《春天里的秋天》3.2 （纪念世界语翻译家李士俊先生诞辰100周年）

作者 aŭtoro: Pipi, 来自 el: 辽宁大连 Dalian, Liaoning, Ĉinio, 发表于 afiŝita je Friday, September 22, 2023, 07:21 (429天前) @ Pipi

纪念世界语翻译家李士俊先生诞辰100周年

《春天里的秋天》
原著：巴金
世译：李士俊
输入与发布：Pipi

3.2 "Foriru do," mi diris krude.

Kiel strangaj estas la koroj de la knabinoj! Kion do ŝi vere pensas? Kredeble ŝi nur ŝercas pri mi. Mi ja ne estas "viro por distrado"!

"He, knabo!" Mi saltis el la lito kaj elkuris por voki la knabeton. "Revenu!"

Vane, la knabeto jam malaperis. Nur unu hundo bojadis malrapide ĉe la barilpordo.

Miaj nudaj piedoj surpaŝis la varman teron. Nur tiam mi rimarkis, ke mi ne surhavas la ŝuojn. Estis serena tago.

Blankaj kaj ruĝaj floroj floris en mia ĝardeno, sed neniu lilio.

Miaj oreloj ricevis feblajn sonojn de himno akompanata de orgeno el la preĝejo. Ho, estis dimanĉo.

Kien mi iru? ... Al Rong.

Kiam mi estis nodanta la kravaton, aŭdiĝis bojado kaj knaro de la barilpordo. Xu envenis.

"Ĉu alia telegramo venis de via hejmo?"

"Ne"

"Kaj letero? Letero devus alveni jam."

"Jes."

"Ĉu nenia plua informo?"

"Nenia."

"Kial via frato sin mortigis? Ĉu vi scias?"

"Mi ne scias."

Xu sidis vizaĝe al mi. Mi sidis sur la sofo kun kolumo nebutonumita kaj kravato nenodita.

Ni ambaŭ silentadis. Lia flava malgrasa vizaĝo kun kaviĝintaj okuloj rivelis la mizeron de lia vivo, la mizero de la vivo de ĵurnala redaktoro.

Ni gapis unu al la alia en la vizaĝon. Lia vizaĝo estis malserena, sen sunlumo, kiel nuboza ĉielo.

"Lin," subite li vokis min per amara voĉo. Mi levis la kapon kaj rigardis ekster la fenestron. Mi kvazaŭ aŭdis grakon de korvo.

"Lin, vi ne devus ..." li refermis sian buŝon.

Mi rigardis lin kun flanken-klinita kapo, kvazaŭ atente lin aŭskultanta.

"Via frato mortis, sed mi ne vidis vin plori pro li."

"Ne," mi diris malvarme.

Li tute pravis. Mi neniam ploris kaj mi ne povis eldevigi larmojn de mi.

"Vi neniom ĉagreniĝis pro li, neniom pensas pri li kaj vi pensas nur pri Rong," li diris malrapide.

"Tio ne decas. Via frato estis tre bona al vi." Lia altrudita majesta mieno tamen ne povis kaŝi la lacon en liaj okuloj.

"Ĉu vi ne iros al la redakcio, hodiaŭ?" mi demandis subite.

Jam delonge mi sciis, ke li ne iras al la ĵurnalejo en dimanĉo, ĉar ĉi tie ne aperas lunda numero de ĵurnalo. Mi tiel demandis nur por deturni lin de plua babilio pri tio.

"Hodiaŭ kompreneble ne," li respondis lace. Kaj vere li ĉesis lekcii pri moralo.

"Do ni iru vidi Rong?" mi rekte venis al la temo.

"Ne, mi ne volas," li diris malgaje.

Mi ne atentis lin, nodis la kravaton, surmetis mian eŭropan veston kaj eliris lin tirante.

Sur lia vizaĝo ankoraŭ restis la malgajeco. Mi ne povis ne amuziĝi de tio. Li vere estis bonulo, kiu toleras ĉion. Li ofte plendis pri sia vivo, pri sia sorto kaj pri ĉio kio estis maljusta laŭ lia opinio. Sed tute vane. Fine li tamen devis iri kun la vivo, kun la sorto kaj kun ĉio maljusta. Ho, kompatindulo, kompatinda bunulo!

（未完待续）
——
Pipi
2016.7.14
于大连