La taglibro de Jadobela
Dudek naŭ
Marte 29-an de marto 2017-a pluveco
Carlo prenas la telefonon, kaj klinas la kapon por aŭdi la telefono krlare. Carlo donas al mi sian telefonon, ĉar ŝi ne povas interparoli kun lernejoestro per ĉina lingvo. La estro diras, ke postmorgaŭ li stiros la aŭton por akcepti al Carlo. Postmorgaŭ ĝuste estos sabato. Mi alparolas al Carlo la planon de lernejoestro. Carlo konsentas. Mi diras al ŝi:“Li volos veni postmorgaŭ. Maltrankviliĝu! Ludu por ĝoji.” Carlo ridas, ŝi vidas miajn okulojn, kaj diras al mi:“Jes, bone! Sincerajn dankojn, Miranda!”
Mi kaj Carlo revenis al mia loĝejo. Vespere mi vidas miajn librojn kaj mi skribas novajn vortojn pri miaj lecionoj. Carlo sidas sur seĝo, kaj ŝi serĉas foton de siaj geinfanoj. Ŝi parolas:“Vidu, mian bebon!”
Mi prenas ŝian foton por vidi. En la malgranda foto, Carlo portas naciajn vestojn kaj ornamaĵojn, ŝi kuŝas flanke sur ruĝa tapiŝo, kaj ŝia maldekstra mano karesas la knabino, kiu sidas antaŭe Carlo. La knabino estas dika, malgranda, kaj ŝi havas nigrajn rondaj okulojn. Alia knabo estas granda, li eble estas kvin-jara. La knabo eble estas petolema, ĉar post Carlo li rampas la brako de Carlo por kapti la vesto de Caro, kaj li ridegas por aperigi siajn blankajn dentojn. Li ŝajnas la frato de la knabino. Mi redonas al Carlo la foton, kiu estas gravega. Mi demandas ŝin:“Ĉu vi sopiras al viaj geinfanoj?” Carlo respondas al mi:“Certe! Sed mi devas perlabori monojn por miaj familianoj. Miaj gepatroj prizorgas ilin bona.” Mi diris al ŝi:“Jes, mi komprenas!”

Morgaŭ vespere mi skribos daŭre.