《法老王》6

作者 aŭtoro: Pipi, 发表于 afiŝita je Saturday, June 10, 2023, 08:08 (320天前) @ Pipi

7-a tago, 2023.6.10 周 六
la faraono

ĈAPITRO III (2-2)
― Kiu vi estas, knabino? ― ekkriis Ramzes.
Malaperis la minacaj sulkoj de lia vizaĝo, liaj okuloj ekbrilis.
― Ho Jehovo!... patro!... ― kriis ŝi terurita kaj haltis senmove sur la vojeto.
Sed post momento ŝi trankviliĝis, kaj ŝiaj veluraj okuloj ree rigardis kun la kutima dolĉa melankolio.
― Kiel vi venis ĉi tien?... ― demandis ŝi la princon per iom tremanta voĉo. ― Mi vidas, ke vi estas soldato, kaj al la soldatoj estas malpermesite eniri ĉi tien.
― Kial malpermesite estas?
― Ĉar tio estas tero de granda sinjoro, Sezotris...
― Oh, oh! ― ridetis Ramzes.
― Ne ridu, ĉar vi tuj paliĝos. Sinjoro Sezotris estas skribisto de sinjoro Ĥaires, kiu portas la ventumilon super lia ekscelenco, nomarĥo de Memfiso.
― Oh, oh!... ― ripetis Ramzes, seninterrompe ridante.
― Viaj vortoj estas malrespektaj ― diris la knabino sulkigante la brovojn. ― Se mi ne legus bonecon sur via vizaĝo, mi pensus, ke vi estas greka dungato aŭ bandito.
― Ankoraŭ ne, sed iam li eble fariĝos plej granda bandito, kiun portis la tero ― intermetis la eleganta Tutmozis, ordigante la perukon.
― Kaj vi, vi sendube estas dancisto ― respondis la knabino kuraĝiĝinte. ― Oh, mi estas eĉ certa, ke mi vidis vin en la foiro en Pi-Bailos: vi sorĉis serpentojn...
Ambaŭ junuloj gaje ekridis.
― Kaj kiu vi estas? ― demandis Ramzes la knabinon, prenante ŝin je la mano, kiun ŝi retiris.
― Ne estu tiel kuraĝa, mi estas Sara, filino de Gedeon, administranto de ĉi tiu bieno.
― Hebreino? ― demandis Ramzes, kaj nubo pasis sur lia vizaĝo.
― Ne grave, ne grave... ― ekkriis Tutmozis. ― Ĉu vi pensas, ke Hebreinoj estas malpli dolĉaj ol Egiptaninoj?... Ili estas nur pli modestaj kaj malfacilaj, kaj tio aldonas al ilia amo specialan ĉarmon.
― Vi do estas idolistoj ― diris Sara kun memrespekto. ― Ripozu, se vi estas lacaj, deŝiru vinberojn kaj foriru kun Dio. Niaj servistoj ne volonte akceptas tiajn gastojn.
Ŝi volis foriri, sed Ramzes retenis ŝin.
― Haltu... Vi plaĉas al mi, vi ne povas tiel nin forlasi.
― Malbona spirito ekposedis vin. Neniu en ĉi tiu valo kuraĝus tiel paroli al mi... ― indignis Sara.
― Aŭskultu, ― interrompis Tutmozis ― ĉi tiu junulo estas oficiro de la pastra regimento Ptah kaj skribisto de skribisto de tia sinjoro, kiu portas ventumilon super la portanto de l' ventumilo de l' nomarĥo Habu. ― Sendube li estas oficiro ― respondis Sara, medite rigardante Ramzeson. ― Eble li mem estas granda sinjoro?... ― aldonis ŝi metante unu fingron sur la buŝon.
― Kiu ajn mi estas, via beleco superas mian rangon ― diris li subite.
― Sed diru al mi, ĉu vere vi... manĝas porkaĵon?...
Sara rigardis lin ofendite, kaj Tutmozis diris:
― Oni tuj vidas, ke vi ne konas Hebreojn. Eksciu do, ke Hebreo preferus morti, ol manĝi porkaĵon, kiun cetere mi ne trovas plej malbona...
― Sed vi mortigas la katojn? ― insistis Ramzes, premante la manojn de Sara kaj rigardante ŝiajn okulojn.
― Ankaŭ tio estas fabelo... senhonta fabelo!... ― ekkriis Tutmozis. ― Vi povis demandi min pri tio, anstataŭ diri sensencaĵojn... Mi ja havis tri amatinojn hebreinojn...
― Ĝis nun vi diris la veron, sed nun vi mensogas ― interrompis lin Sara. ― Hebreino neniam estos ies amatino! ― aldonis ŝi fiere.
― Eĉ amatino de skribisto de tia sinjoro, kiu portas la ventumilon super la nomarĥo de Memfiso?... ― demandis Tutmozis per moka tono.
― Eĉ...
― Eĉ amatino de la sinjoro, kiu portas la ventumilon? Sara ŝanceliĝis, sed respondis:
― Eĉ.
― Ŝi do ne fariĝus amatino de l' nomarĥo...
La knabino mallevis la manojn. Mire ŝi rigardis la junulojn unu post la alia; ŝiaj lipoj tremis, ŝiaj okuloj vualiĝis de larmoj.
― Kiu vi estas?... demandis ŝi kun timo. ― Vi venis de l' montoj, kiel vojaĝantoj, kiuj petas panon kaj akvon... Sed vi parolas al mi, kiel plej grandaj sinjoroj... Kiu vi estas?... Via glavo ― ŝi turnis sin al Ramzes ― estas ornamita per smeraldoj, kaj sur la kolo vi havas ĉenon tian, kian ne posedas en sia trezorejo eĉ nia sinjoro, la grandanima Sezotris...
― Prefere respondu al mi, ĉu mi plaĉas al vi? ― demandis insiste Ramzes, premante ŝiajn manojn kaj ame rigardante ŝiajn okulojn.
― Vi estas bela, kiel la anĝelo Gabrielo, sed mi timas vin, ĉar mi ne scias, kiu vi estas.
Subite post la montoj eksonis trumpeto.
― Oni vokas vin ― ekkriis Tutmozis.
― Kaj se mi estus same granda sinjoro, kiel via Sezotris?... ― demandis la princo.
― Tio estas ebla... ― murmuretis Sara.
― Kaj se mi portus la ventumilon super la nomarĥo de Memfiso?...
― Vi povas esti eĉ tiel granda... Ie sur la monteto la trumpeto eksonis duan fojon.
― Ni iru, Ramzes! ― insistis Tutmozis terurita.
― Kaj se mi estus... la kronprinco, ĉu vi venus, knabino, al mi?... ― demandis la princo.
― Ho Jehovo!... ― ekkriis Sara kaj falis sur la genuojn. Nun en diversaj punktoj la trumpetoj ludis alarman alvokon.
― Ni kuru!... ― kriis malespere Tutmozis. ― Ĉu vi ne aŭdas la alarmon?...
La kronprinco rapide demetis la ĉenon de sia kolo kaj surmetis ĝin al Sara.
― Donu ĝin al via patro ― diris li ― mi aĉetas vin de li. Adiaŭ... Li pasie kisis ŝian buŝon, kaj, ŝi ĉirkaŭpremis liajn piedojn. Li sin elŝiris, forkuris kelke da paŝoj, poste revenis kaj ree karesis per kisoj ŝian belan vizaĝon kaj ŝiajn korvajn harojn, kvazaŭ ne aŭdante la senpaciencajn alvokojn de la armeo.
― En la nomo de lia sankteco la faraono, mi alvokas vin, iru kun mi!... ― ekkriis Tutmozis kaj kaptis la princon je la mano.
Ili ekkuris galope al la sono de la trumpetoj. Ramzes de tempo al tempo ŝanceliĝis kiel ebria kaj turnis la kapon. Fine ili komencis grimpi sur la kontraŭan monteton.
― Kaj ĉi tiu homo ― pensis Tutmozis ― volas batali kontraŭ la pastroj!...