柴门霍夫翻译的长篇小说《Marta 玛尔塔》(7) （附中文）

作者 aŭtoro: 雁过留声, 发表于 afiŝita je Thursday, December 22, 2022, 22:37 (702天前) @ 雁过留声

柴门霍夫翻译的长篇小说《Marta 玛尔塔》(7)
我配上的中文仅供参考，如果觉得多余，可忽略。

— Ne foriru, Sonjo! —kriis Janjo, — ne foriru! ĉi tie estas tiel terure, tiel malĝoje!

“你别走，Sonjo！” Janjo喊道。 “你别走！住在这儿多么可怕，多么寂寞！”

La knabino kisis al sia estinta sinjorino la brakojn, la manojn, premis al sia koro la plorantan infanon.

Sonjo吻了吻旧主人的臂和手，把啼哭的女孩紧抱在胸前。

— Mi devas, mi devas iri! — ŝi ripetadis plorĝemante, — mi havas malriĉan patrinon kaj malgrandajn fratinojn, mi devas labori por ili ...

“我必须 ...... 必须走！” 她一边痛哭，一边重复说。“我有妈妈和几个妹妹，我应当做工养活她们。”

La virino en funebra vesto levis la palan vizaĝon kaj rektigis sian elastan talion.

穿丧服的妇人抬起惨白的脸，挺直了纤细的身躯。

— Mi ankaŭ, Sonjo, mi ankaŭ laboros, — ŝi diris per voĉo pli forta ol tiu, per kiu ŝi ĝis nun parolis, — mi ankaŭ havas infanon, por kiu mi devas labori ...

“我也要去做工，Sonjo，” 她说，声音比以前更坚决。“因为我有孩子，我应当养活她 ......”

— Dio vin ne forlasu, kaj Li vin benu, mia plej kara sinjorino! — ekkriis la juna servistino, kaj, ankoraŭ unu fojon kisinte la manojn de la patrino kaj la plorantan vizaĝon de la infano, ŝi, ne rigardante returne, elkuris el la ĉambro.

“上帝保佑您，我的好心的亲爱的太太！” 年轻女仆高声说，又吻了一次夫人的手和孩子布满泪痕的小脸，接着，她头也不回地跑出了房间。

Post la eliro de la knabino en la ĉambro ekregis granda silento, interrompata nur de la kraketado de la fajro, kiu brulis sur la kameno, kaj de la bruo de la strato, kiu obtuze kaj neklare atingadis la mansardon. La virino en funebra vesto sidis sur la kanapeto, la infano en la unua momento ploris, poste ĝi alpremiĝis al la brusto de la patrino, silentiĝis kaj laca endormiĝis. La virino apogis la kapon sur la manplato, per la brako ŝi ĉirkaŭis la malgrandan talion de la infano, kiu dormis sur ŝiaj genuoj, kaj per senmovaj okuloj ŝi rigardis la tremetantan brilon de la flamo. Kun la foriro de la fidela kaj sindonema servistino foriris de ŝi la lasta homa vizaĝo, kiu estis atestanto de ŝia estinteco, la lasta apogo, kiu restis al ŝi post la malapero de ĉio, kio antaŭe servis al ŝi kiel apogo, helpo kaj subteno. Ŝi restis nun sola, elmetita al la volo de la sorto, al la malfacileco de la soluleco, al la forto de siaj propraj manoj kaj kapo, kaj kune kun ŝi estis nur tiu malgranda, malforta ekzistaĵeto, kiu povis nur ĉe ŝia brusto serĉi ripozon, de ŝia buŝo postuli kareson, el ŝia mano atendi nutron. Ŝia domo, kiu estis iam aranĝita por ŝi de la amanta mano de la edzo, nun, forlasita de ŝi, akceptis en sian internon novajn loĝantojn: la bona, amata homo, kiu ĝis nun ĉirkaŭadis ŝin per amo kaj bonstato, de kelke da tagoj kuŝis en la tombo ...

Sonjo走后，房里沉寂起来了，只有燃烧着的木柴的爆裂声，以及从街上传到顶楼上的遥远而隐约的喧闹声打破这种沉寂。穿丧服的妇人仍旧坐在沙发上，她的女儿哭了一阵，后来疲倦了，靠在母亲身上沉沉睡去。母亲一手支头，另一只手抱着睡在膝盖上的孩子，眼睛呆呆地注视着一闪一闪的火焰。她的忠实可靠的女仆走了以后，她便失掉了最后一个亲眼看见她往日生活的证人，失掉了最后的支援，因为过去她能够向他们寻求帮助和保护的人先后在她的生活中消失了。现在她孤孤单单，在命运的摆布之下，只能指望自己的力量了。她身边仅仅剩下这条只能向她寻求慰籍、只能期待她的抚爱的弱小的生命，她应当依靠自己的劳动养活她。从前她那热心、多情的丈夫为她安排的房子，也就是她方才离开的房子，已经搬进了新的住户，而这个在过去无微不至地体贴她的心爱的丈夫已经在坟墓中安息了好几天 ......

（未完待续）