玉琳国师第一章世译稿 (第五校对稿，请多指教)

作者 aŭtoro: Miaohui, 发表于 afiŝita je Wednesday, August 06, 2025, 11:51 (121天前)
编辑: Solis, 时间: Thursday, September 18, 2025, 23:11

玉琳国师

　　　　MAJSTRO YULIN, LA IMPERIA INSTRUISTO

　　1. La honora fraŭlino kaj la pli honora monaĥo

　　Ege okupiĝis la tuta monaĥejo Chong'en sur la monto Qingshan. Ĉiuj monaĥoj preparis la incensoferon de la granda patronino, kiu estis la filino de la nuntempa ĉefministro Wang.
　　Ĉie en la tuta monaĥejo estis zorgeme purigite kaj ordigite. Nur Yulin, la juna incens-lampisto de la Halo de la Budho, hodiaŭ sintenis langvore kvankam li kutime estis tre diligenta.
　　La grandaj kandeloj kutime brilis en la centro de la Halo de la Budho, sed Yulin estingis ilin hodiaŭ matene oni ne sciis kial. La ĉiam brulanta sandal-ligno eliganta striojn da fumo en la incensejo ne plu brulis, kaj la kultkusenoj kuŝis senorde kun polvo restinta de la antaŭa tago.
　　La deĵora inspektoro venis plurfoje. Li milde konsiladis Yulin ordigi la budhan halon vizitatan de ĉiu el la pilgrimantoj kaj vizitantoj, tamen Yulin nur jesis lante anstataŭ ekagi. Ĉiuj sciis, ke Yulin estas la dua kaj la plej plaĉa disĉiplo de la abato Tianyin. Pro la respekto al la abato, la inspektoro indulgis lin pri lia konduto.
　　Ĉiuj sciis bone, ke Yulin kondutas dece kaj estas afabla al ĉiuj aliaj sed ne kliniĝema antaŭ la potenculoj. Li malestimis nur tiujn, kiuj troe bonvenigis la famulojn kiam ili vizitis la monaĥejon. Li ja sciis la alvenon de la ĉefministra filino. Dum la aliaj monaĥoj ege okupiĝis en la purigado por la bonvenigo, lia apatieco estis tre okulfrapa.
　　Tamen, Yulin ne estis tre obstina. Post ripetaj konsiloj de la inspektoro, li fine konsentis plenumi sian taskon laŭ sia devo malgraŭ kiu ajn venos aŭ iros, ĉar purigi kaj bonordigi la budhan halon estis lia respondeco.
　　Apenaŭ li ekprenis la balailon por purigi la plankon, antaŭ li subite sonis arĝente sonora voĉo:
　　"Nia honora fraŭlino alvenos hodiaŭ por la incensoferado, kaj kial vi ankoraŭ ne rapide purigas la halon?" Jen pli frue alvenis Cuihong, servoknabino de la fraŭlino de la ĉefministra rezidejo.
　　Ĵetinte rigardon al ŝi, Yulin tute ignoris ŝin kaj malrapide daŭrigis la balaadon kun klinita kapo.
　　"Rapidigu vian balaadon! Baldaŭ alvenos nia honora fraŭlino por oferi incenson!" La servoknabino maltrankviliĝis pro lia malhastemo.
　　"Kio estas via honora fraŭlino? Ĉu vi ne scias, ke mi estas pli honora monaĥo?"
　　La senĝenaj vortoj de Yulin ege kolerigis la servoknabinon. Li neniam atendis, ke liaj vortoj alportos neordinarajn travivaĵojn en lia homa vivo.
　　"Monaĥo, kiel grandan kuraĝon vi havas, ke vi eĉ aŭdacas insulti nian fraŭlinon de la ĉefministra rezidejo? Se mi raportos tion al ŝi, vi konscios, kiom da kapoj vi havas por perdi!"
　　"Hm!" Yulin refutis malestime: "Per via potenco vi povas timigi la aliajn, sed ne min. Kio estas via honora fraŭlino de la ĉefministra rezidejo? Ŝi estas nenio alia ol knabino kia vi, aroganta depende de sia patro same kiel vi minacas homojn depende de ŝia aŭtoritato."
　　"Ĉu vi ne plu volas teni vian vivon, Monaĥo?" Cuihong rondigis siajn okulojn pro kolero kaj pretervole faris alian minacon al Yulin bombaste.
　　"Kio okazos al mia vivo? Kiu povas puni min senkulpan? Se vi volas adori la Budhon, rekte venu al la monaĥejo. Kial vi anticipe informu pri tio? La purigado estas la propra tasko de monaĥoj, tute ne necesas via ordono!"
　　"Sed hodiaŭ venos nia honora fraŭlino, do mi rajtas ordoni vin!"
　　"Sed mi, kiu balaas nun, estas la pli honora monaĥo, do mi postulas, ke vi reprenu vian ordonon!" Yulin malhasteme daŭrigis la balaadon. Cuihong tro furioziĝis por respondi, ŝi do haste reiris al la urbo por raporti tion al la fraŭlino.
　　Ŝi kuris anhelante sur la vojo. Ju pli ŝi pensis pri la okazaĵo, des pli ŝi koleriĝis. Ŝi pensis: “Ekde mia servo ĉe la fraŭlino en la ĉefministra rezidejo, ŝi prenis min kiel sian fidelulinon. Neniu kuraĝas nerespekti kaj malobei min. Kial tiu monaĥo perdis sian respekton eĉ al la ĉefministra fraŭlino? Se mi ne diros tion al la fraŭlino, tiuj monaĥoj estos despli aŭdacaj por molesti ĉiujn en la ĉefministra rezidejo kaj despli ne regeblaj.”　Tiel ŝi pensadis dum la tuta vojo ĝis ŝi atingis la ĉefministran rezidejon post longa tempo. Tiam la fraŭlino okupiĝis sin pretigi por oferi incenson.
　　Kiam la fraŭlino estis tute preta kaj iris sur la vojo, la servoknabino diris al ŝi: “La monaĥoj en la monaĥejo sur Monto Qingshan estas tro malĝentilaj.”
　　"Kial vi tion asertas? Mi ne permesas vian klaĉon pri la majstroj." La fraŭlino sintenis grandanime kiel bone edukito.
　　“Iu monaĥo prizorganta la incenson kaj lampojn en la budha halo diris, ke vi dependas de la potenco de la ĉefministro...”
　　“Lasu lin tiel diri. Kial vi vin ĝenas pri tio?”
　　“Mi diris, ke nia fraŭlino baldaŭ venos por oferi incenson, sed li diris...” La servoknabino paŭzis, “mi ne kuraĝas diri al vi, Fraŭlino.”
　　“Kion li diris?” ekmiris la fraŭlino pretervole.
　　“Mi ne kuraĝas diri al vi, ” la servoknabino paŭtis dorlotite.
　　“Diru, mi pardonos vin pro tio.”
　　"Li diris, ke li estas ‘pli honora monaĥo’, kaj ke eĉ dek honoraj fraŭlinoj ne povas egali lin!"
　　"Ĉu vere? Ĉu la monaĥo vere estas tiel aroganta?" Aŭdinte tion, la fraŭlino sentis iom da suspekto. "Montru al mi tiun arogantan monaĥon kiam ni estos la monaĥejo, Cuihong."
　　Cuihong opiniis, ke la fraŭlino certe povos ŝin venĝi kontraŭ la monaĥo, do ŝi tenis sian buŝon kaj ridetante sekvis la palankenon de la fraŭlino.
　　Post la incensoferado de Fraŭlino Wang kaj la servoknabino en la budha halo de la monaĥejo, la gastiganta monaĥo deziris inviti ilin al teĉambro.
　　"Ne," respondis la fraŭlino, "la budha halo estas majesta kaj kvieta, kaj ni preferas resti ĉi tie dum iom da tempo."
　　Ĉiufoje kiam la fraŭlino finis la adorkliniĝon al la budhoj, ŝi kutime faris viziton al diversaj lokoj aŭ restis en la gastejo por teo. Tamen kial ŝi volis resti en la budha halo? Neniu krom Cuihong rimarkis tion kaj sciis la kialon.
　　La fraŭlino pensis en la koro: “Mi rigardos, kia estas la fanfaronema monaĥo laŭ la diro de Cuihong kaj kiel li kuraĝas diri, ke li estas pli honora monaĥo. Se li estas maldeca monaĥo, mi raportos al la abato por puni lin.”
　　Cuihong ankaŭ planis en si mem: “Ĉiuj la ĉefministra moŝto, sinjorino kaj fraŭlino estas kredantoj de budhismo. Ili ofte venas al la monaĥejo por oferi incenson. Ĉiufoje nur mi sendas la informon. Se la monaĥoj en la monaĥejo malestimas min, kiel la ĉefministra familio povas teni sian honoron? Hodiaŭ la puno al la fanfaronema monaĥo fare de la fraŭlino povas montri al la aliaj, kiu kuraĝos daŭre malobei nin kiam ni venos al la monaĥejo!”
　　La tempo pasis minuton post minuto.
　　La fraŭlino jam malpacienciĝis de la atendo, tamen ankoraŭ vidiĝis neniom da ombro de Yulin.
　　La fraŭlino tiretis Cuihong flanken. “Kial ni ankoraŭ ne vidis la monaĥon, pri kiu vi diris?”
　　"Mi ne scias, kial ni ne povas vidi la aĉulon!"
　　“Kion la monaĥo faras?”
　　“Li prizorgas la incenson kaj lampojn en la Halo de la Budho.”
　　“Kiel vi povas scii tion?”
　　“Mi vidis lin balaanta en la budha halo.”
　　Aŭdinte tion, la fraŭlino ekhavis ideon en la koro post momento kaj diris al la gastigisto: “Majstro, ni devas foriri.”
　　“Baldaŭ estos la tempo por manĝo. Bonvolu preni iom da vegetara manĝo en la monaĥejo.”
　　“Ne. Mia patrino atentigis, ke ni reiru hejmen frue.” Dirante, Fraŭlino Wang elprenis la kandelojn kaj incensbastonetojn, “Bonvolu venigi la incens-lampiston de la budha halo. Mi ankaŭ havas iom da kandeloj kaj incensbastonetoj, kaj volas peti lin oferi al la budhoj en nia nomo, ĉar mi ne povas ofte veni al la monaĥejo.”
　　“Bone, bone!” konsentis la gastigisto.
　　La fraŭlino elprenis la incensbastonetojn kaj kandelojn, kaj metis ilin vice sur la tablon helpe de Cuihong.
　　La gastigisto vokis: "Yulin! Yulin!"
　　La voĉo de la gastigisto rompis la kvietecon en la budha halo, tamen neniu respondis krom la resono en la koro de la fraŭlino, kiu nun eksciis la nomon de Yulin.
　　“Yulin, Yulin!” La gastigisto plilaŭtigis sian voĉon.
　　Yulin fine eliris kun mallevita kapo kaj serioza mieno el malgranda ĉambro sub la tamburego en la angulo de la halo. Vidinte lin, la gastigisto diris laŭte, "Rapidu! La fraŭlino havas ion por diri al vi!"
　　Vidinte Yulin, Cuihong frustris ĉe orelo de la fraŭlino:
　　"Jen li! Jen tiu monaĥo!"
　　Fraŭlino Wang levis sian rigardon al li kaj eksentis surprizon! Certe, kvankam la mieno de Yulin montris lian severan teniĝon, tio tute ne povis kaŝi lian belan kaj regule strukturan vizaĝon. Lia alabastra haŭto estis tiel blanka kaj glata kiel jado. Tamen, Fraŭlino Wang sukcesis subpremi sian emociiĝon kiel bona edukito el distinga familio. Ŝi salutis al Yulin kun kunmetitaj manoj kaj pene sin ŝajnigis indiferenta.
　　"Majstro, kiom da kandeloj necesas ĉiutage en la budha halo?" demandis Fraŭlino Wang ekrigardante Yulin honteme.
　　"Tri ĝinoj*," respondis Yulin mallaŭte kaj simple.
　　"Kaj la incensbastonetoj?"
　　“Mi ne kalkulis. Ni kutime ekbruligis la novajn post forbrulo de la malnovaj.”
　　"Kiom da monaĥoj loĝas en la monaĥejo entute?"
　　"Mi ne scias pri tio. Demandu la gastigantan majstron," diris Yulin, montrante la apude sidantan gastigiston.
　　"Kvarcent dudek ok! Kvarcent dudek ok!" la gastigisto respondis kvazaŭ parkere.
　　"Ĉu la statuo en la mezo reprezentas la Budhon Ŝakjamunio, je kiu ni kredas?"
　　Fraŭlino Wang daŭrigis la demandadon rekte al Yulin.
　　"Gastiganta Majstro!" Yulin denove deziris la respondadon de la gastigisto.
　　"Jes! Jes! Jen estas la Budho Ŝakjamunio!" diris la gastigisto, dum li montris la statuon per fingro.
　　Fraŭlino Wang perdis intereson daŭrigi la demandojn. Ŝi transdonis la incensbastonetojn kaj kandelojn al Yulin, leviĝis por foriri. Kiam Cuihong vidis la fraŭlinon preta foriri, ŝi rigardis ŝin kun malkontente mienantaj okuloj kaj kolere paŭtanta buŝo. Fraŭlino Wang nur ridetis, ŝajnigante, ke ŝi tute ne rimarkis tion. La gastigisto kompleze retenis ŝin, sed vidinte, ke ŝi insistis pri foriro, li akompanis ŝin ĝis ekster la pordego de la monaĥejo.
　　Sidante en la palankeno kun la akompano de Cuihong, la servoknabino, Fraŭlino Wang silentis dum la tuta vojo. Ŝian koron plenigis la bildo de unu homo. En la sama tempo Cuihong sentis ofendiĝon, ĉar la fraŭlino ne por venĝi ŝin riproĉis monaĥon Yulin, kiu prizorgis la budhan halon en Monaĥejo Chong'en sur Monto Qingshan.
　　Post la hejmreveno kaj raporto al la patrino, la Fraŭlino langvore kuŝiĝis sur la liton.
　　"Fraŭlino, vi laciĝis!" dirinte, Cuihong alportis tason da teo al ŝi.
　　"Mi sentas min ege laca."
　　"Do ripozu bone, mia fraŭlino!"
　　La Fraŭlino fermis la okulojn sen respondo.
　　"Kiel abomeninde! Ekzistas ankoraŭ pli honora monaĥo en la mondo, kiu paligis la brilon de nia fraŭlino!" murmuris Cuihong kvazaŭ al si mem, aŭ intence por inciti la fraŭlinon.
　　"Kial li ne povus esti tiel nomata?" la fraŭlino subite turniĝis kaj sidiĝis.
　　La bela vizaĝo de Yulin kaj lia paca, nobla teniĝo profunde impresis la fraŭlinon en la koro.
　　"Certe ne! Nia fraŭlino estas nur honora, do kiel la monaĥo povus esti pli honora?” Cuihong, kiel servoknabino, nur pensis pri sia fraŭlino krom Ĉefministro kaj sinjorino Wang.
　　"Vi pravas. Ordinara monaĥo eble ne meritus tian titolon, sed juĝante la incens-lampiston, kiun ni ĵus vidis, mi opinias, ke li povus esti ne nur 'pli honora monaĥo', sed eĉ 'despli honora monaĥo'!"
　　"Tiu monaĥo ja aspektas bele, sed tamen li havas malbonan humoron kaj grandan arogantecon."
　　Nuntempe Cuihong iom komprenis la senton de sia fraŭlino, tamen ŝi ne tute konsciis pri la malĝentileco de sia antaŭa konduto.
　　"Ho vi kaprica knabino! Kiel monaĥoj devus humiliĝi antaŭ vi?"
　　"Bone, bone, mia kara fraŭlino, mi firme tenos mian buŝon kaj ne plu kuraĝas paroli." Kiel lerta servoknabino, Cuihong sciis kiel adaptiĝi al la voloj de sia mastrino. Perceptinte la menson de la fraŭlino, ŝi adaptis sian tonon, "Jes, tiu monaĥo ja distingiĝas. Li certe estas tre klera. Rigardu lian belan vizaĝon, lian mildan konduton… Lasu lin esti via 'pli honora monaĥo'!"
　　Sin turninte, la fraŭlino ekridetis kaj kaŝis sian vizaĝon en la liton.
　　Fraŭlino Wang ne estis la moderna fraŭlino. Ŝi tute ne komprenis la socian kontakan manieron antaŭ la enamiĝo en la moderna tempo. Kiel nobela filino de la malnova socio, la esprimo "amo je unua vido" plej bone priskribis ŝian staton post la renkonto al Yulin.
　　Ekde tiu tago, Fraŭlino Wang manĝis pli kaj pli malmulte, dormis pli kaj pli malmulte, kaj ŝia korpo ankaŭ fariĝis pli kaj pli maldika. Evidente ŝi malsaniĝis je amo.
　　Fraŭlino Wang ofte havis saman sonĝon ne tre klaran. En la sonĝo ŝi ŝajne rememoris la okazaĵon inter si mem kaj Yulin en la antaŭa vivo antaŭ dudek jaroj.
==========================================================================

　　（一）千金小姐;万金和尚

　　宜兴磬山崇恩寺里,上上下下的师父都在忙着准备欢迎大施主，那就是当朝的王宰相的小姐要前来进香。
　　寺中里里外外都已洒扫得非常清洁，唯有在大雄宝殿管香火很勤快的年轻香灯师玉琳，今天倒反而懒惰起来了。
　　过去大雄宝殿的中间，都点着辉煌的大烛，玉琳怎么今天早上把它吹熄了？香炉中一向都在焚烧着檀香，今天怎么也没有缭绕的烟氲?蒲团散乱的放着，昨日落下的灰尘还没有扫除。
　　值日的纠察师来看了好几次，都用好言劝慰玉琳，劝他把人人都瞻仰参拜的佛殿整理好。然而玉琳是慢吞吞地应着，始终没有动手去做。大家都晓得玉琳是本寺住持天隐老和尚的第二个也是最得意的高足，看在他师父的面上，纠察师父也就原谅了他年轻人的性情。
　　玉琳的个性每人都晓得，他安分守己，见人都是一团和气，唯有对一些有权势的人不肯低头，每当一些名人要到寺院中来，他总是鄙视那忙着欢迎的人。他也晓得今天王宰相小姐要来，大家都忙着打扫环境预备欢迎，正因为别人那么热烈地忙，他才格外显出对于此事的冷漠。
　　不过，玉琳终是一个很好说话的人，后来，违拗不过纠察师父的再三劝请，他已经答应不管他什么人来去，他只要自己把应尽的责任尽了，因为打扫整理佛殿是他香灯师应负的责任。
　　正在他要拿扫帚扫地的时候，一阵银铃似的娇声在他面前响起：
　　“我们相府的千金小姐今天来烧香，你这和尚怎么还不快点把佛殿上整理干净？”原来是宰相府里小姐的ㄚ鬟翠红先到了。
　　玉琳看了一眼，没有理睬她，依旧低着头慢慢的扫地。
　　“我们的千金小姐要来啦！你快点扫呀！”ㄚ鬟见他这么慢慢的，不由得着急起来。
　　“什么你们的千金小姐！你知道我是一个万金和尚吗？”
　　玉琳的这一句话不打紧，可气坏了这个ㄚ鬟。更令他想不到的是，这句话也招来了他人生旅途中不平凡的风波。
　　“和尚！你有多大的胆？你敢侮辱我们宰相府里的小姐？如果我报告小姐知道，看你有几个头？”
　　“哼！”玉琳哼了一下，“你用权势能吓倒别人，可不能吓倒我。什么宰相府里的千金小姐，还不是同你一样的一个黄毛ㄚ头，仗着父亲的势力，正如你仗着小姐的势力一样的欺人罢了。”
　　“和尚！你是不想要命了？”翠红气得杏眼圆睁，不由得用大话来威吓玉琳。
　　“什么不要命？我又没犯法，谁敢把我怎么样？你们到寺院中来拜佛就好了，为什么事先要来通知？要知道和尚扫不扫地，是自己的事，犯不着要你们来命令呀！”
　　“但今天要来的是我们的千金小姐，所以能命令你！”
　　“在这里扫地的是万金和尚，所以请你把命令收回去！”玉琳还是不慌不忙的在扫着地。翠红气得再没有话回答了，随即回到城中要把此事向小姐报告。
　　她在路上跑得气喘吁吁，心中越想越气，想到自从到宰相府里以来，服侍小姐，蒙小姐看为心腹之人，到什么地方都无人敢不敬重自己，自己说一，别人不敢说二，哪知今天遇到这个和尚，连我们小姐也敢轻视起来了，如果不告诉小姐，这些和尚欺人欺到宰相府中来，将来他们越是无法无天了。她边走边想，好半天她跑回到宰相府，小姐正忙着打扮去烧香呢。
　　“小姐！”ㄚ鬟等小姐打扮好以后，走在路上告诉小姐说，“磬山寺中的和尚太无礼了。”
　　“你这个鬼ㄚ头，我不准许你说师父们的不好。”小姐摆出大家闺秀的风度。
　　“有个在佛殿上管香火的和尚说你倚仗老爷的势......”
　　“由他说去好了，何必计较这些？”
　　“我说我们的千金小姐马上来进香，可是他说……”ㄚ鬟停了一下：“我不敢告诉小姐！”
　　“他说什么呢？”小姐倒不觉好奇起来。
　　“我不敢告诉你！”’ㄚ鬟撒娇似的鼓起了嘴。
　　“你说，我原谅你！”
　　“他说他是万金和尚！"十个千金小姐也比不上他一个！”
　　“是吗？这个和尚有这么大的口气吗？”小姐听了也怀疑起来：“翠红！过一会我们到磬山的时候，你把那个和尚指给我看一看。”
　　翠红想到小姐终会为她出这一口气，这才笑着跟随在小姐的轿子后面不开口了。
　　王小姐和ㄚ鬟翠红在磬山崇恩寺的佛殿上进了香以后，知客师父请他们到客堂里去用茶。
　　“不！”小姐回答道：“佛殿上很清净庄严，我们就在这儿玩一会也好。”
　　照过去小姐每次来的习惯，都是拜佛后就往各处游览，或客堂中吃茶去。然而，今天的小姐为什么要在佛殿上多玩一会呢？除了翠红一人知道外，再没有人知道或注意到这件事。
　　小姐心中想：“看看翠红说的那个说大话的和尚，究竟是个什么样儿，他怎么居然敢称是万金和尚，如果是一个不三不四的和尚，那么就可以告诉寺中的住持，请他下次训诫训诫这个和尚。”
　　在翠红ㄚ鬟心中也有一个打算：“老爷（王宰相）和夫人小姐，都是信仰佛教的，他们常会到寺中进香，传报消息的就是我，如果这个寺中的和尚瞧不起我的话，堂堂的宰相府还有什么威风？杀鸡儆猴，今天请小姐教训一下那个说大话的和尚，也可以给别的和尚看看，以后我们在这寺中跑进跑出，还有谁敢不买账呢！”
　　时间一分一分的过去。
　　小姐等得很不耐烦。
　　然而，玉琳的影儿都没有出来现一现。
　　小姐把翠红拉到了旁边：“你说的那个和尚怎么没有见到呢？”
　　“哪知道这时候看不见那个鬼了！”
　　“他究竟是一个做什么的和尚？”
　　“就是在佛殿上管理香火的！”
　　“你怎么会知道？”
　　“我见他在佛殿上打扫灰尘。”
　　小姐听后，心中稍微一盘算，就向知客师父道：“师父！我们要回去了！”
　　“快吃饭了，请在本寺随便用一点素斋吧！”
　　“不要了，家母招呼早点回去的。”王小姐一边说着一边去拿带来的香烛，“知客师！请你去把这里的香灯师找来，因为我不能常来贵寺进香，这里还有一点香烛，我来请香灯师在佛前代我们烧烧。”
　　“好！好！”知客师父满口应承着。
　　小姐叫翠红帮着把一把一把的香，一对一对的烛都拿出来放在桌上。
　　“玉琳呀！玉琳呀！”知客师父叫着。
　　知客师父的声音划破了佛殿上的沉静，但一点反应也没有；反应的是王小姐的心，她知道他的名字叫做玉琳。
　　“玉琳呀！玉琳呀！”知客师父更放大了喉咙。
　　玉琳慢慢地从佛殿角落上那个鼓下的小房间走出，垂着头带着严肃的表情走来。知客师父见他来了，又大着喉咙说道：“快点呀！王小姐有事要吩咐你！”
　　翠红见着了玉琳，就指着他附到小姐的耳朵上轻言轻语地说：“就是这个和尚！就是这个和尚！”
　　王小姐举目一看，起初真给愕了一下！是的，玉琳的态度虽是带着很严肃的样子，但这无论如何也掩盖不了他的秀美和英俊端正的五官，白净的皮肤，像白玉似的白净美丽。小姐到底不失为一个大家闺秀，她克制着那奔放的感情，向玉琳合十以后，尽力装着没有事似的。
　　“师父！每天佛殿上要点多少烛呀？”王小姐不好意思地看了一下玉琳。
　　“三斤！”玉琳轻而又简单地应着。
　　“香呢？”
　　“烧完了就再烧，没有统计过。”
　　“寺中一共有多少师父呀？”
　　“你问知客师父好了，我不知道。”玉琳指着端坐在旁边的知客师。
　　“四百二十八名！四百二十八名！”知客师父像背书似地回答。
　　“中间正位的佛像就是我们所信奉的佛教教主释迦牟尼佛吧？”
　　王小姐还是对着玉琳发问。
　　“知客师父！”玉琳还是希望知客师父回答。
　　“是的！是的！是释迦牟尼佛！”知客师父说着还用手指了一下。
　　小姐觉得没有意思问下去了，把香烛交给玉琳后，就真的起身告辞了。翠红见到小姐要走，翻着白眼，气鼓着嘴，望望小姐，小姐只微笑着装不知道，知客师父不免嘴上恭敬客气地挽留一番，见小姐一定要走，只得把她送出山门。
　　路上小姐坐在轿子中一句话也没有说。她的心完全给一个人的影子占住了。而翠红的心中怪小姐没有责骂磬山崇恩寺佛殿上的香灯师玉琳，使自己一口怨气出不了。
　　回到家中禀过母亲以后，小姐就懒洋洋地睡到床上去了。
　　“小姐！你累了！”翠红倒了一杯茶给小姐。
　　“我好像感到困倦得很！”
　　“那么，我的千金小姐呀！你就多休息休息吧！”
　　小姐闭上了眼睛没有回声。
　　“可恨世界上还有一个万金和尚，把我们千金小姐的光彩都减去了！”翠红像自语似的，又像特意说来气气小姐的。
　　“人家有什么不能称万金和尚？”小姐忽然一个翻身，坐了起来。
　　玉琳秀美的面孔，温文沉静的风度，深深地印在小姐的心上。
　　“当然不能啰，我们的小姐也不过只称千金，一个和尚怎么能称万金？”翠红是小姐的ㄚ鬟，她的心中除了王宰相和王夫人外，就只有一个小姐。
　　“你说的话不错，别个和尚或许不能称万金，我看我们刚才见的那位香灯师，不说是万金和尚，就是亿金和尚他也能称啊！”
　　“那个和尚，人倒是长得怪漂亮的，就是脾气和架子太大了。”
　　翠红此时也懂得了小姐的几分心意，但还不完全认为自己起初的行为是无理的。
　　“你这个鬼ㄚ头，师父们哪里应该向你低声下气！”
　　“好了！好了！我的千金小姐呀！我不敢说了。”做ㄚ鬟的是最懂得迎合主人意思的，翠红看出了小姐的心思后，也就改变了口吻：“是的，那个师父的口气不凡，他一定是很有学问，你看他长得那么漂亮的面孔，斯文的态度，就让他做个万金和尚吧！”
　　小姐一个转身，嫣然一笑，脸往着床里去了。
　　王小姐不是现在所谓新时代的女性，不懂得时下先要什么交往而后才开始恋爱，她是一个旧时代旧社会的宦门小姐，拿“一见钟情”这句话，最好来形容她见了玉琳以后的心理。
　　从此以后，王小姐饭食渐渐减少了，睡眠也渐渐减少了，身体也渐渐地消瘦了。原来王小姐害起心病来了。
　　王小姐在迷糊的梦中，常常做着一个梦，梦中恍惚记起了二十年前自己和玉琳的一段前生的往事。