KOMPRENU MIN, SINJORO POLICISTO
— Ĉu vi ne hontas, vi, persono, kies okupo estas plentempe religia?
— Nu, sinjoro policisto…
— Vi devus esti ekzemplo por ĉiuj. Vi estas kiel patro. Pastro, patro, estas preskaŭ la sama vorto, ĉu ne?
— Jes, sinjoro policisto…
— Vi diros al mi: estas novjaro. Kaj novjaron oni festas. Sed ĉu vi ne havas senton pri respondecoj? Oni festu, jes ja, sed kial festi danĝere?
— Nu, sinjoro policisto…
— Kiam via aŭto trafis tiun muron… Imagu, sinjoro pastro, se tie troviĝus iu, vi tiun mortigus. Pastro mortiganto! Terure! Ĉu vi ne pensis pri tio, kion la popolo disdirus pri vi? Kaj vi scias, kiel facile la popolo ĝeneraligas: ili parolaĉus ofende pri la tuta religiularo. Pro vi, nur pro vi.
— Jes, sinjoro policisto, sed…
— Vi ĉiam diras sed kaj se. Tamen, via agmaniero estas plejplej hontinda. Mi apenaŭ sukcesas subpremi mian koleron. Kiam mi pensas, ke miaj infanoj iradas al preĝejo — pro mia edzino, kredu min, ne pro mi! — kaj aŭskultas homojn, kiel vi…
— Vi pravas, sinjoro policisto, vi pravas, kaj mi hontas, sed…
— Sed kio? Ĉu vi parolos fine? Se vi havas klarigon, diru ĝin. Kvankam verdire mi ne povas imagi, kiel vi lavos vin el tiu kulpo. Vi estas kulpa, klare kulpa. Vi trinkis tiom, ke vi ne plu sciis, kion vi faras. Uzi aŭton en tiaj kondiĉoj estas ne nur malsaĝe, estas mortige.
— Mi scias, ke mi devus ne fari ion similan. Tamen…
— Tamen kio? Diru, diru do. Kial vi ne parolas? Je la nomo de Dio!
— Bonvolu ne envoki Dion en tiun ĉi malfeliĉan aferon, sinjoro policisto. Mi plezure klarigus, sed vi ne lasas…
— Mi ne lasas vin, ĉu? Kaj vi iros ripeti al la kredantoj, ke polico vin traktis terure. Tro facile. Mi lasas al vi ĉiun eblecon sciigi la faktojn al mi. Jen. Parolu.
— Jes, sinjoro policisto. Dankon, sinjoro policisto. Mi ne diris, ĉu?, ke mi laboras en malsanulejo.
— Laboras? Kian laboron vi faras tie? Vi okupiĝas pri la animoj, ĉu ne? Mi ne nomus tion laboro.
— Kiel plaĉas al vi, sinjoro policisto. Vorto estas, kia oni difinas ĝin. Vi difinas laboron unumaniere, mi ĝin alimaniere difinas. Sed, ĉu mi laboras aŭ ne, tio ne gravas. Fakto estas, ke mi estas la animzorganto de la urba malsanulejo. Ĉu vi scias, kiel disvolviĝas la novjara nokto en malsanulejo?
— Kiel mi scius? Mi scias, kiel ĝi disvolviĝas en policejo. Ne agrable. Pro stultuloj kiel vi, kun korpo plena je vino, kaj okuloj, kiuj vidas duoble, tiel ke ili mortigas homojn.
— Mi mortigis neniun. Nu, mi estis en la malsanulejo kaj… kiel klarigi? En malsanulejo estas multaj apartaj servoj, kiel oni diras. Servo por kor-malsanuloj, servo por haŭt-malsanuloj, servo por rompitaj ostoj, servo por malsanaj infanoj, ktp ktp (= kaj tiel plu, kaj tiel plu).
— Vi ne bezonas priskribi al mi malsanulejon. Mi konas.
— Nu, mia funkcio estas rondiri al ĉiuj servoj por viziti la malsanulojn, ĉeesti tiun aŭ tiun alian, kiu baldaŭ mortos aŭ eble eĉ estas jam mortanta. Se vi imagas, ke mi faras nenion, iru foje morti en malsanulejo, kaj vi vidos, ĉu tiuhore vi ne bezonas iun apud vi, iun, kiu kapablas aŭskulti, kompreni, teni vian manon. Sed… Pardonu, mi ne deziras ofendi vin. Nu, mi ĉiam volas esti ĝentila. En novjara nokto, ĝentileco postulas, ke la animzorganto iru al ĉiuj servoj por prezenti siajn novjarajn bondezirojn. Tion mi do faris. En ĉiu servo oni festis novjaron. “Venu, Patro, venu, sinjoro animzorganto”, oni kriis al mi, tuj kiam oni vidis min alveni. “Venu festi kun ni. Vi ne malakceptos glaseton da ĉampano, ĉu? Tio estus ofende al ni.”
— Kaj vi, kvankam pastro, akceptis!
— Kompreneble mi akceptis. Ĉu vi ne povas bildigi al vi la situacion? Diri “ne” estus agi tre malĝentile kaj ofende. Mi ne povas permesi al mi havi malbonajn rilatojn. Kiel pastro povus ofendi homojn je novjara festo? Mi do jesis la unuan fojon.
— Kaj certe ankaŭ la duan, ĉu ne? Kaj la trian.
— Kompreneble. Kaj tiam, mi jam komencis malpli bone estri min. Bedaŭrinde, mi nenion manĝis antaŭe, kaj vino kun ne-manĝo povas esti tre… tre efika.
— Tiel ke je la kvara servo…
— …mi ne plu havis sufiĉe da volforto por diri “ne”.
— Kiom da servoj estas en via malsanulejo?
— Ĝi estas tiom via, kiom mia: ĝi apartenas al la urbo. En nia malsanulejo estas dudek servoj.
— Vi do trinkis dudek glasojn da ĉampano?
— Jes. Tio estis mia unuafoja novjara nokto en malsanulejo. Mi ne sciis, ke ĉiuj servoj estas tiel unuanimaj en sia gusto pri ĉampano. Sed tiel estas. Ĉampanon mi ĉiufoje trinkis.
— Nekredeble!
— Kaj kiam mi alvenis al la elirejo, la du pordistoj min vokis. “Venu trinki, Patro”, ili diris. Mi sentis min malforta ĉe la kruroj. “Ĉu vi povus doni al mi kafon, fortan kafon?” mi demandis. Ili estas italoj kaj faras bonegan kafon. “Jes,” ili respondis, tute ĝoje, “venu trinki bonan varman kafon, antaŭ ol iri en la malvarmon eksteren”.
— Almenaŭ vi faris ion saĝan en tiu nokto.
— Jes. Ili preparis tason da kafo por mi. Kaj lastmomente, ĝuste kiam mi volis preni ĝin, la pli aĝa pordisto elmetis larĝan rideton kaj diris: “Hodiaŭ estas novjaro, oni ne trinkas kafon nur tiel”, kaj li faligis en mian kafon belan kvanton da frukt-alkoholaĵo.
NOVAJ VORTOJ:
alkoholo, animo, aparteni, apenaŭ, ĉampano, difini, efiki, festi, frukto, ĝentila, haŭto, honti, kulpa, kvanto, ofendi, osto, pastro, religio, taso, trakti, vino
NOVAJ KUNMETOJ:
bon-deziro, Patro, rond-iri, (ofica) servo, unu-anima
reveni al Vere aŭ fantazie