parto unu
2
Dum li metis sian manon sur la anson, Winston vidis ke li estis lasinta la taglibron malferma sur la tablo. FOR LA GRANDA FRATO estis skribita ĉie sur ĝi, per literoj preskaŭ sufiĉe grandaj por esti legataj trans la ĉambro. Estis nekredeble stulte fari tion. Sed, li konsciis, eĉ dum sia paniko li ne volis makuli la kremkoloran paperon per ekfermo, dum la inko ankoraŭ ne sekiĝis.
Li entiris spiron, kaj malfermis la pordon. Tuj varma ondo da trankviliĝo trafluis lin. Senkolora, premitaspekta virino, kun bukleta hararo kaj liniplena vizaĝo, staris ekstere.
“Ho, kamarado,” ŝi komencis, diri per teda, plendaĉa-speca voĉo,
“Mi kredis aŭdi vin alveni. Ĉu eble vi bonvolus transveni, kaj ekzameni la lavpelvon en nia kuirejo? Ĝi blokiĝis kaj—”
Jen S-ino Parsons, la edzino de najbaro sametaĝa. (“S-ino” estis vorto iomete malaprobata de la Partio — oni devus nomi ĉiun personon
“kamarado” — sed por kelkaj virinoj oni instinkte uzis ĝin.) Ŝi estis virino ĉirkaŭ tridekjaraĝa, sed ŝi aspektis multe pli aĝa. Oni preskaŭ kredis vidi polvon en la faldetoj de ŝia vizaĝo. Winston sekvis ŝin tra la koridoro. Tiaj diletantaj ripartaskoj estis preskaŭ ĉiutaga ĝeno. La
Loĝejoj de la Venko estis malnova apartamentaro, konstruita en 1930, aŭ ĉirkau tiam, kaj disfaladis. La gipso konstante flokiĝis de la plafonoj kaj muroj, la tuboj krevis dum ĉiu severa frosto, la tegmento likis kiam ajn neĝis, la hejtadsistemo kutime funkciis nur duonforte, kiam ĝi ne estis plene malfunkciigita por ekonomio. Riparoj, escepte de tiuj kiujn oni mem kapablas fari, devis esti aprobitaj de distancaj komitatoj, kiuj emas prokrasti dum du jaroj eĉ la riparon de rompita fenestroglaco.
“Kompreneble nur estas ĉar Tom ne estas ĉehejme,” diris S-ino
Parsons svage.
La apartamento de la Parsonsoj estis pli granda ol tiu de Winston, kaj alimaniere morna. Ĉio aspektis disbatita, distretita, kvazaŭ la lokon ĵus vizitis iu granda violenta besto. Ilaroj por ludado — hokebastonoj, boksogantoj, krevinta piedpilko, ŝvitoplena kuloto inversita — kuŝis disŝutite sur la planko, kaj sur la tablo estis fatraso de malpuraj teleroj, kaj ekzercolibroj kies paĝoj havis falditajn angulojn. Sur la muroj estis skarlataj standardoj de la Junulara Ligo kaj de la Spionoj, kaj vivdimensia afiŝbildo de Granda Frato. Estis la kutima odoro de boligita brasiko, trovebla ĉie en la konstruaĵo, sed ĝin trapenetris eĉ pli la akra odoraĉo de ŝvito kiu — tion oni sciis je la unua flareto, kvankam estus malfacile diri kiel oni sciis— estis la ŝvito de persono ne nun tie. En alia ĉambro, per kombilo kaj peco de necesejpapero iu penis kunludi la melodion de la militmuziko, kiu ankoraŭ sonis el la teleekrano.
“La infanoj,” diris S-ino parsons, duontime rigardetante la pordon.
“Ili ne estis eksterdome hodiaŭ. Kaj kompreneble —”
Ŝi kutimis ekĉesigi siajn frazojn antaŭ ol fini ilin. La lavpelvo de la kuirejo estis plena preskaŭ ĝisrande, per malpurega verdaspekta akvo, kiu pli ol kutime odoraĉis pro brasiko. Winston klinis sin, kaj ekzamenis la angulartikon de la tubo. Li malamis uzi siajn manojn, kaj li malamis kliniĝi, kio ĉiam emis tusadigi lin. S-ino Parsons rigardis senpove.
“Kompreneble se Tom estus ĉehejme, li reĝustigus ĝin tuje,” ŝi diris.
“Li amas ĉion tian. Li estas lertega per siaj manoj, tia estas Tom.”
Parsons estis kundungito kun Winston en la Ministrejo de la Vero.
Li estis iom dika, sed aktiva viro, paralize stulta, maso da idiotecaj entuziasmiĝoj — unu el la plene sendemandaj, sin dediĉaj laboreguloj de kiuj, eĉ pli ol de la Penspolico, dependis la stabileco de la Partio.
Tridekkvinjaraĝa, li estis ĵus kontraŭvole elpelita el la Junulara Ligo, kaj antaŭ ol progresi en la Junularan Ligon, li estis sukcesinta resti en la Spionoj jaron pli ol permesis la reguloj.
En la Ministrejo li estis dungita por iu subula posteno, por kio inteligento ne estis necesa; sed, aliflanke, li estis elstara persono en la Komitato de Sportoj, kaj en ĉiuj aliaj komitatoj, kiuj dediĉis sin al la organizado de komunumaj ekskursoj, spontaneaj manifestacioj, kampanjoj por ŝparado, kaj, ĝenerale, ĉiuj volontulaj agadoj. Li kutimis diri al oni, kun kvieta fiero, ke li ĉeestis en la Komunuma Centro ĉiun vesperon dum la pasintaj kvar jaroj. Superforta odoro de ŝvito, ia nekonscia atesto pri la viglegeco de lia vivo, sekvis lin kien ajn li iris, kaj eĉ restis post lia foriro.
“Ĉu vi havas ŝraŭbŝlosilon?” — diris Winston, fingrumante la boltingon sur la angulartiko.
“Ŝraŭbŝlosilon,” diris S-ino Parson, tuj fariĝante senvertebra. “Mi ne scias, certe. Eble la infanoj —”
Okazis tretado de boto.j kaj nova bruaĉo per la kombilo, dum la infanoj sturmis en la salonon. S-ino Parsons alportis la ŝraŭbŝlosilon.
Winston ellasis la akvon, kaj naŭziĝante elprenis la amason da homaj haroj, kiu estis blokinta la tubon. Li purigis siajn fingrojn laŭeble, per la malvarma akvo el la krano, kaj reiris en la alian ĉambron.
“Supren la manoj!” kriis sovaĝa voĉo.
Bela, gangsteraspekta, naŭjaraĝa knabo estis eksaltinta el malantaŭ la tablo, kaj minacis lin per ludila aŭtomata pistolo, dum lia pli juna fratino, ĉirkaŭ du jarojn pli juna, simile gestis per ero da ligno. Ambaŭ estis vestitaj per la bluaj kulotoj, grizaj ĉemizoj, kaj ruĝaj koltukoj, kiuj estis la uniformo de la Spionoj. Winston levis siajn manojn super sian kapon, sed maltrankvile sentis, pro la malica mieno de la knabo, ke ne estas tutvere ludado.
“Vi estas perfidulo!” kriis la knabo. “Vi estas penskrimulo! vi estas
Eŭrazia spiono! Mi pafos vin, mi vaporigos vin, mi sendos vin en la salminojn!”
Subite ambaŭ infanoj saltadis ĉirkaŭ lin, kriante “Perfidulo” kaj
“Penskrimulo!” La knabineto imitadis ĉiun geston de sia frato. Estis iel iom timige, kiel la ludsaltado de tigridoj kiuj baldaŭ, kreskinte, estos homvorantoj. Estis ia intencita feroceco en la okulo de la knabo, tute evidenta deziro bati aŭ piedbati Winstonon, kaj konscio ke li estas preskaŭ sufiĉe granda por fari tion. Bone ke li ne tenas veran pistolon, Winston pensis.
La okuloj de S-ino Parsons moviĝis nervoze de Winston al la infanoj, kaj retroe. Per la pli bona lumo de la salono, li rimarkis interesate, ke vere estas polvo en la faldetoj de ŝia vizaĝo.”
“Ili ja tiom bruas,” ŝi diris. “Ili ĉagreniĝis, ĉar ili ne povas iri rigardi la pendumadon, jen la kaŭzo. Mi estas tro okupata por kunpreni ilin, kaj Tom ne estos reveninta sufiĉatempe de la laboro.”
“Kial ni ne povas rigardi la pendumadon?” kriegis la knabo per sia giganta voĉo.
“Volas vidi pendumadon! Volas vidi pendumadon!” ĉantis la knabineto, ankoraŭ ĉirkaŭkurante.
Kelkaj Eŭraziaj kaptitoj, kulpaj pri militkrimoj, estis pendumotaj en la Parko tiun vesperon, Winston memoris. Tio okazis proksimume unu fojon ĉiumonate, kaj estis populara spektaklo. Infanoj ĉiam postulegis rigardi ĝin. Li adiaŭis al S-ino Parsons kaj komencis paŝi porden. Sed antaŭ ol li faris ses paŝojn en la koridoro, io batis la malantaŭon de lia kolo, kaŭzante nekredeblan doloregon. Estis kvazaŭ ruĝe varmega drato estis puŝita en lin. Li turnis sin, nur ĝustatempe por vidi S-inon
Parsonson retrotreni sian filon tra la pordon, dum la knabo enpoŝigis katapulton.
“Goldstein!” kriegis la knabo, dum la pordo fermiĝis kaj kaŝis lin.
Sed kio plej impresis Winstonon, estis la mieno de senpova timeto sur la grizeca vizaĝo de la virino.
Denove en sia apartamento, li rapide paŝis preter la teleekranon, kaj residiĝis ĉe la tablo, ankoraŭ frotante sian kolon. La muziko el la teleekrano estis ĉesinta. Anstataŭe, severe abupta voĉo estis leganta, kun ia brutala ĝuo, priskribon de la armiloj de la nova Flosanta
Fortikaĵo, kiu ĵus estis ankrita inter Islando kaj la Faroaj Insuloj.
Kun tiuj infanoj, li pensis, tiu mizera virino nepre havas vivon teruroplenan. Post jaro, du jaroj, ili atentados ŝin nokte kaj tage, por trovi simptomojn de neortodokseco. Preskaŭ ĉiuj infanoj nuntempe estas aĉaj. Plej malbone estis, ke per organizoj kiaj la Spionoj, ili estis sisteme transformataj en neregeblajn sovaĝuletojn, tamen tio tute ne inklinigis ilin ribeli kontraŭ la Partia disciplino. Tute male, ili adoris la Partion, kaj ĉion ligitan al ĝi. La kantojn, la procesiojn, la standardojn, la marŝadojn, la militan praktikadon per pseŭdofusiloj, la slogankriadon, la adoradon al Granda Frato — ĉio estis ia glora ludo por ili. Ilia tuta feroco estis turnita eksteren, kontraŭ la malamikojn de la Ŝtato, kontraŭ fremdulojn, perfidulojn, sabotulojn, penskrimulojn.
Estis preskaŭ normale ke homoj pli ol tridekjaraĝaj timis siajn proprajn infanojn. Kaj por tio estis bona kialo, ĉar apenaŭ pasis semajno dum kiu La Tempoj ne enhavis alineon kiu priskribis la agon de iu fisubaŭskultanteto — “infana heroo” estis la kutima frazo — kiu subaŭskultis ian kompromitan komenton, kaj denuncis siajn gepatrojn al la Penspolico.
La sentaĉo de la katapulta buleto estis forfadinta. Li prenis sian plumon senentuziasme, demandante al si: ĉu li povos trovi plion skribindan en la taglibron. Subite li denove komencis pensi pri O’Brien.
Antaŭ multaj jaroj — kiom? Sendube sep jaroj — li sonĝis ke li marŝas tra plene senluma ĉambro. Kaj iu sidanta flanke de li diris, dum li pasis: “Ni renkontiĝos en la loko kie ne estas mallumo”. Tio estis dirita tre kviete, preskaŭ hazarde — diraĵo, ne ordono. Li pretermarŝis sen paŭzi. Kurioze estis, ke tiutempe, en la sonĝo, la vortoj ne multe imponis al li. Nur poste, iom post iom, ili ŝajne akiris signifon. Li nun ne povis memori, ĉu li unuafoje vidis O’Brienon antaŭ, aŭ post, la sonĝo; nek li povis memori kiam li unuafoje rekonis ke la voĉo estis la voĉo de O’Brien. Sed, ĉiukaze, la identigo ekzistis. Jes, O’Brien parolis al li el la senlumo.
Winston neniam povis esti certa — eĉ post la ĉimatena okulekbrilo estis ankoraŭ neeble esti certa — ĉu O’Brien estas amiko aŭ malamiko.
Kaj vere ne ŝajnis tre grave. Ekzistis kompreno inter ili, ligo pli grava ol amo aŭ samideaneco. “Ni renkontiĝos en la loko kie ne estas mallumo”, li diris. Winston ne sciis la signifon de tiuj vortoj, nur ke iel ili realiĝos.
La voĉo el la teleekrano paŭzis. Trumpetosono, klara kaj bela, flosis en la senmovan aeron. La voĉo daŭrigis raŭke:
“Atentu! Bonvolu atenti! Ĵusa informo venis el la Malabara fronto.
Niaj militistoj en Suda Hindio glore venkis. Oni aŭtorizis min diri ke la evento kiun ni nun raportas, tre verŝajne grave proksimigos la finon de la milito. Jen la informaĵo:”
Malagrabla novaĵo sekvos, pensis Winston. Kaj tiel estis. Post sangoplena priskribo pri la malekzistigo de Eŭrazia armeo, kun gigantaj kalkuloj pri mortigitoj kaj kaptitoj, venis la anonco ke, ekde la venonta semajno, la ĉokoladoporciumo reduktiĝos de tridek gramoj ĝis dudek.
Winston denove ruktis. La ĝino komencis malfortiĝi, lasante senton de senesperiĝo. La teleekrano — eble por festi la venkon, eble por dronigi la memoron pri la perdita ĉokolado — ekludegis “Oceani’1, por vi”. Oni devis solene stari. Tamen, en sia aktuala pozicio li estis nevidebla.
“Oceani’, por vi” cedis al malpli peza muziko. Winston paŝis al la fenestro, tenante sian dorson turnita al la teleekrano. La tago ankoraŭ estis malvarma kaj klara. Ie tre for, raketbombo eksplodis, farante obtuzan vibrigantan bruegon. Proksimume dudeko aŭ trideko da ili falis nuntempe sur Londonon.
Malsupre en la strato, la vento flirtigadis la ŝiritan folion tien kaj reen, kaj la vorto ANGSOCO sporade aperis kaj malaperis. La sanktaj principoj de Angsoco, Novparolo, Duoblaparolo, la ŝanĝebleco de la pasinteco. Li sentis kvazaŭ li vagadas en la arbaroj de la fundo de la maro, perdiĝinte en monstra mondo, kie li mem estas la monstro. Li estis sola. La pasinteco estis morta, la futuro estis neimagebla. Kian certecon li havis, ke eĉ unusola homo vivanta nun konsentas kun li? Kaj kiel scii ke la Partia dominado ne daŭros por ĉiam? Kvazaŭ responde, la tri sloganoj sur la blanka faco de la Ministrejo de la Vero revenis al li: MILITO ESTAS PACO
LIBERECO ESTAS SKLAVECO
SENSCIO ESTAS FORTO
Li prenis dudekkvincendan moneron el sia poŝo. Ankaŭ tie, per etaj klaraj literoj, estis gravuritaj la samaj sloganoj, kaj sur la alia faco de la 1.
Per ĉi tio Orwell aludas al la populara Usona patriota kanto “Usono, ja por vi”, kies melodio estas ankaŭ tiu de la brita nacia himno “Reĝinon savu Di’” (alternative: “La Reĝon savu Di’”. — Trad. monero estis la kapo de Granda Frato. Eĉ el la monero, la okuloj persekutis onin. Sur moneroj, sur la poŝtmarkoj, sur la kovriloj de libroj, sur la standardoj, sur la afiŝoj, kaj sur la kovraĵo de pako da cigaredoj — ĉie. Ĉiam la okuloj rigardis onin kaj la voĉo enfaldis onin.
Dum dormo, dum maldormo, dum laboro, dum manĝado, endome kaj eksterdome, en la banujo aŭ en la lito — ne eblis eskapi. Nenio apartenis sole al oni mem, escepte de la malmultaj kubaj centimetroj interne de onia propra kranio.
La suno estis movinta sin, kaj la nekalkuleblaj fenestroj de la
Ministrejo de la Vero, dum la lumo ne plu brilis sur ilin, aspektis tiel severaj kiel la elrigardejoj de fortikaĵo. Lia koro tremis antaŭ la enorma piramida formo. Ĝi estis tro fortika, ĝi ne estis atakebla. Mil raketbomboj ne povus disbati ĝin. Denove li demandis sin: por kiu li skribas la taglibron? Por la estonteco, por la pasinteco — por epoko kiu eble estas malreala? Kaj antaŭ li kuŝas ne morto, sed malekzistigo. La taglibro fariĝos cindroj kaj li mem vaporo. Nur la Penspolico legos kion li skribis, antaŭ ol malekzistigi kaj malmemorigi ĝin. Kiel apelacii al la estonteco, kiam eĉ ne spureto de vi, eĉ ne anonima vorto skribaĉita sur paperpeco, povos resti nedetruite?
La teleekrano sonorigis la dekkvaran horon. Li devos foriri post dek minutoj. Li devos reĉeesti en la laborejo je la dekvara kaj tridek.
Kurioze, la sonorado de la horo ŝajnis rekuraĝigi lin. Li estis soleca fantomo proklamanta veron kiun neniu iam aŭdos. Sed se li nure proklamos ĝin, laŭ iu obskura maniero la daŭro ne estos rompita. Ne per sinaŭdigo, sed per malfrenezeco, oni daŭrigas la homan heredaĵon.
Li reiris al la tablo, entrempis sian plumon, kaj skribis:
Al la estonteco aŭ al la estinteco, al tempo kiam la pensado estas libera, kiam homoj diferencas inter si kaj ne vivas solaj — al tempo kiam ekzistas la vero kaj kio estas farita ne estas malfarebla: El la tempo de unuformeco, el la tempo de soleco, el la tempo de Granda Frato, el la tempo de duoblapenso — saluton!
Li jam mortis, li komentis al si. Ŝajnis al li ke nur nun, kiam li komencis kapabli formuligi siajn pensojn, li faris decidan paŝon. La konsekvencoj de ĉiu ago estas inkluzivitaj en la ago mem. Li skribis:
La pensokrimo ne sekvigas morton: la pensokrimo jam estas morto.
Nun, rekoninte sin kiel mortinton, fariĝis grave resti vivanta kiel eble plej longe. Du fingroj de lia dekstra mano estis makulitaj per inko.
Precize tia detalo povus perfidi. Iu entrudiĝema zeloto en la Ministrejo (verŝajne virino, iu simila al la malgranda sablohara virino, aŭ la malhelhara knabino el la Departemento de Fikcio) eble komencus demandi al si: kial li skribadis dum la lunĉintervalo, kial li uzis malnovmodan plumon, kion li skribadis? — kaj poste farus mencieton en la konvena ejo. Li marŝis al la banĉambro, kaj zorge forfrotis la inkon per la sableca malhelbruna sapo kiu gratas la haŭton kvazaŭ sablopapero, kaj tial estis tre utila por tiu celo.
Li remetis la taglibron en la tirkeston. Estis tute senutile pensi pri kaŝi ĝin, sed almenaŭ li povos informiĝi ĉu aŭ ne oni trovis ĝian ekziston. Haro metita trans la paĝfinaĵojn estus tro evidenta. Per la pinto de fingro, li prenis rekoneblan eron da blanka polvo, kaj metis ĝin sur angulon de la kovrilo, de kiu ĝi neeviteble forskuiĝos, se iu movos la libron.
第一部分
第二章
温斯顿的手刚握上门把手，突然看到桌上的日记本还摊开着。上面写满了打倒老大哥，字迹大到哪怕从房间另一端也能看得一清二楚。想不到自己竟然做了这么蠢的事。但他意识到自己尽管怕得要死，却依然不想在墨迹还未干的情况下把日记本合上，因为那样会弄脏乳白色的纸张。
他深吸一口气，开了门。一股暖流瞬间从他体内流过，他深深松了口气。站在门外的是一个面色惨白、萎靡不振的女人，她头发稀疏，脸上爬满皱纹。
“啊，同志，”她闷声闷气地嘀咕道，“我刚才好像听见你回来了。能不能来我家看一下厨房的下水道？给堵了……”
这是同楼邻居的老婆帕森斯太太（党并不赞成人们使用“太太”这个词——所有人都应该以“同志”相称——但对有些妇女，人们会不自觉叫她们太太）。她三十岁上下，但看上去比实际年龄老很多。她给人一种脸上的皱纹里积着灰尘的印象。温斯顿跟她穿过走廊。充当业余修理工是每天都会遇到的烦心事。胜利大厦是座老楼，大约建于1930年，现在已经摇摇欲坠了。墙上和天花板上的涂料不断剥落；水管一冻就会爆裂；天花板只要一下雪就会漏水；供暖系统在厉行节约期间会完全关闭，没有关闭时通常也只供应一半蒸汽量。维修只能自己动手，否则就得提交给某个高高在上的委员会审批，就算只是修一块窗玻璃，都可能拖上两年之久。
“当然，就因为汤姆不在家……”帕森斯太太含糊其辞地说。
帕森斯家比温斯顿家大，呈现出另一种昏暗单调的氛围。一切好像先被砸了一通又踩过一遍，就像有大型野兽光顾过一样。体育用品散了一地——曲棍球棒、拳击手套、踢爆了的足球、汗湿的向外翻着的运动短裤……桌上乱七八糟堆着脏盘子和折了角的练习本。墙上挂着青年团和儿童特工队的旗帜，还有一张老大哥的大海报。屋内有一股这栋楼中到处都能闻到的煮白菜气味，除此之外，还有刺鼻的汗臭混杂其中。这汗臭来自于那个现在不在场的人——只消一闻便知，却难以道出缘由。另一间房里，有人拿着梳子和一张卫生纸，试图用它们跟上电屏中仍在播放的军乐曲调子。
“是孩子们，”帕森斯太太说着，不乏忧虑地朝门那边看了一眼。“他们今天没出去。当然……”
她有一个习惯，就是喜欢说话说一半。厨房水槽里面，绿汪汪的水几乎快漫出来了，散发出比煮白菜臭上百倍的恶心气味。温斯顿跪在地上，检查水管拐角接缝处。他讨厌用手，讨厌弯腰，因为这样会引起咳嗽。帕森斯太太一筹莫展地站在一边看着。
“当然要是汤姆在家的话，一下子就能修好了，”她说，“他就喜欢鼓捣这些。他双手可巧了，汤姆就是这样。”
帕森斯是温斯顿在真理部的下属。一身肥膘、做事积极，但带着不可撼动的愚昧，浑身上下充斥着无知的狂热——这样的人无疑是维护党统治的最佳人选，在这一点上，连思想警察都不及他。他三十五岁，前段时间才不情不愿地退出了青年团。入团前，他还超出规定年龄在儿童特工队多赖了一年。他在部里一个无需学识就能胜任的低层岗位任职，但他同时也是体育委员会和其他负责社区远足、自发游行、节约运动和一些志愿活动的一系列委员会的领军人物。他会一边抽着烟斗，一边满心自豪地告诉你他连续四年每晚都去社区活动中心。他每去一个地方，都会带着让人难以忍受的汗味。甚至他走后，那股味道依然挥之不去。这在不知不觉中透露出他生活的艰辛。
“有扳手吗？”温斯顿一边问，一边用手拨弄着水管接口的螺母。
“扳手啊，”帕森斯太太说，接着马上像泄了气一般。“真不知道放哪里了。也许孩子们……”
孩子们冲进客厅，一边用靴子狠狠踏着地板，一边在梳子上狠命地吹了一口。帕森斯太太拿来了扳手。温斯顿把水从水管里放了出来，厌恶地从里面扯出一团堵住管道的头发。他打开龙头，用冷水尽可能地把手冲洗干净，接着走进了另一个房间。
“举起手来！”一个粗野的声音大喊道。
一个九岁的男孩，长得眉目俊秀、十分壮实，从桌子后面突然冒出来，举着一把玩具自动手枪朝他耀武扬威，而比他大约小两岁的妹妹手拿一块碎木块，也摆出了相同的姿势。两个孩子都穿着蓝短裤、灰衬衫、脖子上系着红颈巾，这是儿童特工队的制服。温斯顿把双手举过头顶，但心中掠过一丝不安，这个小孩的行为那么咄咄逼人，看起来不像单纯的闹着玩。
“你这个叛徒！”男孩子大喊，“思想犯！欧亚国的间谍！我要枪毙你，我要让你人间蒸发，我要把你押到盐矿去！”
突然他们围着他又蹦又跳，嘴里大喊着：“叛徒！思想犯！”小女孩的一举一动完全模仿她哥哥。这着实有点吓人，好像两只蹦跳着嬉戏的虎崽，不久后将会长成吃人的大虫。这个男孩子眼中透出一种工于心计的凶残，很显然起了踢打温斯顿的念头，而且意识到自己很快就到能做这种事的年龄。还好他手上拿的不是真枪，温斯顿心想。
帕森斯太太的目光紧张地在温斯顿和孩子们之间徘徊。在客厅比较明亮的灯光下，温斯顿发现帕森斯太太脸上的皱纹中间果然嵌着灰尘，这一点让他觉得颇为有趣。
“他们闹腾起来就是这样，”她说，“他们不能去看绞刑，很失望，所以就这样子了。我太忙了没空带他们去，汤姆又在上班回不来。”
“为什么我们不能去看绞刑？”小男孩大声嚷道。
“要去看绞刑！要去看绞刑！”小女孩边叫边跳。
温斯顿记起来了，傍晚时候，公园里要绞死几个被指控犯了战争罪的欧亚国俘虏。这种公开处决大约每月一次，是很受人们欢迎的盛事。孩子们总会嚷着要大人带他们去看。温斯顿向帕森斯太太道了别，走向大门。而他出门刚走了不到六步路，脖子后面就被什么东西狠狠击中，感觉就像有一根烧红的铁丝刺进了肉里。他转过身，看到帕森斯太太正把她的儿子拉进门，小男孩把一个弹弓揣进口袋。
门关上的时候，小男孩大吼道：“古登斯坦！”而最令温斯顿震惊的是小孩母亲灰褐色的脸上那无可奈何的惊恐表情。
回到自己家，温斯顿快步走过电屏，坐回桌旁，手还在揉着脖子。电屏里的音乐停了，代之以军人抑扬顿挫、粗野的声音，念着一篇有关新型漂浮堡垒战舰上的武器装备的报道。这艘战舰正驻扎在冰岛和法罗群岛之间的海域。
他思忖，养着那样的孩子，那可怜的女人该是过着多么可怕的生活。再过个一两年，他们就会不分白天黑夜监视她有没有异端思想。当今几乎所有小孩都是恶童。最糟的是诸如儿童特工队一类的组织，一步步把小孩塑造成无法驾驭的小野人，但却又不让他们产生任何反党倾向。恰恰相反，他们崇拜党以及与党相关的一切。歌曲、方阵、横幅、远足、木枪操练、呼喊口号、老大哥崇拜——一切的一切对他们来说都是充满荣誉感的游戏。他们的所有恶意都是对外的，针对国家的敌人，针对外国人，针对叛徒，针对从事阴谋活动的人，针对思想犯。几乎所有三十岁以上的人都会害怕自己的亲生骨肉。这种害怕是情有可原的，因为《泰晤士报》几乎每周都会刊登那些小告密者——报上经常用的一个词是“儿童英雄”——听到了一些反动的话，于是向思想警察告发自己父母的报道。
弹弓造成的刺痛消退了。温斯顿心不在焉地拿起笔，思忖着是否能继续在日记本上写些什么。突然间，他又想到了奥伯里恩。
几年前——多久来着？应该是七年前——他梦见自己走过一间漆黑的房间。正走着，身旁一个坐着的人开口说道：“我们会在一个没有黑暗的地方见面。”声音很轻，而且几乎是漫不经心的，只是陈述，而非命令。他继续向前走，并没有停下脚步。奇怪的是，当时在梦里，这些话语并没有给他留下很深印象。直到后来，这句话才逐渐有了意义。他记不得第一次看到了奥伯里恩是在做这个梦之前还是之后，他也不记得从什么时候才意识到梦里就是奥伯里恩在说话。但不管怎样，他的确辨认出来了，当时在黑暗中同自己说话的，就是奥伯里恩。
温斯顿一直无法确定——哪怕是在今天早上两人眼神交汇的一瞬间，依然无法确定奥伯里恩是敌是友。而且这件事似乎并不重要。他们之间可以互相理解，这种理解比情感与党派更为重要。“我们会在一个没有黑暗的地方见面。”他曾经这么说过。温斯顿不知道这句话是什么意思，他只知道这句话将会通过某种方式变为现实。
电屏里的说话声停止了。一阵清亮、优美的军号声划破了呆滞的空气。接着说话声又刺耳地响起：
“注意！全体人员注意！马拉巴前线传来简讯，我军在南印度大获全胜。得上级授权，我在此宣布此次行动将很有可能结束这场战争。以下是此次简讯的详细内容——”
坏消息来了，温斯顿心想。不出所料，在播报完对欧亚国军队的屠戮，歼灭、俘虏大批敌军之后，宣布从下周起，巧克力的配给量从30克下降到20克。
温斯顿又打了个嗝。酒劲已经消退，残留下一种泄气的感觉。也许是为了庆祝胜利，也许为了使大家忘却降低巧克力配给量这件事，电屏开始大放《献礼大洋国》。这首歌播放的时候，每个人都必须起身立正。但他现在所处的位置，没人能看得到。
《献礼大洋国》之后，音乐变得柔和起来。温斯顿走到窗口，背对电屏。窗外依然寒冷晴朗。远处一枚火箭弹发出沉闷的爆炸声，回音阵阵。当下每周都会有二三十枚火箭弹落在伦敦。
楼下的街道上，那张一角脱落的海报在风中呼扇。“英社”一词时隐时现。英社、英社的神圣原则、新话、双向思维、过去的可变性……他觉得自己好像在海底森林中漫无目的地走，迷失在这畸形的世界里，而他自己也是一个怪物，他是孤独的。过去已然死去，未来不可预见。他又有多少把握能确定当下有人能够支持他？又如何能知晓党的统治不会永远存续？仿佛给他答复一般，真理部白墙上三行口号映入他的眼帘：
战争就是和平
自由就是奴役
无知就是力量
他从口袋掏出一枚二角五分硬币。这枚硬币上，也用清晰的小字铸着相同的口号。硬币另一面上，是老大哥的头像。就算是在硬币上，这双眼睛依然盯着你不放。硬币上、邮票上、书籍封面上、横幅上、海报上、香烟盒上——无处不在。这双眼睛总是看着你，声音总是包围着你。不论你是睡着还是醒着、工作还是吃饭、在家还是外出、洗澡还是躺在床上——无处可逃。除了头颅里几厘米见方的区域，没有东西是属于你自己的。
太阳已经西斜，真理部大楼数不清的窗户由于没有阳光的照射，变得阴森恐怖，仿佛碉堡上的一个个枪眼。他的心在眼前这个巨大的金字塔前战栗。这个建筑太过坚固，根本无法攻占。哪怕一千发火箭弹都不能将其摧毁。他又开始想自己到底在为谁写日记。写给将来，写给过去，写给一个可能是想象中的时代。而他所面对的不是死亡，而是泯灭。这本日记可能会化为灰烬，他自己也会人间蒸发。只有思想警察才会读到他所写的一字一句，然后将其销毁，再没有人会记得。如果连你自己的肉身都不复存在，连一个匿名的字都留不下来，你又如何能向将来申诉自己的内心。
电屏报时14点整。他必须在十分钟内离开家。他得在14点30分回去工作。
不可思议的是这次钟声似乎让他又振奋了起来。他像一个孤独的灵魂，讲述着一个未曾得闻的真理，而一旦开始讲，就一发不可收拾。他讲述这一切并不是为了公之于众，而是通过保持清醒，将人性的传统延续下去。他回到桌边，给钢笔蘸了墨水，写道：
致将来或过去，致一个思想自由、人们彼此不同且不再孤单的时代，致一个存在真理、做过的事无法被抹去的时代：
从一个千人一面的时代、孤独的时代、老大哥的时代、双向思维的时代，向彼时致以问候！
他认识到自己已经死了。似乎只有现在，当他能够清晰表达出自己的思想的时候，才算是跨出了决定性的一步。他的每一个行为所带来的结果，都蕴含在行为本身之中。他写下：
思想罪并不会导致死亡：思想罪本身就是死亡。
现在既然他已经把自己当成一个死人，所以尽可能多活些日子就变得重要了。他右手的两个指头粘上了墨水。正是这类细节能让他的行为暴露。部里某个爱打听的积极分子（很可能是个女人，像那个矮小的浅棕色头发的妇女或是小说司的黑发女孩）可能就会揣测为什么他在午休的时候要写字，为什么要用老式的钢笔写字，他到底写了些什么——然后给有关部门通风报信。他去洗手间用一块深色的磨砂肥皂仔细地洗去手上的墨痕，这块肥皂用起来感觉就像砂皮纸一样，但用来洗墨水是再好不过的了。
他把日记本放到抽屉里。把日记藏起来是徒劳的，但他至少要确定这本日记有没有被人发现。在页末夹一根头发太明显了。他用指尖沾起一粒肉眼可见的白色尘埃，放到了封面的一角。如果有人动过这本日记，尘埃就一定会被抖落。
reveni al Mil Naŭcent Okdek Kvar