《法老王》20

作者 aŭtoro: Pipi, 发表于 afiŝita je Saturday, June 24, 2023, 08:55 (309天前)

la faraono

ĈAPITRO IX （2-2）

― Li diris al mi ― daŭrigis Sara, ― ke li estas terluanto de mia sinjoro; li donacis al mi du braceletojn por la kruroj, perlajn orelringojn kaj skatoleton kun parfumoj de Punt.
― Por kio li ĉion ĉi donacis al vi? ― demandis la patro.
― Por nenio. Li nur petis, ke mi pensu favore pri li kaj iafoje diru al mia sinjoro, ke Dagon estas la plej fidela lia servisto.
― Vi tre rapide kolektos tutan keston da braceletoj kaj orelringoj ― respondis Gedeono kun rideto. ― Ah! ― aldonis li post momento ― kolektu plej baldaŭ grandan riĉaĵon kaj ni forkuru en nian landon, ĉar ĉi tie ĉiam atendas nin malfeliĉo! Malfeliĉo, kiam estas malbone, kaj ankoraŭ pli granda malfeliĉo, kiam ni prosperas.
― Kaj kion dirus mia sinjoro? ― demandis Sara malĝoje. La patro skuis la kapon.
― Antaŭ kiam pasos unu jaro, via sinjoro forlasos vin, kaj la aliaj lin helpos. Se vi estus Egiptanino, li prenus vin en sian domon, sed Hebreinon...
― Li forlasos min?... ― ripetis Sara kun ĝemo.
― Por kio sin ĉagreni per la estontaj tagoj, kiuj estas en la manoj de Dio! Mi venis por pasigi ĉe vi la sabaton.
― Kaj mi havas bonegajn fiŝojn, viandon, kukojn kaj koŝeran vinon, ― vive intermetis Tafet. ― Mi ankaŭ aĉetis en Memfiso sepobrakan kandelingon kaj vaksajn kandelojn... La vespermanĝo estos pli bona ol ĉe la sinjoro Ĥaires mem.
Gedeono eliris kun la filino sur la terason; kiam ili restis solaj, li diris:
― Tafet rakontis al mi, ke vi ĉiam restas hejme. Kial? Oni devas eliradi almenaŭ en la ĝardenon.
Sara ektremis.
― Mi timas ― murmuretis ŝi.
― Kial vi timus vian propran ĝardenon?... Vi ja estas ĉi tie sinjorino, granda sinjorino...
― Foje mi eliris tage en la ĝardenon... Ekvidis min iaj homoj kaj komencis paroli unu al la alia: "Rigardu, jen estas la Hebreino de la kronprinco, ŝi estas la kaŭzo de la malfruo de la leviĝo de Nilo!..."
― Ili estas malsaĝaj ― interrompis Gedeono. ― Ĉu ne pli ol unu fojon Nilo malfruis tutan semajnon? Dume vi promenadu vespere.
Sara tremis pli kaj pli forte.
― Mi ne volas... mi ne volas... ― ekkriis ŝi. ― Alian fojon mi iris vespere tien inter la olivarbojn. Subite de flanka vojeto elglitis, kvazaŭ ombroj, du virinoj... Timigite mi volis forkuri... Tiam unu el ili, pli juna kaj pli malalta, kaptis min je la mano, dirante: "Ne forkuru, ni volas vin vidi de proksime." Kaj la alia, pli maljuna kaj pli alta stariĝis kelke da paŝoj antaŭ mi kaj ekrigardis miajn okulojn... Ah, patro, mi pensis, ke mi fariĝos ŝtono... Kia virino... kia rigardo!...
― Kiu tio povis esti? ― demandis Gedeono.
― La pli aĝa havis aspekton de pastrino.
― Kaj ŝi nenion diris al vi?
― Nenion. Nur kiam forirante ili malaperis post la arboj, mi aŭdis la voĉon de la pli aĝa kredeble, kiu diris la vortojn: "Vere, ŝi estas bela..."
Gedeono ekmeditis.
― Eble tio estis ― diris li ― grandaj sinjorinoj de la kortego?
La suno estis subiranta, kaj sur ambaŭ bordoj de Nilo kolektiĝis densaj amasoj da homoj, malpacience atendantaj la signalon pri la leviĝo de la rivero, kiu efektive malfruis. Jam de du tagoj la vento blovis de l' maro kaj la rivero verdiĝis; jam la suno preterpasis la stelon Sotis, sed en la pastra puto en Memfiso la akvo ne leviĝis eĉ unu fingron. La popolo estis maltrankvila, tiom pli ke en Supra Egipto laŭ la signaloj la leviĝo estis regula, eĉ espereble bonega.
― Kio do malfruigas ĝin apud Memfiso? ― demandis la ĉagrenitaj terkulturistoj, sopire atendante la signalon.
Kiam sur la ĉielo aperis la steloj, Tafet en la manĝoĉambro kovris la tablon per blanka tuko, starigis la kandelingon kun sep eklumigitaj kandeloj, alŝovis tri seĝojn kaj anoncis, ke tuj ŝi alportos la sabatan vespermanĝon.
Tiam Gedeono kovris sian kapon kaj, etendinte la manojn super la tablo, parolis direktante la okulojn al la ĉielo:
― Dio de Abrahamo, Izaako kaj Jakobo, vi kiu elkondukis nian popolon de la tero de Egipto, kiu donis patrujon al la sklavoj kaj ekzilitoj, kiu faris eternan ligon kun la filoj de Judo... Dio Jehovo, Dio Adonai, permesu al ni manĝi sen peko la fruktojn de la malamika tero, eltiru nin el la malĝojo kaj timo, en kiu ni dronas, kaj reportu nin al la bordoj de Jordano, kiun ni forlasis por via gloro...
En la sama momento trans la muro eksonis voĉo:
― Lia ekscelenco Tutmozis, la plej fidela servisto de lia sankteco kaj de l' kronprinco...
― Li vivu eterne!... ― diris kelke da voĉoj en la ĝardeno.
― Lia ekscelenco ― daŭrigis la unua voĉo ― sendas saluton al la plej bela rozo de Libano!
Kiam li eksilentis, eksonis harpo kaj fluto.
― Jen muziko! ― kriis Tafet, klakbatante la manojn. ― Ni festos la sabaton kun akompano de l' muziko.
Sara kaj ŝia patro, en la komenco teruritaj, ridis kaj sidiĝis ĉe la tablo.
― Ili ludu ― diris Gedeono ― ilia muziko ne malbonigos al ni la apetiton.
La fluto kaj harpo finludis strofon, poste tenora voĉo ekkantis:
"Vi estas pli bela ol ĉiuj knabinoj, kiuj sin rigardas en la akvoj de Nilo. Viaj haroj estas pli nigraj ol la plumoj de l' korvo, viaj okuloj rigardas pli kviete ol la okuloj de la cervino, kiu sopiras al sia cervo. Vi estas kvazaŭ alta palmo, kaj la lotuso envias vian gracion. Viaj brustoj estas kiel vinberaroj, kies suko ebriigas la reĝojn."
Ree eksonis la fluto kaj harpo kaj post ili la kanto:
"Venu kaj ripozu en la ĝardeno. La servistoj, kiuj apartenas al vi, alportos vazojn kaj diversspecan bieron. Venu, ni sanktigos la hodiaŭan nokton kaj la aŭroron, kiu ĝin sekvos. En mia ombro, en la ombro de l' figarbo, kiu naskas dolĉajn fruktojn, via amato ripozos ĉe via flanko; vi ebriigos lin kaj obeos al liaj deziroj..."
La fluto kaj harpo, poste ree la kanto:
"Mi estas silentema, neniam mi diras, kion mi vidas, kaj mi ne malbonigas la dolĉecon de miaj fruktoj per vana babilado..." [Aŭtentika]