玉琳的身后有脚步的声音和说话的声音响起：
　　“姑爷！不！万金和尚！不！玉琳师父！你，你，你在这儿？”
　　玉琳掉过头来一看不觉脱口惊奇地叫道：“呵！翠红！原来还是你！”

　　(10) La vera senco pri amo

　　"Vi ja vere havas grandan superecon! Vidi vin estas eĉ pli malfacile ol supreniri al la ĉielo!" Cuihong paŭtis kaj ĵetis ofenditan rigardon al Yulin.
　　"Ĉu vi venas al nia monaĥejo por oferi adoron kaj incenson?" Yulin reciprokis duban rigardon al Cuihong, sed tuj sin ŝajnigis ne aŭdi ŝian antaŭan parolon. Li akcentis: "Rapide iru! Mi havas gravan aferon ĉi tie, do bonvolu ne ĝeni min!"
　　"Bona Majstro!" Cuihong lernis ĉe Fraŭlino Wang tiun titolon, "Ĉiuj ja scias, ke vi, la Pli Honora Monaĥo, estas eksterordinara persono. Sed vi ne rajtas preni nin kiel tigrojn! Rigardu, kiom vi timas min!"
　　"Ne, ne! Nun estas la tempo, rapide iru!" Yulin rigardis la sunon kaj trovis, ke preskaŭ estis tagmeze kiam aperos Bodisatvo Vedo laŭ la diro de lia fratulo. Li maltrankviliĝis pri tio.
　　"Kien mi iru?" Cuihong demandis dubeme.
　　"Demandu vin mem!"
　　"Fraŭlino sendis min al vi!"
　　"Ĉu fraŭlino vere sendis vin?"
　　"Se ne al vi, kial mi venis ĉi tien foj-refoje?"
　　"Ho..." Yulin sentis sin en granda embarasiĝo, kaj li ne sciis kiel respondi.
　　Yulin vere sentis sin ekstreme embarasita. Post kiam li konvertis Fraŭlinon Wang en la ĉefministra rezidejo kaj revenis en la monaĥejon, li tute ne sciis pri ŝia stato: Ĉu ŝi ree malsaniĝis aŭ ĉu ŝi monaĥiniĝis? Li penis deteni la pripensojn pri ŝi por eviti novajn komplikaĵojn. Eĉ kiam lia kompatemo incitis lin kaj li volis informiĝi pri ŝia situacio, li bremsis tion ĉar inter viroj kaj virinoj ekzistis tradicie profunda kaj vasta abismo kiun multaj ne kuraĝis transpaŝi por eviti detruiĝon. Tiel formiĝis la mistero inter viroj kaj virinoj.
　　Post kiam Sidarto, la baldaŭa iluminiĝinta Budho, ricevis laktokaĉon de paŝtistino, liaj samideanoj foriris pro indigniĝo kaj malestimo. Post kiam Anando suferis tenton de Fraŭlino Matangi, oni riproĉis lin, ke li atentas nur pri lernado anstataŭ pri disĉiplino kaj deca konduto. Tiuj aferoj markiĝis en la koro de Yulin kiel brulmarkoj. La juna Yulin nature havis malsaman vidpunkton de sia darma fratulo pri tio. Lia darma fratulo persistis sian agmanieron, atentis la trankvilan konsciencon kaj ignoris alies laŭdojn, mokojn, kritikojn kaj komplimentojn. Sed Yulin kondutis malsame. Li estis superema kaj glorama. Li ne kuraĝis kontraŭi la aferon eĉ se ĉiuj opinias ke tio estas la plej malvalora. Do por eviti homajn klaĉojn, li povis fari nenion alian ol devigite kaj dolore ignori sian kompateman zorgemon al Fraŭlino Wang.
　　Yulin klare sciis, ke estante monaĥo, kvankam oni subpremas ĉiujn malpurajn pensojn kaj traktas homojn egale sendistinge de sekso aŭ aĝo, tamen la tradiciaj konceptoj de la socio rigardas tion kontraŭleĝa. Ili postulas, ke oni distingu la virinojn de la viroj, kaj prenu ilin kiel malaltnivelajn estaĵojn, kaj krome tenu sin mem for de la vivestaĵoj. Yulin kliniĝis antaŭ tiuj tradiciaj ideoj.
　　Nun, informiĝinte de Cuihong, ke Fraŭlino Wang sendis ŝin al li, la gracia figuro de afabla kaj bela Fraŭlino Wang denove flosis en lia menso. Li sentis, ke kvankam li ne devas respondeci pri ŝiaj vivo, morto，ĝojo kaj tristeco, li morale ne povas tute ignori ŝin, precipe kiam ŝiaj sopiroj kaj suferoj rekte dependas de liaj agoj!
　　"Nia fraŭlino jam la trian fojon petis min veni por transdoni ŝian saluton al vi." diris Cuihong.
　　"Cuihong, nun mi vere ne povas longe babili kun vi. Vizitu la monaĥejon kaj ni parolu poste!" Kvankam la pensoj pri Fraŭlino Wang ŝvebis en lia menso, Yulin ankoraŭ esperis vidi Bodisatvon Vedo, do li klopodis adiaŭi Cuihong.
　　"Via nervoza aspekto kvazaŭ montrus, ke vi timas min vidi vian amatinon! Do vi ja havas sekreton nescieblan por aliuloj!" Cuihong diris sarkasme.
　　"Ne blasfemu bodisatvon!" Yulin serioziĝis kaj laŭtigis sian voĉon.
　　"Ho, kiel majesta tono! Do vi jam fariĝis Bodisatvo!" Cuihong diris kun iom da moko.
　　"Mi ne diris, ke mi estas bodisatvo, sed nur atentigis vin ne humiligi Bodisatvon Vedo!"
　　"Mi ne humiligis Bodisatvon Vedo!"
　　"Sed vi diris, ke Bodisatvo Vedo estas mia amatino."
　　"Ĉu vi vere atendas Bodisatvon Vedo ĉi tie?" Cuihong mire turnis siajn okulojn.
　　"Kial ne? Do mi petas, ke vi tuj foriru de ĉi tie! Rapidu!"
　　"Oni diras, ke estas malfacile por ordinaraj homoj vidi bodisatvojn pro iliaj antaŭaj malbonaj konsekvencoj kaj oscedoj de kleŝoj! La ŝanco estas vere rara. Permesu ankaŭ al mi vidi lin!" Cuihong petis kun riverenco.
　　"Vidi Bodisatvon postulas liberecon de kleŝoj kaj ĉagrenoj, kaj ankaŭ posedon de sufiĉe da bona kaŭzeco. Se vi ne konvenas, vi ne povos vidi lin."
　　"Kaj kia estas via bona kaŭzeco por vidi Bodisatvon Vedo?"
　　"Ankaŭ mi ne havas bonan kaŭzecon."
　　"Do kiel vi povos vidi Bodisatvon Vedo?"
　　"Mia fratulo Yulan proponis, ke mi venu. Li diris, ke tiam mi povos vidi Bodisatvon Vedo ĉi tie." Yulin, kiu neniam mensogis, simple sciigis al Cuihong, esperante, ke ŝi komprenos kaj foriros.
　　"Ankaŭ pro iu majstro mi venis renkonti vin ĝuste nun."
　　"Kiu?"
　　"Iu frenezeca monaĥo!"
　　"Li estas mia fratulo Yulan!"
　　"Kiam fraŭlino sendis donacojn al vi, mi ĉiam renkontis tiun frenezecan majstron. Li diris, ke mi ne povos facile vidi vin. Kaj eĉ se mi trovos vin, vi ignoros min, do li transprenis la donacojn por vi. Sed fraŭlino ĉiam demandis pri via respondo, kaj mi nenion povis diri. Hodiaŭ matene tiu frenezeca majstro venis en la urbon al nia fraŭlino eĉ sen lavi sian vizaĝon. Mi ne scias, kion li diris al la fraŭlino, sed ŝi tuj sendis min al vi."
　　"Kion fraŭlino volas fari per mi? Kiajn donacojn ŝi sendis al mi?" Yulin konfuziĝis.
　　"Unue manĝaĵojn, due vintran veston."
　　"Ĉu tio estas senditaj de via fraŭlino?" Yulin ekkriis: "Mi pensis, ke Bodisatvo Vedo helpis min!"
　　Nun li komprenis, ke Yulan transportis la donacojn al li kaj tio kaŭzis lian miskomprenon, ke Bodisatvo tion faris. Jen kial la darma fratulo ofte mokis lin en siaj paroloj. Feliĉe li ne publikigis la eraran kredon! Alie, li ricevos suspekton de mensogo.
　　Yulin eksciis en tiu tempo, ke li ne povos vidi Bodisatvon Vedo kaj tio ja estas la aranĝo de lia darma fratulo. Sed kial lia darma fratulo intencis tion fari? Yulin neniel povis trovi la respondon en sia menso.
　　Yulin revenis al la antaŭa trankvileco post la paso de mensa intensiĝo.
　　"Cuihong, nun diru al mi pri la fraŭlino post mia foriro." Yulin demandis ne pro sia sopiro al Fraŭlino Wang, sed pro la maltrankvileco, ke ŝi dronis en fatalaĵo pro sia blinda pasio.
　　"Vi similas al sensenta ŝtipo kaj ŝtono! Je kio nia fraŭlino estas malpli supera ol vi, tiel ke vi rifuzis ŝin? Monaĥoj devas esti kompatemaj, sed vi havas neniom da kompatemo! Se vi jam konsentis pri la edziĝo en nia ĉefministra rezidejo, kial vi forkuris al la monaĥejo kiel fantomo? Vi lasis malbelan makulon en la ĉefministra rezidejo! Malmultaj konantoj laŭdas vin pri via eksterordinareco kaj kulpigas nian mastron pri la absurdaĵo. Se vi estas tiel sendankema, kial vi ŝajnigas vin zorgema al nia fraŭlino nun?"
　　Ĉiuj vortoj de Cuihong entenis kulpigon al Yulin. Antaŭe, se iu el la ĉefministra rezidejo parolus tiamaniere al li, li certe ne povus deteni sian koleron, sed nun li sciis, ke li ne rajtas agi laŭplaĉe. Li do respondis malrapide:
　　"Cuihong, ne kulpigu min tro apatia. Amo povas helpi homojn kaj ankaŭ difekti ilin. Via fraŭlino estas tro amema. Ŝi ja povas ĝui sian vivon trankvile, tamen ŝia amo kaŭzis al ŝi grandan malfeliĉon. Pro tio oni povas diri, ke amo estas fonto de sufero. Kiam ni scias tion, kial ni plu kroĉiĝas al la amo? Temante pri la kompatemo de monaĥoj, la kompatemo celas helpi homojn anstataŭ difekti ilin. Se mi dronus en la riĉeco kaj potenco en la ĉefministra rezidejo, vivus dorlotite kun via fraŭlino anstataŭ havi saĝan vivon, ni denove falus en la amaran maron de metempsikozo kiam venus nia vivfino. Tio donus suferon al via fraŭlino kaj ankaŭ al mi mem. Ĝuste pro la monaĥa kompatemo al via fraŭlino kaj ankaŭ al mi, mi tuj revenis post kiam mi iris en la ĉefministra rezidejo."
　　"Ĉesu paroli la orelplaĉajn vortojn pri la bona intenco al nia fraŭlino kaj vi mem". Cuihong diris kolere, "Se vi intencas bonon al mia fraŭlino kaj vi mem, vi ja devus resti en la ĉefministra rezidejo anstataŭ reveni. Mi aŭdis rakonton pri tri fratoj. La tri fratoj iris sur la vojo por fariĝi monaĥoj. Duonvoje ili vidis virinon, kiu ĵus perdis la edzinon kaj havis tri infanojn bezonantajn prizorgon. Neniu volis adopti la infanojn. La tria frato ne toleris vidi la suferon de la virino, restis kaj edziĝis al ŝi, dum la aliaj opiniis, ke la tria frato havas malfortan volon pri la sinkulturado. Ili foriris de li malestime. Sed poste la tria frato unue atingis sanktecon. De tio ni scias bone, ke ĉiama preteco helpi al aliaj estas spirita praktikado. Vi tute ne zorgis pri la vivo aŭ morto de nia fraŭlino kaj foriris lasante ŝin soleca. Mi ne opinias, ke tia praktiko donos bonon al vi!"
　　"Vi ne rajtas tiel diri, Cuihong. Tiu plej juna frato certe estis eksterordinara homo, do li tiel agis por nenio alia krom la feliĉo de aliaj homoj. Se tion farus la komencantoj sen fortika fundamento, ili ne nur malsukcesus atingi la celon, sed ankaŭ riskus ligitecon per riĉeco kaj amo. Vi ankoraŭ ne komprenas mian intencon."
　　"Mi komprenas nenion alian krom vian nuran penson pri vi mem! Ĉu vi pensis pri tio, kiel sincere nia fraŭlino amegis vin! Por vi ŝi ignoris siajn manĝon, sanon kaj eĉ vivon! Ŝi prenis vin kiel siajn animon kaj vivon! Ŝi eĉ ne volis forlasi vin dum momento. Tamen vi komprenas nenion pri amo!"
　　"Cuihong, ne tiel ekscitiĝu! Trankviliĝu kaj aŭskultu min atente." Yulin daŭrigis la parolon post mallaŭta tuso: "Vi estas kaptitaj en la reto de amo kaj eĉ ne havas iomete da libereco. Vi eĉ ne komprenas vin mem, do kiel vi povus kompreni vian amon? Mi rigardas vin ekster la reto de via amo, kaj trovas vin vere malsaĝaj. Vi virinoj ne koleru, ke mi diru al vi veran okazaĵon.
　　Kiam mi estis tre juna, nia najbaro sinjoro Liu edzigis sian filon, sed la nova edzo malsaniĝis en malpli ol unu jaro. Lia novedzino ploregis ĉiutage kaj diris al la aliaj, ke la juna edzo estas ŝiaj animo kaj vivo, kaj ŝi ne povos daŭrigi la vivon sen li. Post nelonge la juna sinjoro forpasis malfeliĉe. Pasis malpli ol duonjaro, kiam mi estis tre juna. Mi propraokule vidis, ke juna edzino ĵus perdinta la edzon kuŝis en la sino de alia viro kaj diris senĉese, “Vi estas miaj koro kaj hepato; vi estas mia amo.” Kvankam mi estis tre juna, tamen vidinte tion, mi sciis bone, ke tio ne estas la kulpo de la virino. Tio estas la portreto de ŝanĝiĝema efemereco. La mondaj aferoj similas kiel printempaj sonĝoj. Kiel oni rigardas la sonĝsimilajn mondaĵojn tiel gravaj? Cuihong, via fraŭlino ekamis min nur pro mia bela vizaĝo en la nuna tempo. Ĉu ŝi ne ekamos pli belan viron se ŝi vidos tiun? Laŭ via diro mi ne komprenas amon, sed eble mi agis nur pro la vera kompreno pri la amo!"
　　Aŭdinte la opinion ĝustan kaj sagacan, Cuihong ruĝiĝis kaj honteme mallevis la kapon por rigardi la flaviĝintajn foliojn falintajn sur la vojo.
　　"Kio estas la stato de via fraŭlino?" Yulin denove demandis post paŭzo.
　　"Ŝi suferis multe de post via foriro kvankam ŝi akceptis la malagrablan fakton pli aplombe." Kiam Cuihong parolis, kelkaj larmoj falis de ŝiaj okulkavoj.
　　"Kian suferon ŝi povis havi?" Yulin eksentis iom da maltrankviliĝo pro la kompato al Fraŭlino Wang.
　　"Vi opiniis, ke ĉio finiĝos post via foriro. Ĉu vi scias, ke nia mastro preskaŭ mortis de furiozeco pro via konduto. Li diris, ke vi donis grandan malhonoron al li, kaj li neniel povos toleri tion. La konsilisto Wu de la mastro precipe ĉiam instigis lin sin venĝi kontraŭ vi por doni al vi instruon. Ili diris, ke vi jam estas la bofilon de ilia familio, do ili devas revenigi vin por la feliĉo de la fraŭlino kaj la honoro de la familio. Sed fraŭlino tute ŝanĝiĝis, kaj ŝi petegis plorante, ke la mastro ne ĝenu vin. Ŝi petegis permeson de la mastro ankaŭ por sia monaĥiniĝo. Ŝi toleris tre grandan suferon pro vi. Alie, kiel vi povus reveni tiel facile?"
　　Aŭdinte la vortojn de Cuihong, la maltrankvileco en lia menso iom kaj iom kvietiĝis. Li ege kortuŝiĝis pri la vortoj de Cuihong. Li tute ne timis minacajn rimedojn de la ĉefministro kaj konsilisto. Li trovis, ke Fraŭlino Wang estas junulino kun profunda bona kaŭzeco, kaj lia konduto edziĝi en la ĉefministra rezidejo estas farinda afero.
　　"Bone, Cuihong," li ĉirkaŭrigardis: "Kvankam ŝi havas malagrablan travivaĵon en la nuna tempo, tamen ŝi evitos pli da sufero en la estonteco. Diru al ŝi plibone prizorgi sin mem. Mi reiros al la monaĥejo."
　　"Fraŭlino volas vidi vin ankoraŭ fojon por paroli ion rekte al vi!" urĝis Cuihong.
　　"Mi vidos ŝin kiam ŝi monaĥiniĝos."
　　Dirinte, Yulin foriris sen turni la kapon, lasante Cuihong en miksitaj sentoj de respekto kaj rankoro.

================================================================
　　（十）爱情的真义

　　“你真是好大的架子，见你一面，就比登天还难！”翠红鼓起了小嘴，睹气似地向玉琳看了一眼。
　　“你是要到我们寺中去拜佛烧香吗？”玉琳也怀疑地看了翠红一下，但随即又装着没有听到她的话似的，他就加重了语气道：“你就赶快去吧，我在这里有一点要紧的事情，请你千万不要打扰我！”
　　“好师父！”翠红在王小姐那里学会的称呼：“现在谁还不晓得你万金和尚是不凡的人物，但你也不能太把我们看作和老虎一样呀，你看，这样怕我！”
　　“不是！不是！现在时间到了，请你赶快去吧！”玉琳看看天空的太阳，想到他师兄吩咐见韦驮菩萨是在近午的时候，所以他着急起来！
　　“我要到哪里去呢？”翠红怀疑地问。
　　“你问自己就好！”
　　“小姐叫我来找你的！”
　　“小姐叫你来找我的？”
　　“如果不找你，我为什么几次三番的要到这儿来呢？”
　　“呵……”玉琳感到不知如何应付才好。
　　这时的玉琳，真是狼狈到万分。他自从在王宰相府中招过亲感化了王小姐回寺以后，就一直不知王小姐的情形，是再病了呢？抑是出家去了呢？玉琳为免得藕断丝连，为了怕结果惹出更多的是非，所以他就尽量地避免思想这些问题，纵然有时候为了慈心的激发，想探问一下她的消息，但男女之间的事，从古以来就好像有条很深很阔的鸿沟隔在中间。这一条鸿沟，多少人都不敢越过它，都怕被沉没了。因此，男女间的神秘就是这样的形成。
　　释迦牟尼佛受牧女的乳糜供养，和他同在一起修行的憍陈如等五人，竟认为很不屑地愤而离去；阿难受了一次摩登伽女的魔难，大家就责备他只重多闻而不重戒行。这些事，像烙印似的烙在玉琳的心版上。年轻的玉琳，起初和他的师兄对于这些本来就有着不同的人生观，他的师兄，凡事我行我素，只要问心无愧，外面的称讥毁誉，一概不放在心上，而玉琳和他的师兄完全不同，他有一颗好胜心、荣誉心，别人所公认为最不屑的事，明知那并不一定是正确的，但他就不敢违反。所以，为了免除别人的闲言，他就不得不将一颗关怀王小姐的慈心，勉强的、痛苦的，抛向脑后！
　　玉琳知道得非常清楚，做一个出家人，虽然把心中一切杂染的念头完全压制，对人不分男女老幼，都一律平等而视，但一般人们的传统观念，却认为这是不合法理。他们要求的是要你起分别心，是把女子不要当人，是叫你远离众生，玉琳就向这些传统的观念低了头。
　　现在，从翠红的口里说出，她是小姐叫她来找他的，多情美貌而又善良的王小姐的倩影，又在玉琳的脑海里浮现起来，他觉得王小姐的生死哀乐，他虽然不必负什么责任，但在道义上，他是不能完全视之不顾的，何况王小姐生死哀乐，的的确确又都是为他所能左右的呢！
　　“我们的小姐，已经是第三次叫我来向你问好。”翠红ㄚ鬟说。
　　“翠红！这时候我实在不能同你多说，请你到我们寺中玩一转回来再说好吧！”玉琳的心中虽然掀起了挂念王小姐的思潮，但他还是觉得见到韦驮菩萨的机会是千载一时，所以对于翠红的话暂时不得不放开。
　　“看你这样慌张的样子，好像有什么意中的情人来会你而怕给我看到似的，原来你也有不可告人的秘密！”翠红挖苦似地说。
　　“请你不要侮辱菩萨！”玉琳沉下脸，放大了声音。
　　“哎唷，好不凡的口气，原来你是菩萨了！”翠红带着几分讥讽的口气。
　　“我没有说自己是菩萨，而是叫你不要侮辱韦驮菩萨！”
　　“我没有侮辱韦驮菩萨呀！”
　　“你说韦驮菩萨是我意中的情人。”
　　“难道你在这里是等的韦驮菩萨吗？”翠红翻了眼睛，也惊奇起来。
　　“怎么不是呢？所以我请你此刻赶快离开这里，你，你快点去吧！”
　　“听说凡夫业障深重，烦恼系缚，是不易见到菩萨现真身的，这个机会难得，请求你也让我见见菩萨好吗？”翠红听到能见到菩萨，连忙的向玉琳打恭作揖。
　　“见菩萨不但要没有业障烦恼，而且更重要的是因缘，你若无缘，菩萨也是不能见到！”
　　“你是什么因缘能见到韦驼菩萨呢？！
　　“我，我也没有什么因缘。”
　　“那么你怎么能见到韦驮菩萨？”
　　“我师兄玉岚叫我来的，他说我在此时此地可以见到韦驮菩萨。”玉琳对人一向不说谎言，他坦白地告诉翠红，意思是希望她明白了解以后赶快离开。
　　“我也是有一个师父叫我此刻到这里来找你。”
　　“谁呢？”
　　“是一个看去疯疯傻傻的师父！”
　　“他就是我的师兄玉岚！”
　　“我每次奉小姐的命令送东西给你，总是碰见那个疯傻的师父，他说我不容易找到你，即使找到你，你也不愿理睬我，因此，他叫我把东西给他带给你，但每次回去，小姐总问你有什么回信，我都是没有话答覆。今天早上那位疯疯傻傻的师父脸也不洗就去城里找我们的小姐，我也不知他和小姐讲了些什么话，小姐就叫我来找你。”
　　“小姐叫你找我有什么事？她叫你送过什么东西给我？”玉琳感到茫然了。
　　“第一次是送的点心食物，第二次是送的棉衣僧袍。”
　　“这是你们小姐送的？“玉琳惊叫起来：“我还以为是韦驮菩萨护我的法了。”
　　玉琳这时候才恍然明白过来，他想道：原来这些东西都是师兄拿去的，自己就一时误会，以为是韦驮菩萨护法，难怪在师兄的话中，就常常有笑话自己的地方。幸而没有把这些事张扬出去，不然，岂不遭受妄语的讥嫌？
　　玉琳现在知道，在这儿是等不到什么韦驮菩萨了，这都是他师兄的安排，他的师兄为什么要这样做呢？在玉琳的心中是不知道了。
　　玉琳紧张的情绪过去以后，他的心倒反而安定下来。
　　“翠红，现在就请你说一说我离了相府后小姐的情形吧？”玉琳这祥问，并非他对王小姐还有什么留恋，他之所以不能完全释怀的就是怕她的痴情，而铸成悲惨的结局。
　　“你这个人，好像和木石一样，一点情义也没有。我们的小姐，哪一点不配爱你，你倒反而推三阻四的不肯。人家都说出家人是很慈悲的，其实我看你一点慈悲也没有。既然承认到我们相府中去招亲，为什么像幽灵似的现了一下又回来？现在把我们清白的相府留下了可丑的斑点。少数知道的人都说你万金和尚了不起，而怪我们老爷仗势胡来。你既这么没有情义，为什么这时又假惺惺的关心我们小姐呢？”
　　翠红ㄚ鬟的这一席话句句都是包含了责难的口吻，放到过去的玉琳，如果以宰相府中人的身份向他讲这些话，他可能就不能忍耐了。但现在他知道，这件事是不能任性的，所以，他慢言慢语的回答道：
　　“翠红！请你不要骂我没有情义，因为情义可以救人也可以害人。你们小姐是一位多情的人，她本来是很安乐的过日子，给多情搞得反而不安乐了。所以照这样看起来，情义实在是苦恼的根源。情义既是苦恼的根源，我们为什么知道了还要执着呢？如果说到出家人慈悲，慈悲的本义是救人不是害人的，我若是醉心于相府中的财色权势，和你们小姐过一世迷而不觉的生活，无常一到，又沉沦在苦海里，非但害了你们小姐，而且也害了我。所以我到你们相府里去，又很快地回来，就是因为出家人应有慈悲的心，为了你们小姐也为了我。”
　　“你不要说这些好听的话了，口口声声都是为了我们小姐和你自己。”翠红生气似的说：“如果你是为了我们小姐和你自己的话，你就应该在我们相府中招亲而不回来了。我听到过去有弟兄三人去出家修行，在路上他们弟兄三人见到一个妇人刚死去了丈夫，一群孩子无人领养，第三个小兄弟见了不忍，就留下来和妇人结婚了。老大和老二以为三兄弟的道心不坚，非常鄙视地弃他而去了。然而，后来先成道果的还是这位第三兄弟。由这里看起来，时时都为人着想就叫做修行。你对我们小姐的死活，一点不表关心，放下我们软弱的小姐就独自的走了，这样修行，我想是不会有什么好处。”
　　“翠红！话不是如你这样所说。你讲的那位第三个小的兄弟，他一定本来就不是平凡的人，所以他那样做了，除了为人幸福打算外，别无他求。假若是一个对于修行还没有把握的初发心的人，这样做了，非但救不了人，而且自己还会有给财色困缚起来的可能。你是还没有懂得我的心意。”
　　“你的什么心意，我除了觉得你太为自己着想以外的确是不懂得。你没有想想，我们小姐对你的情意多么真挚，她为了你，饮食、健康、甚至生命都不顾，她把你当为她的灵魂，她的生命，她一时一刻都不愿离开你，而你却是这么一个不懂爱情的人！”
　　“翠红！你不要这样激动，你静下心来留神听我说。”玉琳轻微地咳嗽了一声：“你们身陷在爱情的网中，一点自由都没有。对于你们自己这个人，尚且还没有弄明白，哪里还能懂得你们的爱情呢？我站在爱情的网外看你们，真觉得你们愚痴得很！你们女子不要见气，我可以说一段事实给你听听。那还是我很小的时候，我们邻居刘先生的公子娶了亲，但不到一年的时间刘公子病了，那位新婚的姑娘每天老在哭泣，她向人说，刘公子是她的生命，是她的灵魂，她少了他无论如何活不下去。后来，刘公子真不幸地去世了。大概过了不到半年，那个时候我还小，我亲眼见到那位死去丈夫的女子躺在另一个男人的怀抱里，口里不住地又向那个男人说：“你是我的心肝，你是我的爱！”我那时年龄虽小，但我看了这情形，知道这并不是那女子的过错，而是无常变幻的写照！世事都像春梦一样，何必要对春梦似的世事那么认真呢？翠红！你们的小姐见到我这时的面孔长得好，所以爱上了我，假若她见到比我更美的男子不是又要爱他了吗？你说我不懂爱情，我这样或许才是真正的了解爱情！”
　　玉琳的这种真知灼见的说法，翠红ㄚ鬟听得也红了脸，她羞惭地低下头来看看落在路上枯黄了的树叶。
　　“你们的小姐，现在究竟怎样？”停了一会玉琳又这样问。
　　“自从你回来后，小姐虽然比过去看得开些，但她却受了很多的苦楚。”翠红说着说着，几滴泪水从她的眼眶里滴下来。
　　“她会受什么苦呢？”玉琳为了同情可怜她，听到翠红一说，不觉心中也有几分忐忑不安起来。
　　“你还没有知道，你以为你走了就没事了。你哪里会晓得我们老爷为了你这样行为，真是气得死去活来。他说你这样太丢了他的面子，他无论如何不能容忍。尤其老爷用的那个吴师爷，老是怂恿老爷报复教训你一顿。他们说你已经招赘了，为了相府中的面子，以及小姐的幸福，非得设法要你回去不可。我们的小姐怎么这时都完全变了，她几次哭哭啼啼的要求老爷不要为难你，请老爷准许你和她都出家，她真是为了你受尽委屈。不然，你哪里能就这么安稳的回来呢？”
　　翠红的这些话，玉琳听了忐忑不安的心反而静下来了。但他又给这些话深切的感动，他并不畏惧宰相和师爷们的恐怖手段，他觉得王小姐毕竟是一位深具善根的女性，到宰相府中去招亲并没有辜负此行。
　　“很好，翠红！”玉琳向四边看了一看：“你们小姐眼前虽受了委屈，但她将来可免了许多痛苦，你回去叫她自己珍重，我要回寺去了。”
　　“我们小姐想要再见你一次，当面和你谈谈！”
　　翠红ㄚ鬟又急着发问。
　　“等到她将来出家的时候再说吧！”
　　玉琳说罢，头也不回地走了，留下给翠红的是交织着敬意和怨恨的心情。

　　11. Razado de denaskaj haroj

　　Post la frosta vintro, la tempo senhalte pasis kiel fluganta sago, kaj jen revenis printempo, kiam diversaj floroj burĝonis ĉie. Ĉiuj arbobranĉoj estas plenigitaj de verdaj folioj, kaj la ebenaĵo estis kovrita de purpura kaj orflava koloroj.
　　Yulin ellitiĝis frue en tiu mateno. Post la matenan kunrecitadon, li petis du-tagan forpermeson de sia instruisto, la maljuna monaĥo Tianyin, kaj same de la gastigisto kaj disciplina inspektoro, por ĉeesti la monaĥiniĝan ceremonion de Fraŭlino Wang en Monaĥinejo Qianhua.
　　Post la renkonto al Yulin en la pasinta vintro, Cuihong transdonis lian mesaĝon al Fraŭlino Wang, ke li revidos la fraŭlinon nur kiam ŝi monaĥiniĝos firmvole.
　　Dum tiu periodo Fraŭlino Wang kaj Majstro Yulin interŝanĝis plurajn leterojn. Ĉiufoje, kiam Cuihong sendis al Yulin la leteron de la fraŭlino, Yulin ĝojis legante ŝiajn poeziajn frazojn kaj firman decidon. Li opiniis, ke ŝi fine trovis la veran vojon al iluminiĝo post la devojiĝo.
　　En la komenco Yulin hezitis ĉeesti la monaĥiniĝan ceremonion de Fraŭlino Wang laŭ ŝia peto. Li sciis, ke ŝi havas profundan spiritan rilaton al budhismo, sed ŝi estas ankaŭ homa estaĵo. Ili jam partoprenis en la geedziĝa ceremonio kaj adorkliniĝis antaŭ la Ĉielo kaj Tero. Kvankam monaĥiniĝo de la fraŭlino estis ĝojinda liberiĝo el ŝiaj suferoj, la sentema Fraŭlino Wang eble rehavus melankolion en la monaĥiniĝa ceremonio.
　　Plie, ĉar ŝiaj gepatroj kaj parencoj ĉeestus la solenan ceremonio de ŝia monaĥiniĝo, kiu decidos ŝian tutan vivon, li maltrankviliĝis pri tio, kion diri al ili. Tial li komence decidis ne ĉeesti, sed Fraŭlino Wang insiste petis, ke li devu esti ŝia atestanto kaj monahiniga instruisto, kaj ke li nepre bonkore akceptu ŝian peton. Post la malsukceso de rifuzado, li finfine konsentis devigite, memorante la vortojn de Yulan: "Se vi helpas iun, vi devas helpi tiun ĝis la fino."
　　Antaŭ ol foriri el la monaĥejo, Yulin pensis momenton pri sia vesto. Li ja havis novan vatitan monaĥan robon donacitan de Fraŭlino Wang. La robo estis ne nur nova, sed la tuko ankaŭ estis bonkvalita. Sed estis jam printempo, kaj oni ne plu surportis la vatitan robon. Eĉ se la vetero permesis surporti la vatitan robon, li ne volis surporti ĝin. Li ne havis alian konvenan veston krom tion. Tamen Yulin ne maltrankviliĝis pri la manko de la konvena vesto. Eĉ se li havus ĝin, li ankaŭ ne dezirus surporti ĝin. Li opiniis, ke se li surportus novan veston en la okazo de tia ceremonio, la aliaj homoj interpretus, ke li intence beligis sin pro ia intenco. Monaĥoj devas aperi nature. Do, li elektis malnovan, eluzitan robon por la ceremonio en Monaĥinejo Qianhua.
　　Kiam Yulin venis al Monaĥinejo Qianhua, jam estis multaj homoj enirintaj kaj elirintaj. Kvar servoknabinoj procesie staris ĉe la pordo por bonvenigi gastojn. Ili estis aĉetitaj de la gepatroj de Fraŭlino Wang por servi ŝin post ŝia monaĥiniĝo. Tiutage ili akceptis la gastojn laŭ ordono.
　　Apenaŭ Yulin eniris, la servoknabinoj rigardis lin de la kapo ĝis la piedoj, kaj demandis lin riproĉe per koketa voĉo:"De kie vi venis, monaĥo?
　　"Ho, mi venis de Monaĥejo Chong'en sur Monto Qingshan!" respondis Yulin, hazarde rigardante la knabinojn.
　　“Ĉu vi venis de Monaĥejo Chong'en sur Monto Qingshan? Ĉu Majstro Yulin sendis vin por anonco? Kial li mem ankoraŭ ne alvenis?” Vidinte majstron Yulin, la servoknabinoj misprenis lin kiel servanton pro lia juna aĝo kaj malnova vesto.
　　Yulin komence miris momenton pro ilia demando, sed tuj konsciis pri ilia miskompreno. Ili aŭdis, ke Yulin estas "la plej honorata Monaĥo" dignoplena, do ili ne atendis, ke li venis en tiel eluzita vesto. Yulin pensis en sia koro: “Kial la knabinoj juĝas homojn nur laŭ eksteraj vestoj anstataŭ la aliaj? Ĉu ili edziĝus kun la ligna figuro se oni metus imperiestran veston sur ĝin?”
　　Li ankaŭ pensis: "La homa vivo ja similas al teatraĵo, en kiu oni ludas diversajn rolojn per diversaj ornamaĵoj. Iam ili sin rolas kiel gefilojn, kaj en alia tempo kiel gepatrojn. Nun kiam ili rigardas min kiel servanton, mi simple ludu tiun rolon laŭ ilia diro."
　　Tiel pensinte, li respondis senpense:
　　"Majstro Yulin verŝajne baldaŭ atingos. Ĉu ni jam malfruiĝis?"
　　"Se Majstro Yulin baldaŭ alvenos, vi ne plu bezonas babilaĉi." arogante diris Cuiyu, unu el la servoknabinoj. "Nun en la salono la ĉefministro interparolas kun la gastoj kaj monaĥoj el diversaj lokoj, kaj Fraŭlino Wang ripozas en la malantaŭa etaĝdomo, prizorgate de Cuihong. Vi ne rajtas vagi laŭ via plaĉo! Estas malgranda domo ĉi tie kaj sidu en ĝi!" ŝi diris montrante malgrandan domon ĉe la maldekstra flanko.
　　Yulin diris nenion plu, opiniante, ke estas senutile paroli pli kun tiuj knabinoj. Li sentis grandan bedaŭron pri la knabinoj, kiuj jam fariĝis alies sklavinoj, tamen anstataŭ honti, ili sentis grandan fierecon pri tio. Tio ja vere estis afero de granda malĝojo.
　　Enirinte la malgrandan ĉambron, Yulin vidis, ke ĝi estas la dormejo por kelneroj.
　　Li do sidiĝis kun krucitaj kruroj kaj ekmeditis kun fermitaj okuloj.
　　Kiam Yulin meditis en la ĉambreto, neniu zorgis pri li kaj donis teon al li. Post nelonge, la servoknabino Cuiyu eniris kaj diris:
　　"La fraŭlino sendis Cuihong por demandi, kial Majstro Yulin ankoraŭ ne alvenis?"
　　"Mi ne scias. Ŝi devas demandi vin mem." respondis Yulin.
　　"Kion li diris al vi?
　　"Li certe jam venis se li diris pri la alveno. Krome, li diris nenion alian." Yulin respondis honeste.
　　"Vi ja estas vere stulta monaĥo!" Cuiyu malestime insultis Yulin, arogante per la potenco de la ĉefministro same kiel Cuihong iam faris antaŭe.
　　Post la forlaso de Cuiyu, Yulin rigardis ŝian dorson kaj suspiris pretervole, "Jen estas memopiniita inteligenteco de homoj!"
　　Poste nelonge, la aroganta Cuiyu revenis kaj diris al Yulin:
　　"Monaĥo! La fraŭlino sendis Cuihong por paroli kun vi. Elvenu!"
　　Yulin aplombe iris el la malgranda domo.
　　Kiam Cuihong ekvidis lin, ŝi tuj genue kapkliniĝis al li:
　　"Majstro! Vi jam alvenis delonge!" Ŝi jam konis multe da budhismajn etiketojn per la influo de Yulin kaj la instruo de Fraŭlino Wang.
　　"Ne longe. Estas sufiĉe bone, ke mi iom ripozis tie ĉi.
　　Cuihong sin turnis kaj rigardis al la kvar knabinoj:
　　"Vi ne akceptis la Majstron ĝentile kaj eĉ diris, ke li ankoraŭ ne venis! Mi raportos al la fraŭlino kaj vidos, kion vi diros al ŝi!" Ŝi timigis ilin per sia hierarkia aŭtoritato kaj la servoknabinoj senĉese tremetis senparole kun la mallevita kapo.
　　"Ne kulpigu ilin. Ili ne konas min kaj mi ne diris mian nomon al ili." Yulin prenis la kulpon sur sin.
　　"Majstro, Fraŭlino atendas vin maltrankvile, do bonvolu tuj alveni." Cuihong memoris la maltrankvilan fraŭlinon.
　　"Ne, mi devas saluti Ĉefministron unue."
　　Cuihong kondukis Yulin al la salono.
　　"Kial vi portas tiun malnovan veston, Majstro? " Vidinte la eluzitan veston, Cuihong flustris al Yulin.
　　"Vestoj nur servas por kaŝi honton kaj protekti homon kontraŭ malvarmo. Vestoj funkcias same ĉu ili estas novaj aŭ eluzitaj. Gravas la virto kaj karaktero, sed ne noveco de la vestoj. Krome, mi surportis tiun ĉi veston nur dum kvinjaroj kaj ĝi ja estas sufiĉe bona."
　　"Sed hodiaŭ estos solena ceremonio de la fraŭlina monaĥiniĝo. Multaj gravaj honoraj gastoj ĉeestas ĝin kvankam la ĉefministro tute ne elsendis invitilojn. Estas ne dece surporti tiel malnovan veston." Cuihong ne konsentis kun Yulin.
　　"Tute prave vi diris. La mondanoj ŝatas brilajn eksteraĵojn." li respondis sekve. Li opiniis, ke ne estas konvene paroli longe kaj detale.
　　Dum Cuihong kondukis Yulin preteriri la budhan halon, Yulin faris tri profundajn adorkliniĝojn antaŭ la budha statuo. Li rimarkis la luksan konstruaĵon de la monaĥinejo, kiun la ĉefministro konstruigis por sia filino en tri monatoj. Vere grandan penon li faris.
　　La intervidiĝo de Yulin kun la ĉefministro en la akceptejo ne estis tiel embarasa. Post kiam la ĉefministro faris prezenton inter Yulin kaj la gastoj, li komentis: "Vere admirinda estas la monaĥo, kiu povas rezisti riĉecon kaj tentojn!"
　　Aŭdinte la vortojn de la ĉefministro, iuj gastoj fiksis sian respektoplenan rigardon al Yulin, dum iuj aliaj dubeme fiksis sian rigardon al li iom pli longe. Cuihong grimacis al Yulin ĉe la flanko, sed Yulin intence ignoris ŝin kaj ne tuj iris renkonti la fraŭlinon.
　　Kiam venis la horo por la monaĥiniĝa ceremonio, ĉiuj gastoj kunvenis en la Granda Halo de la Budho. Fraŭlino Wang genuiĝis sur la kuseno en la centro de la halo dum Yulin staris antaŭ ŝi tenante razilon en la mano. Post la ĉanto pri incensofero, li faris tri tranĉojn je ŝia hararo kaj diris samtempe:
　　"Malestigu ĉian malbonon je la unua tranĉo.
　　"Plenumu ĉian bonon je la dua tranĉo.
　　"Savu ĉiujn estaĵojn je la tria tranĉo.
　　Post la diro kaj ago de Yulin, la monaĥoj kaj monaĥinoj ambaŭflanke ĉantis:
　　"La ora razilo tranĉis la denaskan hararon,
　　Foriginte malpurigan korpon de kleŝo.
　　Monaĥina aspekto aperas kun razita kapo kaj tinkturita robo,
　　Jen grandulo sub la sidejo de la Darma Reĝo."
　　Dum la nigraj haroj falis sinsekve sur la teron, Yulin montris neniun emocion, kaj Fraŭlino Wang restis senmova kun la klinita kapo. Tamen, ĉiuj spektantaj nobelinoj ne plu povis deteni siajn larmojn. Fakte oni devas senti ĝojon kaj admiron vidante iun fariĝi monaĥo aŭ monaĥino, ĉar tio ja estas bona konduto forlasi la suferon al feliĉo. La monaĥiniĝo de Fraŭlino Wang garantios al ŝi vivon liberan kaj pacan. Tion ja kaŭzas ŝian profundaj bonecoj. Tamen tio estis nur plaĉa diro. La virinoj ja ne estis tiel prudentaj. Kiam ili vidis la dehariĝon de Fraŭlino Wang, ili suspiris kun larmoj kaj nazmuko pro bedaŭro, ke ŝi rifuzis la ĝuon de la monda feliĉo. Multaj pensoj de la virinoj ja estas malfacile kompreneblaj por la aliaj.
　　Kvankam Yulin mienis aplomba pri la monaĥiniĝo de Fraŭlino Wang, tamen li ne sentis neniom da emociiĝo en la koro. Yulin estis juna kaj sensperta pri la mondaj aferoj, tamen li ĉiam opiniis, ke junulinoj ne devus monaĥiniĝi. Tamen li ne kapablis savi la fraŭlinon falintan en la kirlan akvon de amo, do li malfermis tiun vojon el la malfacila situacio. Kaj krome, Julin sekrete esperis la monaĥiniĝon de Fraŭlino Wang. Ĉar laŭ lia opinio, en la budhisma samgo ekzistis multe da monaĥinoj, kiuj nominale estas la disĉiploj de la kompatema Budho Ŝakjamunio, tamen ili fakte dronis en konfuza sonĝo. Plejparte el ili faris matenajn kaj vesperajn ceremoniojn, sed preskaŭ tute ne zorgis pri budhismo nek pri la prosperigo kaj disvastigo de budhismo en la mondo. En ilia "ok-konscia kampo" simple ne ekzistis tia semo. Eĉ iuj malmultaj montris iom da fervoro pri la vivo kaj morto de budhismo, tamen ili opiniis, ke la respondecon "porti la heredaĵon de Tathagato" devas plenumi nur la monaĥoj (bikŝuoj). Tial dum pli ol mil jaroj de ĉina budhismo, la brilajn historiajn paĝojn preskaŭ ekskluzive skribis la monaĥoj.
　　La monaĥinoj (bikŝunioj), kiel parto de la ĉina virina socio, kun neegala statuso kompare al viroj, ofte suferis diskriminacion ankaŭ en la budhisma kampo. La budhisma institucio mem ne agordis al ili rangon egale al monaĥoj, kaj la monaĥinoj historie neniam strebis por sia propra digneco.
　　Nun, Yulin esperis, ke Fraŭlino Wang povos stari kiel blanka gruo inter kokinoj, ĉar ŝia eksterordinara inteligenteco, kune kun favoraj vivkondiĉoj, ebligos al ŝi fari ion vere gloran ambaŭ por budhismo kaj la virina komunumo. Tial li proponas al ŝi monaĥiniĝon, transformante sian individuan amon al ŝi en sindonemon por tuta budhismo kaj ĉiuj virinoj.
　　Dum la forrazado de siaj haroj, Fraŭlino Wang tenis la kapon malalte klinita kaj la okulojn fermitaj. Ŝi deziris rigardi Yulin, por montri sian decidemon pri la monaĥiniĝo, sed la solena etoso detenis ŝian agon. Ŝi ne povis distingi, ĉu ŝi spertas ĝojon aŭ malĝojon. Ŝi nur sciis, ke ŝi fariĝos monaĥino laŭ instrukcio de Majstro Yulin. Ŝi fariĝis monaĥino laŭ sia volo por sin liberigi de la peza ŝarĝo de la suferoj en la mondo por amo al Yulin kaj por kuraĝa akcepto de nova vivo kiel budhisma novulino.
　　Antaŭ la ceremonio, Yulin donis al ŝi la novan nomon "Xingqun " (Vekanto de Amasoj), signifante, ke ŝi ne nur vekos sin mem, sed ankaŭ vekos la aliajn.
　　Post la monaĥiniĝa ceremonio, Fraŭlino Wang estis akompanata al kvieta ĉambro por ripozo.
　　Fraŭlino Wang petis Cuihong bone prizorgi Yulin kaj reteni lin pli da tagoj kiam la gastoj disiros, por peti de li instruon pri multaj demandoj. Sed tio preskaŭ kaŭzis al Yulin kalumniiĝon!

=========================================================

　　（十一）金刀剃下娘生发

　　严寒的冬天去后，穿梭射箭似的时光不停的在前进，这又是百花齐放的春天了。到处的枝头都是增添了绿意，到处的原野都是灿烂的深紫与金黄。
　　玉琳这一天早上起来，做完功课，向师父天隐老和尚以及客堂里的知客师和纠察师请了两天的假，预备赶去千华庵参加王小姐的出家大典。
　　自从去冬翠红见了玉琳之后，把玉琳的话转告给王小姐，说如要见面的话，除非等到她决意出家的时候。
　　在这一段期间，王小姐和玉琳曾有数度的信札来往，每当翠红把王小姐的芳笺送给玉琳的时候，玉琳看到那些像行云流水的言词，看到她出家坚决的意志，心中也非常欢喜，因为他觉得王小姐毕竟是一个“认识迷途归觉路”的人！
　　起初，王小姐要玉琳参加她出家的仪式，玉琳也曾再三的推辞过的，他也知道王小姐是深具善根，但王小姐终究也是一个人，他们过去曾行过结婚大典，曾同拜过天地，而现在王小姐出家，虽是一件解脱烦恼的可喜大事，但是，在举行出家仪式的情形之下，多情善感的王小姐，可能又要引起伤感，加之，王小姐决定她终身大事而行出家的隆重典礼，她的父母和一些亲戚都会在座，那时候和他们见面又该说些什么话呢？他想到这些，曾决意不拟参加，可是，王小姐又非要他看着她出家不可，剃度的师父，她一定要玉琳慈悲接受。玉琳推辞不了以后，觉得师兄玉岚说的话不错，度人就要度到底，所以只得勉强的承认。
　　在玉琳预备从寺中动身的时候，心中曾为穿的服装打算了一会，他有一套王小姐送给他的棉僧袍，这件棉僧袍不但是新的，而且质料也好，可是现在是暖洋洋的春天，棉僧袍早就脱去了。就算现在的气候还可以穿棉僧袍，玉琳也不会穿这件衣服去参加的。他除此之外，再没有第二件像样的僧衣了。不过，玉琳并不是因为没有体面的衣服而着急，即使有的话，他也决不会穿的。他以为在这种典礼场合之下，如果穿一件新衣服，故意装饰得美观，使别人见了，还以为自己有什么企图。僧人有僧人的本色，他这一天特意的穿了一件破衲袄而起程向千华庵去了。
　　玉琳到了千华庵的时候，已经有很多的人进进出出，寺门口站了四个ㄚ鬟迎接宾客，这些ㄚ鬟都是王小姐的父母因为她出家而买来服侍她的。今天，就叫她们招待来宾。
　　当玉琳正要跨进寺门，这四个ㄚ鬟把他从头上一直到脚下打量了一番，都娇声似的申斥道：“你是哪里来的和尚？”
　　“呵！我是从磬山崇恩寺来的！”玉琳无意地看了看这四个女孩子。
　　“你是磬山崇恩寺来的？是不是玉琳师父叫你先来报信的？玉琳师父怎么到这时候还不来？”原来这些ㄚ鬟看到年轻的玉琳，看到他穿了这破旧的衣服，都误会的把他当为玉琳的侍者！
　　玉琳给她们这一问，起初真弄得瞠目结舌好一会，跟后他就知道这是她们的误会。她们以为听说玉琳是堂堂的万金和尚，万金和尚哪里会穿这样破旧的衣裳，玉琳因此心下就想道：这些女孩子为什么看人时都看衣服的好坏而不看其他的一切，假若把一套皇上的龙袍穿在木头人的身上，她们将来是不是就会和木头人结婚呢？
　　玉琳又再这样地想着：人生本来是和演戏一样，只要装扮一下，时而做人的子女，时而又做人的父母。她们既然把我看成是玉琳师父报信的侍者，我何不就照她们所吩咐的扮演一番呢？
　　玉琳这样一想，因此就随口回答道：
　　“玉琳师父大概就来了吧！是不是会嫌误了时间呢？”
　　“既然玉琳师父马上来，你就不要噜苏罢！”四个ㄚ鬟中有一个叫做翠玉的ㄚ鬟傲慢地说：“这时相爷和一些来观礼的亲友以及各处来的大和尚在客厅上谈话，小姐给我们的翠红姐姐服侍在后楼休息，你可不要随便乱跑，这里有一间小房子，你到那里面去坐一会！”翠玉说后，还用手往左面的那间小房子指了一下。
　　玉琳没有再说什么，他以为向这些人再多说些也没有用的，他只有为这些ㄚ鬟悲叹，已经做人的奴隶了，但还不知道惭愧，自以为好像很荣耀的样子，这是多么可悲哀的事！
　　玉琳走进那间小房子，举目一看，原来这是一些茶房仆人睡觉的地方。
　　玉琳盘起腿子，闭目静坐起来。
　　玉琳静坐在这间小房子中，没有人理睬他，也没有人倒一杯茶给他吃。一会，那个叫翠玉的ㄚ鬟走来说道：
　　“我们的小姐叫翠红姐姐来问你们的玉琳师父怎么到这时候还不来？”
　　“我不知道，这要问你们才对！”玉琳回答。
　　“玉琳师父是怎样吩咐你来的呢？”
　　“他说来就来了，他没有吩咐过人！”玉琳又再老老实实地回答。
　　“你真是一个很笨的和尚！”翠玉ㄚ鬟，和当初的翠红一样，仗着宰相府中的权势，摆出她们可怜的臭架子，很轻视地讥骂玉琳。
　　翠玉走了以后，玉琳看看她的背影，不觉悲叹道：“这就是人类自以为是的聪明！”
　　过了一会，那个傲慢的翠玉又来了，他向玉琳说道：
　　“和尚！我们的小姐派翠红姐姐来问你的话，你赶快出来！”
　　玉琳毫无表情地走出那间小房子。
　　翠红一看到玉琳，赶快跪下来就是一个头：
　　“师父！原来你早就来了！”现在的翠红，受玉琳人格的感召，和觉悟后小姐的教诲，她对佛教的规矩，真是懂得很多了。
　　“来了也不久，在这里休息一会也好”。
　　翠红转过脸来看看四名小ㄚ鬟：
　　“师父驾临，你们都不好好迎接招待，还要说没有来，我替你们告诉小姐，看你们如何交代！”翠红以她的老资格，把几个新来的ㄚ鬟吓得低头无语，全身颤抖不停。
　　“这不怪她们，她们不知道我来，是我没有告诉她们的名字。”玉琳把过失往自己身上一揽，解围着说。
　　“师父！小姐等急了，赶快来吧！”翠红想起了焦急着的小姐。
　　“不！”玉琳说：“让我先去见一下王相爷才好。”
　　翠红带着玉琳向客厅走去。
　　“师父，你今天怎么穿着这件破烂的衣裳？”翠红看见玉琳这件破烂的装束，也不禁低低地向他问道。
　　“衣服不过是遮羞和御寒，穿好穿坏都是一样。一个人要重在德性和人格上修养，衣履的好坏，与德性人格一点关系没有。而且，我身上的这件衣服还很好，穿了还不到五年。”
　　“今天因为是小姐出家的隆重典礼，相爷虽没有发帖子请客，但来观礼的贵宾并不少。穿破旧的衣服，那终是有点不体面。”翠红很不以玉琳的说法为然。
　　“你的话不错，世人都欢喜金玉其外的！”玉琳幽默地也是附和着说，他以为在这种场合之下，是不宜高谈阔论。
　　翠红带着玉琳经过佛殿时，玉琳到佛殿里向佛像顶礼三拜。他这时注意看了看千华庵的建筑，真是够得上富丽堂皇，王宰相在三个月中为他的爱女修建这座尼庵，的确是费尽心机。
　　玉琳见到王宰相的时候，场面并不怎样尴尬，他把玉琳和客人们一一的介绍以后，他还称赞玉琳说道：“一个出家学道的人，能甘于淡泊，财利不能惑动其心，真是可佩！”
　　那些贵宾听完王宰相的话，有的对玉琳投射过来敬重的目光，有的怀疑似的多看了玉琳几眼。玉琳坐了一会，翠红在旁边扮着鬼脸，玉琳当作没有看到的样子，并未起身去和小姐相会。
　　举行剃度典礼的时间到了，所有来参加王小姐出家仪礼的人都集中在佛殿中，王小姐跪在中间的蒲团上，玉琳站立在她的前面，手上拿了剃头刀，等到两边的出家僧尼们唱好香赞后，在王小姐的头上剃了三刀，并且向王小姐说道：
　　第一刀：断除一切恶
　　第二刀：愿修一切善
　　第三刀：誓度一切众
　　玉琳说后，又由两边的出家师父们唱道：
　　金刀剃下娘生发，
　　除却尘劳不净身，
　　圆顶方袍僧相现，
　　法王座下大丈夫。
　　当王小姐的乌丝一根根的落到地上的时候，玉琳的脸上一点表情也没有，王小姐则低着头一动也不动，在旁观看的那些贵族的妇女，倒个个都掉下了眼泪，本来，见到别人能剃发出家，正是离苦得乐的好事，应该要欢喜羡慕才对，可是，他们口头上都说得好听，王小姐的出家，能够从此去过清净自在的生活，这都是她的善根深厚。而女人毕竟是女人，当她们亲见到王小姐落发的时候，却又眼泪鼻涕的连声叹气，为王小姐不去享受所谓红尘之福惋惜起来，女人有很多的心思真是别人很不容易了解的。
　　玉琳对于王小姐的落发出家，从他的脸上虽然看不出什么表情，而他的心中可又不无感慨，玉琳的年龄虽然很轻，世故虽然不深，但他始终对于年轻的女孩子出家是不同意的。自己因为没法把陷落在爱情漩涡中的王小姐救出，所以才从没有办法中开出这条路来，同时，在玉琳的心中，对于王小姐的出家，也寄予一个很大的希望。因为在他觉得，佛教僧团中拥有极大多数的出家的女人，她们名义上虽然是都做了觉世救人的释迦牟尼佛的弟子，而她们本身却好像沉迷在糊涂的梦中，她们大多数在寺院中除了早晚课诵以外，很少关心佛教，怎样让佛教兴盛流传在世间？在她们八识田中根本就没有这一粒种子。即使极少数的有关怀到佛教存亡的热忱，也都以为挑担如来家业的责任应该由比丘去负，所以，一千多年来的中国佛教里那些光辉灿烂的历史，大都是比丘们写下来的。比丘尼是中国社会女性群中的一份子，中国女性的地位没有和男性平等，佛教界的女众也常会遭受人们的几分歧视。佛教的制度没有把比丘尼列入和比丘同等的地位，做比丘尼的也从没有说为自己的地位来奋斗争取！现在，玉琳对王小姐的希望，希望她能像一只白鹤在鸡群中站起来，因为以王小姐的聪明才智，加上先天的环境，很可能为佛教以及为她们的本身，做一点轰轰烈烈的事业来，所以他才提议她出家，他把对她的一念爱心扩展到整个佛教身上去，推到整个女众的身上去。
　　王小姐在剃发的时候，低着头，闭着眼，她很想看看玉琳，意思是告诉他：“你看我毕竟是出家了！”她心下这样想，但她给佛殿上隆重庄严的气氛压得不敢有所表示，她这时心中分辨不出是悲是喜，她唯有觉得自己出家是玉琳指示的，今天能如愿以偿，她像释去了一付重担子，为了世间上毕竟都是苦，为了她还爱玉琳，这只有勇敢的去迎接新的生活，做一个佛化的新人。
　　王小姐出家大典举行过以后，玉琳替他取的法名叫做“醒群”，意思是今日的王小姐，不但是自己能够觉醒，而且将来她也能令别人觉醒。王小姐接受法名以后，给人搀扶到静室中去休息，她招呼翠红去好好的招待玉琳，当众贵宾要去的时候，务必要请他留在这儿几天，她还有很多的问题要请教他。翠红当然听小姐的吩咐，可是玉琳竟因此差点儿蒙受了不白之冤！

　　12. Ĝenado farita de Konsilisto Wu

　　Nur pasis malmulte da tagoj post kiam Yulin ekloĝis en Monaĥinejo Qianhua, multe da malagrablaĵoj komencis lin trafi.
　　La kaŭzo de la problemo kuŝis en Konsilisto Wu, kiu estis komisiita de Ĉefministro Wang pri la administrado de la monaĥinejo.
　　Konsilisto Wu aĝis je kvindek jaroj. Li havis vizaĝon malhelan kaj staturon altan kaj maldikan. Li komencis labori kiel konsilisto por Ĉefministro Wang kiam tiu lasta estis alta ŝtatoficisto. Li estis homo lerta en intrigoj. Li ĉiam emis disputi kaj famis pro siaj akraj kaj pikaj paroloj. Tamen, pro liaj efikaj politikaj konsiloj, la imperiestro fidis al Ĉefministro Wang, kaj sekve la ĉefministro prenis lin kiel konfidaton.
　　Post la monaĥiniĝo de sia filino, Ĉefministro Wang devis rapide reiri al la ĉefurbo pro ŝtataj aferoj anstataŭ longe resti en la hejmo. Antaŭ la foriro, li komisiis al Konsilisto Wu prizorgi aferojn de liaj hejmo kaj filino en la monaĥinejo. Li ankaŭ ordonis al ĉiuj familianoj respekti kaj honori Yulin.
　　Tio vekis envion de Konsilisto Wu al Yulin. Li opiniis, ke la juna monaĥo tute ne meritas tiel grandan respekton de la homoj en la ĉefministra rezidejo.
　　Krome, li opiniis, ke li devas ricevi donacojn de gravuloj, kiuj deziris viziti la ĉefministron. Se ne, ili ne povis facile trapasi la pordon de la ĉefministra rezidejo. Sed Yulin, indiferenta al aŭtoritatoj kaj malinklina al sociaj interagoj, parolis sincere kaj sin tenis digne, kion Konsilisto Wu interpretis kiel arogantecon kaj malrespekton al li. Tio estigis grandan envion kaj malamon en la koro de la konsilisto.
　　Yulin estis retenita de novicino Xingqun (estinta Fraŭlino Wang) en la monaĥinejo. Li intencis forlasi frue, tamen Ĉefministro Wang proponis, ke li loĝu plilonge por instrui budhismajn regulojn al Xingqun. Poste Konsilisto Wu ankaŭ ekloĝis en la monaĥinejo kun preteksto helpi en la aferoj de la monaĥinejo Qianhua laŭ la ordono de la ĉefministro.
　　En la monaĥinejo, ĉiuj homoj de la honorata Xingqun, la monaĥiniĝinta fraŭlino en la ĉefministra rezidejo, ĝis la plej simplaj monaĥinoj venintaj el aliaj diversaj monaĥinejoj kaj servistinoj de la monaĥinejo tre estimis Yulin. Vidinte tion, Konsilisto Wu brulis de envio.
　　Konsilisto Wu pensis en la koro, ke li ĝuas la plenan fidon de la ĉefministro ekde sia eniro en la ĉefministra rezidejo, kaj neniu kuraĝas malrespekti lin krom la ĉefministra sinjoro, lia edzino kaj ilia filino. Ĉiuj obeis lian ordonon sen hezito. Nun li tre indigniĝis pro la fakto, ke eĉ juna monaĥo superis lin.
　　Konsilisto Wu ofte paŝadis en la ĉambro, portante akvopipon en la mano, vulpofelan ĉapon sur la kapo kaj longan robon kun mandarena jako sur la korpo. Jen li gratis sian kapon levinte la vulpofelan ĉapon, jen li frotis siajn manplatojn demetinte la akvopipon. Li pripensis planon kiel hontigi Yulin antaŭ ĉiuj ĉeestantoj por malaltigi lian prestiĝon kaj perdigi ĉies kredon kaj estimon al li.
　　Tamen, Yulin estis honesta, malkaŝema, sperta kaj singarda. Li nur instruis budhismajn teorion kaj regularon al la publiko en la monaĥinejo dum du horoj ĉiutage, sed ne enmiksiĝis en aliajn aferojn. Kvankam Konsilisto Wu malŝatis lin, tamen li ne povis trovi metodojn ĝeni lin.
　　Iun tagon, post longa pripensado, Konsilisto Wu finfine elkovis planon. Li decidis starigi malfacilajn demandojn dum la budhismaj lecionoj por moki Yulin antaŭ ĉiuj ĉeestantoj, tiel ke Yulin malfacile sin savos el la embaraso kaj perdos la honoron. Eĉ se la fraŭlino retenus lin, li hontus daŭre resti.
　　Do en tiu posttagmezo, kiam Yulin finis sian parolon kaj pretis foriri, Konsilisto Wu ruze ridetis kaj diris al li:
　　"Mi havas kelkajn dubojn. Ĉu mi rajtas prezenti ilin por peti vian instruon, Majstro?"
　　"Anstataŭ ol mi doni la instruon, ni povas diskuti ilin kune," Yulin respondis afable kaj residiĝis en la sidejon.
　　"Sed kio okazos se vi ne povos respondi?" Konsilisto Wu intencis inciti lin.
　　"Se vi jam scias, ke mi ne povos respondi, bonvolu ne demandi," Yulin replikis trankvile.
　　"Kiel mi ne demandu? Vi ja estas monaĥo, kiu instruas religion!"
　　"Jes, via diro estas prava. Bonvolu demandi laŭ via bezono." Yulin jam komprenis lian celon kaŭzi embarason.
　　"Kio okazos se vi malsukcesos respondi?" Konsilisto demandis devige.
　　"Tiam la venontan fojon vi ne bezonos veni aŭskulti min."
　　"Ne! Vi ne plu povos instrui ĉi tie!"
　　"Jes, vi pravas. Se mi ne povos respondi viajn demandojn, mi ne plu havos rajton instrui ĉi tie," Yulin krucis siajn krurojn, fermis la okulojn kaj sin tenis tre aplomba, tute ne simile al tiu, kiu ricevos pridemandojn.
　　"Ĉiuj legantoj de saĝulaj libroj scias bone, ke nia lando baziĝas sur la lojaleco kaj fila devo. Mi opinias, ke via monaĥiĝo kontraŭas al niaj naciaj fundamentoj!" Konsilisto Wu parolis kun triumfa mieno, kredante, ke li baldaŭ venkos Yulin.
　　"Kion vi intencas esprimi? Bonvolu klarigi detale." Yulin jam komprenis la intencon de Konsilisto Wu, kaj tiel demandis, por ke li klarigu sian opinion.
　　"Mi kredas pri via scio, ke oni ne povas forgesi la lojalecon kaj filan devon. Sen tiuj, perdiĝas la rajto esti homo. Tiel juna vi ja estas, tamen vi jam monaĥiĝis de longe. Vi vivas senlabore, produktas nenion kaj servas nenion al nia lando. Ĉu tio estas lojala? Viaj gepatroj naskis kaj nutris vin. Ili atendas vian prizorgon al ili en sia maljuneco. Sed vi rezignis ilin kaj fariĝis monaĥo. Ĉu tio estas fila devo? Respondu al mi!"
　　Je la demando de Konsilisto Wu, ĉiuj aŭskultantoj stuporiĝis. Ili rigardis Yulin atente por atendi lian respondon. Xingqun kaj Cuihong precipe esperis, ke li severe refutos Konsiliston Wu.
　　Tamen, Yulin tute ne konfuziĝis pro la demandoj. Li restis tre trankvila. Sciante, ke Konsilisto Wu havas malbonan intencon, li tute ne deziris veran diskuton. Al la homo tiel kruda, aroganta, obstina kaj rigida estis tute senutile klarigi la principon, ĉar la vero havas lokon nur en la koro de modestaj kaj lernemaj homoj. Konsilisto Wu speciale venis por kaŭzi embarason, do kvankam iuj demandoj ne estis la vero, tamen plibone efikas klarigi la bazajn demandojn por malestigi multajn miskomprenojn. Malrapide malferminte la fermitajn okulojn, Yulin diris trankvile kaj afable:
　　"Konsilisto Wu, viaj vortoj estas tute ĝustaj. La lojaleco al la lando kaj fila devo al la gepatroj estas fundamentaj virtoj. Tamen, monaĥiĝo, rifuĝo en budhismo kaj dediĉo al la homaro kaj mondo tute ne kontraŭas ilin. Vi diris, ke monaĥoj vivas senlabore ĉiutage. Via diro bone montras, ke vi ankoraŭ ne komprenas la devon de monaĥoj. Efektive, ili prenas la instruon pri la darmo kiel sian taskon, kaj ankaŭ helpon al la vivestaĵoj kiel sian aferon. Monaĥoj laboras eduki homojn per budhismo. Temante pri la servo al la lando, kvankam ili nek semas nek teksas, tamen ili gvidas la homaron al paco kaj socion al stabileco, por ke la homoj vivu pli regule kaj valore.Tio ankaŭ estas servo al la lando kaj laboro por la socio. Se vi ne konsentas pri tio, mi timas, ke ankaŭ vi kaj eĉ Ĉefministro Wang nur manĝas kiel monaĥoj, sed tute ne produktas kaj faras laboron servi al nia lando.
　　Temante pri la rezigno de la gepatroj, en budhismo tio neniam estas permesita. Rezigno de la laika mondo por monaĥiĝo signifas iri el la hejmo de iluzioj kaj suferoj. Se vi parolas pri fila devo al la gepatroj, eble nur monaĥoj vere komprenas ĝian efektivan signifon. Ordinaraj homoj provizas al gepatroj nur per materiaj bezonoj. Tio fakte ankoraŭ ne sufiĉas. Eĉ kun plenumitaj materiaj bezonaĵoj, la gepatroj eble ne povas senti sufiĉecon pri tio, krome ili neeviteble daŭre suferas pro malsano, maljuneco kaj morto. Monaĥo provizas ne nur materiajn bezonaĵojn, sed ankaŭ spiritajn bezonaĵojn per iliaj lernado kaj praktikado de budhismo, por ke la gepatroj liberiĝu el metempsikozaj suferoj. Ĉi tiujn bazajn sciojn vi certe jam scias, ĉar vi estas sufiĉe erudicia pri la scio de adminado de la lando kaj pacigo de la mondo, ĉu ne?"
　　Yulin parolis flue kaj senhalte kun aplomba sinteno. Li ja estis elokventa, kaj krome, post longjara lernado de budhismaj sutroj kiel monaĥo, li jam bone konis budhisman teorion. Ĉiuj aŭskultantoj mienis ĝojplene kaj ĵetis malestiman rigardon al Konsilisto Wu.
　　Vidinte, ke la paroloj de Yulin ricevis la publikajn kredon kaj sekvon, Konsilisto Wu eksplodis de envia kolero. Li kondutus despli senbride se ne ĉeestus la ĵus monahiniĝinta Xingqun. Tamen kiam iu atingis la kalminon de kolero, tiu kutime perdis ĉiujn prudentojn.
　　Konsilisto Wu demandis Yulin kolere:
　　"Mi ne plu debatos kun vi pri tio. Sed respondu: ĉu vi ankoraŭ amas nian fraŭlinon en via koro?"
　　Ĉiuj eksentis maltrankviliĝon pro la demando de Konsilisto Wu. Ili riproĉis lin en la koro, kiel li povus starigi tian demandon al Majstro Yulin.
　　"Je kio utilos al vi mia respondo?" Yulin retrodemandis lin sidante ankoraŭ trankvile.
　　"Mi volas vian respondon, ĉu vi havas amon al ŝi en via menso nun!" Konsilisto Wu parolis kun burokrata blufo. Li pensis en la koro, kiel li povus daŭre esti ĉefministra konsilisto se li ne kapablus venki junan monaĥon per sia malfacila demando.
　　"Xingqun jam fariĝis monaĥino. Vi eble bone scias nian pasintecon."
　　"Jes! Mi bone scias pri ĉio. Nia fraŭlino amegis vin antaŭe, kaj mi kredas, ke ŝi ankoraŭ amas vin en la nuna tempo. Sed kio estas via sinteno pri ŝi? Konfesu rekte!"
　　Yulin ankoraŭ restis senĝenita je la vortoj de Konsilisto Wu. Xingqun ruĝiĝis kaj mallevis la kapon pro honto. La okazo embarasis ŝin.
　　"Konsilisto Wu, vi povas pensi kiel vi volas, ĉu mi amas ŝin aŭ ne." Yulin respondis kun malrapida kaj plilonga tono.
　　"Mi scias, ke vi certe kaŝe amas ŝin! Hodiaŭ mi detruos vian falsan maskon. Nia fraŭlino amas vin, kaj ankaŭ vi amas ŝin, tamen vi rifuzas geedziĝi kun ŝi, kaŭzante la situacion, ke ŝi vivos solece en monaĥinejo forlasinte la homan feliĉon dum sia bela juneco! Kvankam vi ne unuiĝis korpe, viaj koroj estas ankoraŭ unuiĝintaj. Se vi amas inter vi en la koro, kial ne demeti vian monaĥan robon kaj edziĝi al nia fraŭlino? Vi estas hipokritulo, kaj por montri vian hipokritecon vi detruis ŝian feliĉon per viaj falsaj moroj!"
　　Konsilisto Wu klopodis gajni plaĉon al Xingqun, do li parolis kvazaŭ defendi ŝin, sed fakte li intencis ruinigi la reputacion de Yulin. Tiel Xingqun ne kulpigos lin eĉ se Yulin perdus la kredon de ĉiuj homoj.
　　Yulin povis fari nenion ol klarigi sian intencon pro la premo fare de Konsilisto Wu. Do li ekparolis des pli milde:
　　"Vi estas prava, Konsilanto Wu. Mi amas vian fraŭlinon en mia koro. Mi ne nur amas ŝin, sed ankaŭ amas vin. Desplie, mi amas ĉiujn homojn. Ekzistas diversaj specoj de amo. Gepatroj amas la gefilojn; edzo amas la edzinon; la reganto amas la popolojn; kaj Bodisatvo amas la vivestaĵojn. Ĉio el tio estas amo, sed ĉiu amo havas sian apartecon. Ordinaraj amoj inter viroj kaj virinoj estas volo de akiro kaj okupo pro sia egoismo. Eĉ se vi diras, ke mi amas la fraŭlinon, mi ne volas okupi ŝin. Mi nur esperas, ke ŝi sin liberigos el la suferoj de metempsikozo kaj ĝuos feliĉon de liberiĝo. Mi same esperas, ke ĉiuj tion faros. "
　　Dirante, Majstro Yulin sidis sur la seĝo kvazaŭ gravurita statuo de bodisatvo. Ĉiuj vortoj el lia buŝo emociis la aŭskultantojn. Aŭdiĝis riproĉa murmurado kontraŭ la arbitreco de Konsilisto Wu.
　　Vidinte tion, Konsilisto Wu des pli furioziĝis. Li kriis laŭte:
　　"Ĉu vi scias, kiu mi estas?"
　　"Jes, ĉiuj konas vin, la faman konsiliston Wu."
　　"Nun ke vi konas min, vi devas scii, ke la politikoj administri la landon fare de Ĉefministro Wang estas el miaj proponoj!"
　　"Jes, mi scias, sed tio havas nenian rilaton al mi." Firma nefleksebleco aŭdiĝis el la milda voĉo de Yulin.
　　"Tio havas nenian rilaton al vi! Vi malestimas min kaj eĉ ne havas mian lokon en viaj okuloj!" Konsilisto Wu tiel furioziĝis, ke ferocaj lumoj brilis el liaj furiozaj okuloj sur la nigra kaj malgrasa vizaĝo.
　　"Konsilisto Wu!" Xingqun finfine ne plu povis deteni la eksplodon. Ŝiaj vanĝoj tiel ruĝiĝis kiel vespera ruĝo en la ĉielo. "Ĉesu senkaŭze kaŭzi ĝenon kaj malagrablaĵon. Mia patro forlasis al Pekino antaŭ nelonge, kaj vi tute ne rajtas fari malkonkordon. Yulin estas mia instruisto. Mi petis lin instrui al mi budhismajn kondutojn kaj regulojn. Vi ne rajtas ĝeni lin senprudente. Vi unue starigis demandojn al li, kaj li afable donis al vi respondojn. Kiel vi povas koleri pro tio?"
　　Konsilisto Wu antaŭe revis la aprobon de Xingqun pri liaj paroloj kaj tute ne pensis pri ŝia riproĉo. Kvankam lia furiozeco des pli turmentis lin en la koro, tamen antaŭ la honorata filino de la ĉefministro, li kuraĝis fari nenion alian ol pene malpliigi sian koleron. Li devis retiriĝi kaj diris mallaŭte:
　　"Se la fraŭlino ordonas..."
　　"Ne plu nomu min fraŭlino! Vi scias bone, ke nun mi estas Xingqun!"
　　"Jes, do... se nia Xingqun ordonas... mi lasu tion pasi!" Konsilisto Wu sciis bone, ke li ne rajtas ofendi la fraŭlinon. Li do devis fini la aferon. Preninte sian akvopipon, li foriris senbrue.
　　Yulin stariĝis kaj foriris el la halo inter ĝojaj huraoj de la ĉeestantoj. Li iris al la ĉambro, kie li ripozis.

＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝

　（十二）吴师爷的刁难

　　玉琳住在千华庵中还不上几天，很多不如意的事情就紧跟着来了。
　　问题就是在千华庵中管理事务的一个王宰相所信任的吴师爷。
　　吴师爷是四五十岁的年纪，瘦长的个子，黑黑的脸，他是在王宰相当初官拜尚书的时候，就来做他的幕僚。他是一个工于计谋的人，生性争强好胜，出言吐语，尖酸刻薄，但因他几次政见，使王宰相深受皇上的信赖，因此，王宰相就把他当为心腹之人。
　　王宰相等到把女儿出家的事情忙好以后，因为国事繁重，在家中不能多耽搁，所以就匆匆进京。他在临走的时候，把家务以及出家在千华庵中的女儿，吩咐吴师爷照应。并且，他又叫合府人等，对玉琳应该要特别恭敬供养。
　　却勾引起了吴师爷的嫉妒，这一来，他以为一个年轻的和尚，宰相府中的人不必要对他要表示殷勤。
　　而且，他以为就是达官贵人，想要到宰相府中来走动走动，都先要对他有所孝敬，不然，相府的大门，哪能轻易的进出。但是，玉琳是一个不畏权势，不会应酬的人，他庄重的态度，不苟的语言，吴师爷就认为他傲慢，瞧不起他，吴师爷的心头就因此非常的嫉恨。
　　玉琳给初出家的醒群留在庵中，他本不愿多住时日，但王宰相临走的时候，又嘱托他多留些日子，指示小姐佛门的规矩，可是后来吴师爷也藉口受相爷的吩咐要帮忙处理千华庵中的事务，住了进来。
　　千华庵中，上至以贵为相府小姐出家的醒群，下至各方来挂单的女尼，以及庵中的ㄚ鬟仆女，没有一个不敬重玉琳，吴师爷看在眼中，更是妒火怒烧。
　　吴师爷心中想，自己从入相府以来，受相爷的信赖，除了老爷太太和小姐以外，在相府中一呼百应，谁也不敢怠慢自己，想到现在一个年轻的和尚，居然敢占了自己的上风。
　　吴师爷手拿水烟筒，头戴狐皮小帽，身穿长袍马褂，常常在他的寝室中踱来踱去，他一刻拿狐皮小帽，搔搔头皮；一刻又放下水烟筒，搓搓手心，他在计划着怎样使玉琳在众人的面前丢脸，减低他的声望，使他失去众人的信仰，让众人对他都不恭敬。
　　然而玉琳的心地很光明磊落，态度很老成持重，除了每天和庵中大众讲两点钟的佛法或规矩以外，他就再也不多问其他的一件事，吴师爷虽然心中不高兴，但他始终想不出办法来为难玉琳。
　　有一天，他经过很久的考虑计划，他想出了一个办法，就是当玉琳在讲佛法的时候，提出一些难以回答的问题来讥讽他，叫他当时下不得台来，这样失去他的面子，他一定感觉到难为情，就算小姐留他，他也不好意思住在这里。
　　所以，在这一天下午，当玉琳向大众讲完佛法正预备离开的时候，吴师爷先是阴险地一笑，随后就对玉琳说道：
　　“我心中有几个问题非常怀疑，不知道可以不可以提出来请你指教？”
　　“指教不敢当，把问题说出来互相讨论吧！”玉琳又重新回到原位上去。
　　“假若你回答不出来呢？”吴师爷故意粗气的说。
　　“如果你知道我回答不出的，就请不要问我。”
　　“那怎么行，你是一个弘扬佛法的出家人！”
　　“你说得也对，有什么指教就请你问罢！”玉琳此时已经知道吴师爷是故意来为难的了。
　　“假若你回答不出来呢？”吴师爷又逼着问。
　　“那你下次可以不要来听我讲！”玉琳说。
　　“不行，下次你不能再在这里讲！”
　　“你说得很对，我不能答覆你问题的时候，我不应该在这里讲。”玉琳索性又把腿子盘起来，眼睛闭着，一股平和之气，根本就不像是一个被人问难的人。
　　“凡是读圣贤之书的人，都知道我们的国家是以忠孝为立国的根本，我以为像你这样的出家，与我们的国本不合！”吴师爷说着的时候，洋洋得意，自以为这一下要难倒了玉琳。
　　“这是什么意思？”玉琳此刻已完全明白吴师爷的来意，他这样问，以便让吴师爷把问题说清楚些。
　　“我相信你也知道做人是不能离开忠孝的。”吴师爷对玉琳说：“因为一个人若是不忠不孝，他就没有做人的资格。我看你这么年轻，可是你早就披剃出家，每天你们吃闲饭，不事生产，不把自己的力量用来报效国家，这怎么能谓之忠呢？还有，你的父母生养了你，是为了养儿防老，所以才把你抚养成人，现在你却连父母都抛弃一边，跑去出家，这怎么能称做孝呢？请你回答我！”
　　吴师爷这样一问，所有听玉琳讲法的人，都呆住了。他们都望着玉琳，等玉琳的回答，尤其是醒群和翠红的表情，更是焦急地希望玉琳要很不客气的来批驳吴师爷一顿。
　　然而，玉琳一点不慌忙，他非常地镇静，他已经知道吴师爷的来意不善，本来他是不愿向这样的人说些什么的。在粗暴、傲慢、顽固、执拗的人的面前，是没有什么道理可讲的，因为道理都是在虚怀若谷的人的心中。但吴师爷已经是有意的来为难，这些问题虽不是真理，可是若能把这些常识似的问题稍加解释，也能让别人免去许多误会。所以，玉琳就慢慢睁开闭着的眼睛，从容不迫而又慈和地说道：
　　“吴师爷！你说做一个好人的资格，对国家要忠，对父母要孝，这是很对的话。不过，披剃出家，皈依佛门，献身于救人救世的工作，这并不能说是不忠不孝。你说出家人每天吃闲饭，不事生产，这是你没有了解到出家人的任务，出家人的任务是“弘法是家务，利生为事业”。做一个出家人，用佛法教化人间，这就是他的工作。讲到报效国家，并不一定种田织布，从事直接生产才算是报效国家。像我们用佛陀的教法，安定社会，改善人心，使人民的生活更有规律，生命更有价值，这也可以说是做的报效国家和为社会服务的工作。如果不承认这样说法，恐怕吴师爷甚至王宰相，也要和出家人一样，给人说为光是吃饭，不事生产，没有做报效国家的工作了。
　　至于说到出家连父母都不要，这在佛教里从来没有听说过，所谓出家，是指出三界烦恼之家而言。如果讲要孝顺父母，或许出家人才真正懂得孝字的意义，普通人孝顺父母，只是在物质方面的供给，这就算是孝敬了。然而，光是在物质上孝敬父母，这并不能算作是彻底的孝。父母虽然暂时在物质方面得到满足（其实永远不会满足），可是他的痛苦并不会因此而解除。老病死的大患，是谁也不能免的。出家人的孝敬父母，一方面当然希望父母在衣食住的物质方面不致缺乏，同时另一方面更希望以所修学的佛陀真理，赐给父母，能让父母永远离开生死痛苦的大海，获得长久不变的清净自在的安乐，这才是根本的孝顺。其实，这些都是最普通的常识，我想吴师爷满腹治国平天下的道理，或许早就知道这些浅显的道理了，是吗？”
　　玉琳一口气说到这里，一点激动都没有，他本来就很善于言词，加之出家多年，潜心教典，他早已通达了佛法。这时所有听的人都面露喜色，大家都投给吴师爷一个厌恶的眼光。
　　吴师爷见到玉琳的话，为大家这样的信从，忿怒的妒火更是在他的胸中燃烧起来。如果不是有初出家的醒群在座，他将更要放肆。不过，当一个人瞋怒之心生起来的时候，往往把义理人情都会抛到九霄云外。
　　吴师爷又气愤地问玉琳道：
　　“这些问题现在我不同你来狡辩，我来问你，你现在的心中，对我们的小姐有没有爱意？”
　　吴师爷这样一问，所有听的人都又紧张起来。他们都暗自地怨怪吴师爷，怎么把这些问题提出来问玉琳师父。
　　“你要我回答你的这个问题，于你究有何益？”玉琳还是端坐着，他反问吴师爷。
　　“我要你说，你此刻心中，对我们的小姐有没有爱的念头？”吴师爷摆出官僚势利的样子，在他的心目中，以为如果问不倒一个年轻和尚，还凭什么做着当朝相府中的师爷。
　　“醒群现在已经出家，我们过去你大概也都知道。”
　　“不错，我都知道，我们的小姐过去很爱你，我相信她此刻的心中还是在爱你，然而，你呢？你说！”
　　吴师爷这样一说，玉琳还是毫无表情，但把个醒群羞得赶快低下头去，双颊泛起红晕，她很感到这场面的尴尬。
　　“吴师爷！你怎么说都好，你说我爱也好，不爱也好。”玉琳把他的话音拖得又长又慢。
　　“我知道你心中一定有爱我们小姐的念头，我今天就要揭穿你的假面具。我们的小姐爱你，你也爱我们的小姐，而你却不肯和小姐结婚，让我们的小姐，正当这可贵的青春之时，抛弃人生的幸福，过这冷清清的出家生活。你们形式上的爱情虽然没有结合，而你们精神上的爱情还是结合在一起的，如果精神上相爱，还不如明明白白照当初脱去你的僧衣和我们小姐结婚，而你却偏要虚伪，你为了显示你的假道学，你却葬送了小姐的幸福，害苦了我们的小姐！”
　　吴顺爷为了讨好醒群，所以他的话好像是为小姐代鸣不平，为小姐的利益而说的，他想，这样一来，玉琳既会失去众人的信仰，醒群也不会怨怪他。
　　玉琳被吴师爷逼得不能不把他的意思说清楚，所以他更是温和地说道：
　　“吴师爷！你说得不错，我的心里很爱你们的小姐，而且，我不但爱你们的小姐，我也爱你，我更爱一切人类。讲到爱字，应该是有种种类别的，父母爱儿女，丈夫爱妻子，皇帝爱黎民，佛菩萨慈悲摄受爱护众生，这些都是爱，但这些爱都有它的不同点。普通世俗上的男女爱情，都是一种占有的欲念，都是以自私为出发点。即如你说我爱小姐，但我并不想占有小姐，我希望她离苦得乐，正等于我希望任何人离苦得乐一样！”
　　玉琳坐在宝座椅上说着，好似雕刻的菩萨真身一样。从他口中流露出来的一字一句，听得每个人都很感动，大家都窃窃私议着吴师爷的蛮横。
　　吴师爷看情形更是生气，他放大了声音说：
　　“你认识我是什么人吗？”
　　“吴师爷！谁都认识你，你是大名鼎鼎的吴师爷！”
　　“你既认识我是吴师爷，你可知道王老宰相那些治国的主张都是我的计划吗？”
　　“知道，但这与我没有关系！”玉琳温和的声音中，也带有他刚毅的个性。
　　“与你没有关系！你瞧不起我！你简直把我不放在眼中！”吴师爷瘦黑的脸上，凶狠狠地从眼睛里射出狰狞的光。
　　“吴师爷！”醒群看这样子实在忍耐不住，她的脸胀得格外的绯红，绯红得就像天上的晚霞，她插口拦阻道：“请你不要无理取闹，家父上京未久，你不要无事生事，玉琳师父是我的师父，我请他在这里教我们一点学佛的行仪，你不能对他这样无理，是你先提出问题来问他，他善意地回答你，你怎么又不高兴？”
　　吴师爷以为帮醒群说话，总应该是得到醒群的同情，哪知道反而遭她的怨怪，他心中虽然是更增添了怒火，但在尊贵的相爷千金之前，他不得不熄下了他的暴燥之火，他终于放低了声音说：
　　“既是小姐……”
　　“请你不要老是小姐长小姐短的，你又不是不知道我现在的名字叫做醒群！”
　　“呵！既是我们的醒……醒群说，我就让他过去吧！”吴师爷知道小姐是不好得罪的，只得就此收场。他拿了水烟筒一声不响地先走了。
　　玉琳也站起来，在一阵欢呼声中他走出殿堂，走向他休息的地方。

　　(13) Kiu murdis ŝin?

　　Post la malagrablaĵo farita de Konsilisto Wu al Yulin, oni supozis, ke Yulin estos maltrankvila, Xingqun precipe sentis profundan bedaŭron. Ŝi ofte persone aŭ per sendito vizitis lin por esprimi sian zorgon.
　　Tamen, ekster ĉies atendo, al Yulin ŝajnis nenio okazinta. Li restis same trankvila kiel antaŭe. Vidinte tion, Xingqun kaj la aliaj revenis al sia trankvileco.
　　Iun posttagmezon, kiam Cuihong vizitis Yulin laŭ la ordono de Xingqun, li diris al ŝi:
　　"Por lernantoj de Budhismo, la plej grava afero estas koni sin mem kaj regi sin mem, ne lasante sin konfuziĝi pro la eksteraj cirkonstancoj. En la mondo ne ekzistas absolutaj distingoj inter vero kaj malvero kaj inter bono kaj malbono. Ni devas nin deteni de implikiĝo en sensignifaj disputoj. Se iuj ĝojas aŭ ĉagreniĝas pro onia laŭdo aŭ kritiko, tio signifas, ke tiuj estas nur ludiloj en la manoj de la aliaj homoj. Do, sekvantoj de la bodisatva vojo devas klopodi nur por la bono de la aliaj, sen atenti la propran honoron aŭ malhonoron. Cuihong, bonvolu diri al Xingqun, ke ŝi ne plu zorgu pri la afero de Konsilisto Wu."
　　Dum la lastaj jaroj, Yulin travivis multajn ŝanĝiĝojn de la mondaj aferoj kaj tio profundigis lian komprenon pri budhismo. Lia filozofia sinteno kontraŭ la realaj mondo kaj homa vivo montris lian grandan progreson.
　　"Majstro, mi devas diri ion al vi. En nia ĉefministra rezidejo, Konsilisto Wu estas la plej malica persono. Profite de la favoro el nia ĉefministra moŝto, li kondutas tirane kaj ni suferis multe en la ordinaraj tagoj..." Yulin interrompis ŝin kiam ŝi pretis daŭrigi la parolon:
　　"Cuihong, ne tiel diru. Konsilisto Wu ne estas tiel malbona kiel vi diras. Mi vidas, ke li estas malkaŝema homo anstataŭ la malbona!"
　　"Malkaŝema? Jen vere orelplaĉa termino pri li! Li estas ruza kaj kruela. La vorto ‘malkaŝema’ tute ne konvenas al li. Pri kiu li malkontentas, tiu ege suferas." Cuihong diris starante antaŭ la tablo de Yulin kuntirinte siajn brovojn.
　　"Vi ne rajtas diri pri lia malboneco pro lia disputo kun mi. Konsilisto Wu estas bonulo, kiu povas kuraĝe eldiri sian opinion!"
　　"Hm! Se li estus bona, kiu do estus malbona en la mondo?" Cuihong protestis nekonvinkite.
　　"Laŭ mia opinio, en la mondo ne ekzistas malbonuloj. Ĉiuj homoj estas niaj instruistoj."
　　"Ĉu eĉ rabistoj, banditoj kaj murdistoj estas bonuloj?"
　　"Rabistoj, banditoj kaj murdistoj kondutas erare pro siaj neeldireblaj malfaciloj. Se ili ne havus problemojn, ili certe ne farus malbonon. Krome, eraroj de aliaj estas speguloj por ni eviti erarojn. Do, ĉiuj homoj estas niaj bonaj amikoj kaj instruistoj anstataŭ malamikoj. Eĉ se ili estus niaj malamikoj, ni devas rigardi ilin kiel niajn bonajn amikojn kaj instruistojn, anstataŭ diri, ke ili estas malbonuloj. Antaŭe mi mem misjuĝis mian fratulon Yulan. Mi nur rigardis lian eksteran aspekton, sed ne lian veran virton. Fakte li estas miloble pli supera ol ni, kaj mi ofte pentas pri tio."
　　"Mi ne komprenas tiujn profundajn teoriojn," diris Cuihong, "sed mi scias bone, ke Konsilisto Wu estas aĉulo. Vi devas vin gardi kontraŭ li. Se ne, eble li iam rekte insultos vin en la estonteco!"
　　"Se li insultos min, neniu malbono okazos nur se li ne batos min."
　　"Kio okazos se li vere batos vin?"
　　"Kelkfoja batado ne gravas. Li ja ne mortigos min."
　　"Eĉ se li ne bate mortigos vin, li eble insidos kontraŭ vi per intrigo!" Cuihong aspektis serioze.
　　"Morto ankaŭ ne estas problemo. Ĉiu havas sian finan tagon por morto ekde la naskiĝo." Yulin respondis kvazaŭ temis pri bagatelo. Li rigardis la mondon kaj homojn en la maniero kiel ligna homfiguro apatie rigardas al floroj kaj birdoj.
　　Cuihong povis diri nenion plu. Ŝi trovis, ke Majstro Yulin estis tute ne komprenebla, kaj lia konduto estis tute malsama ol aliaj homoj videblaj por ŝi.
　　Ili silentis momenton, neniu parolis. Yulin tenis en la mano rozarion kaj murmure recitis budhanan nomon.
　　Ĉi tio estis majesta kaj bela ĉambro por budhana praktikado, kun puraj fenestroj kaj ordaj mebloj. Ĝi estis origine aranĝita speciale por Yulin, por ke li povu legi sutrojn kaj adorkliniĝi al la Buddho. Malantaŭ la budhana ĉambro troviĝis la dormoĉambro de Yulin, ornamita lukse, grandioze, orde kaj pure, kaj ĉio necesa estis preta. Tamen Yulin tute ne avidis tiujn aferojn. Li ĉiam pensis, ke se estos ŝanco, li preferas frue forlasi ĉi tiun lokon. Proverbo diras, ke vino ne frenezigas homon, sed homo mem frenezigas sin. La bonŝanco de aliuloj devas estis ĝuata de ili mem. Kutimiĝo al materiaj plezuroj ofte ankaŭ igas homon obsedita de materiaĵoj.
　　Post kiam la sekretario Wu kaŭzis al li problemon, Yulin tute ne sentis koleron en la koro. Kontraŭe, li pli diligente adorkliniĝis antaŭ Budho ekde tiam. Li ne riproĉis aliajn, ĉiam konsiderante, ke pro sia juna aĝo kaj malabundaj meritoj, li devas pli ofte pentofari antaŭ la budhoj kaj peti benon por ĉiuj vivestaĵoj.
　　Ĉiufoje, kiam li adorkliniĝis antaŭ la Budho, la bildo de lia fratulo Yulan ofte aperis en lia menso. Tiam li sentis, ke se oni povas vivi tiel senĝene kaj indiferente kiel Yulan, oni vere komprenas la signifon de la vivo!
　　Persikfloroj estas tre belaj, sed ili ne longe floradas; oro estas tre valora, sed per ĝi oni ne povas aĉeti pasintan junecon. Yulin havis profundan komprenon pri la senĉesa ŝanĝiĝo de mondaj aferoj. Li kredis, ke li eĉ ne povas klare kompreni la gravan aferon de vivo, morto kaj efemereco, kiel li havas tempon zorgi pri la kritikoj aŭ laŭdoj de sekretario Wu aŭ de la mondo?
　　"Cuihong! Kial vi ne okupiĝas pri viaj taskoj?" Post longa recitado de budha nomo, Yulin fine rompis la silenton.
　　"Mi ne havas taskojn. La fraŭlino ĉiam diras al mi, ke la knabinoj, kiuj vin servas, estas ĵus aĉetitaj. Ŝi timas, ke ili ne estas sufiĉe lertaj por servi vin, do ŝi sendis min por inspekti. Samtempe, ŝi timas, ke vi sentos vin soleca sen homo por paroli kun vi ĉi tie."
　　"Soleca? Estas tro multaj gravaj aferoj en mia vivo por pritrakti. Kiel mi povus senti sin sola?"
　　Tiel diris Yulin, kaj tio estis el lia vera penso. Eble aliaj supozis, ke li vivis senfare, sed fakte li estis senĉese okupita ĉiutage. Aparte kiam li servis kiel lampisto en Monaĥejo Chong'en sur la monto Qingshan, dum aliaj profunde dormis, li jam ellitiĝis por bruligi incenson, oferi akvon, sonigadi la tabulon kaj fari rondirojn. Vespere, kiam ĉiuj aliaj jam enlitiĝis, li devis ŝlosi la pordojn kaj kontroli la incenson kaj lampojn. Krome, li ne estis homo, kiu kontentiĝis pri sensignifa vivo sen antaŭenirado. Por perfektigi sian scion kaj meritojn, li adorkliniĝis al la Budho, recitis sutrojn, skribis kaj studis tiel okupite, ke li eĉ ne havis tempon por konversacii kun la aliaj.
　　"Majstro! Mi vere ne komprenas, kial viaj sentoj ĉiam povas resti tiel trankvilaj?" diris Cuihong, alirinte al la fenestro kaj por malfermi ĝin. Ekstere etendiĝis lazura ĉielo, en kiu okaze flosis unu aŭ du pale blankaj nubetoj preter la fenestro.
　　Kiam Cuihong malfermis la fenestron, Yulin turnis la rigardon al la fenestro kaj vidis ekstere homfiguron tuj malaperintan, sed li ne atentis pri tio. Li diris indiferente al Cuihong:
　　"Jes, mi ja tre deziras havi trankvilajn sentojn, tamen mi ankoraŭ ne estas sanktulo, kaj fojfoje mi ankaŭ ekscitiĝas. Kiel en tiu lazura ĉielo ekster la fenestro, se ekblovos ventego, eble nuboj kovros la bluon. Se oni povus klare vidi ĉiujn aferojn, ne permesus al la nebulaj ventoj de senscieco ekblovi, kaj komprenus, ke mondaj aferoj estas nur ŝanĝiĝemaj iluzioj, tiam kompreneble ne estus bezono por ili ekscitiĝi."
　　"Majstro!" post sia krio, Cuihong mallevis la kapon honteme: "Ĉiuj viaj vortoj emocias min. Estas tute ne mirinde, ke nia fraŭlino decideme forlasis ĉion kaj pie fariĝis monaĥino emociite de via persona karaktero. Diru al mi, ĉu mi havas la saman bonŝancon fariĝi monaĥino kiel la fraŭlino?"
　　"Kiel vi havas tian intencon, Cuihong?" Yulin surpriziĝis. Li ne aprobis, ke ordinaraj homoj preni monahiĝon kiel facilan aferon kaj fariĝi monaĥo senracie.
　　"Eĉ nia fraŭlino povas travidi kaj forlasi siajn honoron kaj riĉecon, do je kio la mondaj feliĉoj kaj ĝojoj valoras al ni servoknabinoj?”
　　"Cuihong, laŭ la leĝo en Dinastio Qing, ordinaraj homoj ne rajtas senpermese monaĥiĝi. Ili devas trapasi la ekzamenon kaj akiri la permeson de la imperiestro por tio. Kiel vi povas kompari vin kun la fraŭlino? Eĉ se vi perceptis la mondan ŝanĝiĝemon kaj volas lerni budhismon, vi povas tion fari sen monaĥiniĝo."
　　Ĵus kiam Yulin parolis, aperis homa ombro ĉe la pordo. Vidinte tion, Cuihong stuporiĝis. Subite eniris neniu alia ol Konsilisto Wu, pri kiu ili ĵus parolis.
　　Cuihong estis tre bela kiel blanka lotuso ĉarma kaj eleganta ĵus aperinda sur surfaco de la akvo. Vidinte sinjoron Wu, ŝia vizaĝo simila al blanka lotuso bluiĝis pro timo. Ŝi timis pri nenio alia ol tio, ke Konsilisto Wu jam subaŭskultis ilian interparolon pri li. Tamen Yulin restis trankvila. Ŝajnis, ke li sciis tion anticipe.
　　Enĉambriĝinte, Konsilisto Wu balais la tutan ĉambron per sia agle feroca rigardo, gruntis kaj foriris.
　　Longan momenton post la foriro de Konsilisto Wu, Cuihong diris:
　　“Kion fari, Majstro? Ŝajne li jam aŭdis, kion mi diris pri li.”
　　"Cuihong, oni ne rajtas postdorse paroli pri alies malbono, kaj memoru, ke vi ne plu tion faru poste. Ne gravas eĉ se li demandos. Tiam diru, ke mi diris tion. Tiel li ne plu kulpigos vin. "
　　"Ne, li konas mian voĉon."
　　"Vi povas diri al mi, ke vi devigite tion diris pro mia persista demando!" Yulin estis preta transpreni la respondecon de ŝi.
　　"Ne, mi ne toleras lasi vin suferi de li pro mi!" Cuihong estis racia knabino.
　　"Tio ne gravas, Cuihong! Ĉar vi devas ofte renkonti lin, do ne konvenas, ke vi estas malamata de li. Mi estas nur portempa gasto ĉi tie. Post kelkaj tagoj mi foriros, kaj tiam la sekretario Wu neniam plu malamos min." Dirante tion, Yulin rimarkis, ke la incensbastonetoj antaŭ la Budho jam forbrulis. Li forlasis sian sidlokon kaj metis tri novajn incensbastonetojn en la incensujon.
　　La novestiĝinta incensa fumo flirtadis en la eleganta malgranda budha ĉelo. Komence la vortoj de Yulin ne povis dispeli de Cuihong la teruron kaj melankolion profunde fiksiĝintajn kiel densa nubo inter ŝiaj brovoj. Sed kiam Cuihong profunde sentis lian kompaton, ŝi ne plu detenis siajn larmojn pro kortuŝiĝo. Tial Yulin daŭrigis:
　　"Cuihong! La sekretario Wu ja ne atentos vin. Trankvile faru viajn taskojn. En la mondo, la amo, malamo, dankemo kaj maldankeco inter homoj ne daŭras eterne."
　　Cuihong nenion diris. Ŝi perdis la volon daŭre babili pri la monaĥiniĝo. Vidinte, ke Yulin ŝajne pretiĝas por adorkliniĝi antaŭ la Budho, ŝi adiaŭis lin kun kunmetitaj manoj kaj iris el la ĉambro.
　　Post la foriro de Cuihong, Yulin adorkliniĝadis antaŭ la Budho dum longa tempo. Post la adorado, lia koro ekondiĝis kiel maraj tajdoj, kaj multaj demandoj subite invadis lian menson. Aparte li memoris, ke antaŭ ol li partoprenis en la monaĥiniĝa ceremonio de Fraŭlino Wang, li petis nur dutagan forpermeson de sia instruisto, la monaĥo Tianyin. Sed la tempo pasis kiel senbrua fluo, kaj en Monaĥinejo Qianhua li jam pasigis ok tagojn en ŝajne palpebruma daŭro. Kvankakm lia instruisto permesis, ke li restu iom pli longe laŭ bezono, li tamen timis, ke la homoj nekomprenemaj eble supozos, ke li jam delogiĝis de riĉeco kaj ĉarmo ĉifoje. Xingqun monaĥiniĝis laŭ lia instigo, kaj li certe ne povis rifuzi la respondecon pri ĉio post ŝia monaĥiniĝo. Kvankam la materiaj kondiĉoj en Monaĥinejo Qianhua estis multe pli bonaj ol en Monaĥejo Chong'en, tamen en lia koro ĉiam restis ombro de malpleneco kaj maltrankvileco. Sed se li rapidus reiri al Monaĥejo Chong'en, li timus ofendi ilian bonkorecon, kiel kiam Cuihong mokis lin pro manko de sento, kvazaŭ li estus ŝtono aŭ ligno!
　　Nun li klare vidis la malkontentecon de la sekretario Wu, tial li forte deziris foriri. Post la monaĥiniĝo Xingqun fariĝis trankvila, kvieta kaj silentema. Vidinte, ke ŝi povas pace teni la puran monaĥinan vivon, li sentis grandan trankvilecon. Li decidis reiri al Monaĥejo Chong'en post tri ĝis kvin tagoj.
　　Tiel Yulin pasigis ankoraŭ tri ĝis kvar tagojn en Monaĥinejo Qianhua. Li jam diris al Xingqun, ke li reiros al sia monaĥejo en la sekva posttagmezo. Vidinte lian firman decidon, Xingqun ne povis reteni lin kaj nur petis, ke li revenu iam poste. Samtempe ŝi donis al li kelkajn pakaĵegojn da donacoj, kiujn ŝi delonge pretigis. Tamen Yulin eĉ ne rigardis la donacojn kaj ankaŭ ne dankis ŝin pro tio.
　　En la antaŭa vespero de sia reiro al la Monaĥejo Chong'en, Yulin pakis sian ceremonian robon kaj kasajojn, kaj metis la pakaĵon antaŭ la budha statuo, por preni ĝin ĉe la foriro.
　　Tamen, en la sekva mateno, kiam Yulin vekiĝis kaj atendis Cuiyu, la servoknabinon, kiu antaŭe misprenis lin kiel servanton kaj kutimis porti matenmanĝon al li, tamen ŝi ne aperis. La tempo longe pasis ekde la tagiĝo, sed ŝi ankoraŭ ne venis. Yulin ekdubis, ĉu oni forgesis pri lia matenmanĝo hodiaŭ. Li provis mediti, sed ne povis atingi la mensan trankvilecon. Li serĉis sian rozarion por reciti budhan nomon, sed neniel povis trovi ĝin.
　　Ĵus kiam Yulin komencis senti iom da maltrankvileco, ekbruis tumultaj voĉoj ekstere. Ĉiuj kriis terurite. Yulin leviĝis kaj iris el la ĉambro por vidi kio okazas. Li trovis, ke la sama servoknabino, kiu kutime portis manĝaĵon al li, kuŝas murdita en maro de sango.
　　En la monaĥinejo multaj monaĥinoj, servoknabinoj kaj laboristoj amasiĝis ĉirkaŭ la kadavro, diskutante vigle inter si. Yulin suspiris, kaj silente revenis al la budha ĉelo sen vorto.
　　La novaĵo pri la murdo en la ĵus konstruita Monaĥinejo Qianhua disvastiĝis kiel uragano, tuj penetrante ĉien. La administrantino de la monaĥinejo estis la filino de la ĉefministro. Aŭdinte pri la okazaĵo, la loka magistrato konsterniĝis kaj tuj sendis pedelojn por esplori kaj kapti la murdiston.
　　La pedeloj de la magistrato unue vizitis Xingqun, sciigante: "Laŭ ordono de la magistrato, ni devas ĉiumaniere kapti la krimulon kaj plene enketi la mortokazon."
　　Komence, kiam Xingqun ricevis la raporton pri la murdiĝo de la servoknabino, ŝi sentis ŝokon kaj konfuziĝon. Ŝi tuj ordonis al ili zorgeme solvi la kazon, promesante grandan rekompencon se ili sukcesos aresti la krimulon.
　　Kvar aŭ kvin aŭtoritataj pedeloj ekfaris enketon. Ili trovis, ke perdiĝis ĉiuj oraj ornamaĵoj de la mortinto kaj en ŝia mano estas budhisma rozario apartenanta al Yulin.
　　“Kiel la rozario de Yulin povis troviĝi en ŝia mano?” Konsilisto Wu diris el la homamaso.
　　“Kiu estas Yulin?” demandis enketisto.
　　"Li estas la juna monaĥo de la monaĥejo Chong'en. Li loĝas ĉe ni nun!" deklaris Konsilisto Wu, dum li montris per fingro la direkton al la domo, kie loĝis Yulin.
　　La pedeloj, kvazaŭ malkovrintaj la solan indikaĵon por solvi kriminalan aferon, amase sturmis en la budha ĉelon de Yulin. Post serĉado, ili trovis en lia pakaĵo, kie estis envolvitaj liaj ceremonia robo kaj kasjaoj, la orajn kaj arĝentajn juvelojn apartenantajn al la murdita servoknabino.
　　Yulin estis arestita sendube. La pedeloj deklaris lin ĉefa suspektato akuzita pri la murdo pro rabo.
　　En la Monaĥinejo Qianhua, tumulto kaj konsterniĝo eĉ pli intensiĝis. Kelkaj bedaŭris por Yulin, dirante, ke li eĉ kapablis fari tian kruelaĵon pro avido al riĉaĵoj; aliaj tamen simpatiis kun li, argumentante, ke Yulin estas afabla, bonkora kaj klerita homo, kiel li povus sin ĵeti en tiajn kontraŭleĝajn problemojn kun tiel malmola koro?
　　Post la aresto de Yulin, la enigmo pri tio, kiel la juna servoknabino mortis, daŭre restis kiel densa nebulo en konfuzaj onidiroj!

====================================

　　（十三）谁杀死了她？

　　玉琳自从受过吴师爷的刁难以后，别人都以为他一定很烦恼不安，尤其是醒群更感到对玉琳抱歉。所以她经常的不是亲来问好，就是派人前来慰问。
　　然而，出乎意料的，玉琳好像不曾发生过这件事一样，他和往日一样的无忧无恼，醒群等见了以后才安下心来。
　　有一天下午，翠红奉了醒群之命来看望玉琳的时候，玉琳还对翠红说：
　　“修学佛法的人，最要紧的是认识自己，把握自己，不要给外面的境界所惑动。世间上是非、好坏、善恶都没有绝对的理由，我们不要给这些无谓的葛藤牵绊了。若是给别人恭维几句就欢喜，讥评几句就烦恼，这样的生活，好像给别人操纵在手中，别人要你欢喜，说你几句好话你就欢喜，别人要你烦恼，说你几句坏话你就烦恼，这岂不是把你变成别人的一个玩具了，所以，修学菩萨道的人，只要有所利益于人，对于自己的荣辱毁誉，实在是不值得计较！翠红！你替我转告醒群，对于吴师爷的事，不要老放在心中不安。”
　　玉琳自从近年来受世情的变动，他对于佛法更有了深刻的体悟，他能对这现实世间和人生，有这样达观的人生观，真可算是大有进步！
　　“师父！我告诉你：我们相府中最坏的就是这位吴师爷，他仗着老爷的宠信，常常作威作福，我们平时不知受了他多少气……”正当翠红向下说时，玉琳却挡住她的话道：
　　“翠红！你赶快不要这样说，吴师爷不是像你这样所说的坏，我看他，不但不坏，而且是一个很直爽的人！”
　　“直爽，这是多好听的名词，可惜他的鬼计多端，这个名词安在他的身上，实在不配。他对谁不满，谁就不得安稳。”翠红说时，是站在玉琳的桌前，还皱了皱她的眉毛。
　　“你们不能认为吴师爷和我讨论问题，你们就说他不好，吴师爷有话讲话，真是一位很好的人！”
　　“哼！他是好人，那么世界上谁才是坏人呢？”翠红不服气似的问。
　　“我看世间上没有坏人，一切人都是我们的善知识！”
　　“强盗、土匪、杀人犯，也都是好人吗？”
　　“强盗、土匪、杀人犯，他们所以做错事，都有他们不得已的苦衷，若是他们没有苦衷，他们也就不会做错事了。而且，别人错了，正是我们的一面镜子，我们可以不去错。所以一切人都是我们的良师益友，不是我们的冤家对头。就算是冤家对头，我们也把他看作是我们的善知识，而不该说他是坏人。过去，我对我的师兄就曾误会过，我只看他的表面，不知道他的功行，其实他胜过我们百千万倍，所以我常常为着此事忏悔。”
　　“你说的这些什么道理我不懂，总之，吴师爷是个坏东西，你得要注意他，你若不小心，他甚至将来当面会骂你！”翠红还是固执她的意思。
　　“骂我也没有关系，只要他不要打我！”
　　“他甚至真的打你呢？”
　　“打我两下也没有关系，他并不会打死我！”
　　“他虽不会打死你，他可能会设法害死你！”翠红说时，显出很严重的样子。
　　“死了也好，人生本来都有这么一天的。”玉琳还是若无其事，他看世界和人，好像木人看花鸟，一切都无动他的心。
　　翠红没有话说了，她觉得玉琳是一个很莫名其妙的人，他的一切言行，与自己所见的人，完全两样。
　　他们暂时沉默着，都没有说话，玉琳手中拿了一串念珠，口里喃喃的念着佛号。
　　这是一间佛堂，明窗净几，非常庄严美观，当初专设给玉琳看经拜佛用的，佛堂的后面是玉琳的卧室，里面装饰得富丽堂皇，整齐清洁，凡所需要的东西应有尽有，然而在玉琳，他对这一切并没有一点贪恋的念头。他老是想着，一有机会，还是早点脱离这里的好。因为酒不迷人人自迷，别人的福应该别人去享，物质的享受惯了，往往也是给物质迷的。
　　他自从给吴师爷找了一次麻烦，的确心中一点气愤也没有，他反而从此更在佛前加紧地礼拜，他没有怨怪别人，他总认为这是自己年轻福薄，多多在佛前忏悔，代众生求福。
　　他每次在礼佛的时候，脑海里又会常浮起师兄玉岚的影子，他这时候反而觉得做人能做到像师兄那样的没有障碍，超然物外，也就真正了解到人生的意义！
　　桃花是很美丽的，但桃花不会长久的开放；黄金是很宝贵的，但黄金难买逝去的青春；玉琳对于这迁流不息的世事，体会得很深，他认为对于生死无常的大事都不能了了，哪有闲情再去计较吴师爷或世间上的毁誉呢？
　　“翠红！你怎么不去做事呢？”玉琳念了许久的佛号，还是他先打破沉默。
　　“我没有什么事做，小姐老是向我说，服侍你的那些姊妹们，都是才买来的，她怕她们不懂事，不会服侍你，所以叫我过来看看。同时，又怕你在这儿寂寞，没有人陪你讲话。”
　　“寂寞？人生很多的大事都来不及去处理，为什么要会感到寂寞？”
　　玉琳这样说，这确是他真实的话，别人也许以为他很清闲，可是，他每天真实是忙得不休不息。尤其他在磬山崇恩寺内当香灯，每天，别人都在好梦方甜，他就得起来烧香供水，击板巡回；晚上，别人都已就寝，他要关门上锁，查看火烛。而且，他不是一个自甘庸碌不求上进的人，为了充实自己的福慧，拜佛、看经、书写、研读，忙得他连跟别人谈话的时间都没有。
　　“师父！我真不懂，你的感情为什么能老是这样的平静？”翠红说时，走过去打开了窗子，窗外是一片苍翠的蓝天，偶而有一两片淡淡的白云，从静静的蓝天上从明亮的窗外飘过。
　　玉琳随着翠红开了窗子，视线也向窗外注意了一下。他看到窗外有一个人影，闪了一下，但他没有十分注意。他淡淡地对翠红说道：
　　“是的，我是很希望自己有很平静的感情，不过，我不是圣贤，有时也很激动。好像窗外那碧海似的蓝天，若给一阵狂风吹起，乌云也许就遮住蓝天了。如果能把一切事物看清，不让无明业风吹起，明白世事都是无常变化的假相，那当然就没有激动的必要。”
　　“师父！”翠红喊了以后，含羞地低下头：“你讲的话，每一句都很令人感动，难怪我们的小姐，受你人格的感召，毅然摆脱一切而虔诚地出家了，你看我有没有小姐的福，也能出家？”
　　“翠红！你怎么也会有这个念头？”玉琳惊讶起来，因为在他，最不愿意一般人糊里糊涂地出家，或把出家看得太容易。
　　“想到小姐，都能把荣华富贵看破，我们这些下人，还有什么情趣留恋这世间上暂时的福乐？”
　　“翠红！大清的法律上是不准人私自出家的，要经过考试合格和皇上的允许才成哩，你怎么能和小姐相比？你快不要这样想，你即使体悟到世间的无常，想要学佛，但学佛不一定要出家！”
　　正当玉琳说到这里的时候，门外有一个人影晃动，先是翠红见了一怔，随后那个人影走了进来，他不是别人，正是他们刚才谈论过的吴师爷。
　　翠红的娇容，长得本来极其漂亮，像初出水的白莲，美丽，淡雅，但这时见了吴师爷，她吓得白莲似的娇容都变青了，她不是怕别的，她怕刚才自己议论他的话给他听到。然而玉琳好像早就知道他的样子，一点也没有显得意外。
　　吴师爷进来以后，他那像鹰似的凶锐的目光先在佛堂内扫射一周，随后他“哼”了一声就走了。
　　吴师爷走了以后，半响，翠红才说道：
　　“师父！怎么得了呢？我骂他的话大概给他听到了。”
　　“翠红！本来在背后是不应该议论别人的，你下次记住不要再说。现在你也不要骇怕，吴师爷责问你的时候，你说那些话不是你说而是我说的，这样他就不会怪你了。”
　　“不行！他是听得出我的声音！”
　　“你可告诉他，因为你给我问得没有办法才不得不那样说的！”玉琳很愿意代她受过。
　　“那也不行，我不能要你为我而更见怪于吴师爷。”翠红也很懂得事理。
　　“那没有关系，翠红！你因为常要和他见面，所以你不宜结怨于他，我是一个暂时住在这里的人，不两天我就走了，我走的时候，吴师爷也就不会恨我了。”玉琳说时，见到佛前香炉中的香烧完了，他走下座位，在香炉中又插了三枝香。
　　初燃的香烟，飘渺在这一间雅致的小佛堂中，起初，玉琳的话，并不能驱除翠红的恐怖和忧郁，像一层厚厚的阴霾的云，深深锁在翠红的眉宇之间，但翠红仔细地体味到玉琳的慈悲，她不觉潸潸地流下了感动的眼泪。因此，玉琳又再继续说：
　　“翠红！吴师爷是不会计较你的，你安心去做事吧，世间上人与人之间的恩怨爱恨，没有永久不散的。”
　　翠红没有再说什么，要出家的问题也无心再说了，她看到玉琳好像要预备拜佛的样子，只得合掌问讯告辞出去了。
　　玉琳在翠红走了以后，他在佛前礼拜了好久，拜佛以后，他的心，开始像海洋的波涛，翻滚起来，很多的问题，此刻都袭上心头，尤其他想起了参加王小姐出家的典礼，向师父天隐和尚只请准两天假，但时间像无声的流水，一转眼，在千华庵中已住了八天，临走时，他虽蒙师父允许，必要时迟几天回去没有关系，可是，他又怕不了解的人，还以为他这次是给财色迷住了。醒群的出家，是他的指示，她出家后的一切，当然他有推辞不了的责任。他住千华庵中，物质上的条件虽处处超过崇恩寺，但他心中，好像老有一道阴影，感到空虚和不自在。如果急急的要回崇恩寺，又怕过分辜负人家的好意，就好像当初翠红讥讽他一点情义没有，好像一块木石一样！现在，他已完全看出吴师爷对他的不满，所以他很想早点离开这里才好。醒群落发以后，文静、沉默、不多说话，他看出醒群能甘守这清净的出家生活，非常感到安心。他打算三五天内，决定要回去崇恩寺。
　　就像这样，玉琳在千华庵中又过了三四天，他已经和醒群说过，明天下午他要回去，醒群看他意思非常坚决，没有办法挽留，只有请他下次再来，同时，她又把早就预备的几大包物品赠送给玉琳，然而玉琳对这些物品，看也没有看一下，而且更没有说声谢谢。
　　玉琳在这临回崇恩寺的前一天晚上，他用一块布把念经拜佛用的礼服袈裟海青包好，放在佛前，以便走时带走。
　　然而，就在第二天清晨，玉琳起来，等着经常送饭给他吃的那个过去曾误把他当做是侍者的翠玉ㄚ鬟送早饭来给他吃，可是，天亮了好久，一等不来，二等不来，玉琳怀疑大家今天怎么把他吃早饭的事也忘了，他想参禅静坐一下，但心定不下来，他想找佛珠念佛，但佛珠子又遍寻不获，正在玉琳感到有几分焦急的时候，外面传来了鼎沸的人声，大家都惊号起来，玉琳起身走出佛堂一看，原来是送饭给他吃的那个ㄚ鬟被杀死躺在血泊中。
　　寺中很多的尼师、ㄚ鬟、工人，都围拢着看，大家都纷纷的议论，玉琳叹息了一声，就默默无言地回进佛堂。
　　新建的千华庵中杀死了人，这消息像龙爪风似的马上吹遍了各处，千华庵中的主人是当朝宰相的小姐，当地的县衙门知道此事也震惊起来，赶快派皂役差人前去调查并追捕凶手。
　　县衙门的差人先去拜见醒群，他们说，奉县太爷的命令，一定要缉捕凶手，把这件命案处理得水落石出。
　　醒群起初接到翠玉ㄚ鬟凶死的报告，惊疑不止，她即刻吩咐他们去小心破案，如果拿到凶手，必有重赏。
　　四五个差人现场查验后，发现死者身上的金饰均无，手中唯有握着一串念珠。
　　“玉琳用的佛珠怎么会在她的手中？”吴师爷在人丛中说。
　　“玉琳是什么人？”差人问。
　　“就是住在我们这里的一个崇恩寺的青年和尚！”吴师爷说时还用手往玉琳住的佛堂中指了一下。
　　这些差人好像发现到唯一破案的线索，都蜂拥进玉琳的佛堂中来，他们搜查的结果，在玉琳包袈裟海青的小包袱中，发现到死者身上的金银饰物。
　　毫无疑问的，玉琳被捕了，差人们说玉琳是谋财害命的疑凶。
　　千华庵中更惊惶嘈杂起来，有的为玉琳惋惜，说他为了一点金银钱财，居然做出这样凶狠的事来；有的为玉琳同情，说玉琳为人温文和雅，有德有学，决不会自投法网，有这样狠的心肠。
　　然而，玉琳被捕后，小ㄚ鬟如何死的，在纷纭的谈论中，像浓雾一样似的谜！
　　

　　(14) Preteco oferi la vivon por aliaj

　　Post la aresto de Yulin, tiu novaĵo tuj atingis la orelojn de Xingqun. Kiel tondro el serena ĉielo ĝi tiel trafis ŝin, ke ŝi stuporiĝis kaj ne povis elparoli eĉ vorton por longa tempo.
　　Tio estis la afero, kiun ŝi neniel povis vidi eĉ en la sonĝo antaŭe. Kaj nun, jen ĝi okazis antaŭ ŝiaj okuloj kiel realo. "Yulin murdis pro monavido." Kiel ajn Xingqun klopodis, ŝi tute ne povis kredi tion en la profundo de sia koro.
　　Tamen, kiel la rozario de Yulin iris en la mano de la mortinto? Kaj kiel la oraj kaj arĝentaj ornamaĵoj de la mortinto aperis en la pakaĵo de Yulin? Ne nur Xingqun senĉese pripensadis kaj neniel sukcesis kompreni tion, sed ankaŭ ĉiuj en la monaĥinejo sentis sin konfuzitaj pri tiu stranga murdo.
　　Temante pri la supozo, ke Yulin murdus pro mono, kial li farus tion? En la hejmo de la ĉefministro, kio el la riĉeco, diboĉo, famo kaj profito ne estis admirinda? Kaj tamen, Yulin rigardis ilin kiel abomenindaĵojn. Hieraŭ, kiam oni donacis al li multajn kestojn da donacoj, li eĉ ne ĵetis rigardon al ili. Kian valoron havas la bagatelaj oraj ornamaĵoj de servoknabino? Kial li murdus ŝin pro tio?
　　Xingqun pripensis foje kaj refoje. Ŝi kredis, ke tiu murdo estas eksterordinare mistera, kaj Yulin certe suferas senkulpan kondamnon. Kvankam ili povus tuj liberigi lin per la potenco de la ĉefministra rezidejo, sed kiel purigi la misjuĝon al li? Pensante pri tio, ŝi profunde bedaŭris pri Yulin.
　　Ŝi tuj ordonis al Cuihong peti Konsiliston Wu por skribi liberigan leteron en la nomo de la ĉefministra rezidejo kaj sendi ĝin al la gubernia juĝejo. Malgraŭ ĉio oni ja ne povas lasi Yulin sperti la saman traktadon kiel aliajn krimulojn en malliberejo.
　　Post momento, Cuihong revenis kun respondo, ke laŭ la opinio de Konsilisto Wu, tio estas hommortiga kazo, kaj oni ne rajtas uzi la aŭtoritaton de la ĉefministra rezidejo ĉar tio malhelpos la justecon por la mortinto. Li esperis, ke la juna fraŭlino ne agu tro emocie.
　　Aŭdinte tion, Xingqun sentis grandan koleron. Ŝi riproĉis Konsiliston Wu, ke li tiel kruele rifuzis la helpon al Yulin pro kelkaj kverelaj vortoj kun li.
　　Ŝi tuj elprenis la skribilaron kaj persone skribis leteron kaj ordonis Cuihong transdoni ĝin al la fama gubernia juĝisto Liu justa kaj honesta. Ŝi klarigis, ke la karaktero de Yulin similas blankan lotuson kaj lia kompatema deziro savi vivestaĵojn estas senfina, do kiel li povus fari murdon. Pri tio certe estas misjuĝo. Ŝi petis, ke la juĝisto ne persekutu senkulpan bonulon.
　　Kiam Xingqun skribis la leteron, la pasintaj rememoroj refreŝiĝis en ŝia koro: de ilia unua renkonto en la budha halo de Monaĥejo Chong'en ĝis la kortuŝiĝo en la geedziĝa nokto; de kiam Yulin revenis al Monaĥejo Chong'en ĝis ilia revido en Monaĥinejo Qianhua. Yulin ĉiam montris neklinigeblan volon por lerni budhismon kaj la spiriton por savi sin mem kaj aliajn. Kiu povus antaŭvidi, ke tiel respektinda monaĥo suferus tian tragedion nur pro tio, ke ŝi retenis lin du tagojn pli? Kiel nekomprenebla estas la vivo simila al sonĝo kaj fulmo!
　　Kiam Xingqun finis la leteron, ŝi diris al Cuihong:
　　"Cuihong, transdonu ĉi tiun leteron al la loka juĝisto. Diru, ke tio estas mia volo. Mi esperas, ke li kaptu la veran murdiston kaj tuj liberigu Yulin, ĉar li estas mia instruisto kaj cetere, li ne estas murdinto!"
　　"Tamen, la oraj ornamaĵoj en lia pakaĵo kaj la budhana rozario de Majstro Yulin vere suspektigas," diris Cuihong, akceptinte la leteron. Ŝi sentis, ke tio estas nedisputeblaj pruvoj pri lia kulpo.
　　"Cuihong! Ĉu vi ankaŭ kredas, ke Majstro Yulin estas la homo, kiu faris murdon pro avideco?" Por Xingqun Yulin estis ŝia sankta modelo kaj lia nobleco tute ne skuiĝis en ŝia menso.
　　"Mi tute ne dubas pri Majstro Yulin," respondis Cuihong. "sed se ni volas savi lin, ni devas klare purigi la kulpigajn pruvojn. Alie, eĉ se li liberiĝos, lia reputacio restos makulita kiel blanka jado kun makulo. Nur foriginte la makulon oni povas konservi la valoron de la jado."
　　"Cuihong! Vi pravas. Sed kiel la budhana rozario atingis la manon de la mortinto? Kaj kiel la oraj braceletoj kaj aliaj de la mortinto eniris la pakaĵon de Majstro Yulin?"
　　"Nur Majstro Yulin mem povas scii tion."
　　"Stulta knabino! Ĉu vi vere kredas, ke Majstro Yulin faris la murdon?" Xingqun laŭte riproĉis Cuihong kun okulplenaj larmoj preskaŭ elfalantaj.
　　"Ne! Ne! Nur la murdisto de Cuiyu povas scii!" Cuihong tuj korektis siajn vortojn.
　　"Kiu mortigis tiun ĉi knabinon? Ŝi alvenis antaŭ nelonge kaj neniu malamis ŝin. Kiu estis tiel kruela?"
　　"Jen kuŝas la problemo!"
　　"Cuihong! Ni parolos pri tio poste. Rapide elsendu mian leteron kaj mi urĝe atendas vian respondon!"
　　Kun la letero de Xingqun en la mano, Cuihong retiriĝis. Survoje, ŝi pensis kun tiel granda malĝojo, ke ŝi preskaŭ eksplodis de ploro!
　　Ŝi pensis pri la karaktero de Yulin. Ne nur la fraŭlino adoris lin, sed ankaŭ ŝi mem estis profunde influita de li.
　　Kun la letero de la fraŭlino, ŝi rapide iris al la gubernia juĝejo. En ŝia koro, ŝi sentis sin tre mistraktita. Kial ŝi bezonus iri al la juĝejo se la arestito ne estus Yulin? Kvankam Cuihong estis nur servoknabino, ŝi renkontis multajn gravulojn en la ĉefministra rezidejo. Malsupera gubernia juĝisto tute ne impresis ŝin. Ŝi kredis, ke per tiu letero, Yulin tuj povus sekvi ŝin eliri, kaj ŝi eĉ planis postuli, ke la juĝisto aranĝu portseĝon por la reveno de Yulin.
　　Kiam ŝi iris en la gubernian juĝejon de Yixing, la pordistoj, vidante la junan knabinon, miris pri ŝia kuraĝo veni al la juĝejo. Ili rigardis ŝin kaj demandis, kial ŝi venis.
　　Cuihong orgojle prezentis la leteron de la fraŭlino, sur kies koverto brilis la ofica sigelilo de la ĉefministra rezidejo. La pordistoj ne kuraĝis ignori la aferon kaj tuj kondukis ŝin al la gubernia juĝisto Liu.
　　Juĝisto Liu akceptis la leteron de Xingqun kun plena rideto sur la vizaĝo, sed lia mieno subite serioziĝis post lego de la letero.
　　"Pardonu, ni tre bedaŭras, ke ni ne povas agi laŭ la instrukcioj en ĉi tiu letero," diris Juĝisto Liu solene kaj timeme.
　　"Kion vi intencas diri?" demandis Cuihong urĝe.
　　"Ni ne povas liberigi la monaĥon Yulin arestitan ĉimatene!"
　　"Kial?" Cuihong larĝigis la okulojn, kaj ŝia koro ekbategis.
　　"Ni ĵus faris unuan pridemandon. Tiu Yulin jam konfesis, ke li murdis la knabinon!"
　　"Li jam konfesis, ke li faris la murdon, ĉu vere?" Tiu neatendita novaĵo pikis la orelojn Cuihong kaj ŝi trovis la kapon turniĝanta kaj okulojn plenaj de makuloj.
　　"Jes, jen lia konfeso!" Juĝisto Liu transdonis la konfeson de Yulin al Cuihong: "Laŭ la leĝo de Dinastio Qing, ni absolute ne rajtas liberigi la murdiston, kiu jam konfesis sian krimon!"
　　"Via Moŝto! Tio estas maljusta persekuto!" Cuihong subpremis sian ekscitiĝon kaj rapide tralegis la konfeson de Yulin.
　　"La imperiestra leĝo estas justa kaj eĉ imperiestraj parencoj ne rajtas esceptiĝi. Ni ne akiris la konfeson perforte, nek persekutis lin senkulpe. Tio venis el lia plena konscienco kaj li mem konfesis tion sur la tribunalo."
　　"Ĉu mi povas viziti Majstron Yulin persone?" Cuihong sciis, ke pliaj vortoj nun estos senutilaj. Ŝi volis persone demandi Yulin, kial li agis tiel malsaĝe kontraŭ ĉies atendoj.
　　"Origine murdistoj ne rajtas ricevi vizitantojn. Tamen, informiĝinte, ke la maljuna ĉefministro kaj lia filino alte taksas tiun homon, mi permesas al vi viziti lin unufoje."
　　"Se vi jam scias, ke nia mastro kaj lia filino alte taksas lin, vi devus klopodi savi lin!" Cuihong sentis, ke tio estas ŝanco, kaj rigardis Juĝiston Liu afable.
　　"Sed ne ekzistas loko por persona favoro antaŭ la leĝo," diris Juĝisto Liu, kiu estis tiel honesta kiel la fama Juĝisto Bao de Dinastio Song.
　　"Bonvolu konduki min al Majstro Yulin!" Cuihong estis ege deprimita.
　　Do al Yulin la Juĝisto respektoplene gvidis Cuihong, la servoknabinon de la ĉefministra rezidejo.
　　Post la aresto de Yulin, la juĝejo komprenis, ke li ne estas ordinara krimulo, kaj ne kuraĝis enfermi lin en komuna ĉelo por havi la suferon de malliberiĝo. Yulin estis nur tenita en malhela ĉambro. Enirinte, li tuj sidiĝis en lotusa pozicio por mediti kun fermitaj okuloj.
　　Kiam Cuihong ekvidis Yulin, unue ŝi ploregis kun elverŝo de larmoj kaj nazmukoj, kaj poste, sintiriĝinte apud Yulin, ŝi singultis tiel, ke ŝi ne povis paroli.
　　Yulin aspektis kiel seka arbo en vintro, donante malvarman impreson al ĉiu, kiu lin ekvidis. Krom iom da malfermiĝo de la okuloj por momente rigardi Cuihong, li tute ne moviĝis. Post longe, Cuihong retenis siajn larmojn kaj diris:
　　"La fraŭlino sendis min vidi vin."
　　"Dankon," respondis Yulin malvarme.
　　"Ni ne kredas, ke vi faris murdon!"
　　"La pruvoj tiel montras."
　　"Sed kial vi murdus ŝin?"
　　"Vi ne estas juĝisto, do mi ne volas diri al vi."
　　"Kiel stulta vi estas! Eĉ se vi murdus, kial vi tuj konfesus? Mi vere miskomprenis vin kiel saĝulon."
　　"Jen tion vi ne povas kompreni. La mondo estas tro ĝenema. Ĉu mia ago ne evitos multe da ĝenado? Mi estas feliĉa havi tian bonan ŝancon. Eĉ se mi mortos, tio fariĝos signifoplena ago en mia praktiko de la bodisatva vojo."
　　"Sed vi ĉiam estas tre zorgema pri via digno. Do vi devus preferi perdi vian vivon ol malpurigi vian senmakulan karakteron!"
　　Yulin sentis miron je tiuj vortoj de Cuihong. Li ne atendis, ke tiel juna servoknabino komprenas tian principon. Tamen, Yulin havis pli altan opinion. Li aŭskultis ŝin senesprime.
　　Yulin certe konsideris la principon parolitan de Cuihong. Li ankaŭ sciis, ke la plej grava afero en la vivo de homoj estas posedo de puraj moralaj kvalitoj. Kiam li unue iris al la rezidejo de la ĉefministro por la geedziĝa afero, li ne restis longe sed tuj revenis ĝuste pro la pura morala kvalito! Oni posedis la veran valoron de la vivo nur kun pura morala kvalito! Tamen, en la lastaj monatoj, Yulin akiris novan opinion pri la vivo. En la spirite trankvila stato de meditado, li atingis pli profundan sperton pri la vivo. Laŭ li ne ekzistis difinita kriterio pri la purecoj de moralaj kvalitoj en ĉi tiu mondo. La morala pureco simple dependis de tio, ĉu oni povis trompi aŭ ne. Koruptaj oficistoj estis same respektataj kaj enviataj ĉar ili lertis trompi la popolon; homoj kun bonaj intencoj estis ofte konsideritaj malrespektantaj la leĝon kaj suferis punojn ĉar ili kuraĝis paroli sincere. Ĉi tiu mondo estis ĉiam malracia ejo, kie la vero kaj malvero estis nekonsekvence distingeblaj. Lertaj oportunistoj povis ŝanĝi nigron en blankon; nelertaj homoj povis havi blankon taksitan kiel nigron en alies opinioj. Ŝajnis, ke ĉi tiu mondo taŭgis por falsaĵoj, sed ne por la vero. Kie estis la manko en la karaktero de lia fratulo Yulan? Nur ĉar Yulan ne povis afekti, ĉiuj nomis lin frenezulo. Kvankam Yulin mem faris nenian murdon, li kredis, ke laŭ la diro de multaj li estas murdisto. Al kiu purigi tiujn maljustajn riproĉojn? Kiel peniga afero ĝi ja estus! Krome, tiuj, kiuj praktikas la bodisatvan vojon, devas helpi ĉiujn vivestaĵojn kaj neniam damaĝi ilin. La kondiĉoj por la lernantoj de la Vojo estas elteni tion, kion la aliaj ne povas elteni, kaj fari tion, kion la aliaj ne povas fari. Ĉar iu ne povis forlasi lin kaj aranĝis tiun kaptilon por li, li kredis, ke tion certe kaŭzis liaj malbonaj agoj faritaj al tiu persono en antaŭaj vivoj. Por solvi la kaŭzon kaj efikon de la pasinteco, li elektis elporti ĉi tiun maljustan riproĉon. Ni devas likvidi malamojn anstataŭ pligrandigi ilin! Krome, per tia rekta konfeso li eble povus kortuŝi la malbonulon, ke li ne plu damaĝu aliajn en la estonteco. Repagi malbonon per bono estis la principo, kiun Yulin longe decidis!
　　Samtempe, li nun pli profunde konsciis la veron pri la unueco kun ĉiuj estaĵoj kaj la kultivadon de egala traktado al malamikoj kaj intimuloj. Se li ne konfesus, tiam sendube la alia suferus la punon. Tiam li mem gajnus, sed lasus la alian suferi. Tion li absolute rifuzis fari. Prete doni sian vivon kiel oferon al aliulo, tio efektive ne estus vana aktivado en tiu ĉi vivo.
　　Kvankam multaj miskomprenos lin kiel murdiston, tamen li sciis, ke tio, kion homoj vidas kaj scias, esence estas iluzioj. La ordinara iluzio de homoj povas persekuti lin maljuste, sed la fina vero neniam faros tion al li.
　　Pro tia grandanima pensmaniero, Yulin tute ne ĉagreniĝis pro la maljusta persekuto. Ĉio el la honoro, riĉeco, vivo, morto kaj renaskiĝo estis simila al iluzia floro kaj luna reflekto sur la akvo. Yulin vere atingis liberiĝon pri tiuj iluziaj fenomenoj.
　　"Cuihong!" Yulin flustris mallaŭte: "Ĉi tio estas la karmo kaŭzita de mi mem. Mia propra afero neniel rilatas al vi. Reiru hejmen! Dum mi vivas, mi ne deziras, ke vi revidu min!"
　　Aŭdinte tion, Cuihong subite eksplodis per laŭta plorado kvazaŭ akra ponardo trapikus ŝian koron. Ŝi diris singultante:
　　"Bonvolu ne plu paroli tiel senkorajn vortojn. Paciencu ĉi tie. Kvankam bonularo povas suferi turmentojn, tamen tio havas finon. La fraŭlino certe trovos rimedon por vi. Mi revenos morgaŭ..."
　　"Silentu! Ĉu vi ne timas, ke mi murdos vin por viaj riĉaĵoj?" Yulin provis haltigi kaj timigi Cuihong.
　　"Se mi mortus en viaj manoj, tio estus mia honoro kaj beno kiujn mi meritus per mia antaŭa praktikado!"
　　La timigaj vortoj de Yulin celis nur malhelpi la revenon de Cuihong. Sed Cuihong, kiu komprenis kaj respektis Yulin, tute ne sentis timon pro tio.
　　"Ĉu vi jam finis viajn interparolojn?" Demandis Juĝisto Liu ĝentile sed aŭtoritate starante ĉe la pordo.
　　"Foriru! Cuihong!" Yulin diris kaj fermis la okulojn.
　　Cuihong povis fari nenion alian ol devigite foriri de Yulin kun larmoj torentaj kaj paŝoj pezaj.
　　Post kiam Cuihong eliris sekvante juĝiston Liu, ŝi diris al li:
　　"Majstro Yulin certe ne estas krimulo. Ne kredu, ke lia konfeso estas vera. Dum li estas ĉi tie, vi devas zorgeme prizorgi lin. Se vi agos malrespekte, tio signifos malestimon al nia fraŭlino kaj la nobla ĉefministra rezidejo. Ĉar inter ni li estas la instruisto respektata de ĉiuj en la rezidejo, krom unu aŭ du konsilistoj!"
　　En la kondiĉo ne kontraŭ la leĝo, Juĝisto Liu tute ne kuraĝis ofendi la "noblan ĉefministran rezidejon", tial li nur senĉese kapjesis.
　　Irinte el la juĝejo, Cuihong direktis la paŝojn al Monaĥinejo Qianhua, pensante: "Se la fraŭlino ekscios pri la konfeso de majstro Yulin, ŝia koro rompiĝos pro doloro!"

＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝

　　（十四）将此一命布施给人

　　玉琳被捕以后，这消息很快地传到醒群的耳中，像晴空的一声霹雳，唬得她目瞪口呆，半天说不出话来。
　　这是她做梦之中也不会梦到的事，居然像事实般的摆在眼前，“玉琳会谋财害命”，这在醒群的心海之中，无论如何也不会相信。
　　然而，玉琳的念珠怎么会落在死者的手中呢？死者的金银饰物又怎么会藏在玉琳的包袱之中呢？这不但醒群是百思不得一解，就是庵中一切人也感到这件命案的离奇！
　　说到玉琳会谋财害命，他为什么要谋财害命呢？宰相府中的财色名利，哪一件不够人羡慕，而玉琳都把这些视如可厌之物，昨日赠送给他的几大箱的礼物，他看都没有看上一眼，一个ㄚ鬟身上区区的金银饰物，能算得什么呢？他为什么要谋她的财？害她的命？
　　醒群反覆地思维，她认为这件命案非常的离奇，玉琳一定是被无辜的冤屈，以宰相府中的权势，虽然马上可以把他保释营救出来，但玉琳的冤屈如何才能洗清呢？她想到这里，深深的感到对不起玉琳。
　　她即刻命令翠红找吴师爷用相府的名义写一保释书递到县衙门里去，不论怎样，不能让玉琳和别的犯人一样，坐进囚牢。
　　过了一会，翠红来回话说，吴师爷的意思认为这是一件人命案子，不能借用相府的权威，使死者冤屈不申，希望小姐不要太感情用事。
　　醒群听了，非常气愤，她深怪吴师爷不该以为同玉琳顶撞过几句，就这样狠心地坐视不救。
　　她随即取出文房四宝，亲自委婉地写了一封书信着翠红送给本城有名的清廉正直的刘县官，说明玉琳的人格，有如白色的荷莲，他救度众生的悲心时嫌不够，哪会有犯杀人的行为？这其中的冤屈，希望县官不要冤屈好人。
　　醒群在写信的时候，往事一幕一幕的映现在她的心头，从崇恩寺的大殿上会见玉琳，到洞房花烛夜时给玉琳感动；从玉琳由相府回崇恩寺，到千华庵中再相逢，玉琳处处表现的都是坚贞不拔的学道意志，处处都是发扬的救人救己的精神，谁会料想到这位可敬可佩的人，因为自己多留他住了两天，竟使他遭遇到如此的不幸，像梦似的，像烟似的，这人生是多么令人捉摸不透！
　　醒群把信写好，吩咐翠红道：
　　“翠红！你把我这封信送给本地的县官，你和他讲，就说是我的意思，我希望他另抓凶手，火速的放出玉琳，因为他是我的师父，而且，他不是杀人的人！”
　　“不过，玉琳师父的佛珠，包袱中的金饰，真是令人疑惑！”翠红接过小姐手中的信，她觉得那是无法否认的罪证。
　　“翠红！难道你也是相信玉琳师父是贪财害命的人？”玉琳像圣洁的偶像，在醒群的脑海之中，其崇高伟大，并不因此而发生动摇。
　　“ㄚ鬟的意思倒不是怀疑玉琳师父，”翠红答道：“因为我们要想把玉琳师父救出来的话，对于这犯罪的证据一定非得要洗刷清楚，不然，就算是玉琳师父出来，在名誉上一定也很不好听，像一块白玉，上面有了污点，非得把污点去了才能保存玉的价值，玉的可贵！”
　　“翠红！你说得很对。但是，这佛珠究竟怎么会弄到死者的手中去呢？死者的金镯等怎么会放到玉琳师父的包袱中去呢？”
　　“那除非要问玉琳师父才会知道。”
　　“死ㄚ鬟！难道人真是玉琳师父杀的吗？”醒群大声斥道，她满眶的眼泪，就差些掉下来。
　　“不！不！那除非杀死翠玉的人才知道！”翠红赶快纠正自己刚才说的话。
　　“谁会杀死这个ㄚ鬟呢？她才来了没有多久，别人对她都无仇恨，谁会这么狠心呢？”
　　“问题就是难在这里！”
　　“翠红！这些话等会再说吧，你赶快替我把信送去，我急等着你的回信！”
　　翠红拿着醒群的信退了下来，她走在路上，想想也很伤心，几乎要大哭一场！
　　她想到玉琳的为人，不但小姐佩服得五体投地，就是自己也不知受过他多少感化。
　　她拿了小姐的书信，迅速的向县衙门走去，她的心中感到非常地委屈，如果被捕的不是玉琳，她何至于要跑到县衙里来。翠红虽是一个ㄚ鬟，可是她在宰相府中见到的大人物多了，区区的一个县官，她根本就不放在眼中。她以为她走进县衙，凭着这封信，玉琳随即可以跟她出来，那时候，她还预备叫县官派一顶轿子把玉琳抬回去哩。
　　她走进了宜兴县的县衙，守门官见她是个年轻的女孩子，怎么胆敢到衙门上来，他们把她打量了一番，就问她是来做什么的？
　　翠红傲慢地拿出小姐的书信，信封上赫然印着王相府的官印，守门官不敢怠慢，赶快的把她引见宜兴县的刘县太爷。
　　刘县官接过醒群的信，满脸的堆下笑容，但等他把醒群的信看完，脸色忽然又阴沉起来。
　　“对不起，真抱歉得很，我们不能照这信上所指示的去做。”刘县官很严肃又很胆怯地说：
　　“你是什么意思？”翠红急着问。
　　“我们不能释放上午被捕来的那个玉琳和尚！”
　　“为什么？”翠红瞪大了眼睛，心跳起来。
　　“我们刚才已经开堂审讯过一次，那个玉琳已经招供，他说人是他杀的！”
　　“他已经招供人是他杀的？”这意料不到的事，听在翠红的耳中，忽然她眼前星花缭乱，天旋地转起来。
　　“是的，这是他的口供！”刘县官把玉琳招认的口供给翠红：“所以，大清的皇法，决定不能释放一个已招认的杀人犯！”
　　“县老爷！这是冤枉！”翠红压制着激动的情感，大概看了一看玉琳的招供。
　　“皇法是公平的，就是皇亲国戚也不能例外。我们没有苦打成招，不会冤枉他，这完全是他的天良发现，走上公堂来就自己承认招供的！”
　　“请问我可不可以会见玉琳师父呢？”翠红知道这时说多了是没有用的，他想当面问一下玉琳，他为什么竟是这样的一个出乎人意外的大傻子。
　　“本来，玉琳是杀人的凶犯，是不容许人会见的，不过，我知道老相爷和他的千金很器重此人，就让你去见他一次也好。”
　　“你既然知道我们的老爷和他的千金器重此人，那你就要设法救他呀！”翠红觉得这是个机会，很温和地看了看刘县官。
　　“但是，法律之前，是没有人情可讲的。”这位刘县官正直得像个宋朝的包丞相一样。
　　“请你带我去见玉琳师父吧！”翠红很失望。
　　刘县官在宰相府中佣人的面前，很礼貌地把翠红引见了玉琳。
　　玉琳被捕以后，县衙里也知道这不是等闲的犯人，不敢随便的把他关在一般的囚牢中，让他尝到铁窗的风味。玉琳只是被幽禁在一间暗室里。他进去就随地盘膝打坐，闭目养神。
　　翠红见到玉琳的时候，先是眼泪鼻涕的哭泣起来，然后团在玉琳的身旁，抽咽得不能成声。
　　玉琳像寒冬的枯木，令人一见就是阴冷的感觉，他除了微睁了一下眼睛看看翠红，就一动也没有动。好久，翠红收敛了眼泪，说道：
　　“小姐命我来看你。”
　　“谢谢！”玉琳冰冷的回答。
　　“我们不相信人是你杀的！”
　　“证据说明是如此。”
　　“那你为什么要杀害她呢？”
　　“你不是法官，我不愿意告诉你。”
　　“你真傻，就算是你杀了人，为什么又很快的招认？我真错认你是个聪明的人。”
　　“这是你们所不懂得的事，世间上太麻烦，我这样不是省去很多的麻烦吗？我很高兴，有这样一个好的机会，就算是死了，可是让我在修行的路上，倒反而做下一件有意义的事！”
　　“可是，你过去是一个很要体面的人，那你现在就该宁愿被他们剥夺生命，也不能不珍惜你自己纯洁清白的人格！”
　　翠红这样一说，玉琳倒惊奇起来，他想不到这么一个小ㄚ鬟，居然也懂这样的道理，不过，在玉琳自然还有高于她一层的看法，他听了她的话，并没有动一点声色。
　　在玉琳，何尝没有想到翠红所说的道理，他也知道，一个人生存在世间上，最要紧的就是有清白的人格，当初到相府中去招亲，所以没有多予耽搁，赶快就回，还不也就是为了清白的人格！人有清白的人格，才是具有了生命真正的价值！可是，玉琳近几个月里，他对于人生已另有一套看法。他近来参禅打坐，在寂静的禅的境界中，对人生的认识又深了一层体会。所谓这个世间上的人，有人有清白的人格，有人没有清白人格，这本没有一定的标准，这只不过是会欺瞒与不会欺瞒罢了。贪污腐化的官吏，因为他欺瞒人民得法，人们一样对他敬重羡慕；志士仁人，因为他勇于直言，往往说他藐视王法，遭受刑章。这世间永远是一个是非理不清的世间。会投机取巧的人，黑的他也会把它变成白的；不会投机取巧的人，白的也会被人说成黑的。好像这世间是一个宜假不宜真的世间。师兄玉岚的人格有什么缺点，只是师兄不会装模作样，大家就都说师兄是一个疯疯傻傻的人；自己没有杀人，但他相信这时候将有很多的人都说玉琳是个杀人的凶手。向谁洗清这些冤屈污点呢？那将是多么费周折的事！而且，修学菩萨道的人，只有成就众生，不可危害众生。忍人所不能忍，行人所不能行，这才是学道之人的条件！现在，既然有人放不下他，替他布置下这个陷阱，他以为这一定是过去生中自己害过他，所以才有今日的果报。为了解除往昔的因果，还是承当这次的冤屈，就算冤家宜解不宜结吧！而且，自己这样爽直的招供，可能感动这位作恶的人，使他以后不致于再害别人。以德报怨，玉琳早就定下这个主张！同时，他现在更觉悟到自己与众生一体的真理，以及怨亲平等的修养。自己如不招认，那时一定会有别人来受这罪刑，自己是胜利了，而让别人来受苦，这是他现在无论如何不肯如此做的。将此一命，布施给人，倒也是不辜负在这世间上走了一遭。
　　眼前，虽然将有不少的人误解他是凶手，但人们所见所知的本来就是一些错觉，一般人的错觉会冤屈他，真理毕竟是不会冤屈他的。
　　玉琳因为有这样阔达的思想，所以，他一点不为被冤屈而懊恼。荣华富贵，生死轮回，一切都是空花水月，在这些假相上，玉琳倒真是解脱了。
　　“翠红！”玉琳低低的叫道：“这是我的业力所感，是我自己的事，与你们无关，你回去吧！在我活在世界上一天，我不希望你再来看我！”
　　翠红听到这话，像锐利的尖刀刺上她的心一样，她不觉又放声大哭起来，她呜咽着说道：
　　“请你再不要说这样无情的话，你在这里安心，好人遭受磨难是有尽期的，小姐一定会为你设法，我明天再来。……”
　　“少说！难道你不怕我谋你的财害你的命！”玉琳阻止和恐吓翠红。
　　“假若死在你的手上，是我修来的福气！也是我的光荣！”
　　玉琳那恐吓的话，是希望翠红等再不要来此缠绕。但了解敬重玉琳的翠红，并没有为他的这话吓住。
　　“你们还有多少话说？”刘县官有礼貌而又威严地站在门口问。
　　“去吧！翠红！”玉琳说后就闭起了眼睛。
　　翠红流着眼泪，无可奈何地拖着沉重的脚步，离开玉琳。
　　翠红跟刘县官走出来，她对他说：
　　“玉琳师父不是一个犯罪的人，你们不要以为他的招认就以为是真的。他在这里，你们要好好地照应他，如果你们对他有不礼貌的地方，那就是你们瞧不起我们小姐和尊贵的相府。因为我们相府中除了一两位师爷以外，他是我们相府中大家所敬重的师父！”
　　刘县官在不违反法律的原则下，并不敢得罪所谓尊贵的宰相府，他只是连连地点头。
　　翠红走出县衙，往千华庵走去，他想，要是小姐知道玉琳师父招认，她将要哭断了肝肠！

　　(15) Nur budhismo estas la bona leĝo

　　Estis noktomezo. Profunda silento regis en la malluma mallibereja ĉambro, en kiu estis Yulin.
　　Yulin manĝis neniom de post sia arestiĝo antaŭtagmeze. Li suferis je la ventro pro malsato, sed povis nenion fari.
　　Neniu donis al li manĝaĵon antaŭtagmeze. Vespere, la juĝisto Liu ordonis sendi vespermanĝon, sed jam pasis la tempo konvena por manĝi, ĉar monaĥoj ne rajtis manĝi post la tagmezo.
　　Arĝenta lunlumo lumigis la malliberejon tra la kradoj de la fenestro. Kun freŝa vento kaj trankvila atmosfero, Yulin kvazaŭ sidis en la meditejo. Li rigardis la homan mondon kun plej absoluta indiferenteco.
　　La tempo pasis minuton post minuto, kaj pliiĝis la malsato. Kun iom da laceco, li pensis, ke sufero pro malsato estas despli turmenta ol morto.
　　Li rememoris la murditan servoknabinon kaj silente recitis budhajn nomojn kaj sutrojn, dezirante, ke ŝia senkulpa animo baldaŭ atingu la Budhan Landon.
　　Yulin bone sciis, kiu efektive mortigis la knabinon. Sed li volonte akceptis la miskulpigon ĉar li ne deziris kaŭzi suferon al aliulo!
　　Ĉiuj homoj spertintaj malliberiĝon diras, ke nur perdinte liberecon, oni komprenas ĝian valoron. Sed kvankam Yulin enfermiĝis en la malliberejo, li sentis nenian malliberecon krom la turmenton de malsato. Lia korpo estis katenita, sed lia menso restis absolute libera.
　　Yulin sentis neniom da kroĉiĝo al ĉi tiu iluzia homa mondo, kie homaj rilatoj estis ŝanĝiĝemaj. Lia sola nerezignebla afero estis rifuĝo en budhismo. Li ĵuris, ke en la sekva vivo li fariĝos plikapabla monaĥo, sen malfacilaĵoj kaj suferoj de la nuna ekzisto, por ke li povu disvastigi la budhan instruon kaj savi ĉiujn vivestaĵojn.
　　Tiel pasis la nokto. La sekvan matenon, Cuihong revenis, portante multajn manĝaĵojn kaj uzaĵojn. Ŝi jam ne plu sentis tiel grandan malĝojon kiel hieraŭ. Post kiam ŝi demetis la alportitajn objektojn, ŝi diris:
　　"Majstro! Via sufero tro turmentas vin! Fraŭlino ploregis ĝis sveno informiĝinte pri via konfeso. Ŝi diris, ke ŝi ege bedaŭras pro vi, kaj ŝi jam sendis kurieron al la ĉefurbo por peti, ke la ĉefministro savu vin. Bonvole ne plu akuzu vin mem kaj ne plu faru senpripensan konfeson! Jen matenmanĝo, kiun ŝi preparis por vi per siaj propraj manoj."
　　Yulin ridetis: "Vere naivaj vi estas! Kiom longe vojaĝos la kuriero? Ĉu oni permesos al murdisto kia mi vivi tiom longe? Cetere, mi jam konfesis. Ĉu la ĉefministro kuraĝus malrespekti la leĝon eĉ se li revenus akurate?" Li eĉ ne rigardis la matenmanĝon.
　　"Mi ne komprenas, kial vi akuzas vin mem! Kial vi konfesis la murdon kaj rabadon, kiujn vi tute ne faris!"
　　"Ne estas grave akuzi min mem. En ĉi tiu mondo, senombraj homoj estas false kulpigitaj. Jen la vera maljusteco!"
　　"Mi bone scias, ke la murdisto ne estas vi, sed..."
　　"Silentu, Cuihong! Vi denove false akuzas aliulon!"
　　"Kiel kurioze vi pensas kaj kial vi havas tiel strangan karakteron! Vi tute ne komprenas la koron de fraŭlino Xingqun. Ŝi preferus suferi punon anstataŭ vi!"
　　"Mortigo postulas rekompenci vivon. Kiu kulpas, tiu rekompencas. Diru al ŝi, ke la mondo jam havas sufiĉe da aferoj kaj ne plu kaŭzu pli da implikaĵoj kaj absurdaĵoj." Diris Julin ŝajne kolere.
　　"Ne plu estu tiel obstina! Mi preferas oferi mian vivon anstataŭ la vian. Se necese, mi diros, ke la murdisto estas..."
　　"Ĉesu! Tio ne estas infana ludo. Mi estis pruvita pri la murdo. Kaj la alia ne havas la atestilon. Kial vi vane oferus la alies vivon tiam pro misakuzo kaj miskalumno al la aliaj?"
　　"Ve!" La larmoj de Cuihong faladis kiel perloj.
　　"Cuihong, Ne malĝoju! kaŭzeco kaj karmo regas ĉion. Ni ne bezonas ĉagreniĝi pri tio. Gravas, ke ni ne plu kreu malbonajn agojn kaj karmajn kaŭzojn."
　　"Via vivofero estas tiel nobla kaj grandioza!" Cuihong viŝis siajn larmojn kaj ŝi estis profunde kortuŝita.
　　"Ne tiel diru. Tio estas devo de bodisatveca praktikanto."
　　"Bonvolu unue manĝi la matenmanĝon," diris Cuihong, malfermante skatolon de manĝaĵoj.
　　"Ili jam alportis la manĝon al mi antaŭ via alveno. La manĝobovlo tie ankoraŭ ne estas forprenita," Yulin diris montrante malplenan bovlon.
　　"Ilia manĝo ne estas tiel bongusta kiel tiu ĉi. Bonvolu manĝi iom pli!"
　　"Mi jam satiĝis kaj ne povas manĝi plu."
　　"Tiam konservu ilin por manĝi poste."
　　"Ne, Cuihong! Ĉu mi iam ordonis vin fari ion por mi post mia veno al Monaĥinejo Qianhua?" demandis Yulin.
　　"Ne," Cuihong rigardis lin suspekteme.
　　"Do nun mi petas, ke vi portu ĉi tiujn manĝaĵojn al tiea malliberejo kaj disdonu ilin al la malliberuloj."
　　"Sed la manĝaĵojn pretigis la fraŭlino per si mem." Cuihong hezitis.
　　"Ili ĉiuj estas samaj kiel mi. Ne diskriminu. Rapide portu la manĝaĵojn al ili. Ili certe estas tre malsataj."
　　Persvadite de lia sincereco, Cuihong fine kortuŝite disdonis ĉiujn manĝaĵojn al la malliberuloj.
　　Kiam Cuihong revenis, Juĝisto Liu sendis sciigon, ke Yulin estos prijuĝata posttagmeze, kaj oni invitos reprezentanton de Monaĥinejo Qianhua ĉeesti.
　　Ne volante perdi tempon, Cuihong rapide adiaŭis Yulin kaj reiris al la Monaĥinejon Qianhua por raporti tion al Xingqun kaj ĉiuj aliaj. Post iom da pripenso, Xingqun decidis iri al la juĝejo per si mem por peti pluan enketon antaŭ la juĝo, insistante, ke la simpla konfeso de Yulin ne sufiĉas. Ŝi sentis, ke estus granda maljusteco agnoski la kulpecon de Majstro Yulin.
　　Informiĝinte pri la plano de Xingqun, Konsilisto Wu, kiu estis kontenta pro la konfeso de Yulin, proponis reprezenti ŝin, asertante, ke li volonte transdonos ŝiajn petojn.
　　Vidinte, ke Konsilisto Wu proponis sin anstataŭi ŝin, Xingqun sincere ekĝojis interne. Ŝi ekpensis, ke finfine Konsilisto Wu ja estas homo preta helpi aliajn. Sekve, ŝi detale transdonis siajn instrukciojn al Konsilisto Wu, kiu buŝe promesis ĉion unu post alia.
　　En la juĝejo de Yixing, Juĝisto Liu, kiu estis simila al la fama Juĝisto Bao, sidiĝis kun registristoj kaj gardistoj. Yulin trankvile staris antaŭ la tribunalo, sintenante nek ĝoja nek tima.
　　"Monaĥo Yulin, ĉu via hieraŭa konfeso estas vera?" demandis Juĝisto Liu post frapo de la juĝistbastono.
　　"Jes, absolute vera," Yulin respondis, rimarkinte konsiliston Wu.
　　"Kial vi murdis ŝin?"
　　"Mi jam diris hieraŭ.
　　"
　　"Mortigo postulas rekomenpencon per la vivo. Ĉu vi ne timas morton?"
　　"Mi timas ne morton, sed nur kaŭzecon."
　　"Ĉu vi havas testamenton?" Juĝisto Liu suspiris, mirante, kiel tiel juna kaj serioza monaĥo, komprenanta la diversajn principojn, povus fari tian krimon sen timo al morto.
　　Yulin diris post momenta hezito:
　　"Mi havas nenion por diri al la aliaj, krom kelkaj vortojn al vi, Via Moŝto."
　　"Testamenton al mi?" Juĝisto Liu konfuziĝis pro la vortoj de Yulin.
　　"Jes. Mi havas testamenton al vi, Juĝisto." Yulin daŭrigis ĵetinte rigardon al Juĝisto Liu kaj Konsilisto Wu. "Post mia ekzekutiĝo, bonvolu ne publikigi la kazon. Se nepre necese, evitu mencii la vorton 'monaĥo'."
　　"Ĉu vi volas, ke ni nur skribu vian nomon sur la anonco sen titolo de monaĥo?"
　　"Jes, ĝuste. Ĉar temas pri mia propra krimo, 'Monaĥo' estas nobla titolo de puraj kaj honoraj sanktuloj. Mi ne deziras, ke oni diru 'monaĥo murdis', ĉar tio malhonorus Budhismon. Krome, tio incitus malrespekton al la monaĥoj, kreante negativan kaŭzecon por popoloj."
　　"Via intenco estas nobla. Mi sekvos vian volon." Juĝisto Liu ekpensis, ke homo kun tia konscienco ne povus esti murdisto.
　　"Ĉu vi havas pliajn por diri?"
　　"Ne!" Yulin respondis nenion plian ol tio.
　　Juĝisto Liu ordonis, ke oni notu la vortojn kaj faru fingran premsignon de Yulin.
　　Juĝisto Liu turnis sin al Konsilisto Wu: "Kvankam la mordito estis servoknabino, ni jam juĝis, ke la krimulo rekompencos ŝian vivon. Kion opinias Via Moŝto?"
　　"Meritinde esti puninta, meritinde esti puninta!" Wu kapjesis hipokrite kun ruza mieno.
　　Aŭdinte tion, Yulin sentis tristecon preskaŭ ĝis larmoverŝo. Li rigardis Wu, kiu ŝajnigis sin indiferenta.
　　"La maljuna ĉefministro forestas el sia rezidejo. Ĉu vi opinias, ke li ne esprimos kontraŭstaron al mia verdikto kiam li revenos?" demandis Juĝisto Liu kun iom da maltrankvileco, konsciante pri sia malalta rango.
　　"Nepre ne! Nepre ne!" rapide respondis la Konsilisto Wu.
　　"Sed kial la fraŭlino de la ĉefministro insistis, ke Yulin ne estas la murdisto?"
　　"Ĉar ŝi jam fariĝis monaĥino. Ŝi simple ne povas toleri vidi saman religianon suferi. Tio montras nur ŝian troan emocion. Ni ne rajtas lasi sentojn ignori la leĝon!"
　　"Bone! Ni tiel decidu. La prijuĝo estas finita!" kun tiuj vortoj la Juĝisto Liu svingis siajn largajn manikojn kaj stariĝis.
　　Ĵus en tiu ĉi momento frenezeca monaĥo Yulan, la pli aĝa darma fratulo de Yulin, sturmis en la juĝejon ŝanceliĝante kun plengorĝa krio:
　　"Jen maljusteco! Plenas maljusteco en tuta mondo!"
　　"De kie vi venis, monaĥo? " Kolere kriis Juĝisto Liu.
　　"Mi estas Yulan, la pli aĝa fratulo de Yulin. Mi petas, ke la juĝisto tuj liberigu mian fratulon."
　　"Kial?"
　　"Ĉar li ne estas la murdisto!"
　　"Se ne li, tiam kiu?"
　　"La murdisto ĝuste sidas apud Vi!" Yulan fingre montris konsiliston Wu.
　　Juĝisto liu turnis sian rigardon al Konsilisto Wu, kaj ĉiuj ĉe li paliĝis de teruro.
　　"Fratulo, ne..." Yulin provis haltigi Yulan.
　　"Tio ne rilatas al vi, do ne zorgu min!" Yulan malvarme respondis.
　　"Al kiu vi montras? Absurdaĵo!" hurlis Konsilisto Wu furioze.
　　"Mi ja montras al vi! Vi estas la murdisto, kiu mortigis la knabinon!"
　　"Frenezulo li estas!" Wu montris al Yulan kaj diris al Juĝisto Liu, "Estas pruvoj pri la murdo de Yulin. Li mem jam konfesis tion!"
　　Aŭdinte tion, Juĝisto Liu residiĝis kaj diris al Yulan: "Ĉu vi suferas frenezecon? Kiel vi kuraĝas akuzi la superan konsiliston de la ĉefministro? Estas pruvoj pri la murdo fare de Yulin kaj eĉ li mem jam konfesis tion."
　　"La leĝo ekzistas ne por protekti potenculojn kaj subpremi popolon!" deklaris Yulan. "Mi ne freneziĝis kaj ankaŭ ne kuraĝas kalumni la konsiliston de la ĉefministra rezidejo. Pruvoj povas esti falsitaj!"
　　"Ĉu vi povas pruvi kaj diri al mi la detalon?" Juĝisto Liu denove frapetis sian juĝistbastonon.
　　“Jes, sinjoro juĝisto. Vi devas scii, ke Konsilisto Wu enviis mian darman fratulon Yulin pro tio, ke Yulin perdigis lian honoron en Monaĥinejo Qianhua. Li do ŝtelis la rozarion de Yulin kaj metis ĝin en la manon de la servoknabino, deprenis ŝiajn ornamaĵojn el oro kaj arĝento kaj metis ilin en la kasajon de Yulin kiam tiu dormis. Kiam Konsilisto Wu ŝtelis la rozarion de Yulin, lia pipo falis kaj ankoraŭ kuŝas sub la lito, sur kiu dormis Yulin. Se vi ne kredas min, vi rajtas sendi iun fari inspekton. ”
　　“Vi ĵetas venene falsan kalumnion sur min!” Konsilisto Wu insultis Yulan, “Vere damninde! Vi ŝtele metis mian pipon sub la liton de Yulin por false akuzi min! ”
　　Kvankam Konsilisto tiel pretekstis buŝe, tamen li sentis grandan maltrankviliĝon en la koro. Li dubis, kiel li neniel povis trovi sian pipon.
　　Yulan frapis je sia brusto. Li surhavis eluzitan vestaĵon. Ĵetinte sian rigardon al Juĝisto liu, li diris montrante Konsiliston Wu:
　　“Ne plu pretekstu por nei. Mi neniam transpasis la pordon de Monaĥinejo Qianhua.”
　　Konsilisto Wu diris: “Juĝisto Liu, mi petas peze puni tiun ĉi monaĥon.”
　　La Juĝisto Liu sentis strangan suspekton pri la afero, kaj momente ne sciis, kiel trakti ĉi tiun proceson.
　　"Ha ha! Puni min? Ĉu vi imagas, ke mi havas la saman karakteron kiel tiun de mia darma fratulo Yulin?" Yulan fingre montris al Yulin, kiu silentis kun mallevita kapo. "Kiel ajn vi false akuzos kaj eĉ mortigos Yulin, li konsideros tion humiliĝon, servon al homoj kaj praktikadon de budhismo. Sed mi prenas subpremon de demonoj kiel mian spiritan praktikadon. Konsilisto Wu! La tranĉilo, per kiu vi murdis la servoknabinon, ankoraŭ kaŝiĝas en via kesto; la plano skribita sur papero por komploti kontraŭ Yulin ankoraŭ kuŝiĝas en via poŝo. Mi petas, ke la juĝisto tuj traserĉu la korpon de Konsilisto Wu!"
　　La Juĝisto Liu faris okulsignon al la subuloj, kiuj tuj trenis Konsiliston Wu de la sidejo kaj trovis paperon en lia poŝo.
　　Post tralegado, la Juĝisto Liu konstatis, ke efektive temas pri la plano por komploti insidon kontraŭ Yulin.
　　Konsilisto Wu paliĝis pro timo. Li demandis tremante:
　　"Tiam mi jam forbruligis tiun paperon! Kiel ĝi povis reveni al mi?"
　　"Vi bruligis nur la paperon sen ideografiaĵoj!" mokis Yulan.
　　“Subuloj, arestu Konsiliston Wu!” Pro la ordono de Juĝisto Liu, Konsilisto Wu fariĝis malliberulo.

　　La Juĝisto Liu sendis subulojn al la Monaĥinejo Qianhua por traserĉi la murdilon kaj la pipon de Konsilisto Wu.
　　"Yulin!" la Juĝisto Liu demandis: "Vi, juna monaĥo, vi ja ne faris la murdon, sed kial vi false konfesis?"
　　Yulin nur kuntiris siajn brovojn, sed diris nenion.
　　"Ĉu vi kontraŭas vian darman fratulon? Rapide kaj sincere respondu al la demandoj de la juĝisto!" Yulan diris al Yulin.
　　"Ve!" Yulin ĝemspiris antaŭ ol paroli: "Mi petas, ke la juĝisto mildigu la punon kontraŭ Konsilisto Wu. Li krimis nur pro mia ofendo al li. Mi konfesis ĉar mi komprenas, ke budhismo savas homojn sed ne damaĝas ilin. Ni, monaĥoj, kiuj sekvas la bodisatvan vojon, scias nur sin oferi por savi aliajn. Kiel ni povus fari ion, kio malutilus al la homoj?"
　　"Eksterordinare, vere eksterordinare! Mi preskaŭ miskondamnis noblulon!"
　　La Juĝisto Liu denove deklaris la finon de la proceso. Li ordonis teni Konsiliston Wu en la sama ĉelo, kie antaŭe sidis Yulin, kaj samtempe invitis la du fratulojn Yulin kaj Yulan al la malantaŭa salono por preni teon.
　　En la salono malantaŭ la juĝejo pendis kaligrafiaĵoj kaj pentraĵoj, kun lumaj fenestroj kaj puraj tabloj.
　　Sur la seĝoj kovritaj per tigra felo sidis la juĝisto, Yulan kaj Yulin.
　　"Mi humile volas rifuĝi en budhismo kaj fariĝi la lernanto ĉe vi ambaŭ majstroj. Mi deziras ricevi viajn instruojn! Ĉu vi permesos tion?" la Juĝisto Liu petis kun profunda sincereco.
　　"Ŝerco! Ŝerco! Maldigna monaĥo kiel mi ne povas akcepti tion. Mi devas foriri!" Yulan svingis siajn longajn manikojn kaj ekstaris.
　　"Tio estas el mia vera intenco. La tasko de juĝisto estas protekti la popolon, sed ofte ni juĝistoj misakuzas senkulpulojn. Mi ne plu volas agi kontraŭ mia konscienco. La leĝoj estas faritaj de la homoj, kia Konsilisto Wu por kontraŭstari krimon, sed mi komprenas, ke tiuj, kiuj faris la leĝojn, mem ne obeas ilin. La leĝoj ne estas la plej bonaj metodoj kontraŭi krimojn. Budhismo estas la plej bona leĝo! Tiuj, kiuj sekvas la budhan vojon, estas multe pli grandaj ol tiuj, kiuj faris la leĝojn! Mi sincere petas du majstrojn ne plu rifuzi min!"
　　"Ĉu budhismo estas la plej bona leĝo? Ha ha!" Yulan denove sidiĝis.
　　Yulan, Yulin kaj la Juĝisto Liu interparolis tre akorde kaj ĝojplene.

＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝

　　（十五）佛法才是最好的法律

　　更深夜静的时候，玉琳被幽禁着的这间囚房，沉寂无声。
　　他上午被捕以后，直到这时候还没有吃东西，肚子饿得很，然而，这是没有办法的事。
　　上午没有人送东西来给他吃，晚上刘县太爷派人送晚饭来，又过了出家人过午不食的时间。
　　月光如银似的照进囚房里来，风清、人静，玉琳好像坐在禅堂里一样，他把人间看得恬淡到极点。
　　时间一分一秒的过去，肚子越发饿起来，他微微的感到困倦，他觉得饿罪比死罪难受一些。
　　他想起那个被杀害的ㄚ鬟，他默默地念着佛号与佛经，为这位不幸的死者祝福，祝福这位可怜无辜的冤魂早登佛国。
　　玉琳的心中有数，杀死小ㄚ鬟的凶手究竟是谁，然而他为了不愿恼害众生，所以他很乐意地代受这无辜的罪名！
　　坐囚牢的人都说失去自由的人才知道自由的可贵，然而，在玉琳，他被拘禁在这囚房中，除了觉得肚饿以外，他没有感到别的不自由。他的身体虽然被束缚了，但他的心是感到非常自由的。
　　玉琳对于这世情冷暖虚幻不实的人间，丝毫没有留恋的念头，要有，那就是他舍不得他唯一依归的佛教，他发愿来生做一个能干的出家人，不要像今生有这许多的业障和磨难，以便能让他振兴佛教，广度众生。
　　这一晚就这样的过去，第二天一早，翠红就又赶来了，她这次带来很多吃的和用的东西，她见到玉琳的时候，已不像昨日那样的伤心，她把东西放好后说：
　　“师父！太使你受委屈了，小姐知道你招供以后，哭得真是死去活来，她说她对不起你，她已经着人星夜赶进京，请老相爷回来救你，请你再不要冤屈自己，千万不可随便的招认。这里是早点，是小姐亲自为你做的。”
　　“你们真是想得天真，这里离京城有多远的路？我这个杀人犯还能容得这么久吗？而且，我已招认了，就算王相爷回来，王相爷敢藐视王法吗？”玉琳说着的时候，还微微地笑着。他没有看醒群为他做的什么早点。
　　“我不懂你为什么要冤枉自己，为什么要承认自己是个杀人犯，诬蔑自己是个谋财害命的人？”
　　“冤枉自己，诬蔑自己，这并没有多大关系，这世间上有数不清的人被人冤枉，被人诬蔑，那才真是冤枉哩！”
　　“我晓得凶手不是你，是我们相府里的……”
　　“翠红！少说，你又在冤枉别人，诬蔑别人了！”
　　“你怎么有这样古怪的见解和性情，你没有了解小姐和我们对你的心。小姐说，她宁愿替你受刑，也不愿让你招受无辜。”
　　“杀人偿命，一人犯罪一人当。你回去告诉醒群，世间上的事情太多。请她不要再闹出更多的是非和笑话来。”玉琳好像生气地说。
　　“你不要这么固执，我愿我的生命牺牲，必要的时候我也要说出凶手是……”
　　“翠红！请你住口，这不是儿戏。我杀人是有杀人的证据，别人杀人没有杀人的证据，那时你冤枉别人，诬蔑别人，白白送命又何苦呢？”
　　“唉！……”翠红的眼泪又像珍珠似的滚下来。
　　“翠红！不要伤心，因缘和业力主宰一切，我们毋庸为此悲哀，要紧的是我们再不要去作恶造业。”
　　“你这样的牺牲，太崇高伟大了！”翠红揩了一下眼泪，非常地感动。
　　“不要那么说，这是修学菩萨道的人应该如此的。”
　　“请你吃了早点再说吧！”翠红把装早点的盒子打开来。
　　“你没有来的时候，他们已经送来给我吃过，饭碗在那边还没有收去。”玉琳用手指着一个空饭碗。
　　“他们做的没有这个好吃，你再吃一点！”
　　“饱了！吃不下！”
　　“那你就留着慢慢吃吧！”
　　“不！翠红！我到千华庵以后，有没有命令你为我做过事？”玉琳问。
　　“没有！”翠红怀疑地望着玉琳。
　　“那么，我现在请你把这些吃的东西拿去那边的囚牢中分给他们吃。”
　　“这是小姐亲自做的。”翠红现出疑难的样子。
　　“他们都是和我一样的人，你不要生分别心，赶快送去，他们是会感到饥饿的。”
　　玉琳诚恳的晓以大义，翠红终于很感动地把所有带来吃的东西分散给满牢的囚犯。
　　等到翠红分完回来的时候，刘县官命人送来一张通知单，通知今天下午再开庭审问玉琳，希望千华庵中派人出席观庭。
　　翠红没有敢再多耽搁，很快的告别玉琳，回到千华庵中把下午又要开庭审问的事告诉醒群，告诉庵中一切的人。醒群听了以后，她稍为考虑了一下，就预备下午亲自去县衙，她要告诉县官不可以玉琳招认为准，应该要再多访查，另捕凶手。她觉到如果不是这样，无论如何也对师父玉琳不起。
　　醒群要亲自去县衙的事，给吴师爷知道了。吴师爷听说玉琳招认杀人的事后，满心欢喜。他即刻要求醒群不要有劳千金玉体，他愿意代醒群去一趟县衙。
　　醒群见到吴师爷愿代她去，心中也着实高兴，她觉到吴师爷毕竟是一个肯帮忙别人的人，她就把自己的意思吩咐吴师爷，吴师爷在口头上都一一的应承。
　　宜兴县衙门的法堂上，坐着像包文正的刘县官，还有吴师爷和几个书写的记录以及么五喝六的皂役，玉琳则态度很自若地站在堂下，既不欢喜，又不恐惧。
　　“玉琳和尚！昨天你所招供的都是事实吗？”刘县官拍过惊堂以后问。
　　“是的，完全是事实！”玉琳看见吴师爷也在座。
　　“你为什么要杀死她？”
　　“昨天都已说过了。”
　　“杀死人要抵命的，你不怕死吗？”
　　“不是怕死的问题，是因果报应的问题。”
　　“你有什么遗嘱没有？”刘县官说的时候，也深长地叹一口气。他也很感到奇怪，一个如此年轻庄重的和尚，既然懂得道理，为什么要犯此大罪，而且又不怕死。
　　玉琳稍为犹豫一下说道：
　　“我对一切人都没有话要讲，唯有几句遗嘱想叮咛你。”
　　“你有遗嘱叮咛本县？”刘县官给玉琳说得如堕五里雾中。
　　“是的，我有遗嘱叮咛县太爷。”玉琳朝刘县官及吴师爷又望了一眼：“假若我执刑以后，我望你县太爷不要把这案子公告，即使公告的话，也请你不要涉及‘和尚’这个名词。”
　　“你意思是在告示上只写你的名字，不要写你是个和尚？”
　　“是的，因为这是我个人的罪业，‘和尚’是我们清净高尚的僧众称呼，我不愿让人知道‘和尚杀人’的这句话，这样我将对不起佛教，同时，若是如此，让人民对‘和尚’生起轻慢的心，他们会获无量的罪业。”
　　“你的心地很好，本县决定依照你的意思去做。”刘县官就没有想到有如此良心的人，决不会杀人。
　　“你还有什么要说吗？”
　　“没有！”玉琳再不多说。
　　刘县官叫人把玉琳说的话记起来给他去捺个指印。
　　“师爷！”刘县官掉头对吴师爷道：“贵相府中虽然是一名ㄚ鬟被害，但现在已判这位凶手抵命，师爷的尊见如何？”
　　“这是罪有应得，罪有应得！”吴师爷连连地点头，一脸的奸相！
　　吴师爷的这几句话听进玉琳的耳里，一阵伤心，几乎要流下眼泪来。他又朝吴师爷看看，吴师爷装不知道。
　　“老相爷不在府中，本县如此判决，相爷回来不会有什么异议吧？”刘县官位小官卑，还有点不放心。
　　“不会！不会！”吴师爷答。
　　“那么，相爷的千金为什么要为玉琳否认他是凶手呢？”
　　“因为她已出家，不忍见同门的人受害，这完全由于儿女情长，我们不能因情废法。”
　　“好！就如此办，退堂！”刘县官长袖一拂，站起身来。
　　正在这时候，疯疯傻傻的玉岚踉踉跄跄的走上堂来，嘴里不住狂呼高喊：
　　“冤枉！冤枉！这个世界全是冤枉！”
　　“你是哪里来的和尚？”刘县官怒斥道。
　　“我是玉琳的师兄玉岚，我请求县太爷快快放出我的师弟。”
　　“为什么？”
　　“因为他不是凶手！”
　　“他不是凶手，谁是？”
　　“凶手坐在县太老爷的身旁边！”玉岚说话时，用手指指吴师爷。
　　刘县官朝吴师爷看看，左右的人都大惊失色。
　　“师兄！你……”玉琳想阻止着他的师兄。
　　“与你无关，不要你管！”玉岚回答。
　　“你是指谁？胡说！”吴师爷怒骂玉岚。
　　“我是指你，你是杀死那个小ㄚ鬟的凶手呀！”
　　“他简直是一个疯和尚，”吴师爷指着玉岚，对刘县官说：“玉琳杀死人是有证据的，而且玉琳自己都招认了。”
　　刘县太爷听后，又坐下来，就对玉岚道：
　　“你这个和尚是不是神经失常？你怎么胆敢来诬蔑相府中的师爷？玉琳杀人是有证据的，而且他自己都招供。”
　　“法律不是保护高官显要而来欺压平民的呀！我不是神经失常，我也不敢诬蔑宰相府中的师爷，实在说，杀人的证据可以伪造呀！”
　　“你能说出这些原委和另有证据吗？”刘县官又拍了一下惊堂。
　　“县太老爷！你要知道吴师爷妒嫉我的师弟玉琳，他怪玉琳在千华庵中丢了他的面子，他就偷窃玉琳的佛珠放在小ㄚ鬟的手中，又把ㄚ鬟的金银饰物拿下来包在玉琳的袈裟中，在玉琳睡觉的时候，吴师爷去偷窃他的佛珠，遗落下的烟斗，这时候还在玉琳睡觉的那张床下，县太老爷如果不相信的话，可以即刻派人前去检查！”
　　“你在血口喷人，”吴师爷骂玉岚：“你把我的烟斗偷放在他的床下，跑来栽害我，真是罪该万死！”
　　吴师爷口上虽这么说，心上可早就慌起来，他很怀疑，难怪昨天无论怎样寻找他的烟斗都寻不到。
　　玉岚拍拍他的胸膛，他穿的是一身破烂的衣服，他先看一下刘县官，然后指着吴师爷道：
　　“吴师爷！你可不要抵赖了，千华庵的大门我从来就没有跨进去。”
　　“刘县官！我要求你把这个和尚重重地办罪！”吴师爷说。
　　刘县官感到这事很蹊跷，他一时竟不知如何处理这件案子才好。
　　“哈哈！办我的罪？你们以为我和我的师弟玉琳是一样的气派？”玉岚用手指着玉琳，玉琳低头无语。“你们此时把玉琳再怎样冤枉死了，他也以为这是忍辱、为人、修行，然而我是把降伏恶魔当做修行。吴师爷！你杀害小ㄚ鬟的刀，此刻还藏在你的箱子中；你谋害玉琳写在纸上的计划此刻还放在你身上的袋子里。我要求县老太爷即刻搜查吴师爷的身上！”
　　刘县官丢了一个眼色，皂役们把吴师爷拉下来，在他的身上搜出一张纸。
　　刘县官一看确实不错，那上面全是谋害玉琳的计划。
　　吴师爷到此时，已吓得面如土色，他颤抖着说：
　　“这张纸我当时就烧去了，怎么此刻会在我的身上？”
　　“你烧去的是一张没有字的白纸呀！”玉岚告诉吴师爷。
　　“左右，把吴师爷拿下来！”刘县官一声吩咐，吴师爷顿时成了阶下囚。
　　刘县官又派人到千华庵中去搜查凶器及吴师爷的烟斗。
　　“玉琳！”刘县官问道：“你这年轻的和尚，你既投有杀人为什么要冤屈招认？”
　　玉琳皱着眉毛，没有开口。
　　“难道跟师兄过不去？县老太爷问你的话快点老实说呀！”玉岚对玉琳讲。
　　“唉！”玉琳未说时先叹了一口气：“我要求县太爷减轻吴师爷的罪名，他所以犯罪，完全由于我对不住他。我的招认也就是觉得佛法是救人不是害人的，像我们修学菩萨道的出家僧侣，只知道牺牲自己，成就众生，哪敢再去做与众生没有利益的事？”
　　“伟大！伟大！本县官差点儿冤屈好人！”
　　刘县官又重行宣布退堂，他招呼把吴师爷关在玉琳坐过的那间囚房里，同时，把玉琳师兄弟二人请到后堂去宽坐吃茶。
　　县衙门的后堂上，有字画、明窗、净几。
　　虎皮的椅子上坐的是县官、玉岚、玉琳。
　　“下官拟想皈依佛教，礼拜二位大师做师父，以后希望多多指教！不知二位大师允许否？”刘县官恳切至诚地征求玉岚和玉琳的意思。
　　“笑话！笑话！山僧当不起，我要告辞了！”玉岚摇摆着他的长袖子，站起身来。
　　“这是下官真实的意思，因为做官的本来是保障人民的，但做官的却往往冤枉好人，我从此再也不愿干违心的事。好比法律是像吴师爷这些人订出来对付罪恶的方法，但我已经觉悟到订法的人都不守法，法律实在不是对付罪恶最好的方法，佛法才是最好的法律，奉行佛法的人比那些制订法律的人伟大得多！请二位大师不要见弃！”
　　“佛法才是最好的法律？哈哈！”玉岚又再坐下来。
　　玉岚、玉琳、刘县官，他们三人谈得很投机。

　　(16) Tri saĝaj solvoj estontaj

　　Dum Yulin kaj Yulan interparolis kun Juĝisto Liu en la juĝejo, la pedaloj alportis la pipon de Konsilisto Wu kaj la murdilon. Juĝisto Liu multe suspiris kaj senĉese petis pardonon, persone redoninte al Yulin lian rozarion.
　　Post longa interparolo de la tri, Yulan kaj Yulin okazigis simplan ceremonion por la refuĝo de Juĝisto Liu en budhismo, kaj kune foriris el la juĝejo al la monaĥinejo Qianhua. Xingqun, Cuihong kaj ĉiuj en la monaĥinejo, informiĝinte pri la senkulpa liberiĝo de Yulin, preskaŭ freneziĝis de ĝojo. Kiam ili eksciis, ke la murdisto estas neniu alia ol Konsilisto Wu, miksitaj sentoj de ĝojo kaj malamo ekscitis ilin. Ili ĝojis, ke la malbonulo ricevis sian justan destinon, kaj malamas, ke Konsilisto Wu estas tiel hipokrita homo kun besta koro.
　　Xingqun estis aparte dankema al Yulan kaj Yulan respondis nur per stulta rideto. Tirante la robon de Yulin, Yulan diris:
　　"Fratulo! Nun estas via tempo reveni. De nun vi estos glora, kaj mi ne povos atingi vin. Ĉu vi havas ion por diri al ili?"
　　"Atendu ĝis la reveno de Ĉefministro Wang, kaj tiam plejbone petu lin laŭeble helpi liberigi sinjoron Wu," diris Yulin.
　　"Foriru, foriru! Tio estas ilia afero kaj ne bezonas vian zorgon!"
　　Je ilia foriro, Xingqun kaj ĉiuj monaĥinejanoj akompanis ilin kun larmoj ĝis la pordego de la monaĥinejo.
　　Reveninte al la monta monaĥejo Chong'en, Yulin restis kelkan tempon, sed subite li eksentis sin ege malgranda. La mondo ŝajnis al li tiel vasta kaj vivestaĵoj estas tiel multaj, dum li mem restis en malnova monta monaĥejo sen kontakto kun la vasta mondo. Plie, li meditis pri la tasko de monaĥoj, kio estas disvastigi la budhan instruon kaj helpi vivestaĵojn. Por tio, necesas unue perfektigi sin mem. Alie, kiel li disvastigos la budhisman doktrinon? Kiel li helpos estaĵojn? Tiam venis al li la ideo: "Faru pilgrimon kaj vastan pristudon!"
　　Farinde la decidon, Yulin pakis siajn simplajn posedaĵojn, fermis la pordon, kaj iris peti forpermeson de sia instruisto, la maljuna majstro Tianyin .
　　Trairinte la tenejon kaj grimpinte dekojn da ŝtuparetoj, li venis al la ĉambro de la abato.
　　"Majstro! Mi volas iri eksteren por vastaj lernado kaj praktikado, kaj petas vian permeson."
　　"Bonege! Bonege! Vi havos grandan perspektivon por honorigi budhismon," dirinte, la maljuna Tianyin subite penseme kuntiris siajn brovojn. "tamen, Yulin, atendas vin multaj obstakloj, kiujn vi devos singarde venki."
　　"Se mi povos iomete helpi vivestaĵojn, tio ŝuldas dankon al la kompatema favoro de la budhoj, bodisatvoj kaj vi. Ne gravas la malfaciloj sur la antaŭa vojo. Estas malfacile trovi ebenan vojon en la homa vivo. Ĉiuj vojoj, sur kiu ni paŝas, estas malglataj. La kvindek tri vizitoj por studado fare de Sudhana, kaj la pilgrimado de Majstro Xuanzang jam malfermis al ni brilan mondon per siaj spiritoj kontraŭ malfaciloj kaj danĝeroj. Sed mi ne scias, kiam mi revidos vin, do mi petas vian instruon pri mia estonteco."
　　"Mi havas nenion diri al vi. Demandu vian darman fratulon Yulan!"
　　Yulin do riverencis kaj adiaŭis sian instruiston kun kunmetitaj manoj kaj direktis sin al la ĉambro de Yulan.
　　"Fratulo! Mi vin salutas!" Yulin eniris kaj genue kapkliniĝis al li.
　　"Ne! Ne!" Yulan stulte ridetis, elrampis el sia litkovrilo ridetante stultece.
　　"Mi volas forvojaĝi por vasta lernado kaj petas de vi forpermeson!"
　　"Por vasta lernado ekstere? Kie ekzistas la loko por la vasta lernado? Ĉu vi ankoraŭ ne lernis sufiĉe multe? Rigardu min. Mi faras nenion krom nur dormon kaj manĝadon." diris Yulan, montrante sian malordigitan litaĵon.
　　"Vi jam atingis sanktecon sen bezono de plua lernado. Mi ne povas vin egali!"
　　"Sufiĉe, sufiĉe! Ne plu diru tion. Ĉu vi bezonas, ke mi akompanu vin trans la rivero Changjiang kun teruraj ŝtormo kaj ondegoj?"
　　"Ne, nur petas vian gvidon por eliri el la konfuzaĵoj." Yulin scias, ke lia darma fratulo denove ludas budhismajn alegoriajn vortojn, sed li ne komprenis, kion signfas la vorton Changjiang.
　　"Gvido? Bone! Mia tuta vivo pasis en manĝado kaj dormado sen kontribuo al budhismo. Nun mi helpu vin flugi al la ĉielo! Mi donos al vi tri brokatajn saketojn kun saĝaj solvoj !"
　　"Tri brokataj saketoj kun saĝaj solvoj? Por kio?" Yulin miris.
　　"Sur via antaŭa vojo atendas danĝeroj malfacile eviteblaj. Tiuj skatoletoj helpos vin turni malfeliĉon en feliĉon. Malfermu la unuan en danĝero, la duan antaŭ ricevo de beno, la trian dum hezito. Mi scias bone, ke vi havas eksterordinaran saĝon por eviti danĝerojn. Estas malfacile diri, kiam ni intervidiĝos poste. Mi ne havas oron, arĝenton kaj aliaj trezorojn por donaci al vi. Mi donacas tiujn brokatajn saketojn kiel specialan memoraĵon, por ke vi memoru pri via darma fratulo."
　　Dirinte, Yulan elprenis tri brokatajn saketojn tenitajn en kvadrata skatoleto ĉe sia kapkuseno. Yulin akceptis ilin dankoplene. Li sciis, ke lia fratulo jam estas saĝulo scianta pri la pasinteco kaj estonteco.
　　Yulin adiaŭis sian darman fratulon kaj poste vizitis ĉiujn sekciojn de la monaĥejo por adiaŭi. La monaĥoj de la monaĥejo sur Monto Qingshan profunde respektis Yulin, kaj dum la neforlasebla adiaŭo ĉiuj kuraĝigis lin, esprimante sian deziron, ke li sukcesu en sia praktikado kaj iam helpu ilin.
　　En la 16-a rega jaro de la imperiestro Shun Zhi de la Dinastio Qing, Yulin ekvagadis tra la mondo kiel flosanta akvoplanto.
　　Li ekvojaĝis de la Monto Qingshan en Yixing, tra Lijiang kaj Jintan, vagantante tra la montoj kaj riveroj, vivtenante sin per almozoj kun almozbovlo, ĝis li trairis la tutan regionon de Rivero Changjiang.
　　Iun tagon, post la vizito de Monaĥejo Gaomin en Yangzhou, Yulin enŝipiĝis por reveni suden.
　　Kiam la boato atingis la mezon de la rivero, mallumaj nuboj subite kovris la ĉielon, furioza ventego ekblovis, kaj blankaj ondoj leviĝis ĝis la ĉielo. La velboato perdis kontrolon, kaj la ondoj daŭre enverŝiĝis en la kajuton. Ĉiuj pasaĝeroj kriis pro teruro, ne sciante kion fari en paniko.
　　Dume, la imperiestro Shun Zhi, fondinto de la Dinastio Qing, sin ŝajniginte kiel ordinaran homon kun ordinara vesto por observi la popolan vivon, ankaŭ sidis en tiu boato.
　　Konfronte tiel grandan danĝeron, la imperiestro tiel timis, ke li preskaŭ perdis la konscion. Li supozis, ke li nepre vizitos la kristalan palacon de Draka Reĝo.
　　En sia paniko, li subite ekhavis ideon. Li anoncis publike, ke li estas la nuna imperiestro, preĝis al la ĉielo kaj deklaris al ĉiuj en la boato: "Se iu povos savi min, mi dividos la regnon duone kun tiu persono!"
　　Eksciinte, ke la imperiestro estas inter ili, la pasaĝeroj havis miksan senton de ĝojo kaj surprizo. Ĉiuj genuiĝis kaj kriis "Vivu la imperiestro!", sed neniu povis trovi solvon por eviti danĝeron.
　　Dume ĉe la pruo de la boato sidis la vaganta Yulin.
　　Li rigardis la malgrandan boaton ŝanceliĝantan sur la vasta rivero, kun ventoj kaj ondoj pli kaj pli fortaj. Li tiam tutkore recitis la sanktan nomon de "Namo Grandkompatema Granda Savanto Bodisatvo Avalokiteŝvaro", spite siajn vivon kaj morton.
　　Poste, kiam li eksciis la ĉeeston de la imperiestro en la boato kaj vidis la panikon de ĉiuj, la kompato kaj deziro savi homojn ekfloris en li. Sed krom preĝo al Bodisatvo Avalokiteŝvaro, kian alian solvon li povus havi? Yulin fermis la okulojn kaj sidiĝis trankvile, transdonante ĉion al la bodisatvo.
　　En tiu momento, li ŝajne vidis la kompateman kaj majestan Bodisatvon Avalokiteŝvaron sidantan sur la nubaro kun botelo da pura akvo kaj salikbranĉon en la manoj kaj blanka robo sur la korpo. Yulin rapide genuiĝis kaj preĝis al li. La bodisatvo montris lian pakaĵon kaj poste malaperis.
　　"Kio estas en mia pakaĵo?" li sin demandis. Subite li rememoris, ke en la pakaĵo estas la tri brokataj saketoj donacitaj de lia darma fratulo.
　　Li pensis, "Kiam mia darma fratulo donis tiujn saketojn al mi, li diris, ke se mi renkontos danĝeron, mi povos trovi metodon en la saketo por solvi la problemon. Nun ne nur la vivo de mi sed ankaŭ tiuj de la imperiestro kaj ĉiuj pasaĝeroj estas en danĝero. Estas tempo malfermi la unuan saketon."
　　Tiel pensante, li malfermis la unuan saketon kaj trovis paperon kun du grandaj ideografiaĵoj: "免朝" ("la aŭdienco senigita"). Komence li ne komprenis ĝian signifon, sed post plia rigardo, li vidis du liniojn de malgrandaj ideografiaĵoj sube:
　　"Kiam la nuna imperiestro transiras la riveron, la drakreĝoj de la kvar maroj venas prezenti omaĝon, kaŭzante danĝerajn ondojn. Se vi petas la imperiestron skribi '免朝' kaj pendigi ĝin ekster la boato, la vento kaj ondoj malestiĝos." Yulin ĝojegis kaj tuj agis laŭ la instrukcio.
　　Li klarigis tion al la imperiestro. La imperiestro ĝojplene akceptis la proponon, pruntis plumon kaj inkon de la boatisto, kaj skribis ideografiaĵojn "免朝", signifantan, ke la aŭdienco estas senigita. Tuj post kiam oni pendigs la skribaĵon eksteren, la nuboj vere disiĝis, la suno aperis kaj la boato trankvile atingis la bordon.
　　Ĉiuj pasaĝeroj ĝojplene kriis "Vivu la imperiestro!" kaj kapaltere salutis Yulin, dankante lin pro la savo. Yulin memoris, ke lia darma fratulo promesis lin transiri la danĝeran riveron. Jen kiel okazis la afero! Lia admiro al la darma fratulo atingis la kulminon.
　　La imperiestro demandis la monaĥan nomon kaj devenan monaĥejon de Yulin, kaj rigardis lin ridetante. En la sekva tago, la imperiestro petis Yulin akompani lin al la ĉefurbo en Pekino kaj loĝi en la Okcidenta Ĝardeno de la palaco, bedaŭrante, ke ili ne renkontiĝis pli frue.
　　"Kiam mi estis en danĝero, mi promesis dividi la regnon. Nun mi volas plenumi tiun promeson," diris la imperiestro al Yulin en la Okcidenta Ĝardeno.
　　"Monaĥoj sin tenas ekster mondaj aferoj, Via Imperiestra Moŝto. Tri vestoj kaj almozbovlo sufiĉas al ni. Kial ni bezonas la regnon? Bonvolu ne zorgi pri tio. Mi intencas denove vagadi morgaŭ."
　　"Se vi tiel rifuzas, tiam mi kaj la tuta popolo oficiale honorigos vin kiel Imperian Instruiston."
　　"Mi ne havas tiel grandan meriton, Via Imperiestra Moŝto!" Yulin modeste diris. "Mi estas juna kaj senkapabla, kaj ne kuraĝas akcepti tiel grandan favoron de vi. En la lando estas multaj eminentaj monaĥoj kaj mi petas, ke Via Imperiestra Moŝto faru elekton el ili."
　　"Kvankam vi estas juna, viaj virto kaj scio estas perfektaj. Laŭ Budhismo, oni devas sekvi la doktrinon anstataŭ la personon. Se vi ne havus la saĝon de bodisatvo, kiel vi povus gvidi min el danĝero?"
　　"Mi devas konfesi al Via Imperiestra Moŝto, ke tio estis la instrukcio en la brokita saketo donita de mia darma fratulo. Se Via Moŝto serĉas kandidaton de Imperia Instruisto, vi devus unue konsideri lin." Yulin informis al la imperiestro pri la unua instrukcia saketo. Li ne menciis la duan kaj trian saketojn.
　　"Mi havas destinitan intimecon kun vi. Bonvolu ne tro rifuzi."
　　La sincereco de la imperiestro kortuŝis Yulin. Pensante pri la honoro de la monaĥaro, li fine akceptis la proponon. Li mem tute ne deziris gloron, sed li volontis levi la reputacion de la monaĥoj. Li pensis, ke kroĉiĝo estas la klopodo por famoj, profitoj, honoroj kaj riĉaĵoj, kaj intence sin abstini de ili estas alia kroĉiĝo. Oni devas sin teni nek ĝoja akirinte la famon kaj pozicion nek malĝoja perdinte ilin. Li tute ne postulas ilin, kaj li trovis, ke li estos kontenta se li povos helpi vivestaĵojn kaj profitigi budhismon.
　　Akirinte la konsenton de Yulin, la imperiestro rapide publikigis dekreton pri la afero kaj ordonis, ke en la tago de la ceremonio, ĉiu familio starigu incensan altaron, kaj je la kvina kaj kvarono frumatene, li persone gvidos la tutlandan popolon en la adora ceremonio.
　　Post publiko de la dekreto la unua homo, kiu eksciis la aferon, estis Ĉefministro Wang. Informiĝinte, ke la imperiestro adoros la Imperian instruiston, li sentis grandan miron kaj pensis, kiu estas la imperia Instruisto, kaj ke la imperiestro eliris en civila vesto kaj revenis kun juna monaĥo laŭ onia diro. Ĉu li honorigos la junan monaĥon kiel la imperia Instruisto?
　　Kun permeso de la imperiestro, li unua faris viziton al la Imperia Instruisto.
　　"Ha! Yulin!..." La ĉefministro, surprizite, tuj korektis sin: "Pardonu, Imperia Instruisto! La ĉefministro Wang respekte salutas vin!"
　　"Senceremonie, Via Ekscelenco. Bonvolu sidiĝi." Yulin respondis ĝentile kun kunpremitaj manoj, sen atenti lian mirecon.
　　La ĉefministro rememoris sian pasintan peton pri edzigo kaj sentis grandan honton ekstere kaj bedaŭron interne.
　　Sed Yulin ŝajne forgesis la pasintecon. Li tute ne tenis la pasintajn tempon kaj okazaĵon en la koro.
　　Post la komplimento al Majstro Yulin, la ĉefministro Wang diris, ke estas granda honoro por lia filino kulti Yulin kiel sian instruiston.
　　"Mi ekmemoris ion, Ĉefministro Wang. Kio okazas al S-ro Wu?" demandis Yulin sen rankoro, sed kun maltrankviliĝo pri Konsilisto Wu.
　　"Vere damninda estas Konsilisto Wu!" diris la ĉefministro. "Komence mi ricevis leteron de mia filino, ke vi estas miskulpigita, do mi pretis aranĝi la aferon por reveni hejmen, tamen en la sekva tago mi ricevis ŝian alian leteron pri la detala krimo fare de Konsilisto Wu. Mi tuj ordonis al la ŝia loka juĝejo punu lin serioze. Tamen post nur kelkaj tagoj, Konsilisto Wu mortis en la malliberejo pro malsano. Li ricevis malbonan konsekvencon pro la malbono, kaj tiel li iris al la fino. La afero preskaŭ damaĝos vin. Mi kulpas en oficigo de maltaŭga persono, kaj bonvolu pardoni min pri mia eraro."
　　Suspiris Yulin, "Ve! Estis mia kulpo, kio kaŭzis la krimon de Konsilisto Wu".
　　Ili bedaŭris pro la malbona konduto de S-ro Wu, kaj poste la ĉefministro adiaŭis.
　　La tempo pasis fluge. Kiam ĉiuj popoloj en la tuta lando informiĝis pri la imperiestra dekreto, en la 8-a de aprilo, la Budha Naskiĝtago, la imperiestro kaj la tutlanda popolo solene adoris Yulin kiel Imperian Instruiston.
　　Yulin neniel povis endormiĝi en la antaŭa nokto. Li jen meditis kaj jen recitis budhan nomon, sed neniel povis trovi la solvon. Li pensis, ke li ricevos la adoron de la imperiestro kaj kvarcent milionoj da landanoj kaj ĉu li ne perdos sian meriton pro tio."
　　Subite, li rememoris la duan saketon donacitan de sia darma fratulo. La darma fratulo diris, ke li malfermu ĝin kiam li bezonas ŝpari la meriton, tiam li trovos la solvon de la problemo. Malferminte ĝin ĝojplene, li trovis nenion alian ol delikatan kaj malgrandan statuon de la Budho. Li tuj komprenis la indikon de la darma fratulo, ke li metu ĝin sur la tablon, por ke la imperiestro kaj ĉiuj landanoj adorkliniĝu al la Budho anstataŭ al li.
　　Nur tiam Yulin endormiĝis trankvile.
　　Estis tempo iri al la kortego kiam oni aŭdis la sonoradon el la Jingyang-placo. Yulin ellitiĝis kaj akceptis la kultan adoron de la imperiestro, korteganoj kaj ĉiuj landanoj.
　　La imperiestro donis al li la titolon:
　　"La Imperia Instruisto Yulin Xiu, la Granda Vekiĝo, Universala Savo, Supera kompatemulo!"
　　Post la ceremonio fariĝi la Imperia Instruisto, li loĝis en la Okcidenta Ĝardeno de la Palaco. La vivo en la palaco estis luksa, tio kondukis lin al nesolvebla problemo. Li vivis kiel la Imperia Instruisto, kaj ĉiuj aliaj opiniis, ke li jam atingis la senperan honoron, sed li pensis en si, kiel li povas helpi al budhismo kaj la vivestaĵoj vivante en la palaco, kaj kion li faru por disvolvi budhismon por profitigi vivestaĵojn. Kiam li sin trovis droninta en granda problemo, li rememoris la lastan indikan saketon. Malferminte ĝin li legis:
　　"Disvastigu Budhismon kaj Profitigi la Vivestaĵojn." Li pensis, “Kiu ne scias la devon disvastigi budhismon kaj profitigi vivestaĵojn? Mia darma fratulo tro subtaksis min.” Tiel pensante, li turnis la paperon kaj vidis grandan ideografiaĵon "PRAKTIKU!" Vidinte la ideografiaĵon, li sentis grandan animskuon. Lia darma fratulo instigis lin ekplenumi sian mision per la efektiva praktikado.
　　Ekde tiam, Imperia Instruisto Yulin plenumis la respondecon disvastigi la budhismon kaj profitigi la vivestaĵojn.
　　Lia nomo lumigis la koron de sennombraj homoj kiel suna lumo; liaj vortoj revivigis mortantajn estaĵojn kiel varma printempa vento. La imperiestro, ĉefministro, Xingqun kaj la ĉiuj landanoj por ĉiam estimis kaj adoris lin.

=============================================

　　（十六）三个锦囊妙计

　　玉琳玉岚在县衙里和刘县官谈着，皂役取来吴师爷的烟斗和凶器。刘县官连声叹气，并连声道歉，亲自又把玉琳的佛珠奉还给他。
　　他们谈了好久，为刘县官举行了简单皈依三宝的仪式后就从县衙里出来，一同向千华庵走去，醒群和翠红及全庵人等，听到玉琳无罪释放，欢喜得就差点儿发狂。等到她们知道杀人的凶犯竟是吴师爷时，不觉又欢喜又痛恨。欢喜的是恶人恶报，因果昭彰，丝毫不爽；痛恨的是吴师爷竟是这么一个人面兽心的人。
　　醒群感激的尤其是玉岚，玉岚听到醒群感激的话后，除报以一阵傻笑外，就拉着玉琳的衣服说道：
　　“师弟！现在是你回去的时候，今后你荣耀万方，师兄是赶不上你了。现在还有什么话吩咐她们没有？”
　　“就是等王相爷回来的时候，最好请他设法能把吴师爷营救出来。”玉琳说。
　　“走吧，走吧，那是她们的事，不要你烦心！”
　　玉琳玉岚走的时候，醒群和千华庵中的大众眼泪汪汪地送他们走出庵门。
　　玉琳回到磬山崇恩寺中，又住了一个时期，忽然他感到自己渺小起来，他觉得世界是这么广阔，众生是这么众多，而自己却住在深山古寺之中，终日不能与广大的众生接近，同时，他更想到出家人的任务，既是弘法利生，那必定要先健全自己，充实自己，不然，弘法是如何去弘？众生是如何去利？他想到这里的时候，忽然心中起了个念头：“到各方云游参学去！”
　　玉琳立定志愿，就把他简单的行李收拾了一下，随手关上他的房门，往师父天隐老和尚那里去告假。
　　他穿过库房，爬数十层石阶，就到了方丈室。
　　“师父！我想到外面去参学，特来向师父告假。”
　　“很好！很好！此去鹏程万里，为教争光。”天隐老和尚讲到此处时，忽然若有所思地皱了一下眉毛道：“可是，玉琳！你还有重重魔难，要待你小心地去克服。”
　　“将来果能为众生贡献出一点微薄的力量，皆是诸佛菩萨以及师父的慈光庇照。至于前途的障碍，那倒没有什么关系。在人生的旅途上，几曾见到过平坦的大道，人们所走的都是崎岖坎坷的路程。善财童子的五十三参，玄奘三藏法师的取经西游，他们涉险犯难的精神，已为我们开辟出光明的世界。不过，弟子此去，还不知何时再能重见恩师，对于未来，究竟何去何从，恳求师父作一次指示才好！”
　　“我没有什么指示你的，你去问你的师兄吧！”
　　玉琳听师父说后，没有再敢表示什么，他就问讯顶礼，告假出来，他遵照师父的命令，走向师兄玉岚住的地方来。
　　“师兄！顶礼！”玉琳走进玉岚的小房间，随地就是一拜。
　　“不敢当！不敢当！”玉岚傻笑着赶快从被窝里爬出来。
　　“想到外面参学去，特来向师兄告假！”
　　“到外面参学去？哪里有参学的地方？你不是已经修学得很好了吗？你看我每天都是睡觉吃饭，吃饭睡觉。”玉岚说时，还用手指着他乱七八糟的床铺。
　　“师兄已是无学位的菩萨，师弟怎敢和你相比！”
　　“好了，好了，不要说这些话吧。要不要师兄送你走过惊涛骇浪的长江？”
　　“不要，只是希望师兄指示我出离迷津就好。”玉琳知道师兄又在玩弄禅机，但不知究竟长江是指的什么用意。
　　“指示你的迷津，好！师兄一生吃饭睡觉，对佛教没有贡献，现在让你出离迷津，飞向天上去吧，师兄有三个锦囊交给你！”
　　“三个锦囊，我要他何用？”玉琳感到很奇怪。
　　“你此去有灾难，不易避免。有疑难的问题不易解决的时候，有此三个锦囊，可以使你逢凶化吉。你如逢危险，打开第一个锦囊；如遇息福之处，打开第二个锦囊；如对前途发生怀疑，打开第三个锦囊，里面自有妙用无穷。师兄虽知你有不凡的福慧，自会处处化险为夷，但为你此去参学，相聚何时，很难预料。我既无金银财宝，又无贵重物品，没有什么送给你作临别纪念，送你三个锦囊，可能你还记着有个师兄。”
　　玉岚说后，就去枕头旁拿出三个用方盒子包起来的锦囊，玉琳没有再客气就接受过来，他知道师兄已是一个明白过去和未来的智人。
　　玉琳告别了师兄，又往各寮口去辞行，磬山寺中的大众，此刻都很敬服玉琳，在依依送别的时候大家都叮嘱玉琳，希望玉琳将来功成行就，要提拔提拔他们。
　　是在清世祖顺治皇帝十六年己亥年间，玉琳像浮萍似地踏上人海中云游。
　　玉琳从宜兴磬山出发，经溧阳、金坛，往来在各方，千山万水，一钵千家饭，他走遍了大江南北。
　　一天，玉琳行脚在扬州高旻寺参访完了以后，他搭船再回到江南来。
　　船行至江心，忽然阴云密布，狂风大作，白浪滔天，一条帆布的民船，在江心失去了控制，浪头不时打进舱来，全船的乘客，惊呼号叫，吓得不知如何是好。
　　这时候大清朝开国的世祖顺治皇帝，为了察看民间隐情他穿了便服，装作平民也正坐在这只船中。
　　顺治皇帝，面临如此惊险的场面，吓得失魂落魄，总以为这一次逃不掉要去海龙王水晶宫了。
　　当顺治皇帝正是惊慌失措的时候，忽然情急智生，传下圣旨，说明自己就是当今天子，并对天祷告，向船中宣布，他说如果有人能救了他，他决定把江山和那个救他的人对半平分。
　　船中的乘客，此时知道当今的天子也在船上，惊喜交集，大家跪下来三呼万岁，但谁也想不出办法来。
　　这时，船头边坐着四方云游的玉琳。
　　玉琳看着这只小船颠簸在一片汪洋的江中，风浪又是一阵大一阵，他此刻一心的称念着“南无大慈大悲救苦救难广大灵感观世音菩萨”的圣号，置生死于度外。
　　后来，玉琳知道当朝顺治皇帝也在船中，加之他看到全船惊慌恐怖的情形，慈悲救人的恻隐之心，不觉油然而生。然而除了念观音圣号仗菩萨威神力的庇佑之外，又有什么别的办法呢？玉琳此刻闭目端坐，把一切都交给观音菩萨。在这时候，隐约间他好像见到云端中坐着慈悲庄严的观世音菩萨，手中净瓶杨枝，身穿白衣，玉琳赶快跪在船头，向菩萨祈祷，菩萨用手指了一下他的衣单包袱，就慢慢地隐去，玉琳心想，我的包袱中有什么呢？他这一念生起，忽然间，他像若有所忆地记起他师兄的三个锦囊放在包袱之中。
　　他想：“师兄当初交给我锦囊的时候，告诉我如有灾难危急之时，锦囊中自有解救的办法，现在，不但自己生命危险，当今皇帝和全船人民都将遭遇同一危运，这正该打开第一个锦囊来看看的时候。”
　　玉琳这么一想，随即把第一个锦囊打开，只见一张纸上写着两个大字：“免朝”！玉琳看了不懂这个意思，再仔细一看“免朝”的大字之下，还注了两行密密的小字：“当朝天子过江，四海龙王来朝，故有风浪之险，如用牌请天子写‘免朝’二字，挂在船舱之外，自会风平浪静。”玉琳一见，原来如此，心中非常欢喜，即刻依锦囊的指示而行。他告诉顺治皇帝，如此这般，当可解除危难。顺治皇帝一听，满心大喜，即向船主索笔，亲书“免朝”二字挂于舱外，果真不负人望，即刻云消日现，风平浪静，船就安抵岸边，全船的乘客，一面向顺治皇帝高呼万岁，一面向玉琳顶礼膜拜，感激他救命之恩。玉琳想起师兄说要送自己过惊涛骇浪的长江，原来就是指此，他现在佩服师兄已经到了极顶！
　　顺治皇帝问了玉琳的法号及出家的祖庭后，只是相视而笑，即日要玉琳和他同时进京，请住西苑，恨相见之晚。
　　“寡人当初受难时，有平分江山之言，现在想拟实行此项诺言。”顺治皇帝驾至西苑亲对玉琳说。
　　“陛下！僧侣是方外之人，三衣一钵足矣，要国土有何用处？请陛下不要因此挂怀，玉琳想于明日再往各处行脚！”
　　“法师既是如此推辞，那么寡人及全国人民，正式礼拜法师为国师。”
　　“不敢！陛下！”玉琳谦虚地说：“玉琳年轻德浅，不敢受此恩宠，全国高僧甚多，还望陛下体察。”
　　“法师年龄虽轻，而德学饱满，佛法中向有依法不依人之语。法师如无菩萨福慧，何能指示寡人脱险？”
　　“不敢欺瞒陛下，这完全是家师兄玉岚锦囊中所指示，陛下为国觅师，也该以家师兄为先！”玉琳照实的把玉岚所指示的第一个锦囊，告诉顺治皇帝。对于第二和第三个锦囊没有提起。
　　“寡人和你有缘，希望不要过分推辞！”
　　顺治皇帝意甚诚恳，玉琳想到为佛教为僧人争一口气也就老实的承认。他现在对于名利的观念本来是很淡泊，但他想能为出家僧众扬眉吐气，这也是他很乐意的。他想到追求名利荣华是一种执着，舍弃名利荣华更是一种执着。最好对名位能得之不喜，失之不优。他对这些没有要求，他只觉得能成就众生，有益佛教，也就心满意足了。
　　顺治皇帝得到玉琳的允许，很快的颁诏天下，叙明原委，要全国的人民在拜国师的这一天，家家户户摆设香案，当五更三点的时候，皇上亲自率领全国臣民，一同礼拜。
　　圣旨刚传下来，第一个知道的是王老宰相，王宰相听到皇上要拜国师，惊疑万分，他心下想，这位国师是谁呢？圣上轻衣简便的出去，前日回来，听说还带了一位年轻的和尚，难道就是要拜那位年轻的和尚为国师吗？
　　王宰相得到顺治皇帝的允许，先参见国师。
　　“呵！是你！玉琳！……”这出乎意外的事，使王宰相过分地紧张，但随后知道喊得太冒失了，很快的改换了口气说：“呵！不！国师！丞相王参见！”
　　“相爷！免礼！这儿请坐！”玉琳也客气地合掌问讯。对王宰相的惊奇一点没有介意。
　　王宰相想到当初要他招亲的事，面上现出愧意，内心好像感到非常地歉疚！
　　玉琳好似忘记过去一样，一点也没有把那逝去的岁月，和那些发生过的事情，放在心上。
　　最后，王宰相恭维玉琳一番，并说他的女儿能先拜玉琳为师，真是无上的光荣！
　　“呵！相爷！想起来了，吴师爷的事情，后来不知是如何处理？”玉琳没有怀恨吴师爷的心，只有挂念吴师爷的心！
　　“说起吴师爷来真是该死！”王宰相说：“本相起初接到小女来信，说师父冤屈被捕，本相本可将公事交代一下回乡，但第二日小女又有信来，说明吴师爷犯罪经过，我即刻回覆她着当地县衙，重重办罪。可是，没有数日，吴师爷竟然病死狱中，恶有恶报，倒也罢了。但险些儿害了师父，这都是本相用人不明，还请原谅！”
　　“唉！”玉琳叹一口长气：“这都是玉琳的不是，方使吴师爷犯罪！”
　　他们都为吴师爷不好好地做人惋惜了一阵。随后王宰相也就告辞退出了。
　　时光迅速，等到全国都得悉圣旨以后，大清朝顺治皇帝和全国臣民礼拜国师的典礼于四月八日佛诞节的早晨五更上朝的时候就隆重举行。在前一天夜晚，玉琳无论怎样也睡不着，他一时静坐，一时念佛，但心中盘结着的问题，还是想不出办法解决。他想明天将要接受天子及四万万多人的礼拜，这样岂不是要把福折光了吗？他为这个问题考虑着，最后，他终于想起师兄的第二个锦囊，师兄当初说过如要在息福的时候，打开来看，自有解决的办法。他带着满腔兴奋的心情，打开第二个锦囊一看，里面是一尊小巧玲珑的佛教教主释迦牟尼佛像，别的什么也没有。玉琳见了好像恍然大悟似的，他知道是师兄指示他在明天早晨当皇上和全国臣民礼拜的时候，把释迦牟尼佛的圣像放在自己桌前，让他们拜佛好了。
　　玉琳这才安稳地睡去。
　　景阳宫中钟声响起，是快上朝的时候，玉琳起来，在朝庭上受君臣人民礼拜。
　　顺治皇帝给玉琳加封的名字是：
　　“大觉普济能仁玉琳秀国师！”
　　玉琳国师被拜封以后，住在西苑中，皇宫中的生活当然是舒服极了，但因此却又勾起玉琳师父解决不了的问题，他现时虽是做了国师，别人都将认为他荣耀到极顶，但他觉得这样住在皇宫里享福，与佛教与众生究竟有什么好处，今后如何为教为人？他感到这是很大的问题，他又记起师兄最后的一个锦囊中是指示的前途，他当即打开一看里面是：“弘法利生”四个大字，他见了心下想：“弘法利生的道理谁不知道呢？师兄这是太小看了我了”。正当他作如是想的时候，他把那张纸反过来一看又有一个很大的字写的是“行”！这一个字他看了以后，这才触目惊心，他体悟到师兄是要他现在就去实践自己的抱负。
　　他"玉琳国师从此荷担起弘法利生的责任。
　　他的名字，像太阳的光明一样，照亮了无数人的心房；他的法语，像和暖的春风一样，使垂死的万物，又有了复生的希望；像佛菩萨的圣像一样，皇帝、宰相、醒群，和全国的臣民，对他都永远地崇拜敬仰！

　　(17) La bandita restadejo ŝanĝiĝis en budhisman monaĥejon

　　Post kiam la juna Yulin estis oficiale promociita kiel la Imperia Instruisto de la imperiestro Shunzhi, li ekloĝis en luksa domo speciale konstruita por li en la Okcidenta Ĝardeno de la palaco. Liaj famo kaj gloro estis senkomparaj kiel la antaŭdiro de lia instruisto je lia vizito: "Vi havas grandan karman meriton. Via nomo disvastiĝos ĉie, multe pli supera ol via darma fratulo."
　　Tamen neniom da fiereco ekzistis en la koro de Yulin malgraŭ lia alta titolo. Jaroj da ventoj kaj pluvoj, multaj suferoj kaj malfacilaĵoj pli profunde konvinkis lin pri la ŝanĝiĝemo de la mondo kaj la vanta naturo de homaj aferoj laŭ la vero de la Budho. Li tute ne sentis allogon de la impona palaco kaj delikataj manĝaĵoj. Kiel ligna pupo rigardanta florojn kaj birdojn, li restis tute ne influita de famo kaj riĉeco.
　　Ekde kiam li fariĝis Imperia Instruisto, liaj saĝeco kaj kompatemo ĉiutage kreskis. Lia kutimo de junulaj aroganteco kaj fieremo tute malaperis dum lia senĉesa perfektiĝado. La pasintaj travivaĵoj kaj longaj jaroj en la praktikado de budhismo formis ĉe li humilan kaj prudentan karakteron. Kun budhana rozario en mano kaj simpla monaĥa robo sur la korpo, li aspektis senmoveble kiel monto Taishan kaj pure kiel lotuso.
　　Kvankam Yulin loĝis en la imperia palaco kaj pasigis la vivon de imperia Instruisto, li sentis sin izolita de la mondo. Li sopiris revidi sian darman fratulon Yulan kaj aliajn samideanojn, sed la palaca severeco malebligis al li tion fari. Foje, rigardante la ŝanĝiĝemajn nubojn ekster la fenestro, li ekrememoris siajn pasintajn aferojn pri la geedziĝa propono en la domo de Fraŭlino Wang, la ĉikanado de Konsilisto Wu, kaj la multaj suferantaj vivestaĵoj. Li ekĝemis al la ĉielo kun suspiro.
　　Post tiel trankvila vivo kiel stagna akvo dum ĉirkaŭ duonjaro, Yulin ekpensis pri la tria saketo de sia darma fratulo, kiu instrukciis lin disvastigi la budhan instruon kaj helpi vivestaĵojn. Iun tagon, kiam la imperiestro Shunzhi vizitis lin, li diris:
　　"Via Imperiestra Moŝto, mi intencas ekvojaĝi morgaŭ por pilgrimi kaj lerni. Mi speciale petas vian permeson."
　　"Ĉu mi faris eraron, Imperia Instruisto? Kial vi volas forlasi la palacon por suferi la piediradon ekstere?" La imperiestro demandis lin surprizite.
　　Yulin sciis la miskomprenon de la imperiestro, li do klarigis:
　　"Vi estas kapabla reganto, kiu fondis la imperion, amas siajn subulojn kiel gefilojn kaj sincere subtenas budhismon. Tute ne estas manko en via konduto. Sed kiel monaĥo mi pensas, ke mia misio estas disvastigi la doktrinon kaj helpi vivestaĵojn. Tial mi volas vojaĝi al diversaj regionoj."
　　"Tiam bonvolu unue prediki pri sutro en la palaco! Post la predikado, mi aranĝos sekvantojn akompani vin kien ajn vi deziras!"
　　Yulin povis fari nenion ol prediki pri “la Lankavatara Sutro” en la palaco. Poste, la imperiestro pretigis dekojn da kestoj kun vojaĝaj necesaĵoj kaj ordonis centojn da sekvantoj akompani lin, kien li volas iri.
　　Yulin serioze fordankis:
　　"Tamen tio kontraŭas la budhisman disciplinon, Via Imperia Moŝto. Antaŭe, post kiam la reĝido Sidarto iluminiĝis monaĥiĝinte, li vojaĝis nur kun tri vestoj kaj almozbovlo. Viaj donacoj donos nur nenian utilon ol ĝenon al mi."
　　"Ne, tute ne necesas al vi porti tiujn objektojn. Tion respondecos la sekvantoj." klarigis la imperiestro.
　　"Por kio mi bezonas sekvantojn? Mia celo estas simple vojaĝi kaj disvastigi la budhismon laŭ oportuneco. Granda sekvantaro nur ĝenos lokajn homojn."
　　"Kiom da servistoj vi do akceptos?" demandis la konfuziĝinta imperiestro.
　　"Laŭ budhismo, tri vestoj kaj unu almozbovlo jam sufiĉas. Mi bezonas neniun sekvanton!" Yulin respondis decideme kaj serioze.
　　Kvankam Yulin decideme rifuzis la imperiestran komplezon, Imperiestro Shunzhi rifuzis konsenti tiel modestan vivmanieron de Majstro Yulin por montri la honorecon de la Imperia Instruisto. Kiam Yulin nenion plu diris, La imperiestro foriris malĝoje.
　　La sekvan tagon, Yulin sekrete forlasis la palacon sen nenies scio. Oni tute ne sciis, kiel li foriris. Li kunportis nur la oran sigelilon de la Imperia Instruisto anstataŭ la donacojn preparitajn de la imperiestro.
　　La imperiestro sciis, ke li tute ne povas ŝanĝi la volon de la sanktulo. Li des pli profunde admiris la sanktan karakteron de Yulin. Anstataŭ sendi kuratingi Yulin, li ordonis, ke ĉiuj oficistoj en la tuta lando speciale protektu la imperian instruiston, kie ajn li estos, kaj ankaŭ tuj raportu al la kortego pri tio.
　　En sia sopiro al la imperia instruisto, la imperiestro prenis eburan ventumilon donacitan de suda lando kaj propramane skribis la ideografiaĵojn "Kvazaŭ Mia Persona Ĉeesto". Li speciale sendis ĝin al Yulin kiam oni informiĝis pri lia loko. Li kredis, ke ĝi provizos al li grandan oportunecon, kien ajn li vojaĝos en la lando.
　　Forlasinte la palacon, Yulin tenis la vivon de simpla vaganta monaĥo kun sia almozbovlo. Li ne fieris pro sia honorata pozicio, nek montris sian teniĝon de la Imperia Instruisto. Kun monaĥaj vestoj kaj ŝuoj, li vojaĝis tra montoj kaj riveroj en la tuta regiono de Changjiang sub la suno kaj vento. Li foje tranoktis en grandaj monaĥejoj, foje dormis ĉe rivero sub la malferma ĉielo. Li sciis bone pri sia juneco kaj deziris sinkulturi per diversaj vivspertoj. Li humile vizitis prestiĝajn monaĥojn por lerni budhisman teorion, kaj laŭokaze predikis budhismon al diversaj homoj en diversaj regionoj. Sed neniu sciis, ke tiu serioza juna monaĥo estas la Imperia Instruisto en la tiama tempo!
　　Kompreneble, ne malmultaj homoj dubis pri lia personeco ĉar li tute ne similis al asketo pro sia bela kaj nobla aspekto. Yulin klopodis aspekti ordinare por eviti alies atenton. Nur unufoje, kiam li aŭskultis predikon de eminenta ĉefmonaĥo en Monaĥejo Tiantong de Zhejiang, la ĉefmonaĥo diris: "Estas tre laŭdinde sin abstini de famo kaj riĉeco por monaĥoj. Sed troa rifuzo de famo kaj riĉeco sin katenas en la maniero de hinajana budhismo. En la la praktikado de kompatema bodisatveco, ni devas nek alkroĉi nek tute rezigni ilin. Inter vi estas eksterordinara persono veninta el eksterordinara loko. Vi devas pripensi, ke kvankam budhismo instruas rezigni famon kaj riĉecon, tamen ĝi povas utiligi ilin por sia disvastiĝo!" Dum la parolado, la maljuna monaĥo fojfoje rigardis Yulin.
　　Kapklininte, Yulin ne kuraĝis rigardi la maljunan ĉefmonaĥon. Li sciis bone, ke la trafaj vortoj de la maljuna ĉefmonaĥo estis direktitaj al li.
　　Li ne plu restis longe tie kaj foriris kun simpla kunportaĵo sen adiaŭo por eviti la monaĥojn scii, ke li estas la imperia instruisto.
　　Survoje, la paroloj de la maljuna ĉefmonaĥo ĉiam reaperis en sia menso. La similan instruon li jam aŭdis de sia fratulo Yulan. Li ja havis kompatemon por la mondo kaj varman koron por ĉiuj estaĵoj, sed nur sentis, ke ankoraŭ ne estas la tempo por lia plena servo al budhismo kaj vivestaĵoj. Kvankam li portis la honoran titolon de Imperia Instruisto, li sentis sin ankoraŭ ne sufiĉe matura kompare kun sia darma fratulo kaj la erudicia maljuna ĉefmonaĥo. Kvankam la maljunaj erudiciaj monaĥoj kun longa praktikado estis raraj, tamen ili kaŝis sian eksterordinarecon kaj evitis troe sin montri al la mondo. Li intencis atendi kelkajn jarojn ĝis kiam li estos pli sperta por helpi budhismon kaj estaĵojn per sia politika influo. Li ekhavis tian decidon kiam li prenis la oran sigelilon ĉe si.
　　Post tri aŭ kvar jaroj da vagado tra diversaj vilaĝoj kaj profundaj montoj dum tagoj kaj noktoj, en iu tago Yulin maltrafis monaĥejon por tranokti en la regiono de Anhui, li do sidis mediti sub arbo. Tiam subite preterpasis bando da banditoj. Unu el ili svingis glavon kaj kriis:
　　"Kio vi estas? Pruntedonu al ni iom el via kunportata mono!"
　　En la luna lumo Yulin vidis, ke ili estas multaj, tamen li restis trankvila kaj diris malrapide:
　　"Sinjoroj, mi estas perterpasanto. Mono tute mankas al mi, kaj mi ankaŭ ne havas kunportaĵon por donaci al vi. Tamen se vi promesas plenumi mian postulon, mi donacos al vi ion tre valoran."
　　"Kian postulon?" demandis la rabistoj unuvoĉe, "Diru rapide!".
　　"Mi postulas, ke vi por ĉiam ne plu kondutu kiel banditoj!"
　　"Sensencaĵo! Ni ne povas tion obei. Kion alian ni povus fari se ni ne estus banditoj?" Furioze insultis unu el la banditoj.
　　Alia rabisto rimarkis en la pala lunlumo, ke Majstro Yulin estas monaĥo, kaj impresiĝis de lia trankvileco. Li iris el la homamaso kaj diris:
　　"Vi ja estas monaĥo. Diru unue, kion vi donacos al ni se ni ĉesos esti banditoj?"
　　"Tamen vi devas unue promesi, ke vi ne plu estu banditoj!" Yulin respondis ankoraŭ decideme.
　　"Se vi vivtenos nin, ni ĉesos esti banditoj. Kian valoraĵon vi donos al ni?"
　　"Mi havas orblokon pezan je pli ol du aŭ tri ĝinoj. Se vi promesas ĉesi esti banditoj, mi donos ĝin al vi. Vi povos vendi ĝin, egale dividi la monon kaj per la mono fari malgrandan komercon por eviti kulpon de prirabado. Ĉu tio ne similas ordinaran vivon?"
　　"Jes, bone! Rapide donu la oron, ni promesos tiel agi!" ĉiuj faris la promeson sinsekve.
　　Yulin indiferente elprenis la kunportitan oran sigelilon. Antaŭ ol transdoni ĝin al la ĉefbandito, li aldonis:
　　"Mi devas diri ion gravan al vi. Antaŭ ol vendi la oron, malestigu la ideografiaĵojn de sur la bloko. Mi sincere atentigas vin, por ke vin ne trafu la malbono."
　　Aŭdinte, ke la banditoj promesis ne plu esti banditoj post la divido de oro, Yulin tre ĝojis. Li elprenis kaj donis al ili la sigelilon sur kiu estis ideografiaĵoj: "La Imperia Instruisto Yulin Xiu, la Granda Vekiĝo, Universala Savo, Supera kompatemulo!" Li pensis, ke la ora sigelilo valoras por la dekoj da homoj ne plu malsekurigi la socion kaj ne plu malhelpi la preterpasantajn komercistojn.
　　Akceptinte la oron, la bankitoj foriris ŝtorme. Yulin daŭre sidis trankvile sub la arbo. En la ĉielo naĝis nuboj kaj brilis steloj. Ĉio estis kvieta, kvazaŭ nenio okazus antaŭ nelonge.
　　Reveninte al sia restadejo, la rabistoj elprenis la rabitan oron. Ekzameninte orblokon, ili trovis, ke ĝi estas kvadrata ora sigelilo. Kelkaj konantaj vortojn ekkriis mirigite post legado de la ideografiaĵoj:
　　"Oh! Tiu estas la instruisto de la imperiestro! Ĉu ne estas klare gravuritaj la ideografiaĵoj 'La Imperia Instruisto Yulin Xiu, la Granda Vekiĝo, Universala Savo, Supera kompatemulo!'? Ve al ni! Ni rabis eĉ la imperian instruiston kaj faris ĉielan krimon!"
　　"Kiel tio povus okazi? Ne diru absurdaĵon! Tiu monaĥo tute ne aspektis kiel la imperia instruisto. Laŭ lia voĉo li ne superis la aĝon de tridek jaroj. Se li estus la imperia instruisto, kiel li povus atingi la profundan montaron?"
　　"Laŭ mi eble ankaŭ li faras la saman rabon kiel ni. Li forŝtelis la oran sigelilon kaj sin kaŝis en la montaro. Li timis nin pro nia multeco kaj donis la sigelilon al ni."
　　"Ne, via diro ne estas prava. Laŭ mi li aspektas tute sentime. Li havas solenan sintenon kaj kompateman voĉon, kaj vere similas al la imperia instruisto!"
　　Dum ili disputis inter si, la ĉefbandito Wang Desheng levis ambaŭ manojn por silentigi ilin. Li diris:
　　"Fratoj! Ni tenas nian vivon en la dezerta monto kaj senatente rabis la oran sigelilon de la imperia instruisto. Se la kortego informiĝos pri tio, ĉu ni povos reteni nian vivon? Rekontinte la imperian instruiston ni eĉ ne sciis fari omaĝon al li. Vere malsaĝaj ni ja estas. Nun la imperia instruisto certe ne iris malproksimen. Ni iru al li. Se li vere estas la imperia instruisto, ni petu de li pardonon, redonu la oran sigelilon kaj petu lin akcepti nin kiel disĉiplojn. Eĉ se li ne estas la imperia instruisto, ni ankaŭ lasos lin foriri, ĉar li ja estas monaĥo. Ĉu vi aprobas mian proponon?"
　　Ĉiuj esprimi sian konsenton levante ambaŭ manojn, kaj kelkaj eĉ promesis ne plu esti banditoj sed fariĝi monaĥoj se ili vere renkontas la imperian instruiston.
　　En la montaro kovrita densa arbaro aŭdiĝis nenio krom susuro de vento trapasanta la arbojn. La banditoj paŝis silente. Iliaj ferocaj pensoj transformiĝis en bonan volon. Anstataŭ banditoj, ili vere similis al religiaj praktikantoj kaj iris por ricevi aŭdiencon ĉe la imperia instruisto kun ege granda pieco.
　　La distanco ne estis tre mallonga. Ili paŝis kvindek ĝis sesdek liojn returne en la antaŭan lokon, kie meditis Majstro Yulin. Tiam en la orienta ĉielo jam aperis pala koloro, tio indikis la alvenon de la tagiĝa ruĝo.
　　Ili vidis, ke Yulin ankoraŭ meditis sur la antaŭa loko. Kapklininte surtere ili demandis timeme:
　　"Ĉu vi vere estas la nuna imperia instruisto?"
　　Vidinte ilian respektoplenan sintenon, Yulin sciis, ke ili speciale venis por peti pardonon. Demandite, ĉu li estas la imperia instruisto, li trovis malfacilecon en la respondo. Ekde lia forlaso de sia restadejo en la imperia palaco, neniu sciis, ke li estas la imperia instruisto. Kvankam la predikinta maljuna ĉefmonaĥo sciis pri li, tamen li ne kuraĝis agnoski la fakton kaj forlasis sen adiaŭo. Dum kelkaj jaroj, li vivis vagante kiel flosanta lotuso, kaj neniam kuraĝis eldiri sian veran personecon por eviti la ĝenon al la aliaj homoj. Nun kiam la banditoj demandis lin, li ne plu povis teni la sekreton de ili. Post momenta silento, li respondis:
　　"Mi konfesas al vi, ke mi estas imperia instruisto Yulin, sed mi petas vin teni tion kiel sekreton por mia oportuneco de plua vagado."
　　"Oh! Estimata Imperia Instruisto!" Mire kriis Wang Desheng, "Ni ja estas tro malsaĝaj por rekoni la bodisatvon kaj ne sciis pri la alveno de via honoro. Ni faris damnindan kulpon ofendi vin kaj petegas vian indulgon. Ni petegas, ke vi kompate akceptu nin kiel viajn disĉiplojn!"
　　Post la petego de Wang Desheng, ĉiuj banditoj genuiĝis kaj petegis ĥore:
　　"Bovolu estu kompatema al ni kaj akceptu nin ĉiujn kiel viajn disĉiplojn."
　　Yulin rifuzis kun kapneo.
　　"Ne! Vi ne povas konduti ambaŭ budhane kaj rabiste," respondis Yulin.
　　"Ni ĵuras penti nian antaŭan krimon kaj ŝanĝi nian vivmanieron! Ni petas vin akcepti nin kiel disĉiplojn. Ni fariĝu monaĥoj ĉe vi kaj ĵuras ne plu esti banditoj!" Wang Deshen ĵuris en la nomo de ĉiuj, kaj ĉiuj banditoj eĥis sekve: “Ni ĵuras fariĝi monaĥoj kaj ne plu esti banditoj.”
　　“Vi volas fari monaĥoj ĉe mi, tamen mi eĉ ne havas monaĥejon por loĝi. Kaj la imperiestro ankaŭ ne scias mian eliron.” Yulin diris embarasite.
　　“Ni povas ŝanĝi la restadejon en monaĥejon. Nur se vi konsentas akcepti nin kiel disĉiplojn, ni petas, ke vi fariĝu abato ĉi tie por gvidi nin en la praktikado. Estas kampoj sur la monto kaj ni povos teni nian vivon per terkulturado.” Ĉiuj havas firman decidemon por fariĝi monaĥoj.
　　Yulin tre ĝojis pri tio. Li opiniis, ke estas facile gvidi bonulojn praktiki budhismon, tamen estas tre malfacile instrui la malbonulojn. En tiu tempo la banditoj deziris kompensi sian krimon kaj fariĝi monaĥoj. Li ne rajtis ignori ilin, do li klarigis la regulojn por esti monaĥoj. Vidinte, ke ĉiuj akceptis la regulojn respekte kaj obeeme, li konsentis akcepti ilian peton.
　　Tiam jam tute tagiĝis. La suno leviĝis de la oriento, kaj la birdoj pepis sur la branĉoj, kvazaŭ ĉio gratulas la banditojn por ilia nova vivo.
　　Yulin stariĝis kaj iris al la monto bonvenigite kaj ĉirkaŭite de ĉiuj homoj. Ĉi tie, la miljare antikvaj arboj altiĝis ĝis la nuboplena ĉielo; la verdaj pinoj staris defie sur la montpinto kaj la sovaĝaj floroj eligis sian aromon en la milda brizo. Majstro Yulin malrapide grimpis sur la longa vojo zigzaga kaj malebena. Rigardante la grandiozecon de la monto kaj belecon de la pejzaĝo, li faris elkoran laŭdon. Kiam ili atingis la asemblan halon, li ordonis, ke oni aliformigu la asemblan halon en Budhan Halon por adori budhajn statuojn. Poste ili konsultiĝis pri aliaj aferoj.
　　Yulin sentis grandan ĝojon same kiel ĉiuj aliaj. Li opiniis, ke la monto kaj cirkonstancoj konvenas por esti budhisma monaĥejo.
　　Post kiam la asembla halo portempe fariĝis budha halo, Majstro Yulin demandis Wang Desheng pri la situacio sur la monto.
　　“Kiom da homoj loĝas sur la monto?”
　　“Sepdek kvar entute.”
　　“Kio estas la nomo de la monto?”
　　“La monto estas malproksima de la homoj, do ĝi ŝajne ne havas nomon. Antaŭ kvar jaroj kiam viaj humiluloj venis ĉi tien, ni nomis ĝin "Monto de Heroaro".
　　"Ekde la sekva fojo ne plu vin titolu humilulo. Rekte vin titolu disĉiplo." Post korekto de la vortoj de Wang Desheng, Yulin daŭrigis, “Rapide pretigu sepdek kvar monaĥajn robojn. Hodiaŭ estas la antaŭa tago de la Mezaŭtuna Festo. La deknaŭa de Septempro estas la monaĥiĝa festo de Bodisatvo Avalokiteŝvaro kaj tiam ni okazigos ceremonion, por ke vi fariĝu monaĥoj kaj ricevu budhisman disciplinon.”
　　Wang Desheng tute obeis. Yulin kunvenigis ĉiujn, kaj diris al ili, ke la monto nomiĝu "Monto Zhenjue (Monto Vera Vekiĝo)" kaj la monaĥejon "Monaĥejo Zhenjue (Monaĥejo Vera Viĝo)". Post kiam li donis apartan nomon al la gastejo, tenejo, manĝejo, loĝejo kaj tenejo por vivbezonaĵoj, li ankaŭ arangis diversajn okupojn al ili, ekzemple, kiu estas la gastigisto, kiu estas la disciplina inspektoro kaj kiu estas la skribisto. Li donis darman nomon al ĉiu el ili. La darma nomo de Wang Desheng estas Xingdao signifanta “Vekiĝo al Vojo”. Li ordonis, ke ili kulturu la kampon, planti legomojn kaj fruktoarbojn. Ĉiuj volonte ekhavis la simplan vivon de agrikultura monaĥo. Yulin ankaŭ fiksloĝiĝis tie trankvile.

===============================

　　（十七）山寨改佛殿

　　年轻的玉琳，被当朝的天子顺治皇帝拜封国师以后，住在顺治皇帝特为他在西苑内建筑的精舍里面，其声名荣耀，一时无二。这正如他师父过去对他说的：“你很有福报善根，将来名播四方，胜过师兄。”
　　在玉琳的心中，他虽尊为国师，可是一点荣耀的念头也没有。几年来的风风雨雨，重重魔难，使他在佛陀的真理中，更体验到世态的炎凉，人事的沧桑。那巍峨壮丽的皇宫，那山珍海味的饭食，在他是如木人看花鸟，名闻利养，一点没有打动他的心源。
　　自从玉琳荣封国师以后，智慧悲心，日有所增。他那年轻人的好胜傲慢的习气，几经磨练，均已瓦解冰消，过去一些不平凡的遭遇，以及那悠悠的岁月，在佛法体验中，使他养成谦虚稳重的风度，他每天一串念珠在手，一领方袍在身，像泰山，不可摇动；像莲花，清秀芬芳。
　　玉琳住的是皇宫，过的是国师的生活，每日像和纷扰的世间离开，他想和师兄，还有过去的一些道友见一面，因皇宫森严，都很不容易。有时他对着窗外那变幻莫测的云霞，偶然也会想起当初在王小姐府上招赘的往事，吴师爷的刁难，更想起那些受着苦难的芸芸众生，心中也不无感慨，对着云天，他会轻轻地嘘气。
　　这样止水一般的平静地生活，过了大概有半年的光景，玉琳国师想到师兄的第三个锦囊，指示自己要弘法利生的金玉良言，他终于有一天当顺治皇帝探望他的时候，就说道：
　　“陛下！我想明天到各地去行脚，特地先向你告辞一下。”
　　“你，国师，难道寡人有不是的地方吗？为什么要到外面行脚受苦？”顺治皇帝很感到意外。
　　玉琳国师知道皇上误会了，就解释道：
　　“陛下是开国的君主，雄才大略，不但爱民如子，对圣教也真心护持，你没有不是的地方，我只是想到出家的使命是弘法利生，所以我才想到各地走走。”
　　“那么，先请国师在宫中讲一座经吧！等到宫中讲经法会圆满，你要到哪里去，我就叫人护送你去！”
　　玉琳国师没法，只得在宫中讲了一座《楞严经》，讲经完后，顺治皇帝为玉琳国师准备了几十大箱在外旅行用的东西，并令千百人护送，国师到哪里，护送者要到哪里。
　　玉琳国师很庄严地推辞道：
　　“陛下！你这样做法是违背佛制的，当初教主释迦牟尼佛以太子身出家修成圣果，各处云游行化，也只有三衣一钵随身，你给我这些东西，除成为累赘外，我带了有什么用？”
　　“不！”顺治皇帝解释道：“我不是要你携带这些东西，这只要命令随从的人负责就好了。”
　　“随从的人？我要随从的人去做什么？我是行脚，我是方便弘法，很多人跟着我只有搔扰地方。”
　　“那国师究竟带几个人侍奉？”顺治皇帝像是很不解似地问他。
　　“依佛制三衣一钵就够了，不要别人随到我！”玉琳国师坚决的，庄严地回答。
　　虽然玉琳国师坚决地拒绝顺治皇帝的美意，但顺治皇帝，为了国师的荣耀，怎样也不承认玉琳国师的做法，玉琳国师不再讲话了，顺治皇帝只得怏怏地告退。
　　第二天，玉琳国师悄悄地离开皇宫，怎样的走法，大家都不知道。顺治皇帝供养的东西，仍原封未动，国师的金印，玉琳是随身带了。
　　顺治皇帝知道圣者的意志是不可勉强，他对玉琳国师圣洁的风格，更是敬仰。他并没有派人去追赶玉琳国师，但随即传旨，全国官吏如知国师弘法之处，要加意护持，并要随即奏报朝廷。
　　顺治皇帝怀念国师的心情，无时获释，一天，他在南方小国进贡的象骨摺扇中，取了一把，御笔手书“如朕亲临”四字，想得知玉琳国师去的方向，就令人送去，在顺治皇帝的心中，以为他有了这把扇子，无论在全国走去哪里，一定有很大的便利。
　　玉琳离开皇宫以后，就过着“一钵千家饭，孤身万里游”的生活，他不以尊贵的身分自傲，他没有摆出国师的架子，他仍和往常一样，一套僧衣、一双僧鞋，涉水登山，风吹日晒，他的足迹走遍大江南北，像闲云野鹤一样，有时到大丛林里挂单，有时在山间水边露宿。他知道自己年轻，他要从生活中磨炼自己。他也曾虚心的参访各方的大德长老，向他们求道问真，他也曾随缘的在各处说法传教，向众生普施法雨，但是没有人知道这一位庄重的僧青年，就是当朝的国师哩！
　　当然，也有不少人对玉琳国师的身份表示怀疑，因为他眉清目秀，气宇不凡，不像一个修头陀苦行的人。玉琳国师尽量地装得平凡，不引起别人的注意。只有一次，他在浙江天童寺挂单的时候，杂在大众中听一位首座和尚说法，那首座和尚说：“做一个剃发染衣的出家人，能够不为名位荣利动心，实在难得！假若过分地厌离名利荣位，也太偏于小乘的根性。对于世间，从大乘行者的悲愿中，应不执不离。你们众中，自有不凡的人从不凡的地方来，你应该反省，佛法虽要离开名位荣利，但佛法也要名位荣利帮着弘扬！”老首座说法开示时，目光老不时地看着玉琳。
　　玉琳低着头，不敢仰看老首座。但他很给老首座这些话感动，他知道，老首座的这些话，分明是对他说的。
　　他不敢在这里再住下去，他不愿在同道的僧团中，给大家知道他是一位国师，他又带了他简单的行李，不辞而别。
　　路上，那老首座的道颜法语，老浮现在他的脑海之中，这样的道理，他在师兄玉岚那里，也像是听说过。他对世间，也有悲愿；对众生，也有热情，只是他觉得弘法利生的机缘还没有到。虽然他现在已尊为国师，在他老是觉得自己所学与现在名位没有相当，像师兄，智慧道德多玄妙莫测；像老首座，年高戒长多稀有难得，但他们都隐其所长，不愿过分出头露面。在他自己也有个感觉，再过数年，等学德经验更丰富的时候，他愿靠政治的助缘，为佛教为众生做番事业，他当初把国师的金印带在身边的时候，就有了这个决心。
　　玉琳国师披星戴月，行脚在各个乡村上，深山里，就这样他度过了三四个年头的时光，有一天，他错过了挂单的寺院，在安徽的境内一棵树下静坐，忽然有一群强盗从他面前经过，其中有一个用刀一晃道：
　　“你是什么人？把你身上的钱借一点给我们用用！”
　　玉琳国师在月光下看他们人很多，但他一点没有慌乱，慢慢地说道：
　　“各位！我是过路的人，钱我是没有的，我身边也没有什么东西可以送你们，不过，假若你们能承认我一个要求，我就有一项很宝贵的东西送给你们。”
　　“一个什么要求？你快说！”强盗们异口同声地问。
　　“我要求你们今后不要再做强盗！”
　　“胡说！这我们可办不到，不做强盗那我们做什么？”其中一个气势汹汹的听了就骂起来。
　　另一个强盗从朦胧的月色中，看出玉琳国师是一个出家人，他很为玉琳国师镇静的态度所摄受，他推开众人向前道：
　　“呵！你原来是一位师父，请你先说，我们不做强盗，你有什么东西送给我们？”
　　“我要你们先承认我不做强盗！”玉琳国师仍然坚决他说。
　　“不做强盗，只要你有饭给我们吃，你究竟有什么宝贵的东西送给我们？”
　　“我有一块黄金，二三斤重是有的，假若你们今后不做强盗，我就可把这块黄金给你们，你们可以把它卖了，所得的钱大家平分，改做小本生意，免去抢劫造罪，这不是一样可以生活吗？”
　　“那很好，你快把黄金拿来给我们，我们承认！”众强盗都纷纷的承认着。
　　玉琳国师毫无所谓地把他随身带的金印拿出来，当他要交给那个为首的强盗的时候，又对大家说道：
　　“我更有一句要紧的话吩咐你们，这块黄金当你们要去出卖以前，不要忘记把黄金上的几个字要先凿坏，这是我的好心，我告诉你们，是为免去你们的麻烦！”
　　玉琳国师听群盗分金不再为盗的诺言，很是欢喜，他就把刻有‘大觉普济能仁玉琳秀国师’的黄金印拿给他们，他心里想，能以这块金印，使这几十个人不再为害社会，不再为害过往客商，也是有很大的代价。
　　群盗接过黄金以后，一阵呼啸而去，玉琳国师仍晏坐在树下，天上的云驶月运，几颗星星耀射光芒，四周静静的，一点声息都没有，他像刚才没有发生什么事情一样。
　　群盗回到他们盘据的巢穴以后，把抢劫的黄金取出来一看，这是一个四方形的金印，金光夺目，有几个认识字的看了金印以后忽然惊叫起来：
　　“哎唷！这是天子的师父呀！你看这印上不是明明的写着‘大觉普济能仁玉琳秀国师’的字吗？糟了！我们抢劫了国师，我们造下弥天大罪了。”
　　“哪有这回事？不要胡说！我看那个和尚，不像是国师的样子，听他的声音，顶多不会超过三十岁。如果他是国师，怎么会跑到这深山里来？”
　　“我看不一定他也是我们道中的人，他盗取了国师的金印，隐藏在山中，遇到我们人多，所以一吓，就交给我们了。”
　　“没有这话，我看他一点都没有惊惧的样子，他那庄严的态度，慈祥的音声，就像是一位国师！”
　　群盗都在纷纷地议论，其中有一个头目叫王德盛的举起双手，示意大家不要讲话，他就说道：
　　“各位兄弟们！我们荒山落草，居然强劫国师的金印，朝廷知道了，我们的生命还保得住吗？我们路遇国师，也不知拜见，真怪我们没有智慧之眼。现在我们再去，国师一定还没有走远，如果是真国师，奉还金印，我们就拜他为师，如果不是国师，我们也放了他，总之，他是一位出家人，不知各位兄弟们赞成吗？”
　　大家都举手赞成，甚至还有几个人说，如果真是遇到国师，他从今不愿再做强盗，愿去剃发为僧。
　　森林繁茂的深山，除了风吹松柏发出的音声，群盗走路都不敢作声，凶狠的恶念，一转而为善心，他们这时不像强盗，而像是一群求道者，带着一颗诚恳的敬心，想能拜见到当今的国师。
　　这并不是一段很近的距离，一来一回总得也有五六十里，当群盗回到玉琳国师打坐的地方时，东方的天边已渐渐地发出白色，黎明的曙光就要到来。
　　大家一看，玉琳国师还坐在那儿，他们俯伏跪在地上叩头，恐惧地问道：
　　“你是不是当今的国师？”
　　玉琳国师一看他们恭敬的样子，知道他们一定是忏悔改过而来，现在问他是不是国师，他稍感到难以回答，他自从离开皇宫内的精舍以后，就一直没有人知道他是国师，老首座像是有先知的修养，但他不敢承认就不告而别。几年来，像浮萍似地生活，东西行脚，从不敢说出他是国师，免得惊动人心。现在这些强盗问他，他想不告诉他们不行，他沉默了一会就回答道：
　　“我可以告诉你们，但你们为了我云游的方便，不可给别人知道，我确实是当今天子所拜的玉琳国师。”
　　“呵！”为首的王德盛惊叫一声：“国师！小人等有眼不识菩萨，不知是国师法驾，万死冒犯，请求国师慈悲赦罪，并请收为弟子！”
　　王德盛说后，这一群强盗都跪下来齐声哀求道：
　　“我们都愿请国师慈悲，收为弟子！”
　　玉琳国师摇摇头，拒绝道：
　　“那不行！没有做佛弟子而又做强盗的人！”
　　“我们改过自新，只要国师肯收我们为弟子，我们就跟你出家，誓不为盗！”王德盛代表大家发言宣誓，群盗也跟在后面响应说：“誓愿出家，誓不为盗！”
　　“跟随我出家，我连自己住的寺院都没有，我出来行化，皇上并不知道。”玉琳国师仍像很为难。
　　“我们可以把山寨改为寺院，只要国师肯收我们出家，就请国师在此住持，领导我们修行，山上有的是地，我们可以自耕自食！”大家像是很有决心。
　　玉琳国师心内很欢喜，他想，度善人修行是容易的，度恶人修行是困难的，现在强盗愿意改过出家，他再不愿意舍弃众生，因此就向他们说明怎样做一个出家人的戒条，看大家都很恭顺承受的样子，玉琳国师也就承认。
　　这时，天已完全亮了，枝头的鸟在叫，旭日红光从东方升起，这一切都好像祝贺群盗的新生。
　　玉琳国师站起来，给大家前呼后拥地接到山上。这里，千年古树，高入云霄；青松翠柏，在山顶上傲然兀立；徐风吹来，野花芬芳，玉琳国师慢慢地往山上攀登，漫长的山路，很崎岖蜿蜒。玉琳国师注意看看山势的雄伟，风景的宜人，内心深为赞美。走到山寨聚义厅的时候，他就吩咐众人，先把聚义厅改为大雄宝殿，供奉起佛像，然后再商量其他的事宜。
　　大家很欢喜，玉琳国师也很欢喜，他觉得这里山势环境很适宜兴建一个丛林。
　　将聚义厅临时改为大雄宝殿以后，玉琳国师就问王德盛关于山中的情形：
　　“山上有多少人？”
　　“总共七十四人！”王德盛回答。
　　“这叫什么山？”
　　“此山因离人烟太远，好像没有山名，四年前小人等来此后就叫他群英山。”
　　“下次不要再叫小人的名称，称呼弟子好了。”玉琳国师纠正王德盛的话后接着就指示道：“你赶快去准备七十四件僧袍，今天是中秋的前一日，九月十九观音菩萨的出家纪念日你们一起剃发出家受戒！”
　　王德盛唯唯听命，玉琳国师又把大家召集起来，告诉大家今后此山改叫正觉山，寺名就叫正觉禅寺，客堂、库房、斋堂、云水堂、衣钵寮都定妥名称后，又为他们分定职事，谁人为知客，谁人为纠察，谁人为书记。并且为他们每人起了法名，王德盛的法名叫做醒道。他又叫他们开垦山地，种些果树蔬菜，大家都甘心地从今后跟随玉琳国师过着这淡泊的农禅生活。玉琳国师也很安心地在此安居下来。

　　(18) La Imperiestro Min Invitis

　　Tempo pasis senbrue kiel fluanta akvo. La imperia instruisto Yulin loĝis sur la Monto Zhenjue, kie Xingdao kaj pli ol sepdek aliaj monaĥoj respektoplene sekvis lin. Ili vivis feliĉe kun unu instruisto kaj unu kredo. Xingdao kaj la aliaj strikte observis la monaĥan disciplinon, purigante siajn menson kaj konduton en la budhisma praktikado ekde la monaĥiĝo. La matena sonorilo kaj vespera tamburo de Monaĥejo Zhenjue resonis kiel ĉiela muziko en la montoj, vekante perditajn homojn por reveni al la ĝusta vojo. Imperia Instruisto Yulin ofte instruis ilin, banante ĉiujn en la kompatema lumo de la Tri Juveloj, kiuj estas la Budho, Darmo kaj Samgho. Tie ekzistis ne plu timo, sed nur sekureco; ne plu avido kaj kolero, sed nur paco kaj harmonieco. Tiel pasis ĉirkaŭ du jaroj.
　　Iun tagon, Xingdao, la administranto de la monaĥejo, revenis el la urbo kaj raportis al Yulin:
　　"Majstro, hodiaŭ ĉe la urba pordego de Anqing mi legis anoncon de imperiestro Shunzhi. Ĝi diras, ke pro sia intensa sopiro al la imperia instruisto, la imperiestro ordonas al ĉiuj regnaj oficistoj trovi kaj akompani vin per imperiaj veturiloj reen al la ĉefurbo."
　　Yulin aŭskultis atente dirante nenion. Xingdao daŭrigis:
　　"Majstro, dum ĉi tiuj du jaroj, krom aĉeto de necesaĵoj, ni malofte iris malsupren. Sed oni ofte diras, ke la Monto Zhenjue iam loĝata de rabistoj nun estas transformita de vaganta monaĥo. Ili laŭdas nian praktikadon kaj precipe la virton de vi. La famo tiel disvastiĝis, ke eĉ la prefekta estro de Anqing eksciis pri tio. Oni diras, ke li deziras veni viziti vin."
　　Yulin ridetis kaj kapjesis, sed diris nenion. Kompreneble li jam delonge havis klaran decidon en sia koro.
　　Iutage, Yulin kunvenigis la komunumon en la predikejon kaj diris kun afabla mieno:
　　"Ni estas kunligitaj per la bona kaŭzeco, kaj vivas kune dum du jaroj. Vi ĉiuj kondutas tre bone, kaj vivas kontente en malriĉeco laŭ la Vojo. Mi estas tre kontenta pri via progreso en la spirita praktiko. Sed la celo por nia monaĥiĝo estas disvastigo de budha instruo kaj helpo al vivestaĵoj. Mi ne povas ĉiam resti kun vi kaj pli da aferoj atendas min. La nuna imperiestro deziras vidi min. Li antaŭe promesis 'elspezi dek jarojn por administri la landon kaj dek jarojn por prosperigi la religion'. Ankaŭ eksteraj kondiĉoj estas gravaj por prosperigi budhismon. Mi intencas ekiri al la ĉefurbo morgaŭ. Estos malbone, ke la lokaj oficistoj faros formalajn akompanojn kaj adiaŭojn se ili ekscios pri mi. Post mia foriro, vi devas praktiki kiel kutime kaj obei Xingdao en administraj aferoj. Mi jam diris al vi, ke mia instruisto jam maljuniĝis kaj malofte vojaĝas, sed mi havas darman fratulon Yulan, kies saĝo kaj praktiko estas pli profundaj ol la miaj. Se mi renkontos lin, mi petos lin veni por gvidi vin. Ne serĉu eksterajn rilatojn, nek diru, ke mi estas via instruisto aŭ vi estas la disĉiploj de la imperia instruisto. Monaĥoj devas forlasi ĉiajn pensojn pri potenco kaj prestiĝo."
　　La vortoj de Yulin profunde kortuŝis ĉiujn. Sciante, ke ilia instruisto iros al la ĉefurbo por disvastigi budhismon kaj helpi vivestaĵojn, ili ĉiuj sentis kaj ĝojon kaj malĝojon.
　　Yulin denove prenis sian normalan aspekton kun monaĥaj vesto kaj ŝuoj. Krom tio li nur portis la tri kasajojn kaj almozbovlon. Nenio aldoniĝis dum lia tempo kiel imperia instruisto en la palaco kaj ankaŭ nenio malpliiĝis post jaroj da vagado. Adiaŭinte la komunumon, li ne hastis al la ĉefurbo, sed daŭre instruis homojn laŭoportune, neniam malkaŝinte la fakton, ke li estas la imperia instruisto Yulin.
　　Kvankam la distanco inter la Monto Zhenjue kaj Anqing estis nur kvartaga piedirado, Yulin piediris pli ol monaton, ĉar li ŝatis tranokti en monaĥejoj survoje, kaj kutime ekiris post unu nokto kaj du manĝoj en la monaĥejo.
　　Kiam li atingis urbon Anqing, en loka monaĥejo li aŭdis ekscitan novaĵon: La prefekta estro de Anqing vizitis la Monton Zhenjue antaŭ kelkaj tagoj; la nova abato estas Majstro Yulan, la pli aĝa fratulo de imperia instruisto Yulin; la prefekta estro rifuĝis ĉe li kaj multaj monaĥoj deziras viziti la monton por viziti la fratulon de Imperia Instruisto.
　　Yulin ĝojis pro la informo. Li sentis, ke lia darma fratulo ĉiam evitis vidi lin, tamen donis al li multe da helpo.
　　Ekzemple ĉifoje, Yulan alvenis ĝuste kiam li foriris. Yulin pensis, ke la Monto Zhenjue vere bezonas gvidon de lia fratulo Yulan. Pro tio, ke multaj vizitantoj pretis iri al Monto Zhenjue, li iom zorgis pri la provizoj, sed sciante, ke la prefekta estro jam subtenas la monaĥejon, li trankviliĝis.
　　Tiel pensinte, Yulin retrankviliĝis. Li denove komencis sian vagadon kun monaĥaj ŝuoj kaj almozbovlo. Iutage Yulin renkontis survoje dekojn da ŝarĝoĉaroj transportantaj varojn markitajn pri la Monto Zhenjue. Kun scivolemo, li demandis unu el la portistoj:
　　"Pardonu, kion vi transportas kaj kien vi iras?"
　　La ĉaristoj respondis viŝante la ŝvitojn de sur la frunto:
　　"Saluton, Majstro! Jen rizo kaj ĉiutagaj vivbezonaĵoj, kiujn Majstro Yulan petis de Majstrino Xingqun el la Monaĥinejo Qianhua. Ŝi dungis nin por porti tion al Monto Zhenjue. Ĉu vi venas de tie? Kiom da distanco ankoraŭ restas?"
　　Yulin eksentis en la koro kaj ĝojon kaj dankemon al Yulan kaj Xingqun. Tio ankaŭ pliigis sian sopiron al Yulan kaj Xingqun. Tamen li diris kvazaŭ indiferente al la ĉaristo:
　　"Vi atingos la monton Zhenjue en tri aŭ kvar tagoj de ĉi tie. Bonvolu transdiri al Majstro Yulan, ke lia malpli aĝa fratulo lin benas."
　　La portistoj jesis ne kompreneme, kaj Yulin adiaŭis ilin.
　　Yulin vere deziris viziti Monaĥinejon Qianhuan kaj viziti Xingqun por akceli ŝian progreson en la praktikado. Li sentis grandan respondecon en la koro por ŝia monaĥiniĝo. Post kvin aŭ ses jaroj de disiĝo, li volis scii pri ŝia vivo. La penso pri ŝia donaco al Yulan instigis lin viziti ŝin, sed post suspiro longa kaj profunda li rezignis tiun intencon.
　　Anstataŭ iri al Monaĥinejo Qianhua, Yulin direktis siajn paŝojn rekte al Pekino. Paŝon post paŝo kaj tagon post tago, li fine enŝipiĝis por daŭrigi la vojaĝon sur la rivero. Kun malmultaj pasaĝeroj, kvieta akvo kaj serena ĉielo, Yulin elprenis sian rozarion kaj silente recitis la nomon de Budho.
　　Foje rigardante la riveran akvon, li ĉesis la recitadon kaj rememoris la okazaĵojn antaŭ ses aŭ sep jaroj, kiam li renkontis imperiestron Shunzhi sur boato kaj fariĝis la imperia instruisto. Ĉio en la vivo ŝajnas destinita de la kaŭzeco, kaj tio kortuŝis lin.
　　Apud li sidis junulo, Yulin pretervole demandis lin:
　　"Bonfaranto, kio estas via familia nomo? Kien vi iras?" "Mi ne estas via 'bonfaranto'. Mi estas konfucea lernanto. Mia nomo estas Ma, kaj mi iras al Pekino!"
　　La junulo ŝajne havis iom da malpacienco kaj respondis malafable. Tamen Yulin neniom koleris kontraŭ lia krudeco. Kun kompatema rideto li modifis sian tonon:
　　"Verŝajna koincido! Amiko, ankaŭ mi iras al Pekino. Bonvolu pardoni min pro mia demando. Kia afero kondukas vin tien?"
　　"Por la imperia ekzameno!" la junulo Ma levis siajn nigrajn brovojn kun aroganta rideto.
　　"Vrilan sukceson al vi!" Yulin sincere rigardis la junulon.
　　"Kaj vi, monaĥo? Kial vi iras al Pekino?" la junulo ne detenis sian scivoleman respondon.
　　"Pro la invito de la imperiestro!"
　　"Absurde! Kiel imperiestro povus inviti vin?"
　　"Mi estas lia imperia instruisto. Post kvin aŭ ses jaroj sen vidi lin, mi deziras lin vidi." "Nun vi desplie mensogas! Kiel la nuna reganto adorkliniĝis al vi?"
　　"Kial vi ĉiam diras insulte? Vi demandis, kaj mi sincere respondis. Monaĥoj ne mensogas. Kiu volas trompi vin?" Yulin iom ĝeniĝis pro la kruda junulo senrespektema.
　　"La monaĥoj ne mensogas. Kiu en la mondo kredus tian frenezaĵon, ke vi estas la imperia instruisto. Vi ŝajnas nur freneza monaĥo!"
　　Kvankam la junulo Ma sentis la eksterordinare noblan sintenon de Yulin, ties malnova vestaĵo malebligis lin kredi, ke tiu estas la imperia instruisto. La mondo ĉiam juĝas laŭ aspekto. Yulin decidis doni lecionon al ĉi tiu senrespekta junulo, kiel averton por aliaj.
　　Dun tiu decido Yulin diris al la junulo ridetante.
　　"Amiko, ĉu kredi aŭ ne ja estas via propra afero. El ruba koro oni ne povas eltrovi oron. Kiel kandidato strebanta sukceson en la imperia ekzameno eĉ ne konas la nomon de la nuna imperia instruisto! Kiel povas sukcesi la kanditato, kiu ne scias la landajn grandajn aferojn? "
　　Aŭdinte, ke li malsukcesos, la junulo sentis koleron. Kun grandigitaj okuloj kaj kolera fizionomio li kriis:
　　"Freneza monaĥo! Ne parolu sensencaĵojn! Se vi vere estas la imperia instruisto, mi, Ma, ne plu partoprenos en la ekzameno, sed servos al vi dum tri jaroj!"
　　"Ĉu vi ne pentos pri tio?" demandis Yulin.
　　"Neniam! Vera viro tenas sian promeson. Sed kion vi faros se vi ne estas la imperia instruisto?"
　　"Se mi ne estus la imperia instruisto, mi portus viajn librojn dum tri jaroj."
　　"Ĉu vi ne pentos pri tio?"
　　"Mi ankaŭ ne pentos. Monaĥoj diras veron, mian promeson ankaŭ mi ne reprenos."
　　Tiel en la boato, kiu iras laŭ la vento sur la rivero, monaĥo kaj laikulo faris interkonsenton. Yulin pensis, ke tia diskuto pri vereco aŭ falseco de la imperia instruisto havas nenian sencon, sed se ne, li ne povis instrui tiun arogantan junulon per alia metodo. La budhista samgho ofte spertas diskriminacion pro neglektado de ekstera aspekto. Necesas bona okazo korekti tiajn miskonceptojn.
　　Post kelkaj tagoj sur la rivero, ili surteriĝis paginte la vojaĝkoston kaj sin direktis al Pekino. Estis la naŭa monato de la dekunua regjaro de Shunzhi en la malvarmeta aŭtuno. Yulin kaj junulo Ma atingis la urban pordegon en la fluganta flava sablo de Pekino. La aŭtuna vento flirtigis la larĝajn faldojn de la monaĥa vesto de Yulin, dum li paŝis solene al la palaco. Junulo Ma sekvis lin kun la koro plena de malicaj ideoj, kaj ju pli li iris, des pli li maltrankviliĝis. La majesta sinteno de Yulin ŝajnis tute alia ol en la boato. Tia profunda kaj nekomprenebla monaĥo vere konfuzis lin!
　　Atinginte la palacon, la gardistoj rapide anoncis tion al la imperiestro Shunzhi. Kun eksteratendita ĝojo, la imperiestro tuj ordonis sonorigi la sonorilon kaj tamburon, kaj persone bonvenigis Majstron Yulin ekster la palaco. Dum la atendado de la bonveniga ceremonio, Yulin diris al Junulo Ma:
　　"He! Estu kuraĝa! Ne timu la imperiestron vidinte lin. Kompatinda malriĉa esprimo ne konvenas en la palaco."
　　Junulo Ma povis diri nenion kun klinita kapo. Li jam komprenis, ke Yulin certe estas eksterordinara.
　　En la ora krono kaj draka vesto, imperiestro Shunzhi genuiĝis antaŭ Yulin:
　　"Kun Imperia Instruisto supre, via humilulo kliniĝas trifoje!"
　　"Ne kliniĝu, simpla saluto sufiĉas."
　　La imperiestro invitis Majstron Yulin en la palacon kaj esprimis sian longan sopiron dum jaroj de apartiĝo. Li petis, ke la imperia instruisto ne plu eliru sed daŭre restu en la Okcidenta Ĝardeno por ofte instrui lin. Li firme intencis subteni budhismon same kiel regi la landon inspirite de reĝo Aŝoko, la fama subtenanto de budhismo.
　　Vidinte la tremantan junulon staranta apud Yulin, la imperiestro demandis:
　　"Imperia Instruisto, kiu estas ĉi tiu junulo?"
　　"Li neniam vidis imperiestron nek la palacon. Rigardu kiel li timas! Ĉi tiu estas Xiao Ma (juna ĉevalo). Li promesis servi al mi dum tri jaroj. Nun li estas mia asistanto. Xiao Ma, venu saluti la imperiestron!"
　　Xiao Ma tremis des pli forte, klopodante iri antaŭen:
　　"Longe vivu Via Imperiestra Moŝto! Xiao Ma kliniĝas al Via Moŝto mil fojojn!"
　　Shunzhi ĝojis, ke Xiao Ma estas la asistanto de la imperia instruisto, kaj li diris ridetante:
　　"Xiao Ma, bone servu la majstron. Se li estos kontenta, mi rekompencos vin. Alie, mi ne pardonos vin!"
　　Xiao Ma denove klinis sian kapon sur la tero, ripetante, "Jes, jes!"
　　Yulin sentis ridemon en la koro. Homoj ne ŝatas konfesi sian malvenkon antaŭ la vero, sed ĉiam sin klinas antaŭ potenco. Kie estis la iama aroganteco de Xiao Ma? Nun li rigardis Yulin kun petega esprimo, kvazaŭ petante vivsavon.
　　Yulin ignoris lin, daŭre diskutante kun la imperiestro pri la temoj kiel "Budhismo povas kompletigi politikon", "Budhismo povas stabiligi socian moralecon", "Budhismo povas plibonigi la vivon de popolo". Aŭskultante ĝojplene, Shunzhi promesis fariĝi sincera subtenanto de budhismo. Yulin ree ekloĝis en sia iama loĝejo en la Okcidenta Ĝardeno.

==================================================================

　　（十八）皇帝请我去的

　　光阴如流水，无声无息地过去，玉琳国师住在正觉山，醒道等七十余名僧众，对他恭敬服从，一师一道，他们都很快乐地生活着。醒道等奉持戒律很严，他们自从剃度以后，洗心革面，努力在佛法中净化身心。正觉寺中的晨钟暮鼓，像山间的天籁，唤醒迷途知返的人。玉琳国师常向他们说法开示，使大家沐浴在佛法僧三宝的慈光中，没有恐怖，只有安稳；没有贪瞋，只有平和；玉琳国师在这里住了大概又是二年的时间。
　　一天，做监院的醒道，从城里回来，报告玉琳国师一个消息：
　　师父！弟子今天在安庆城门上见到顺治皇帝的召示圣旨，上面写着因皇上思念国师心切，特传旨全国，恭请国师返京，并命令知道国师下落的官吏，备用龙天轿车，迎送国师上京。”
　　玉琳国师注意听着，没有开口。醒道又说道：
　　“师父！这两年来，除了买些必需的油盐，我们就很少下山，但常听人说，正觉山上本为一些大盗所据，自从给一位行脚僧度化以后，都改邪归正，他们很称赞我们的修行，更赞美师父的德行。消息越传越广，安庆城的道台也知道了，听说他还想来此参拜师父。”
　　玉琳国师听后微笑一下，点点头，就没有再说什么。当然，在他的心中一切好像早就有了主意。
　　一天，玉琳国师把大众召集在法堂里，慈颜爱语地对大众说道：
　　“我和你们有缘，在此一聚就是两年，你们都很好，都能安贫乐道，你们道业上的进步，我很是安慰。但出家是为了弘法利生，我不能和你们永远在一起，我还有更多的事去做，当今皇上正要见我，他当初曾许我‘十年治国，十年兴教’的诺言，兴隆佛教，外缘也要紧，我想明天就下山，前往京城。不然，给地方上知道，迎呀送呀地反而不好。我去后，你们要和往常一样用功修道，事务上要听醒道监院的指挥。我曾告诉过你们，我的恩师年老了，他很少在外走动，但我有师兄玉岚，他的道行修持比我高深，我若遇到他会请他来开示你们。你们不可向外攀缘，不可说出我是你们的师父，你们是国师的弟子，出家人要舍去这些权势的念头。”
　　玉琳国师的话，给大家很感动，大家知道师父是上京弘法度生，又是欢喜又是黯然！

　　玉琳国师又是他的老样子，一袭僧衣，一双僧鞋，此外就是他的三衣一钵，在宫中被拜为国师，他用的东西没有增加，在外游化多年他用的东西也没有减少。他和正觉山的大众告辞以后，并没有急急地赶去京城，路上遇缘的时候，仍不忘教化众生，但他仍不愿给人知道他就是玉琳国师。
　　从正觉山到安庆，只有四天的路程，但玉琳国师走了就有一个多月，他每见一个寺院，总喜欢前去挂单，一宿两餐后，他才起程。
　　当他到达安庆城的时候，在安庆的寺院里他听到一个很兴奋的消息，安庆的道台几天前曾前去参拜正觉山，正觉山的新住持是当今玉琳国师的师兄玉岚大师，道台在那里皈依了，一些云水堂里的云水僧，传说纷纭，大家都想背起衣单前去正觉山，参拜国师的师兄玉岚大师。
　　玉琳国师听到这个消息很欢喜，他觉得师兄一向就是躲避他，可是他的一切师兄帮助又很多。
　　比方这一次，师兄早不去，迟不去，当自己离开正觉山的时候，他去了。他想，正觉山也实在需要像师兄这样的大德去领导。看情形，最近打算去正觉山参访的云水僧众不少，山上的斋粮玉琳国师是知道的，他又很为师兄玉岚挂心。可是他又想到安庆的道台都皈依了，今后正觉山护法自无问题。
　　玉琳国师这样一想，又安心不少，芒鞋破钵，他又起程上路。这一天，他在途中，遇到几十台推车，满载货物，车上货物的袋子都像写着正觉山的字号，玉琳国师心下很怀疑，就问其中一个车夫道：
　　“请问你们车上推载的是什么东西？推往何方去？”
　　车夫揩抹了一下额上的汗珠，回答道：
　　“大师父好说，车上的东西都是米粮及日用杂物，是有一位玉岚大师向千华庵醒群尼师所化的缘，俺是醒群尼师雇的，她叫俺把这些东西送去正觉山，请问大师父，你是正觉山来的吗？这里去正觉山还有多远？”
　　玉琳国师听了以后，错综复杂的情感一齐都袭上心头，是欢喜，是感激，对玉岚，对醒群，他都增加一份思念向往之情。他又像若无其事地告诉车夫说：
　　“此去正觉山，三四天就到，请告诉玉岚大师，他的师弟向他祝福！”
　　车夫不知什么，口头连声说好，玉琳国师就向他们告别赶路。
　　玉琳国师很想去一次千华庵，看看醒群，鼓励她道学上的精进，在玉琳国师的心中，老是觉得醒群的出家，他有很大的责任。自从和醒群一别，五六年没有见面，不知醒群这几年来是怎样生活的？这个问题他当然有时也怀念在心中。现在因为醒群送斋粮给玉岚师兄，引起他想去一看的念头，但随后他又深长地叹了一口气，打消了他去探看醒群的主意。
　　不去探看醒群，玉琳国师就取道直往北京，一日又一日，行行重行行，这一天玉琳国师坐了一支民船，顺着江水而上。船上的客人不多，风平浪静，晴空万里，玉琳国师掏起念珠，默默地念着佛陀的圣号。
　　有时，他看看江水，就停止了念佛，他回忆起六七年前，也是乘船过江，幸遇顺治皇帝，得被尊为国师，人生一切都像是受因缘的安排，他不禁又引起很多的感触。
　　这时，在他身旁坐着一个青年，玉琳国师就随口对青年问道：
　　“施主！请问贵姓？到哪儿去？"我不是你们佛教的施主，我是读孔子书的人，敝姓马，到北京去！”
　　青年像是不耐烦似的，这样的回话，很没有礼貌，但玉琳国师听了没有一点生气，他反而很慈祥地微笑着改变个口气说：
　　“真巧！朋友！我也是上北京去，路上借光了。请问到北京有何贵干？”
　　“赶考！”姓马的青年扬起粗黑的眉毛，傲慢似地笑了一下。
　　“祝你金榜题名！”玉琳国师很真挚地看看这位青年。
　　“和尚！你去北京有何贵干？”马姓青年也不禁好奇地问。
　　“皇帝请我去的！”
　　“胡说！皇帝怎么会请你去？”
　　“我是皇帝的国师，五六年不见皇帝，想去看看。"你真越发胡说了，当今天子拜你做国师？”
　　“你怎么老是骂人？你问我，我老实地告诉你，出家人不说妄言，谁要骗你？”玉琳国师见这个青年这么没有礼貌，这么看不起出家人，也稍微有点不高兴。
　　“出家人不说妄言，你是一位国师，谁肯相信你的这些鬼话，我看你只是一个疯和尚！”
　　马姓青年虽然也觉得玉琳国师的道貌不凡，但看他衣衫褴褛的样子，说是天子的国师，怎样也无法相信。今日社会，总是以衣取人，玉琳国师对这么一位无礼的青年，心下就想好好教训他一顿，以为将来不敬僧的一些青年警诫。
　　玉琳国师打好主意以后，就笑对青年道：
　　“朋友！信不信由你！垃圾堆似的心田里，掘不出善良的黄金来。一个上京城赶考功名的人，都不知当今的国师为谁？像这样一位不知天下国家大事的人，怎么能考取进士？”
　　青年一听，说他不能考取，很是生气，他睁大双目，满面怒容，出口骂道：
　　“疯和尚！你不要瞎说！以你这么一个穷酸的苦恼样子，也妄想作国师？你如真能作国师，我姓马的不去赴考，宁愿服侍你三年！”
　　“你不后悔？”玉琳国师问。
　　“决不后悔，大丈夫一言为定！假若你不是国师怎么办？”
　　“我不是国师，我就为你背三年书籍。”
　　“你不后悔？”
　　“我也不后悔，出家人莲花妙舌，一句就是一句。”船在江中顺风而上，一僧一俗就这么决定。玉琳国师想想又好气又好笑，为了自己是国师不是国师，居然和一个青年说得这么认真，实在没有意思。但不这样，如何才能教训这位青年，使他不要目空一切。佛教的僧团，就是因为不注重外表庄严，常受社会的歧视，遇到机会，也不能不纠正这些错误的观念。
　　在江中行了几天，付钱上岸，他们一直向北京而去，这是顺治皇帝十一年凉秋九月，金风飒飒，北京城的黄沙飞舞，玉琳国师和马姓青年抵达城门，秋风吹起玉琳国师宽大的衣襟，他踏着庄严的步伐，一步一步的迈向皇宫，马姓青年跟在玉琳国师身后，满怀鬼胎，越走越觉不安，前面的玉琳国师，这时真像一位修行多年的大师，那威严的风仪，和坐在船上的他，迥然不同，如此高深莫测的出家人，真令他费解！
　　玉琳国师抵达皇宫，守宫的侍卫急忙的前去禀奏顺治皇帝，顺治皇帝一听国师回宫的报告，出乎意料之外一阵惊喜，赶快击钟鸣鼓，亲出宫门迎接。在侍卫去通报之时，玉琳国师告诉马姓青年说道：
　　“喂！胆放大些，见了皇上不要怕，在宫中可怜的穷相是要不得的。”
　　马姓青年低着头，一句话说不出来，他现在已知道玉琳国师的来历不凡了。
　　顺治皇帝金冠龙袍，见到玉琳国师的时候下跪道：
　　“国师在上，寡人顶礼三拜！”
　　“免礼，问讯就好！”
　　顺治皇帝把玉琳国师迎入宫中，畅叙数年不见的怀念之忱，希望今后国师不要他去，住在宫中西苑的精舍里，以便常常方便开示，顺治皇帝有心佛法的宣扬，他发愿治国兴教要同等并重，他甚至想效法佛教历史上有名的护法阿育王。
　　这时顺治皇帝看着玉琳国师的身旁立着一个青年，颤抖不已，就问玉琳国师道：
　　“国师！这是什么人？”
　　“呵！他没有见过皇上，没有到过皇宫，你看怕得这个样子！这是小马，他发愿服侍我三年。现在算是我的侍者，小马！过来叩见皇上！”
　　小马越发颤抖，勉强上前：
　　“万岁！小马叩见万岁万万岁！”
　　顺治皇帝见小马是玉琳国师的侍者，很是欢喜，就微笑着对小马说道：
　　“小马！你要好好服侍国师，只要国师欢喜，寡人就有赏，否则，寡人可不放你过去！”
　　小马又叩头，连声说是。
　　玉琳国师心里很好笑，他想到人总不喜欢在道理之前服输，一定要在权势之下才肯低头。小马那傲慢的神气，这时不知到哪儿去了？甚至此刻他用乞怜的眼光，老是看着玉琳国师，好像要求玉琳国师救命的样子。
　　玉琳国师看也不看他，只管对顺治皇帝谈着“佛教可补助政治不足”，“佛教可安定社会人心”，“佛教可改善人民生活”等等问题，顺治皇帝听了很欢喜，发愿做一个佛教的真诚护法者，玉琳国师在原来的精舍中就安住下来。

　　(19) Sinkliniĝo antaŭ la imperia instruisto

　　Kvankam imperia Instruisto Yulin estis juna, li estis virta kaj erudicia, kaj kompateme deziregis revivigi budhismon kaj savi ĉiujn vivestaĵojn. Ĉiam kaj ĉie, li strebis laŭeble influi imperiestron Shunzhi esplori la suferojn de la popolo kaj sincere subteni budhismon.
　　Imperiestro Shunzhi ankaŭ estis saĝa kaj kapabla reganto. Kun gvidado de imperia Instruisto supre kaj helpo de ministroj sube, la frua Dinastio Qing ĝuis pacan kaj prosperan epokon.
　　En la digna aspekto de imperia Instruisto Yulin brilis kompatema lumo. Kvankam li rare parolis kaj ridis en la palaco, lia afabla kaj modesta sinteno altiris la respekton kaj varman simpation de ĉiuj.
　　Post la libera vaganta vivo de kvar aŭ kvin jaroj, la reveno al la palaco donis al Yulin ne naturan senton. Kiam Yulin meditis en sia ĉambro, la gardistoj staris ekstere; kiam li promenis en la ĝardeno, la respektoplenaj gardistoj sekvis lin malproksime. Malgraŭ liaj petoj, ke ili retiriĝu por ripozi, ili ĉiam respondis: "Laŭ imperiestra ordono ni protektas la sekurecon de vi, Imperia Instruisto." Ili ne kuraĝis forlasi malgraŭ la volo de Yulin.
　　Yulin rezignis finfine. Li pensis: jen la potenco, kiun homoj envias. Altranguloj ŝatis esti akompanataj kiam ili eliras aŭ eniras. Oni opinias, ke tio montras sian grandecon, sed ili ne scias, kiom da mallibereco ili suferas pro tio. Homoj devus esti liberaj, sed riĉeco kaj potenco katenas ilin. Kun decido helpi en disvastigado de budhismo, li toleris tion. Li eltenis ne nur malfacilojn, sed ankaŭ profiton kaj honoron. Vivante kun la korpo en laika mondo de deziroj, li sentis liberecon kun la menso ne alkriĉiĝinta al tio.
　　Xiao Ma, kiu agnoskis sian perdon en la veto kun Yulin sur la boato, vidis, kiel la imperiestro kaj korteganoj respektas la imperian instruiston. Do li estis subpremita de tia potenco. Li servis al Yulin, prezentante teon kaj akvon kun ĉiuj formalaĵoj, aspekte respektoplena kaj singarda, sed en la koro li ege ne volontis tion fari. Li memoris sian originan celon veni al la ĉefurbo spite grandan malfacilon por strebi oficon. Li supozis, ke li povos okupi la unuan lokon de la ekzamenoj kaj sukcese akiri oficon, sed pro kelkaj malĝentilaj vortoj li fariĝis servisto de monaĥo, farante taskojn kiel litopreparadon kaj ordinarajn servojn de ordinara servisto. La honto kaj kolero en lia koro estis facile imageblaj.
　　Por subigi la arogantecon de Xiao Ma, Yulin efektive lasis lin fari servon. Tamen, Yulin traktis lin kun granda kompatemo, kaj eĉ sendis okdek taelojn da arĝento al lia familio. Sed la obstina kaj kleŝoplena Xiao Ma tute ne sentis dankemon pro tio. Anstataŭ kuraĝi kontraŭstari Yulin publike, li transigis sian koleron kontraŭ budhismo kaj ĉiuj monaĥoj, atendante ŝancon por sin venĝi pro la honto suferita ĉe la imperia instruisto.
　　La tempo de tri jaroj pasis rapide. Yulin havis nenian scion pri la malica intenco de Xiao Ma. Li traktis ĉiujn homojn kun kompatemo. Rimarkinte, ke Xiao Ma vere faris la servon dum tri jaroj, li alte taksis lin.
　　Iun tagon, Yulin alvenigis Xiao Ma kaj demandis lin:
　　"Xiao Ma, ĉu vi ankoraŭ deziras oficon?"
　　"La humilulo raportas al la imperia instruisto, mi origine venis al la ĉefurbo por tio," respondis Xiao Ma kun malĝojo kvankam li ne kuraĝis montri sian rankoron publike.
　　"Nun ke vi volas fariĝi oficisto, mi rekompencos vian trijaran servon per rekomendo pri vi al la imperiestro."
　　"Grandan dankon, Imperia Instruisto! Grandan dankon!"
　　Xiao Ma kapkliniĝis altere plurfoje. Yulin iom pripensis, rigardante lin per kompatemaj kaj severaj okuloj:
　　"Xiao Ma, ĉu vi scias la plej gravan taskon de ofcistoj?"
　　"Servi la popolojn kaj ami ilin kiel la proprajn infanojn!"
　　"Kaj la duan?" plue demandis Yulin.
　　"Mi petas vian instruon kaj rigore sekvos ĝin!"
　　Yulin solene diris:
　　"La unuaj kondiĉoj por esti oficisto estas la lojaleco al la reganto, amo al la lando, diligenteco en adminstrado, amo al la popolo kaj kultivo de bona socia etoso. La duaj kondiĉoj estas kultivado de la bona karaktero, sincera subtenado al budhismo, kaj promocio de moralo kaj kulturo."
　　"Dankon, Imperia Instruisto, mi certe plenumos tion!"
　　Vidante la ŝajnan sincerecon de Xiao Ma, kvankam Yulin havis iom da dubo pri liaj promesoj, li ne volis juĝi lin tro malbone. Do li rekomendis Xiao Ma al la imperiestro, kiu tuj konsentis pro la estimo al Yulin. Post kelkaj tagoj, publikis la imperia dekreto nomumi Xiao Ma kiel imperian inspektoron kaj gubernatoron de Hubei.
　　Informiĝinte pri tio, Yulin opiniis tiun postenon tro alta por Xiao Ma ĉar la imperia inspektoro estis unu el altaj oficistoj anstataŭ la malaltaj. Tamen la dekreto publikigita ne eblis nuliĝi. Do li povis diri nenion pri tio.
　　Xiao Ma ekzaltiĝis kvazaŭ levita de la tero en la ĉielon. En Dinastio Qing, monaĥoj en la ĉefurbo estis alte respektataj, dum oficistoj ekster la ĉefurbo povis agi arbitre neregebla. Do ĉiuj oficistoj deziregis sendiĝi ekster la urbo. Kiu povus zorgi la oficistojn malproksimajn de la imperiestro?
　　Ni nun nomu lin Inspektoro Ma. Komence post sia posteniĝo en Hubei li ne aŭdacis agi tro arbitre, sed li lernis la oficialajn kutimojn iom post iom. Li forte malamis budhismon. Foje, kiam li vizitis la faman monaĥejon Guiyuan, la abato de la monaĥejo rifuzis per mildaj vortoj lian peton de intervidiĝo kun preteksto, ke estas maloportune por li kontakti la politikajn oficistojn. Tio plifortigis lian malamon al la monaĥoj. Komence li nur ĝenis la monaĥejojn per striktaj reguloj. Monaĥoj estis radikale pacemaj. Kvankam ili estis malkontentaj pri lia konduto, ili malofte kontraŭstaris lin.
　　Ĝuste pro tiu okazo, finfine, la iama servisto de Imperia Instruisto Yulin senkompate ordonis detrui la monaĥejon Guiyuan por konstrui konfucean templon, forpelinte ĉiujn monaĥojn.
　　Tenante potencon en la manoj, Inspektoro Ma tuj ekagis. Li tute forgesis Majstron Yulin kaj liajn moralajn instruojn ravite de aŭtoritateco. Li ŝajnis kredi, ke li ne povus montri sian grandecon sen atako al budhismo!
　　La politiko de Inspektoro Ma detrui monaĥejojn kaj forpeli monaĥojn estis skandala novaĵo simile al la historiaj persekutoj kontraŭ budhismo. Inspektoro Ma supozis, ke nek la imperiestro nek imperia instruisto Yulin scius lian konduton, kaj eĉ se ili scius tion, kiel alta oficisto li povus pravigi sin per konstruado de konfucea templo.
　　La abatoj en Hubei diskutis pri la afero. Ili neniam atendis, ke la iama servisto de la imperia Instruisto povas fari tiel ribelan konduton.
　　Iun tagon, Yulin ne povis trankviliĝi eĉ dum meditado en sia domo situanta en la okcidenta ĝardeno de la palaco. Tio ja estis rara okazaĵo. Ĉu okazos io malbona?
　　Li pretervole iris al rivero tra la pordego de la palaco. Li vidis boaton sur la rivero kaj sur la boato staris maljunulo kun arĝenta barbo. La maljunulo ŝajne mansignis al li enboatiĝi. En lia menso aperis nova ideo, kaj anstataŭ diri adiaŭon al la imperiestro, li ekvojaĝis kiel antaŭ dek kelkaj jaroj kun nenio alia krom la ventumilo sur kiu estas la skribo "Kvazaŭ Mia Persona Ĉeesto".
　　Post kiam li iris sur la boaton, apenaŭ li volis saluti la maljunulon, subite okazis ŝtormo kun la densa nubaro en la ĉielo. La boato perdis kontrolon kaj flosis inter ondegoj sur la flava rivero. La maljunulo sin okupis en la remado, ŝajne havante nenian tempon por respondi la demandojn de la imperiestra instruisto. Yulin ankaŭ maltrankviliĝis pri danĝera situacio, tamen li ne sciis la regadon de la boato. Do li nur povis preĝi al Avalokiteŝvaro por savi ilin el la eventuala danĝero. Li faris tion ne pro sia timo al la morto, sed pro kompatemo al la maljuna boatisto. Li tute ne toleris vidi, ke la maljunulo en tiel granda aĝo droni en la rivero.
　　Strange, la maljunulo tute silentis. Tio vekis suspekton de Yulin, sed la maljunulo fingre montris sian buŝon kaj svingis manon, signante, ke li estas mutulo ne parolebla. Nur tiam Yulin komprenis, kial li neniom parolis.
　　Yulin enboatiĝis ĉe vesperiĝo, kaj nun tute noktiĝis. Yulin ne havis specialan celon kaj la boato drivis sencele laŭ la vento. En unu nokto, la boato flugis al fremda regiono milojn da lioj malproksime pelate de la uragano.
　　Yulin elprenis iom da arĝento por doni al la maljunulo, sed tiu ĉi skuis la kapon kaj anstataŭe donis al li paperpakaĵon kaj puŝis lin sur la bordon. Poste li adiaŭis Yulin riverencante kun kunpremitaj manoj kaj forremis la boaton.
　　Apenaŭ Yulin pretis esprimi sian dankon al la maljunulo, la boato foriris tre rapide kvankam iom kvietiĝis la vento kaj ondoj. Post nenonge tute ne videbliĝis la boato kun la maljunulo.
　　La maljunulo ne similis al ordinara boatisto. Malgraŭ arĝentaj haroj kaj longa barbo, li sin movis tre lerte kaj eĉ pli vigle ol junuloj. Pro sia kulturietco, Yulin kutime prenis ne ordinarajn homojn kaj aferojn tute ordinaraj.
　　Kiam Yulin ne plu povis vidi la boaton de la maljunulo, li malfermis la paperan pakaĵon donitan de la maljunulo. En la pakaĵeto estis nenio alia krom la paperslipo kun kelkaj nebonordaj ideografiaĵoj haste skribitaj, li legis:
　　"Yulan petis min veturi,
　　Afero okazis en Hubei Guiyuan,
　　Vizitu Qianhua kaj Zhenjue,
　　Protektanto Vedo vin atendas."
　　Yulin komprenis, ke tio estas alia mistera ago de lia darma fratulo. La unua linio montras, ke la maljunulo estas amiko de Yulan, eble bodisatvo aŭ arhato. La dua linio pri la "afero" en Guiyuan klarigis lian antaŭan maltrankvilecon. La lastaj linioj instrukciis lin viziti Monaĥinejon Qianhuan.
　　Anstataŭ pensi pri la mistera signifo en la skribaĵo, Yulin volis trovi iun por certiĝi, kie li estas.
　　Demandinte, Yulin trovis, ke li estas en Provinco Hubei. Li intencis iri al Monaĥejo Guiyuan senhezite por vidi kio okazis tie. Alie li ne povus tiel maltrankviliĝi antaŭe. Estis vere eksterordinare, ke li pasis mil liojn dum nokto per la boato remita de maljunulo.
　　Kiam Yulin proksimiĝis al Monaĥejo Guiyuan, li miris pri ĝiaj grandiozeco kaj brileco, pensante, jen kial oni ofte parolas pri Monaĥejo Guiyuan. Sed kiam li eniris ĝian pordegon, li trovis la malordecon kaj dezertecon en la monaĥejo. Post adorkliniĝo al la budhoj en la Halo de Tri Juveloj, li volis trovi monaĥon informiĝi pri la monaĥejo, sed neniun li povis trovi en la vidkampo. Jus kiam li dubis pri tio, li vidis maljunan monaĥon sole suspirantan en la angulo. Li tuj aliris, salutis lin kaj demandis:
　　"Respektinta majstro, kial la monaĥejo estas tiel senhoma?"
　　La maljunulo fiksrigardis lin dum momento, faris longan suspiron kaj diris triste:
　　"Ŝajne vi estas fremdulo el malproksimo. Ĉi tie Demono superas la darmon kaj kaŭzas grandan ĥaoson. Jen budhisma katastrofo! Kiel en la monaĥejo Guiyuan ne estas monaĥoj? Ili ĉiuj jam foriris sub la premo de Demono."
　　"Bonvolu diri al mi, kio okazis en la monaĥejo?"
　　"Ve!" la maljuna monaĥo faris longan suspiron, "Fratulo, vi ne scias, ke la Inspektoro Ma de Hubei venos detrui la monaĥejon morgaŭ por konstrui templon de Konfuceo. Ĉiuj monaĥoj forlasis monaĥejon por loĝi en aliaj lokoj. Nur restas mi, la maljunulo, atendante la morgaŭan detruon fare de tiu Inferula Inspektoro Ma, por ĝismorte lukti kun li!"
　　Yulin surpriziĝis aŭdinte tion. Ĉu la Inspektoro Ma de Hubei en la parolo de la maljuna monaĥo estas Xiao Ma? Li helpis kaj edukis multajn junulojn, kaj kutime forgesis ilin kiam ĉiu el ili solvis sian problemon. Pri la inspektoriĝo de Xiao Ma li jam preskaŭ forgesis kaj nun rememoris lin kiam la maljuna monaĥo menciis lin.
　　"Majstro, kia homo estas tiu Inspektoro Ma?" Yulin ne certis pri tio, kaj volis demandi detale pri la afero.
　　"Ve! Oni diras, ke tiu inferulo iam servis al la imperia instruisto Yulin. Ankaŭ Yulin estas inferulo, promociinte tian demonon kaj rekomendinte lin al la imperiestro! Mi estas maljuna kaj ne plu povos vidi la imperian instruiston Yulin. Se mi renkontus lin, mi luktus ankaŭ kontraŭ li! Li havas potencon kaj influon estante la instruisto de la kuranta imperiestro. Mi ne havas alian metodon kontraŭ li. Sed mi povos akuzi lin al la Budho Ŝakjamunio!" Yulin emociiĝis de la vortoj de la ploranta maljuna monaĥo.
　　Yulin sentis grandan honton pro sia eraro, sed admiris la maljunan monaĥon defendantan la religion. La maljuna monaĥo diris prave. Estis ne dece rekomendi la maldankeman Xiao Ma fariĝi oficisto, kaj eĉ tiel supera oficisto!
　　Yulin povis fari nenion ol konsoli la maljunan monaĥon kun granda bedaŭro:
　　"Majstro, Vi diris prave pri Yulin kaj Inspektoro Ma, kiuj kaŭzis la grandan katastrofon al budhismo ĉi tie, tamen ne malĝoju. Mi havas metodon por malhelpi la detruon de la monaĥejo kaŭze de Inspektoro Ma."
　　"Vi havas metodon kontraŭ tio? Majstro, ne ŝercu! La la maljuna abato de la monaĥejo, lokaj patronoj kaj prestiĝuloj uzis diversajn metodojn por laŭeble protekti la monaĥejon, sed neniel sukcesis malhelpi la decidon detrui la monaĥejon fare de Ma. Laŭdire li mem gvidos soldatojn morgaŭ por detrui la monaĥejon!"
　　"Ne gravas. Mi ne nur povas malhelpi Inspektoron Ma detrui la monaĥejon, sed ankaŭ povasŭ ordoni, ke li renovigu la monaĥejon. Tamen mi petas, ke vi helpu al mi ion fari."
　　"Vi fanfaronas! Kion vi volas, ke mi faru por vi? Se vi povos protekti Monaĥejon Guiyuan, mi tute volontos eĉ se vi ordonos min fariĝi ĉevalo aŭ bovo!"
　　"Nun mi petas, ke vi alvenigu kelkajn laboristojn, konstruu altan podion por mi sidi sur ĝi antaŭ la monaĥejo, kaj skribu grandajn ideografiaĵojn 'LA IMPERIA INSTRUISTO ESTAS ĈI TIE!'. Tio haltigos lin. Eĉ se Inspektoro Ma havos ĉielan kuraĝon, li ne aŭdacos damaĝi eĉ tegolon de la monaĥejo."
　　"Ĉu...vi estas Imperia Instruisto Yulin?" miris la maljunulo, bedaŭrante pri siaj insultoj.
　　"Jen nur vanta titolo. Ne zorgu pri tio. Por budhismo mi devas eldiri la vantan titolon."
　　Impresite de humileco de Yulin, la maljuna monaĥo eksentis grandajn ĝojon kaj estimon. Li hastis kunvenigi laboristojn por konstrui la podion. Li estis tiel ĝoja kvazaŭ li vidus la Budhon."
　　La sekvan tagon, Yulin sidis sur la alta podio por atendi la alvenon de Inspektoro Ma. Baldaŭ alvenis procesio de mil ĝis dumil soldatoj. Antaŭe alvenis Inspektoro Ma sidanta en palankeno portata de ok homoj.
　　Proksimiĝinte al Monaĥejo Guiyuan, la inspektoro ekvidis la altan podion kaj pensis, je kio utilas la podio al la monaĥejo, kiu detruiĝos hodiaŭ. Li haltigis la palankenon kaj eliris. Rigardante la podion, li tuj ektremis kun ŝvito sur la tuta korpo. Li vidis, ke Yulin sidis solene sur la alta podio kun grandaj ideografiaĵoj “LA IMPERIA INSTRUISTO ESTAS ĈI TIE!” Inspektoro Ma tuj falis surteren, malrapide grimpis antaŭen dum miloj da soldatoj gapis tion terurite. La maljuna monaĥo kriis laŭte: “La imperia instruisto estas ĉi tie! Kial vi ankoraŭ kuraĝas ne genuiĝi?” Aŭdinte tion, ĉiuj soldatoj genuiĝis, simile al la korteganoj akceptantaj matenan aŭdiencon en la palaco.
　　Kiam Inspektoro Ma grimpis ĝis la alta podio, Yulin diris laŭte:
　　"Xiao Ma, levu vian kapon!" ordonis Yulin.
　　"Kun la imperia instruisto supre, via humilulo ne kuraĝas levi la kapon!"
　　"Lakeo maldankema kaj malfidela! Ĉu vi forgesis, kion mi diris al vi?"
　　"Mi tute ne forgesis, kompatema Imperia Instruisto!"
　　"Vi ne forgesis? Kion vi pretas fari hodiaŭ kun tiuj homoj?"
　　"Mi estas kondamninda! Mi kultu al la imperia instruisto, kaj petegas de vi kompateman indulgon. Bonvolu ne mencii tion al la imperiestro! Mi neniam plu kuraĝos detrui la monaĥejon! Se mi ne sincere protektos budhismon, min trafu la fatala morto!"
　　Inspektoro Ma frapadis sian kapon kontraŭ la tero kvazaŭ li pistus ajlon. Vidante la abomenindan kaj samtempe kompatindan staton de tiu inspektoro Ma, Yulin opiniis, ke li devas doni instruon al tiu kapriculon. Li diris:
　　"Vi devas refarbi la tutan monaĥejon kaj orumi ĉiujn statuojn por mi en unu monato ekde hodiaŭ. La tutan konsumon vi pagos per vi mem, sed neniom per la nacia kapitalo. Ĉu vi garantias tion fari?"
　　"Jes, Imperia Instruisto! Mi plenumos ĉion! Dankon por via indulgo!"
　　"Tio estas la unua fojo de via malbona konduto. Se vi diros aŭ faros ion malbonan al budhismo alifoje, mi ne plu indulgos vin. Iru for!"
　　Inspektoro Ma foriris humile kun la soldatoj, kaj posttagmeze li alsendis multajn riparistojn en la monaĥejon. Tiam li ne plu aŭdacis montri sian potencon. Vidinte tion, la maljuna monaĥo vere ĝojis kaj kortuŝiĝis. Kvankam li bikŝuiĝis pli frue ol Yulin, li solene adorkliniĝis al Yulin en plena kostumo por esprimi sian dankon. Yulin ankaŭ redonis la saman adorkliniĝon al li.
==========================================================

　　（十九）国师在此不敢抬头

　　玉琳国师的年龄虽轻，但有德有学，更有复兴佛教广度众生的悲愿，无论在什么时候，或是什么地方，他总想尽自己的力量，能影响顺治皇帝，要他体察民间的疾苦，要他真心做佛教的护法。
　　顺治皇帝也是一位贤明的君主，上有玉琳国师的指导，下有诸大臣的协助，所以清初的政治，国泰民安，一番开国的兴隆气象。
　　玉琳国师庄严的德相之内，充满了人性的光辉，在宫中虽不见他苟于言笑，但慈祥平易的风度，没有人不对他尊敬，没有人不感到他的亲切。
　　过惯了四五年像行云流水一般生活的玉琳国师，忽然一旦又再回到皇宫中来，当然会有些不自然的感觉。玉琳国师在房中打坐，房外就有很多保卫的禁兵；到花园里散步经行一下，那些毕恭毕敬的禁兵也远远的跟着。玉琳国师几次的叫他们退下去休息，禁卫总是说奉了皇上的旨意保护国师的安全。不管怎么他们也不敢离开。
　　玉琳国师无可奈何，他想，这就是他被人所羡慕的权势。无论进出，前呼后拥，别人以为这样才够伟大，而自己不知受了多少拘束，人本来是应该自由的，就是为了给这些名利权势束缚了。玉琳国师打好主意，为了便于弘扬佛法，只有忍耐，对苦难要忍耐，对荣利也要忍耐，身虽在五欲尘劳中，只要心不贪恋也就自在了。
　　在船上与玉琳国师打赌输了的小马，见到当今天子以及宫廷内外对玉琳国师的尊敬，他就被这样的权势摄伏住了。他现在服侍玉琳国师，进茶进水，一切如仪，表面上恭敬乖巧，谨慎服贴，但在内心却不甘愿，他想到自己本是求官的士子，千辛万苦从家乡赶来京城，总以为三元及第，能有个一官半职，谁料想到为了在路上几句不平之言，真的做了一个出家人的侍从，每日替玉琳国师铺床叠被，随侍左右，和僮仆没有两样。小马心中的懊恼怨恨，自然不难想像。
　　玉琳国师为了折伏小马的贡高我慢，真的就让他侍候自己。不过玉琳国师对他很是慈悲爱护，小马的家中，玉琳国师也曾派人前去送过八十两白银，可是顽强罪业缠身的小马，并不因此感激，他对玉琳国师不敢反对，但他迁怒到佛教，迁怒到一切出家人，他要等机会报复在玉琳国师这里所受的委屈。
　　光阴很快，又是三年过去，玉琳国师不知小马阴险的内心，他以慈悲对一切人，他觉得小马真能服侍他三年，他因此就很看重他。
　　一天，玉琳国师把小马叫到面前，对他问道：
　　“小马！你想做官吗？”
　　“禀知国师，小人当初就是到京城来求官的。”小马的表情虽不敢怨恨，但无限哀伤地回答。
　　“既然想要作官，我念你三年来勤劳谨慎对我，我当为你在皇上面前一言，给你一官半职。”
　　“谢国师！谢国师！”
　　小马在玉琳国师座前连叩了几个头，玉琳国师稍微沉思了一下，两眼慈祥威严地看着小马，又问他道：
　　“小马！你知道做官的第一件要务是什么？”
　　“做官的为民服务，爱民如子为第一！”
　　“第二呢？”玉琳国师又进一步的问着。
　　“请国师指示！小人当依教奉行！”
　　玉琳国师庄严恳切地说道：
　　“为官的第一个条件，当然是忠君爱国，勤政爱民，为社会养成良好的风气。第二个条件，要修身养性，诚诚恳恳做佛教的护法，发扬道德与文化。”
　　“谢国师，关于这些小人定可做到！”
　　玉琳国师见小马恭命维谨的样子，虽然也怕小马轻诺寡信，言过其实，但对人总不该完全往坏处去想，于是玉琳国师就把小马求官的意思告诉顺治皇帝，顺治皇帝为了对玉琳国师的恭敬，满口应承。不数日，就有圣旨传下，官封小马为湖北巡抚兼总督之职。
　　等到玉琳国师知道这个消息，觉得让小马担任一方巡抚，实嫌过分，因为抚巡不是五品六品的小官，而是一品二品的大员，但圣旨已下，只得不便再说。
　　小马的欢喜，就如平地升天，在清朝，在京的和尚出京的官，京城里做官的没有什么威风可羡慕，唯有出家人高高在上，为各界所敬仰。可是做官的一旦出京，骑在老百姓的头上作威作福，为所欲为，所以凡是做官的都希望能够外放，到那时天高皇帝远，有谁能把做官的怎样呢？
　　我们现在要称小马为巡抚马大人了，话说马大人到了湖北上任，起初还不敢胡作妄为，但渐渐他懂得官场的情形，他对佛教有很大的反感，尤其有一次他到湖北有名的归元寺参观，寺中住持老和尚以出家人和政治官员往来不便为由，婉言谢绝接见，这更使他对出家僧众生起厌恶之心，最初他只是下些苛刻的政令，搔扰佛教道场，出家人一向慈悲为本，虽然对于新任的巡抚大人内心不满，但出家人对于外侮向少有反抗的行动，就是这样的原因，曾做过玉琳国师侍者的马大人，竟毫无顾忌地藉着兴建孔庙为名，下令折毁这有名的归元寺，寺中的僧侣要完全驱逐他去。
　　一朝权在手，就把令来行，这时候的马大人，给权势冲昏他的头脑，现在他再也记不起玉琳国师，记不起玉琳国师谆谆告诫的为官之道。他好像不和佛教为难就显不出他的伟大！
　　马大人的毁庙逐僧的政令，像三武一宗的教难一样，这是惊天动地的消息，他以为顺治皇帝和玉琳国师不会知道，甚至他还想到就是给顺治皇帝及玉琳国师知道，他是一方大官，而且拆毁归元寺是为了兴建孔庙，纪念先师孔夫子，他以为这样才配称做读圣贤书的人。
　　当然湖北各寺院的住持也在交相谈论，他们万万想不到一个曾侍奉国师的人居然会有这样反叛的行为。
　　这一天，玉琳国师在西苑的精舍里，念佛静坐，都不能使心安静下来，这是绝无仅有的现象，难道有什么不幸的事发生？他不知不觉地步出宫门，走到河边，河边有一条小船，船上一位白须老人似乎在向他招手，他心里一动，也不愿回宫再向皇上告辞，像十多年前一样，什么东西都没有带，只拿了顺治皇帝送给他“如朕亲临”的那把扇子，他又悄悄地远行了。
　　他上得船来，正想和白须老人招呼，但忽然间，阴云密布，狂风大作，船在黄河滔滔白浪之中，失去控制，白须老人只是忙着摇橹摆舵，像是无暇回答玉琳国师的问话，玉琳国师也为这紧急慌乱的情形担心，他想帮忙，但他不懂行船的控制方法，他只有称念观音菩萨的圣号，祈求菩萨解救危难，这倒不是他对生死危难还有什么畏惧，他实在不忍心见白须老人那么大的年纪也在水中而死！
　　奇怪，白须老人怎么一句话都不说，玉琳国师不觉怀疑起来，老人一边摇橹，一边用手指指他的口，再摇摇他的手，意思是告诉玉琳国师，他是个哑巴，不会说话，玉琳国师才知道他不讲话的原因。
　　玉琳国师上船的时候已近黄昏，现在天是完全黑了。玉琳国师本没有目的到什么地方去，船在河中，也像没有目的似的随风飘流。这一夜之间，像流星似的，像飞箭似的，狂风将船吹到数千里外的一个陌生的地方。
　　玉琳国师拿了一些银两给白须老人，老人摇摇头，反而递给玉琳国师一个纸包，把玉琳国师推上岸来，向玉琳国师合十问讯后开船就走了。
　　玉琳国师再想向他招呼致谢，此刻虽风平浪静些，但船行甚快，不多久，白须老人的船就远远地不见了。
　　这老人不像是个船夫，年纪那么老了，白发苍苍，白须齐胸，但看他在船上的行动又是那么敏捷，比青年的动作还快，玉琳国师因为平素修养的关系，往往一些不平凡的人以及不平凡的事，在他的眼中也都看作平凡了。
　　等到不见老人的船后，玉琳国师才打开老人交给他的纸包，纸包里什么也没有，只有一张小字条上有几个东倒西斜的字，玉琳国师注意一看，上面写着：“玉岚要我一行，湖北归元有事，千华正觉一游，护法韦驮等你。”
　　玉琳国师看后，知道这又是师兄令人莫测高深的妙用，但他完全了解这偈语中的意义，第一句他想这位老者一定是师兄的好友，菩萨或罗汉中的人，所以师兄才请他用船载我一行，第二句“湖北归元有事，”湖北归元寺有什么事呢？第三句和第四句一看就明白了，这是要他去千华庵一行。
　　现在玉琳国师没有再去多猜测偈语中的玄义，他只想先找一个人问一问路，看看这里究竟到了什么地方。
　　玉琳国师一问，这里就是湖北境内，当然不用考虑，他就想先到归元寺一看，看看归元寺出了什么事，不然他不会那么不安，而且白须老人驾船，一夜之中能行数千里，这终是奇事！
　　玉琳国师往归元寺方向走去，当他走近的时候一看，这一座大寺院的规模十分雄伟，金碧辉煌，他想，难怪常常听人谈起归元寺的寺名，但当他走进归元寺的山门，寺中十分零乱，而且十分冷落，他先到三宝殿中礼佛三拜，然后再想找一个寺中的僧众谈谈，但前前后后就见不到一个出家人。玉琳国师正感到怀疑的时候，见有一个老修行坐在墙角落上叹气，他就上前问讯为礼问道：
　　“请问长老！这寺中怎么没有人众呢？”
　　老修行注视了玉琳国师一会，又叹了一口长长的气，然后很悲伤地说道：
　　“你这位大德像是从远方来的，不知我们这里闹翻了天，道高一尺，魔高一丈，这是佛教的劫难，谁说归元寺中没有人众呢？归元寺的大众都在魔力之下退让了。”
　　“请问长老！归元寺中究竟出了什么事？”
　　“唉！”老修行又叹了一口气说：“大德！你还不知道湖北巡抚马大人明天就要来拆毁归元寺，要在这里重新改建孔庙吗？寺中大众都往别处去挂单了，我老了，我要等明天这个地狱种子的马大人来拆寺时，与他拼了这条老命！”
　　玉琳国师这一听，不由大吃一惊，老修行口中的湖北巡抚马大人不就是小马吗？玉琳国师提拔栽培过不少年轻人，当每个人有办法时，他就把那些人事忘记，小马当湖北的巡抚，在他记忆中早就模糊了，现在听老修行一说，才又重新记起小马。
　　“长老！请问马大人是什么样的人？”玉琳国师不放心，想问一问详细。
　　“唉！听说这个地狱种子的马大人，还曾做过玉琳国师的侍者，玉琳国师，这也是一个地狱种子，这么一个大魔王，他也提拔他，还在皇上面前保奏他为巡抚大人。我老了，不能再见到玉琳国师，若是能见到他，一定也要同他拼命，他有权有势，是当今天子的国师，我没有法子奈何他，但我可以到释迦老子的面前告他一状！”老修行说得有声有泪，非常感人。
　　玉琳国师听了很是惭愧，对老修行护教之忱很是感动，老修行骂他的话不错，他不该保奏忘恩负义的小马做官，而且做那么大的官！
　　玉琳国师只得带着忏悔的心情向老修行安慰道：
　　“长老！你说得很对，这都是玉琳和马巡抚不好，使这里的佛法遭劫，但请你不要难过，我会有办法使马巡抚不敢来拆归元寺。”
　　“你有办法？大德！不要开玩笑！本寺的老住持，以及地方护法士绅，办法都用尽了，但也不能打消马巡抚拆寺的决心，听说马巡抚明天要亲自带领士兵来拆寺哩！”
　　“那没有关系，我不但可以阻止马巡抚拆寺，而且可以命令马巡抚重把归元寺油漆一新。不过要求长老能帮我做一件事就行。”
　　“你说这样的大话，你要我帮你做什么事？只要能保存归元寺，就是叫老僧做马做牛也是甘愿！”
　　“现在要求长老速去找些工人来，在寺前搭个高台，让我坐在上面，写四个大字，‘国师在此’，谅马巡抚有天大的胆量，他也不敢动归元寺的一片瓦。”
　　“你，你，你就是玉琳国师？”老修行很是意外，他很后悔刚才的失言。
　　“那是虚名！长老！不要计较那些，为了佛法，我才不得不把这虚名说出。”
　　玉琳国师那谦虚的风度，那崇高的道貌，很令老修行生起敬佩之心，老修行大喜，即刻忙去寻找工人搭台，他像遇到佛陀一样的高兴。
　　第二天，高台搭好，玉琳国师坐在上面，等着马巡抚到来，不久，果见一大队约有一二千人前来，为首的坐在八人抬的大轿子里面，那就是巡抚马大人。
　　马大人一到归元寺前，见到寺前搭了一个高台，他想，今天寺都要拆了，搭这个高台有什么用？他教人把轿子停息下来，他走出轿子，注意望台上看，顿时唬得满身冷汗直流，玉琳国师庄严地端坐在上面，台中间还写有“国师在此”的四个大字，马巡抚赶快俯伏在地上，慢慢向前爬进，数千兵丁，看得张口结舌，老修行乘势大声叫道：“国师在此，你们还敢不跪下来拜见？”众兵丁一听，也都赶快跪下来，这情形就像文武百官上朝三呼九叩首一样！
　　马巡抚爬到台下，玉琳国师大声道：
　　“小马，抬起头来！”
　　“国师在上，小人不敢抬头！”
　　“你这个不重恩义，不讲信用的奴才，我跟你说的话难道你忘记了吗？”
　　“请国师慈悲，小人没有忘记！”
　　“没有忘记？你今天带这些人来做什么的？”
　　“这个，这个，这个小人罪该万死，小人在此叩头，希望国师慈悲包容，千万不能在皇上面前提起，小人再不敢生拆寺的念头，以后如不真心护持佛法，不得好死！”
　　马巡抚叩头如捣蒜，玉琳国师觉得这种人可恶又可怜，对这种反覆无常的人不能不给他教诫，因此玉琳国师就对小马说道：
　　“小马！限你从今天起，一个月内，要替我将归元寺佛像装金，房屋重新油漆得焕然一新，油漆之款，完全要你私人拿出，不得动用公家分文，你能做到吗？”
　　“是，小人完全能做到，谢国师开恩！”
　　“姑念你初次，下次有对佛法不利言行，一定不再饶你过去，好，下去！”
　　小马退下去以后，垂头丧气的又把来人带走，当天的下午他就集合了很多油漆匠到归元寺来，马巡抚到这时再也不敢有一点威风。老修行见到这个情形，欢喜感动，虽然他的戒腊比玉琳国师要早，但他也穿袍披衣，向玉琳国师顶礼感谢，玉琳国师连说不敢，也向老修行拜了下去。

　　(20) Li prosperigis la monaĥejon per sia korpo

　　Adiaŭinte la maljunan monaĥon, Imperia Instruisto Yulin denove ekvojaĝis kiel libera nubo aŭ sovaĝa gruo. Antaŭ du jaroj li vizitis sian originan monaĥejon Chong'en, kie li iam ricevis monaĥan tonsuron, okaze de la nirvaniĝo de sia instruisto Tianyin. Li ofte pripensis Monton Zhenjue kaj ankaŭ ne forgesis Monaĥinejon Qianhua. La bildoj de lia darma fratulo Yulan kaj monaĥino Xingqun ofte aperis en lia memoro. Tamen, ĉi tiuj estis nur sopiroj kaj li ne hastis renkonti ilin. Kial kuniĝi kun la jam savitaj homoj? La mondo plenas je solecaj kaj senhelpaj homoj bezonantaj konsolon kaj helpon. Do, malgraŭ la instrukcio de la arĝentbarba maljunulo pri iro al Monaĥinejo Qianhua, li ne intencis tion fari.
　　Forlasinte Monaĥejon Guiyuan, Yulin marŝis al la monaĥejo Jiangtian en Zhenjiang. Enirinte la monaĥejon kaŝnome, li partoprenis en meditado kaj spertis profundan iluminiĝon. En la meditejo li sidis tagojn sen parolo kaj movo. Jen kutima konduto de meditantoj, do oni ne admiris pri tio.
　　En la jaro de sia iluminiĝo, Yulin aĝis 63 jarojn. Nun li povis sendepende praktiki la Vojon. Li tute forlasis ĉiujn pasintaĵojn, vivante senzorge kaj helpante homojn laŭ oportuneco.
　　Li konstruigis multajn monaĥejojn kaj savis senombrajn suferantojn. Li instigis monaĥojn vagi kaj lerni. Dum katastrofoj de inundoj aŭ sekegoj, li organizis helpadon. Li vizitis Sudorientajn Insulojn por internacie disvastigi budhismon. La bodiarboj portitaj de li ankoraŭ dense kreskis ĉe la monaĥejo sur la monto Qingshan.
　　Dum tiuj longaj jaroj kiam Yulin energie savis vivestaĵojn kaj disvastigis la darmon, laŭdire en Monaĥinejo Qianhua de Xingqun loĝis dekoj da monaĥinoj kun viglaj religiaj aktivecoj. Precipe vintre, dum neĝflokoj, ŝia disdonado de rizo kaj kaĉo estis tre laŭdita de ĉiuj. La Monto Zhenjue fariĝis granda monaĥejo kun kvarcent ĝis kvincent loĝantaj monaĥoj, simila al esplora instituto de budhismo.
　　La vivo estis ŝanĝiĝema simile al printempaj floroj kaj aŭtuna luno. La bela kaj majesta aspekto de Yulin fine maljuniĝis. En siaj lastaj jaroj, li aspektis kiel simpla monaĥa vaganto kun kakaro (sanskrite: khakkhara) kaj sako de vestoj, vojaĝante tra montoj kaj riveroj. Neniu sciis, ke li estas la imperia instruisto.
　　Foje, kiam li piediris al Huai'an de Jiangsu, li sentis grandan lacecon. La malnovaj objektoj certe renkontos detruiĝon. li sciis, ke li malsaniĝis. Li decidis fiksloĝi en la monaĥejo Fawang, kie li emociiĝis pro ĝia degenera stato. Li intencis uzi sian lastan korpon reprosperigi tiun monaĥejon por krei novan darman rilaton.
　　"Saluton, gastigista majstro! Mi petas permeson loĝi en via monaĥejo!" Yulin diris al la gastigisto de la monaĥejo.
　　"De kie vi venis? Kien vi iras?" demandis la gastigisto.
　　"Mi venis el senveneco kaj iras al senireco."
　　"Ne parolu zenajn enigmojn," diris la gastigisto. "Nia malgranda monaĥejo ne havas meditejon por akcepti la meditantojn."
　　Yulin sentis bedaŭron pro la malprospereco de zen-budhismo kaj la manko de taŭgaj dialogantoj, do li simple klarigis:
　　"Mi estas malsana. Bonvolu permesi al mi ripozi kelkajn tagojn en tiu ĉi monaĥejo."
　　Aŭdinte lian malsanecon, la gastigisto sentis grandan kompaton sed respondis embarasite:
　　"Vi ja estas tiel maljuna. Se io okazus, kiel nia monaĥejo respondecu pri vi?"
　　"Ne maltrankviliĝu pri tio. Mi havas ventumilon kaj du leterojn. Tio ne nur ne ĝenos vin, sed ankaŭ helpos prosperigi vian monaĥejon."
　　Duone konvinkite, kiel monaĥo la gastigisto ne povis rifuzi lin. Li do aranĝis Majstron Yulin loĝi en la monaĥejo.
　　Post kelkaj tagoj, Yulin eniris nirvanon, sidante sur la medita benko kvazaŭ en profunda koncentriĝo.
　　La monaĥejanoj maltrankviliĝis pro la nirvaniĝo de Yulin. La gastisto haste eltrovis liajn du leterojn kaj ventumilon. La leteroj estis skribitaj aparte al Yulan en Monto Zhenjue kaj Xingqun en Monaĥinejo Qianhua. Neniu en la monaĥejo sciis, kiuj estas Yulan kaj Xingqun. Malferminte la ventumilon, ili vidis la surskribon "Kvazaŭ Mia Persona Ĉeesto" kun malgrandaj ideografiaĵoj “Donaco al la imperia instruisto Yulin” Sub ili estis ora sigelilo de imperiestro Shunzhi.
　　"Ho ve! Kiu li estas? Imperiestro Shunzhi jam forpasis delonge. Ĉu li estis la imperia instruisto Yulin?" surprizite ekkriis la gastigisto kaj administro de la monaĥejo.
　　"Se li vere estis la imperia instruisto, ni tute ne rajtas malfermi la leterojn. Kiel ni rajtas manipuli la posedaĵojn de la imperia instruisto?" diris la administranto post kiam li pririgardis la ventumilon.
　　"Sur la ventumilo estas la surskribo ‘Kvazaŭ Mia Persona Ĉeesto’ de la antaŭa imperiestro, do ni ne rajtas konservi ĝin per ni mem. Ni prezentu la ventumilon al la loka aŭtoritato. Kaj ni informiĝu pri la adresoj de Monaĥejo Zhenjue kaj Monaĥinejo Qianhua por sendi la leterojn." Decidis la abato.
　　"Mi raportas al vi, la majstro abato," diris la gastigisto al la abato, "li iam diris, ke la ventumilo kaj du testamentoj helpos prosperigi nian monaĥejon."
　　"Ĉu li vere tiel diris? Se la imperia instruisto elektis nian monaĥejon por nirvaniĝo, tio ja estas plej supera honoro al ni. Li estis vere admirinda imperia instruisto, kiu prosperigos nian monaĥejon per sia nirvaniĝinta korpo." diris la abato respekte rigardante la postlasitan korpon de Yulin.
　　"Mi hontas, ke ni ne bone prizorgis lin dum lia malsano," ege bedaŭris la administranto de la monaĥejo
　　.
　　"Mi kredas, ke li antaŭsciis sian vivfinon. Li ŝajnis nur laca pro maljuneco kun nenia malsano." la gastigisto diris pri la malsana stato de Yulin.
　　Kiam la guberniestro de Huai’an informiĝis, ke la imperia instruisto Yulin nirvaniĝis en sia gubernio, li tuj starigis altaron por bonvenigi la ventumilon kun la surskribo "Kvazaŭ Mia Persona Ĉeesto" kaj faris raporton al la kortego. Baldaŭ alvenis imperia dekreto de Imperiestro Kangxi por solena ŝtata entombigo. La imperiestro ankaŭ alsendis imperiajn ministrojn kaj konsilantojn por okazigi la kremacion por Yulin, rekonstrui la monaĥejon Fawang kaj konstrui stupon honore al Imperia Instruisto Yulin. La okazaĵo estis plena de tristeco kaj honorigo.
　　Neniu sciis la enhavon de la leteroj al Yulan kaj Xingqun. En la tago de la kremacio, Yulan, Xinqun, Xindao, Daohong (la budhana nomo de Cuihong) staris en la funebra procesio el dudek ĝis tridek mil homoj. La vivo de Yulin leviĝis kun la flamo de la kremacio, sed liaj kompatemoj al budhismo kaj vivestaĵoj ĉiam restas en la homa mondo kune kun la du leteroj.

＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝

　　（二十）把身体兴隆这个道场

　　玉琳国师向老修行告辞以后，又是闲云野鹤一般的踏上孤僧万里游的道路。他出家披剃的祖庭崇恩寺，是在二年前师父天隐老和尚圆寂时回去看过一次，正觉山他常常挂念，千华庵也不能完全忘怀。师兄玉岚，醒群尼师，时常在他脑海中映现。但这只是思念而已，他并不想急于去和他们见面，已经得度了的人还要和他们在一起做什么？世界上有的是孤苦无依需要安慰的人，所以，白须老人留言要他往千华庵一行，他并不打算要去。
　　离开了归元寺，玉琳国师行脚到了金山江天寺，他又隐名进去挂单，在一次禅堂中坐养息香的时候，他开悟了，他坐在禅堂中好多天不语不行，因为禅堂里常有禅者如此，所以大家也不以为怪。
　　这开悟一年，玉琳国师已经六十三岁，现在他已经在修持的路途上能够独立，他更把一切往事放下，从此更无挂无碍，随缘在各地做着度化的工作。
　　他修建了很多道场，解救过不少苦难的人，他鼓励僧众要云游，参学问道，每逢水旱之灾，他发动大家救济，他到过南洋群岛，作国际性的宣扬佛法，在南洋带回的菩提树幼苗，至今还蓊郁婆娑的长在磬山的寺旁。
　　又是这许多年来，在玉琳国师大力做着救度众生宣扬佛法的期中，听说醒群的千华庵，住有尼众数十人，经常有弘法讲经盛会，尤以每年冬天，寒风凛凛，雪花飞舞的时候，醒群施米施粥的善举，最为人称道。正觉山已经完全是个大丛林，挂单接众，经常总有住众四五百人，就像一个真理研究院。
　　世事无常，春花秋月，玉琳国师美丽庄严的身相终于衰老，晚年的玉琳国师更像个老头陀，一枝锡杖，一包衣单，周游名山大川，没有人认识他就是玉琳国师。
　　有一次他行脚到了江苏的淮安，身体感到疲倦，旧了的东西一定要坏，他知道他病了。因此，他想在法王寺挂单，法王寺一片衰颓的样子，他看了很伤感。他想就把最后的身体留给法王寺兴隆这个道场，结个法缘吧！
　　“顶礼知客师父！大教常住挂一单！”玉琳国师向法王寺中的知客师父说。
　　“什么地方来的？预备到什么地方去？”知客师父这么问。
　　“不来相而来，不去相而去！”
　　“不要讲什么禅语，”知客师说：“我们寺小，没有禅堂挂单接众。”
　　玉琳国师感叹禅门不振，机锋话头不易遇到对手，他只得改变口气道：
　　“因为病了，请让我在贵寺休息几天！”
　　知客师听到他有病，表示非常同情，但他又很为难的样子说：
　　“你这么年老，若有长短，本寺如何负责？”
　　“请不必挂心，我有扇子一把，书信两封，不但不会拖累贵寺，贵常住一定会因此中兴。”
　　知客师将信将疑，但同是出家人，不好拒绝，就方便的收留了玉琳国师。
　　没有几天，玉琳国师圆寂了！他跏趺坐在禅床上，虽然是圆寂，但和入定一样。
　　法王寺里的大众为客僧玉琳国师的圆寂很着急，知客师忙找玉琳国师的一把扇子，两封遗书。这两封遗书一封是给正觉山玉岚师兄的，一封是给千华庵醒群的。醒群和玉岚是什么人，法王寺中没有人知道，再把扇子打开一看，上面写着“如朕亲临”四个大字，并有玉琳国师赐存的字样，下面是顺治皇帝的玉玺。
　　“哎呀！这究竟是谁呀？顺治皇帝早就崩驾，这位客僧难道就是玉琳国师？”知客师对住持和监院惊叫起来！
　　“如果他真是国师，那两封遗书决不能拆，我们怎么能随便动国师的东西呢？”寺中的监院接过扇子看了以后说。
　　“他的扇子上既有‘如朕亲临’的旨意，我们不能随便收藏，还是把他送去当地衙门里去吧！两封遗书，我们着人赶快打听正觉寺和千华庵的地址，着人送去！”住持和尚也作了决断。
　　“报告和尚！”知客师对住持和尚道：“他曾说这两封遗书和一把扇子可以帮我们中兴道场！”
　　“他有这样说法吗？本来，一位国师能圆寂在我们小寺，实在是无上的光荣，他的圆寂之身，还能有益道场，真是一位令人可敬的国师！”住持和尚说话时两目恭敬地注视着玉琳国师的遗体。
　　“惭愧！他的患病期中，我们没有好好地照顾！”监院感到遗憾，内心深觉不安。
　　“我看他像是预知时至，他并没有什么病苦，只是年老了，像是很疲倦的样子。”知客师说明玉琳国师病中的情形。
　　现在说到淮安的知县知道玉琳国师圆寂在自己的县内，赶快摆起香案迎接“如朕亲临”的摺扇，并转报朝廷，不久接到康熙皇帝的圣旨，用国葬之礼，并派来朝廷大臣主办荼毗之事，重修法王寺，为玉琳国师建塔纪念，算是备极哀荣。
　　玉琳国师给师兄玉岚及醒群的遗书，内中说的什么，这是没有人知道的，荼毗火葬的那天，玉岚、醒群、醒道、道宏（翠红出家的法名）等都杂在两三万人送葬的行列中。玉琳国师的生命随着荼毗的火焰上升了，但玉琳国师为教为人的悲心，还随着那两封遗书长存人间呢！