柴门霍夫翻译的长篇小说《Marta 玛尔塔》(9) （附中文）

作者 aŭtoro: 雁过留声, 发表于 afiŝita je Friday, December 23, 2022, 07:46 (491天前) @ 雁过留声

柴门霍夫翻译的长篇小说《Marta 玛尔塔》(9)
我配上的中文仅供参考，如果觉得多余，可忽略。

La vidvino konjektis, ke tio estas la edzino de la portisto.

妇人料想这是看院人的妻子。

— Mia bona sinjorino, — ŝi diris, — ĉu mi ne trovos ĉi tie iun, kiu alportus al mi lakton kaj bulkojn?

“请告诉我，亲爱的，” 她对她说，“这儿找得到人替我去买牛奶的面包吗？”

La virino pripensis momenton.

那女人考虑了一下。

— De la kioma etaĝo vi estas? — ŝi demandis, — Mi vin ial ankoraŭ ne konas?

“你住在几楼？”她问。“我怎么不认识你。”

— Hodiaŭ mi enloĝiĝis en la mansardo ...

“我是今天刚搬来的 ...... 在顶楼上。”

— Ha, en la mansardo! Nu kial do vi parolaĉas pri ia alportado al vi? ĉu vi ne povas mem iri al la vendejo?

“哦，在顶楼上哦！那你为什么还要请别人替你买东西呢？你自己不能到小铺里去吗？”

— Mi pagus por la servo, — mallaŭte diris la vidvino; — sed la portistedzino ne aŭdis, aŭ ŝajnigis, ke ŝi ne aŭdas ŝiajn vortojn, kovris sin pli bone per la tuko kaj malaperis malantaŭ la malgranda pordeto.

“我愿意给小费，” 妇人低声说，但是看院人的妻子没有听清楚，也许是装作没有听见，她把围巾裹得更紧些，接着便消失在矮门后面。

Kelke da minutoj la vidvino staris senmove, videble ne sciante, kion fari kaj al kiu sin turni; ŝi ekĝemis kaj lasis fali la manojn. Sed baldaŭ ŝi levis la kapon, kaj, alirinte al la pordego, ŝi malfermis la pordeton, kiu kondukis al la strato.

妇人无力地垂下双手，站了一会儿，一面唉声叹气。显然，她不知道该怎么办，也不知道求谁好。但是过了一会儿，她昂起了头，走出大门，打开了通往街上的栅栏门。

Estis ankoraŭ ne tre malfrue vespere, sed sufiĉe mallume; malmultaj lanternoj malbone lumis la mallarĝan strateton, plenan de amasoj da homoj; sur la trotuaroj larĝaj partoj estis en plena mallumo. Ondo da malvarma aŭtuna vento enfluis en la pordegan arkaĵon tra la malfermita pordeto, frapis la vizaĝon de la vidvino kaj ekturnis la flankojn de ŝia nigra tuko; la bruo de la veturiloj kaj la murmurego de la intermiksitaj paroloj surdigis ŝin, la mallumo sur la trotuaroj ŝin timigis. Ŝi retirĝis je kelke da paŝoj en la profundon de la pordega arkaĵo kaj staris denove kelkan tempon kun mallevita kapo; subite tamen ŝi elrektiĝis kaj paŝis antaŭen. Ŝi eble rememoris sian infanon, kiu atendis manĝon, aŭ eble ŝi eksentis, ke ŝi devas akiri de sia volo kaj kuraĝo tion, kion ŝi de nun devos jam akiradi ĉiutage, ĉiuhore. Ŝi metis la tukon sur la kapon kaj transpaŝis la sojlon de la pordeto. Ŝi ne sciis, en kiu flanko oni devas serĉi butiketon kun manĝeblaĵoj. Ŝi iris sufiĉe grandan pecon, esplorante per la rigardo la elmetaĵojn de la magazenaj fenestroj, ŝi preterpasis kelke da cigarbutiketoj, ian kafejon, ian butikon de silkaĵoj, kaj ŝi iris returne. Ŝi ne kuraĝis pli enprofundiĝi en la straton, nek peti de iu klarigon. Ŝi direktis sin en la alian flankon, kaj post kvaronhoro ŝi revenis kun kelke da bulkoj en blanka tuketo.

时间还早，但是天已黑了。疏疏落落的街灯朦胧地照耀着狭窄的街道，街上的行人熙来攘往。在许多地方，人行道差不多完全沉没在黑暗中。凉意袭人的秋风闯入打开了的栅栏门，扑在妇人脸上，揪扯着她的黑围巾的尖角。街头马车的辘辘声和混杂的人语声震得她耳朵发聋，黑暗使她感到恐惧。她退回到大门边，低下头来站了片刻，过后她忽然挺直身子往前走了。也许她想起了挨饿的女儿正在等待食物，或者感到她必须拿出决心和勇气，感到从今以后，她不能不时时刻刻拿出决心和勇气。她把围巾披在头上，走出栅栏门外，可是她不知道杂货铺在哪里，走了很长一段路，仔细观看商店的橱窗，她走过了几家香烟店、一些咖啡店和布店，又转身回来。她没有再往前走或者向人打听的勇气。她走到另一边去了，过了一刻钟，她已经拿着包在白手巾里的面包归来。

（未完待续）