Mil Naŭcent Okdek Kvar

parto unu

6

Winston skribadis en sia taglibro.

Estis antaŭ tri jaroj. Dum malluma vespero, en sagforma flankstrato, proksime al unu el la grandaj fervojstacioj. Ŝi staris apud pordejo en la muro, sub stratlampo kiu apenaŭ lumigis. Ŝi havis junan vizaĝon, tre dike farbitan. Efektive la farbo logis min, ĝia blankeco, kvazaŭ masko, kaj la brilantaj ruĝaj lipoj. Partianinoj neniam farbas siajn vizaĝojn. Neniu alia estis en la strato, kaj mankis teleekranoj. Ŝi diris “Du dolarojn”. Mi —

Dummomente estis tro malfacile daŭrigi. Li fermis siajn okulojn kaj premis siajn fingrojn kontraŭ ilin, penante elpremi la vidaĵon kiu konstante revenis. Li sentis preskaŭ nesupereblan tenton krii aron da fivortoj plejlaŭte. Aŭ bategadi sian kapon kontraŭ la muron, piedbate renversi la tablon, kaj ĵetegi la inkujon tra la fenestron — fari ian ajn violentan aŭ bruegan aŭ doloregan agon kiu povus malaperigi la memoron kiu torturas lin.

Onia plej danĝera malamiko, li pensadis, estas onia propra nervosistemo. Je kiu ajn momento la tensio interna povus subite transformi sin en videblan simptomon. Li pensis pri viro kiun li pasis en la strato antaŭ kelkaj semajnoj; tre ordinaraspekta viro, Partiano, tridekkvin- ĝis kvardekjaraĝa, iom alta kaj nedika, portanta valizeton.

Ilin apartigis nur kelkaj metroj kiam la maldekstra flanko de la vizaĝo de la viro subite tordiĝis pro ia spasmo. Tio ripetiĝis ĝuste kiam ili pasis unu la alian: nur tordeto, tremeto, rapida kiel la klako de obturilo de fotilo, sed evidente kutimiĝinta. Li memoris esti pensinta tiutempe:

“Tiu povrulo pereos.” Kaj kio timigis estis ke tiu ago tre eble estis nekonscia. La plej granda mortiga danĝero estis paroli dum la dormo.

Neniel eblis eviti tion, laŭ lia kompreno.

Li profunde spiris kaj plu skribis:

Mi akompanis ŝin tra la pordejon, kaj trans malantaŭan korton en kelkuirejon. Estis lito apud la muro, kaj lampo sur la tablo, tre pale lumante. Ŝi —

Liaj dentoj agaciĝis. Li deziris kraĉi. Samtempe kiel pri la virino en la kelkuirejo, li pensis pri Katharine, lia edzino. Winston estis edzo — iam edziĝis, certe: verŝajne plu estis edzo, li ja ne sciis ĉu lia edzino mortis. Li ŝajnis denove spiradi la varman sufokan odoron de la kelkuirejo, odoron kiu konsistis el kombinaĵo de cimoj kaj malpuraj vestoj kaj aĉe malmultekosta parfuno, tamen malgraŭ tio ĝi estis alloga, ĉar neniu Partianino iam uzas parfumon, ne eblus imagi tion. Nur la proloj uzas parfumon. En lia menso, flari ĝin neeviteble kunmiksiĝis kun amoro.

Kiam li akompanis tiun virinon, estis lia unua malobeo en du jaroj, proksimume. Amori kun putinoj estis malpermesite, kompreneble, sed oni povis fojfoje kuraĝigi sin rompi tiun regulon. Estis danĝere, sed ne temis pri vivi-aŭ-morti. Troviĝi kun putino eble sekvigus kvin jarojn en gulago: nenion pli, se oni ne faris alian malobeon. Kaj estis sufiĉe facile, kondiĉe ke oni sukcesas eviti oficialan rekonon. En la malriĉaj kvartaloj svarmis virinoj pretaj vendi sin. Kelkajn oni povus eĉ aĉeti per botelo da ĝino, kiun laŭordone la proloj ne rajtas trinki. Kaŝe la Partio eĉ emis kuraĝigi putinadon, kiel plenumilon por instinktoj kiujn oni ne povas plene subpremi. Nura diboĉado ne multe gravis, kondiĉe ke ĝi estas kaŝa, kaj senĝua, kaj ĝin partoprenas nur la virinoj el suba kaj malestimata klaso. La nepardonebla krimo estis malĉastado inter

Partianoj. Sed — kvankam tio estis krimo kiun neeviteble konfesis akuzitoj en la grandaj Purigoj — estis malfacile imagi ke tia afero vere okazas.

La celo de la Partio ne estis nur malebligi ke la viroj kaj virinoj fariĝos lojalaj paroj, kiujn ĝi eble ne povos regi. Ĝia vera, nedeklarita, celo estis forpreni ĉian plezuron el seksagado. Ne tiom amo kiom erotikeco estis la malamiko, interne de geedzeco kiel ankaŭ ekster ĝi.

Ĉiujn geedziĝojn inter Partianoj devis aprobi komitato nomumita por tio, kaj — kvankam la principo neniam estis klare deklarita — oni ĉiam rifuzis permeson kiam la koncerna paro iel indikis mutualan fizikan allogon. La sola rekonita celo de geedzeco estis naski infanojn por servi la Partion. Koiton oni devis rigardi kiel iom naŭzan agon, simile kiel klisteron. Ankaŭ tion oni neniam klare esprimis pervorte, sed nedirekte ĝi estis ŝovita en ĉiun Partianon ekde infaneco. Eĉ ekzistis organizoj kiaj la Junulara Kontraŭ-Seksa Ligo, kiuj propagandis plenan seksabstinon por ambaŭ seksoj. Ĉiuj infanoj estu naskigitaj per artefarita gravedigo

(artgravo oni nomis ĝin en Novparolo) kaj prizorgataj en publikaj institucioj. Tion, kiel konsciis Winston, oni ne plenserioze proponis, sed iel ĝi konformis al la ĝenerala ideologio de la Partio. La Partio penis mortigi la seksinstinkton, aŭ, se ĝi ne estas mortigebla, do distordi kaj fiigi ĝin. Li ne sciis ĝuste kial estas tiel, sed ŝajnis nature ke tiel estas.

Kaj koncerne la virinojn, la penoj de la Partio grandaparte sukcesis.

Denove li pensis pri Katharine. Estas almenaŭ naŭ, dek — preskaŭ dek unu jaroj post ilia disiro. Kurioze estis, kiel malofte li pensas pri ŝi.

Eĉ plurtagope li kapablis forgesi ke iam li estis edzo. Ili kunestis nur ĉirkaŭ dek kvin monatojn. La Partio ne permesis eksgeedziĝon, sed ĝi iom kuraĝigis ekskuniĝon, kiam ne estis infanoj.

Katharine estis alta, helhara knabino, tre rekta, kun belega moviĝo.

Ŝia vizaĝo estis klara, agleca, vizaĝo kiun oni eble nomus nobla, ĝis kiam oni rimarkis ke estas preskaŭ kiel eble plej malmulte malantaŭ ĝi.

Tre frue dum ŝia edzineco li decidis — kvankam eble nur ĉar li konis ŝin pli intime ol la plej mutajn homojn — ke ŝi havas la senescepte plej stultan, vulgaran, senenhavan menson kiun iam li renkontis. En ŝia kapo ne ekzistis penso kiu ne estis slogano, kaj ne ekzistis malraciaĵo, absolute neniu, kiun ŝi ne kapablis akcepti, kiam la Partio donis ĝin al ŝi. “La homa sonstreko” li moknomis ŝin en sia propra menso. Tamen li povus toleri kunloĝadon kun ŝi se ne nur ne problemus unu afero — sekso.

Tuj kiam li tuŝis ŝin, ŝi ŝajnis kuntiriĝi kaj rigidiĝi. Ĉirkaŭbraki ŝin estis kvazaŭ ĉirkaŭbraki artikigitan lignan skulptaĵon. Kaj strange estis ke, eĉ dum ŝi premis lin kontraŭ sin, li sentis ke iel ŝi samtempe forpuŝas lin kiel eble plej forte. La rigideco de ŝiaj muskoloj sukcesis doni tiun senton. Ŝi kuŝis kun la okuloj fermitaj, nek rezistante, nek kunpartoprenante, sed cedante. Estis eksterordinare embarase, kaj, post kelka tempo, terure. Sed eĉ tiam li povus toleri kunloĝi kun ŝi, se ili interkonsentus resti seksabstinaj. Sed, tre kurioze, Katharine rifuzis tion. Ili devas, laŭ ŝi, produkti infanon, se eble. Do la seksago plu okazadis, unufoje en ĉiu semajno, tre regule, kiam ne estis maleble. Ŝi eĉ kutimis memorigi lin pri ĝi dum la mateno, ke ĝi estos farenda tiuvespere, kaj ĝin ili nepre ne forgesu. Ŝi uzis du nomojn por ĝi. Unu estis “bebfabriki”, kaj la alia estis “nia devo por la Partio” (jes, ŝi vere uzis tiun frazon). Tre baldaŭ li komencis senti fortan timegon, kiam ajn alvenis la koncerna tago. Sed bonfortune neniu infano ekaperis, kaj fine ŝi akceptis ne plu provi, kaj nelonge post tio ili disiris, unu de la alia.

Winston suspiris neaŭdeble. Li denove prenis sian plumon kaj skribis:

Ŝi ĵetis sin sur la liton, kaj tuj, tute sen iaj preparagoj, plejeble krude kaj naŭze, suprentiris sian jupon. Mi —

Li vidis sin stari tie en la nehela lamplumo, kun la odoro de cimoj kaj malmultekosta parfumo en sia nazo, kaj en sia koro sento de malvenko kaj rankoro, kiu eĉ en tiu momento estis kunmiksita kun pensoj pri la blanka korpo de Katharine, poreterne frostigita de la hipnotiga povo de la Partio. Kial ĉiam devis esti tiel? Kial li ne povus havi propran inon, anstataŭ tiujn fiaventuretojn je plurjaraj intervaloj?

Sed vera amaventuro estis preskaŭ nekonceptebla evento. La

Partianinoj estis ĉiuj similaj. Ĉastado estis tiel profunde firmigita en ili, kiel lojaleco al la Partio. Per zorga frua kutimigado, per ludoj kaj malvarmega akvo, per la rubaj kredoj puŝitaj en ilin en la lernejo kaj en la Spionoj kaj la Junulara Ligo, per prelegoj, paradoj, kantoj, sloganoj, kaj militmuziko, la natura sento estis forpelita el ili. Lia rezonado diris al li ke devas ekzisti esceptoj, sed lia koro ne kredis tion. Ili estis senescepte nevenkeblaj, ĝuste kiel la Partio intencis. Kaj tio kion li volis, eĉ pli ol esti amata, estis detrui tiun muron da virto, eĉ se nur unufoje dum sia tuta vivo. Amoro, sukcese farita, signifis ribelon. Seksdeziro estis penskrimo. Eĉ seksveki Katharinen, se li sukcesus fari tion, estus kiel delogo, malgraŭ ke ŝi estas lia edzino.

Sed la cetero de la rakonto estis skribenda. Li skribis:

Mi plibriligis la lampon. Kiam mi vidis ŝin en la lumo —

Post la senlumeco la febla lumo de la parafinlampo ŝajnis brilega.

Unuafoje li povis klare vidi la virinon. Li paŝis direkte al ŝi, plene de amordeziro kaj timego. Li ĝisdolore konsciis pri la risko kiun li okazigas per sia alveno. Estis plene eble ke la patroloj kaptos lin, kiam li eliros: efektive, ili eĉ eble atendas ekster la pordo nunmomente. Se li foriros sen eĉ fari tion por kio li venis —!

Ĝi estis skribenda, ĝi estis konfesenda. Tio kion li subite vidis per la lamplumo estis ke la virino maljunas. La farbo estis tiom densa sur ŝia vizaĝo, ke aspektis ke ĝi eble krevus kvazaŭ kartona masko. Estis blankaj strioj en ŝia hararo; sed la vere terura detalo estis ke ŝia buŝo estis iomete malfermiĝinta, montrante nur kavernan nigrecon. Al ŝi tute mankis dentoj.

Li skribis haste, per malnetaĉa skribo:

Kiam mi vidis ŝin en la lumo, ŝi estis tre maljuna virino, almenaŭ kvindekjaraĝa. Sed mi ne hezitis, mi malgraŭe agis.

Denove li premis siajn fingrojn kontraŭ siajn okulojn. Fine ĝi estis skribita, sed nenio grava rezultis. La terapio fiaskis. La urĝo kriegi fivortojn kiel eble plej laŭte estis same forta kiel antaŭe.

第一部分

第六章

温斯顿在日记中写道：

三年前。一个昏暗的黄昏，某个大型火车站旁的一条狭窄的巷子里。她在门口靠墙站着，头顶上是黯淡的街灯。她的脸看起来很年轻，粉抹得很厚。她的妆容的确吸引了我，白色的妆粉如同面具，双唇鲜红欲滴。女党员从不化妆。街上没有其他人，没有电屏。她说两块钱。我……

写到这里，实在难以继续下去了。他闭上眼睛，用双手压着眼皮，试图挤掉那不停浮现的画面。他有一种几乎不能自已的冲动想要扯开嗓子骂脏话，或用头撞墙，踢翻桌子，把墨水瓶扔出窗外——只有暴力、吵闹，做让自己疼痛的事情才有可能平息那段不停折磨着他的记忆。

他想到，一个人最大的敌人就是自己的神经系统。任何时候，体内的紧张感都可能转化成某种可见的症状。他想到了几周前在街上和自己擦身而过的男人，其貌不扬，是个党员。三十五到四十岁，又高又瘦，拿着公文包。他们距离彼此几米远的时候，男人的左脸突然抽搐扭曲。他俩擦身而过的时候，男人的脸又抽搐了一下，抽动、颤抖的速度就像按动照相机快门那样快，但很明显已经习惯成自然。他记得自己当时的想法：这个倒霉鬼迟早会完蛋。最可怕的是那个人脸上的活动很可能完全是无意识的。最致命的危险是说梦话。在他看来，说梦话这件事根本防不胜防。

他吸了一口气，继续写了下去：

我和她进了门，穿过后院来到一个地下室厨房。墙边靠着一张床，桌子上有台灯，调得很暗。她——

他很不舒服，很想吐口唾沫。想到地下室厨房里那个女人的同时，他想起了凯瑟琳——他的妻子。温斯顿结过婚——曾经结过婚，不管怎么说都行。只要确信妻子还没有死，他现在大概依然能算是一个已婚的人。他似乎又闻到了地下室厨房那浑浊的空气，混杂着虫子、脏衣服、廉价香水的气味，尽管如此，那气味依然诱人，因为女党员不用香水，甚至根本不会想到去用。只有那些群众才会用香水。在他的印象中，香水的气味和通奸有着千丝万缕的联系。

跟那个女人发生关系是他这两年左右的时间里第一次不检点的行为。招妓是明令禁止的，当然这是一条让人偶尔会不惜铤而走险去违反的规定。虽然危险，但并不会要你的命。如果因招妓被抓，可能会被判个五年劳改。如果你没有同时犯下其他的罪行，就不会吃更重的官司。而且在招妓过程中，避免被抓现行也并非难事。在贫民区有大批女人等着出卖自己的肉体。因为群众喝不到金酒，所以有些女的一瓶金酒就能搞定。虽然不明说，但是党倾向于鼓励卖淫，因为人类本能的冲动是无法完全压制的。淫逸之事本身并没有什么大不了，只要不光明正大，不让人快活，而且只涉及那些卑贱的下层女人就行。党员之间胡搞是不可饶恕的罪行。不过——尽管在大清洗的时候很多人都招供犯了这个罪——依然很难想象这类事真的会发生。

党的目的不仅仅是防止男女之间建立起忠于彼此的关系，因为这种关系可能是其难以控制的。党不加言明的真实目的是抹杀性行为带来的一切快感。不论在婚内还是婚外，敌人与其说是爱情，不如说是情欲。所有党员之间的婚姻都要由专门的委员会批准，并且——尽管这个规定从未明说——一旦给人留下了两人在肉体上相互吸引的印象，婚姻申请就会被驳回。唯一公认的结婚理由是要生下孩子为党服务。性交被看成一种带有些许恶心的小型手术，就像灌肠一样。这个说法也从未明文写出，但却以一种潜移默化的方式从小灌输到每一个党员脑中。甚至有青年反性团这种组织，宣扬男女双方都要禁欲。所有小孩都通过人工授精的方式产生（新话中叫作人授）并由公共机构抚养。温斯顿意识到，这些说法并不完全是较真的，但多少符合党的基本思想体系。党试图抹杀性本能，或者如果没办法抹杀，就将其歪曲抹黑。他不知道为什么要这样，但又觉得似乎理应如此。至少在女性身上，党的努力获得了很大的成功。

他又想到了凯瑟琳。他们应该已经分居了九年、十年，接近十一年了。很奇怪的是他几乎很少会想她。他会持续好多天觉得自己从来没有结过婚。他们仅仅在一起大约十五个月时间。党不准离婚，但在没有孩子的情况下鼓励分居。

凯瑟琳身材高挑，一头金发，腰板直挺，举止优雅。她长着一张轮廓分明、鹰一样的脸。要是没发现这张脸后面几乎空空如也，你可能还会用尊贵来形容它。刚结婚没多久，他就确定——虽然原因可能是因为她是他最熟悉的人——她无疑是自己碰到过最愚蠢、最庸俗、最无知的人。她脑中除了口号之外别无他物，只要出自于党，再蠢的话她都会信，而且是全盘接受。“活人录音带”，他在心中给她取了这么一个绰号。他之所以能够和她凑合生活在一起，就只是因为一个东西——性。

他一碰她，她就会退缩，变得浑身僵硬。抱着她就像抱着一个有关节的木头人一样。奇怪的是，尽管在她紧紧搂着他的时候，他也总能感觉到她同时是在尽力把他推开。她僵硬的肌肉传达出这样的信息。她会闭上眼睛躺着，既不抵抗也不配合，而是听之任之。这让人无比尴尬，随之感到可怕。但就算他们达成协议过无性生活，他依然愿意凑合跟她这样生活在一起。不过令人奇怪的是凯瑟琳拒绝这个提议。她说他们俩如果有这个能力，必须生一个孩子。所以只要情况允许，他们就会一周一次，非常规律地做那件事。她甚至习惯在早晨提醒他，好像那件事晚上必须完成，绝不能忘记一样。对那件事她有两个说法。一个叫“生小孩”，另一个叫“为党尽义务”（对，她真的用了这个表达）。没过多久，一旦那天临近，他会自发地感到厌恶。但幸运的是她并没有怀孕，最终她同意不再尝试，之后没多久他俩就分居了。

温斯顿无声地叹了口气。再次拿起笔写了起来：

她躺到床上，没有任何预兆地以一种你能想到的最粗野、可怕的方式掀起了她的裙子。我——

他看到自己站在昏暗的灯光里，闻着虫子和廉价香水的气味，心里怀着一种忿忿的挫败感。这种感觉在当时甚至还与对凯瑟琳白皙身体的念想交混在一起，尽管这具躯体已经在党的催眠力作用下永远封冻了。为什么总是要这样？为什么他就不能拥有属于自己的女人，非要隔个几年就偷偷摸摸出来干这龌龊的事？不过一段真实的爱情几乎是不能想象的。女党员都一个样，禁欲观念和对党的忠心一样，在她们体内根深蒂固。通过幼年熏陶，通过各种游戏和冷水澡，通过在学校、特工队、青年团里被不断灌输的垃圾思想，通过讲座、游行、歌曲、口号、军乐，她们的天性已被抹杀。他的理性告诉自己，一定有例外，但内心并不相信。她们完全牢不可破，就像党所希望的那样。与被爱相比，他更想要的是攻破道德防线，哪怕一生只有一次也行。成功的性行为是反动。欲望是思想罪。如果他能够做到哪怕只是让凯瑟琳醒悟，也会被认为是诱奸，尽管她是他的妻子。

但剩下的故事必须写完。他写道：

我把灯调亮。灯光下我看到她——

黑暗中，煤油灯昏暗的灯光看起来也十分明亮。他第一次能够看清那个女人的模样。他朝她走近一步，随之停了下来，色欲熏心的同时充满了恐惧。他很清楚来到这里所要承担的风险，这种清醒的认识让他痛苦不堪。非常有可能巡逻队会在他出门的时候把他抓起来：现在他们可能就在门外等着。他都已经到这里了，如果什么都不做就出去——！

这必须得写下来，必须要坦白。他在灯光下猛然看到那个女人其实很老。她脸上的粉涂得很厚，看起来好像一个硬纸板面具，稍动一下就会咯咯作响。她头上有屡屡白发，但最要命的是她微微张开的嘴，里面除了深不见底的黑暗之外空无一物。她连一颗牙齿都没有。

他急速地乱写一气：

灯光下，我才发现她已经很老了，至少该有五十岁。但我依然上前和她做了。

他又一次用手指按住了眼睛。他最终还是写了下来，但什么都没有改变。这种疗法完全没用。想高声骂脏话的欲望一如既往地强烈。