PARTO TRI

3

“Estas tri etapoj en via reintegriĝo,” diris O’Brien. “Lernado, komprenado, kaj akcepto. Venis la tempo kiam vi devas eniri la duan etapon.”

Kiel ĉiam, Winston kuŝadis surdorse. Sed lastatempe liaj ligiloj estis malpli striktaj. Ili ankoraŭ ligis lin al la lito, sed li povis movi siajn genuojn iomete, kaj li povis turni sian kapon flank’-al’flanke, kaj levi siajn brakojn de la kubuto. La ciferplato, ankaŭ, fariĝis malpli timiga. Li povis eviti ĝiajn dolorigojn, kiam li estis sufiĉe rapide lerta: ĉefe O’Brien tiris la ŝaltilon nur kiam li montris stultecon. Kelkfoje ili pasigis tutan sesion sen utiligo de la ciferplato. Li ne povis memori kiom da sesioj okazis. La tuta procedo ŝajnis etendiĝi dum longa, neklara periodo — eble semajnoj —kaj la intervaloj inter la sesioj eble kelkfoje estis tagoj, kelkfoje nur unu-du horoj.

“Kuŝante tie,” diris O’Brien, “vi ofte demandis al vi, vi eĉ demandis al mi — kial la Ministrejo de Amo elspezas tiom da tempo kaj da penoj pri vi. Kaj kiam vi estis libera, malklaris al vi esence la sama temo. Vi povis kompreni la mekanismon de la Socio en kiu vi vivas, sed ne ĝiajn fundamentajn motivojn. Ĉu vi memoras skribi en via taglibro: ‘Mi komprenas la kielon: mi ne komprenas la kialon’? Kiam vi pensis pri

“kial”, tiam vi dubis pri via propra malfrenezeco. Vi legis la libron, la libron de Goldstein, aŭ almenaŭ partojn de ĝi. Ĉu ĝi diris al vi ion, kion vi ne jam sciis?”

“Vi legis ĝin?” diris Winston.

“Mi verkis ĝin. T.e., mi estas kunverkinto de ĝi. Neniu libro estas produktita de individuo, kiel vi scias.”

“Ĉu estas vera kion ĝi diras?”

“La priskribo, jes. La programo kiun ĝi proponas estis sensencaĵo.

La sekreta akumuliĝo de scio — iom-post-ioma plivastiĝo de konsciiĝo — finfine, proletara ribelo — la renversiĝo de la Partio. Vi mem antaŭvidis ke tion ĝi diros. Tio estas nur sensencaĵo. La proletoj neniam ribelos, ne post milo da jaroj, nek post miliono. Ili ne povos. Mi ne bezonas diri al vi la kialon: vi jam scias ĝin. Se iam vi nutris revojn pri violenta revolucio, vi devas forlasi ilin. Per neniu metodo estas la Partio renversebla. La regado fare de la Partio estas por ĉiam. Faru el tio la komencopunkton de viaj pensoj.”

Li pliproksimiĝis al la lito. “Por ĉiam!” li ripetis. “Kaj nun ni revenu al la demando pri la ‘kielo’ kaj la ‘kialo’. Vi sufiĉe bone komprenas kiel la Partio daŭrigas sian regpovon. Nun diru al mi: kial ni kroĉiĝas al la regpovo. Kiun motivon ni havas? Kial ni volas la regpovon? Jen, parolu,” li pludiris, dum Winston restis silenta.

Tamen Winston ne parolis ĝis post unu-du momentoj. Laca sento superis lin. La malforta, freneza brilo de entuziasmo estis reveninta al la vizaĝo de O’Brien. Li antaŭsciis kion diros O’Brien. Ke la Partio ne avidas regpovon por siaj propraj celoj, sed nur por la plejbono de la plejmulto. Ke ĝi avidas la regpovon ĉar homoj en amasoj estas fragilaj senkuraĝuloj, kiuj ne povas toleri la liberecon, nek povas fronti la veron, ke necesas ke regu kaj sisteme trompu ilin aliaj personoj pli fortaj ol ili mem. Ke la homaro devas elekti inter la libero kaj la feliĉo, kaj ke, por la granda plejmulto de la homaro, feliĉo estas preferinda. Ke la Partio estas la eterna gardanto de la febluloj, dediĉita sekto faranta malbonon por ke ekzistu bono, oferanta sian propran feliĉon por la feliĉo de aliaj. La teruraĵo, pensis Winston, la teruraĵo estas ke kiam

O’Brien diros tion, li kredos ĝin. Oni povas vidi tion en lia vizaĝo.

O’Brien scias ĉion. Miloble pli bone ol Winston, li scias kia vere estas la mondo, en kia fistato vivas la homamaso, kaj per kiuj mensogoj kaj barbaraĵoj la Partio restigas ilin tie. Li komprenis ĉion, pesis ĉion, kaj tute ne gravis al li: ĉion pravigas la fina celo. Kion oni povas fari, pensis Winston, kontraŭ la lunatiko kiu estas pli inteligenta ol oni mem, kiu juste aŭskultas oniajn argumentojn, tamen persistas pri sia lunatikeco?

“Vi regas nin por nia propra bono,” li diris feble. “Vi kredas ke la homoj ne taŭgas por regi sin, kaj tial —”

Li ektremegis, kaj preskaŭ kriis. Subita doloro trairis lian korpon.

O’Brien estis ŝovinta la ŝaltilon de la ciferplato al tridek kvin.

“Tio estis stultaĵo, Winston, stultaĵo!” li diris. “Nepre vi scias ke tio estas erara.”

Li retiris la ŝaltilon, kaj pludiris:

“Nun mi donos al vi la respondon al mia demando. Ĝi estas tio: La

Partio avidas la regpovon por sia propra profito. Nin ne interesas la bono por aliuloj; nin interesas nure la potenco. Ne riĉo, nek lukso, nek longa vivo, nek feliĉo: nur potenco, pura potenco. Kion signifas pura potenco, tion vi komprenos baldaŭ. Ni diferencas de ĉiuj oligarkioj de la pasinteco, ĉar ni scias kion ni faras. Ĉiuj aliaj, eĉ tiuj kiuj similis al ni, estis malkuraĝaj hipokrituloj. La Germanaj Nazioj kaj la Rusaj

Komunistoj estis tre proksimaj al ni, rilate al siaj metodoj, sed ili neniam havis sufiĉan kuraĝon por rekoni siajn proprajn motivojn. Ili pretendis, eble ili eĉ kredis, ke ili alprenis la regpovon kontraŭvole, kaj por nur limigita periodo, ke tre baldaŭ estos paradizo, kie la homoj estos liberaj kaj egalaj. Ni ne estas tiaj. Ni scias ke neniu kaptas la regpovon intencante forlasi ĝin. La potenco ne estas perilo, ĝi estas celo. Oni ne establas diktaturon por protekti revolucion; oni faras revolucion por establi diktaturon. La celo de persekuto estas persekutado. La celo de torturo estas torturado. La celo de potenco estas potencado. Ĉu vi komprenas min nun?”

Al Winston impresis, kiel al li impresis antaŭe, la fakto ke en la vizaĝo de O’Brien estas granda laco. Lia vizaĝo estis forta kaj karnoplena kaj brutala, ĝi estis plena de inteligento, kaj ia sinreganta pasio kiu sentigis al li senpovon; sed ĝi estis tre laca. Estis poŝoj sub la okuloj, la haŭto faletis de la vangostoj. O’Brien klinis sin super li, intence pliproksimigante la lacegan vizaĝon.

“Vi pensas,” li diris, “ke mia vizaĝo estas maljuna kaj laca. Vi pensas ke kvankam mi paroladas pri potenco, tamen mi eĉ ne kapablas malebligi la disfalon de mia propra korpo. Ĉu vi ne povas kompreni,

Winston, ke la individuo estas nur ĉelo? La febleco de la ĉelo estas la forto de la organismo. Ĉu vi mortas kiam vi tondas viajn ungojn?”

Li forturnis sin de la lito, kaj rekomencis paŝadi tien kaj reen, kun unu mano en la poŝo.

“Ni estas la pastroj de la potenco,” li diris. “Dio estas la potenco.

Sed nuntempe potenco estas nur vorto, laŭ via kompreno. Nun estas la tempo kiam vi akiru ian komprenon pri la signifo de la potenco. Unue, vi devas kompreni ke la potenco estas kolektiva. La individuo potencas nur ĉesante esti individuo. Vi konas la Partian sloganon: ‘Libereco estas 193

Sklaveco’. Ĉu vi ekpensis ke tio estas inversigebla? Sklaveco estas libereco. Sola — libera — la homo estas ĉiam venkata. Devas esti tiel, ĉar ĉiu homo nepre mortos, kaj tio estas la plej granda el ĉiuj fiaskoj.

Sed se li povas plene, tute submeti sin, se li povas eskapi el sia identeco, se li povas mergi sin en la Partion tiel ke li estas la Partio, tiel li estas tutpotenca kaj senmorta. Due, vi devas kompreni ke la potenco estas potenco kiu regas homojn. La korpon, sed, plejĉefe, la menson. La potenco reganta la materion — la eksteran realon, laŭ via nomado — ne gravas. Jam nia regado de la materio estas absoluta.”

Dummomente Winston ignoris la ciferplaton. Li faris violentan penon levi sin al sidpozicio, kaj nur sukcesis dolorege tordi sian korpo.

“Sed kiel vi povas regi la materion?” li ekkriis. “Vi eĉ ne regas la klimaton nek la leĝon de gravitado. Kaj ekzistas malsanoj, doloro, la morto —”

O’Brien silentigis lin per mangesto. “Ni regas la materion ĉar ni regas la menson. La realo estas interne de la kranio. Vi lernos iom post iom, Winston. Nenio maleblas por ni. Nevidebleco, supreniro — kio ajn. Mi povus ekflosi super ĉi tiu planko kvazaŭ sapveziko, se mi dezirus. Mi ne deziras, ĉar la Partio ne deziras tion. Vi devos formeti tiujn deknaŭjarcentajn ideojn pri la leĝoj de la Naturo. Ni faras la leĝojn de la Naturo.”

“Sed ne! Vi eĉ ne mastras ĉi tiun planedon. Kion pri Eŭrazio kaj

Orientazio? Vi ankoraŭ ne konkeris ilin.”

“Negrave. Ni konkeros ilin, kiam ni opinias tion bezona. Kaj se ne, kiel gravus? Ni povas forigi ilin el la ekzisto. Oceanio estas la mondo.”

“Sed la mondo mem estas nur polvereto. La homo estas eta, senhelpa! De kiom longe ekzistas la homo? Dum milionoj da jaroj la tero ne estis loĝata.”

“Absurdaĵo. La tero aĝas same kiom ni, ne pli. Kiel ĝi povus aĝi pli?

Nenio ekzistas, escepte de per la homa konscio.”

“Sed la rokoj plenas de la ostoj de pereintaj bestoj — mamutoj kaj mastodonoj kaj enormaj reptilioj kiuj loĝis ĉi tie longe antaŭ ol ekaperis la homo.”

“Ĉu iam vi vidis tiujn ostojn, Winston? Kompreneble ne.

Deknaŭjarcentaj biologoj inventis ilin. Antaŭ la homo estis nenio. Post la homo, se la homo povus finiĝi, estus nenio. Ekster la homo estas nenio.”

“Sed la tuta universo estas ekster ni. Rigardu la stelojn! Kelkaj el ili estas milionon da lumjaroj distancaj. Ili estas neatingeblaj de ni por ĉiam.”

“Kio estas la steloj?” diris O’Brien, indiferente. “Ili estas fajreroj kelkajn kilometrojn for. Ni povus atingi ilin se ni volus. Aŭ ni povus estingi ilin. La tero estas la centro de la universo. La suno kaj la steloj ĉirkaŭiras ĝin.”

Winston faris plian konvulsian moviĝon. Ĉifoje li diris nenion.

O’Brien plu parolis, kvazaŭ respondante parolitan kontraŭdiron.

“Por certaj celoj, kompreneble, tio ne veras. Kiam ni navigas la oceanon, aŭ kiam ni antaŭdiras eklipson, por ni ofte estas utile supozi ke la tero ĉirkaŭiras la sunon, kaj ke la steloj estas milionojn da milionoj da kilometroj for. Sed kiel gravas? Ĉu vi supozas ke ni ne kapablas produkti duoblan sistemon de astronomio? La steloj povas esti proksimaj aŭ malproksimaj, laŭ nia bezono. Ĉu vi supozas ke niaj matematikistoj ne kapablas tion? Ĉu vi forgesis duoblapenson?”

Winston retiris sin sur la lito. Negrave kion li diris, la respondo frakasis lin kvazaŭ bastonego. Kaj tamen li sciis, li sciis, ke li pravas. La kredo ke nenio ekzistas ekster onia menso — nepre ekzistas ia metodo pruvi tion falsa. Ĉi ĝi ne estis jam antaŭ longe pruvita falsa? Eĉ estis nomo por ĝi, nomo kiun li forgesis. Malforta rideto tordis la angulojn de la buŝo de O’Brien, dum li malsuprenrigardis lin.

“Mi diris al vi, Winston,” li diris, “ke la metafiziko ne estas via fortaĵo. La vorto kiun vi penas memori estas ‘solipsismo’. Sed vi eraras.

Nun ne estas solipsismo. Kolektiva solipsismo, eble. Sed tio estas io malsimila: efektive, tute mala. Ĉio ĉi estas flankvojo,” li pludiris per alia tono. “La vera potenco, la potenco por kiu ni devas batali nokte kaj tage, ne estas la potenco reganta objektojn, sed homojn.” Li paŭzis, kaj dummomente reprenis sian mienon de instruisto pridemandanta talentan lernanton: “Kiel unu viro evidentigas sian potencon super alia, Winston?”

Winston pensis. “Suferigante lin,” li diris.

“Ekzakte. Suferigante lin. Obeo ne sufiĉas. Krom se li suferas, kiel oni povas esti certa ke li obeas onian volon, kaj ne la propran? La potenco ekzistas kiam oni altrudas doloron kaj humiliĝon. La potenco ekzistas kiam oni disŝiras homajn mensojn, kaj rekunmetas ilin en novaj formoj kiujn oni mem elektas. Ĉu, do, vi komencas kompreni kian mondon ni kreas? Ĝi estas la ekzakta malo de la stultaj hedonismaj

Utopioj kiujn imagis la malnovaj reformantoj. Mondo de timo kaj perfido estas turmento, mondo de tretado kaj surtretado, mondo kiu fariĝas ne malpli sed pli senkompata dum ĝi rafinas sin. La progreso en nia mondo estos progreso cele pli da doloro. La malnovaj civilizacioj pretendis esti fonditaj sur amo aŭ justo. Nia estas fondita sur malamo.

En nia mondo ne estos emocioj, escepte de timo, furiozo, triumfo, kaj sinhumiligo. Ĉion alian ni detruos, ĉion. Jam ni disrompas la penskutimojn kiuj transvivis de antaŭ la Revolucio. Ni tranĉis la ligojn inter infano kaj gepatroj, kaj inter viro kaj viro, kaj inter viro kaj virino.

Neniu plu kuraĝas fidi edzinon, aŭ infanon, aŭ amikon. Sed en la estonteco ne estos edzinoj, nek amikoj. Infanoj estos prenitaj for de siaj patrinoj je la naskiĝo, samkiel oni prenas ovojn de kokino. La seksinstinkto estos nuligita. Naskado estos ĉiujara formalaĵo, simila al la renovigo de porciumkarto. Ni abolos la orgasmon. Niaj neŭrologoj prilaboras tion nun. Ne ekzistos lojalo, escepte de lojalo al la Partio. Ne estos amo, escepte de la amo al Granda Frato. Ne estos rido, escepte de la triumfrido pro venkita malamiko. Ne estos arto, nek literaturo, nek scienco. Kiam ni estos ĉionpovaj, ni ne plu bezonos la sciencon. Ne estos distingo inter belo kaj malbelo. Ne estos scivolemo, neniu ĝuo pro la procedo de la vivo. Ĉiuj konkurantaj plezuroj estos detruitaj. Sed ĉiam — ne forgesu tion, Winston — ĉiam estos la ebriiĝo pro potenco, konstante pligrandiĝanta, kaj konstante pli subtiliĝanta. Ĉiam, je ĉiu momento, estos la venkoĝojo, la sento de surtretado sur senhelpa malamiko. Se vi volas bildon pri la estonteco, imagu boton tretantan sur homa vizaĝo — eterne.

Li paŭzis, kvazaŭ supozante ke Winston parolos. Winston penis retiri sin denove en la surfacon de la lito. Li povis diri nenion. Lia koro ŝajnis glaciigita. O’Brien parolis plu:

“Kaj memoru ke estas por ĉiam. La vizaĝo ĉiam troviĝos por esti surtretata. La herezulo, la malamiko de la socio, ĉiam troviĝos, por esti denove venkata kaj humilgata ripete. Ĉio kion vi spertis, ekde kiam vi venis en niajn manojn — ĉio tia daŭros, kaj eĉ malpliboniĝos. La spionado, la perfidoj, la arestoj, la torturoj, la ekzekutoj, la malaperoj neniam ĉesos. Estos mondo de teroro, kiel ankaŭ mondo de triumfo. Ju pli potenca estos la Partio, des malpli tolerema ĝi estos: ju pli malforta la opozicio, des pli strikta la despotismo. Goldstein kaj liaj herezoj vivos por ĉiam. Ĉiutage, ĉiumomente, ili estos venkataj, malestimataj, mokataj, surkraĉataj, tamen ili ĉiam plu vivos. Tiu dramo kiun mi ludis kun vi dum sep jaroj estos reludata ripete, generacion post generacio, ĉiam pli subtile. Ĉiam ni havos la herezulon ĉi tie, malkompatatan, kriegantan pro doloro, disrompitan, malestimindan — kaj fine tute penoplenan, savitan kontraŭ si mem, rampantan antaŭ niaj piedoj propravole. Tian mondon ni preparas, Winston. Mondon de venko post venko, triumfo post triumfo post triumfo: senfina premo, premo, premo sur la nervo de potenco. Vi komencas, mi vidas, kompreni kia estos tia mondo. Sed fine vi ne nur komprenos ĝin. Vi akceptos ĝin, bonvenigos ĝin, fariĝos parto de ĝi.”

Winston reakiris sinregon sufiĉe por paroli. “Vi ne povas!” li diris lace.

“Kion signifas tiu komento, Winston?”

“Vi ne povus krei tian mondon, kian vi ĵus priparolis. Ĝi estas revo.

Ĝi estas malebla.”

“Kial?”

“Estas maleble fondi civilizacion sur timo kaj malamo kaj kruelo. Ĝi ne povus daŭri.”

“Kial ne?”

“Ĝi havus nenian viglon. Ĝi diseriĝus. Ĝi mortigus sin.”

“Absurde. Vi supozas ke la malamo estas pli energionuza ol la amo.

Kial? Kaj se tiel estus, kiel gravus tio? Supozu ke ni decidos trivi nin pli rapide. Supozu ke ni rapidigos la tempojn de la homa vivo, tiel ke oni fariĝos senila kiam tridekjaraĝa. Sed kiel gravus? Ĉu vi ne povas kompreni ke la morto de individuo ne estas morto? La Partio estas senmorta.”

Kiel kutime, la voĉo estis batinta Winstonon ĝis senpoveco. Krome li timegis ke se li persiste disputos, O’Brien denove turnos la ciferplaton. Tamen, li ne povis resti silentanta. Feble, sen argumentoj, kun nenia subteno escepte de sia nevortigebla teruriĝo pro kion ĵus diris O’Brien, li rekomencis ataki.

“Mi ne scias — ne gravas al mi. Iel vi fiaskos. Io venkos vin. La vivo venkos vin.”

“Ni regas la vivon, Winston, je ĉiu nivelo. Vi imagas ke ekzistas io nomata ‘la homa naturo’, kiu estos kolerigita de niaj agoj, kaj kiu batalos kontraŭ ni. Sed ni kreas la homan naturon. La homoj estas senlime ŝanĝeblaj. Aŭ eble vi reiris al via malnova ideo, ke la proletoj aŭ la sklavoj leviĝos, kaj renversos nin. Elmensigu tion. Ili estas senhelpaj, same kiel la bestoj. La homaro estas la Partio. La eksteruloj — malgravaj.”

“Ne gravas al mi. Fine ili venkos vin. Pli-malpli frue ili vidos vin tiaj, kiaj vi vere estas, kaj tiam ili disŝiros vin.”

“Ĉu vi vidas ian ateston ke tio okazas? Aŭ ian kialon kiu kaŭzus tion?”

“Ne. Sed mi kredas. Mi scias ke vi fiaskos. Ekzistas io en la universo — mi ne scias, iu spirito, iu principo, kiun vi neniam venkos.”

“Ĉu vi kredas je Dio, Winston?”

“Ne.”

“Do kio ĝi estas, tiu principo kiu venkos nin?”

“Mi ne scias. La spirito de la Homo.”

“Kaj ĉu vi opinias vin homo?”

“Jes.”

“Se vi estas homo, Winston, vi estas la lasta homo. Via speco formortis; ni estas la heredintoj. Ĉu vi komprenas ke vi estas sola? Vi estas ekster la historio, vi estas senekzista.”

Lia mieno ŝanĝiĝis, kaj li diris pli severe: “Kaj ĉu vi opinias vin morale super ni, kun niaj mensogoj kaj nia kruelo?”

“Jes, mi opinias min supera.”

O’Brien ne parolis. Du aliaj voĉoj parolis. Post momento, Winston rekonis ke unu el ili estas lia. Ĝi estis sonregistro de la konversacio kiun li havis kun O’Brien, tiunokte kiam li aniĝis en la Frataro. Li aŭdis sin promesi mensogi, ŝteli, falsi, murdi, kuraĝigi droguzadon kaj putinadon, disvastigi venerajn malsanojn, ĵeti vitriolon en la vizaĝon de infano. O’Brien faris malgrandan senpaciencan geston, kvazaŭ dirante ke la pruvo estis apenaŭ farinda. Post tio li turnis ŝaltilon, kaj la voĉoj haltis.

“Stariĝu el tiu lito,” li diris.

La ligiloj estis malligiĝintaj. Winston suriris la plankon, kaj stariĝis nestabile.

“Vi estas la lasta homo,” diris O’Brien. “Vi estas la gardanto de la homa spirito. Vi vidos vin kia vi estas. Demetu viajn vestojn.”

Winston malligis la ŝnureton kiu kuntenis lian kombineon. La zipilo jam antaŭ longe estis forŝirita el ĝi. Li ne povis memori ĉu iam post sia arestiĝo li deprenis ĉiujn siajn vestojn samtempe. Sub la kombineo lian korpon ĉirkaŭis malpuraĉaj flavetaj ĉifonoj, apenaŭ rekoneblaj kiel subvestoj. Puŝante ilin al la tero, li vidis ke estas triflanka spegulo ĉe la ekstremo de la ĉambro. Li proksimiĝis al ĝi, kaj ekhaltis.

Neintencita krio soniĝis el li.

“Pluen,” diris O’Brien. “Staru inter la flugiloj de la spegulo. Vi vidu la flankaspekton ankaŭ.”

Li estis haltinta ĉar li timiĝis. Klinita, grizkolora skeletaĵo venas al li. Ĝia aspekto timigis, ne nur la fakto ke li sciis ke ĝi estas li mem. Li paŝis pli proksimen al la spegulo. La vizaĝo de la ulaĉo aspektis antaŭenpuŝita, pro la klinita korpo. Senfeliĉa, karcerula vizaĝo kun malglata frunto kiu supreniras por fariĝi kalva kranisupre, malrekta nazo, kaj batitaspektaj vangostoj, super kiuj aspektis ferocaj kaj atentemaj la okuloj. La vangoj estis liniitaj, la buŝo aspektis entirita.

Certe ĝi ja estis lia vizaĝo, sed ŝajnis al li ke ĝi ŝanĝiĝis pli ol li interne ŝanĝiĝis. La emocioj kiujn ĝi registris diferencis de tiuj kiujn li sentis. Li fariĝis parte kalva. Je la unua momento li kredis ke li ankaŭ griziĝis, sed nur lia kranihaŭto estis griza. Escepte de liaj manoj kaj vizaĝcirklo, lia korpo estis tute griza pro malnova, enhaŭtiĝinta malpuro. Tie kaj tie sub la malpuro estis la ruĝaj cikatroj de vundoj, kaj proksime al la maleolo la varika ulcero estis inflamita amaso kun haŭtpecoj deŝiriĝantaj. Sed vere timiga estis la marasmo de lia korpo. La ripobarelo estis mallarĝa kiel tiu de skeleto: la kruroj estis ŝrumpintaj, tiel ke la genuoj estis pli dikaj ol la femuroj. Li vidis nun kion celis O’Brien kiam li parolis pri lia flankaspekto. La kurbiĝo de la spino estis miriga. La maldikaj ŝultroj estis kliniĝintaj antaŭen tiel ke ili kavigis la bruston, la malglata kolo aspektis duobligita pro la pezo de la kranio.

Divene, li dirus ke temas pri la korpo de sesdekjaraĝulo, kiu suferas pro ia fia malsano.

“Vi kelkfoje pensis,”diris O’Brien, “ke mia vizaĝo — la vizaĝo de membro de la Interna Partio — aspektas maljuna kaj trivita. Kion vi opinias pri via propra vizaĝo?”

Li kaptis ŝultron de Winston kaj ekturnis lin tiel ke li frontis lin.

“Rigardu vian staton!” li diris. “Rigardu tiun fimalpuron sur via tuta korpo. Rigardu la malpuraĵon inter viaj piedfingroj. Rigardu tiun naŭzan etenditan inflamaĵon sur via kruro. Ĉu vi scias ke vi fetoras kvazaŭ kapro? Verŝajne vi eĉ ne plu rimarkas tion. Rigardu vian marasmon. Ĉu vi vidas? Mi povas kunmeti miajn dikfingron kaj montrofingron ĉirkaŭ vian bicepson. Mi povus rompi vian kolon kvazaŭ karoton. Ĉu vi scias ke vi seniĝis de dudek kvin kilogramoj, de kiam vi estas en niaj manoj? Eĉ viaj haroj elfalas faske. Vidu!” Li faris ŝirgeston je la kapo de Winston kaj deprenis fasketon da haroj. Kiom vi havis kiam vi venis al ni? Malfermu vian buŝon. Restas naŭ, dek, dek unu dentoj. Kiom vi havis kiam vi venis al ni? Kaj la malmultaj restantaj faladas el via kapo. Vidu!”

Li prenis unu el la restantaj antaŭdentoj de Winston inter siaj forta dikfintro kaj montrofingro. Ekdoloro trairis la makzelon de Winston.

O’Brien estis eltirinta la malfirme fiksitan denton per la radikoj. Li ĵetis ĝin trans la ĉelon.

“Vi forputras,” li diris; “vi disfalas. Kio vi estas? Sako da malpuraĵoj.

Nun turnu vin, kaj denove rigardu en la spegulon. Ĉu vi vidas tion, kio frontas vin? Tio estas la lasta homo. Se vi estas homo, tio estas la homaro. Nun resurmetu viajn vestojn.”

Winston komencis vesti sin per malrapidaj rigidaj moviĝoj. Ĝis nun li ŝajne ne rimarkis kiom maldika kaj malforta li estas. Nur unu penso moviĝis en lia menso: ke evidente li estis en ĉi tiu loko pli longe ol li supozis. Subite, dum li metis la mizerajn ĉifonojn ĉirkaŭ sin, sento de kompato por lia ruinita korpo trairis lin. Antaŭ ol li konsciis pri kion li faras, li kolapsis sur malgrandan tabureton kiu staris apud la lito kaj ekploris. Li konsciis pri sia malbelo, sia malgracio, fasko da ostoj en malpuraĉaj subvestoj, sidanta plorante en la malmilda blanka lumo: sed li ne povis deteni sin. O’Brien metis manon sur lian ŝultron, preskaŭ afable.

“Tio ne daŭros por ĉiam,” li diris. “Vi povas eskapi de ĝi kiam ajn vi deziras. Ĉio dependas de vi.”

“Vi faris tion,” larmis Winston. “Vi reduktis min al ĉi tiu stato.”

“Ne, Winston, vi reduktis vin mem al ĝi. Jen kion vi akceptis kiam vi unue starigis vin kontraŭ la Partion. Ĉio jam estis en tiu unua ago.

Nenio okazis kion vi ne antaŭvidis.”

Li paŭzis, poste pludiris:

“Ni venkis vin, Winston. Ni disrompis vin. Vi vidis kia estas via korpo. Via menso estas en sama stato. Mi ne kredas ke povas resti multa fiero en vi. Vi estas piedbatita kaj vipita kaj insultita, vi kriegadis pro doloro, vi ruliĝadis sur la planko en viaj propraj sango kaj vomaĵo.

Vi larme petegis kompaton, vi perfidis ĉiun kaj ĉion. Ĉu vi povas pensi pri eĉ unusola malfieraĵo kiu ne trafis vin?”

Winston ĉesis plori, kvankam la larmoj ankoraŭ fluadis el liaj okuloj. Li suprenrigardis al O’Brien.

“Mi ne perfidis Julian,” li diris.

O’Brien malsuprenrigardis lin penseme. “Ne,” li diris; “ne; tio estas tute vera. Vi ne perfidis Julian.”

La kurioza respekto al O’Brien, kion ŝajne nenio povis detrui, inundis la koron de Winston denove. Kiel inteligenta, li pensis, kiel inteligenta! O’Brien neniam malsukcesis kompreni kion oni diras al li.

Ĉiu alia sur la tero tuj respondus ke li ja perfidis Julian. Ĉar kion ili ne sukcesis eltrudi el li per torturo? Li rakontis al ili ĉion kion li sciis pri ŝi, ŝiaj kutimoj, ŝia karaktero, ŝia estinta vivo; li konfesis, ĝis la plej trivialaj detaloj, ĉion okazintan dum iliaj renkontiĝoj, ĉion diritan de li al ŝi kaj 200 de ŝi al li, iliajn nigramerkatajn manĝojn, iliajn adultagojn, iliajn svagajn komplotadojn kontraŭ la Partio — ĉion. Tamen, laŭ la senco kiun li intencis por tiu vorto, li ne perfidis ŝin. Li ne ĉesis ami ŝin; liaj sentoj pri ŝi restis senŝanĝaj. O’Brien estis kompreninta lian intencon sen bezoni klarigon.

“Diru,” li diris, “kiom baldaŭ ili mortpafos min?”

“Eble post longe,” diris O’Brien. “Vi estas malfacila kazo. Sed ne senesperu. Ĉiu estas resanigita, pli-malpli frue. Fine ni mortpafos vin.”

第三部分

第三章

奥伯里恩说：“你的改造分为三个阶段，学习、理解和接受。现在是第二个阶段。”

和之前一样，温斯顿平躺着。但最近绑得没那么紧了。他们还是会把温斯顿绑在床上，但他能稍微活动膝盖，也能左右转动头部，还能抬起小臂。一切都没那么可怕了。如果温斯顿够机智，就能免遭痛苦。只有温斯顿反应迟钝时，奥伯里恩才会扳动控制杆。有时，整个谈话过程中，都没有用过一次仪器。温斯顿不记得谈话进行了多少次，整个过程似乎拉长了，难以估计，可能是几个星期吧。谈话间隔有时可能是几天，有时则是一两个小时。

“你躺着的时候，”奥伯里恩说，“经常想那个你曾经问过我的问题：为什么仁爱部要在你身上浪费时间和精力。你被释放之后，困扰你的基本也就是这个同样的问题。你理解社会的运行机制，却不明白潜藏的动机。记得吗？你日记中写过‘我知道自己在做什么，但不知道为什么’。你想到‘为什么’时就会怀疑自己的神智。你读了那本书，就是古登斯坦的书，至少读了一部分。它告诉了你之前不知道的东西了吗？”

“你读过吗？”温斯顿问。

“就是我写的，意思是我参与了书的写作。你也知道，一个人不可能独立完成一本书。”

“书里说的都对吗？”

“作为描述来说是对的，而列出的计划则是胡说。认知的秘密积累——启蒙范围的逐渐扩大——群众最终的造反——党的统治的推翻。你自己也知道书会这么写。这全是胡说。群众永远不会造反，再过上千年万年也不会。他们没这个能力。我早就告诉过你原因，你早就清楚了。如果你曾怀有暴力反抗的梦想，还是趁早放弃的好。党无法被推翻，党的统治永久长存，要把这个当作你思考的出发点。”

奥伯里恩朝床又走了几步，“永远如此！”他重复道，“现在回到‘怎么做’和‘为什么’的问题上。你清楚地知道党如何维系权力。现在，告诉我，为什么要紧紧抓住权力？我们的动机是什么？”见温斯顿没有开口，奥伯里恩又加了一句：“好了，说说看。”

但温斯顿还是有一阵没说话，疲惫感奔涌而来。奥伯里恩的脸上隐隐透出狂热的神情，他早就知道奥伯里恩要他说什么，党之所以要掌权，不是为了自身利益，而是为了大多数人。党要掌权是因为群众意志薄弱，胆怯庸懦，无法忍受自由，也无法面对事实，必须被更强大的人统治，也必须被更强大的人有系统地欺骗。人类面临着两种选择——自由或幸福。对大多数而言，选择幸福比较好。此外，党永远保护弱者，具有献身精神，为了美好的未来可以作恶，可以为了他人牺牲自己的幸福。温斯顿想，可怕之处在于奥伯里恩说到这些的时候，他自己是相信的。这一点从他的表情就可以判断出来。奥伯里恩无所不知，他对世界真相的理解比温斯顿透彻一千倍，也就是他明白大多数人的生活穷困潦倒，也明白党为了让人们忍耐而采取的谎言和暴行。奥伯里恩一清二楚，也盘算过，但这无关紧要，因为这些都因最终的目的而变得正当。温斯顿心里想着，面对比自己聪明的疯子又能怎么办？他认真听取你的观点，却仍然坚持自己的疯狂。

“你们是为了我们的利益而统治，”温斯顿有气无力地回答，“你们认为人类不适合管理自己，于是……”

还没说完，温斯顿就差点大叫出来。剧痛刺穿了身体，奥伯里恩把控制杆推到了三十五的位置。

“温斯顿，你说的都是蠢话，愚蠢之极！”他说，“你知道自己不该说这种话！”

他把控制杆扳回来，继续说：“我来告诉你答案，是这样的，党之所以掌权，完全是为了自身利益。我们对别人的幸福不感兴趣，只对权力感兴趣。我们的目的不是为了财富、奢华、长寿或者幸福，只是权力，纯粹的权力。你很快就会知道什么是纯粹的权力。我们跟寡头统治者不一样，我们明白自己的所作所为。而其他和我们类似的人，不过是懦夫和伪君子。德国纳粹分子和俄国共产主义者运用的统治手段和我们的很像，但他们永远没有勇气承认。他们假装自己不情愿地取得了权力，而且只在有限的时间里，不远的将来，人人自由而平等的天堂将会出现，或许他们是自己相信的。我们不一样，我们知道，取得权力不是为了放弃。权力不是手段，而是目的。一个人不会为了保卫革命而建立独裁政权，可一个人则会为了独裁政权的建立而革命。迫害的本质就是迫害，权力的本质就是权力。你开始明白了吧？”

如之前发生过的，温斯顿又被奥伯里恩脸上的疲惫神情打动了。那张脸坚强、鲜活而残酷，充满智慧和某种被抑制的热情，这张脸让温斯顿感到无助，但那也是一张写满疲惫的脸，眼睛下方有眼袋，而颧骨处的皮肤也已松弛。奥伯里恩探向温斯顿，有意将充满疲倦神色的脸靠近他。

“你在想，”他说，“我的脸衰老疲惫。你在想我可以对权力高谈阔论，却无法阻止身体的衰败。温斯顿，你难道不明白吗？一个人只是一个细胞，只有细胞的疲惫才能造就机体的活力。你给自己剪指甲时会死吗？”

他从床边转身走开，再次来回踱步，一只手插在口袋里。

“我们是权力的牧师，”他说，“上帝就是权力。不过目前对你来说，权力仅仅是个词语。现在，你应该对权力的含义有所了解。首先你必须意识到，权力是集体的。个人只有在不是个人时才能获得权力。你知道党有一句口号是‘自由就是奴役’。你想过没有，这句口号可以颠倒——奴役就是自由。一个人独处之刻就是自由之时，也最容易被打败。这是必然的，因为每个人注定都会死，这是最大的失败。但如果他能做到完全彻底的服从，如果他能摆脱个体身份，如果他能融入党，那他就是党，无所不能，亘古长存。你必须明白的第二件事是权力是施加于人的权力，施加于身体的权力，但最重要的是施加于思想的权力。施加于你们所说的外部现实的权力并不重要。我们对物质有绝对控制。”

温斯顿暂时忘了仪器。他极力想坐起来，却只是感到体内一阵痛苦。

“那你们如何控制物质？”温斯顿马上说了出来，“你们甚至不能控制期货或者重力定律，也控制不了疾病、痛苦、死亡……”

奥伯里恩做了个手势，让他住口，“我们通过控制思想而控制物质，现实是装在脑子里的。温斯顿，你慢慢就知道了。我们能做到所有事——隐身、升空——所有事。如果我想如肥皂泡一样漂浮于地板之上，我就能做到。但我不想这样，因为党不想这样。你一定要摒弃那些19世纪时关于自然法则的思想。自然法则是我们规定的。”

“可你们并没有！你们不是星球的主宰。就说欧亚国和东亚国吧，你们连它们都还没征服。”

“无关紧要。时机合适我们就会征服它们。就算没有，又有什么区别？我们可以让它们不复存在，大洋国就是整个世界。”

“可世界本身是一粒尘埃。人生来如此渺小，无依无靠。人类出现才多久？有几百万年，地球上根本没有人类。”

“胡说。地球与人类同时出现，绝不比人类更古老。地球怎么可能更古老？除非经由人的意识，否则一切皆不存在。”

“可石头里都是已经灭绝的动物的骨头，有猛犸象的、乳齿象的，还有大型爬行动物的。人类出现很久之前，这些动物就出现了。”

“温斯顿，你见过那些骨头吗？当然没有，那是19世纪的考古学家杜撰的。人类出现之前一无所有，假设人类也将灭绝，那么人类之后也将一无所有。除了人类，什么都没有。”

“但整个宇宙都在我们之外。看那些星星！有的远在几百万光年之外，永远不可触及。”

“什么是星星？”奥伯里恩漠不关心地问，“那不过是几公里之外的火光。只要我们愿意，就能到达，或者说可以让它们消失。地球是宇宙的中心。太阳和星星围绕地球转动。”

温斯顿又挣扎了一下，这次他什么都没说。奥伯里恩继续说，仿佛在回答对方提出的反对意见：“当然，为了特定目的，这话就不是真的。我们在海上航行或者预测日食月食的时候，假设地球围绕太阳转动而星星远在亿万公里之外更容易理解。但那又如何？你觉得我们创造不了天文学的双重体系吗？星星或远或近，要看我们的需要。你以为数学家做不到吗？你忘记双向思维了吗？”

温斯顿在床上瑟缩了一下。不管自己说什么，信手拈来的回答都仿佛是当头一棒。他知道，自己是正确的。至于那种头脑之外别无他物的信念肯定能有某种方式证明其错误吧？很久以前不就已经证明那是谬论了吗？它甚至有个名字，不过温斯顿忘记了。奥伯里恩俯视着他，嘴角挂着一抹淡淡的笑意。

“温斯顿，我说过，”奥伯里恩开口了，“形而上学不是你的专长。你想说的词是唯我论，但你错了。这不是唯我论。如果你愿意，可以称之为集体唯我论。然而，二者并不相同，事实上还相互对立。这都是题外话了，”奥伯里恩换了种腔调说，“真正的权力，也就是我们日夜为之奋斗的权力，不是施加于实体的，而是施加于人的。”他停顿了一下，有一瞬间又回到了老师向尚有前途的学生提问的样子，“温斯顿，一个人怎么将权力施加于另一个人？”

温斯顿想了想，说：“通过折磨他。”

“完全没错，就是折磨他。顺从是不够的。如果不折磨他，怎么知道他服从的是你的意愿而不是自己的？权力存在于痛楚和羞辱中。权力就是撕碎人的思维再重新拼凑成新的模样。这样，你有没有明白我们正在创造怎样的世界？我们创造的与之前改革家们设想的愚蠢的享乐主义乌托邦刚好相反。我们创造的是充满恐惧、背叛、痛苦的世界，是一个践踏和被践踏的世界，是一个随着自身的完善而愈加残忍的世界。我们这个世界的进步是发展更多的痛苦。旧式文明宣称友爱和正义是其赖以建立的基础，而我们的文明则是建立在仇恨之上。在我们的世界中，除了恐惧、愤怒、狂喜和自卑外，没有任何情绪。我们会摧毁一切，摧毁所有。我们已经打破了革命之前遗留下来的思维习惯，也切断了父母子女之间、男人之间以及男女之间的情感联系。再没有人敢信任妻子、孩子或者朋友了。而将来也不会再有妻子和朋友。孩子们刚出生就会被带离母亲身边，就像把鸡蛋从母鸡身边拿走一样。性本能将被永远根除。生育将像更新定量供给卡一样成为一年一度的例行手续。我们还会废止性高潮。这一点，神经学家正在研究。人们只能对党尽忠，只能热爱老大哥。除了打败敌人后的欢笑不会有别的笑声。没有艺术，没有文学，也没有科学。我们无所不能后，就不再需要科学了。美丑的界限不复存在，好奇心和生命中的乐趣也会消失，其他快乐的感觉也会被摧毁。但是，温斯顿，你不要忘记，始终都要记得，对权力的沉醉永远存在，不断增强，也越来越微妙。胜利带来的激动和践踏手无寸铁的敌人带来的激动每时每刻都存在着。如果你想知道未来的图景，就想象皮靴踩在人脸上的感觉吧。这一切颠扑不破。”

他停下来，等着温斯顿开口。温斯顿在床上缩得更紧了。他什么都说不出来，他的心仿佛凝固了。奥伯里恩继续说：“记住，这一切颠扑不破。永远有可以践踏的脸庞。异端分子和社会敌人总会存在，因此总可以被反复击倒、羞辱。你落入我们手中经历过的所有事都将一如既往，也会越来越残酷。侦察、背叛、逮捕、折磨、处决和失踪永远不会停歇。这个世界既充满恐惧，也充满狂喜。党越强大，容忍度就越小；反抗越弱，专制就越严厉。古登斯坦和他的歪理邪说将永远存在，每一天，每一刻，这些都将被打败、被怀疑、被嘲笑、被唾弃，但仍旧存在。过去七年里，我和你之间上演的把戏将会代代上演，反复无穷，只是形式上越来越微妙。我们手中总有可以随意摆布的异端分子，他们因疼痛而尖叫、崩溃、变得卑鄙，最终则会幡然悔悟，从自我中得到拯救，匍匐在我们脚下。温斯顿，这就是我们正在建设的世界。一场接一场的胜利，一次又一次的狂喜，对权力的神经进行无穷无尽、没完没了地压迫。我看得出，你已经开始渐渐了解这个世界，但最后你不止会了解它，还会接受它，欢迎它，成为其中的一部分。”

温斯顿恢复了一些，能说话了，“你们做不到。”他虚弱地说。

“温斯顿，你这是什么意思？”

“你们创造不出你刚才描述的世界。那是个梦，不可能实现。”

“为什么？”

“文明不可能以恐惧、仇恨和残忍为基础。这是不可忍受的。”

“为什么不可能？”

“因为它没有活力。它会自行瓦解，会自行毁灭。”

“胡说。你觉得仇恨比爱更消磨心志，为什么会这样？即使如此，又有什么关系？假设我们选择更快衰退，假设我们加速了人的生命进程，三十岁就开始衰老。然而，那又怎样？你难道不明白？个人的死亡不是死亡，党才是永生的。”

像之前一样，奥伯里恩的话将温斯顿打入了无助的深渊。此外，他非常担心，固执己见会促使奥伯里恩扳动控制杆。但他不得不说话，于是便萎靡不振地反驳起来，没有争辩，也没有强有力的证据，只有对奥伯里恩所说之言的极端厌恶。

“我不知道，我也不在乎。反正你们不会成功的，总有东西能打败你们。生活会打败你们。”

“温斯顿，我们控制着生活的方方面面。你幻想的那种人性，会因为我们的所作所为而愤慨，因而反对我们。但人性是我们创造的，人的可塑性难以想象。也许你又会觉得群众或者奴隶会站起来推翻我们。赶紧忘了吧。他们就像动物，没什么办法。人性就是党，其他都是外在的、毫不相干的。”

“我不管，最终他们将打败你们。迟早他们将看清你们的真面目，之后就会把你们撕成碎片。”

“你有什么证据佐证吗？或者有什么理由吗？”

“没有，我相信这一点。我知道你们终将失败。宇宙中的某种东西你们无法逾越，我不知道是什么，也许是某种精神，也许是某种原则。”

“温斯顿，你相信上帝吗？”

“不相信。”

“那么打破我们的会是什么原则？”

“我不知道。人类精神。”

“你认为自己是人吗？”

“是的。”

“温斯顿，如果你是人，那你就是最后一个人了。你的种族已经灭绝，我们是继任者。你不明白吗？你已经孤立无援，游离在历史之外，不复存在。”奥伯里恩的举止有了变化，语气也更严苛，“你以为，就因为我们会说谎，而且残忍，你就在道德上高我们一等吗？”

“对，我觉得自己比你们优越。”

奥伯里恩没有说话。这时，两个人说话的声音传来了。一会儿，温斯顿就认出了自己的声音，是他报名加入兄弟会那晚与奥伯里恩的交谈。他听到自己保证会撒谎，盗窃，造假，杀人，鼓励人吸毒卖淫，传播性病，朝小孩脸上泼硫酸等。奥伯里恩不耐烦地比划了一下，仿佛这番演示没什么必要。他扭动了一个按钮，声音就停止了。

“下床。”奥伯里恩说。

温斯顿身上的束缚自动松开，温斯顿走下床，左摇右晃地站在地板上。

“你是最后一个人了，”奥伯里恩说，“你是人类精神的守护者，你会看到自己真实的模样。脱掉衣服。”

温斯顿解开把工作服束在一起的细带子。拉链早就不知道去哪儿了。温斯顿不记得被捕以来自己有没有脱过衣服。工作服里面挂着肮脏的破布，黄乎乎的，勉强能看出是残存的内衣。温斯顿脱衣服时，注意到房间那头有分成三面的镜子。他朝镜子走去，突然停下，禁不住大哭起来。

“继续走，”奥伯里恩说，“站在镜子面前，看看你自己的侧面。”

温斯顿之所以停下脚步，是因为被吓坏了。镜子中，一个驼着背、面色苍白、貌若骷髅的东西正朝他走来。温斯顿知道那是自己，他恐惧的不是这个，而是那个东西的实际外表。温斯顿又向前走了走，由于那个怪物弯腰驼背，所以脸也向前突出。那是囚犯绝望的脸，宽阔的前额后是光秃秃的头顶，他的鼻子是鹰钩鼻，颧骨仿佛被打过一般，而颧骨之上则是凶狠而警觉的眼睛。那张脸上布满皱纹，嘴巴也凹了进去。显然，那是温斯顿自己的脸。但在温斯顿看来，与内心相比，脸部变化更多。他自己感受到的与脸上的表情很不一样。温斯顿已经部分谢顶，他开始以为自己已经变得苍白，但只是头皮变白了而已。可除了手和脸，他浑身上下都是苍白的，布满陈年污垢，污垢下面则是红色疤痕。脚踝附近的静脉曲张已经红肿溃烂，皮屑一直脱落。但真正吓人的是他身体的消瘦程度。他的上身俨然一副骷髅模样，腿部萎缩得不成样子，膝盖比大腿还粗。这时，温斯顿也明白了奥伯里恩为什么要让自己看看侧面，脊椎的弯曲程度让人震惊，瘦削的肩膀向前窝着，凹着胸腔。而皮包骨头的脖子似乎不堪头颅的重量，要折了一般。如果让他猜测，他会说这个人已经六十岁了，而且患上了不治之症。

“你有时候会想，”奥伯里恩开口了，“我一个核心党党员的脸看上去衰老而疲惫。你觉得自己的脸如何？”

他抓住温斯顿的肩膀，让他面向自己。

“看看你现在的样子，”奥伯里恩说，“看看你浑身上下的污垢，看看你脚趾缝的灰尘，看看你腿上恶心的溃疡。你知道吗？你身上臭得像只猪。也许你已经不在意了。看看你的憔悴样子。看到了吗？我一只手就能握住你的胳膊，还能像掰断萝卜一样弄断你的脖子。你知道吗？落到我们手里之后，你已经瘦了二十五公斤，就连头发也是一把一把地掉。你看！”说着，他就从温斯顿头上扯下了几缕头发，“张开嘴，九、十、十一，还剩下十一颗牙齿。你到这儿的时候有几颗？就连这几颗也待不了多久了。你看！”

奥伯里恩用有力的拇指和食指抓住温斯顿最后一颗门牙。温斯顿的上颌感到一阵刺痛，奥伯里恩把那颗松动的牙齿拽下来，扔到了牢房那头。

“你正逐渐腐烂，”奥伯里恩说，“你正变成碎片。你是什么？一袋垃圾。转过去看着镜子。看见面前的东西了吗？那就是最后一个人。如果你是人，那这就是人性。穿上衣服吧。”

温斯顿僵硬地穿上衣服。他自始至终都没想到自己会如此瘦弱。他心里只有一个想法：落入狼窝的时间比自己想象得更久。穿上破烂不堪的衣服后，温斯顿为自己被践踏的身体感到悲哀，突然跌倒在床边的凳子上嚎啕大哭起来。他知道自己丑陋不堪，不过是裹在破布里的骨头，正在刺眼的白色灯光下哭泣，但他控制不住。奥伯里恩把手搭在他肩上，近乎仁慈。

“不会太久了，”奥伯里恩说，“你可以选择什么时候结束。一切都取决于你。”

“是你！”温斯顿哽咽着，“是你把我害成了这幅样子！”

“不，温斯顿，是你自己。这是你决心与党对抗时就已经接受的，第一步行动就预示着这样，你已经预见了所有会发生的事。”

奥伯里恩停顿了一下，继续说道：“我们打败了你，温斯顿，我们把你打垮了。你已经看到了自己的身体，而你的思想也没什么差别，你已经没什么自尊了。你经历了拳打脚踢、侮辱谩骂。你因疼痛而尖叫，还滚过地板上自己的血迹和呕吐物。你哀求告饶过，背叛了所有的人和事。你想想，哪件丢脸的事是你没做过的？”

温斯顿不再出声，只是眼泪还在不停向外涌着。他抬头看着奥伯里恩。

“我没有背叛茱莉亚。”他回答。

奥伯里恩带着沉思的表情，居高临下地看着他，“没有，”他说，“没有，的确没有，你没有背叛茱莉亚。”

温斯顿的心里萌生了对奥伯里恩的奇特敬意，仿佛一切都摧毁不了。温斯顿想到，真有智慧，太有智慧了！奥伯里恩理解他所有的话。而世界上其他人都会马上说他已经背叛了茱莉亚。严刑拷打之下，还有什么是他没坦白过的呢？温斯顿说出了茱莉亚的一切，她的习惯、性格、过去的生活。温斯顿事无巨细地坦白了他们每次见面时发生的一切，包括所有的对话，在黑市上吃过的餐点，他们之间的奸情，针对党而制定的模糊计划，方方面面。但从那个词的本意上看，温斯顿并没有背叛茱莉亚。温斯顿没有停止爱她，对她的感情没有改变。奥伯里恩不需要他解释，就明白了温斯顿的意思。

“告诉我，”温斯顿问，“他们还有多久才会枪毙我？”

“可能会很久，”奥伯里恩说，“你的情况比较棘手。但不要放弃希望，每个人迟早都会痊愈，最后才会被枪毙。”

reveni al Mil Naŭcent Okdek Kvar

返回 1984 目录