LA ĈOKOLADA BISKVITO
巧克力饼干
(Unua premio de la branĉo prozo en la Belartaj Konkursoj de 1988)
Ventkapulino mi estas, kiu ĉiam perdas ĉion. Ĉe mi ĉiam mankas io esenca, perdiĝas jen umo jen aĵo. Ĉi-foje mi perdis laboron, bonan laboron, pro biskvita mordaĵo.
Mi ricevis oficon kiel sekretariino de klinikestro en la urba hospitalo. Ĉio estis jam preta, oni diris, mi devis nur veni duafoje por viziti la ĉefulon mem. Unuafoje li estis en ia kriza konferenco kaj ne povis renkonti min.
Je la deka kaj duono mi devis anonci min. Kiel kutime mi iris trame. ĝenerale mi ĉiam malfruas, sed je tiu grava okazo mi rezervis tro da tempo por la veturo kaj devis atendi duonan horon en la hospitalo. Mi decidis vigligi min per taso da kafo en la kafeterio ĉe la ĉefenirejo. Kun la kafo mi aĉetis ĉokoladan biskviton.
La kafejo estis plenplena de atendantoj, sed mi trovis liberan tablon, kie mi metis mian kafon. Kompreneble mi lasis la mansaketon ĉe la kasejo, kaj devis reiri por preni ĝin. Feliĉe neniu fripono jam pinĉis ĝin.
Revenante mi konstatis, ke teda, griz-hara eksterlandano prenis lokon ĉe mia tablo. Nu ja, nenio direbla, ĉiuj tabloj estas okupitaj, plejparte de unuopuloj. Prenante mian biskviton mi tamen surpriziĝis, por ne diri pli. En la biskvito estis bela spuro de dentoj, mankis al ĝi unu mordaĵo, kaj troviĝis neniu dubo kie serĉi tiun mordaĵon. Antaŭ la maljunulo staris taso da kafo kaj nenio plu. amen mi klare vidis lin kaŝe maĉi kaj gluti ion. Li ankaŭ gapis al mia biskvito kaj videble ruĝiĝis. Nu vere, se iu iam havis kaŭzon ruĝiĝi…
Feliĉe, mi ne suferas de bacilofobio, kaj pri imundeficito mi jam scias ĉion, do mi decidis ne permesi al tiu naŭza fremdu- lo embarasi min. Kviete, kun ŝajnigita delektiĝo, mi frandis la reston de mia ĉokolada biskvito, kaj refreŝigis min per la kafo. Dume la viraĉo daŭre rigardaĉis min. ”Ĉe ni”, mi pensis, ”vi ne daŭrigu viajn ŝtelajn kutimojn!”
Fine li foriris, kiel batita hundo. Sed revenis? Jes, revenis kun propra ĉokolada biskvito, ĉi-foje sendube honeste aĉetita. Bone, mi ironie ridetis al li. Li metis sian biskviton antaŭ si kaj gustumis sian kafon. Tiam bona ideo kaptis min. ”Okulon pro okulo, denton pro dento”, diras la Biblio, ĉu ne? Mi rapide prenis lian biskviton, formordis unu pecon kaj ĝuis tiun, remetante la reston antaŭ lin, rigardante lin kun rideto kaj kliniĝante malantaŭen sur la ŝtal-kaj-plasta seĝo. ”Kvite”, mi pensis, ”eĉ bis-kvite!”, kaj ridis laŭte pro la senintenca vortludo. Tiam la eksterlandano definitive foriris, plene venkita, lasante siajn biskviton kaj kafon.
Tre kontenta pri mi mem mi rimarkis, ke estas tempo iri al la estonta laborejo por renkonti la estron. Facile mi trovis la oficejon, kie mi devis atendi ankoraŭ dek minutojn antaŭ la pordo de la klinikestro. Mi mallaŭte ekzercis prononci lian nomon, kiu estas de fremda origino. Fine mi povis iri en lian ĉambron. Li mem ankoraŭ ne alvenis, kaj mi eksidis sur sofon. Faldante mian mantelon sur la genuojn mi konstatis, ke el ĝia granda poŝo falis io — ĉokolada biskvito! Evidente ĝi estis la mia, do la sola kiun mi aĉetis, kiu neatentite glitis en la poŝon, kiam mi portis mian kafon al la tablo.
Ĝuste tiam venis la klinikestro, gri-zhara enmigrinto, ŝajne ankoraŭ bedaŭranta siajn du ĉokoladajn biskvitojn, el kiuj li povis gustumi nur unu solan mordaĵon.
巧克力饼干
（1988年美术竞赛散文组一等奖）
我是个马大哈，总是丢三落四。我老是缺这少那，不是丢了这个就是丢了那个。这次，我因为一口饼干丢了一份工作，一份好工作。
我在市立医院得到了一份诊所主任秘书的职位。那边说一切都已就绪，我只需再去一次见主任本人即可。第一次他去参加某个紧急会议了，没能见我。
我需要在十点半报到。和往常一样，我坐电车去的。虽然我通常总是迟到，但这次重要的场合，我给路程预留了过多的时间，结果不得不在医院里等了半个小时。我决定到主入口处的咖啡馆喝杯咖啡提提神。买咖啡时，我还买了一块巧克力饼干。
咖啡馆里挤满了等候的人，但我找到了一张空桌子，把咖啡放在了上面。不用说，我把手袋忘在收银台了，只得回去取。幸好还没被小偷偷走。
回来时，我发现一个讨厌的、灰头发的外国人占了我那张桌子。嗯，确实，也没什么好说的，所有桌子都坐满了，大部分都是一个人坐的。然而，当我拿起我的饼干时，我吃惊了，甚至不止是吃惊。饼干上有一排清晰的牙印，它被咬掉了一口，而且毫无疑问该去哪儿找那一口。那个老头面前放着一杯咖啡，别的什么也没有。同时我清楚地看到他在偷偷地咀嚼和吞咽着什么。他也盯着我的饼干，脸明显红了。嗯，真的，如果有人有理由脸红的话……
幸好，我没有细菌恐惧症，而且对“不干净”也早已习以为常，所以我决定不让这个讨厌的外国人搞得我难堪。我平静地，假装很享受地，吃掉了我的巧克力饼干剩下的部分，并用咖啡refresh了一下自己。期间那个讨厌的男人一直盯着我看。“在我们这儿，”我想，“你可别继续你偷摸的习惯！”
最后他像条挨了打的狗一样溜走了。但又回来了？是的，回来了，带着他自己的一块巧克力饼干，这次毫无疑问是诚实地买来的。好吧，我对他讽刺地笑了笑。他把他的饼干放在自己面前，品尝着他的咖啡。这时我有了个好主意。“以眼还眼，以牙还牙”，圣经上不是这么说吗？我迅速拿起他的饼干，咬下一块，享受地嚼着，把剩下的放回他面前，微笑着看着他，身子向后靠在钢塑椅子上。“扯平了，”我想，“甚至饼干也平了！”，我为这个无意中的双关语大笑起来。这时那个外国人彻底地走了，完全被击败了，留下了他的饼干和咖啡。
我对自己非常满意，注意到该去未来的工作地点见主任了。我轻松地找到了办公室，在诊所主任的门前又等了十分钟。我轻声练习着发音他的名字，那是個外国名字。终于我可以进他的房间了。他本人还没到，我在一张沙发上坐了下来。把大衣叠放在膝盖上时，我注意到有东西从它的大口袋里掉了出来——一块巧克力饼干！很明显这是我的，也就是我买的那唯一一块，它在我端咖啡到桌子时，没注意滑进了口袋里。
正在那时，诊所主任进来了，一个灰头发的移民，看起来还在为他的两块巧克力饼干感到惋惜，而他每块都只尝了一口。
（DeepSeek 翻译）
reveni al Denaska kongresano
返回 Denaska kongresano 目录
绿网，中国世界语网站
Verda Reto, ĉina esperanta retejo
https://reto.cn